Eenzaamheid

Anna

Voel je nu alsjeblieft niet schuldig over meningen die van elkaar verschillen en waar stevig over gediscussieerd wordt. Dat hoort er nu eenmaal bij op een forum en doet toch helemaal niets af van wat er staat? En het is al helemaal niet jouw schuld dus een schuldgevoel is helemaal onterecht.
Je schrijft: "Daarbij voel ik me een beetje achtergesteld, aangezien ze heel vaak zegt dat ze heel druk is en dat ze op dit moment alleen nog maar dingen doet die in het belang zijn van de kinderen. Ik heb meerdere malen gekookt ed, maar nu dus eventjes niet. Ze weet dat ik niet toppie ben maar laat niets van zich horen. "
En eigenlijk is dat heel verstandig van je vriendin. Keuzes maken en dan kiezen voor jezelf en je gezin. Dat zou jij dus ook eigenlijk moeten doen. Je hebt ook eigenlijk niet het recht om dààr teleurgesteld over te zijn vind ik. Jouw intentie is toch niet geweest dat jij haar geholpen hebt om zelf dezelfde hulp van haar te verwachten?
Dat je teleurgesteld bent in je vriendin als persoon kan ik me wel voorstellen maar hoeft ook niet terecht te zijn. Misschien zit ze er wel net zo doorheen als jij en KAN ze het op dit moment gewoon niet opbrengen om naar jou te vragen. Maar je geeft zelf ook een andere mogelijkheid aan: "is het mijn kromme en zielige gedachte die denkt dat er geen gelijkwaardigheid meer is in de vriendschap" Ik vind dat zeker geen kromme gedachte, het is best een reële mogelijkheid. Ik heb hetzelfde meegemaakt met een vriendin die ik al 35!! jaar kende. In de periode dat ik ziek was heeft ze 1 keer in 1 jaar wat van zich laten horen. Altijd had ze het te druk, kwam het niet uit, was er iets anders belangrijks. Ik heb daaruit de conclusie getrokken dat ik idd niet meer een gelijkwaardige vriendschap had, alles moest van mijn kant komen. En hoe spijtig en verdrietig het ook is, ik heb toen besloten om niet extra te investeren in die vriendschap. We spreken elkaar nog steeds af en toe en dan is het heel erg gezellig en vertrouwd, maar ik blijf niet continu het initiatief nemen. Daardoor kan ik wel weer energie steken in andere mensen waardoor ook weer nieuwe vriendschappen ontstaan.
Ik vind het dan ook een heel goed en dapper besluit dat je besloten hebt om haar even geen hulp aan te bieden als het allemaal van jouw kant moet komen. En daarbij, door je eigen situatie KUN je haar nu niet helpen, dat zou ten koste gaan van jezelf. En jij bent belangrijker dan je vriendin!
En verder ben ik het helemaal met Fladder eens: open kaart gaan spelen naar echtgenoot, huisarts en peut.
Ik zie het anders dan Deskundige die zegt: "Waarom ik schrijf waarom ze het draadje juist niet moet laten lezen is dat ik ten eerste vind dat Anna alles wat ze hier opgeschreven heeft beter zelf aan hem moet gaan vertellen. Omdat dat echt beter is voor de verstandhouding/relatie. Niets is zo vervelend als een partner hoort dat je dus al een tijd het er met anderen over hebt(zoals hier bij OO) maar niet in dit geval met hem. Ik weet uit mijn werk dat daardoor er ook heel veel leed van kan komen."
Naar mijn overtuiging is dat veel te stellig en eenzijdig gezegd. Je bent al duidelijk in gesprek met je partner en als je Annaman gewoon uitlegt dat je je heel erg schaamt en dat je daarom op een anoniem forum al bezig bent om je te verbeteren dan zal een begripvolle partner dat best accepteren. En voor sommige mensen is het nu eenmaal makkelijker om iets op papier duidelijk te maken dan wanneer je recht tegenover elkaar zit. En sommige mensen snappen iets beter als ze dingen 10 keer over kunnen lezen ipv dat ze het in een gesprek horen.
Dus ik blijf het wederom herhalen: laat Annaman dit lezen en ga terug naar je huisarts en peut, ongeacht dat je afgesproken hebt dat je pas over een paar maanden zou komen.

