Eenzaamheid

Houd me vast

Dag Anna,

Ken jij het boek van Sue Johnson, Houd me vast?
Misschien dat je hierin wel wat herkenning zult vinden?
Hierbij een artikeltje erover uit Trouw:

Je komt thuis, moe van je werk, je zet je tas neer en struikelt subiet over een stapel speelgoed. De kinderen rennen ruziënd rond, manlief probeert wat te koken, en jij? Jij wordt woedend over de puinzooi en vaart uit tegen het hele gezin.
In de ideale wereld begrijpt je partner dat jouw irritatie eigenlijk over iets anders gaat. Want wat je eigenlijk verlangt is dit: ’Sloeg hij maar zijn arm om mij heen, vroeg hij maar even of ik een rotdag heb gehad.’ Meer waarschijnlijk zal zijn reactie nu zijn: „Nou, lékker hoe jij hier binnenkomt!” Dan sta je dus alleen met je stress. En dán is het heel moeilijk om alsnog naar hem toe te gaan en te vragen: „Kun je me even vasthouden, ik ben zo vreselijk moe.”
„Mensen die bij mij komen, lukt dit al lang niet meer, die zitten al jaren in zo’n verharde situatie waarin ze denken: ik ga echt niet meer aan mijn partner vragen wat ik nodig heb, want dat krijg ik toch niet”, vertelt Karin Wagenaar. Zij is relatietherapeut, en biedt echtparen EFT: Emotionally Focused Therapy. In EFT leren paren weer zeggen wat ze nodig hebben; ze leren praten over hun verlangens en over hun behoefte aan verbinding met de ander.

EFT is een vrij jonge vorm van relatietherapie die is overgewaaid uit de VS en sinds een paar jaar enorm in opkomst is in Nederland. Er zijn nu al lange wachtlijsten: van cliënten die in behandeling willen, en van therapeuten die de opleiding willen volgen. ’Houd me vast’ heet het – ook al succesvolle – boek over EFT van de Amerikaanse therapeute Sue Johnson, die in haar vakgebied bijkans de goeroestatus heeft. De boodschap van EFT is simpel, schrijft Johnson: het gaat er niet om dat je in je relatie beter leert communiceren, om grote romantische gebaren te maken of te experimenteren met seksuele (hoog)standjes.

Je kunt beter gaan inzien dat je emotioneel gehecht bent aan je partner en afhankelijk bent van hem of haar – zoals een kind afhankelijk is van zijn ouders voor koestering, troost en bescherming.

De bekende ’hechtingstheorie’ van psychiater John Bowlby, die van oorsprong gaat over de relatie tussen kinderen en hun ouders, is Johnson gaan toepassen op haar relatietherapieën. Zij stelt dat volwassen partners bij elkaar net zozeer verbinding, hechting en bevestiging zoeken. En dit is, zegt Karin Wagenaar, een ware eye-opener geweest voor haar. „Het heeft mijn hele manier van werken met paren veranderd, en vergemakkelijkt. Vroeger dacht ik dat ruzie een vorm van agressie was, waarbij mensen hun partner willen wegduwen. Inmiddels begrijp ik dat ruzie vaak een soort noodkreet is om contact te maken.”

Gaat het in gangbare, ’oudere’ relatietherapieën vooral over de interactie tussen de partners, die leren beter te communiceren volgens respectvolle spelregels, in EFT staat pontificaal de liefde centraal. Als therapeut probeert Wagenaar nu bovenal de hechtingsrelatie te verbeteren. „Wanneer ik de ene partner voortdurend ruzie zie zoeken met de ander, probeer ik samen met hen te onderzoeken welke emotionele laag daaronder zit.

Vaak weten mensen dat zelf niet, maar ontdekken ze in de therapie dat het te maken heeft met angst om alleen gelaten te worden, of om te falen. Als zo’n angst gevoeld en benoemd wordt in aanwezigheid van de ander, krijgt die meer begrip. Die wordt dan ook op een emotionele laag in zichzelf aangesproken.

Het is net als bij een klein kind: als dat stampvoetend kwaad is, ben je als ouder geneigd te zeggen: Doe even normaal! Maar als het kind dan gaat huilen en zegt: Ik ben zo gepest op school, wil je het alleen nog maar op schoot trekken. Zo’n zelfde verzachting zie ik optreden in relaties.”

