Eenzaamheid

Hmm

Dit draadje verzandt in hoeveel we wel niet hebben gedaan in het huishouden. Dat moet anders. De aap op de schouder wordt vanaf nu gevoed door schuldgevoel als we teveel tijd hebben besteed aan kinderen, huis en andere zaken, en te weinig aan ons zelf. Dus: Anna, heb je nu al weer gestofzuigd? Ga je schamen! Ehm, 't is wel duidelijk toch dat dit berichtje ironisch is?

Overigens Annazoon: de taken die hij in huis heeft moet je niet relateren aan Annadochter. Maar: hij is 14, en dus krijgt hij taken. Gewoon een schema op papier maken, en dat zijn dan zijn klussen.

Precies bellefleur, goedemorgen annakarenina

Dat is wat ik bedoelde: een 14-jarige kan best een aantal taken in huis doen, dat is heel normaal, maar relateer het niet aan Annadochter.
Annakarenina: je plan de campagne voor vandaag ziet er goed uit. Ik mis alleen je luchtbuks om die rotaap iedere keer van je schouder te schieten. Ga niet met het ettertje in gesprek, het enige dat je tegen hem moet zeggen is dat hij nu toch echt moet ophoepelen.
Je zegt verder: Ook nu ik zulke slechte dagen heb, wil hij dat ik eerst zelf probeer het weer op te pakken, eventueel met hulptroepen maar niet met de psychotherapeut.
Kun je aangeven waarom je dat niet wilt? Heb je het idee dat hij je niet verder helpt, voel je je niet bij hem op je gemak. Waarom wil je hem niet als deskundig klankbord? Ik blijf erop hameren als een oude plaat die blijft hangen: goede professionele hulp kan je zo goed helpen, je hoeft dit niet alleen te doen.
En je peut heeft gelijk dat sommige mensen afhaken als je problemen hebt. Probeer eens te bedenken hoe dat komt en wiens probleem het nu eigenlijk is. Is het jouw schuld/probleem dat zij niet met problemen om kunnen gaan? Niet dus. En wil je mensen die je nu laten vallen eigenlijk wel als vrienden? Bij mij zijn er ook wel mensen afgehaakt, maar aan de andere kant heb ik er ook andere vrienden voor terug gekregen die me erg dierbaar zijn geworden en waarvan ik weet dat ze er voor me zijn als ik ze nodig heb (en omgekeerd). Ik zie die vriendenwisseling nu meer als een waardevolle verbetering.
Lukt het je trouwens om al onze postings te lezen en in je op te nemen?
Dat vind ik al erg knap, ik kon in het begin nog geen regel lezen en alleen maar 1 en 2 sterren sudoku's maken.
"Zo, nu even het spul in de kleren en een boodschapje doen. (nadat het huis gerenoveerd is...het zal wel aan mij liggen maar ik weet zeker dat jullie hier ook een stofzuiger doorheen zouden halen, wat een zooi. Ik bak elke dag vers brood, dat kruimelt ook heel erg bij snijden en eten...)" Je mag best bij mij thuis komen kijken hoor, maar ik denk dat je gillend wegloopt en mij een ongelooflijke smeerpoets en goorlap vindt want het klopt dat je bij mij van de vloer kunt eten: er ligt genoeg.

Veer en schop in/bij hetzelfde gat

Een heel dikke veer, dat je het drinken hebt ingeruild tegen warme melk met honing. Volhouden! Ik vind het super van je.
Zo, en nu de schop erbij, stop met vergelijken! Kijk niet naar wat vriendinnen doen en voor elkaar krijgen. Jij draait jouw leven, jouw huishouden in jouw huis met jullie bedrijf en jullie kinderen, met hun specifieke aandachtspunten en gebruiksaanwijzingen. Ik ga ook niet aanbieden dat je best even onder mijn keukentafel mag komen kijken naar de snippers en kruimels die er liggen. Want je hebt er niets aan. Ik zing mee in het OO-koor, geef die aap een rotschop en leg je zorg en situatie bij de huisarts neer. Eerlijk. Met Annaman erbij!