Anna

Ik weet natuurlijk niet hoe het bij jou en die vriendin echt zit, maar het doet me denken aan de situatie die ik met een vriendin van mij soms heb. Die kan zich in slechte periodes heel erg afgewezen voelen als ik gewoon echt geen tijd heb. Dus let op dat je het niet onterecht op jezelf betrekt. Daarmee doe je jezelf en haar te kort. Jezelf, omdat het je een minderwaardig gevoel geeft, en haar, omdat je haar niet vertrouwt als ze zegt dat het niks met jou te maken heeft. En als je eenmaal in dat wantrouwen zit kom je er nog maar moeilijk uit.
Ik zou me overigens ook acuut niet meer schuldig voelen dat jij niets voor haar kunt doen, jij zit er toch gewoon net zo doorheen.

En anna

Wat je vriendin betreft: ook ik dacht als eerste: arme vriendin van Anna, zij zit net als Anna er ook flink doorheen! Ik heb dat zelf ook gehad, en dat is me ook verweten: een familielid vond dat ik er niet was geweest toen er een moeilijke periode was. Dat klopt ook, en daar was ik me ook van bewust. Maar ik zat zelf óók in een moeilijke periode en kon het er werkelijk niet bij hebben, hoe rot ik dat ook vond. Ik vind nog steeds dat ik toen de juiste keus heb gemaakt, maar ik heb veel verdriet gehad dat ik toen niet kon helpen.

Over vriendin

Daar hebben jullie gelijk in. Het is mijn stuk dat ik me achtergesteld voel, dat ik er niet toe doe. Dat is het schema waarin ik telkens verzand, daar kan lieve vriendin niets mee. Ze zit inderdaad zelf ook niet lekker in haar vel. Ik ga haar vandaag lekker verwennen! Ik ga er straks even heen en dan kijk ik wat ik kan doen. We moeten er voor elkaar zijn.
Annaman heb ik niet gesproken, hij is er vaak pas als ik in bed lig. Hij zei me vanochtend dat hij me zo miste, en dat hij blij was als het weekend was. We zijn allebei ook wel slachtoffer van de situatie op de zaak, en we weten even niet hoe dit op korte termijn op te lossen. Een paar kwaliteitsuurtjes dit weekend doen al veel. Want als een paal boven water staat dat we veel van elkaar houden, maar eigenlijk op dit moment niet goed voor elkaar zorgen.
Misschien tot straks, liefs

Nee anna

Anna: "Ik ga haar vandaag lekker verwennen! Ik ga er straks even heen en dan kijk ik wat ik kan doen. "
Nee, nee en nog eens nee. Jij bent niet degene die haar moet en kan helpen in de situatie en moet kijken wat je voor haar kan doen. Het enige wat je nu zou kunnen doen is naar haar toe gaan en samen met een pot thee op de bank eerst eens lekker uitjanken met z'n tweeën en vervolgens niets meer. Ik gebruik de beedldspraak die mijn huisarts ook altijd mij heeft voorgehouden.
Jij ligt nu in het water en bent verleerd hoe je moet zwemmen. JE bent alleen maar wild aan het spartelen om je hoofd boven water te houden. Wij gooien je hier een plankje toe zodat je een beetje kan rusten en jij gaat dat plankje nu aan je vriendin geven terwijl je zelf nog niet kunt drijven, laat staan zwemmen. Jij kan nu even niets voor haar doen en als zij in dezelfde sitatie zit kan zij ook niets voor jou doen. Dat heeft ze je al gezegd en ik vind het een heel goede beslissing van haar. Er is echt veel meer voor nodig om haar te kunnen helpen. Accepteer dat je je niet schuldig hoeft te voelen dat je haar nu niet kunt helpen. Hoe kan jij iemand leren zwemmen terwijl je het zelf niet meer kunt!

