Eenzaamheid

Aanvulling op puck

Ik kan heel aardig doe-het-zelven. Hanteer de boormachine, schilder heel netjes muren, houtwerk en ijzer, kan een kapotte stekker repareren en zo nog wat dingen waarvoor ik echt geen klusjesman ga bellen. Maar soms moeten er dingen gebeuren die ik niet zo goed zelf kan of waar ik geen tijd of puf voor heb.
Weet je wat het is met psychologen? Ze durven je te confronteren met zaken waar een goedbedoelende vriendin misschien liever omheen draait of ze zien de dingen vanuit een ander perspectief omdat ze geen deel uitmaken van je privéleven maar toch het beste met je voorhebben. Stoom afblazen en een begrijpend oor vinden bij een lieve vriendin is prettig maar niet altijd constructief, zelf heb ik ook de neiging om een vriendin in moeilijkheden te troosten maar geen actie te ondernemen. Waarom eigenlijk? Ik denk omdat ik lief gevonden wil worden want ik zou het zelf ook niet meteen waarderen als een ervaringsdeskundige vriendin me de les leest met leerstof van groep 5 terwijl ik zelf nog maar net tot niveau 3 ben gekomen. Wat dat betreft vind ik fora als deze een uitkomst want met een anonieme nick is het toch wat makkelijker om confronterende uitspraken te doen dan onder vier ogen.

Foute hulpverlening

Ook ik heb foute hulpverlening gehad, ook door me groter te houden, maar ook omdat ik niet goed kon verwoorden hoe ik erdoor zat.

Ik heb gemerkt dat het heel belangrijk is dat je wel goed kunt verwoorden wat er mis is, en dat je een "goeie"therapeut nodig hebt. En helaas zijn de goeie dun gezaaid, maar hebt hoop, ze zijn er wel. Zoek een goeie peut, en gun jezelf dat. Ik heb het meeste gehad aan een systeemtherapeut, die prikte het beste doro mij heen

Het is helemaal niet zwak om hulp te zoeken. Het is STERK om in te zien dat je niet alles alleen kunt en dat je hulp nodig hebt.
Muziemeis

Deskundige

mijns inziens is het feit dat jij je hier als 'deskundige' profileert niet handig. Dit is een forum voor en door ouders, die schrijven vanuit hun ervaring. Als zij hun probleem/vraag aan een deskundige zouden willen voorleggen hebben ze de mogelijkheid om gebruik te maken van de vraagbaken op deze site.
Ook zijn er genoeg andere sites te vinden waarop mensen een 'deskundige' kunnen raadplegen.

Deskundige

Gisteren schreef je "En wat zou er niet goed zijn aan mijn adviezen?. Dat Anna nog meer in de put zal raken hierdoor?. Dat ze "gekke" dingen gaat doen?. Dat het niet goed met haar gaat is wel duidelijk,ook gezien haar laatste posting!. Kijk daar maak ik me dan wel weer zorgen over!. Ze post hier al veel te lang en er wordt steeds gezegd dat ze hulp moet gaan zoeken!. Maar nee dat steld ze steeds weer uit!."
En dan schrijf je vandaag: "De frustratie bij mij is nog steeds de ONTKENNING. Gezien al die postings hier van ervaringsdeskundigen zou je verwachten dat ze nu eens erkent dat het echt niet goed gaat met haar. En dit is niet van een paar dagen!"
Hier ligt het probleem. Jouw probleem deskundige, en niet Anna's probleem. Jij raakt gefrustreerd omdat Anna niet snel genoeg naar jouw zin kan erkennen dat ze erdoor zit en dat straal je door in je berichten. De ervaringsdeskundigen hier weten dat het besef niet in 14 dagen hoeft door te dringen. Dat kan zelfs jaren duren.
Weet je, het zou een mooie casus zin voor een intervisie op je werk, jouw frustraties en ongeduld dat iemand niet wil erkennen dat het niet goed gaat in de tijd die JIJ daar voor wilt uittrekken. Serieus, bespreek eens op je werk hoe je collega's met zoiets omgaan, vraag om feedback op jouw houding hierin, reflecteer eens op een zinnige manier waarom jij ze getriggerd wordt.

Frustratie?

Tja, deskundige, ik weet niet zo goed wat ik moet zeggen. Misschien verwoord jij wel mijn onderliggende angst. Dat ik niet terug ga naar mijn hulpverlener omdat hij vast gefrustreerd raakt door zoveel dommigheid. Hij weet precies wat wijs is toch? En toch heeft ie zo'n koppige client die het zelf wil uitzoeken, misschien door die aap, wie weet. Maar ik weet dat het jouw stuk is....niet het mijne....en ik voel vanuit jouw post nu ineens een enorme druk vooral te luisteren naar alle goede adviezen, niet zo stom te zijn om alles in de wind te slaan enz.
Maar dat is niet zo, ik neem alles in me op, denk er het mijne van en neem heel veel adviezen bloedserieus. Maar dat is MIJn stuk. Ik moet hierin doorpakken, en dat durf ik nog niet want de consequenties hievan zijn ook groot voor de mensen om mij heen. So, give me some time, i'm not waving but drowning.