In de aap gelogeerd

"... het zal wel aan mij liggen maar ik weet zeker dat jullie hier ook een stofzuiger doorheen zouden halen, wat een zooi... "
Jij weet helemáál niet zeker of wij dat zouden doen meis... en belangrijker nog, het zou je ook niets moeten uitmaken.
Heel goed, die koffie en laptop! Je vroeg gister wat ik dan deed met de tijd die ik 'over' had? Nou, ik heb nooit 'tijd over'. Die term suggereert namelijk dat als jij je niet inzet voor gezin en huishouden, je niet nuttig bezig bent. Denkfout! Zie je die aap zitten?
Verhaal: vriendin van mij had een burn-out en probeerde mij uit te leggen waar het was misgegaan. Geen tijd voor haarzelf, daar kwam het op neer. Ze zei: ik vergat tijd voor mezelf in te plannen, als de kinderen in bad zaten ging ik was vouwen bijvoorbeeld, nu plan ik een kwartiertje of 20 minuten op bed liggen in op dat moment. Maar het ging nog niet zo denderend vond ze, het duurde haar te lang, het herstelproces. Ze plande nu toch in haar agenda óók tijd voor zichzelf in? Denkfout. Als je dag zo vol zit dat je tijd voor jezelf moet inplannen, heb je het nog steeds te druk. Dan zit die aap, vermomd als 'tijd voor mezelf ingepland' nog steeds op je schouder. Want je 'moet' dan verplicht ontspannen en dat wérkt domweg niet zo.
Verder lees ik over je pms - ook herkenbaar. Maar ik wil je nogmaals op het hart drukken om een lijst te maken met al je klachten en vragen, en het geheel voor te leggen aan je huisarts. Ik vind dat je goed bezig bent hoor! Ik krijg de indruk dat je wat beter inzicht hebt in wat er allemaal aan schort, ik ben alleen van mening dat je nu links en rechts brandjes aan het blussen bent maar niet de tijd en ruimte neemt om een overkoepelend brandveiligheidsplan op te stellen, om het zo maar eens te zeggen
En dan die afspraak met de psychotherapeut. "Ook nu ik zulke slechte dagen heb, wil hij dat ik eerst zelf probeer het weer op te pakken, eventueel met hulptroepen maar niet met hem." Hij kan wel meer willen, denk ik dan. Je hebt jezelf groter gehouden dan je was bij je laatste afspraak, daarop was dit advies gebaseerd.
Tenslotte: er is altijd nog de chat van Ouders Online. Kom daar eens virtueel koffie drinken!

Sancy/vriendinnen

Sancy, wat je schrijft over "eigen tijd inplannen" en het apengevaar klopt!

Wat je vriendin betreft, Annakarenina, ik denk dat zij niet bij je nieuwe levensstijl hoort, als ze er niet mee overweg kan. Wees niet bang, er komen anderen voor in de plaats (was je bang hierdoor eenzaam achter te blijven, of zie je dit als kans om nieuwe mensen te leren kennen als de tijd rijp is?)

Maling aan je afspraak met de peut

Anna, doe jij altijd zo precies wat je opgedragen krijgt? Als je apie dat zegt: verkoop hem nu een ongelooflijke rotschop. Jij bepaalt wanneer je je peut wilt spreken. Zoals Sancy al heel terecht opmerkt is zijn advies gebaseerd op een te rooskleurig beeld dat jij daar hebt opgehangen en het getuigt alleen maar van kracht en wil om te verbeteren als je hem NU opbelt, uitlegt wat er aan de hand is en dat je NU hulp wilt hebben.