"Want als een paal boven water staat dat we veel van elkaar houden, maar eigenlijk op dit moment niet goed voor elkaar zorgen".
Hoezo zorgen jullie niet goed voor elkaar? Als Annaman van je houdt wil hij er nu ook voor je zijn en ondanks zijn drukke bestaan zal hij alles uit de kast willen rukken om jou weer terug te krijgen. Hij is vast heel bezorgd om jou, geef hem ook de kans om voor jou te zorgen en te helpen om beter te worden. Jullie liefde voor elkaar is heel waardevol en kan een hele grote drijfveer zijn om hier samen uit te komen.
Maar ik blijf het herhalen: gooi je schuldgevoel nu eens de deur uit, speel geheel open kaart met Annaman, huisarts en peut en dan pas kun je verder. Je wilt nog steeds niet accepteren dat je heel ziek bent op dit moment. En zoals ik je hier in dit draadje heb leren kennen is dat voor jou ook heel moeilijk om te erkennen dat je niet die supermom bent en die perfecte echtgenoot. Maar het begint toch echt met accepteren dat je in deze ^#^$-situatie zit en dat is heel moeilijk, dat weet ik uit ervaring. Maar het is echt de basis.
Volgens mij ben je nog steeds erg bang dat anderen je niet de moeite waard vinden als je niet supermom/vriendin bent. Maar echt, mijn ervaring is dat dat in de praktijk reuze mee valt en mensen die je in deze situatie laten vallen zijn jou gewoon niet waard.
Kom op Anna, ga door met éérst goed voor jezelf zorgen, pas dan kun je ook voor anderen zorgen.

En voor deskundige: ik vind dat je goede adviezen geeft, maar ze kwamen ook op mij over alsof jij de wijsheid in pacht hebt en dat wat jij vertelde de enige echte en goede manier is. Maar er zijn natuurlijk veel meer manieren en het is prima dat jij jou ervaringen uit de praktijk hier met Anna deelt. Hoe voller die boom komt te hangen met verschillend fruit, des te meer kan Anna uitzoeken wat ze het lekkerste vindt.

Als voorbeeld: mijn depressie kwam puur uit fysiologische oorzaak. Maar toch werd ik eerst door de psychiater helemaal binnenstebuiten gevraagd tot aan stress tijdens mijn moeders zwangerschap van mij aan toe. Alles moesten ze van mij weten terwijl ik van dag 1 al heb geschreeuwd dat er geen omgevingsoorzaken waren die mijn situatie veroorzaakten. Toen uiteindelijk al die vragenlijsten en gesprekken tot niets leidden moest ook de psychiater concluderen dat ik echt een fysiologisch veroorzaakte depressie had. Ondertussen heb ik wel 6 weken langer dan noodzakelijk in het zwarte gat gezeten voordat er met adequate medicatie begonnen werd. Had hij vanaf dag 1 naar me geluisterd dan had dat dus niet gehoeven. Wat ik daarmee aan wil geven is dat er meerdere mogelijkheden zijn en dat er dus niet 1 perfecte "behandeling" is.
Snap je wat ik bedoel?
(En nu ben ik wel heel benieuwd naar wat je gebruikelijke nick is )

Huh

(En nu ben ik wel heel benieuwd naar wat je gebruikelijke nick is )

Die snap ik niet zo goed? Je hebt toch maar 1 nick? Ik tenminste wel...

Annakarenina (over die nick)

Dat over die nick schrijft Puck aan "deskundige" die ergens eerder in dit draadje schrijft dat ze normaal onder een andere nick schrijft, maar in dit draadje als 'deskundige' schrijft. (dus het gaat niet over jouw nick of die van puck)

Precies maxime

Zo bedoelde ik het inderdaad.
Anna, er zijn genoeg forummers die meerdere nicks gebruiken hoor, maar omdat ik daar bijna altijd de mist mee inga en toch mijn nick weer vergeet te veranderen in een draadje houd ik het in het algemeen ook bij 1 nick.
Maar Anna: wat zijn je plannen voor vandaag? Hoeveel tijd ga je aan jezelf besteden?