In EFT wordt een relatie vaak beschreven als een dans. Tijdens de verliefdheid gaat die dans vanzelf: hartstochtelijk, elkaar woordeloos aanvoelend. Maar veel paren belanden door ruzies of onbegrip gaandeweg in een soort ’protestpolka’, waarbij de een achteruit stapt zodra de ander een pas naar voren doet. Het doel van EFT is om weer naar elkaar toe te bewegen. Wagenaar: „De partners zitten vaak in een soort achtbaan van ruzies, waarbij het ene gedrag het andere weer oproept. Daar komen ze zelf niet meer uit. Sommigen praten juist niet meer met elkaar; zo’n ijzige stilte waarbij de dansvloer bij wijze van spreken leeg is.

Nu ik met EFT werk, zie ik veel beter hoe die vicieuze cirkels ontstaan: de partners zijn allebei wanhopig op zoek naar elkaar. Ze worden er gek van dat het steeds op dezelfde manier gaat, maar waar ze vanaf willen is dat patroon, níet de ander. Sinds ik dat ben gaan begrijpen en kan teruggeven aan paren, zie ik bijna altijd veel opluchting: mensen komen dan uit die eeuwige escalaties.”

En dat is het moment dat EFT doorgaat, terwijl de oudere relatietherapieën vaak stoppen als de ruzies ophouden. De stellen gaan inzien dat niet de tennissokken of het tandpastadopje onderwerp van gesprek moeten zijn, maar het proces: wat gebéurt er met je als je daarover ruzie maakt? En vooral: waar verlang je eigenlijk naar? En hoe moeilijk is het om dát tegen elkaar uit te spreken?

Heel moeilijk, weet Wagenaar. Je bent jaren samen, maar je krijgt niet over je lippen dat je je eigenlijk eenzaam voelt, of graag een arm om je heen wilt. Ziedaar de wat treurige wetmatigheid in veel relaties. Dit blijft heel moeilijk, ook in EFT, maar dan is er de therapeut die daarbij kan helpen. „Als mensen echt gaan uitspreken wat hen zo pijn doet, en waarom, en hoezeer ze ernaar verlangen dat de ander hen steunt: dan komen we bij de essentie. Dat is altijd weer heel ontroerend, en enorm bevestigend voor de relatie.”

EFT wordt door sceptici ook wel klef genoemd, of een te ’vrouwelijk’ soort therapie. Het gaat, zeggen critici, de hele tijd maar over verbinden. Ja, lacht Karin Wagenaar: „Me dunkt! Daar gaan relaties toch over?”

Bloem

Wat ik uit je artikel lees is dat EFT vooral gaat over de relatie tussen partners. Maar bij Anna speelt veel meer haar eigen nare jeugd en de ervaringen die ze daarna heeft gehad. Bij het oplossen daarvan kan Annaman van grote waarde zijn, maar dat kan niet opgelost worden met relatietherapie, daar moet Anna zelf aan gaan werken.

Wijsheid

Dag Anna,

Toch nog even een woord van mij. Ja, ik herkende het, jou gevoel van eenzaamheid terwijl er toch lieve mensen om je heen zijn. Ja, ik herkende ook je gevoel van er niet toe doen, niet gehoord en begrepen te worden. Dat is een heel naar gevoel, wat enorm veel angst kan veroorzaken.

Weet je, ik vind het echt bewonderenswaardig hoe veel jij doet, hoe hard je je best doet om goed te doen. Dat moet je veel energie en kracht kosten. Het lijkt me heel gezond dat je je dan afvraagt: waar blijf ik eigenlijk?

Waar dien ik nog voor en wie respecteert mij, wie ziet mij in al mijn eenzaamheid. En dat is een killing gevoel.
Ben je bang dat alles instort als je niet blijft zorgen, maar soms ook wanhopig om dat je 'zelf' kwijt raakt? Dat jij nou eenmaal degene met een deukje bent waar de anderen geen last van mogen hebben? Zomaar wat vragen...

Weet je, ik denk dat jij naast een lieve moeder, vrouw en vriendin, een enorm wijs iemand bent. Ik ben er van overtuigd dat je diep van binnen zelf weet wat er nodig is en wanneer de tijd rijp is iets te doen of te laten.
Van mij dus geen geroep dat je meteen externe hulp moet gaan zoeken. Ik kon dat zelf pas toen ik me veilig(er) voelde.