Annaman

weet volgens mij ook niet meer wat ie met me moet. Ik heb hem voordat hij vanochtend met kids in kielzog naar wedstrijd vertrok gezegd dat ik zo ontzettend het gevoel heb dat er niet toe doe. Dat is natuurlijk niet zo, zegt hij dan....ja duh.
Hoe kan het toch zijn dat de paar uurtjes die ik afgetroggeld heb om iets voor mezelf te doen verzanden in poetsen. Annaman dan wel opgestaan met kindjes, ik een uurtje later (zooo, ik durf he), maar hij doet dan ook werkelijk niets, om mij dus in een slagveld achter te laten. Wel stres voor vertrek, voor nog in te pakken tassen ed, en dan denk ik, man, je hebt de hele ochtend de tijd gehad.
Gisterochtend was ik even de deur uit met vriendin om stof te kopen en had Annaman gevraagd een boodschap te doen, zodat we in de middag met t gezin wat konden ondernemen. Als ik thuis kom wil ie net gaan....Wat heb je dan in godsnaam de hele ochtend gedaan, waardoor ik nu toch weer zelf naar de AH moet??? Dat is gewoon mijn voorland denk ik dat, ik ben voor de poets, de sex (veel te weinig, arme Annaman, flikker op aap), de was, strijk, de zaak en voor de kinderen. Ik DOE er niet toe. Als ik iets voor MIJ doe dan wordt dat later genadeloos afgestraft, want dan heb ik dubbel werk. Manlief zegt doodleuk: joh, laat alles lekker liggen, dan doe ik dat als ik thuis kom. Tja, alleen zo jammer dat ik dan mijn stof niet op de tafel kan leggen wegens troep en vies, en dus niet kan doen wat ik leuk vindt voor het schoon is. En dat zij dan weer terug zijn als ik klaar ben met poetsen. Terwijl ik normaliter diegene ben die heel vroeg opstaat en direct ook iets doe, vaatwasser, je kent het wel.
Maw, de intentie tijd voor mij vrij te maken is er wel, maar wordt voortdurend gesaboteerd door hulpvragen van buitenaf, Annaman en kindjes. DAT is pas frustrerend. LAAT mij nou gewoon eens even en HELP eens een keer zonder dat ik het moet vragen. En als ik het dan vraag, omdat ik weet dat Annaman het zelf niet ziet, DOE dan gewoon wat ik je vraag en niet iets anders....Ik wordt niet gehoord, niet gezien en al zeker niet gewaardeerd, alles wat ik doe is taken for granted en ik ben het zat.
Gisteren bij moeder van Annaman ging dochtelief uit haar dak wegens beperking. Ik zag het even niet meer zitten maarja, voor Annaman was het volgens oma nog veel erger want ja, die werkt de hele week al zoveel en dan komt ie thuis en dan is het bal....En nee, ik mag daar niets van zeggen want door Annaman hebben we natuurlijk wel dat geinige inkomen enz. Tja, uitgepraat toch. Ik ben een ondankbare zeur, met dank aan de schoonouders is het mij wel weer duidelijk.
Ik zeg Annaman dat de emmer overloopt, dat ik het niet meer trek en dat ik overvraagd wordt en hij kan er niets mee klaarblijkelijk.
Misschien ben ik ook wel zwak en is mijn rekkracht minder groot dan andere mensen, is mijn ruggegraat zwak, ik weet het niet. Een ander vind de dingen die ik op een dag doe misschien een eitje....wat bevestigt dat ik een zeur ben. En daarom wil ik nog niet naar peut, het is huisvrouwenpraat van een Gooise vrouw die bij dokter Rossie komt uithuilen over zoveel onbegrip van haar omgeving. Ik moet een schop onder mijn kont...

Een werkster?

Of je een schop onder je kont nodig hebt weet ik niet. Ik heb niet de hele draad gelezen maar een werkster heb je denk ik wel nodig.

Werkster

Ik ben zo'n 'werkster', maar volgens sommigen een reddende engel. Het kan echt enorm schelen als je een goede hebt.