Vandaag

Ik heb alles al gepoetst en boodschappen gedaan met smurf, was wel gezellig. Zakelijke post verwerkt en mails beantwoord, het eten voor vanavond voorbereid. Training dus vroeg eten.
Annaman neemt kindjes mee naar training, kan ik rustig even douchen.
Nu even samen thee drinken en dan dus zo even naar vriendin. Ik hoop dat dreumes straks lekker gaat slapen en dan ga ik ook even niksen had ik bedacht.
Ik snauwde net tegen dreumes, en die schrok ervan, dus dat moet anders vandaag. (dat is dreumes niet gewend, zo'n zielig gezicht, ik schrik ervan, maar ze doet 1000x dezelfde stoute dingen, ik schoot uit mn slof...)
Ben gewoon moe.

Annaman heeft draadje niet gelezen maar ik heb hem al wel veel verteld. We gaan samen zoveel mogelijk rustmomenten voor mij creeren om te kijken of ik wat oplaadt. Anders is stap 2, peut bellen, die ik overigens een week of 3 geleden pas voor het laatst zag. (en waarby ik dus stevig mijn best heb gedaan 'genezen' over te komen zodat ie niet het gevoel had te falen.)
Ik moet alles even laten bezinken, ik weet wat me te doen staat maar ik moet denk ik rock bottom voordat ik de drempel overga. Ik hoop dat rust me wat brengt en ik merk welm dat als ik de aap benoem, en bijvoorbeeld Annaman kan hem weerleggen, dat het dan wel wegebt.
Liefs

Verkeerd om

Hallo Anna

tot nu toe ben ik een stille meelezer in je draadje. Maar nu schrijf ik toch even mee.
Ik was er al aan gewend dat je iedereen probeert te helpen en jezelf daarbij vergeet. Ik ken meer mensen die dat doen. Maar deze zin in je laatste bericht vind ik daarbij wel een toppunt:
Over de peut: "(en waarby ik dus stevig mijn best heb gedaan 'genezen' over te komen zodat ie niet het gevoel had te falen.)"
Ik geloof niet dat het jou taak is om te zorgen dat de peut zich goed voelt. Volgens mij hoort het andersom te zijn....

En, nu ik toch bezig ben, nog een antwoord op een eerder berichtje, waarin je vroeg wat anderen voor zichzelf doen: ik ga elke week een keer sporten 's avonds, wat ik heel graag doe. Ik doe op dit moment ook een cursus, 8 avonden. En als m'n zoontje naar de peuterspeelzaal gaat, 2 keer per week, doe ik helemaal niets. Nouja, op bed een boek lezen, achter de naaimachine kruipen, foto's uitzoeken en inplakken, kortom, dingen helemaal voor mezelf.
Over sporten gesproken: weet je al wat je met je knie wilt gaan doen?

Veel sterkte

Soort van column (met copyright)

Hoe goed Anna haar best doet, ik denk wel dat Deskundige een punt heeft. Ook nu spreek ik uit eigen ervaring.
Weten dat je niet verder kan, naar de psychologe lopen in de hoop dat die een leuke spreuk heeft waarmee al je sores opeens een stuk luchtiger werd... Weten dat je het eigenlijk niet redt, maar toch op je tandvlees doorgaan, want zonder jou stort de wereld in en er zijn vrouwen die het nog véél zwaarder hebben en die redden het toch ook?
Toch?
-------
Kijk, ik ga doen wat de peut zegt: leuke dingen doen! Me inschrijven voor een club (de goeie God mag weten hoe ik daar qua tijd doe, maar hey, ik moet Leuke Dingen Doen, knarsetand, knarsetand...)

