Gepest rtl4
Hallo,
Gisteren zag ik het programma 'Gepest' op RTL4 met Peter van der Vorst. Ene Barbara gaf aan vreselijk te zijn gepest, maar degenen die haar zo erg hebben gepest kunnen zich haar totaal niet herinneren. Best gek vind ik. Wie weet hoe zoiets werkt?
Overigens herinnert eentje zich haar wel, maar die herinnert zich geen specifieke pesterijen.
Liora
Dit jaar
Overigens wordt er dit jaar in onze klas niet gepest, voor zover ik kan zien. De reden is een lieve, maar wel zero tolerance juf. Ze straalt uit dat zij pesten ab-so-luut niet pikt. En het grappige is dat ook de pesters van vorig jaar er nu gelukkiger uit zien. Die hebben kennelijk behoefte aan die duidelijkheid. Uiteindelijk ligt de oplossing volgens mij dus toch bij de verantwoordelijke volwassenen en niet bij het kind, hoeveel weerbaarheidstrainingen dat ook krijgt.
Pelle
Zelfst. Naamw. 1 wat gebeurt als onderbreking van iets anders, ook specifiek een tussenspel in een toneelstuk `Na een intermezzo op een terrasje gingen we verder met de bezichtiging van de stad.` 2 klein muziekstuk &n...
ach ja, pelle, muzikale familie en normaal 'zeg' ik het gewoon en schrijf ik het niet........
groetjes albana
Juist pelle
Juist pelle.........Noem het vcor mij part knelpunt.
Waar zit het knelpunt dat je pesten als traumatisch ervaart en er jaren later nog mee zit en wanneer is het nog wel te 'handelen' zoals ik het b.v. nog kon handelen?
Ergens zit 't 'm in.
En naar mijn gevoel zit 't 'm niet in wat die pester doet of deed. Maar meer in hoe de gepestte erin staat, zich voelt, hoe die het ervaart.
Een paar kun je zo al wel op je vingers natellen. Wél leuke aardige kinderen om je heen waar je mee om kan gaan en vriendschappen mee hebben. Maar misschien werkt de 'diepte' van die vriendschappen ook in belangrijke mate mee....? De steun die ervan krijgt? (vangen ze je op b.v. of helpen ze je als ze kunnen?)
Je thuissituatie....kan je het thuis vertellen? Uithuilen? Geven ze je goed advies, staan ze achter je? De leerkrachten, doen ze er daadwerkelijk wat aan of proberen ze het in ieder geval?
(die thuissituatie en de leerkrachten die in ieder geval hun best deden was in mijn geval wél zo, met die gescheurde jas hebben ze gezamelijk geprobeerd de schade te verhalen wat overigens niet gelukt is, maar ik voelde me daardoor zeker 'gesterkt'.)
Maar misschien ook is het iets een 'foefje' ofzo....iets dat je kan leren misschien.....en dan denk ik niet eens aan 'weerbaarheid' maar 'iets' dat we nog niet weten. Waar we nog niet achter zijn dat een belangrijke factor is in het 'weerstaan van pestgedrag' ofzoiets.
Natuurlijk moet die pester nog steeds bij kop en kont gepakt worden en door elkaar gerammeld worden en z'n ouders erbij....zodat het gedrag van die pester stopt, maar voor hetzelfde geld roept dat een andere pester op die het opeens op diezelfde gemunt heeft....en waarom is dat? Ergens ruiken die pesters een 'zwak punt'. In mijn geval was dat duidelijk, ik was erg onder de maat en dun en ielig....mij paktte je zo op en zette je ergens anders neer. Ik had ook al geen grote broer ofzo die nog indruk had kunnen maken, alleen een klein broertje. Ik 'wist' ook héél goed dat dát mijn zwakte was (mijn moeder zei dat gewoon hardop als ik huilde van waarom da toch?). Aan mijn lengte en gewicht kon ik zelf niet zoveel doen...dus...laat je dat los. Ik ben klein en kan er niks aan doen dat ze daarom mij pakken. Ergens is het zelfs wel 'zielig' dat die grote jongens je daarom te pakken nemen....Ik kon die jongens daarom zien als minderwaardig ofzo. Ik riep dan ook altijd keihard als ze weer eens in aantocht waren : " Zoek dan iemand van je eigen maat als je durft!!" Dat vonden die jongens wel beschamend dat zag ik aan ze....en dan begonnen ze te twijfelen van zullen we wel of niet? En zelfs als ze me vast hielden schreeuwde ik dingen als "durven jullie wel tegen zo'n klein meisje, scheiterts?" Dat was mijn verweer, mijn nogal verdragende stem. Ook van mijn moeder geleerd. Ik 'deed' dus daadwerkelijk ook wát terug. Misschien maakte dat het ook minder traumatisch....?