Pil

is besteld, vanmiddag ophalen. Nu heb ik ook een binnenkomer als de HA weer terug is van vakantie.
Ik ben wel heel verdrietig over vriendin, ik ken haar al heel lang en intensief. Betrokken bij moeder en heel betrokken bij ziek kind dat uiteindelijk dus overleed. Ik moet ook proberen niet zo snel te oordelen, en meteen te denken dat Ik er niet toe doe. Wellicht heb ik door mijn sores ook te weinig ruimte gegeven aan haar zieleroerselen en voelt ze zich juist wat verwaarloosd. Ik kan er nu even niets mee maar dat is wel iets dat ik wil bespreken.
Ik ben nu een paar dagen onder jullie hoede
Ik doe gewoon braaf wat jullie zeggen en ik merk iets vreemds op. Ik EET veel meer, heb de hele dag honger en eet brood alsof het cake is. Normaal heb ik weinig eetlust en Annaman vond het gewoon echt te mager worden, ikzelf zie dat niet zo. (1.78 m , 58 kilo). Daarbij ook het feit dat ik niet meer zo'n drang heb naar een wijntje, om te ontspannen. Verder heb ik het steeds koud, want ik zit veel....Verwarming wat hoger. Normaliter gun ik me dat niet. Mijn moeder zei altijd als ik het koud had: als je maar hard genoeg werkt, dan krijg je het vanzelf wel warm. Ik had het altijd warm, zoms zelf dat ik gewoon hijg van de inspanning. De laatste dagen dus niet, en de kindjes, die dat niet gewend zijn (verwarming hier altijd op 18.5) kleden zich voortdurend uit....dreumes loopt in der ondergoed, haha, tis hier 20 graden. Wat wel heel moeilijk is, is het besef dat ik voortdurend met mezelf bezig ben. Dat dat zo'n issue zou worden had ik niet verwacht. Tis die aap, die telkens roept: heee, het draait niet alleen om jou hoor, kappen met die flauwekul. Toch weet ik het soms wat om te buigen. Tijdschrift ligt klaar, dreumes gaat zo naar bed, warme melk erbij en misschien doe ik ook nog een powernap. Door jullie voel ik een soort van goedkeuring. Ik MAG op de bank vanmiddag. (terwijl mijn ramen dus echt vies zijn.....maar dat vraag ik Annaman in het weekend te doen, delegeren die hap).
Lieve schatten zijn jullie, ik ken jullie niet, maar ik moet er om huilen. Vooral omdat ik merk dat ik mensne heb getroffen die me lijken te begrijpen, en zelfs enkelen die het ook meemaakten. Dappere vrouwen!
Kusjes

Peut

durf ik echt niet te bellen, ik schaam me zo ontzettend en daarbij heb ik geen tijd om er heen te gaan, de kinderen hebben vakantie. Volgdende week, als ik geen kids thuis heb, bel ik hem op, als de situatie niet echt heel erg veranderd is wat mijn gemoedstoestand betreft. Ik lijk gvd wel zo'n Gooise bij dokter Rossie, met van die flauwekul.....

Dan belt een ander

We blijven net zo lang herhalen tot het eindelijk landt: je hoeft je nergens voor te schamen, je moet juist retetrots op jezelf zijn dat je het wilt veranderen en met wat je er allemaal al voor doet. En als je zelf niet durft te bellen dan kun je ook vragen of Annaman dat voor je wilt doen.
En het lijkt erop dat je je erover verbaast dat hier zelfs enkelen zijn die hetzelfde mee hebben gemaakt. Ik durf te wedden dat er ook in jouw directe omgeving vrouwen zijn die in hetzelfde schuitje zitten en daar net als jij zich voor schamen en er niet voor uit komen. Omdat je bang bent dat je een loser bent of omdat je denkt dat ze je voor eeuwig een psychiatrisch wrak vinden. Fout!
En weet je, vóór mijn depressie van 2,5 jaar geleden (die overigens puur een lichamelijke oorzaak had) dacht ik ook wel dat psychische klachten voor watjes was en dat dat toch heel typische mensen waren waar je van een afstandje zag dat ze psychisch niet helemaal lekker waren. Owww, wat heb ik dat fout ingeschat. Ondertussen weet ik dat het ook juist de sterke vrouwen die heel veel doen en 10 ballen tegelijk in de lucht houden overkomt.
Dus ik stel voor dat je nu Annaman belt om voor jouw je peut te bellen om voor volgende week een spoedafspraak in te plannen. Deal....

Oh ja?

Schamen, flauwekul...

Je hebt nog een herl lange weg te gaan, weet je dat? Met een keer tosti eten en Annazoon verzoeken een pootje uit te steken ben je er nog niet, dat is maar een detail.

Het begint met te erkennen dat je er doorheen zit. En daar vecht je nog steeds tegen.

Eens

Met Puck en Fladder. Laat je man straks even een afspraak met je therapeut maken. En als die therapeut dat niet wil (wat ik me niet kan voorstellen) als de wiederweerga een ander zoeken.

Ik denk trouwens dat je wel aan de magere kant bent. Met weinig vet heb je het sneller koud, dus het is niet zo gek dat je dat nu merkt. Dus lekker onder een fleece-dekentje op de bank liggen met je tijdschrift straks! En zorg dat je genoeg lekkere dingen in huis hebt om op te eten (niet zelf halen he?).

En als je nog even wat relativering zoekt over het huishouden, lees dan even het draadje over ramen wassen in Huis, tuin en keuken.

