Eenzaamheid

een terugvalplan waar je niet mee uit de voeten kan is geen werkbaar plan, hoe goed die ook in elkaar mag steken. En nee, een psychotherapeut is geen overbodige luxe, integendeel.

Therapeut

Volgens mij maakt het weinig uit of je voor dit soort dingen nu bij een psycho-therapeut komt of bij een gewone psycholoog, ten minste, dat lijkt mij.
En verder, als ik een psychotherapeut was (en dat ben ik niet hoor) zou ik het willen weten als een patiente van mij zich zo voelde als jij je nu voelt.
Het lijkt wel alsof je richting therapeut ook last hebt van schuldgevoelens en niet lastig willen zijn. Die therapeut is er voor jou hoor! Daar hoef je je niet groter voor te doen dan je je voelt. Daar zou je je onzekerheden en je schuldgevoelens neer moeten kunnen leggen. Je mag heus wel voor jezelf opkomen. Als jij begeleiding nodig hebt (en dat heb je volgens mij), dan mag je daar heus om vragen. Die therapeut denkt natuurlijk: 'Geen bericht goed bericht, het gaat vast prima met Anna.' En dan kom je daar in juni en dan wordt duidelijk dat je je kl*&^ voelt. Dat zou toch zonde zijn?
Als je daarover twijfelt kun je ook met je huisarts overleggen wat hij(of zij) de juiste stap vindt. Ik weet zeker dat mijn huisarts je naar je therapeut terug zou verwijzen.
Ik ken mindfullness verder niet zo goed, maar volgens mij verwacht jij er best veel van. Ik vind het een beetje therapieachtig aanvoelen en ik denk dat jouw problemen hier gewoon te groot voor zijn.

Schaamte

Godsamme, ik schaam me te erg om de peut te bellen, kansloze client ben ik. Heb me toch weer laten verleiden tot de supermom rol daar denk ik...Ondertussen kom ik dus echt tot niets meer. Vanaaf met Annaman in gesprek over wat te doen. Aaaargh, kindjes verdienen een flierefluit moeder en Annaman dito vrouw. Ik voel me dan zoooo schuldig. De zon schijnt, dat dan weer wel. Dank voor de berichtjes weer, het geeft me nu ffe richting.

Vette schop onder je kont

Anna,
Geef me eens één goede reden om je te schamen. Geef me 1 goede reden om je therapeut niet te bellen. Waar haal je het onzinnige idee dat jij een kansloze cliënt bent. Dat ben je juist niet. Maar je zult wel je schaamte voorbij moeten en actie richting huisarts en peut ondernemen anders zak je steeds verder weg. En het is NIETS om je voor te schamen. Denk je nu echt dat die therapeut er wat aan heeft als jij de supermom hebt uitgehangen en daar nu niet op terug durft te komen?
Het is juist hartstikke sterk dat je nu inziet dat je je toen groter voordeed dan je was.Ik zie toch serieuse obsessie voor je huishouden: 2 keer per dag stofzuigen, mijn hemel, ik doe dat 1 keer per week, of nee, dat is taak van de kinderen.
't Is dat het hier allemaal virtueel is, maar als ik een vriendin van je zou zijn dan had ik je nu letterlijk meegesleept naar de huisarts om hier verder over te praten.
Het lijkt me trouwens heel goed dat je Annaman dit draadje en onze reacties ook laat lezen. Je geeft heel goed aan waar de problemen zitten. Annaman zal vast ook wat kunnen met de tips van de ervaringsdeskundigen hier. En kom niet aan met dat Annaman dit niet mag lezen omdat je je ervoor schaamt.
Kom op Anna, je hebt hartstikke goede stappen gezet al, maar ga de schaamte voorbij en zoek hulp. Je kan dat echt!

Kansloos?

dus al die honderdduizenden die wel hulp zoeken, erkennen dat ze er alleen niet uitkomen ondanks goede voornemens zijn kansloos? En bedankt!