Ik denk dat áls je niet weet waaróm ze jouw moeten hebben het veel meer traumatisch is. Dat je daar enorm onzeker van word. Dat je het dan maar beter kan weten.
Zou dat ook invloed hebben?
groeten albana
Precies pelle
Het is inderdaad een ongelooflijk ingewikkelde optelsom van veel verschillende factoren.
En deze optelsommen (dit soort problemen, als pesten) lijken nauwelijks te beïnvloeden, omdat ze zo complex zijn. Daardoor raken mensen soms ontmoedigd en zeggen ze: 'Het hoort erbij, er is toch niets aan te doen.' Of ze raken overgefixeerd op een van de vele factoren (het uiterlijk van het gepeste kind bijvoorbeeld), proberen die te veranderen. Dat heeft dan niet het gewenst effect en vervolgens krijgt die factor dan de schuld van het pesten. 'Eigen schuld dikke bult'.
Maar als men een probleem niet kan oplossen, kan men het toch vaak in belangrijke mate verbeteren. Goede scholen, verstandige ouders, moedige medeleerlingen, oplettende leerkrachten, die kunnen wel een wereld van verschil maken.
Ik hoop dat dit programma eraan meewerkt om mensen zich daar bewust van te maken.
Waarom wordt het bij de een een trauma en bij de ander niet?
Dat is ook zo'n vraag die je hier op los kunt laten. Ik merk het ook bij andere zaken dan bij een onderwerp als gepest worden. Ik heb in mijn leven ook wel eens iets meegemaakt waar je twee kanten mee op kunt. De ene kant is dat je het ondergaat, verwerkt en verder gaat, de andere kant is dat je het ondergaat, niet kunt verwerken en dus eigenlijk niet verder kunt gaan. Over het algemeen ben ik iemand die bij 'de ene kant' past. Heet zo'n karakter niet pragmatisch? Het zij zo... het is gebeurd, je moet weer verder. Het is wat kort door de bocht, maar door die eigenschap krijgt een traumatische ervaring niet levenslang vat op mij. Klein voorbeeld: ik heb met mijn moeder een auto-ongeluk gehad. Mijn moeder heeft dit als zo traumatisch ervaren dat ze nooit meer achter het stuur is gekropen. Ik zou na het helen van de wonden toch weer de weg op gegaan zijn. 't Is even doorbijten, maar wat moet dat moet. En om het dan weer terug te brengen naar pesten, denk ik dat dit soort verschillen in mensen er ook voor zorgt dat de een makkelijker slachtoffer is van pesterijen dan de ander. Dat gebeurt dus niet bewust, maar iemand is nu eenmaal zo of niet. Hoe sta je in het leven. Als ik anders in het leven had gestaan, had ik mezelf misschien ook als slachtoffer van pesten gezien. Ik heb echter het gevoel dat ik het kan plaatsen. Ik was nu eenmaal een sukkeltje, bijziend, onhandig, langzaam. De een vond dat aanleiding voor rottigheid, de ander kon daar overheen kijken en met mij bevriend zijn. Er zijn wel zaken in mijn jeugd misgegaan, waardoor ik vrij onzeker ben en niet goed met kritiek kan omgaan (geven en krijgen - ik ben snel in tranen in béide gevallen), maar ik weet niet of ik dat op nare kinderen uit mijn jeugd kan herleiden. Ik denk het niet.
Kaaskopje
Je kunt zo in het leven staan, maar toch merk je dan dat bepaalde reacties op gebeurtenissen vanzelf plaatsvinden, of je nou zo wilt zijn of niet. Neem mensen met een angststoornis.
Ik sta zeer, zeer pragmatisch in het leven, maar autorijden doe ik niet. Meerijden wel, maar niet met plezier. Ik voel me nooit helemaal op mijn gemak in een auto. Ook omdat ik een ongeluk heb meegemaakt als kind.
