Eenzaamheid

Het antwoord is simpel.

- wat wil JIJ?
- waarom DOE je dat niet?
- WAT kan je doen om meer aan je eigen behoefte tegemoet te komen?
- WAAROM vind je anderen (met hand en spandiensten verrichten ten koste van je eigen behoeften) belangrijker dan jezelf?
- WAT zou je nu doen als je geen man en gehandicapt kind had? WAAROM doe je dat nu niet? WAT heb je nodig?

- WIE weerhoudt je er actief van om jezelf te zijn? Pas op: doe geen aannames en veronderstellingen als "ze hebben me nodig" en "wie doet het als ik het niet doe". Nee, echt daadwerkelijk uitspraken als "ik wil niet dat jij aan jezelf denkt".

Sterkte ermee! *been there, done that, andere achtergrond, zelfde uitkomst*

Fladder heeft gelijk

Anna, luister naar Fladder en doe er iets mee. Als je zo doorgaat met jezelf weg te cijferen voor het belang van anderen dan kom je onherroeppelijk een keer in een heel diep zwart gat waarin je zo vast zit dat je niet eens meer voor jezelf kan zorgen, laat staan voor degenen waar jij voor wilt zorgen.
Zo'n situatie kun je voorkomen door toch echt aan jezelf te denken. Een moeder kan pas goed voor haar gezin zorgen als ze goed voor zichzelf zorgt.
Jij bent ook iemand die er toe doet en die belangrijk is."
Ik zou je willen adviseren om toch eens te beginnen met tijd voor jezelf in te ruimen die je voor jezelf invult met iets waar je voldoening of rust door krijgt. Al is het maar een uurtje per week, dat is echt nodig om jezelf weer terug te vinden. Qua sporten: is hardlopen een optie? Dat kun je alleen doen op tijden dat het jou uitkomt en ik merk dat ik er erg veel voldoening uit kan halen.
En verder toch kijken wat er aan hulptroepen mogelijk is in jullie situatie. Zijn er geen instanties waar je af een toe een dagdeel of (logeer)weekend je gehandicapte kind kunt laten opvangen?
En ben jij altijd de klos met rijden voor de sport van je kind? Blijf je dan ook wachten tijdens de training? Die tijd zou je ook aan jezelf kunnen besteden.
Je hebt een eerste stap gezet door je vraag hier neer te schrijven, dat is al heel knap. Nu moet je proberen handvaten te vinden waar je mee verder kunt.

Beschikbaar

De kern van het probleem is dat je zelf ondersneeuwt doordat je van jezelf vindt dat je altijd beschikbaar moet zijn. Dat staat los van het aantal bezigheden dat je hebt, omdat je leven daardoor altijd vol is. Dan ben je bezig, steeds bezig met beschikbaar zijn.
Zoals je merkt is dat dus ook doodvermoeiend. Als je daar zelf geen paal en perk aan stelt, doet niemand het. Je kinderen zijn wat dat betreft consumenten en zullen nooit zelf gas terugnemen. Daarom sluit ik me aan bij de voorgaande sprekers. Zorg dat je tijd voor jezelf vrijplant en ga dat ook nemen. Wees onbereikbaar voor je gezin op die momenten, anders sluipt het beschikbaar zijn er toch weer in. En geloof me, ik spreek uit ervaring.
O ja, uit bovenstaande reacties en die van mij spreekt, denk ik, wel dat we het gevoel herkennen.

Andere doelen

Goed je weet nu heel goed wat niet haalbaar is je hoeft ook niet direct van een 0 naar een 10. Alles afschieten wat wordt geopperd helpt niet in verandering. Je kunt ook in kleinere stappen iets bereiken.
Dus geen studie, maar een cursus doen (Loi, thuis studie Vrije Universiteit you name it)
Je hoeft niet direct intensief te sporten maar kunt ook een uur per week gaan zwemmen. Een vaste avond per week werkt het beste. Maak die vrij voor jezelf.
En als die meniscus je zo belemmerd en je daarna wel veel meer kunt kun je toch kijken of het niet op enig moment wel te organiseren is die operatie.
Denk dus in kleine stappen. Elke stap is het begin van verandering!

Antwoord

"Ik vind het lief dat jullie zoveel tips geven, maar ik vroeg me eigenlijk ook af, of iemand het herkent: een soort basaal gevoel van eenzaamheid, ontevredenheid en leegte, terwijl je leven juist zo vol is?"

