Eenzaamheid

Angst herkenning

Ik herken ook de angst wel, als je rustig gaat zitten. Ik ben de hele week allert geweest, vader overleden, kinderen noodgedwongen naar vriendin ex(ex was daar ook en het was voor het eerst en het is nog zo vers allemaal). Nu weer even thuis en morgen naar de andere kant van het land voor de begravenis, kinderen weer bij ex en vriending etc etc.
Ik lag vandaag uitgeput op de bank en toen kwam de angst en de pijn en het verdriet, en ik ben bang voor de terugval.
Ik neig er dan ook naar om oxazepam in te nemen, maar ik twijfel ook wel. Mijn grens is meestal als ik ga doemdenken, dan neem ik oxazepam
Muizemeis

Oxazepam

`Je hoeft niet gelijk een hele te nemen, een halfje kan ook en als je dan gelijk ook iets gaat doen, bv wandelen stort je ook niet zo in elkaar en voel je wel de werking.
Uiteraard is het een verslavend middel, maar mits met verstand gebruikt valt het wel mee. Ik probeer met slapen bv 3 avonden een halfje dan een avond niet etc etc.
Als ik het overdag gebruik is het ook meestal 2 of 3 dagen na elkaar en dan weer een paar dagen niet.
Muizemeis

Anna

Je hebt nu 2 vriendinnen gezegd dat het slecht gaat met je. Heb je hen wel het hele verhaal verteld trouwens, zoals je hier doet? In ieder geval heb je gemerkt dat je wereld niet vergaat als je toegeeft dat je het niet trekt.
Wat weerhoudt jou nog om je man deze draad te laten lezen?
Luister naar Rade en anderen die weten hoe het is om te voelen wat jij nu voelt, alsjeblieft!

Plan de campagne

Lieverds, ik weet t ook niet zo goed, wat wel en wat niet.
Ik heb goed met Annaman gesproken gisteren, want wat opviel, toen ik eenmaal uit die angst was (zelf gedaan...)dat ik de rust echt een weldaad vond. Toen de kindjes weer thuis kwamen had ik er weer veel meer oog en oor voor. Annaman had het als gezellig ervaren, ze allemaal mee te nemen, want omdat hij veel werkt, en ik hem ook nog eens alles uit handen neem, miste hij dat stuk ook wel.

Weer een flink stuk, met pijnlijke knie, gewandeld met vriendin.
Ik heb van de psychotherapeut de tools gekregen hoe om te gaan met angst en obsessief gedrag. Nu is het alleen lastig toepassen, maar het is wel gelukt. Als ik even pas op de plaats maak, en bedenk wat te doen, dan werkt dat, zeker als ik rust heb doordat de kinderen er niet zijn.
Dat was ook de bedoeling van de peut, dat ik het zelf oplos en me niet zo afhankelijk van hem opstel. Peut bellen is dus voor nu op de lange baan.
Annaman gaat me ontlasten door er savonds tijdens het spitsuur van eten en naar bed brengen te zijn.
In de weekenden neemt hij voor de sportwedstrijden de kinderen mee, zodat ik de batterij, die leeg is, wat kan opladen door ook dingen te doen die mij ontspannen.
Ik ben vorige week met de anti-conceptiepil begonnen en ik wil deze cyclus afwachten om te kijken wat er gebeurt. Misschien dip ik niet zo erg als vorige week.
Ik wil niet eigenwijs zijn, maar ik denk zelf, dat zo lang ik niet het plan heb van de brug te springen, ik mezelf echt moet proberen te bedruipen. Dat wil ook zeggen dat ik ook duidelijk aan Annaman aangeef wanneer ik op mijn tandvlees loop, want Annaman was daar wel wat pissed over. Hij had geen benul, ik zeg ook niet veel. Ik wil weten wat rust met me doet, of ik dan ook daadwerkelijk lekkerder in mijn vel kom te zitten, of dat dat alleen maar een stukje verlichting betekent en dat ik toch naar de peut moet voor de innerlijke pijn die ik nu ervaar.
Ik weet dat een aantal weken op non-aktief, een fladderhuis, me goed zou doen en als ik het aanzwengel bij de HA zal deze daar denk ik best in mee gaan. Maar ik KAN nu mijn hoofd niet laten hangen. Mijn bronnen zijn nog niet opgedroogd, maar wel bijna....en dan kijken we weer verder.
Ik heb nu meer hulp, doordat ik wat meer open ben geweest, nu moet ik dat wel een kans geven toch?