Dus stellen dat het met je eigen levensinstelling te maken heeft, is werkelijk iets te kort door de bocht. Was het maar zo simpel..
Fiorucci
Je mag het zien als hardop denken
Een onderwerp als dit blijft mij verwonderen. Waarom de een wel en de ander niet? Waarom pest de een en de ander niet? Waarom helpt bij de een het geweten en bij de ander niet?
Dat lijkt me vreselijk linzel
Echt waar.
Pesten verandert je
Een kind wordt gevormd, het is nog in ontwikkeling. Pesten verandert je zelfbeeld en de manier waarop je de wereld beleeft. Daar kun je, als kind, vrij weinig mee. Kinderen die gepest zijn, zullen iets véél eerder als een pesterij ervaren, simpelweg omdat ze die historie hebben, ze hebben een beschadiging opgelopen in hun psychologische vorming. Ik word een beetje naar van de gedachte dat het A. in het gepeste kind zelf zit en B. als je karakter maar goed is, het wel van je afglijdt. Yeah, right. Zo'n schop na heb je als slachtoffer echt nog effe nodig.
Je voorbeeld over traumaverwerking Kaaskopje, rammelt aan alle kanten. Jouw moeder kon het zich blijkbaar veroorloven om geen auto meer te rijden. Ik heb zowel als kind als als volwassene een zwaar autoongeluk meegemaakt en ik kan het me niet permitteren om geen auto meer te rijden. Ik zal wel moeten. En bovendien vind ik het érg makkelijk om in retrospectief op te merken dat jij heus en vast wel weer auto zou zijn gaan rijden door je sterke karakter, omdat je geen auto hebt en geen rijbewijs. Tja. Zo kan ik ook mijn eigen geschiedenis vormen.
Tirza
Tirza
Jouw eerste zin zegt alles: pesten verandert je zelfbeeld.
Ik ben inmiddels 43 jaar en heb een heel vertekend zelfbeeld van mezelf, met dank aan de pesters in mijn kinderjaren. Ik was dik, had 'raar 'krul haar en sprak niet het plaatselijk dialect. Dat was voldoende om mikpunt te worden. Niet gepest door kinderen van mijn eigen basisschool (daar lag ik eigenlijk vrij goed) maar wel door 'vreemde' kinderen. Hele rituelen en vormen van bijgeloof had ik ontwikkeld om maar aan ze te ontkomen. De blauw/zwarte plekken die op mijn been waren geschopt, verklaarde ik thuis als: gevallen bij gym.
Vanaf de middelbare school was ik 'pestvrij', ik wist niet wat me overkwam. Begon me langzaamaan veilig te voelen en kon me gaan ontwikkelen. Op zoek gaan naar wie ik werkelijk was, ipv dat dikke kind wat niet meer waard was.
Ik heb me na al die jaren ontworsteld aan de onzekerheid die het pesten heeft veroorzaakt. Het is misschien zelfs omgeslagen. Ik ben te assertief....bijt voordat ik gebeten wordt. Hoezo muurtje? Hoezo masker? Maar diep van binnen voel ik me nog steeds lelijk en dik. Ik zie in de spiegel niet wat anderen zien. De blauw/zwarte plekken zitten niet meer op mijn been, ze zitten op mijn ziel.....
Kaaskopje
Ik ben zelden echt gepest. Maar ik kwam halverwege in een groep 7 op een nieuwe school, en heb er nooit helemaal bijgehoord. En dat gevoel is me altijd bijgebleven, ook op de middelbare school. Ik heb er nu geen last meer van, maar zet mij niet in een groep leeftijdsgenoten die erg overtuigd zijn van hun eigen leukigheid. Want dan slaat de onzekerheid soms genadeloos toe. Ondanks mijn pragmatische, zonnige en opgewekte karakter. Gaat helemaal vanzelf.
Tjonge fio
Jouw laatste berichtje had woordelijk mijn berichtje kunnen zijn, behalve dan dat het bij mij de zesde klas was... Later moest ik nog veel vaker "opnieuw beginnen" - nieuwe vrienden maken- bijvoorbeeld doordat ik een jaar school in Amerika heb gedaan, en daarna naar weer een andere middelbare school ging. Daar heb ik wel veel van geleerd, maar ik moet mezelf altijd weer moed inspreken als ik in een nieuwe groep terechtkom.
Verstuurd met de Ouders Online iPhone app.
