Eenzaamheid

Koffiekop zegt het heel goed

Heel treffend, Annakarenina, als je een vriendin dit allemaal zag doen, en die zou zichzelf lui en dom noemen, hoe zou je dat vinden? Dan zou je het hartgrondig met haar oneens zijn en zo te lezen zou je zelfs meteen aanbieden om geregeld in te springen zodat die vriendin iets voor zichzelf zou kunnen gaan doen.
Leer accepteren. Jouw man biedt aan om de kinderen op zaterdag mee te nemen? Oké, geen bedenkingen opwerpen, maar "veel plezier allemaal!" roepen en zelf wat anders gaan doen. Volgend schooljaar ben je even helemaal geen klassemoeder meer en de ouderraad draait ook echt door zonder jou. Heus, met mijn hand op mijn hart.
En jullie hebben geen geldzorgen, zeg je. Toch werk jij zonder salaris in een functie die je niet leuk vindt. Ik zou zeggen: trek daar een betaalde kracht voor aan die het wel leuk werk vindt en zoek zelf een andere baan voor 20 uur, die JIJ leuk vindt. Waar JIJ uit de verf komt. Misschien ga je dan weer van jezelf houden...

Wat ik herken

Wat ik erg herken is het afslaan van een aanbod door een vaag schuldgevoel. Man biedt aan om iets te doen (op zich al heel bijzonder), ik wuif het weg: nee hoor, dank je wel, het lukt best (misschien ook puur omdat ik overvallen word door het aanbod). En ik ben dus acht maanden zwanger met een hopeloze rug. Ik begrijp het zelf ook niet. Als ik een vriendin had die zo met zichzelf omging, zou ik er van alles over te melden hebben. Gelukkig heb ik nu verlof en is de meeste druk al weggevallen.
Ik begrijp echt hoe je in zo'n patroon van ik-doe-het-wel terechtkomt, maar iemand hierboven zegt heel terecht: het is echt vreselijk als iemand zich voortdurend wegcijfert, om wat voor reden dan ook. Dat is niet om aan te zien en je wordt er geen leuk mens van. Kom op, annakarenina, wees lief voor jezelf.
Groetjes
Massi

Tweemaal klasseouder, sport kijken

waarom doe je dat? Eén klas per jaar is toch mooi zat, geef andere ouders ook een kans

Waarom voel je je schuldig als je niet meegaat om te kijken naar het sporten van je sportende kind, wat je bijna de hele dag kost. Ik heb verscheidene sportende kinderen gehad maar ben zelden gaan kijken en dat hebben ze me niet kwalijk genomen hoor. Het was/is hun hobby, niet de mijne. Waarom zou ik zoveel tijd steken in de hobby van iemand anders, terwijl ik juist veel zin heb om iets voor mezelf te doen?

Ik heb wel alles gewassen (ook als het niet in de wasmand ingeleverd was) en ik was nooit te beroerd om op de raarste tijdstippen te zoeken naar kwijte spullen. Maar die randvoorwaarden regelen is mooi zat.

Wees wat minder streng voor jezelf.

Afslaan van aanbod, herken ik ook

van vroeger toen ze klein waren en het echt druk was in en om huis. Het voelt op een of andere manier dom-stoer om alles lekker zelf te willen doen.

Onverstandig.

Als je hulp afslaat, wordt het een volgende keer niet meer aangeboden. Niemand wordt graag terzijde geschoven en helemaal niet als je weet dat hulp wél op zijn plaats zou zijn.

Poeh

"Zo van: zie mij hier eens de goede moeder uithangen. Dit doe ik goed he, andere zaken heb ik volledig verknald, namelijk de zorg voor mijn zieke ouder, die toch maar besloot zelf uit het leven te stappen. "

Als ik dit lees staan de tranen in mijn ogen. Dit is alleen toch niet te dragen, wat ontzettend pijnlijk moet dat zijn geweest voor je. Je kunt wel uren in bad gaan liggen en besluiten geen truien meer te strijken en niet naar wedstrijden van je kinderen te gaan om beter voor jezelf te zorgen maar volgens mij moet je eerst leren dat je voor jezelf mág zorgen. Bij een goede psycholoog wat mij betreft, want dit is ernstig. (Ik heb er ook wel een in de aanbieding als je in Utrecht e.o. woont. )
Sterkte meid,
Bennikki