Misschien ben je al zo ver dat je je door die opmerking ook al schuldig voelt. En die lap stof, belandt die niet op een stapel straks omdat je die in een "nu ga ik goed voor mezelf zorgen"-opwelling hebt gekocht?
Deze kansloze loser hier is ook een vechter geweest. En heeft geleerd dat sommige sterke mensen die zo bewonderd worden in feite hun eigen kuil aan het graven waren.
Goede voornemens en "wordt niks"/"ik ben hopeloos" wisselden elkaar af.
Nog een opmerking: in jouw toestand wordt Mindfull ook al snel een krampachtig "moeten". "Ik moet loslaten/in het nu leven, maar..."
Ik ben nu hondsdankbaar dat mijn behandelaar me in het begin van mijn verblijf in het herstellingsoord, toen ik vol "nu wordt het anders"-vechtlust zat, afraadde Mindfull (1 van de therapiemogelijkheden) te doen omdat het niet voor iedereen geschikt is, zeker niet voor mensen die zichzelf doldraaien met "ik moet" en alle kleuren zelfverwijt.

Oh welkom

Eindelijk weer eens een echte vrouw als er zovele zijn maar die zich zo moeilijk laten zien. Met valkuilen, met keeping up appearances, met tekortkomingen etc! En ook met schaamte.
Ik kan de wereld niet mooier maken voor mijn kinderen dan die is. Ik kan 'm wel mooier voorspiegelen dan die is. Maar daar bereik ik niet mee dat mijn kinderen de realiteit te zien krijgen en dan ook niet dat ze het gereedschap kunnen ontwikkelen om met de mindere dingen om te kunnen gaan. De mindere dingen die gewoon bij het leven horen. Ook een depressie, overspannen, dipjes, tegenslag, de dood, ziekte: horen er allemaal bij. Stel je voor een moeder die hoe dan ook altijd fluit, die nooit tegenslag kent, die nooit laat zien dat het even teveel is, dat ze iets niet kan. Kinderen verdienen realisme en daar waar die te rauw is, moet ie goed ondersteunend gebracht worden. Het gaat er niet om of het leven 100% leuk is (of 51%) maar hoe je met het niet leuke deel omgaat. Liefst met wat zwier en op een geloofwaardige manier. Hoe je met het leuke deel omgaat, das geen kunst aan. Ik zeg regelmatig tegen mijn kinderen dat ik fouten maak en waar ik niet goed in ben. Kinderen kunnen best hebben als hun ouders zeggen dat ze ergens niet goed in zijn en hun fouten benoemen. Dat het anders beter was geweest maar dat wij dan net even niet in huis hadden. Waar het omgaat is dat ik dat niet bij het kind leg maar daar zelf de verantwoording voor neem. Volgens mij doe jij dat ook. En dat is ok.. zo gaan die dingen. Ik zeg ze ook regelmatig dat fouten maken heel gewoon is en er bij hoort. Schroef die verwachtingen maar eens omlaag . Ik denk dat je daar zeer realistische kinderen van krijgt, die ook heel vrolijk en gelukkig kunnen zijn en blijven.

Wijze woorden

"Hoe komt het dat ik niet goed kan nadenken, van de hak op de tak ga?"

Omdat je moemoemoe bent. Opperdepop. Gooi die stofzuiger in een hoek (2x per DAG? ik stofzuig hooguit twee keer per week, en ik heb astma en huisstofmijtallergie!) en ga slapen, meid.

Met mijn ervaring (maar ik ben natuurlijk geen huisarts maar ervaringsdeskundige) denk ik: burnout. Gewoon roofbouw gepleegd op je lichaam - teveel gedaan, te weinig tijd voor jezelf, te weinig geslapen - en daarnaast ook nog eens teveel narigheid meegemaakt. Gooi je leven om, eet een keer per week soep en tosti's, en een keer afhaaleten, en een keer diepvriespizza met rauwkost, slaap een paar maanden (ja ik zei MAANDEN) bij, en relativeer NIET. Ga NU naar de huisarts!!