Ja anna (mooie naam trouwens).
Dat herkennen wij wel.
Ik ben bij de vorige overbelasting zo ver gegaan dat ik niet meer sliep. Dat was de manier waarop mijn lijf STOP zei. Geholpen door de forummers hier realiseerde ik me toen dat ik geen enkele tel voor mezelf meer had, en daar heb ik toen iets aan gedaan. Daardoor ben ik weer beter gaan slapen.
Ik kon er maar beperkt iets aan doen, en het lege gevoel bleef dus min of meer, maar dat was omdat mijn moeder op sterven lag dus tsja, dan is het ff zo.

Verder heb ik al eerder een keer vet in de prak gezeten. Zo vet dat ik op een gegeven moment Korrelatie heb gebeld. Dat heeft heel erg goed geholpen, want die meneer liet me inzien hoe ik iedere oplossing meteen afdeed met het opwerpen van een nieuw probleem. Dat trekje had ik ooit bij een chronisch overwerkte collega (met 4 kinderen waarvan 2 ongepland) gezien, dus ik wist dat dat dodelijk is voor iedere vorm van oplossing.

Nou ja, en dat laatste wordt hier in de tips van anderen ook meteen genoemd. Je hebt wel gelijk hoor, jij roept ik lig in de modder en wij gaan allemaal meteen aan je armen en benen trekken.. hihi... ik denk dat we je er zo snel mogelijk uit willen hebben omdat verse moddervlekken makkelijker eruit gaan in de was? Misschien?

Laatste oprisping: de oplossingen zitten niet in de wijzigingen in je schema, dat is secundair. Primair moet je achter je behoeftes komen. Da's waar fladder mee begon.

Hoho

Rodebeuk, ik herken het deels. Zeker toen de kinderen kleiner waren en ik echt geleefd werd. Maar sinds ik een studie doe en daardoor tijd afdwing (klinkt een beetje raar maar met een parttime baan en een fulltime werkende man werkt het wel zo) is het veel meer in evenwicht in huis. Sowieso sport ik vaak en probeer regelmatig iets te plannen met vriendinnen. Maar goed dat laatste schiet er ook wel eens bij in.
Door kleine stapjes te veranderen, Anna weet dat ze van sporten houd, kan je ook een beter gevoel krijgen, of je nou je behoeftes weet of niet soms is actie ook al een hulpmiddel.

Herkenning...

Ja, ik heb er ook zo in vast gehangen, en voelde me vreselijk slachtoffer van...alles eigenlijk. Waarom had ik nou net zo'n drukke man met een eigen bedrijf, waarom kreeg ik nou net twee autistische kinderen, waarom kon ik niet meer buitenshuis werken?
Ik rende letterlijk de deur uit. Tot aan de marathon, net als jij, je weet hoe het voelt, en ik denk dat je dat eigenlijk niet kunt missen! doorgaan dus met die operatie! als je morgen valt en een been breekt kan er ook iets geregeld worden, dit is geen luxe, dit is noodzaak! je wilt weer kunnen functioneren. En als je knie weer goed is kun je in ieder geval weer zonder belemmering gan lopen, wat een opluchting, en lopen kan altijd wel een keer, die gekke tussendoor uurtjes; kind op de creche, kind in de zwemles, en wacht maar tot ze op school zitten ) maar goed. Ik denk dat je nu nog even in kleine stapjes moet denken. Eerst goed voor jezelf zorgen (en dan kun je ook pas echt goed voor een ander zorgen) dat wil zeggen; weer lekker fit worden; door met die operatie en sporten! en studeren?! ja, is ook geweldig natuurlijk, geestelijk fit blijven is geen overbodige luxe. Je zegt dat studeren een doel moet hebben, algemene ontwikkeling is ook een doel. Doe een studie waar ook echt je hart ligt, en niet die waar werk in is nu... als je doet wat je leuk vind kom je zoveel verder, en met zoveel minder moeite
Oh ik kan het allemaal zo mooi vertellen... maar heb ook in die put gezeten, ben er nu ergens halverwege met uitklimmen. dusse...pik aan en klim mee,
groetjes Tess. mede marathonie...

38 te oud?