Net als bennikki

moest ik wel even slikken van de opmerking over je zieke ouder. Ik ben geen psycholoog, maar ik vraag me af of hier de kern niet ligt van al jouw schuldgevoel. Als je maar beter je best had gedaan, was je ouder er niet uitgestapt, zoiets. En dat lijkt me een vreselijk verdrietig gevoel, want je kon er niets aan doen, je ouder heeft zelf een afweging gemaakt en vervolgens gekozen. Er is niets wat jij had kunnen doen om dit te voorkomen. En dan krijg je ook nog een kindje dat overlijdt en vervolgens een kindje dat veel zorg nodig heeft. Je krijgt het allemaal niet cadeau in het leven!
Ik lees dat je financieel geen zorgen hebt en dat je nu besloten hebt een groter beroep op vriendinnen te doen. Dat is een goed plan, maar misschien zou je een betaalde huishoudelijke hulp kunnen nemen en/of een betaalde oppas. Dat kan je ook ruimte geven om eens aan jezelf te werken.

Ik doe veel voor mijzelf

maar ik heb dan ook de luxe positie van het alleenstaand ouderschap met een goede relatie met de vader van mijn dochter.

De weekenden dat ze bij haar vader zijn zijn voor mij.
Ik slaap uit, ik loop hard, ik rommel een beetje.

Door de weeks, loop ik ook hard, als zij op school zit. Dan neem ik wat werk mee naar huis en doe dat 's avonds als zij slaapt.
De zwemles is een rust moment in de week. Ik heb daar geen wifi bereik dus werken kan niet. Dan ga ik gewoon gezellig kletsen onder het genot van een cola en een zakje chips met wat andere ouders.

Verder lees ik 's avonds graag een boek, of ben nu bezig met het haken van poppetjes. En aan het eind van de avond ga ik nog even gezellig chatten via hyves met mijn vriend.

Het huishouden doe ik liever niet, dus ik doe dan ook het minimale. Strijken: kan niet, ik heb geen stijkplank en strijkbout. Daar koop ik al jaren mijn kleren op. Hiervoor deed mijn man dat altijd gewoon zelf.
Wel zorg ik dat de afwas elke dag weg is, en dat de katten optijd een schone bak krijgen. Ik woon niet zo groot, dat scheelt ook, en we zijn weinig thuis.
1x per 2 weken ruim ik samen met mijn dochter haar kamer op. Voor de rest maakt het me niet zo veel uit.
Woonkamer is altijd redelijk netjes.
Het huis doorwerken heb ik bv vanmorgen in sneltreinvaart gedaan in een uurtje. Moet alleen nog even stofzuigen maandag als ik weer thuis ben voor de visite komt. En die is net zo rommelig als ik, dat komt goed uit.

Ik doe ook dingen voor mezelf

Op jouw vraag wat doe je voor jezelf: een avond squashen met een vriend en dan heb ik nog een avond dat ik met een van mijn vriendinnen ga eten.
Verder ga ik in april een lang weekend naar Valencia met een vriendin.
Ik begin eind deze maand aan een collegereeks filosofie die om de week is (ipv eten met vriendin, 2 avonden per week is max.)
Nu heb ik ook een zorgenkind waardoor vorig jaar heel heftig was en ik alleen maar 1 x in de week sportte. Dat is niet goed voor mij dus dit jaar ben ik weer gaan doen als voor 2010. Dochterlief vindt dat ik heel vaak weg ben maar met dat schuldgevoel kan ik gelukkig nu beter uit de voeten. Volgens mij is dat de kern voor veel moeders: hoe kom ik uit met mijn eigen schuldgevoel als ik tijd voor mezelf opeis?
Sterkte!

Ik heb een werkster.

Anna

ik zou zelfs heel verschrikkelijk boos worden op een vriendin die dan ongevraagd bij mij gaat staan poetsen. Het is mijn vriendin niet mijn WERKSTER!!!!