Op het randje

met dat gewicht bij die lengte zit je op het randje van ondergewicht. BMI 18,3. Voedingscentrum zegt: Je bent te licht voor je lengte.

Op dat punt ben ik door mijn ha naar de dietiste gestuurd om aan te komen. Ook dat is voor jezelf zorgen.

Moeten en mogen

Hoezo, 'mag' je van ons op de bank? Je mag van jezelf! Omdat het tijd wordt dat je eens voor jezelf gaat zorgen. Als er iemand uit jouw gezin zo aan toe was als jij, moe, mager, koud, en niet lekker in het vel. Zou je dat accepteren? Ik denk het niet.

Nee...

ik zou dat niet accepteren nee, ik zou er alles, maar dan ook alles aan doen om dat mens te verwarmen tot op het bot, eten te geven tot die persoon totaal verzadigd was en vooral gaan kijken naar de leegte die gevoed moet worden.
Is dat misschien, waarom ik me zo godsgruwelijk eenzaam voel...ik ken zo iemand niet...

Ach anna

"Ik ken zo iemand niet". Meid, kon ik je maar hier op de bank trekken en een arm om je heen slaan. Blijkbaar ben jij altijd de sterkste thuis, degene waar de anderen aan hangen. Een rotpositie als je zelf zo dringend behoefte hebt aan zorg. Ik wens je toe dat er toch zo iemand om je heen blijkt te zijn, en dat jij moedig genoeg bent om die zorg en hulp te vragen.
Groetjes
Massi

Lieve anna

Weet je dat het helemaal niet gek is dat je zo iemand niet kent. Eigenlijk kun je beter zeggen NOG niet kent. Je hebt namelijk niemand ooit de kans gegeven om voor jou te zorgen. Jij bent namelijk degene geweest die zo sterk was en nooit iemand nodig had. Mensen weten dus niet dat ook jij iemand nodig hebt. Mar je zult zien dat als je laat weten dat je hup nodig hebt er echt mensen zijn die jou verwarmen en alles voor je willen doen om jou te helpen en te steunen.
Maar tot nu toe wil je nog steeds alles zelf doen en laat je nog niemand toe om je te helpen.
Dat heeft ook alles met je schaamte te maken. Hier op het redelijk veilige en anonieme internet durf je jezelf te laten zien in al je kwetsbaarheid. Laat dat ook zien aan een aantal mensen in je omgeving.
Ik vind het moeilijk om over andere mensen te praten (de persoon die ik bedoel herkent zichzelf er in en mag zelf bepalen of ze zich bekend maakt), maar een vriendin van mij dacht ook dat ze helemaal alleen stond en dat niemand er voor haar was en dat iedereen haar een mislukkeling vond. Toen ze echt stuk zat en haar noodkreet op internet zette bleek ineens dat ze helemaal niet alleen stond en dat er in haar vriendenkring ineens mensen waren die wél voor haar opkwamen. Haar hielpen in het huishouden, eten voor haar kookten, met haar mee gingen naar moeilijke gesprekken. Ook zei dacht dat ze helemaal alleen was, maar dat bleek niet het geval.
HEb je Annaman dit draadje al laten lezen, ik denk dat dat heel waardevol kan zijn.

Ik wil een ander er ook niet mee lastig vallen!

Die hebben genoeg aan hun eigen ding. Net schoonmoeder aan de foon, waar Annadochter een nachtje gelogeerd had omdat ik "ziek" was. Ze belde om te vragen hoe het ging, en of ze nog iets kon doen. Lief. (ik vind haar niet zo geweldig leuk, ze is errug bemoeizuchtig en betweterig, maar dit was natuurlijk gewoon lief). Dus ik zeg: ben redelijk opgeknapt, maar baal ook gewoon van hoe een aantal zaken hier in huis verlopen. Net als nu, Annazoon laat niets van zich horen, Annaman belt dat ie weeeeer later is omdat ie Annazoon ergens moet ophalen (fieuw, Annazoon had hem dus wel gebeld, ik maakte me zorgen, Annazoon doet een sport waarbij hij flinke afstanden aflegd, vaak alleen) en hij dus niet mijn receptje kon ophalen bij de apotheek. Zelf kan ik dat ook niet want Annadochter kan elk moment thuis gebracht worden. Ik vind dat zo moeilijk want het voelt telkens zo alsof ik aan het kortste end trek, dat ik goed ben voor de was, het huis en het eten. Waarop mijn schoonmoeder reageert met: ja, maar hij werkt ook zo hard he, daarom kun jij fijn thuis blijven dus dat zijn nu eenmaal de consequenties van de keuzes die jullie gemaakt hebben. 3 kinderen bijvoorbeeld.
Kijk, dan weet ik het wel weer.