Natuurlijk niet! Een mens is nooit te oud om te leren! Een studie kan voor jou als doel hebben een baan te vinden. Maar al heeft je studie later niet dat resultaat en ga je iets heel anders doen, dan is de studie in ieder geval een verrijking.Opgedane kennis is nooit weggegooid natuurlijk.
Ik kan me jou angsten en onzekerheden wel voorstellen. Je bent het dierbaarste kwijtgeraakt wat je kan bezitten. Je kind. Dat is een rouwproces waar je nooit helemaal uitkomt. Dat verdriet draag je mee in je leven. Je doel is er te zijn voor je kinderen. Dat moet je zeker niet veranderen. Je bent moeder en blijft moeder. Maar als je je realiseert dat je niet minder moeder bent door ook tijd vrij te maken voor jezelf word je onzekerheid misschien wat minder.
Ook als je een studie volgt, werkt, sport, iets leuks doet met vrienden, heerlijk alleen een wandeling maakt,een boek leest, computert en je kind even voor de t.v. zet, blijf je 24 uur per dag moeder.
Misschien een moeder die straks, stapje voor stapje, beter in haar vel zit. Je kinderen varen daar zeker in mee.
Ik wens je veel succes met je keuzes!

Weekendje curcus?

Ik heb een vriendin met een zoon met een handicap en een man met een handicap. Vriendin heeft ook nog een full-time baan om voor het geld te zorgen. Zoon heeft zware psychische problemen, man is lichamelijk gehandicapt. Man heeft praktische zorg nodig en zoon vooral veel begeleiding en ondersteuning.Mijn vriendin is zo'n beetje klokje rond aan het 'zorgen'. 's Morgens moet ze eerst beiden verzorgen, dan werken, dan thuis weer zorgen en wat huishouden doen, tot slapenstijd zeg maar en beiden weer op bed liggen. Zoon gaat naar een dagopvang en man is druk met dagelijkse fysiotherapie om maar enigzins te blijven zoals hij is.
Naast werk heeft vriendin geen tijd voor sociale dingen of zowiezo 'iets' voor haarzelf.
Wat vriendin zo nu en dan doet...is een weekendje han en spandiensten organiseren en een beetje thuiszorg (voor man) en/of zoon in weekendopvang, buren voor eten man, bezoekje van oud-collega man (zodat ie niet hele weekend alleen zit) etc. En dan een weekendje weg gaan naar een creatieve curcus. Met mij of met een collega of wie dan ook.
Wij zijn een weekendje wezen schilderen op texel. En vriendin is met een andere vriendin een weekendje naar zandvoort geweest, ik dacht een vouwcurcus origami.
1 weekendje in de 3 á 4 maanden. Zaterdagochtend weg en zondagavond laat terug....Dat zijn maar 2 dagen om te overbruggen en 1 nacht (om zorg voor de nacht te regelen) dat is te overzien toch?
Vriendin zegt het niet te 'trekken' zonder die weekendjes zo nu en dan....en dat kan ik me goed voorstellen!
groeten albana

Hmm

ik denk dat je op elke leeftijd kan beginnen met een studie. En ik denk ook dat je jezelf qua denken in de weg zit.

Dus als jij iets heel boeiend vind dan is het nooit weggegooit geld of moeite, de koppeling met een baan moet je misschien niet maken.

Zoals ik mijn studenten altijd zeg "gun jezelf je ontwikkeling die pakt niemand je meer af en je ziet vanzelf wel wat er daarna weer komt".

Het is denk ik vrij simpel. Jij voelt je dom, mislukt etc. Nou ga dan die hersenpan weer stimuleren, leer een taal, plan een reis, stel jezelf doelen die gekoppeld zijn aan positieve ervaringen. Je kan beginnen door een online cursus te doen of een thuiscursus om op te starten.

Wat ging vroeger vanzelf omdat je het leuk vond ?

Oh ja even over die leeftijd

ik heb deeltijd groepen les gegeven (hbo kunst) en daar zaten mensen bij die halverwege de 50 ! waren en die uitte dan hun twijfels ook wel eens. Ik zei dan "talent is als olie op water, het komt altijd boven drijven" dus wat goed dat je hier zit !

Maar, maar, maar

als je de hele administratie van jullie bedrijf doet, ben je toch gewoon administratief medewerker, je hoeft er toch niet gelijk je salaris bij te melden. je moet wel zelf de credits nemen die je toekomen. Dat het toevallig voro jullie eigenbedrijf is maakt niet uit. Mijn vriendin noemt zich ook gewoon directeur van hun gezamelijke onderneming. Zij werkt ook thuis met 3 kinderen om zich heen en doet de administratie. Zelden zo'n druk baasje gezien als haar.

Ik heb ervaring bij de OU, met 38 jaar zit je in het gemiddelde qua leeftijd. Ik nu 1 master afgerond en denk er over puur voor de hobby om met een andere te beginnen. Niet met het doel om daar werktechnisch iets mee te doen, maar puur uit interesse. Waarom dan de dure OU optie: omdat het studiemateriaal zo goed is, en het op niveau is.