Laat die verantwoordelijkheid gewoon bij haar liggen, haar keuze om lekker een tijdschrift te gaan lezen. Of heeft ze jou uitgenodigd om lekker haar huis door te werken?
Dan zou ik me er ook voor laten betalen, je bent geen slaaf! ☺

Herkenning

Mijn moeder had ook psychische klachten en heeft zelfmoord gepleegd. Ik herken al jouw uitspraken, zelfs dingen zoals 'sorry dat ik jou verdrietig heb gemaakt met mijn bericht'. Maar hier komt wekelijks een oppas zodat man en ik een avondje samen hebben. Ik heb een hobby en ben lid van een bijbehorende club, waarmee ik elke maand een halve dag iets onderneem (kinderen zijn dan op school en bij opvang). Ik heb een andere hobby waarvoor ik elke twee weken een avond vrijmaak. Elk kwartaal tot half jaar ga ik een weekeinde logeren bij een vrijgezelle vriendin zonder kinderen, man zorgt dan voor onze kinderen. Op zondagmorgen lees ik de krant, de kinderen mogen me dan niet storen. Man neemt kinderen in het weekeinde mee naar zwembad of schaatsbaan, ik ga dan niet mee.
Met mij ging het beter vanaf de dag dat ik besloot mijn eigen beste vriendin en grootste fan te zijn en de belangrijkste persoon in mijn leven.
Sterkte, Mathilde

Inderdaad..

vriendin was not amused....Nu weet ze dat ik dat doe om haar te helpen, ze heeft het druk met 5 kids en een baan. Maargoed, ze was idd boos, en het was voor mij een les. Ik stel mezelf hoge eisen, maar moet dat niet bij een ander gaan doen.

Dagindeling

Hier mijn dagindeling/hobbies

Ik werk thuis tot een uur of 15.00 uur, daarna komen de kinderen thuisdruppelen (zitten al op de middelbare school)
Tussen het werken door zit ik regelmalig op OudersOnline of even de krant lezen, dus ik doe mak aan (ben eigen baas)
Ik ben alle schoolvakanties vrij.
Heb iemand die mijn kleding strijkt, ik doe zelf het minimale in huis en toch ziet het er hier altijd spic en span uit, ik ben namelijk wel heel goed in heel snel opruimen. Ik doe niet aan sport (geen zin in) maar loop dus vaak in de ochtend een half uur heel intensief op te ruimen (10 keer de trap op naar alle kamers om de zooi van de kinderen daar te deponeren) even snel wc schoonmaken, aanrecht leeghalen, vaatwasser legen en vullen. Ik doe maar een keer in de week de was. 4 tot 5 wassen, altijd een kort programma, zo veel mogelijk in de droger (heb geen ruimte om alles op te hangen om te drogen) de rest van de week was ik niet, gaat prima. De kinderen heb ik geleerd niet alle kleding meteen in de was te gooien, als het maar een keer gedragen is en niet vies is, kan je het een andere dag nog een keer aan, dat scheelt enorm.
Ik ga graag naar vriendinnen dus op mijn vrije dag ga ik vaak even koffiedrinken bij een van hun (als ze toevallig vrij zijn, een aantal werken in wisseldiensten), kan zo een uur of 2 zijn. Op woensdag kook ik nooit, dan halen we patat (doet man) en regelmatig wordt er in het weekend ook een keer eten gehaald. De rest van de week kook ik wel, vind het op zich wel leuk om te koken. Een keer in de 3 weken ga ik met vriendinnen wat drinken (dat moeten we helaas plannen ivm drukke agenda's van iedereen, vroeger ging dat spontaner) een keer per 2 maanden ga ik met vriendinnen uit eten, plannen we voor een heel jaar door, te leuk om te laten versloffen.

Het zal denk ik straks ook wat beter gaan als de kinderen wat ouder worden en meer dingen zelfstandig kunnen denk je ook niet? Ik zie dat je nu al wat dingetjes hebt aangepakt, ga zo door!

Voorbeeld hoe het niet moet

Sorry dat ik nu pas weer reageer. Ik heb ook nog niet alles gelezen (ben net thuis & heb doordeweeks brak internet), maar enkele zinnen troffen me:
"Ik kan en mag nu niet voor mezelf kiezen, dan zou egoistisch zijn."
"Waar het nu meer om gaat is dat ik hoor van gezonde volwassenen hoe zij het toch allemaal rondbreien, terwijl ik zo struggel."
"Ik heb sinds kort een extra ochtend psz, en die wilde ik gebruiken voor vrijwilligerswerk maar misschien eerst eens kijken of ik die ochtend eens in kan vullen met iets voor mezelf. Ik denk meteen, hup, ik heb tijd, dus iemand helpen die het nodig heeft. En dat klinkt nobeler dan het is. Ik vind namelijk dat ik dat moet doen, onbaatzuchtig, en niet direct omdat ik er zelf zo blij van wordt..."
Ik hoop dat de antwoorden van de anderen bij je binnenkomen. Want ik herken, zoals ik al zei, veel (extra zorg voor de kinderen, drukdrukdruk met moetenmoetenmoeten, daardoor vervreemden van je omgeving en enorm eenzaam worden).
Mijn verhaal is hier bekend, maar voor de nieuwen even in de herhaling (hopend dat er muntjes vallen bij mensen die zichzelf ook de vernieling in draaien.