Oh ja

dat "wijze woorden" sloeg dus op mijn voorgangers, niet op mezelf, haha!

Wat ik nog wilde zeggen: bij ons in de gemeente is er een mantelzorgconsulent. Die kun je hier benaderen via het buurthuis (inloopspreekuur, dus laagdrempelig). Zo iemand kan je helpen met de praktische ondersteuning, maar je kunt ook gewoon even je verhaal kwijt tegen iemand die er verstand van heeft. Dat is misschien een goede aanvulling op huisarts en therapie? Kijk even op je gemeentewebsite, of google even, er zijn vast meer mantelzorgconsulenten.

Je blijft het doen

Je BLIJFT het de hele tijd zelf willen doen! Ook nu nog!

Daarom zing ik mee in het OOL-koor: bel de huisarts.

En dan inderdaad maatschappelijk werk, MEE, zorgloket weet-ik-veel. Maar begin nou eerst met inzien dat dit allemaal teveel is om ZELF en in je EENTJE op te lossen!

Liefdevolle verwaarlozing

is voor mij: tegen alle principes in een keer om vijf uur de tv aanzetten, een bak koffie erbij en er níet zijn voor de kinderen. Nee, niet op schoot, ik heb hete koffie, nee niet Ketnet. Mama kijkt naar Dr.Phil of het kleine huis op de prairie. En nee, ik kan nu geen spelletje met je doen. Terwijl jouw kinderen zichzelf moeten vermaken en stiekem crackertjes van het aanrecht pikken ben jij er niet voor ze. Of: nee, ik heb echt geen zin om eten te koken. Bel papa maar even of hij patatjes haalt als hij van zijn werk komt. Of: ben je je lievelingsbal kwijt? Morgen help ik zoeken. Dat vind ik liefdevolle verwaarlozing, en volgens mij is dat heel gezond.
Ik doe ook mee in het OOL-koor: bel de huisarts. Als eerste. En bel het maatschappelijk werk. Je kúnt het niet in je eentje oplossen. Sterker nog, het hoeft niet. Niemand die dat van je vraagt. Vraagt het dan ook niet van jezelf.

Annakarenina, ben je er nog?

Lieve Anna,
Ik hoop de je niet teveel schrikt van alle directe woorden. Ik kan me voorstellen dat ze hard binnenkomen en dat je het als een aanval op jou ziet. Maar ik denk dat ik namens het hele OO-koor mag zeggen dat dat pertinent niet zo is. We vallen je niet aan en vinden je geen mislukkeling. We roepen je alleen (de meesten uit eigen ervaring) dringend toe: zoek hulp, doe het niet alleen.
Je zou gisteravond met Annaman praten. Wat heeft dat opgeleverd?

Bellefleur

Die houden we erin: liefdevolle verwaarlozing. Nee schat, mamma gaat nu niet met je voetballen, mamma wil je nu even liefdevol verwaarlozen....

Liefdevolle verwaarlozing

is een term die ik al enige jaren met veel liefde omarm .
Voor mij is het een tegenhanger van neurotische overprotectie van kinderen en de continue strijd tegen het idee dat als alles maar perfect gaat, het leven ook perfect zal zijn.
Annakarenina, lees dit stukje maar eens als je zin hebt:
http://www.tegenwicht.org/25_overprotectie_nl/moeder_bepaalt.htm
dit beschrijft voornamelijk de overprotectie, maar voor mij zitten er méér aspecten aan liefdevolle verwaarlozing.