Annaman is een lieverd, een goedzak, maar een communicatieve nitwit. Slaat volkomen dicht als ik verdrietig ben. Ik moet steeds zelf dingen aandragen als tijd voor mezelf etc. Daar komt dat schuldgevoel ook wel vandaan. Het zou zo fijn zijn als ik eens spontaan ontlast zou worden. En niet: wel jammer dat je niet mee gaat, ik begrijp het wel hoor, maarja, wel een beetje ongezellig....aaaargh. Ik voel me dan ook een zeur die eigenlijk duidelijk kan aangeven wat ze graag zou willen, maar niet gehoord wordt. Annaman zegt ook: ik snap wel dat je tijd voor jezelf wil, maar ik wil dat eigenlijk ook wel, ik heb dat ook niet.....aapje, flikker op.
Ik heb het NU nodig. En als jij het ook nodig hebt dan zullen we consequent andere keuzes moeten gaan maken in de bedrijfsvoering etc, en juist dat KAN steeds niet.

Vriendinnen zijn lief, maar hebben ook hun ding (ziek kind net uit ziekenhuis, fysieke ernstige problemen en zelf psychische klachten, zo omschrijf ik summier 3 vriendinnen.) en zien niet hoe ik er nu bij zit. Ga ze nu niet bellen, dan verziek ik hun avond er ook nog bij. Daarbij wil ik de vuile was niet buiten hangen. Ze weten best van mijn dwang en angsten maar dat vinden ze ook wel een beetje gek. Ik ben nu net bezig met het laten zien dat ik weer volkomen normaal funktioneer, en dat wil ik graag zo houden, voordat ik echt niemand meer over heb.

Kennen jullie het gevoel dat je hele dagen zou willen huilen maar dat je het niet meer kunt? En de angst, dat als je eenmaal begint, je van god los gaat en niet meer ophoudt.... Dat dus, daar heb ik geen zin in, want dat beeld raakt die ander van jou nooit meer kwijt en zal ik altijd gestigmaticeert zijn.

Ik ga Annaman dit draadje echt niet laten lezen, ik ga gewoon, nog maar eens een poging wagen om met Annaman te praten.
Volgens mij ben ik ook gewoon boos op mezelf. Nu jullie weer...

Wie zorgt er voor anna?

"Is dat misschien, waarom ik me zo godsgruwelijk eenzaam voel...ik ken zo iemand niet..."

Ik wel.

Jijzelf.

En als je het niet alleen kan, zeg je dat je wat hulp nodig hebt. Breng het niet als een excuus ("sorry, maar..." of "ik voel me een watje, maar...") maar breng het als een feit ("ik heb een uur rust nodig, zou jij even op annadochter kunnen letten, de flessen weg willen brengen, de was in de droger willen doen?"

Wat puck zegt!

Jij bent toch immers de sterke vrouw voor je omgeving, en jij wil met alle geweld dat imago volhouden? Ja, als je van dat neppe voetstuk afstapt, haken er misschien mensen af. Maar er zullen ook mensen naar je toekomen als je wat minder ver van hun af staat (lees: lijkt te staan).
Supermoms, ook degenen die in feite op instorten staan, trekken niet zoveel mensen aan. Zij kunnen het immers zélf, toch?

It's lonely at the top... Laat zien dat je een normaal mens (en dat is géén watje!) bent, en niet supermom. Laat zien dat je op je tandvlees loopt (en wacht niet tot je, net als ik, volledig de kluts kwijtraakt omdat ook de reservebatterij van de reservebatterij leeg is en de lader stuk). Betrek anderen in je dagelijks leven.

Je laatste posting...

Ja, maar schoonmama...
Ja, maar Annaman...
Ja, maar vriendinnen...

Ja, en Anna zelf?