Ik heb ook mezelf jarenlang voortgejaagd en weggecijferd, allerlei lichamelijke en psychische reacties negerend (hoogstens eens goed uitslapen als ik in het weekend kindvrij was en me vervolgens nog brakker voelen), angst dat ik het fout doe "want ik ken moeders die het nog veel zwaarder hebben en die werken er ook bij, hebben een sociaal leven en redden het allemaal wél!" en de dreigende schande van "bijstandsmoeder worden" joegen me voort en voort en voort...

En op een mooie herfstdag donderde ik zo verschrikkelijk in elkaar dat "burnout" nog een understatement was. Als je je grenzen maar vaak genoeg overschrijdt gebeurt dat heel makkelijk. Wham. Rokend puinhoopje, voorheen bekend als vrouw.

Lang verhaal kort: psycholoog/psychiater konden er ook weinig meer mee, zo diep zat "ik moet" en schuldgevoel en "ik ben een slappeling" en "er zijn mensen die het veel slechter hebben" (gecombineerd met een erg foute werkgever, maar als die het laatste restje ingehouden salaris heeft teruggestort is dat ook achter de rug). Op aanraden van een vriendin met ervaring heb ik bij de psych een verwijzing naar een herstellingsoord gehaald en daar zit ik nu in de bijna-afrondingsfase van 12 intensieve weken.

Ook ik zit met een lichamelijke beperking waardoor "ga lekker sporten" niet opgaat. Ook ik zit met handen en voeten vast aan twee zorgkinderen (al klinkt het minder intensief dan bij jou). Ook ik ontzegde me zelf van alles "want de boel moet hier door". Totdat het licht echt verschrikkelijk uitging. En de boel niet meer door KON...
En guess what... Ik, die zich vaak net zo eenzaam voelde als jij, had opeens mensen om me heen. Mensen die me erdoor trokken. Terwijl ik lag na te roken van de blikseminslag, kwamen zij in actie. Zelfs mijn ex, die het verschrikkelijk heeft laten afweten toen ik met de kinderen "in de molen" zat, kwam in actie. Pas toen ik echt helemaal niks meer kon dan raaskallen en janken, leerde ik dat ik minder onmisbaar was dan ik gedacht had omdat ik werd gedwongen die touwtjes uit mijn krampachtige handen te laten peuteren.
In zo'n herstellingsoord, waar het vol zit met mensen zoals jij en ik, werd ik nog meer gedwongen afstand te nemen. De 12 weken doordeweeks van huis was ik hoofdsponsor van Kleenex tissues. Maar er kwam inzicht door de afstand, door het verwerken. En je hebt zo te lezen nogal wat te verwerken... Ook rouw, potverdorie, je noemt tussen neus en lippen door wel even een dood kind en een moeder die stierf de dag nadat jij zei rustiger aan te doen!

Ik wil nu niet iedereen ongelukkige vrouw het herstellingsoord insturen. Maar jouw "drang" om jezelf tot in het extreme weg te cijferen en alleen maar dingen te MOETEN is me net even iets te herkenbaar...

Nog effe dit over eenzaamheid...

Het systematisch afslaan van hulp omdat je vindt dat je het zelf hoort te doen levert ook eenzaamheid op. Je zet jezelf daarmee op een onbereikbaar voetstuk. Die overigens te vergelijken is met de spreekwoordelijke reus met lemen voeten

Bromvlieg

"Beter is de vijand van goed."

Doe die eens op een tegeltje schilderen...! Zo waar!!!