Gisteren ook

oh een stukje wat je schrijft Anna, kwam hier gisteren ook weer eens voor. Ik moest in de ochtend werken en meestal als we klaar zijn kunnen we gezellig iets samen met het gezin doen. Tijdens mijn werk (ik werk deels thuis) zit man iets op de computer te rommelen. Precies op het moment dat ik mijn laatste toets aansla en klaar ben... staat hij op om te gaan hardlopen.... (dat is 3 kwartier + omkleden en douchen) we zijn dus zo 1,5 uur verder... tja.. dat irriteert me dus enorm. Wil ik wat leuks gaan doen, kan ik nog 1,5 uur wachten in huis omdat hij nog even een rondje wil lopen. Ik vind dat ook suf en totaal niet efficient, het haalt 1,5 uur van onze gezamelijke middag af. Ik heb het wel gezegd trouwens.
Oh en hij doet dat ook met stofzuigen. Ik ben twee uur boven in de werkkamer, kom ik beneden om daar nog even een paar dingetjes door te nemen op de laptop en ondertussen kan ik dan wat babbelen met man en samen een kopje koffie doen... gaat ie stofzuigen!!! Ik zit in de herrie, babbelen kunnen we niet, en dan denk ik dus,.. wáárom doe je dat niet in die twee uur dat ik boven zit? Maar ja, als ik er wat van zeg dan zegt ie, oh dan stofzuig ik wel later (is meestal een week later, waar ik dan ook mezelf mee heb)
Mannen en vrouwen zitten gewoon echt anders in elkaar en hebben beiden andere prioriteiten. Ik streef meestal toch maar door uit te leggen hoe dingen bij mij voelen, hoe ik iets graag wil en vraag hem natuurlijk ook uit te leggen wat zijn visie is. Hopende op het treffen van een compromis, want natuurlijk is niet "mijn wil wet"

Pardon deskundige frustrerend?

Lekkere opmerking. Ik begin me nu echt af te vragen of je wel enig verstand van zaken hebt. Hoe kun je iemand die zich zo snel verantwoordelijk voelt voor het welzijn van anderen nu met jouw frustratiegevoelens opschepen. Sorry, maar ik vind dat een hele ondoordachte en foute opmerking van je. Duidelijk niet iets waar je Anna mee helpt!
En nee, het is echt niet frustrerend dat Anna na 2 weken dat ze hier post al zo ver is dat ze het aandurft om haar hele leven om te gooien. Je kan dan wel op je werk deskundig zijn, maar volgens mij heb je werkelijk geen enkel idee wat zich IN een mens kan afspelen. En als jij al na 2 weken resultaat wilt zien en anders gefrustreerd raken dan kun je misschien beter op de SEH gaan werken dan op de PAAZ.
Bah, ik word erg boos van je ondoordachte opmerking, ook al zal je die met de beste bedoelingen gemaakt hebben.

Anna

Ik vind je posting naar deskundige toe helemaal niet slecht. Je geeft voor het eerst een beetje tegengas en laat het niet over je heen komen. Je geeft aan dat het JOUW zaak is en niet de hare. Goed gedaan! Het geeft aan dat je nog vechtlust hebt.
En wat Annaman betreft, het lijkt erop dat hij een stuk relaxter is en niet jouw poetsdwang heeft. Dat is prima, maar dat is moeilijk voor jou omdat jij dan vind dat het een puinzooi is en je toch weer zelf gaat soppen. Het voorbeeld van je tafel: één doekje erover en je kunt met je stof aan de gang, dat kost je een minuut. En de rest doet Annaman dan als hij thuis is. Ik heb het idee dat je zo perfectionistisch bent dat alles op jouw manier en tijd moet gebeuren en dat je er nog niet goed mee om kan gaan als anderen het wat losser zien.
En als hij net weg wil gaan terwijl jij thuiskomt: lekker dan laten gaan, dan heb jij het rijk alleen om na dat doekje over de tafel met je stof aan je gang te gaan. Je huis hoeft niet spic en span te zijn voordat je aan iets leuks voor jezelf mag beginnen. Je mag best eens per 3 dagen stofzuigen en de rest van de tijd aan jezelf besteden.
En nee, je bent niet zwak en ja je hebt een schop onder je kont nodig: richting je peut en huisarts. En laat Annaman nu dit draadje toch een lezen, lieve Anna, je verwoord hierin heel goed wat je problemen zijn.