Valkyre
Het werd voor mij makkelijker toen ik de verpleging inging, elke dag krijg je dan wel met nieuwe mensen te maken. Maar de valkuil ligt altijd wel op de loer, de onzekerheid slaat echt nog weleens toe...
Met het oog op de (verre) toekomst.
'Een op de vijf bewoners van verzorgingshuizen zegt wel eens te worden gepest door medebewoners. Dat stelt Hester Trompetter, student gedragswetenschappen aan de Radboud Universiteit in Nijmegen in dagblad Trouw naar aanleiding van een verkennende studie naar pestgedrag onder ouderen.
Een op de vijf bewoners van een verzorgingshuis zegt wel eens te worden gepest door medebewoners. Het lijkt er op dat pesten een onderschat probleem is. Bewoners van verzorgingshuizen maken medebewoners het leven zuur door hen te negeren, te roddelen of systematisch uit te sluiten bij maaltijden en activiteiten. Dit ontdekte onderzoekster Hester Trompetter (22), student gedragswetenschappen aan de Radboud Universiteit in Nijmegen. Volgens haar begeleider Ron Scholte is dit het eerste onderzoek dat pestgedrag onder bewoners van verzorgingshuizen aantoont.'
Het interessante bij die verzorgingshuizen
vond ik dat er ook wat gezegd werd over factoren die bijdroegen aan het gepest. Het ging geloof ik vaak om sociaal erg gemengde groepen, mensen die nog niet ja, hoe zeg je dat, zich erbij neer hadden kunnen leggen dat ze in een verzorgings- of verpleeghuis terecht waren gekomen en vaak speelden er ook bezuinigingen waardoor er te weinig vermaak was.
Gnar, ik zie wel overeenkomsten met het instituut 'school'.
Groepsdynamiek
Volgens mij is pesten een natuurlijk verschijnsel. Het is onderdeel van de dynamiek van een groep. In iedere groep zijn rollen te verdelen. Hoe die rollen verdeeld worden ligt aan de groep als geheel en aan de individuen. Dat betekent dus dat een pester iemand door pesten de rol van slachtoffer toebedeelt, maar ook dat deze de rol aanneemt. En dan heb je nog de rest van de groep waar de rollen van meeloper of opstandeling te verdelen zijn. Een dynamiek is een beweging, dus heel moeilijk voor alle partijen om daar zo maar uit te stappen. Begrijp me heel goed: ik zeg dat het een natuurlijk verschijnsel is, NIET dat er niets aan te doen is of dat het erbij hoort. Ik zeg ook dat er rollen worden uitgedeeld en rollen worden aangenomen, NIET dat er een schuld ligt bij de pester maar ook NIET dat er een schuld ligt bij de gepeste. Vaak gebeurt zoiets heel onbewust en voordat je het weet zit je erin. Ik denk dus dat een heel belangrijk woord bij het bestrijden van deze slechte groepsdynamiek 'bewustwording' is. Waarom pest iemand? Waarom is iemand het mikpunt? Waarom blijft de één er mee rondlopen en de ander niet? Waarom zijn er meelopers of juist niet? Als je daar antwoorden op krijgt dan ben je al heel ver. Maar dan moet je ook antwoorden hebben op alle vragen, en het van alle kanten kunnen bekijken. Je moet het proces aanpakken, niet de onderdelen.
Inderdaad
'overeenkomsten met het instituut \'school\' - die zijn er zeker. Met als enorm verschil dat deze 'gepesten' geen toegewijde ouders hebben die op een forum als OO op zoek kunnen naar steun en goede raad, zoals gebeurt bij allerlei mis(ver)standen in het schoolleven.
Verzorgingshuis
Waar mijn oma verblijft, die al dik in de 80 is, daar heerste me toch een partij 'meidenvenijn' 
Is allang bekend
Twintig jaar geleden mopperde mijn oma in haar aanleunwoning al over onderling gekift en venijn..)
Dus zo opzienbarend vind ik zo'n onderzoek niet.
Nee, nieuw is het niet
maar wel verdrietig dat een mens na een lang leven nog niet wijzer is geworden en niet voldoende in staat is ieder het zijne te geven, als het om welzijn gaat. Teleurstellend.
En geen leuk vooruitzicht voor de gepesten van ooit. Of zouden nu de pesters aan de beurt komen, hoe zit dat?