Fladder (ot)

Het kan zijn dat ik me vergis, maar je klinkt zoveel beter dan een paar maanden terug! Helderder, zeg maar. Ik hoop zo dat je hier sterker - of eigenlijk, want sterk was je al, vrolijker - uit komt.
Groetjes
Massi

Massi (ot)

Dank je, ja, er is rust in mijn hoofd gekomen. Ik ben er nog lang niet, maar mijn enorme angst die steeds groter werd (angst om de controle te verliezen, de touwtjes kwijt te raken) is een stuk minder. Nog niet weg, maar ik ben steeds meer de baas.
En de vrolijkheid begint ook terug te komen

Fladder

"En guess what... Ik, die zich vaak net zo eenzaam voelde als jij, had opeens mensen om me heen. Mensen die me erdoor trokken. Terwijl ik lag na te roken van de blikseminslag, kwamen zij in actie. Zelfs mijn ex, die het verschrikkelijk heeft laten afweten toen ik met de kinderen "in de molen" zat, kwam in actie. Pas toen ik echt helemaal niks meer kon dan raaskallen en janken, leerde ik dat ik minder onmisbaar was dan ik gedacht had omdat ik werd gedwongen die touwtjes uit mijn krampachtige handen te laten peuteren. "

Ik herken dit zo van je Fladder, ik zat ook helemaal aan de grond in december, en er helemaal door. Dacht de eenzaamste mens ter wereld te zijn. En he wat bleek, ik was niet eenzaam, ik heb inderdaad vrienden, en veel meer dan ik dacht. En dat is mooi en kostbaar, maar het is handiger om eerder in te grijpen dan wanneer je helemaal aan de grond zit en niets meer kan
Liefs Muizemeis

Annakarenina heel goed!

Jij hebt ook stappen gezet. Nadenken en handelen en zien dat het anders kan. You go girl!!

Wat ik bij je mis

-Waarom gaat dreumes niet een aantal dagen naar een kinderdagverblijf?
Jij hebt een driedubbele taak thuis, je bent overperfectionistisch in je huishouden (dat lijkt me het eerste wat je moet afleren, waarom maak je iets schoon dat toch weer vuil wordt?), de zorg voor een zorgenkind en een drukke administratieve baan.
-Waarom heb je geen werkster?
Jij hebt een driedubbele taak thuis, de zorg voor een zorgenkind en een drukke administratieve baan.
-Waarom dubbel klassenmoeder, als je het al druk genoeg hebt?
Jij hebt een driedubbele taak thuis, je bent overperfectionistisch in je huishouden, de zorg voor een zorgenkind en een drukke administratieve baan.
-Waarom mag je man niet gewoon lekker met de kinderen naar sport gaan, waarom moet jij daarbij zijn? Sport je zelf mee?
Jij hebt een driedubbele taak thuis, je bent overperfectionistisch in je huishouden, de zorg voor een zorgenkind en een drukke administratieve baan.

Het lijkt me onmogelijk dat niet in elk geval een DEEL van het administratieve werk uit valt te besteden.
Net zoals je volgens mij veel meer dingen volgens mij beter kunt uitbesteden.

Wat er volgens mij bij jullie in het gezin flink aan schort is goed geplande logistiek. Je hebt een PGB dat al opgaat aan van alles en nog wat. Kan dat niet gestroomlijnder? Jullie hebben een gecompliceerd eigen bedrijf, op mij komt het eerder over als een liefdadigheidsinstelling dan een bedrijf, aan de hand van hoe jij het beschrijft. Van liefdadigheid kun je niet leven, een bedrijf is een bedrijf en dat moet je ook bedrijfsmatig beschouwen. Dus: zoek meer subsidie of zoek een vakkundige kracht om jullie in het bedrijf te helpen.

Veel dingen die je nu als onoverkomelijke bergen beschrijft mij eerder molshopen lijken (herken je dat? Dat is een waarschuwingssignaal voor een depressie of burn out!).

Je lijdt overduidelijk aan zware onmisbaritis.
DAAR moet je iets aan doen!!!

En hoe ik het zelf doe?

Als ik ergens zin in heb dan doe ik het gewoon. Of dat nou een taart bakken is, de deur uitgaan, iets leuks kopen, internetten of een boek lezen.

Strijken gebeurt hier in huis helemaal niet, ik heb daar nooit het nut van ingezien. (Nou ja, behalve toen ze baby waren, je kunt navelbandjes met een strijkijzer goed steriliseren). Schoonmaken vind ik ook nou niet bepaald prioriteit nummer één. Het stof dat er vandaag ligt kan ik morgen ook weghalen.