Ja hoor, ik ben er nog..

en nee, ik voel me niet aangevallen, integendeel, ik voel me gesteund. Ik WEET dat jullie gelijk hebben alleen VOEL ik het niet zo, ik kom niet echt in aktie. Schuldgevoel overvalt mij per direkt.
Gisteren na een wandeling in de zon met dreumes stond ik zo wankel op mijn benen dat ik heb gewacht met koken tot Annaman thuis was. Gevraagd of hij me wilde helpen door morgen (vandaag dus) wat rust te creeren. Ik MOET opladen. Dus vandaag tot 1 uur kinderloos, daarna alleen dreumes thuis tot het avondeten. Ik heb mezelf deze week gegegeven te kijken wat het doet als ik consequent pas op de plaats maak, HA is op vakantie dus wellicht dat ik volgende week doorpak.
Gisteren om 19.00 naar bed gegaan en Annaman in slagveldkeuken met kids achtergelaten. Ik heb er niets meer van gehoord en geslapen tot vanochtend en ga zo met een tijdschrift op de bank, wanhopig vechtend tegen het stemmetje. (annadochter nu wel heel lang bij oma, annazoon mee werken met annaman, en dat in de vakantie)
Het goede nieuws is dat ik net een telefoontje kreeg van de kinderarts van Annadochter, waar ik vorige week, samen met kinderpsych naar beeld van Annadochter heb gekeken en daar ook duidelijk mijn hulpvraag heb neergelegd. KA was onder de indruk en heeft per direct een ambulant begeleider ingeschakeld om ons van handvatten te voorzien. We krijgen hulp!!!!! Fijn voor Anna, maar vooral voor Annadochter.
Even nog over die overprotectie. Dat is wel een punt. Ik heb natuurlijk de ervaring dat je kind zomaar dood kan gaan, en annadochter is kwetsbaar. (2 jaar geleden bij buitenspelen meegenomen en aangerand). Alleen buiten spelen is geen optie meer....ze past de regels niet toe.
Annazoon heel ziek geweest en verdacht van Hodgekin, wat later niet zo bleek te zijn, maar de stress die dat gaf...
Dus, ik hoop dat jullie de moed nog even niet met me opgeven, ik heb hier veel aan, ik voel me gehoord. Ik weet dat jullie graag zien dat ik naar de HA ga, en ik heb met lood in mijn schoenen gebeld maar een vervanger zie ik niet ziten. Ik laat het laptopje aan staan vandaag en zal regelmatig een blik werpen, ik mag per slot van rekening af en toe pauze nemen toch. (ik heb dat de laatste dagen gedaan en dan denk ik telkens: tjee, als ik een baas had dan was ik nu ontslagen. Dit DOE je niet onder werktijd. Maarja, ik heb alleen maar werktijd...)
Liefs

Eh anna

"(ik heb dat de laatste dagen gedaan en dan denk ik telkens: tjee, als ik een baas had dan was ik nu ontslagen. Dit DOE je niet onder werktijd. Maarja, ik heb alleen maar werktijd...)"

Bij een baas heb je ook pauze hoor, ik zit nu met een bekertje chocomel te OO-en. Niemand die er wat van zegt, denk dat een collega nu bezig is haar volgende vakantie uit te zoeken. Allemaal even in onze pauze.
Ook bij een werkgever is er tijd voor pauze. Wordt het personeel alleen maar beter van optijd rust nemen.

Fijn anna

Fijn dat je er nog bent.
Super dat je gisteren zomaar de boel de boel hebt gelaten. En ook al voel je je er dan misschien schuldig over, je hebt het mooi maar gedaan. Dat is al een eerste stap.
Dat schuldgevoel gaat echt niet van de ene of de andere dag weg. Vraag maar aan Fladder, die noemt hem: het aapie op haar schouder.
Dat je een vervanger van je eigen huisarts niet ziet zitten dat kan ik me best voorstellen, wanneer is je eigen huisarts weer beschikbaar voor een dubbele afspraak waar je ook Annaman meneemt.
En ik ben het met AMK eens, bij een werkgever ben je verplicht om pauze te nemen, ik zit ook in mijn pauzes wel privédingen te doen.

Als je een baas had

Dan had hij je al lang ziek naar huis gestuurd met de tip om de huisarts te bellen!