Misschien zie ik wél in dat een club te hoog gegrepen is, dus ga ik Iets Creatiefs Doen. En ik zorg goed voor mezelf, zie je wel, dus koop ik meteen een overkill aan materiaal, want ik verdien het... Jammer dat het alweer weken in de kast ligt te fermenteren, want ik heb geen tijd, ben moe...
En naar de peut durf ik ook niet meer want ze zei dat het goed ging. Logisch, want ik heb die laatste keer naar niet hardop gezegd daar ik nachten wakker heb gelegen van de voorlaatste sessie, waarin ze vroeg: "Hoe zie jij de toekomst?"
Lieve help! Ik overleef het heden al amper!
Maar niemand mag het merken. Ze zullen me zwak vinden. Ik faal al teveel. Man moppert ook steeds meer op mee, die is me vast ook zat. En misschien, als ik echt laat zien wat er in mijn hoofd speelt, sluiten ze me wel op en nemen ze mijn kinderen af!
Nee, ik red het wel. Gewoon kwestie van even de nieuwste Happinez kopen en dan lekker op de bank. Als ze mee maar met rust laten. Hopelijk wil jongste doorslapen. Hopelijk kan ik me concentreren.

Nou, kom op, Trut, dat is al de vierde keer dat je die zin leest, en je weet nog niet wat er staat! Zoveel tijd voor jezelf heb je nou ook niet, over een uur komt oudste thuis en daarna man...
Waarom moet ik opeens huilen en trillen mijn handen zo? Kom op, stel je niet aan, aspirientje tegen de hoofdpijn en ga maar poetsen als je niet kan lezen, dan doe je tenminste nog wat nuttigs!
(nb: dit is niet mijn actuele gemoedstoestand, gelukkig. Ook omstandigheden zijn iets anders. Maar het is wel gebaseerd op wat ik heb meegemaakt. Zie dit als een soort column. Excuses voor de schrijffouten, dat is de beperking van touchscreen! Volgende keer beschrijf ik misschien wat er gebeurt als de koek echt helemaal op is...)

Vertel de waarheid

Allemaal schaamte en schuldgevoel. Precies wat Fladder vertelt.

Haal alsjeblieft je kop uit het zand en vertel je man hoe slecht het met je gaat. Vertel de peut hoe slecht het met je gaat.
Toen ik opgenomen was, gaf een van de peuten me een PsychologieMagazine. Daarin stond een test om te bepalen hoe erg je schuldgevoel ontwikkeld was. Deze test. http://www.psychologiemagazine.nl/web/Tests/Tests-Relaties/Test-Schuldgevoelens.htm

Je kon 60 punten scoren. Ik had er 59. Voor mij was die test een eyeopener, want blijkbaar bestaan er ook mensen die maar 30 punten scoorden. Die niet bij alles correctiewerk gingen doen ('ik ga alsnog bij die zieke vriendin langs, al kost het me de laatste adem'). Ik kon me niet voorstellen hoe je daarmee zou kunnen leven, met zo'n egoïstische instelleing.

Je hebt nu een nieuwe taak voor jezelf gecrëerd: zorgen dat de lezers op OO tevreden kunnen zijn over het resultaat van hun inspanningen, want anders voel je daarover weer schuldig. Ik wed dat je elke keer met vrees inlogt, omdat WIJ misschien niet tevreden zullen zijn over jouw acties.

Mijn inschatting is dat jij er echt niet meer komt met oppervlakkige dingetjes als 'iets leuks doen voor mezelf'. Daarvoor zit je veel te diep. Je moet naar de bron. De diepliggende oorzaak waarom je permanent jezelf opoffert. Als je peut zich trouwens zo heeft laten misleiden door jouw buitenkant, dan vraag ik me af of je wel de goede peut hebt.

Ik voelde me soms als iemand die aan de rand van het ravijn stond met wapperende armen om het vallen tegen te gaan. Ik was zo bang voor hoe de wereld eruit zou zien, als ik alles losliet wat ik kende.

En nu weet ik hoe het eruit ziet. Zoveel mooier en rustiger en blijer.

Fladder

Wat een ware en rake column! Herkenning en ook opluchting, dat ik mijn zwarte periode achter me heb liggen. Maar wat omschrijf je het treffend.

Zal ik het kort houden vandaag?

Lieve Anna, ook ik ben wel benieuwd hoe het gisteren bij je vriendin was.
En verder hou ik het vandaag kort omdat er echt niets zinnigs in toe te voegen aan alle wijsheden die Deskundige, Fladder, Tijgeroog en Rade je vandaag al hebben gegeven.
Kom op meis, speel open kaart en laat die nodeloze en totaal onterechte schaamte die die snertaap je steeds weer wil opleggen los. Je kunt het echt!