Goed anna

Jij hebt wel veel emotionele bagage zeg. Pff bewondering voor hoe je alles combineert.
De eerste stap lijkt al gezet. Tijd voor jezelf nemen als je kind ook thuis is en daar is de tv soms erg handig voor. Jij hebt toch ook gewoon een baan, die heb je toch in verschilende vormen maar het een doet toch niet onder voor het andere?
Ik ben 42 en doe nu een de Master van mijn studie. Er zijn meerdere wat oudere studenten. Denk maar zo als je 45 bent dat je nog 20 jaar kunt werken. Een investering is dus de moeite waard.
Ik denk verder dat je niet rijp voor de PAAZ bent maar wel af moet van jezelf in de grond boren (ik ben niet goed genoeg). En ook een werkster/opvang etc, ook al ben je volgens jouw thuis, kun je ook prima nemen als je druk met wat dan ook bent. Daar hoef je geen excuses voor aan te dragen.
Succes met het nemen van beslissingen en een tip, doe het in overleg met je man, als hij je steunt kun je nog meer aan.

Contact met lotgenoten

Wat herken ik veel in je bericht. Ik ben ook gestopt met werken toen mijn derde kind geboren was en het duidelijk werd dat die meer zorg nodig had dan een gemiddeld kind. Ik ben inmiddels al weer een paar jaar aan het werk maar ik herinner me nog goed hoe eenzaam ik in die jaren was.
Hierboven staan allemaal goede tips. Hopelijk heb je daar veel aan. Ik kon destijds echter niet zoveel met dat soort goede raad. Ik zat echt vast in het zorgen voor mijn kind.
Wat mij wel erg veel geholpen heeft is het contact met "lotgenoten". Moeders die ook elke dag thuis waren en waar ik dus dagelijks dingen mee kon doen, samen met de kinderen. Samen koffie drinken, samen naar de speeltuin, samen naar de bibliotheek. Dat soort dingen. Het zijn nooit echt vriendinnen geworden. We hadden het alleen over de kinderen, nooit over Russische schrijvers . Achteraf gezien waren het meer collega's dan vriendinnen. En toch waren die dagelijkse contacten toen belangrijker dan mijn beste vrienden.
Ik heb mijn contacten destijds ontmoet op het consultatiebureau. Daar heb ik een briefje op het prikbord gehangen. Misschien kun je ook proberen om via een oproepje hier iemand te vinden?
In elk geval het beste ermee!

Gallifrey

Goed boek he )

Oh zo herkenbaar

dat gevoel van eenzaamheid en geleefd worden. Ik ben ook thuis, sinds 7,5 jaar al, geen werk en een man met een drukke baan (heel erg druk). 2 kids: 1 peuter en een van 8,5. De oudste heeft ass, en gaat sinds dit schooljaar naar sO, met een busje. Dus er zijn dagen dat ik helemaal geen volwassene spreek. Dat mis ik wel, dat ik nu niet meer met andere ouders praat. Mijn oudste vraagt door zijn ASS veel aandacht en sturing, de jongste vanwege de leeftijd. De hele dag hoor ik praten, vragen, peuterdriftbuien etc. Het gaat vaak goed, maar er zijn ook echt periodes dat ik niks kan hebben, overgeprikkeld ben (net als oudste zoon), nu ik weet het wel, zie op tegen de dag, etc.
Ik kan me helemaal voorstellen hoe je je voelt, annakarina. Ik houd heel veel van mijn kids, maar ze overconsumeren mijn energie. Na de zomer vak gaat jongste naar school en dan ga ik allereerst genieten van de rust. Evt. weer aan het werk als ik wat vind.
Wat ik nu doe om ook aan mezelf toe te komen: in het weekend ga ik vaak even de stad in, alleen. Of ik ga een dag met een vriendin weg. Over 2 weken ga ik zelfs een weekend naar parijs, een vriendin woont daar. Ik kan niet wachten. Vorig jaar heb ik een naaimachine gekocht, en lessen genomen. Sindsdien ben ik elke dag wel even bezig ermee. Dat helpt, maar ik moet de tijd/ruimte wel afdwingen.
Wat ook helpt is dat het eindelijk weer eens beter weer an het worden is, ik voel de lente naderen en het zonnetje schijnt. Bij ons achter kun je in de middag best even buiten zitten, dat heb ik echt nodig!
En dat weekendje weg dat albana aanraadt, dat zou ik doen als het kan, of desnoods een dagje. Met een vriendin, maar helemaal alleen een weekendje naar een leuke stad lijkt mij ook wel wat.