Anna, zoek ook professionele hulp

Anna, je bent heel goed bezig om eerste stappen te zetten, maar ook dit doe je weer helemaal alleen. Ik mis nog steeds Annaman in het verhaal, praat je hier met hem over en komen jullie SAMEN met veranderingen? En verder: hulp van een buitenstaander, al is het alleen maar als klankbord kan heel nuttig zijn. Je hebt gelukkig hier in dit draadje al een heel goed klankbord met ervaringsdeskundigen te pakken, maar het werkt ook heel goed om face-to-face met een maatschappelijk werker in gesprek te gaan.
En ja, ik beaam het helemaal dat als je het roer niet drastisch omgooit je best eens zou kunnen eindigen daar waar Fladder is geweest.

"Ik VOEL het allemaal nog niet zo fijn, maar ik denk wel dat wat ik DOE, goed is...toch?"

Waarom zou het niet goed zijn? Ik denk dat je inderdaad dat klankbord nodig hebt bevestiging krijg je niet alleen van buitenaf maar ook van jezelf.
Je schrijft trouwens iets dat niet consequent klinkt. Schoonmaken vind je ontspanning maar je zet ook een enorme druk op jezelf om het huis schoon te hebben. Hoe kan het dan ontspannend zijn? Ik snap het deels, na een winter is het heerlijk om je ramen fris te hebben gelapt maar 2x per jaar lijkt mij genoeg. Ik kan daar enorm van genieten en inderdaad deels ontspannen doen. Een opgeruimd huis is nou eenmaal fijn.
Maar dat komt ook omdat ik het zo weinig doe.

Schoonmaken en ontspanning

Opruimen en schoonmaken kan helpen om in je hoofd helderheid te krijgen. Dat snap ik wel van Anna, in die zin is het ontspannend, die bezigheid op zich.
Maar de stress van het áltijd alles glad te willen hebben, da's de andere kant van de medaille.

Grappig dat je de Linda en de Telegraaf kiest om mee te chillen, dat zijn nou net titels die nooit in mijn winkelwagentje belanden.
Maar fijn dat je op de goede weg komt zo.
Tip: spreek met jezelf af hoeveel tijd je 'mag' op OO, want het risico bestaat dat het je straks meer tijd kost dan je van plan was - hoewel het nú een heel waardevolle tijdsbesteding is.

Veel succes!
Niet te veel denken voor je man,dat hij het te druk zou vinden enzo. Voor een ander denken geeft al gauw misverstanden. Helaas.

Je man

Je schrijft steeds dat je man het zo druk heeft, maar thuis druk zijn met zorg voor je kinderen is heel anders druk dan druk op het werk.

Ik heb ook een drukke baan, maar tegelijkertijd haal ik daar ook energie uit. Als ik elke dag thuis bij mijn kinderen zou zijn zou dat me veel meer energie kosten. En ik heb niet eens zorgenkinderen.

Ik zou dan ook veel meer aan je man overlaten. Laat hem elk weekend maar met de kinderen op stap gaan, en spreek af dat hij gewoon met het eten thuis is en helpt. Desnoods gaat hij daarna maar weer aan het werk. Je onderschat jouw taak in jullie gezin enorm.

Over het huishouden is het al gezegd, de kunst is zo weinig mogelijk te doen. Niet strijken, hooguit 2 keer per jaar de ramen zemen, niet meer dan 1 keer per week stofzuigen, kleren zo lang mogelijk dragen. Maar het best is natuurlijk een werkster, ook al doet zij het niet zo goed als je het zelf zou doen. Dat is namelijk altijd zo

En de uren die je nu thuis voor de zaak werkt, kan je die niet op de zaak doen? Lijkt me een stuk gezelliger. Of kijk of je de zakelijke taken wat beter kan verdelen met je man zodat je meer uit huis kan.

En dan natuurlijk die knie. Onderga zo snel mogelijk die operatie, dan kun je tenminste weer hardlopen waar je zoveel energie uit haalde.

Rest me nog te zeggen dat ik ervan schrok hoe je tussen neus en lippen door vertelde dat je kind is overleden en dat je moeder zelfmoord pleegde nadat jij wat meer afstand wilde nemen. Zulke heftige gebeurtenissen zijn niet normaal, zoals jij dat vertelt is het net of dat wel zo is. Je mag best aan jezelf toegeven dat je het zwaar hebt.