Sascha

Dank je. Ik heb dit bijna afgesloten. En ik merk vandaag voor het eerst weer dat ik er over kan schrijven terwijl ik het kan observeren i.p.v. er midden in zit. Ik hoop ooit hierover te kunnen publiceren in een boek of tijdschrift (deels fictie i.v.m. privacy) en mocht er een geïnteresseerde sponsor/uitgever meelezen, dan hoop ik daar serieus wat van te horen (p/a [email protected]).

Mening

Hoe lief deze draad ook bedoeld is, Annakarina zal zelf bij haar therapeut aan de bel moeten trekken. Er zit een zeker risico in het 'deskundig' advies geven aan AnnaKArina. Niemand kan via het internet werkelijk de ernst inschatten. Als ze wat wil zal ze het zelf moeten ondernemen. Met de steun van deze draad in de rug moet dat lukken.

Sterkte ermee.

Ja maar beau

Heb je het draadje dan wel gelezen. Je geeft nu de indruk dat alle (ervarings)deskundigen allemaal met goedbedoelde adviezen die risico's kunnen geven komen zonder dat ze weten hoe de vork nu precies in de steel zit. Maar al degenen die hier in dit draadje posten roepen al vanaf de eerste posting dat Anna professionele hulp moet inschakelen. Ik snap dus jouw "waarschuwing totaal niet"
En Anna: hoe is het vandaag gegaan, je bent zo stil.

Puck

Het klopt, ik heb niet het hele draadje gelezen. Het was een post op basis wat ik gelezen had. Het belangrijkste is dat het met Anna goed gaat, dat was mijn intentie.

Peut

Anna, maak je niet druk over wat die peut van je denkt, als die ervan baalt dat je nog steeds niet bent wat je wilt zijn is dat zijn/haar probleem. Nou ja, zelf baal je daar natuurlijk ook van maar dat mag want jij zit er maar mee. Een peut wordt ervoor betaald om je aan te horen en te helpen. Zelf heb ik ooit korte tijd een psychotherapeut bezocht en vond mezelf soms nogal een zeur maar ik dacht altijd: die man wordt er dik voor betaald, als hij het niet leuk vindt om aan te horen wat ik te vertellen heb is dat pech voor hem.

Goedemorgen

Even wat radio stilte maar dat geeft niets. Kind had labtop in gebruik voor school. Bij vriendin was het fijn, even gepraat, en elkaar een hart onder de riem gestoken en belooft dat we elkaar echt gaan bijstaan naar machte. Maw, voorlopig even ieder voor zich, maar natuurlijk wel contact. Fijn!
Ik merk dat er echt niets ui mijn handen komt, lag gister weer om half 8 in bed, te moe. Heb wel een afspraak met de ortho gemaakt voor knie, dus hierin wel doorgepakt. Ik weet dat ik hulp van buiten moet zoeken maar ik wil mezelf nog niet opgeven.Ik moet het wel eerst proberen natuurlijk, om hier zelf uit te komen. Misschien spreek ik jullie later, ben te moe om te 'praten'.

Lieve anna

"Ik weet dat ik hulp van buiten moet zoeken maar ik wil mezelf nog niet opgeven."
Nee lieve meid, nu hulp van buiten zoeken is niet jezelf opgeven, maar jezelf redden.

En dan - even een persoonlijke noot

onderstaand gedicht is me altijd bijgebleven omdat het eenvoudig is en tegelijkertijd zo enorm treffend beeld schept:
Nobody heard him, the dead man,
But still he lay moaning:
I was much further out than you thought
And not waving but drowning.
-
Poor chap, he always loved larking
And now he's dead
It must have been too cold for him his heart gave way,
They said.
-
Oh, no no no, it was too cold always
(Still the dead one lay moaning)
I was much too far out all my life
And not waving but drowning.
(Stevie Smith - No waving but drowning)

Waarmee

ik niet wil aangeven dat dit op een of andere manier op jou zou kunnen slaan, Anna. Maar sinds ik dit gedicht tegen kwam in mijn studententijd heb ik het contrast tussen 'waving' en 'drowning' altijd gezien als het contrast tussen het waargenomen beeld (waving) en de werkelijkheid (drowning).