Lieve anna,

Wij geven de moed hier niet zo gauw op. Weet je waarom niet? Omdat heel veel van hier hebben gestaan waar jij nu staat. Ik ben op OOL begonnen in een tijd dat ik een huilbaby had. O ja, dat is waar ook! Het was geen huilbaby, huilde volgens de normen net ietsje te weinig. En het lag aan mij. Ik moest er maar beter tegen kunnen. En als ik de combinatie werk/kinderen niet aan kon moest ik maar ontslag nemen. Ik had tot over mijn oren spijt van mijn kinderen. En dacht aan akelige dingen. Toen kwam ik OOL tegen. Niets is zo'n steun geweest als OOL. Met dit berichtje wil ik jouw enorme belasting niet vergelijken met de mijne. Maar ik wil er mee zeggen dat je niet alleen bent. En niet de enige. En vrouw, heb een beetje compassie met jezelf!

Schouderklopje...

Ik heb even virtuele goedkeuring nodig van mijn OOL vriendinnen om dat stemmetje (de aap van Fladder) een kick off te geven.

Tot nu toe: alles gepoetst wat ik normaal ook zou doen, (stofzuigen, badkamer, wc's, wastafels, bedden, wasje draaien en in droger doen en vouwen, keuken netjes.)
Maar, nu komt het. Ik heb net mijn patronen getekend, thee gezet, tv aangezet en zit nu dus onderuit. Strijkbout staat aan voor dadelijk, maar ik ga om 15.00 uur Oprah kijken. Kids komen straks thuis, Annaman pas heel laat, dus ik kook niet. Wij doen een patatje of een tosti, what so ever. Dreumes slaapt en plof ik na t wakker worden met een bakje rozijnen voor een dvd-tje oid. Dan gaan we samen ffe in bad, heerlijk.
Ik merk dat ik rustiger ben, Annaman net aan de foon om bevestiging te vragen en hij is blij dat ik t zo doe, hij vind me niet lui.
Nu jullie weer....
Ga mijn naam veranderen in Lamme Tak ok?

Ik vind

annakarenina veel mooier. ☺

Je doet het goed!!!
En als je toch dat aapje schopt geef 'm dan eerst even je schuldgevoel in zijn armpjes ben je dat ook gelijk kwijt.

Annakarenina

Ik wil niet dat dit zo goede draadje verzandt in een opsomming of vergelijking, maar even ter vergelijking dan toch:
Ik heb vanmorgen 3 wasladingen gevouwen die er al een week lagen, 1 was gedraaid en het strijkgoed (3 overhemden en 2 bloezen) voor de 4e keer teruggegooid in de wasmand met het idee: dat doe ik later wel een keer. Verder heb ik met een liefheitveger en de franse slag de woonkamervloer stofvrij gemaakt en de tafel gedekt voor de lunch. Na de lunch heb ik anderhalf uur op de bank gelegen (waarvan 30 minuten lezen en 60 minuten geslapen), nu ga ik wat boodschappen doen en koken. En dat was het dan. Enne, dit is voor mij een gewone dag
Ik geef je met alle liefde een schouderklopje, maar zie liever dat jij leert dat 'net genoeg' óók genoeg is!

Maar...sancy

dan heb je tussendoor toch tijd over neem ik aan. Wat doe je dan?
Ik snap dat je geen vergelijkende draad wil creeren maar voor mij is het juist zo moeilijk om in te schatten wat zeg maar redelijkerwijs verwacht kan worden van mij. Ben trouwens vergeten te melden dat ik ook nog een deel ven de debiteurenadministratie verwerkt heb...