"Kennen jullie het gevoel dat je hele dagen zou willen huilen maar dat je het niet meer kunt? En de angst, dat als je eenmaal begint, je van god los gaat en niet meer ophoudt.... Dat dus, daar heb ik geen zin in, want dat beeld raakt die ander van jou nooit meer kwijt en zal ik altijd gestigmaticeert zijn. "

Dat punt heb ik bereikt. En nee, dat is niet leuk. Ik laat ook liever de vrolijke Fladder zien. Maar ik kón niet meer. Ik raaskalde, schreef lappen tekst vol paniek en angst in mijn hyves, was niet meer in staat een eenvoudige maaltijd te koken en zag de wereld, letterlijk, à la 2012 the movie, instorten en mijzelf onder een brug terecht komen.
Had ik eerder de goede adviezen aangenomen, dan was ik waarschijnlijk ook wel in een herstellingsoord terecht gekomen. Maar zonder de schade die ik na de laatste "dip" heb opgelopen. Die is nog steeds niet hersteld en het is afwachten wat blijvend is en wat uiteindelijk nog bijtrekt.

En zal ik je nou eens wat geks vertellen? Ik ben inderdaad door mensen in de steek gelaten, maar er kwamen ook vanuit de meest onverwachte hoeken mensen naar me toe. Mijn kinderen werden niet uit huis geplaatst, ik hoef voorlopig nog niet onder een brug te slapen en men is de Fladder van heel lang geleden nog niet vergeten, hoewel ze een heel slechte kant van me hebben gezien.

Ik zie tot in detail hoe jij dezelfde kant opgaat als ik.
Nog even dit:
"Vriendinnen zijn lief, maar hebben ook hun ding (ziek kind net uit ziekenhuis, fysieke ernstige problemen en zelf psychische klachten, zo omschrijf ik summier 3 vriendinnen.) en zien niet hoe ik er nu bij zit. Ga ze nu niet bellen, dan verziek ik hun avond er ook nog bij. Daarbij wil ik de vuile was niet buiten hangen. Ze weten best van mijn dwang en angsten maar dat vinden ze ook wel een beetje gek. Ik ben nu net bezig met het laten zien dat ik weer volkomen normaal funktioneer, en dat wil ik graag zo houden, voordat ik echt niemand meer over heb."

Been there too. Tijd voor andere vriendinnen. En geloof me: die komen vanzelf naar je toe als jij gaat stoppen de schone schijn op te houden. Jouw huidige vriendinnen denken misschien dat je een beetje gek bent. Dat mag. Wat is normaal eigenlijk? Dat is op zich al een discussie waard!
Maar vriendinnen waar je jezelf niet kan zijn, en die een stukje van je afschuiven als je je dag (week, maand) niet hebt... Dat zijn goeie kennissen. Maar geen vriendinnen.

Geloof me. Die vriendinnen die écht bij je passen komen pas als jij je masker laat vallen!

Anna

jij bent NIET de sluitpost van de begroting in je leven. Je bent de bron. Die bron is ernstig aan het droogvallen omdat die niet gevoed wordt.

En fladder

Je bent lief. Maarre, let je ook eerst op jezelf? Bewaak je grenzen!