Deskundige

Het lijkt alsof jij je aangevallen voelt. Dat was niet de intentie. Mijn excuus daarvoor. Als je deskundige bent dan zou jij moeten weten dat een forum niet de aangewezen plaats is om zulke adviezen te geven. Steunen is een groot goed maar er is maar één juist advies en die luidt, ga naar je huisarts. Ik schrik best als ik de adviezen hier lees. Natuurlijk wil ik geen afbreuk doen aan jullie goedbedoelde acties maar hou het wel zuiver. Maak er niet een project van. Pas ook op voor projectie. Echte hulp kan beter via mailcontact.

Huh?

"Ik weet dat ik hulp van buiten moet zoeken maar ik wil mezelf nog niet opgeven."

Is dat opgeven?!? Goh, dat ervaar ik toch heel anders...!
Hey, aap op de schouder van Anna, hou je lelijke kop!!!

Beau

(schitterende nick trouwens!)

Ik kan geen hulp geven, ook niet als ervaringsdeskundige. Die hulp moet Anna toch echt zelf doen (en we zijn het eens wat die hulp inhoudt: ga naar de dokter, of de therapeut!). En dan bedoelen we niet de ortho, al is dat ook belangrijk. Voor haar knie, niet voor de aap op haar schouder.
Het enige dat we kunnen doen is langs de kant roepen dat ze die reddingsboei, die dichterbij is dan ze denkt, moet grijpen. Maar zolang Anna blijft denken dat die reddingsboei haar definitieve ondergang betekent (kl*te-aap) kunnen we feitelijk niks méér doen.

Deskundige (ot)

"Even terug naar wat er jou is overkomen. Triest voor je dat het zolang heeft geduurd dat de goede diagnose is gesteld."

Ik heb in het verleden ervaring gehad met "foute hulpverlening", wat het niet beter maakte, maar daar kan ik het niet allemaal aan wijten. Ik heb me namelijk ook groter gehouden dan ik eigenlijk was. Ik wilde superwoman zijn "want anderen konden dat ook" of "zij heeft het nog zwaarder". Tja... Ik vergelijk het nu (en dat is niet offtopic) met jezelf uit het moeras trekken aan je enkels. De enige die dat ooit voor elkaar heeft gekregen was Baron von Munchhausen en die spoorde niet
Wat ik schreef was deels fictie (ik heb geen man, of een kind dat een middagslaapje nodig heeft) maar het gevoel was me te bekend... Ik hoop dat ik mensen herkenning kan geven en het gevoel dat ze niet de enige zijn. Dat idee heb ik namelijk te lang gehad, waardoor ik mezelf nog verder over mijn grenzen joeg.

Fladder

Dank je wel voor je compliment.

Eigenlijk was mijn post meer bedoeld voor Deskundige. Het is mooi dat ze hulp wil bieden maar er schuilt gevaar in de manier waarop ze dat doet. Derhalve ben ik het eens met Bellefleur. Het feit dat je deskundig is niet automatisch een feit niet dat ze goed advies geeft.

Mijzelf realiserende dat ik de draad van AnnaKarina vervuil maakt dat ik niet meer zal reageren in deze draad. Ik wens Anna heel veel sterkte en wijsheid toe.

Lieve anna, dat is geen opgeven

Anna, ik hoop dat je toch heel snel tot het besef komt dat hulp van buiten zoeken geen opgeven is. Het bewijst toch alleen maar dat je jezelf en je omgeving wilt helpen. Heb jij zonder hulp leren zwemmen? Nee, dan was je hartstikke verzopen. Heb jij zonder hulp leren lezen? Nee. En zo is het met dit ook. Er is niets vreemd aan om hulp aan te pakken, dat is er voor bedoeld en het maakt jou absoluut geen loser als je hulp van een deskundige aanpakt, het laat juist zien dat je sterk bent.