Oudere versus kinderen
wat het verschil is tussen pesten en plagen loopt bij deze draad mijn inziens een beetje door elkaar heen. Laat het duidelijk zijn, in elk groepsgebeuren zijn ze er, de pester en de gepeste. Als je spreekt over volwassen oudere zou je er van uit kunnen gaan dat ze over het algemeen dit zelf kunnen hanteren, een plagerij of een sneer, lees grote mond, zie ik niet als pesten. Al zou dit elke dag zo zijn. Je zou zeggen dat je dit als volwassene zelf kan hanteren. Bij het pesten versus plagen onder kinderen is het duidelijke verschil dat de gepeste dit niet zelf kan hanteren. Uit de klas lopen omdat je stelselmatig te pakken wordt genomen, kan in deze niet altijd. je zit klem en wordt elke dag geconfronteerd met de pesters. Ergens anders wonen of niet gaan buiten spelen, lukt ook al niet. Ik bedoel te zeggen dat de gepeste kinderen in een zwakke positie zitten en wel degelijk de hulp kunnen gebruiken van de leerkracht, al zou het dan erger worden zoals sommige schrijven, als je dan al één steun hebt voel je je al beter. ik weet dit uit ervaring en nee, training helpt echt niet, om een andere houding aan te nemen. Als je een zichtbare handicap hebt is het al gebeurd met je in een schoolklas, daar doet geen één weerbaarheidscursus iets aan. de leerkracht heeft een voorbeeldfunctie toch? en stelt de regels vast? dus ook hoe je met de andere omgaat in de klas. daar ligt nog steeds zeker een taak. Als ik dit draadje mee lees huilt mijn hart over zoveel onrecht. je wordt negatief gevormd voor de rest van je leven als je slachtoffer bent(geweest)van pesters. gelukkig is er veel aandacht voor, de meeste scholen zijn het erover eens, dat pesten niet meer kan. laten we als ouders..... alert zijn bij onze kinderen op pesten en gepest worden, dat is een begin om het te stoppen, daar ben ik van overtuigd! of te wel steek je hand in eigen boezem. houd de discussie met je kind open en maak zelf duidelijk dat pesten niet kan.
Wat een achterlijke types!
Ik geloof best dat je sommige dingen kunt blokken in je herinneringen, dat je sommige dingen vergeet, dat pesters niet door hebben wat ze aanrichten etc. Maar dat je iemand met fiets en al in een kelder gooit. Nee, dat gaat er bij mij niet in. Zeker niet als er op school een flinke straf is uitgedeeld (maar ik vond de rol van school erg dubieus).
Wat ik niet sterk vond van het programma is dat ze van de 'gepeste' alleen haar zinnen over hoe zij tegen de 'pestkoppen' aankeek. Daardoor werd het een aanval van de andere kant waardoor de drie dames zo reageerden. Ze zal vele meer hebben gezegd dan asociaal en dergelijke.
De 'gepeste' heeft weinig aan deze confrontatie gehad. Maar ik hoop dat alle reacties haar sterken en dat ze inziet dat ze inmiddels een stuk kansrijker is dan deze sneue types.
En ik ben maar een mens, ik ben bijna blij dat de middelste nu zelf ervaart hoe het is om 'gepest' te worden (haar dochter werd gepest). Absoluut niet richting haar dochter (pesten is vreselijk en haar dochter kan er ook niets aan doen dat ze zo'n moeder heeft) maar wel richting die middelste vrouw.
Die linker, daar gaaat echt geen kwartje vallen. De middelste en de rechter krabbelen zich nog wel een keer achter de oren. Ik hoop dat hun omgeving met hen de confrontatie aangaat (bij de linker gaat dat niet lukken). Ik ben er ook van overtuigd dat de rechterpersoon, los van die andere twee, zich wel herinnert wat er is gebeurt, consequenties inziet, etc. maar dit niet durfde te zeggen.
Plagen en pesten
Hier wordt dat verschil heel duidelijk gemaakt aan kinderen: bij plagen lachen er twee. En kinderen voelen het feilloos aan wanneer het geen plagen meer is.
Ik denk wel dat er feitelijk weinig verschil zit tussen het karakter van pestkoppen en slachtoffers. Ik zie altijd een hele sterke onzekerheid bij pestkoppen en ze weten feilloos hun mede-onzekeren er uit te pikken. En zelf in de meelopers zie je deze tweestrijd: ben je zeker genoeg om er iets van te zeggen?