Over het poetsen

dat is waar!
Ik KAN het echt niet, iets voor mijzelf doen in een huis waarin een bom ontploft te zijn. Elke dag hetzelfde ritueel, elke dag netjes. Soms zo frustrerend. Ik weet dat het maar stof is of kruimels zijn, maar ik vind dat ik verzaak, als ik dat niet eerst doe. Dat is mijn taak, zoals Annaman zijn werk heeft enz. Jammer genoeg is het iets dat heel denigrerend voelt, alsof ik de poetsslaaf ben en de enige die ziet wat er moet gebeuren. Het is echt niet zo dat ik smetvrees heb, helemaal niet, maar ik houd wel van opgeruimd en schoon. En van rust....
Annaman de hele middag bezig met energieprijzen en kosten, in verband met de komende stijgingen en dat is dan zo'n project, dat IK weer degene ben die de kids doet enz. Heb hem net met jengelde dreumes de deur uitgewerkt voor rondje speeltuin.
Annaman is wel van de hele lieve soort, hij wil erg graag goed doen en vind het oprecht rot als ik verdrietig ben. Jammer genoeg merk ik wel dat zijn communicatie wat van een beperkter soort is en dat hij vooral erg oplossingsgericht lijkt te zijn. Dan hijgt die aap weer in mijn nek en voel ik me schuldig. Arme Annaman met zo'n gecompliceerde vrouw. Snap goed als hij de benen neemt!
Aan de andere kant zou het zo heerlijk zijn hem wat vaker thuis te hebben, en elke week zegt hij: kijk deze week wat ik kan doen en elke week is het nul. Hij werktwerktwerkt, en ik ben blij, dat er werk is, maar mis ons contact vreselijk, vooral omdat ik opdraai voor het zwaarste stuk van mijn leven: het opvoeden van 3 kids, waarvan er een bijzonder veel energie vreet. Toch ben ik heel blij dat ik het hier mag benoemen, zonder dat ik als zwak of ondankbaar afgeschilderd wordt. Mijn leven is moeilijk begonnen in mijn jeugd, maar de drama's die zich daarna aandienden zijn mensonwaardig. Zo voelt het tenminste en dan dringt zich onherroepelijk telkens die vraag op. WAAROM!
Ik wil mijn kinderen een fantastisch fijne jeugd geven met hier en daar een deukje, en daarom laat ik mezelf niet echt zien. Soms heel even, en dan schiet Annazoon meteen in de zorgtaak, gaat hij me helpen en doet hij zo zijn best. Mama moet blij zijn en dan overvalt mij dat intense verdriet, dat kindsverdriet, want mijn mama moest ook blij zijn. Daar heb ik alles voor uit de kast getrokken en dat lukte alsmaar niet. Hoe veel meer kan een mens falen. Ik FAALFAALFAAL, op alle fronten want ik weet dat de kindjes gebaat zijn bij een vrolijke, ontspannen moeder, en Annaman bij een gezellige vrouw, die niet zo spastisch probeert niet te verzuipen.
Nu jullie weer...

Anna

Mag ik je wat vragen? (Nee?, oké dan beschouw de vraag maar als niet geschreven.. Ja? dan komt ie er nu aan)

Wat versta jij onder een fantastische jeugd?

Deskundige

"En nu ik toch bezig ben Beau,wat heb jij tegen "hulpverleners"?. Helemaal niets zeker!. Zolang ze er maar niet vooruit komen en niet hun "deskundigheid" op een bepaald vakgebied hier neer zetten is er voor jou niets aan de hand!. En vooral niet vermelden dat ze "deskundig zijn" op een bepaald gebied. Nee het zou "gevaarlijk" zijn!. "

Niets, het is fantastisch dat ze er zijn maar zoals ik al schreef; pas op voor projectie. De tip die Sancy je gaf om eens aan zelfreflectie te werken in een intervissiegroep op je werk over dit thema lijkt mij een alleszins verstandig advies.

Je zet Anna Karina onder druk. Adviezen als: Goed dat je met je man hebt gepraat. En nu nog even ALLES vertellen,wat je hier ook gedaan hebt!.

Je hoeft je zelf echt nog niet te laten opnemen hoor. Maar wat je wel kunt gaan doen om in dagbehandeling te gaan en met jou "dingen" onder begeleiding aan de slag te gaan.

Het zijn adviezen op basis van en papieren indruk. Niet handig als je dit soort adviezen als Deskundige te geven. Daarmee hebben de adviezen namelijk meer gewicht.

Vriendelijke groet,

Beau

Misschien moet je hulpverlener een schop onder de kont?

Je kunt toch bespreken wat je vindt dat er psychotherapeutisch gezien fout is gegaan? Ook al hebben ze ervoor doorgeleerd, ze hebben de wijsheid niet in pacht en dat wéét een goede hulpverlener ook. Want mén, wat kunnen die een schade aanrichten. Mijn vader had het na zijn scheiding, hertrouwd, kind met nieuwe vrouw, moeilijk en een hulpverlener schijnt aangeraden te hebben om wegens loyaliteitsconflicten dan maar voor het nieuwe gezin te kiezen. Dat heeft drie licht beschadigde volwassenen en een extra gefrustreerde ex-vrouw opgeleverd. Stiefmoeder was natuurlijk best blij met het advies.

Ik ruik...

...boosheid! Verzet! Mooi! Dat betekent dat er nog wat vuur in je zit!
Laat je niet opjutten door goedbedoelende deskundigen die het frustrerend vinden dat je niet à la minute genezen bent. Aapjes zijn dol op dat soort opmerkingen. Zie er geen kwaad in, het is goedbedoeld, maar je kan er niks mee.

Ik merk geen frustratie bij mezelf. Ik weet namelijk zelf hoe lang het kan duren voor je wakker wordt en beseft waar het eigenlijk om gaat. Ik merk beweging bij jou en dat is een goed teken, want dan ben je godzijdank nog niet zo ver gezakt als ik, vorig jaar
Hoe jij met die beweging en dat nog aanwezige vuur om moet gaan, kan je het best (liefst incl. Annaman) bespreken met... Komt-ie weer... Een goeie hulpverlener. Maar dan moet eerst die aap even knock-out, die jou doet geloven dat zoiets hetzelfde is als verliezen/opgeven/falen/whatever. En hoe je die aap plat kan krijgen, tja, dat verschilt per aap Ik had daar... komt-ie weer... goeie hulp bij nodig. Maarrrrrrr... die moest ik wel eerst accepteren, aap of niet...!