Het boek van Johnson was wel een ware thuiskomst.
Mijn man en ik hebben er samen in gelezen en dat was voor ons een heel wezenlijke stap naar verandering.
Wij begrepen ineens wat we nodig hadden,waarom het steeds maar niet goed VOELDE al hadden we voorheen ook een goede relatie en hielden heel veel van elkaar. En dat hoor ik jou ook steeds zeggen.

Ik hoop dat je blijft schrijven, praten, hier of elders in al je hoedanigheden.

Liefs van Bloem

Boek

Lieve allemaal,
Ik begon dit draadje met de vraag of iemand dat vreselijke eenzame gevoel herkende, en van lieverlee kwam er nog veel meer uit de pen. Ik vind het zo fyn wat feedback te krijgen. Bloem, dat boek, dat is ons denk ik op het lijf geschreven. Misschien zelfs de therapie. Annaman ziet dat wellicht niet zitten, wan t ik ben immers de moeilijke vrouw, maar ik denk dat het hem ook goed kan doen. Als we dit weekend samen een dagje weg zijn ga ik het met hem bespreken en het boek is besteld. Ik zie voor nu meer waarde in een relatietherapie dan weer psychotherapie voor mezelf, maar dat moet dan nog maar blijken.
En nu ga ik in de zon zitten...

Anna

Kun je aangeven waarom je meer waarde in relatietherapie ziet dan in psychotherapie.
Wat je zo allemaal schrijft gaan je problemen terug tot aan je jeugd en later hoe jij dingen ervaren hebt en hoe jij over jezelf denkt. Daar helpt relatietherapie toch niet bij. Jij zult aan de slag moeten om met je verleden te dealen, van je poetsdwang af te komen en jezelf als een volwaardig en waardevol mens te leren zien dat van zichzelf houdt.

Puck

Je hebt gelijk in wat je zegt. Ik denk dat in de basis dat gevoel wel aanwezig is, maar dat ik er ook aan moet wennen om het in te zetten. Begrijp je dan wat ik bedoel? Ik heb inderdaad issues met eigenwaarde, poetsen is dwang maar wel redelijk gecontroleerd en ik heb ook een hoop op mijn bord gehad, in mijn jeugd, maar later ook met het gezin. En dat laatste is iets waar Annaman ook deel van uitmaakt, en waar ik op dit moment het meest gefrustreerd over ben. Ik heb het nodig om goed te communiceren met Annaman, hij geeft aan dat hij het moeilijk vindt. Annaman is het oplossingsgerichte type en dat is nou juist niet wat Ik nodig heb.
Natuurlijk heeft Annaman ook zo zijn struggle met mij, hij wordt er onzeker en verdrietig van. Hoe vaak ik ook zeg dat ik ontzettend veel van hem houd, zo voelt het voor hem soms niet, omdat ik natuurlijk best veel klaag, zeur, huil en jammer.
Ik gun het hem ook zo, dat hij de tools krijgt zich beter/makkelijker uit te drukken en ik denk dat dat voor ons samen een mooie leerweg kan zijn. Natuurlijk heb ik dan ook nog een individueel traject nodig, maar ik merk dat ik vooral Annaman nodig heb om SAMEN te gaan voor dat wat belangrijk is, harmonie in ons gezin en wederzijds vertrouwen in elkaars liefde en vooral omdat dat wij samen, ongekend veel leed hebben ervaren (dood van kind)vind ik het een goed idee om juist die verbondenheid weer samen te gaan voelen.
Maargoed, zoals ik al zei, Annaman zal wel stuiteren van de gedachte dat hij zijn gevoel moet gaan neerleggen bij mij en peut....
Maar jij vind t niks dus?

Anna

"Maar jij vind t niks dus? "
Wat zou het met jou doen als ik zei dat ik het niets zou vinden? Zou jij je daar ongelukkig door voelen omdat je het gevoel hebt dat je mij teleurstelt? Of heb je daar maling aan en ga je je eigen gang?