Ik wil niet dat jullie denken, nou, das lekker, komen wij met zoveel adviezen en trekt ze toch der eigen plan. Ik heb veel aan jullie tips en rake opmerkingen en ik doe er ook wat mee. Kijk maar naar hoe ik er vorige week voorstond, er is toch wel e.e.a veranderd.
Hoop dat jullie het nog even met me uit willen zingen.
liefs

Fijn

Dat je gesproken hebt met Annaman.

En je schreef ook:

Ik wil niet dat jullie denken, nou, das lekker, komen wij met zoveel adviezen en trekt ze toch der eigen plan. Ik heb veel aan jullie tips en rake opmerkingen en ik doe er ook wat mee. Kijk maar naar hoe ik er vorige week voorstond, er is toch wel e.e.a veranderd.

Het feit dat er adviezen en tips gegeven worden, hoeft niet automatisch in te houden dat je die tips en adviezen dan ook opvolgt tot op de letter.

Het is jouw leven, JIJ weet het beste wat wel of niet haalbaar is. Het gaat erom dat jij bij jezelf blijft, en goed voor jezelf zorgt.

Liefs JO

Anna,

Wat geweldig dat je zo goed kunt analyseren wat er aan de hand is! Je hebt door dat dat poetsen van jou te maken heeft met angst, en je weet waardoor die angst komt. Vervolgens zeg je dat je niet komt tot wat je had willen doen. En dat is volgens mij niet waar. Je hebt de tijd en de ruimte gehad om je gedrag onder ogen te zien. Dat vind ik enorme winst. Je wil graag dat het genezingsproces sneller gaat. Geduld kind, geduld.

En toch...

Het gaat er niet om of iemand hier denkt dat jij ondanks alle adviezen wel je eigen plan trekt. Geen schuldgevoelens ten opzichte van ons, alsjeblieft!!
Maar echt, je stapt in een valkuil, die Fladder, Puck, Rade en anderen je al geschetst hebben. Uit hun eigen ervaring. En ook Deskundige zegt het hier, je trekt het niet zonder professionele hulp. Wat je nu doet, is nog altijd doormodderen. Het duurt nu hooguit wat langer voordat je afbreekt. Alleen al het feit dat er hier zoveel mensen herkennen wat jij meemaakt en voelt, zou al een dikke waarschuwing moeten zijn. Gelukkig ben ik niet zo diep gegaan. Tot echte medicatie of opname is het bij mij niet gekomen. Gelukkig had ik ook mensen die me tijdig een spiegel voorhielden en gelukkig was ik destijds wijs en murw genoeg om ernaar te luisteren. Maar alles begint met erkennen hoe diep je zit, Anna. En jij zit diep. Ik wens je echt toe dat het beter met je gaat. Maar verwar tijdelijke oplevingen niet met de weg terug omhoog. En dat is heel lastig.

Hulp

Mss kan je af en toe wat thuiszorg hulp krijgen. Kan jij even lekker wat voor jezelf doen.

groetjes van LuNa

Thuiszorg (ot)

Ik vrees dat dat niet gaat lukken. Een moeder die ik ken met twee kleintjes en een man met fulltime baan, kreeg geen thuiszorg na een hernia operatie....ze mocht zes weken niks doen, maar hulp, nee hoor.