In de klas van mijn kinderen wordt ook gepest. Mijn kinderen zijn hier bij betrokken als omstanders (want in mijn optiek gaat pesten de hele klas aan). Hoe leer je kinderen om er voor te zorgen dat pesten ophoudt. Onze middelste (versneld, jongste van de klas, zeer groot rechtvaardigheidsgevoel, voelt dingen feilloos aan) zien wij en leerkrachten een intrinsieke tweestrijd. Hij is zelfs geen meeloper, staat aan de kant van de slachtoffers, heeft alles door maar weet niet hoe hij het gepest kan stoppen (anders dan naar de juf gaan).
Pelle
dit is mijn visie, ik zou het wat extremer willen zeggen. plagen is wederzijds, ben ik met je eens. is hetzelfde als elkaar aftasten met woorden en allebei elkaar als gelijkwaardig zien/voelen. vooral dat laatste is belangrijk. pesten is de andere als mindere zien en hem of haar bewust of onbewust stelselmatig schade toebrengen, in woorden en of met daden.
Chippie
dat bedoel ik ook, kinderen hebben volwassenen nodig om dit te stoppen en kunnen dmv de groepsdruk dit niet helemaal zelf hanteren. dus toch de leerkracht moet en kan dit naar mijn mening ook, mede de groepssfeer bepalen.
Fiorucci
Jij: Ik ben zelden echt gepest. Maar ik kwam halverwege in een groep 7 op een nieuwe school, en heb er nooit helemaal bijgehoord. En dat gevoel is me altijd bijgebleven, ook op de middelbare school. Ik heb er nu geen last meer van, maar zet mij niet in een groep leeftijdsgenoten die erg overtuigd zijn van hun eigen leukigheid. Want dan slaat de onzekerheid soms genadeloos toe. Ondanks mijn pragmatische, zonnige en opgewekte karakter. Gaat helemaal vanzelf. ===
Gek is dat, maar nu je dit zo omschrijft zie ik dat het mij ook zo vergaan is. Ik ben op mijn 9de naar een kustplaats verhuisd. Daar was het niet automatisch zo dat je meteen bij de dorpskinderen hoorde. Import blijft toch een beetje import, ook al woon je er al 20 jaar. Ik heb ook het gevoel dat ik door die verhuizing meer dan anders heb 'mogen' beleven dat ik buitenstaander was. In Amsterdam was ik een van de jongens (letterlijk, ik had twee vriendjes waar ik het heel goed mee kon vinden), klasgenoten waren mij in de klas gewend en waren met mij meegegroeid in mijn lichamelijke 'minpuntjes'. Dat telde daar niet. In een vreemde omgeving vallen dat soort zaken wel op. Toen kreeg ik voor het eerst te maken met 'geinige' rijmpjes op mijn 'minpunten'. Op de nieuwe school werd ik wel geaccepteerd, maar in beginsel natuurlijk wel als het nieuwe kind. Ik had wel schoolvriendjes, dus dat was in mijn voordeel. En toch heb ik altijd het gevoel gehad dat het voor mij beter was geweest als ik op de school in Amsterdam had kunnen blijven. Voor de rest vond ik onze nieuwe woonplaats leuk hoor. Ik had in de straat vriendinnen, later ook in het dorp zelf. Ik maak makkelijk contact met anderen, maar kijk vaak wel de kat uit de boom omdat ik niet gelijk mezelf durf te zijn bij nieuwe mensen. Ik weet van mezelf dat ik grappig en gezellig ben, tenminste... ik heb zo mijn goede momenten, maar ik durf dat pas te laten zien als ik mij op mijn gemak voel bij anderen.
Het gevoel van er niet bijhoren heb ik namelijk in zekere zin ook. Op de een of andere manier wacht ik altijd een beetje af of ik bij de groep mag. Willen ze wel dat ik meedoe? Als ik over straat ga en mensen naar mij zie kijken vraag ik mij ook heel vaak af wát ze van mij bekijken. Is hun indruk negatief? Zien ze gewoon een vrouw van middelbare leeftijd, of zien ze een vrouw die 'wat heeft'. Mijn leven staat namelijk ook altijd in het teken van dat ik 'wat heb'. Ik voel mij een persoon 'die wat heeft'. Het lijkt mij heerlijk om dat soort bijgevoelens niet te hebben. Ik denk dat dat bij gepeste kinderen vaak meespeelt. Het minderwaardig voelen wordt makkelijker gevoed als er een zichtbaar lichamelijk oneffenheidje aanwezig is, dat is in mijn geval zeker aan de orde. Maar er zijn ook kinderen waar ik geen gekke dingen aan kan ontdekken die toch gepest worden. Ik begrijp dat niet.