Eigenlijk maakt het voor jou niet uit wat ik ervan vind want jij bent niet ik en ik ben niet jou. Ook heb ik niet de wijsheid in pacht en weet gewoon niet wat voor jou het beste zal werken. Je schrijft wel een heleboel hier van je af, maar het enige dat wij kunnen doel=n is je mogelijkheden laten zien (die boom vol met vruchten) en dat jij daar uit plukt wat je nodig hebt. En of dat een appel van Puck, een banaan van Rade, een peer van Deskundige of een abrikoos van Fladder is dat maakt me niet uit.
Verder ken ik die therapie helemaal niet dus kan helemaal niet zeggen of het wat is of niet.
Als het voor jou goed voelt en je er wat aan hebt is het prima toch?

Anna

Wat mij opvalt in je laatste berichtje over relatie therapie is dat je heel veel neerlegt bij Annaman
1) Jij hebt het nodig om beter te communiceren
2) Hij is een oplossingsgericht type (en dat is niet wat jij nodig hebt)
3) Hij zou baat hebben bij tools om zich makkelijker uit te drukken (heeft hij echt die behoefte of denk jij alleen maar dat hij dit heeft?)
4) Jij wil relatie therapie (maar hij waarschijnlijk niet)
Ik zeg niet dat dit allemaal niet klopt maar het is heel erg gericht op wat hij anders zou moeten doen en wat zijn rol in het geheel is. Daarbij leg je heel veel bij hem neer en daardoor ook minder bij jezelf. Het nadeel daarvan is dat je vervolgens ook afhankelijk bent van hem om je beter te voelen. Immers als hij nu eens anders was dan ging het ook beter met jou. Je geeft in zekere zin daarmee je eigen geluk weer uit handen. Is het niet veel beter om onafhankelijk van hem te proberen die innerlijke rust te bereiken?
Daarnaast zijn veel dingen die je zegt over Annaman ook gewoon karakter. Dat is iets waar jij mee moet leren omgaan en niet zozeer iets wat hij anders moet doen. Daarbij kan relatietherapie uiteraard helpen en dat is misschien dan ook een logische volgende stap maar ik zou het niet de eerste stap maken.

Annaman

Het ligt helemaal niet aan Annaman dat ik me zo voel!!! Het is wel zo dat Annaman het heel moeilijk vindt mij zo te zien en zich er geen raad mee weet. En dat komt omdat hij het moeilijk vindt zich te uiten. en ik vind het moeilijk om me te uiten naar hem toe, omdat ik weet dat hij er niets mee kan. Dus, geen verwijt naar Annaman, zeker niet in de trent van, het ligt allemaal aan hem, helemaal niet! Natuurlijk is het goed om aan mezelf te werken, maar er is een heel groot stuk samen wat wel wat opfrissing kan gebruiken. We zijn samen heel onhandig geworden in de communicatie. Ik, omdat ik Annaman niet wil belasten, me schaam ed, en Annaman, omdat ie niets kan met het gevoel van zijn vrouw, maar zelf natuurlijk ook gewoon gevoel heeft.

Lieve anna

Je zegt dat jullie je alletwee moeilijk kunnen uiten. Dat geldt wat jou betreft dan volgens mij naar Annaman toe, want in dit draadje kun je je uitstekend uiten vind ik. Maar als jullie moeite met communiceren hebben dan vind ik dat reden te meer (komt ie weer....) om je man dit draadje te laten lezen. Geschreven woord is in jullie geval misschien wel waardevoller op dit moment dan praten. Annaman kan jouw woorden dan rustig op zich in laten werken, zovaak herlezen als hij wil, zich er rustig een oordeel over vormen, over nadenken en dan een antwoord formuleren. Toe Anna, doe dat alsjeblieft. En geef die rotaap die nog steeds zegt dat je je moet schamen maar weer een ongelooflijke knal voor zijn toeter want dat is niet zo. Het is niets om je voor te schamen. Het is juist hartstikke knap wat je doet.

Annakarenina, tip

Ik heb dit draadje wel altijd gevolgd, maar nog nooit geschreven. Nu wel, omdat ik lees dat je je man niet wilt belasten met je eigen gevoelens. De beste tip die wij ooit kregen (na het verlies van ons zoontje, nu veertien jaar geleden) is dat je je man niet belást als je hem jouw gevoelens verteld of laat zien, maar dat je hem helpt. Zo kan hij ook weer verder in zijn eigen proces. En andersom werkt dat natuurlijk ook, hij helpt jou ook weer verder.

Dit was de beste tip die we ooit hebben gekregen (en geloof me, heel veel mensen wisten goed hoe wij zouden moeten doen destijds ...). Ik herken vaak dingetjes in je postings en geloof me, je doet 't al heel goed!