Sancy

Dank je, ja, ik weet wat je bedoelt en je hebt gelijk

Anna

Even wat citaten uit je laatste posting en mijn reactie erop:
"Ik ga anderen er niet mee lastig vallen, die hebben genoeg aan hun eigen ding."
Ehhh.... dat kunnen ze heel goed zelf bepalen, dat hoef jij niet voor ze te doen. Jij wilt vast ook niet dat anderen voor jou bepalen wat je wel en niet moet horen en doen. Overigens zie ik het niet als lastig vallen, maar als een noodkreet omdat je ongelooflijk lijkt te gaan verzuipen. Ondanks dat ik ook een druk leven heb en genoeg te doen, maak ik toch tijd vrij voor een vriendin die ik kan ondersteunen. Het voelt beslist niet als gezeur waar ze mee mee lastig valt. Ik doe het geheel vrijwillig en met liefde. Dat zal ook gelden voor de mensen die jou na staan.
Wat Annaman betreft, misschien is hij het wel verleerd om te communiceren, je hebt altijd zo goed voor hem gezorgd, alles werd hem aangedragen, jij was er altijd voor hem als hij je nodig had. Heb je hem wel de kans gegeven om voor jou te zorgen? Eerlijk gezegd verwacht ik van niet want dan voel jij je schuldig.
"Ik ga Annaman dit draadje echt niet laten lezen, ik ga gewoon, nog maar eens een poging wagen om met Annaman te praten"
Waarom niet? Schaamte? Oke, ik geef die rotaap nu weer een rotschop: je hoeft je niet te schamen. En verder geef je in dit draadje heel goed aan wat er aan de hand is, dat lukt maar erg moeilijk om dat te verwoorden in een gesprek als hij dichtklapt. Dit kan hij op zijn eigen tijd zelf lezen en nog 10 keer overlezen.
Ga ze nu niet bellen, dan verziek ik hun avond er ook nog bij. Daarbij wil ik de vuile was niet buiten hangen. Ze weten best van mijn dwang en angsten maar dat vinden ze ook wel een beetje gek. Ik ben nu net bezig met het laten zien dat ik weer volkomen normaal funktioneer, en dat wil ik graag zo houden, voordat ik echt niemand meer over heb. "
Stop met denken voor anderen, jij bent niet degene die bepaalt of je hun avond verziekt om te bellen. Zijn dat echte vriendinnen? Vrouwen die je laten zitten als jij in nood bent? Vrouwen die je laten zitten als ze zien dat je niet helemaal normaal functioneert en dat ook jij hele normale angsten en beperkingen hebt? Wil jij altijd een toneelstukje spelen als je bij die vriendinnen bent? Wil je nooit je echt Anna laten zien?
"Kennen jullie het gevoel dat je hele dagen zou willen huilen maar dat je het niet meer kunt? En de angst, dat als je eenmaal begint, je van god los gaat en niet meer ophoudt.... Dat dus, daar heb ik geen zin in, want dat beeld raakt die ander van jou nooit meer kwijt en zal ik altijd gestigmaticeert zijn. "
Waar haal je het vandaan dat anderen je niet mogen zien huilen en zich alleen maar de huilende Anna zullen herinneren. Dat is iets dat echt in jouw brein zit hoor. Ik heb overal en bij iedereen gehuild, ook tijdens mijn reïntegratieproject tijdens mijn werk bij mijn collega's en mijn baas. Verder hadden de huisarts, de psychiater, de buurvrouw (die ik juist in die periode heel goed heb leren kennen en die me nu heel dierbaar is geworden, nieuwe vriendschap, zo waardevol) ook een extra hoge Kleenex-rekening bezorgd. En tja, als ik nu op mijn werk kom zegt iedereen: owww ja, jij was die huilebalk. Niet dus hè, dat interesseert echt niemand.
Lieve Anna, je gaat zoals Fladder al zegt haar helemaal achterna, misschien kun je in het archief nog draadjes van haar vinden, ergens in het najaar is ze geheel ingestort. Misschien kun je daar wat mee.
Bij de weg, de komende dagen zal ik niet reageren in je draadje. Dat is niet omdat ik je gezeur zat zou zijn (het is namelijk geen gezeur) of omdat je niet luistert naar de adviezen, maar omdat ik een paar dagen lekker met Puckman naar Antwerpen ga. Zonder kinderen, die verwaarlozen we 4 hele dagen door oma op te laten passen.
Ik hoop echt dat als ik woensdag weer online ben dat ik dan lees dat je toch de stoute schoenen hebt aangedaan en Annaman de draad hebt laten lezen en dat er een afspraak voor de peut, huisarts of andere zorgverlener gepland staat. Je moet echt beginnen met het masker af te zetten. Hier op OO doe je dat, nu nog IRL. En dat is heel moeilijk, maar essentieel om verder te kunnen.
Kom op meid, je kunt het echt.

Sancy en fladder

Ik snap ook wat je bedoelt Sancy. Toen ik in het najaar begon met mijn bijdrage aan een ingestorte vriendin werd ik ook terecht gewaarschuwd door de mensen in mijn directe omgeving om toch vooral op mezelf te letten. En weet je, hoewel het soms heel raar is om bij een ander hetzelfde te zien als bij je zelf, maar dan ineens als een buitenstaander, toch lukte het heel goed om daarmee om te gaan. In die periode heb ik 1x een paar dagen wat meer afstand genomen (gewoon een internetstop ingelast). Ik heb mijn ervaringen met die vriendin ook kunnen gebruiken voor mezelf. Het was een soort puzzelstukje waardoor ik inzicht kreeg hoe mijn naasten het beleefd moeten hebben toen ik instortte.
Laat Fladder maar fladderen... dat komt wel goed denk ik.