Chippie
Degene die jij de linker noemt vond ik echt een vreselijk mens. Type dommekracht. Ze wist dat ze in staat was tot pesten en ze wist ook nog dat ze dat deed tot het slachtoffer ging huilen. De gepeste uit dit programma is dus waarschijnlijk een van meer slachtoffers. Dat ze daar als volwassen vrouw geen spijt over wilde betuigen zie ik als geestelijke tekortkoming. Ze heeft blijkbaar geen geweten. Ze laat daar niet veel van zien in ieder geval.
Huilende juf
Van het weekend kwam mij een verhaal ter ore. Kind wordt al langere tijd gepest door jongen uit de klas. Niet alleen dit kind overigens hij terroriseert de hele klas. Kind van bekenden trekt het echt niet meer, kwam uit school en heeft zich huilend boven opgesloten. Ouders meteen naar school om verhaal te halen (waren al meerdere gesprekken geweest). Erg boos geworden en gezegd dat als de school het niet oplost dat ze dat dan zelf wel zullen doen, er zijn door vader meerdere niet politieke uitlatingen gedaan zal ik maar zegge, maar ik denk dat iedereen die ooit gepest is of een gepest kind heeft zich hier wel ongeveer in kan inleven. Wat gebeurt er tot stomme verbazing van de ouders? De juf barst in huilen uit, ze vindt het zo erg voor kind, maar staat met haar handen in het haar. Ouders ontkennen het, verschillende hulpverleners op school vanwege dit kind, kind kan niet van school af want niemand wil het hebben. Als slachtoffer trek je zo toch altijd aan het kortste eind? Ouders waren teleurgesteld in de juf, maar ik gaf aan dat ik het eigenlijk nog wel kon waarderen dat ze gewoon eerlijk was en het gewoon ook oprecht erg vond wat er gebeurde en tenminste niet zoals heel veel leerkrachten de schuld bij het slachtoffer ging leggen.
En het programma
Heb inmiddels alle afleveringen terug gezien, want was me even ontgaan dat het al begonnen was. De laatste vond ik ook schokkend zeg. Wat een bitches, dat zijn echt mensen die ik in het dagelijks leven liever zo min mogelijk tegen kom, soms kun je er even niet om heen, maar ik voel me als pestslachtoffer altijd onbehaaglijk bij zulke types. Dat minachtende lachje en schouderophalen en elkaar betekenisvol aankijken wat die middelste op een gegeven moment deed dat zei genoeg, alleen pestkoppen kunnen dat. De rechter (voor de kijkers rechts) vond ik wel oprechter overkomen, die was ook de minst erge van de 3. Ook de aflevering gezien waar de pestkop het initiatief had genomen, dat vond ik ook een interessante, maar ik vroeg me wel telkens af waarom de school geen verantwoordelijkheid had genomen. Het was toch duidelijk dat daar in het gezin van alles mis was, kind kreeg nauwelijks te eten, dan trek je toch aan de bel? Ik weet wel dat het amk enzo toen nog niet bestonden, maar ik weet wel dat er destijds ook kinderen uithuisgeplaatst werden. Nog een wonder dat deze vrouw redelijk opgedroogd is, want ze groeide duidelijk op voor galg en rad.
Ja dat vind ik ook
hier is er als eerste Kanjertraining, wat erg goed werkt. Als een kind zo erg de sfeer verziekt dan zal je als school na meerdere klachten er wat mee moeten doen, daar moeten ze beleid voor hebben liggen. Daar kan je dan naar vragen, wat is jullie beleid en hoe ga je dat nu uitvoeren.
Een huilende juf moet ook bij haar leidinggevende haar verhaal kwijt, het is aan de directie met een oplossing te komen. Ik denk zeker dat op het bo er tal van mogelijkheden zijn om moeilijke kinderen te corrigeren en gedrag te voorkomen.