Wat Pelle, Puck en Beau zeggen, daar sluit ik me verder volledig bij aan.

Een iphone

is niet bevordelijk voor het typewerk. Bovenstaande post is met de iphone via wifi verstuurd. Dat had ik beter niet kunnen doen.

Anna

"Jammer genoeg is het iets dat heel denigrerend voelt, alsof ik de poetsslaaf ben "
Op dit moment BEN je ook een poetsslaaf, een slaaf van dwanggedachten die niet terecht zijn. Aan die obsessie kun je heel goed werken met hulp van tada.... een goede hulpverlener.
"Ik wil mijn kinderen een fantastisch fijne jeugd geven met hier en daar een deukje, en daarom laat ik mezelf niet echt zien. "
Mijn kinderen hebben in mijn beleving een prima jeugd, ook al stofzuigen zij (niet ik, dat is hun taak) maar 1 keer in de week en ook al hebben ze me echt niet altijd vrolijk gezien. Toen ik in mijn depressie zat waren ze daar getuigen van, eerlijk zijn naar je kinderen is heel belangrijk.
De meeste kinderen hebben feilloos door als er wat bij hun ouders speelt en als jij zelfs naar je kinderen al een masker ophoudt en niet jezelf durft te zijn met al je menselijkheden zoals chagrijn, verdriet, kribbigheid en een gezonde dosis egoïsme dan maak je je kinderen echt niet gelukkig vind ik.
"Ik FAALFAALFAAL" Nee, je faalt helemaal niet! Je stelt zulke bovenmenselijke en onrealistische eisen aan jezelf dat ieder normaal mens niet anders zou kunnen dan falen. Maar dat jij inziet dat het zo niet verder gaat maakt dat je beslist niet faalt.
"ik weet dat de kindjes gebaat zijn bij een vrolijke, ontspannen moeder, en Annaman bij een gezellige vrouw, die niet zo spastisch probeert niet te verzuipen. "
Klopt helemaal, en dat begint bij een Anna die gelukkig en tevreden is met zichzelf, die van zichzelf houdt en die zichzelf goed vindt. Dan komt de rest vanzelf.
Op dit moment ben je inderdaad nog steeds bezig om te verzuipen omdat je nog steeds heftig tegenstribbelt. Maar pak die zwemband die je toegeworpen hebt zodat je daarna eerst kunt leren drijven en pas daarna weer kunt leren zwemmen.
Echt Anna, ik ben er nog steeds van overtuigd dat je heel sterk bent en het echt kunt als je goede hulp inschakelt.

Anna, gebruik het voorjaar

Lieve Anna,
Mijn ervaring is dat het mooi weer van de lente een steuntje in de rug kan zijn. Probeer daar gebruik van te maken door goede voornemens uit te voeren.
Wat dacht je ervan om vanmiddag evt. met de kinderen lekker naar buiten te gaan? Het park, het bos, het speeltuintje in de buurt, iets waar de kinderen ook lekker bezig kunnen zijn. Pak een tijdschrift mee en terwijl de kinderen zich vermaken ga jij op een bankje een uurtje zitten lezen of voor je uit staren of whatever.

Allerlei

Lieve Anna,

het hele draadje heb ik niet gelezen. Alleen jouw stukjes.
Als ik dan puur alleen naar jouw verhaal luister gaat er maar eigelijk één dingtje mis:
je maakt het iedereen naar de zin en wilt dat iedereen dat dan ook voor jou doet.
Je wilt je therapeut het gevoel geven dat hij een goede is, je wilt je man een fantastische vrouw geven en voor de kids een eindeloze mam. Voor je vriendin de steun en toeverlaat in bange tijden.
Maar weet je... in de laatste post zeg je al: je hebt het gevoel dat je faalt. Dat klopt ook.
Immers als je er altijd alleen voor de ander bent en dan vervolgens gaat wachten (tot manlief minder werkt/vriendin tijd voor je neemt enzo) dan gaat het ook niet lukken.
Niks schop onder je kont, niks gedoe over poetsen... een andere mentaliteit heb je nodig.
Sta klaar voor jezelf... heb de ander lief zoals je jezelf lief hebt.
Zorg jij nou voor jou: doe "iets" wat leuk is op een dag met jezelf (al is het een half uurtje zon pikken/fietsen weet ik veel).
Dan zorgen de anderen ook maar voor zichzelf: vriendin om te zorgen dat zij er weer bovenop komt, manlief om te zorgen dat hij minder gaat werken en als hij dat niet wil: dan gewoon eerlijk zeggen, therapeut moet zelf maar zorgen of hij zijn werk goed doet. Al deze dingen hoef jij niet voor te zorgen.
De wereld heeft problemen, inderdaad, maar laat ze dáár waar ze horen. Het is echt heel lief van je om iedereen te helpen en te steunen en meer... maar uiteindelijk schiet iedereen er bij in. Dus: ..jij houd je energie voor jezelf, de ander dealt met zijn eigen problemen.
Dan hoef jij niet voor iedereen te zorgen: dat is teveel. Dan hoef jij niet op de ander te wachten voor aandacht: die geef je nu jezelf.
Hmm... ik hoop dat ik niet te kattig overkom, heb je nog vragen: stel ze gerust.
Een lieve warme knuffel, timsmama
(die zelf ook de val ingelopen was).