Veel succes, hopelijk kan je al genieten van je tijdschriften en je sportloze weekend en kan je de stappen zetten die nodig zijn!

Spijker op z'n kop

Roosje slaat de spijker op z'n kop: jij hebt behoorlijk traumatische dingen meegemaakt. Heb je jezelf de tijd (en evt professionele hulp) gegund om dat allemaal te verwerken? Zo niet, doe het dan nu. Mijn ervaring is dat het verleden je op een zeer verlammende manier kan inhalen als je het niet verwerkt.

Het mantra is: GUN jezelf de tijd, de rust, de ruimte, en de (imperfecte) hulp.

"Ik denk ook dat je met onmisbaritus de kern raakt. Ik VOEL dat zo, want ik neem iedereen alles uit handen. Annaman is niet lui, en als ik hem zou vragen iets te doen of over te nemen dat doet hij dat. Alleen, ik voel me dan rot, want hij werkt al zo hard. En ik ben thuis."

Correctie: je WERKT thuis - een driedubbele baan!

Overleg met Annaman. Leg uit hoe je je voelt, en hoe hij kan helpen.
Heel veel sterkte.

Anna, je laatste zin

Anna, je laatste zin zou ik iets anders willen formuleren, maak daar van:
Ik ga maandag naar de huisarts. Ik neem Annaman mee.
Ik zou het een hele goede zet vinden om samen naar de huisarts te gaan en als je belt voor een afspraak zeg er dan direct bij dat je een dubbele afspraak wilt maken.
AD's zou ik nu nog niet eens aan denken, ik weet bijna zeker dat je bent goede professionele hulp ook zonder AD toe kan. Als er AD voorgeschreven moeten worden dan zou ik een doorverwijzing vragen naar een psychiater, die heeft daar meer verstand van dan de huisarts. En je hoeft niet persé aan te komen van AD, ik slik nu 2 jaar Venlafaxine (Efexor) en ben niet aangekomen.
En ja, er zit zeker een erfelijke component bij depressies, reden te meer om serieus actie te ondernemen maandag.

Foute boel

Jij bent werkelijk verantwoordelijk voor het welzijn voor de hele wereld behalve jezelf, he?
AD helpt niet, als je overal alleen voorstaat, en voor iedereen excuses zoekt behalve voor jezelf.
Zie je nou werkelijk niet waar je mee bezig bent? Met iedereen uit de wind te houden. De kinderen zouden eens merken dat je vast zit... Annaman mag vooral niet verdrietig zijn... Het bedrijf is geen filantropische instelling... School zit al zo krap in de vrijwilligers...

Iedereen uit de wind houden en jijzelf de volle windkracht 12 opvangen.

Waarom is de therapie gepauzeerd? Jij moet heel dringend UIT je situatie. Therapie is alleen maar pappen en nathouden, vrees ik.

Ik ga het nu heel hard stellen. Denk je dat de wereld instort als jij morgen per ongeluk onder de tram komt? Nee. Het zal lastig (en vooral verdrietig) worden maar zowel Annaman als Annakinderen zullen het redden, geloof me.

Jouw denken zit al jaren in een enorm spasme, waardoor je niet meer gewoon kan nadenken. Dat heeft niks met depressie te maken (al kan die daar wel uit voortvloeien) maar wel met ontzettend veel kracht om in godsnaam maar te overleven. Die kracht is nu jouw valkuil geworden.

Mijn arts zei vorig jaar: als je zo doorgaat is de volgende stap misschien een hartaanval of een herseninfarct. Denk daar maar eens aan... Dan kan je de boel ook niet meer draaiende houden...

Sorry, dat ik zo hard ben. Maar ik kan het niet leuker maken dan het is. Jij bent heel druk bezig je eigen graf te graven, ook al bedoel je het goed. Misschien wel letterlijk...

Wat moet er gebeuren om jou in te laten zien dat je regelrecht naar de knoppen gaat met jouw huidige manier van denken?

Fladder

Wat heb je al een boel geleerd!
En Anna: neem de woorden van Fladder serieus, ze zijn zo ontzettend waar!

Fladder

Auw............... herkenning.
Muizemeis