Heel veel sterkte !!

Groetjes,
Wilma

Bloeman

Beste Anna,
ik denk dat ik ook als man hier mijn gedachten wel mag ventileren. Tenslotte ben ik ervaringsdeskundige (ben man vanaf mijn geboorte!) en ook lijkt mijn situatie op die van jou, maar dan vanuit het perspectief van Annaman. Mijn vrouw maakte mij attent op dit 'draadje' vanuit herkenning en ook ik zie overeenkomsten. Ik wil niet nog meer advies en tips geven maar aangeven wat voor ons werkt.

Mij valt op dat je aangeraden wordt (toegeschreeuwd bijna) je HA in te schakelen en vooral HULP te zoeken. Mijn eerste gedachte is dan: waar kun je dan beter beginnen dan bij je eigen man? Jullie zijn getrouwd, hebben samen kinderen en een eigen zaak. Jij hebt je problemen *binnen* jullie relatie en daarmee is het ook zijn probleem. En niet alleen dat, ook hij heeft (durf ik wel te beweren) zijn eigen beperkingen en problemen (al is het maar dat hij niet met *jouw* probleem weet om te gaan). M.a.w. in een relatie ben je afhankelijk van elkaar en dat zie ik niet als zwakte maar als een normale menselijke eigenschap bij mensen die met elkaar samenleven.

Wat bij ons werkte (begint te werken) is dat we die afhankelijkheid onder ogen zien en durven te bespreken. En daar is heel veel moed voor nodig kan ik je wel vertellen. Wat mijn vrouw erg helpt is dat ik haar de ruimte geef en het vertrouwen dat zij zelf van alle mensen het beste weet wat goed voor haar is. En niet met adviezen kom of, erger, oplossingen aandraag. Van mijn kant voel ik mij meer begrepen en gewaardeerd. Dat het voor mij ook niet makkelijk is en dat mijn inspanningen en struggelingen ook gezien worden.

Overigens wil ik niet zeggen dat alle hulp van Annaman moet komen maar wel dat hij er in betrokken zou moeten worden. Ik heb geen advies hoe je dat voor elkaar zou moeten krijgen. Ik heb het idee dat Annaman nog eerder zijn computer zou inslikken dan over zijn gevoelens te praten (zoals de meeste mannen) maar hij zal wel moeten, vluchten kan niet meer! Ons heeft het erg geholpen over het boek van Sue Johnson te praten zoals aangehaald door Bloem (ja inderdaad!) maar makkelijk is het niet. Stap een is wel dat Annaman inziet dat jij niet over zweetvoeten klaagt maar er onderdoor dreigt te gaan. Dat is niet jouw schuld maar wel reeel. En het kan iedereen gebeuren, door je karakter en door je geschiedenis. Dat het echt heel, heel zwaar kan zijn zie ik bij mijn vrouw en dan verdien je compassie.

Anna, heel veel sterkte en vertrouw op jezelf!

Bloeman

Tnx,
Je hebt zooo gelijk. Annaman en ik moeten samen een weg vinden die voor ons beide aanvaardbaar is. Ik weet dat dat goed komt, want gelukkig houden we intens van elkaar en hebben we ook geen ruzie oid. Er mist alleen iets basaals, en dat is op zich niet eens zo vreemd, na alles wat er gebeurd is. We zijn niet eender.
Bloeman, ik vind het fantastisch dat je gereageert hebt, want juist een man ziet de dingen vanuit dat mannelijke perspectief.
Ik heb het boek inmiddels en ben aan het lezen. Annaman en ik gaan een dagje en nachtje de deur uit, even rust en dat lijkt me een mooi moment eens e.e.a te bespreken. Het boek gaat uit van liefde, en dat is fijn, dat is er in overvloed. We zijn gewoon even elkaars gebruiksaanwijzing kwijt.