Veel sterkte en succes!

Annakarenina

Misschien is het een goed idee een studie op te pakken die verband houdt met jullie eigen zaak. Het hoeft niet gelijk een volledige universitaire studie te zijn, het kan ook een opleiding zijn over het leiden van een klein bedrijf of hoe je zo'n zaak verder kunt ontwikkelen. Bovendien leer je dan wellicht in te zien dat jouw aandeel in de zaak Belangrijk is en een echte volwaardige baan.
Verder lees ik dat je heel actief bezig bent met de ontwikkeling van je kind. Heb je al eens overwogen actief te worden als vrijwilliger? Bij patientenverenigingen zitten ze te springen om mensen zoals jij. Zelfs ook voor het geven van telefonische adviezen.
Heb je externe hulp voor je gehandicapte kind? Daar kun je aanspraak op maken, lijkt me? Maak gebruik van de regelingen die er zijn, maak ruimte voor jezelf, zodat jij straks op je 70e niet terug kijkt en denkt: "Was dit het nou?"...

Jep

Ook ik herken het, en het kwam vooral omdat ik niet" het lijstje van Fladder" volgde.
Ik heb in grote eenzaamheid verkeert, en ondanks dat we gaan scheiden en muizemeisexman al een ander heeft waarh ij bij woont, voelt ik me naast het intense verdriet ook blij en heb ik veel meer mensen om mij heen dan ik ooit gedacht hebt.
Als je in eenzaamheid verkeert zie je vaak niet meer wat je wilt en wat ej nodig hebt. Dus onderzoek wat jij wilt en nodig hebt en het gaat echt beter.
Je schrijft ik hou van hardlopen, lekker gaan doen weer, creer die ruimte.
Liefs
uizemeis

44 bijna 45 ben ik

En ik ga toch echt weer aan de studie straks, Deels uit noodzaak en deels omdat ik dat heel graag wil. Je kunt ook op je 70ste nog gaan leren, nooit te oud
Ik herken je onzekerheid wel hoor, bij ons op school hebben veel ouders minimaal HBO en de meeste gestudeerd. Ik neit heb MBO, waar ik niets meer mee doe en kan. Maar het heeft niet te maken met wat je geleerd hebt, maar wat jij wilt en hoe je je daarbij voelt
Muizemeis

Www.jump-online

Dit heb ik vanmorgen gedaan en heeft me veel gebracht
Muizemeis

Salaris?

Anna, je hebt al veel goede tips gekregen, maar nog eentje aanvullend:

Waarom krijg je niet gewoon een marktconform (!!) salaris voor je werk?

Kan ook flexibel zijn als je uren wisselen, maar dan krijg je tenminste (welverdiend) loon naar werken... Hoeveel uur ben je er eigenlijk (gemiddeld per week) mee kwijt?

Dat het niets voorstelt wat je doet zit echt in jouw hoofd (als ik zo je postings lees helemaal!), overigens wel heel herkenbaar. Misschien goed om aan je zelfvertrouwen te werken, en dat kan best diep zitten.... (maar overigens: had ik ook veel last van (terwijl iedereen vol bewondering was over wat ik deed/kon) en is nog niet helemaal weg, maar een paar sessies van een uur bij een of andere peut hebben mij daar wonderwel goed bij geholpen!).

Maar goed, terug naar dat salaris voor je werkzaamheden in het bedrijf. Misschien dat dat ook helpt je in elk geval iets serieuzer te voelen in het werk dat je al doet? Als je man daar overigens bezwaar tegen zou hebben, zou ik wel zeggen: waarom?
En bovendien: met je eigen salaris bouw je financieel ook iets op.

Ik heb altijd moeite gehad met al die gratis meewerkende vrouwen in het bedrijf van de man, terwijl de man wel (soms) een dik salaris verdient in zijn eigen bedrijf... En als ze dan gaan scheiden zit zij met de gebakken peren. Maar goed, dat is niet de hoofdreden en misschien te negatief gedacht......

Waardering uit jezelf halen

De tips van het gaan volgen van een studie, sporten, een hobby of vrijwilligerswerk zijn heel goed, maar toch is dat volgens mij niet DE oplossing.

Wat mij opvalt is dat je jezelf en alles wat je doet naar beneden haalt. En dan kun je wel dingen gaan doen die nu wel als heel groot en belangrijk ziet, maar gaat dat je straks ook echt helpen met beter over jezelf denken? Ik betwijfel het.