Lieve anna

Ik ben er weer en ik zie dat je nog steeds bezig bent met eerste stappen, maar verdorie, je probeert het nog steeds alleen te doen. Waarom? Je hebt gelukkig nog een keer met Annaman gepraat en zie je: hij was alleen maar boos omdat je hem niet eerder hebt laten weten hoe %*$#% je je voelde?
Verder vind ik dat je wel degelijk wat met onze adviezen doet en dat je je eigen plan trekt is toch helemaal prima? Waarom zouden we denken "das lekker?" Probeer nu eens alleen voor jezelf te denken en niet voor anderen. Doordat je die rotaap op je schouder je influistert wat anderen zouden denken (en in dit geval dus fout) praat jij jezelf alleen maar weer onterecht een schuldgevoel aan.
Een Fladderhuis is overigens niet iets waar je zo terecht kunt als je huisarts dat aanzwengelt, ik denk dat je huisarts je in jouw geval eerder terug zal sturen naar je therapeut.
En dat je nu wat meer hulp hebt, wil niet zeggen dat dat niet samen kan gaan met professionele hulp. Ik ben nog steeds van mening dat je die echt nodig hebt.
Ik vind het advies van Deskundige om samen met je man naar de therapeut te gaan een prima plan, het gaat hem namelijk ook aan en omdat jij op dit moment echt niet alles in je opneemt wat er gezegd wordt is het alleen maar fijn dat Annaman mee gaat. Maar ik ben het niet met Deskundige eens dat je hem deze draad niet moet laten lezen, ik vind dat los staaan van samen naar de peut. Annaman heeft nog geen idee wat er allemaal werkelijk aan de hand is en door hem deze draad te laten lezen vind ik dat hij een goed beeld krijgt.
Je schrijft: "Dat was ook de bedoeling van de peut, dat ik het zelf oplos en me niet zo afhankelijk van hem opstel. Peut bellen is dus voor nu op de lange baan." Achter dat advies verschuilen is wel lekker makkelijk maar niet terecht. Dat advies is namelijk gebaseerd op de houding die je toen aannam en die dus veel rooskleuriger was dan je je voelde. Denk je dat je peut je hetzelfde advies gegeven had als je eerlijk gezegd had hou je je voelde? Ik verwacht van niet.
"Ik wil niet eigenwijs zijn, maar ik denk zelf, dat zo lang ik niet het plan heb van de brug te springen, ik mezelf echt moet proberen te bedruipen.".
En waarom denk je dat? Denk je dat al die peuten je een aansteller vinden als je eerder bij ze komt dan wanneer je het leven niet ziet zitten. Nou, ik kan je uit de droom helpen: dat is dus volstrekt onzin, ze zien liever dat je eerder aan de bel trekt. En overigens heb ik nooit het gevoel gehad dat het leven niet de moeite waard was, maar het was al snel duidelijk dat ik echt professionele hulp nodig had en weet je wat die zeiden: wat fijn dat je gelijk met je klachten naar buiten bent getreden en niet nog jaren aan hebt gemodderd. Je hebt daar namelijk alleen je zelf maar mee.
Dus ik blijf het herhalen (je hebt het vast wel lekker rustig gevonden een weekendje zonder die kras in de plaat): Annaman laten lezen en morgen een dubbellange afspraak maken bij de huisarts en daar samen met Annaman naar toe.

'deskundige'

Wie ben jij? Hoe 'deskundig' ben jij? Ik raak zwaar geirriteerd van jouw bijdragen. Je weet precies hoe Anna in elkaar zit, en je schrijft een loodzwaar scenario. Je bent hard tegen haar, en ik begrijp niet waarom. Ik denk niet dat het zinvol is om zo tegen haar tekeer te gaan. Met welk recht? Overigens trek ik jouw deskundigheid in twijfel. Niet in de laatste plaats door de vele schrijffouten in jouw posting.
Bellefleur

Bellefleur

Bedankt Bellefleur, ik was al bang dat ik de enige was.... niet echt vertrouwenwekkend, bijv 'echt Anna, ik als deskundige'... vreemd!
Groeten, Egel,
en sterkte Anna. Je hebt het heel zwaar zo te lezen en hebt ook veel pijnlijk verdriet meegemaakt. Ik leef mee en wilde dat ik iets voor je kon doen!

Lieve allemaal

Ik vind het zo lief dat jullie met raad, ideeen en een hart onder de riem voor mij klaar staan. Ik wil alleen echt niet dat er gekibbeld gaat worden over de kundigheid van de een, de taalfouten van de ander enz.
In mijn beleving hebben de mensen die hier posten in dit draadje de beste bedoelingen. Ze reageren immers al op een soort noodkreet van mij. De een vindt dit, en de ander zo, en ik ben degene die uit al die waardevolle info bednkt of het iets is waar ik iets mee kan. Ik probeer zelf ook niet snel te oordelen of te veroordelen en ik wordt zenuwachtig van het idee dat jullie dadelijk elkaars adviezen gaan bagetaliseren of bekritiseren. Nergens voor nodig, ik heb het moeilijk, maar ben volledig bij mijn verstand. Soms wordt misschien iets wat 'onhandig' geschreven, maar zoals ik al zei, ik ga altijd uit van de beste bedoelingen.

nb: Annaman schreef gisten in een briefje "ik houw van jou" .....toch accademisch geschoold, heel lief en met de intentie om mij te verrassen. (zou hij trouwens ook met een R schrijven...)