Ik doe ook vaak 2 dingen tegelijkertijd. Als ik strijk bel ik vaak een vriendin of andere belangrijke dingen als tandarts enz.
Dus, geen vervuiling van de draad maar goede info voor deze huishoudnitwit, die krachtig probeert het schuldgevoel aan de aap mee te geven maar um domweg niet van der schouder gestampt krijgt. Dit alleen, omdat ik vanaaf niet kook...en de kindjes wellicht een vitamientje of wat gaan missen.
Liefs

Annakarenina

Begin nou eerst eens met STOPPEN op een rijtje te zetten wat je allemaal wel en niet hebt gedaan. Dat maakt geen ene rooie rotmoer uit namelijk en je zit jezelf stiekem alleen maar te verantwoorden. Valkuil-alert!
Verder schrijf je met een soort van klinkslag dat die aap je dwarszit omdat je vanavond niet kookt en je je kinderen "dus" gezond eten ontzegt. Geloof me: je hebt meer nodig om je kind te verwaarlozen dan een dagje lekker niksnutten en 's avonds een pizza in de oven (of, voor de lijners onder ons, een snelklaarsalade )!

Ik herken je maar al te goed, want die aap doet hier ook nog regelmatig pogingen. Net de zombie-aap van Pirates of the Caribbean, niet dood te schieten!
Maar ik begin weer wat kracht te krijgen (en dat kwam niet uit de lucht vallen) om zó'n middelvinger tegen het beest op te steken. Daarvoor zit ik al wel 2 maanden in een herstellingsoord (ben ik nu een kneus, watje of loser? Nee, al dacht ik eerst wel)... Want vanzelf ging het niet meer.

Ook ik moest aan allerlei voorwaarden voldoen voor het Fladdertijd was. Je snapt dat het eigenlijk nooit Fladdertijd was. Niet onvoorwaardelijk tenminste, ik moest eerst dit en dat en zus en zo...

Het is zo makkelijk geschreven als je aan het andere kant van het "moeten-hekje" staat. maar ik stond nog niet eens zo lang geleden aan de ene kant, daar waar jij nu staat. Tegelijkertijd octopus in spagaat zijn, op mijn tenen lopen, de ideale vrouw uithangen, brandjes blussen (die misschien nog niet eens opgelaaid waren en dat waarschijnlijk ook nooit zouden doen...).

Zonder professionele hulp (en eens per week een half uurtje psych is dan maar een lapmiddel) kom je er niet makkelijk uit. Ik herken zoveel in jou, zoals ik er nog niet eens zo lang geleden bij zat. In detail verschillen we, maar de grote trekken zijn eender: een flinke kracht (anders hadden we het allang opgegeven), een enorm plichtsbesef, gecombineerd met een klont vol trauma (ja, spreek dat woord maar eens hardop uit... Eng, he?), een scheut angst, een emmertje schuldgevoel en dat soort dingen.

Perfect voer voor een ranzig aapje dat op je schouder is gegroeid en is ontstaan uit een bepaalde kwetsbaarheid, een aantal nare ervaringen en de invloed van mensen die niet zo goed voor je waren (al bedoelden ze het misschien wel goed).

Wat weerhoudt je nog om echt te erkennen dat je misschien meer nodig hebt dan je eigen kracht?

By the way

Ik heb vandaag geen ruk uitgevoerd. Een oud kleedje afgehaakt dat al sinds 2005 in een tas lag te fermenteren. Wandeling gemaakt. Wat nagedacht. Verder niks

Als je wat kunt nadenken

dan is er al veel gewonnen toch? Kost mij de grootste moeite. Annadochter kwam ziek en humeurig thuis van oma. Ik voel de bui al hangen. Het uitje morgen met een hulpinstantie naar de dierentuin (lees tijd voor Anna) zal wel niet doorgaan.....sught. Tot overmaat van ramp jengelt dreumes aan een stuk door, terwijl ze zo lief kan spelen en heeft ze dus koorts met bijbehorend loopoor...of andersom, whatever...ik voel de adrenaline weer stromen en heb eerst een lekkere douche genomen en tegen Annazoon gezegd dat ie me alleen mag storen als er doden driegen te vallen. Toen redelijk ontspannen de zieken afgevoerd.
Vanmiddag tegen Annazoon gezegd dat het me allemaal wat veel vond en of hij me wilde helpen met af en toe een klusje en zijn eigen kamer ed. Hij vond het prima, begreep het goed en zei dat ie zelf ook wel zag dat het met Annadochter soms best zwaar was. Dus vandaar dat ik ff lekker de douche in kon. Ze aten de tosti's met een verbaasde blik in hun oogjes met smaak op...om de aap te sussen wat mini-komkommertjes geserveerd.
Moet zeggen, het viel me niet tegen. Morgen weer een dag.