Je doet al heel veel. Je werkt 25 uur en dan doe je daarnaast ook nog heel veel voor je kind en sta je er thuis zo goed als alleen voor. Ik werk 24 uur per week, heb ook een zorgenkindje waar ik wat tijd mee kwijt ben (maar niet te vergelijken met wat jij meemaakt/doet voor je kind) en heb een man die meehelpt met vanalles en nogwat. Ik neem echt mij petje af voor jou. En dan ook nog een perfect georganiseerd huishouden? Nou dan sta ik echt pafff. Je moet maar eens proberen om je eigen stukje objectief terug te lezen. Jij doet echt heel veel en heel waardevol werk. Dat spat ervan af. Het is alleen nog niet tot jezelf doorgedrongen. Zou trouwens ook best kunnen dat al die andere ouders om je heen jou heel anders zien dan dat je jezelf ziet. Het is namelijk voorwaar niet mis waar jij voor staat.

Wat ik geleerd heb is dat je goed voelen over jezelf niet afhangt van dure titels en een goede baan. Nadat ik afgestudeerd was stond de arbeidsmarkt echt niet te springen om mij. Nou en daar stond ik dus met mijn dure titel en ik voelde me echt een nul. Die periode heeft mij doen inzien dat ik waardering uit mezelf moet halen en niet uit de oppervlakkige buitenkant. En nu heb ik een leuke baan op niveau, met leuk salaris en heb ik het fijn. Maar dat ik dan nu echt meer ben dan toen ik een arme afgestudeerde academica was. Nou echt niet.

Je hebt de luxe dat je niet echt hoeft te werken voor het geld en dat je je werkbare uren flexibel kunt indelen. Geniet daarvan, dat is echt een luxe.
En zoek daarnaast een leuke bezigheid. Iets wat een kant van jezelf aanspreekt die nu nog niet aangesproken wordt. Bijvoorbeeld ooit al eens gedacht om je aan te sluiten bij een leesclub over Russische schrijvers?
Of toch die cursus kunstgeschiedenis, bloemschikken, teken en schilderen, kantklossen, bridge, ?

Ben je nou helemaal gek geworden

"Ik kan en mag nu niet voor mezelf kiezen, dan zou egoistisch zijn."

Jij MOET voor jezelf kiezen. Anders hebben heel binnenkort al die mensen die op jou vegeteren helemaal niets meer aan je.

Ik herken de eenzaamheid wel, maar zit me al lezend werkelijk kwaad op je te maken.

Je cijfert je weg. Denk je nou echt dat dat op de lange termijn gewaardeerd wordt of goed gevonden wordt? Nou vergeet het maar, ik kan je uit eigen ervaring vertellen dat het tot niets leidt.

Je moet je je ogen uit de kop schamen dat je jezelf niet eens de tijd gunt voor een noodzakelijke operatie met de 6 weken revalidatie die dat kost.

Zet nou even uit je hoofd dat je onmisbaar bent voor anderen. Dat ben je niet. Als jij weg zou vallen dat wordt er voor elk probleem dat dat zou creéren een oplossing gevonden.
De enige voor wie jij echt onmisbaar bent ben jezelf.

First things first. Het enige waar je van geniet kun je niet doen, omdat je een operatie nodig hebt. Dus zet dat bovenaan de lijst.

En daarnaast je werkzaamheden. Je hebt een baan van 25 uur die je onbetaald in alle eenzaamheid moet uitzitten. Bespreek dat met je man. Kijk eens of jij iets van het externe werk van hem kunt overnemen, zodat je onder de mensen komt, terwijl hij wat van het thuiswerk overneemt. Dan wordt het werk misschien ook meer plezier en minder plicht en kun je daar een deel van je voldoening uithalen.

En dan de zorg voor een gehandicapt kind. Dat is zwaar, dat moet je niet alleen willen doen. Er bestaan allerlei voorzieningen en PGB's, zet die dan ook in, zodat jij naast een kind ook nog een leven overhoudt.

En taxirijden?
Je man heeft toch ook een rijbewijs?