Take care!

Ha! anna!

Je hebt niet alleen een aap op je schouder, maar ook het leed van de hele wereld! Als er twee mensen in jouw buurt kibbelen ben je daar toch niet verantwoordelijk voor? Als ik zo lees pluk je van de boom der adviezen die rijk een zwaar beladen is, de vruchten die je het best passen. Lijkt mij heel verstandig!
Enne, voor zover je het nog niet wist, taalfouten zijn mijn stokpaardje, mijn obsessie. Zo hebben we allemaal wat.

Bellefleur

dat heb ik ook Tot grote ergernis van Annaman, die het lief bedoelt maar toch ffe moet horen dat ie in een zin 2 fouten heeft gemaakt. Erger nog, elke zakeljk brief gaat eerst door mijn handen of ik schrijf um zelf. Perfectionisme en taalpurisme gaan hand in hand denk ik...
En ja, ik vind het moeilijk als er onmin is of dreigt te ontstaan.

Reactie

Ik ben een kind van de jaren 60, en daardoor wat gevoelig voor autoriteit: 'de dominee', 'de dokter', en 'de deskundige'. Daarom reageer ik wat geirriteerd. En ja, als je een wat neutralere nickname had gekozen, en geen spelfouten had gemaakt had ik anders op je gereageerd. Dat is het nadeel van het tweedimensionale scherm. Overigens ben ik het nog steeds niet met je eens. Maar ik ben dan ook een leek
Grappig, ik krijg als titel van dit berichtje maar niet 'Deskundige' uit mijn vingers. Daarom maar een hele neutrale.

Deskundige

ik vind je niet dom en neem je advies zeer zeker ter harte!
Liefs

He, ja... :s

Een paar dagen amper online, en opeens de "hulpverleners" met elkaar in de clinch over wat wel en niet goed is, en of je wel deskundig genoeg bent als je wat minder goed schrijft...

Tuurlijk...! Dat helpt Anna verder, daarmee voelt ze zich pas echt op haar gemak, denk je ook niet?

Hoe goed bedoeld ook: doe dat eens even niet...

Ps: om misverstanden te voorkomen: het gaat bij mij niet om een psychiatrische opname of zo, zo erg was het gelukkig niet, maar om een herstellingsoord. Ofwel een rusthuis.

Deskundige,

Dit is een forum voor ouders. En niet een hulpverlenersforum. Anna vraagt advies. Er zijn hier wat ervaringsdeskundigen. Maar ik ben huiverig voor mensen die zich hier poneren als hulpverlener. Sterker nog, ik vind het gevaarlijk. Ik zou jou willen vragen om goed naar jouw beweegredenen te kijken. En nu is het goed genoeg geweest. Terug naar Anna. Ik zal niet meer reageren in dit draadje.

Nou....

Het is misschien confronterend, maar beslist zinnig wat Deskundige meldt. Of je jezelf dan als deskundige moet profileren, is een andere discussie, vind ik.

Ik zag er wel wat in

..de dingen die deskundige zegt dacht ik zelf ook.

"Alles goed met je" daarentegen is imho niet ok. Daarmee stelt Deskundige zich boven fladder - en daar staat ze niet op dit forum. Klassieker uit de Roos van Leary, puur boven-gedrag.

Ehm rode beuk

Alles goed met je kan ook oprechte belangstelling zijn!

Nou

Hoewel inhoudelijk zeer zinnige dingen gezegd worden door 'deskundige', vind ik niet alleen "alles goed met je?" een soort boven-gedrag uitstralen, maar het "heeft al toegegeven dat ze een 'leek' is" dat ook, misschien nog wel sterker dan "alles goed met je?"
Maar we zitten hier voor Anna.
Anna, je hebt veel zinnige adviezen gekregen en veel herkenning ook. Je hebt al een paar keer aangegeven dat je sommige dingen wilt aanpakken (of beter gezegd misschien: afstand wil nemen van sommige zaken?) maar ik kan me voorstellen dat het je ook wat duizelt nu.
Dus: hoe gaat het? Lukt het om de voorgenomen aanpassingen ook vol te houden? Merk je dat je er baat bij hebt?
En vooral: hoe past dit in het grotere geheel?

Tja

wat zal ik ervan zeggen...
Ik ben een beetje verdrietig.