Ehmmm, anna

Pas je wel op dat je je zoontje nu niet de zorg voor jou op zich laat nemen. Je hebt hem uitgelegd waarom jij niet zo goed in je vel zit, maar ik vind het tricky om hem te laten helpen OMDAT Annadochter veel aandacht kost en dat jij dat nu even niet alleen kan. Dat is niet eerlijk voor Annazoon. Natuurlijk kan hij best helpen en zelf dingen doen, maar niet onder het motto om jouw te ontlasten, maar omdat je een huishouden nu eenmaal met z'n allen draaiende houdt en dat iedereen daaraan mee moet meehelpen.
En verder blijf ik je liefdevol onder je kont schoppen: huisarts en verdere professionele hulptroepen inschakelen, en niet "Zelluf doen". En verder vind ik dat je al goed bezig bent, dat is een hoopvol begin.

Niet kunnen nadenken

Dat helder nadenken niet goed lukt komt doordat je teveel doet en structureel te weinig stilzit. Je brein is gewoon te vol. Gun jezelf wat leegte. Nee, VEEL leegte.

Net als fladder vecht ik nog elke dag tegen het schuldgevoel, tegen het "eigenlijk moet ik nog..." stemmetje. Ik heb vandaag bar weinig gedaan - zou een halve dag thuis werken, maar was te moe en had echt geen zin (en ik heb leuk werk!) Dus ik heb een vlucht geboekt en kleren besteld voor zoon en verder niks. Zelfs de vaatwaser niet uitgepakt. Bij mij is "geen zin" meestal een teken dat ik teveel doe. Als ik niet tegen dat aapje (hij krimpt met de jaren!) vecht, is mijn gezin daar uiteindelijk de dupe van. Mijn burnout was negen jaar geleden, en het klinkt misschien raar, maar zonder dat enorme dal was ik nu veel minder gelukkig. Ik heb geleerd "to stop and smell the roses," maar ook dat moet ik blijven oefenen...

Ik wens je de wijsheid om het niet meer allemaal op kracht te willen doen. Slaap lekker!