Annakarenina

Hoewel ik het anders zou verwoorden ben ik het wel met Dirksmama eens. Ik heb het ook al in mijn eerste posting gezegd: als jij niet heel snel goed voor jezelf gaat zorgen dan stort je binnenkort zo diep naar beneden dat je echt helemaal niets meer kunt, niet eens voor jezelf zorgen, laat staan voor je naasten. Ik heb het een half jaar geleden bij een lieve vriendin meegemaakt. Ook jarenlang roofbouw moeten plegen op zichzelf en toen zo diep gevallen dat ze niets meer kon. Een wasje draaien was een megaopgave, koken ging niet meer. Nu pas, begint ze me met hele intensieve hulp (waarbij ze de zorg voor haar kinderen aan een ander moet overlaten) gelukkig weer op te krabbelen.
Ik stel voor dat je vandaag nog naar je huisarts gaat om met hem/haar te praten en om bijv. met maatschappelijk werk te kijken welke mogelijkheden er voor je zijn. Je bent nu al op weg om te vallen in dat gat. Dat zie ik aan je postings en hoe je reageert op onze reacties. Onderneem echt actie voor je echt instort. Wat vind je man hier overigens van, die mis ik in je verhaal.

Het domme blondje...

Ach ja, daar ben ik nog een keer, het domme blondje, ik herken dat gevoel heel erg. Alles wat ik doe lijkt zo achterlijk triviaal in vergelijk met wat er allemaal rondom me heen gebeurd, iedereen lijkt vol gas door te gaan en ik kom niet uit de eerste versnelling. Ik werk wel, jawel, voor mijn man, en voor de kinderen en voor school, ik help her en der met van alles en nog wat.
Maar goed, ik ben nu een klein stapje verder, heb de tweede versnelling weer gevonden zeg maar, met uitzicht op doorschakelen! ik voel me bij tijden heeeeel dom, maar echt, er zijn mensen die veel dommer zijn en daar toch uiterst gelukkig mee worden waarom moet het bij mij dan allemaal perfect?
Mijn tweede versnelling is de sport, die vind jij ook wel weer terug als je herstelt bent van die operatie, je weet best wat endorfinen doen in je lichaam! (het jahoe ik heb 20 km gelopen effect ) mijn derde versnelling is een studie die me ook echt boeit! ik kan mijn man er niet mee helpen, ik kan mijn kinderen er niet mee helpen, en ik verdien er geen drol mee. Maar het is zo interressant, ik ontmoet weer mensen, en ik voel me dan weer een stuk minder dom.
groetjes, Tess

Annakarenina

Zou je willen dat iemand anders zijn/haar leven zo compleet opofferde ten dienste van anderen en ten koste van zichzelf?

Waarom verwacht je dit van jezelf?

Je tijd zit vol met allerlei dingen die je eigen keus niet zijn.
-Administratief werk wat je niet leuk vindt.
-Een enorme zorgtaak (natuurlijk, het is je kind, da's wat anders!) terwijl je geen loopbaan in de zorg ambieerde.
-tiptop huishouden omdat je vindt dat dat moet omdat je nu eenmaal niet buitenshuis werkt en er dus tijd voor hebt
-taxirijden terwijl je normaal heus geen chauffeur was geworden.
-tien jaar zorg voor je ouders met een nare aandoening'

En dan nog het grote verdriet in je leven om het verlies van een kind én de zorg om een kind met een beperking.

Het is totaal niet erg dat er in je leven een paar dingen zijn 'die nu eenmaal zo lopen' en die je zelf niet zou hebben gekozen. Maar bij jou zijn draagkracht en draaglast totaal niet in evenwicht.
Er moeten op jouw agenda dingen staan waar je energie van krijgt, die je leuk vindt, die je zelf kiest.

Dat zal heus die status niet zijn, want ach joh, dat went ook. En al zóu je iets bijzonders zijn (in jouw woorden advocaat, dokter, psycholoog, wat was het ook alweer) dan zit het er weer mee dat je een góeie moet zijn - anders werkt die status tegen je

Nou, sterkte.
Ga langs de huisarts, ga langs maatschappelijk werk.

Staar je niet blind op vrienden en bekenden met een hoge(re) opleiding en in jouw ogen meer 'waarde' en ga waarderen wat je zelf doet!!