Drie vragen

WAT wil ik?
wat WIL ik?
wat wil IK?

Ik denk dat jij geen idee hebt hoe je die vragen moet beantwoorden. Toen ik die vragen kreeg, hoorde ik alleen: wat moet ik? En dat was veel. Heel erg veel. Veel te veel voor een normaal mens.

Annakarenina: ik heb gezeten waar jij zat. Laat je man dit lezen. Allemaal. En laat hem dan een afspraak maken. Ik kon het niet zelf meer. Ik had een vriendin die me letterlijk de opdracht gaf: bel nu de peut. Zeg dat je nu een afspraak wil maken. Neem je man mee.

Ik kon het absoluut niet meer. Ik kon wel kletsen. En verklaringen geven. En excuses voor mezelf verzinnen. En rookgordijnen opwerpen.

Het is nu 5 jaar geleden. Ik ben opgenomen geweest, daar waar Fladder nu is. Ik ben heel diep gegaan. Maar ik ben hersteld. Ik werk weer volledig. Het gaat goed met het gezin (ook met onze zoon met Asperger). Ik kan nu moeiteloos die 3 vragen beantwoorden. Ik ben niet meer aan het overleven, maar aan het leven en genieten.

Laat het lezen aan je man. Nu.

Goedemorgen anna

Ik hoop dat je goed en lang geslapen hebt?
Het is alweer vrijdag. Ik hoop dat je vandaag de tijd en ruimte neemt om Rade's woorden tot je te laten doordringen. Net als Fladder weet zij wat het is en ik ken beiden als zeer sterke vrouwen. Want vergis je niet, je moet wel enorm sterk zijn om zo keihard voor jezelf te zijn

Aanvulling op sancy

Kracht kan iemand ook kapot maken als het op de verkeerde manier wordt gebruikt...!

Ik ben zelf dit weekend minder online, niet omdat ik je zat bent, Annakarenina (ja, ik weet hoe hersenen werken als je een apie op je schouder hebt) maar omdat ik even wat andere dingen moet doen. Maar ik laat je niet los! Ik let op mijn eigen grenzen dus ik zal best wel eens een dagje overslaan, maar we stalken je om beurten net zo lang tot je beseft dat je niet de enige bent, dat je zeker niet zwak bent, dat "vriendinnen" die je alleen maar zien staan als je "superwoman" uithangt geen vriendinnen zijn en dat het juist van kracht getuigt als je een grens trekt en zegt: "Nu heb ik hulp nodig."
Zoals Arnie zei: "I'll be back..."

Gewandeld

Heb net lekker gewandeld met lieve vriendin en kindjes. Ik moest naar de apotheek voor die pil en ik heb haar verteld dat het weer mis is. Met alle toeters en bellen eraan, het schaamtegevoel, het idee dat ik hen niet wil belasten enz. Ze was heel rustig en superlief.
Ze zei eigenlijk heel simpel: anna, ik vind je lief, mede door jou ben ik een ontspannen moeder, je helpt me vaak met advies, zonder belerend te zijn en nu kan ik niets voor je doen. Ik ken het gevoel niet, ik ben nooit depressief, maar ik denk wel dat het goed is dat we in ieder geval eens lekker elke ochtend beginnen met een wandeling...misschien doet het wat met je, en ik ben een en al oor.....
Lieflief, en nu zit ik dus achter de pc, me schuldig te voelen en met het idee een sms te sturen met een sorry voor het omlaaghalen van haar zonnige ochtensd. ik doe het niet, omdat ik weet dat ik dan van jullie op mijn falie krijg Alleen dat jankerige gevoel raak ik maar niet kwijt, zo balen, en ik slaap zo veel en zo lang, zo sneu voor mijn gezin.
Maandag of de HA of de peut bellen, het moet ervan komen denk ik. Vdaag de dag door met kindjes, stof ligt klaar, ik heb er geen zin in maar ik denk dat het goed is mijn gedachten te verzetten.
Lieve OOL vriendinnetjes, dank. Fladder, ik heb bewondering voor je energetische woorden en je wilskracht. Ook het feit dat je zelf steeds beter je grenzen weet te bewaken doet me deugd, er is dus nog hoop voor mij. Zo lief om te lezen dat er dus mensne zijn die zich zorgen om jou maken, terwijl jij mij van goede raad voorziet en een hart onder de riem steekt. Je voelt je vast gedragen...
Kusjes