Hoi

Even kort. Wat ellendig dat je zo overbelast bent geraakt. Goed professionele hulp is denk ik onmisbaar nu, de peut waarbij je je blijkbaar niet kunt blootgeven, zou ik opzij schuiven en verder kijken/ zoeken! Misschien heeft op dit forum iemand uit jouw regio een tip?
Misschien zou je zelfs gebaat zijn bij antidepresisva voor een poosje - is maar een idee.
Het klinkt gewoon niet alsof je hier zelf even afstand van kunt nemen doordat je man 'probeert' je te ontlasten.
Sterkte ! Het gevoel van falen falen falen ken ik al te goed, zo naar!

Verstuurd met de Ouders Online iPhone app.

Vertigo, gebruik a.d.

Antidepressiva voor een poosje: volgens mijn psychiater moet je a.d. minimaal een paar jaar slikken omdat anders het gevaar voor terugval te groot schijnt te zijn. Dus voor een poosje is niet aan de orde, te meer daar de meete a.d. pas na een poosje beginnen te werken. En verder denk ik dat het bij Anna alleen maar symptoombestrijding zou zijn, het lost niets op, er zit al vanaf kindertijd een heleboel oud zeer dat opgeruimd moet worden en dat red je alleen maar met goed hulp. Ik heb eens aan een vriendin die zo'n beetje in dezelfde situatie zat als Anna gevraagd om eens met haar h.a en peut te overleggen over het gebruik van a.d. Die vonden het toen allebei voor haar niet de goede oplossing dus ik denk dat dat voor Anna ook wel eens op zou kunnen gaan, maar dat is iets dat ze toch met deskundige hulp moet overleggen.

Ok, Sorrie in dat geval. Ad gaan volens mij na 6 weken werken - over het algemeen - en dat je er jaren aan vast zit, lijkt me ook afhankelijk van eea. Ik kan me voorstellen dat het wel net een zetje kan zijn om dingen te kunnen gaan aanpakken. Maar dat zetje kan door veel meer gegeven worden, i guess. Als je het maar niet helemaal alleen moet doen. Want dan komt het er zo lang niet van - maar zoals fladder zei, misschien duurt het ook lang bij zoveel rottigheid, voordat je daar klaar voor bent...

Verstuurd met de Ouders Online iPhone app.

De zon

Doet me in ieder geval goed. Ik kan heerlijk wat meer fietsen met dreumes die daar erg van geniet. Ik heb het gebruik van AD overwogen, het is me ook aangeraden maar ik pas, want ik denk dat er hormonaal ook e.e.a speelt. Daarbij is mijn somberheid ook wel gerelateerd aan mijn belastte verleden en mijn problemen in het nu. Door jullie heb ik wel wat meer girlpower gevonden waardoor ik wat beter mijn wensen laat horen en ook protesteer als mijn veroverde tijd weer ingepikt wordt.
Toch is een opmerking van schoonmoeder voldoende om mij weer in het ravijn te duwen. Ik ben erg instabiel maar denk toch wel wat handvatten te hebben gevonden om wat meer aan mezelf toe te komen.
Inderdaad, het huis hoeft niet brandschoon, die dwang moet eraf en geloof me, het is al een heeeeeeel stuk minder dan een jaar geleden. Het is ook een manier om te ontspannen, om die akelige angst de kop in te drukken.
Dus, ik modder nog even verder.
Vandaag wel heel fijn. Een lieve vriendin die ik had verteld dat ik soms zo struggle belde aan en vroeg of Annadochter na school wilde komen helpen met het voorbereiden van de avondmaaltijd en het koken. Dan mocht ze ook direct mee eten. Annadochter was hieperdepiep en ik kon lekker een stuk fietsen. Ik voelde me erg bezwaard, heb dat ook gezegd maar vriendin wuifde het weg en zei dat ze het heerlijk had gevonden. Annadochter mocht altijd aanbellen, ze zou zelf wel zeggen of het gelegen kwam of niet, zodat ik thuis de strijd niet hoef te voeren. (als ik bel en het kan niet, dan moet ik dealen met woest kind, terwijl, als vriendin ter plekke zegt dat het niet kan, ze het meer aanvaart.)
Ik kan terugkijken op een fijne dag, zo voelt het tenminste. Annaman en ik gaan dit weekend een dagje sauna en hotel doen. Dreumes gaat voor het eerst bij andere lieve vriendin logeren, die mij de bon voor het hotel had gegeven omdat ze dacht, dat als zij het geregeld had, dat ik dan wel zou gaan....en gelijk heeft ze....zelf had ik het vast niet gedaan. Zo lief, dan voel ik me gesteund.
Annaman is weer niet thuis, en dat was reden voor weer een andere lieve vriendin zichzelf bij mij uit te nodigen met een flesje lekkers..in het kader van help Anna uit het isolement.
Wat wil een mens nog meer zou je zeggen. Ik zou een ding nog willen. Ik zou het gelukkige gevoel, dat al deze dingen mij toch zouden moeten geven, willen VOELEN. En dat wil niet zo. Wellicht gaat de training Mindfulness mij een duwtje in de goede richting geven. In juni naar peut....
liefs