Goedemorgen

Het begint een gewoonte te worden, koffie met de labtop.
Ik ben weer heel vroeg naar bed gegaan en heb geslapen tot Annaman naar zijn werk ging. Ik merk dat dat me goed doet. Ondertussen ook ongi geworden en het stomme is, ik voel me dan vaak een stuk beter. Annaman vaak gezegd dat hij het wel typisch vindt dat ik die laatste 2 weken van mijn cyclus echt nog erger ben dan dat ik al was. Dus wellicht speelt een PMS ook een rol. Ik heb begrepen dat er een nieuwe pil is die zou kunnen helpen. Ga vandaag even de vervanger bellen voor een recept, ik ga dat wel uitproberen. Ik gebuik nu niets.
Annazoon is 14 en doet echt helemaal niets in huis, ook niet zijn eigen kamer oid. Dat kan best anders, en dat hebben we besproken. Hij ondervindt dagelijks last van de beperkingen van zijn zus, dat is niet anders. Gelukkig hebben we wel een soort systeem, waarbij zus vroeg in bed gaat en Annazoon de hele avond met ons heeft. Daarbij heeft hij zijn sport, waarbij hij 2 keer per wek, met ons erbij, traint en elk weekend 2 wedstrijden heeft. Dus ja, hij lijdt erdoor en nee, hij komt niet iets tekort denk ik. Maar dit is wel iets dat ik zo benoem maar zo niet voel. Ik voel me daar schuldig over, ik kan me niet splitsen.
Ik merk dat er een vriendin is die afstand neemt. Ze heeft echt nooit ergens tijd voor, hele drukke baan en manlief ook, en dan een vriendin die dan wel altijd klaar staat met hand en spandiensten en een lekkere maaltijd, maar die af en toe ook ietwat onredelijk, bozig en verdrietig is. Tja, dat past niet in haar plaatje denk ik en dat voelt zo rot. Ik ben balast!!! En daar kan ik erg verdrietig van worden. Ik heb het gevoel dat ik bij haar alle woorden op een weegschaal moet leggen.
Gelukkig heb ik nog een aantal vriendinnen bij wie niets teveel is en bij wie ook niet alles op rolletjes loopt. Die hun stuk ook regelmatig bij mij neerleggen. Dat is fijn. Mijn psychotherapeut heeft me gewaarschuwd voor dit. Als je eerlijk bent over je problemen, gaan er mensen afhaken, zei hij. En dat ik echt moest dealen met de leegte die dat gaf. Ook nu ik zulke slechte dagen heb, wil hij dat ik eerst zelf probeer het weer op te pakken, eventueel met hulptroepen maar niet met hem. En dat lijkt me een beetje te lukken, door jullie!
De laatste tijd drink ik ook wat meer dan goed voor me is, vooral laat op de middag en in de avond, puur om het nog even aan te kunnen. Dat heb ik de laatste 3 dagen niet gedaan, geen drup, waardoor ik misschien wat beter slaap en uitgeruster wakker wordt. Ik dacht, dit kan zo niet doorgaan, dadelijk heb ik er een probleem bij. Dus de warme melk met honing viert hoogty.
Over een paar week wordt het grote bed van dreumes geleverd en kan ze gewoon op een eigen kamer. Nu ligt ze bij ons, en kan ik dus niet even lekker in bed lezen. Ik verheug me daar al op.
Zo, nu even het spul in de kleren en een boodschapje doen. (nadat het huis gerenoveerd is...het zal wel aan mij liggen maar ik weet zeker dat jullie hier ook een stofzuiger doorheen zouden halen, wat een zooi. Ik bak elke dag vers brood, dat kruimelt ook heel erg bij snijden en eten...)
Ik ben weer benieuwd naar al jullie wijze woorden. Plan de campagne voor vandaag is niet veel doen, wel bankhangen met een tijdschrift en als dreumes een dut doet even meetanken.
Zoiets?
Kusjes

Franse slag leren

Ik hou zelf niet zo van rommel, juist daar word ik onrustig van, maar kan me dus niet irriteren aan ramen die nodig gelapt moeten worden (alleen zichtbaar als de zon erop schijnt, dus voorlopig zie ik dat niet zo heel vaak) en het stof onder de bank kan me ook gestolen worden.
Ik ben dus een snelle opruimer en heb een kruimeldief op steel gekocht waarmee ik altijd even snel de kruimels en rommeltjes wegzuig. Mijn huishouden kan ik dus naar mijn eigen tevredenheid in ongeveer een kwartier doen.
Kinderen van 12 en 15 hebben eigenlijk maar een paar taken; tafelafruimen, vaatwasser in en uitruimen. Kamer moeten ze netjes houden, maar omdat ik zo'n opruimer ben (en een snelle) vouw ik vaak even snel hun achtergelaten kleding op die op de grond slingert enzo, dus nooit een echte bende in huis.
Vervolgens ben ik heel goed in lummelen, beetje werken tussen door (ben eigen baas) en lekker boekjes lezen op de bank, uitgebreid naar de supermarkt, zonder me te hoeven haasten. Dat is denk ik het toverwoord, onthaasten..... dus niet te veel taken in een dag stoppen en alles lekker relaxt doen. Of zoals ik doe, vervelende klusjes even snel, en dan in de rest van de tijd lekker genieten.
Succes!