Ik heb een vriendin, die ik al jaren ken. Heel lief mens, lieve moeder. Zij en haar man werken veel, en vaak onregelmatig. Ik merk dat ze er best wel doorheen zit, door ziekenhuisopnames van een van de kinderen ed. Ik wil haar heel graag helpen met hand-enspan diensten, maar trek het zelf eigenlijk niet zo. Daarbij voel ik me een beetje achtergesteld, aangezien ze heel vaak zegt dat ze heel druk is en dat ze op dit moment alleen nog maar dingen doet die in het belang zijn van de kinderen. Ik heb meerdere malen gekookt ed, maar nu dus eventjes niet. Ze weet dat ik niet toppie ben maar laat niets van zich horen.
Ookal weet ik dat ze heel druk is, voel ik me daar heel rot bij. (had ik nou maar niets gezegd).
Ik heb haar gezegd dat ik het moeilijk vindt als ze helemaal niets van zich laat horen en dat, als ik een keer bel, altijd nul op het rekest krijg, ze heeft nooit tijd. Ze huilde, dat ze het zo druk had enz. Maar toen ik zei: heb je het nou zo druk, dat je niet eens af en toe kan bellen of een sms sturen of wat dan ook? Daar MAAK je toch tijd voor?
Ik heb nu bedacht zelf ook niet te bellen oid, maar voel me wel schuldig, want ik zou best wat kunnen doen om haar wat te ontlasten, maar ik heb er echt ffe geen zin in...
Wat zouden jullie doen? En...is het mijn kromme en zielige gedachte die denkt dat er geen gelijkwaardigheid meer is in de vriendschap? Ze spreekt duidelijk uit dat het niets met mij te maken heeft blabla. Maar ik kan dat niet geloven...
Dat soort dingen houden me dus bezig. Heb ik iets verkeerds gezegd, gedaan? Ben ik dan zo maf geworden, is het wel goed om het zelf ook even te laten, zodat ik niet telkens teleurgesteld wordt?
Warrig he...
Verder zit mijn hoofd hier dus vol van en is er meteen ook geen ruimte meer voor andere dingen. Ik trek het uit proportie denk ik...
Ik zit klaar voor jullie eerlijke mening.
Kusjes

Leken, deskundigen en rozen?

...maar helpt dat Anna verder? Of zou ze nu afhaken wegens schuldgevoel omdat ze met haar posting wat deining opwekt? Ik spreek nu arrogant als ervaringsdeskundige, hoop wel ongelijk te hebben.

En ja, ik vind dat ze heel erg open kaart moet gaan spelen, zowel tegen haar man als tegen de therapeut, die waarschijnlijk door Anna's drang om het goed te doen een verkeerd beeld heeft gekregen.
En of ik nou spreek als deskundige, leek of lotgenoot, doet er niet toe!

Waar is het wel

dat het me afschrikt als er gekibbeld wordt over wat dan ook. de boodschap is duidelijk, ik vind het niet zo prettig als het heel belerend wordt. No hard feelings, jullie zijn lief.

Anna

Op dit moment kunnen jullie elkaar niet helpen en steunen omdat jullie zelf te diep in je eigen problemen zitten. Jij kan haar niet goed steunen en zij jou niet.
Of jullie vriendschap goed is zal blijken als het met een van jullie weer beter gaat.
Ik heb enkele mensen ook niet de aandacht kunnen geven die ze nodig hadden, en andersom. Bij sommigen blijkt, nu de rook optrekt, de band toch sterk te zijn. En bij anderen niet. Dat is jammer, maar kan gebeuren.
Maar maak elkaar geen verwijten in dit geval.

Anna, we schrijven tegelijk

Jij bent ook lief en het kibbelen ontstond uit goede bedoelingen. Maar dit gebeurt nou eenmaal op fora.
Daarom gaat er niks boven échte gesprekken en deskundige hulp!

Fladder heeft gelijk

Natuurlijk kun jij op dit moment niets voor haar doen, en zo te horen heeft zij datzelfde probleem. Probeer het van je af te zetten, Anna. Het is niet dat jullie niet om elkaar geven, maar jullie moeten nu noodgedwongen voor jezelf kiezen.

Eerlijk gezegd begrijp ik niet waarom je zo teleurgesteld bent in haar - jij in jouw situatie moet toch begrijpen hoe het is om er helemaal doorheen te zitten? Het is pijnlijk dat zij er nu niet voor je kan zijn. Maar misschien heeft zij net als jij wel te lang de schijn op gehouden. En nu is zij ook opperdepop...