Anna

Ik ben een ontieglijke zeikerd, maar in juni terug naar de peut vind ik toch een tikkie laat... Ik dacht ook: kijk, ik red het weer, het kan wel weer, er wordt naar me geluisterd en zie mij eens leuke dingen doen... En toen kwam er een ieniemienie tegenslagje en whámmo, weg was ik. De bekende druppel...
En wat versta jij onder dat gelukkige gevoel? Of verwar je geluk met tevredenheid?
Mindfulness kan nuttig zijn. Ik ben er vorige week mee begonnen, of eigenlijk is het "Aandachtsgerichte Cognitieve Therapie". En het is best pittig...! Kan jij dat, mediteren, vervolgens merken dat je gedachten afdwalen en darna aandacht weer terug halen zonder te voelen dat je "weer eens faalt", het fout doet, of andere negatieve gedachten? Geloof me, zelfs na 2 1/2 maand herstellingsoord is dat nog wel eens lastig
Ik zeg niet dat je het niet kan, integendeel. Ik vraag me wel af of je daar nu, op dit moment, klaar voor bent. Iemand die continu loopt te moeten en dwang voelt en denkt dat-ie faalt en dat een therapeut gelijk staat aan "opgeven" en dat die therapeut niet blij is al je vervroegt voor zijn deur staat... Denk je dat die iemand wel in staat is te mediteren met een vol hoofd, en in staat is zichzelf liefdevol, zonder verwijten, terug bij de les te roepen als de gedachten afdwalen...?

't Is wel een uitdaging

Anna

Fijn dat je kan terugkijken op een goede dag, maar je geeft aan dat je dat ook zelf wilt VOELEN. Meid, dat gaat tijd kosten. Door al die jaren er voor anderen te zijn ben je verleerd hoe je geluk moet VOELEN. Pas als jij zelf weer goed in je vel zit kun je dat weer voelen. En echt, dat ga je niet redden met Mindfullness. Jouw problemen liggen veel dieper, je hebt oud zeer uit je jeugd begrijp ik uit je laatste postings waar je al een heel grote "will-to-please" had richting je moeder toe en dan ook nog allemaal wat daarna in jullie gezin is gebeurd. Waarom wil je dat toch allemaal zelf oplossen? Daar zijn nu juist al die peuten voor. Denk je dat die een opleiding hebben gedaan omdat ze zo graag losers willen helpen? Nou, ik denk het niet, die willen sterke mensen zoals jij en ik en Fladder en al die anderen weer terug in het spoor helpen omdat we het waard zijn.
En begrijp ik verder dat je in je vriendinnenkring nu ook aangegeven hebt wat er speelt en hoe je er doorheen zit? Ik lees tenminste over al 2 vriendinnen die je vandaag hebben geholpen. Super, en goed dat je van hun aanbod gebruik hebt gemaakt, maaaaarr.... nu niet denken: zij hebben wat voor mij gedaan, nu MOET ik ook iets terug doen. Jij hebt jarenlang gegeven, nu is het jouw tijd om alleen maar even te nemen.
En een dagje weg met je man is ook lekker. Maar ik wil je aanraden om toch ook nog steeds je man dit draadje te laten lezen. Als hij communicatief minder vaardig is dan jij zou willen dan geef je hem door dit op zijn eigen tijd te lezen de kans om er over na te denken.

Ik weet niet wie jou a.d. heeft aangeraden, maar als dat van een deskundige komt dan zou ik het zeker nog eens heroverwegen. Jij denkt dat er ook wat hormonaals bij zou kunnen zitten dat je klachten verklaart. Misschien een klein deel, maar uit jouw verhalen weer ik bijna zeker dat dat niet de oorzaak van deze giga depressie/burnout kan zijn. En a.d. zijn niet eng of verslavend. Ik ben er ook met vreselijke tegenzin mee begonnen en ik ben er achteraf heel blij mee. Ik wil je wel aanraden om je dan naar een psychiater te laten verwijzen, die is degene die verstand van a.d. heeft, de psycholoog en huisarts veel minder.
En voor vandaag: net als gisteren: lekker naar buiten gaan en de zon in je gezicht laten schijnen.