Oplossingen

Als het bedrijf zo goed draait, kan je man dan niet af en toe de boel sluiten en samen met jouw een gesprek voeren met de hulpverlening zodat het op jullie beide schouders ligt. Plan het aan het einde van de dag en zorg voor opvang (die schoonouders). Dan wordt het een gedeelde last.
Stop met elke keer meegaan met sporten van je zoon ga 1 keer in de drie keer mee of alleen als het lekker weer is, laat je man videopnamen maken zodat je het toch kunt volgen. Verdeel de kinderen af en toe, wij doen ook niet alles samen, gewoon niet praktisch. Maak er een uitje van als jullie wel samen gaan en sluit het af met iets leuks voor iedereen (uiteten, film etc).
Mijn man werkt sinds vorig jaar een dag per week thuis (woendag) en heeft dan 's middags de zorgtaken voor de kinderen en ik heb geen idee hoe hij de middag invult met onze drie kinderen, ik regel het ook, hij kan het ook. Sinds we dit zo hebben georganiseerd vanwege mijn studie is het meer in evenwicht.
Verder word ik woedend als man niet rekening houdt met het thuisfront. Op dinsdag werkt hij altijd 's avonds door, dit is een duidelijke afspraak. Maar op andere momenten wil ik op tijd geinformeerd worden of hij wel of niet kan meeeten. Je man kan toch wel iets eerder inschatten, dan een kwartier voor dat je van plan bent om te gaan eten, of hij er wel of niet is. Dat geeft jouw ook rust in je planning. Voorbereiding is vaak het halve werk. Aan tafel dus en duidelijke afspraken maken over aan/afwezigheid. En plan dan ook gelijk een avondje samen in waar je iets leuks samen gaat doen (kun je gelijk de oppas organiseren). Dat lijkt me ook hoog nodig tijd voor elkaar. Helaas met een groter gezin en meer zorg dan normaal moet je dit inplannen. Ga lekker een keer uit eten en laat je schoonmoeder lekker met je dochter eten. Het klinkt of ze daarbij in goede handen is.

Oh ja

En na een jaar klassemoeder te zijn geweest voor 2 van de 3 geef je het stokje na de zomer door aan iemand anders. In die tijd ga je iets voor jezelf doen!!!
Ook zonder klassenmoeder zijn en in ouderraad zitten kun je betrokken zijn bij school met incidentele activiteteiten.

Herkenbaar

Vanuit een enigszins vergelijkbare situatie, wil ik je ook een hart onder de riem steken. (en een schop onder je kont geven).
Ik heb veel gehad aan een onderdeel van een therapie van mijn zoon. Hij kreeg op een gegeven moment voorlichting over 'helpende' en 'niet-helpende' gedachten. Ik heb daar persoonlijk veel aan gehad. Als ik jouw teksten lees, haal ik daar heel veel niet-helpende gedachten uit. 'Ik faal' 'ik ben lui' 'ik zeur' 'ik ben niet gezellig' 'ik ben slecht als ik een trui niet gestreken heb'(Mens, waar haal je dat vandaan, ik heb nog nooit van mijn leven een TRUI gestreken! Ze moeten blij zijn, als ik 's morgens een wel heel erg gekreukeld blousje voor ze wil strijken.)
Zet het allemaal eens op een rijtje, en kijk dan of wel eerlijk over jezelf denkt, hoe zou je het vinden als je je vriendin was en die zou zo over zichzelf denken.
Dan kun je de gedachten herformuleren in 'helpende gedachten'. 'Ik werk hard.' 'Ik heb veel voor anderen over' 'Als ik niet voor mezelf zorg, kan ik ook niet voor anderen zorgen''Ik ben niet onmisbaar' 'Als een ander mijn taken overneemt, komt het ook wel goed', 'Ik word zwaar belast, het is helemaal niet vreemd dat ik er nu genoeg van heb.' nu ja, vul maar in.
Het valt niet mee om uit vastliggende gedachten patronen te komen, maar als ik je posts lees, is het wel zorgelijk. Zo hou je het niet vol, dus probeer wat te veranderen. Misschien is het een goed idee om toch met een psycholoog of zo te praten.
Ik ben het wel met sommige voorgangers eens, het gaat vooral om de manier waarop je over jezelf denkt, de ruimte die je voor jezelf durft te nemen. Als dat weer lukt, dan lukt het ook weer om een hele zaterdag in bad te gaan liggen met een boek, terwijl je man met je kinderschaar 'gezellig' naar de sportclub van je zoon is. (lekker laten gaan joh, je hoeft toch niet overal bij te zijn?)
Het hielp bij mij heel erg, toen ik voor mezelf toe durfde te geven dat het niet goed met me ging, dat ik niet gelukkig was en dat ik tijd mocht nemen om dat te veranderen. Voor mijn man was dat niet leuk om te horen en te zien, maar ja, het leven is soms gewoon niet zo leuk. Daar is hij ook weer prima overheen gekomen.
Ik heb een schoonmoeder die van zichzelf wegcijferen een kunstvorm heeft gemaakt. En ZO wil je NIET oud worden, zoals zij is, brrrrr.