Anna, veel plezier

Anna, veel plezier met je dagje en nachtje weg. Ik hoop dat jullie er beide nieuwe energie van opdoen en tot goede gesprekken kunnen komen.
MAar ik vind dat je het nu wel bagatelliseert: we zijn "gewoon even" elkaars gebruiksaanwijzing kwijt.
Dat klopt wel, maar schakel hulp in om te helpen zoeken, je hebt zelf alles al doorzocht maar het nog niet kunnen vinden, laat anderen meezoeken.
En verder is dat maar een deel van je probleem, dat weet je volgens mij ook zelf heel goed.
Het is een heel duidelijk teken dat je nog steeds niet toe bent aan accepteren maar nog steeds heftig tegenspartelt. Ik hoop dat je toch snel kunt accepteren dat je hulp nodig hebt, want echt, in je eentje is het zo moeilijk om jouw problemen op te lossen. Zoek nou toch alsjeblieft die professionele hulp.
Behalve praten hoop ik dat je ook een beetje kunt genieten van je dagje weg. Veel plezier!

Anna

Dag Anna,

Ik zit hier even aan jou te denken en vraag me af hoe het met je gaat? Ik hoop van harte dat je elkaars gebruiksaanwijzing aan het hervinden bent. Als je het boek aan het lezen bent, begrijp je wel wat ik bedoel.

Liefs van Bloem (en Bloemman!)(Ook voor Annaman, roept Bloemman

Ook hier

Ik kijk ook even vanaf mijn werk om een hoekje om te kijken hoe het met je gaat.....

Anna, ben je er nog

Anna,
Wil je even van je laten horen?
Ten eerste ben ik (en vast de anderen ook) benieuwd hoe je dagje weg is verlopen.
En verder: als je je wilt terugtrekken uit dit draadje om wat voor reden ook is het ook wel fijn als je dat meldt. Maar dat hoop ik eigenlijk niet, je kunt het goed gebruiken als klankbord en uitlaatklep.

Ik ben er nog..

Tuurlijk!
Maar in het kader van pas op de plaats, dit weekend vooral veel aandacht voor mezelf en Annaman gehad.
Het was heeeeerlijk. Ik kan het dus toch nog, gewoon lekker ontspannen. Superfijn en ook wel rustgevend, ik KAN ontspannen als de omgeving relaxed is...
HET boek natuurlijk meegenomen, en met Annaman wat zaken hieruit besproken en inderdaad, heel veel herkenbaars. Voor ons beide was het fijn te lezen waarin we verzeild zijn geraakt en dat we er samen vanalles aan kunnen doen de puntjes weer op de i te zetten.
Ik probeer dat rustige gevoel vast te houden, door de onrust die ik ervaar te bedoezelen. Ik ga het gewoon aan, haal diep adem en neem even rust. Vanochtend wel nog even de fout in maar whatever, ik ben niet een ander mens geworden na dit weekend. Operatiedatum voor knie staat, dus ook daarin doorgepakt. Ik geef mezelf echt nog wat tijd...Annaman is beter op de hoogte en is er duidelijk vaker voor mij, en dat geeft ook wat rust, zodat ik niet zo overprikkeld raak.
Dank voor jullie bezorgheid weer...liefs

Take your time

Dag Anna,

Fijn om even van je te horen. Fijn ook dat het boek over EFT herkenning bracht voor jullie beiden. Juist die erkenning kan zo'n echte verandering in gang zetten.

Ik denk dat als jij je man echt nabij voelt er voor jou meer ruimte komt je eigen emoties te erkennen. Dan hoef je niet meer met 1 been in een therapie te staan (ik moet 'beter' worden) en met het andere been zo 'eenzaam' in je gezin. Dat is toch ook een onmogelijke spagaat?!

Zekers, misschien moet je nog wel wat draken verslaan, maar samen sta je zoveel sterker. Ik denk echt dat jij zelf heel goed in staat bent je eigen tempo te bepalen, te voelen wat goed voelt en wat niet.

Als je je eigen berichten naast de EFT theorie legt, dan is het gewoon zo frappant dat je precies schrijft waar de pijn zit, waar je tegen aan loopt en hoe je er samen uit kunt komen! Hoe jullie voor elkaar de Oplossing ZIJN.
Velen kunnen je advies geven, maar geen oplossing ZIJN.

Anna, dit draadje verdwijnt straks naar het archief. Mocht je ooit eens luisterend oog nodig hebben, mail me dan maar op [email protected]

Liefs van Bloem

Annakarenina, hoe gaat het

Lieve Anna,
Het is al een week helemaal stil in je draadje. Ik hoop dat je je ideeën die je hebt kunt omzetten in daden.
Ik ben dus wel benieuwd hoe het met je gaat en wat je de afgelopen week allemaal voor goede stappen hebt kunnen zetten.