Opgeven is iets anders dan loslaten

Anna

Je man kan je niet helpen. Hij wil ook heel graag geloven dat als hij je nu ondersteunt, dat het dan wel goed komt.

Niet alleen jij steekt je kop in het zand, maar ook je man. Zolang jij niet uitschreeuwt hoe enorm slecht het met je gaat, zal hij willen blijven geloven dat jullie er wel komen.

Toen het met mij heel slecht ging, heeft een vriendin me bijna gedwongen om de psycholoog te bellen. Ze heeft het commando gegeven: “en je neemt je man mee”. Als op de automatische piloot heb ik dat gedaan. Toen we daar zaten, wilde ik weer mooi weer spelen. Per slot van rekening kon ik het best zelluf. Ik wilde niet opgeven. Toen zei de psycholoog: “Ik wil je laten opnemen”. Op dat moment gingen er twee dingen door me heen, terwijl ik in tranen uitbarstte. Het eerste was: hoe heeft het zover met me kunnen komen dat dit nodig is? Het tweede was opluchting: hemelzijdank, ik HOEF het niet meer overeind te houden.

Mijn man schrok zich kapot. Hij vond de gedachte aan een opname verschrikkelijk. Hij vroeg toen de psycholoog: “Maar wat gebeurt er dan als ze niet opgenomen wordt”.
De psycholoog schetste:’Dan zal ze nog minstens 3 keer proberen om weer te gaan werken. Na een tijdje zal ze dan in de WIA belanden. Intussen zal dit steeds meer spanning op jullie relatie geven en binnen een jaar of 5 zijn jullie gescheiden”.
Dat laatste trok hem over de streep. Hij vond het nog steeds vreselijk, maar het alternatief was vreselijker.

Die opname (in het oord was Fladder nu zit) was letterlijk mijn redding. Daar heb ik eindelijk geleerd dat loslaten is heel anders is dan opgeven. Ik reed elke zondag naar het oord en dan luisterde ik naar een CD van Madonna. Nobody is perfect. Dat nummer heb ik eindeloos geluisterd. Ik moest zo verdomd perfect zijn van mezelf. Van mezelf, van niemand anders.

Het is nu 4 jaar geleden. Het leven is nu zoveel gemakkelijker. Ik was destijds zo bang om een schim van mezelf te worden. Nu weet ik dat ik juist zoveel gegroeid ben. Onze zoon is ook autistisch, maar ik kan dit nu allemaal veel beter aan. Het gaat nu goed met hem, en dat komt omdat ik energie genoeg heb.

Als je in het vliegtuig zit, dan zeggen ze bij de veiligheidsinstructie:’Als u met een kind reist, zet dan eerst uw eigen zuurstofkapje op en dan pas bij uw kind’. De eerste keer dat ik dit hoorde, vond ik dat absurd. Maar nu snap ik het. Je kunt niemand helpen als je zelf geen energie meer hebt.

Nogmaals ad

Ik moet zeggen dat ik ook veel ballast uit het verleden heb, en dat ik veel baat heb bij AD. Ik slik citalopram, ben daar nagenoeg niet van aangekomen, en het is een Ad die bij mij ook opwekkend werkt, ik doe dus meer. Ook heb ik een burnout erbij, ook door te lang doorgaan(bij mij doorgaan in een fout gelopen relatie die me heel erg gesloopt heeft.) Het kost heel veel tijd, maar met een goeie peut, evt medicijnen kun je een heel eind komen. Ook ik denk dat alleen mindfulness training je niet gaat helpen, maar het kan het proces wel ondersteunen Mijn mindfullness gaat van het voorjaar beginnen, sta op de wachtlijst.

Boos

Net zoals Fladder veerde ik even op toen je bijna boos werd, twee postings geleden. Ik dacht: nu is het zo ver, ze is het echt zat en dat gaat ze iedereen vertellen. Die vent van haar die alleen maar werkt voor zielige gevallen en haar met de shit laat zitten thuis en niet eens achter zijn kont opruimt, die schoonmoeder met haar domme opmerkingen, die bloedirritante kinderen, die moeder die het niet eens kon opbrengen om voor haar te zorgen, die therapeut die te stom was om haar door te hebben en waar ze pas over maanden terecht kan etc etc. Ik dacht: Anna is eindelijk toe aan die heerlijk onredelijke schreeuwbui waarin ze haar man toeroept dat ze een werkster wil, nu meteen onmiddellijk, dat haar schoonmoeder haar mond moet houden over dingen waar ze geen verstand van heeft, dat die emo-buien van haar kinderen moeten stoppen en dat die therapeut morgenochtend om 09.00 een uur voor haar vrij moet maken. Zo!
Echt, dit lucht meer op en zet meer zoden in de dijk dan wandelen met een vriendin, lang slapen, stofjes naaien en allerlei smoezen verzinnen waarom je leven niet anders kan zijn dan het nu is.