Eenzaamheid

Probeer...

me gewoon even wanhopig vast te houden aan een poging tot verbetering. Ik wil niet opgeven!

Annakarenina

Wat versta je onder "opgeven"?

Okay

Het woord "opgeven" kan je op meerdere manieren uitleggen. In mijn wazige brein was het feit dat ik me even terugtrok in een herstellingsoord ook een vorm van "opgeven" (eigenlijk vooral: falen, en aanstellen). Dus ik dacht: effe checken
Maar als ik je uitleg lees lijkt het er gelukkig op dat jij de noodzakelijke rem aan het zoeken bent. Je kracht op een betere manier gebruiken gaat. En dat vind ik knap, want daarmee bewijs je inderdaad nog niet zo ver heen te zijn als ik, vorig jaar!

By the way

Nou niet denken dat ik Het Licht heb gezien en De Ontspanning Zelve ben geworden... Ook ik moet nog steeds mezelf bij de les roepen. Bijvoorbeeld vanmiddag: huis aan kant (op het eerste gezicht dan, hahaha!), kindertjes braaf, dus ik kon wel een handwerkje doen (jaja, Fladder háákt!). En prompt zat er zo'n beest in mijn nek te drammen dat ik mijn tijd wel beter kon besteden en dat er nog genoeg Nuttigs te doen was. Valkuil, open u...

Verschil tussen toen en nu: ik ben nu weer helder genoeg om het beest vriendelijk doch dringend te verzoeken af te taaien, aangezien het me niet ging helpen om Supermam te worden en ik ook absoluut niet de intentie had de eerste Supermam in de geschiedenis te zijn

Liefs & sterkte van Fladder, die vanavond eindelijk haar vest af zal hebben en zich dan stort op een borduurwerk dat ze sinds 1999 in een doos bewaarde en dringend voltooiing nodig heeft

Haken en breien...

Fladder en Annakarenina beginnen akleig veel overeenkomsten te hebben....ik vind dat ook heerlijk om te doen, heb er alleen geen tijd meer voor...Ook kleding naaien is iets waar ik me erg op verheug.
Ik zal jullie even updaten...het was een zwaar maar vruchtbaar weekend.
Geschreeuwd en gehuid, heb ik bij Annaman, die promt helemaal dichtsloeg. Zorg voor Annakind loopt de pan uit, geen tijd meer voor ontspanning, geen manier om op te laden, dus uitgeput. Altijd maar wachten en hopen dat Annaman thuis komt om het over te nemen, die voortdurende angst op ontploffing van Annakind en dat eeuwige kloterige schuldgevoel iedereen tekort te doen.

Ga nog niet naar de huisarts. Gisteren met Annaman en dreumes aan de wandel en ik genoot van man en kind, van de zon, van de rust. Ik BEN niet depressief, ik voel me zo somber maar kan nog genieten als ik niet overvraagd wordt. Savonds nog ruim 2 uur met vriendin gewandeld en mijn hart gelucht, waarop zij mij ook waardevolle dingen mee gaf.

Plan de campagne voor nu:
*Huishouden wordt weer bijzaak, geen hoofdmoot, als er een keer iets niet gewassen is dan vallen er geen doden en hoef ik me zeker niet schuldig te voelen. (kleding wat langer aan, niet elke dag dweilen, ramen wat langer vies etc)

*Ik ga tijd opeisen voor handwerken, want dat de ik graag. Ga zo wat patronen tekenen en morgen op pad voor stof. Ik heb oma ingeschakeld om een uur op dreumes en Annakind te passen zodat ik even alleen kan gaan. * Dit ga ik vaker doen, externe hulp vragen.

*Met Annaman afgesproken dat de hobby van Annaman en kids, waar de weekenden mee vol zit, niet mijn hobby is, en dat ik, als ik geen zin heb thuis blijf en dat hij de kindjes mee neemt. Mits het weer erg slecht is zou dat zomaar een paar vrije weekenddagen kunnen opleveren.

* ik ga met kids niet meer wachten op Annaman met eten, we eten op een vast tijdstip, zodat ik de structuur kan waarborgen. eventueel eet ik later met Annaman.

* in april start ik met een training Mindfulness. Lijkt me heel zinvol, therapeut had me hierover al aangesproken maar ik had het afgewimpeld...geen tyd. (dit betekent automatisch dat vrijwilligerswerk geen optie meer is en daar ga ik me proberen niet schuldig over te voelen).

*Ik ga in gesprek met mijn vriendinnen en ga ze vertellen wat er speelt. Ik ben namelijk WEL supermom, denken zij, en van dat voetstuk kukel ik met alle plezier af. Wie houd ik nou voor de gek? Ga vragen wie er zin heeft om af en toe lekker een stevige wandeling met mij te maken. trouwens, vriendin met wie ik gister liep zei me dat ze het heerlijk zou vinden om af en toe met dreumes een stuk te lopen (haar kinderen zijn al pubers). Ze is heel erg druk en ik riep meteen: ben je mal, je bent al zo druk, maar ze wil het toch graag doen. Leuk voor dreumes en voor haar, zeker nu het zulk lekker weer is.

Ik voel me gesterkt door zoveel lieve mensen om me heen en ben me ervan bewust dat, als ik het niet met ze deel, ik blijf ronddolen in dit moeras van ellende. Mijn lijf geeft het letterlijk op, ik kan alleen maar slapen lijkt het wel. Loop en beweeg heel traag, kan me nauwelijks concentreren en heb moeite met het vinden van woorden.
Ik had het ook nodig dat iemand, in dit geval vriendin, zei dat het gewoon ook niet echt handig was om op dit moment een studie van 7 jaar op te pakken. Ze zei ook, zeker in combinatie met die enorme faalangst van jou, zie ik studeren nu niet als winst, maar alleen als nog een rugzak erbij. Begin nou maar wat kleiner, en daarbij, zei ze, doe je het om de verkeerde reden. En ze heeft gelijk.

Ik denk dat ik een stap vooruit heb gezet en voel dat ik het vast moet houden. Kans op falen is groot, want als dat akelige stemmetje, wat Fladder beschreef, de kop op steekt denk ik alleen nog: schaam, faal en schuld.

Wat vinden jullie? Iemand ervaring met Mindfullness?
Liefs

Ook in hetzelfde schuitje

En ik ben wel bij de ha geweest. Ik dacht nl dat het aan mij lag, niet depressief, wel overbelast (kwam ook uit 'de test') Daarna intake bij de psych gehad, en vervolgens gaat dat relatietherapie worden. Niet omdat de relatie slecht is, maar wel om de boel voor ons samen duidelijk en goed op de rit te krijgen. Het ligt dus niet aan mij, maar aan de situatie. (en die aanvraag voor relatietherapie schuif ik maar voor me uit...)
De hele boel heeft mij wel goed aan het denken gezet: ik voel me waardeloos, en waarom? Omdat ik een goed stel hersens heb die nog nauwelijks gebruikt zijn. Omdat het me niet lukt om zelfs maar het huishouden op een aanvaardbaar niveau te houden, omdat het me niet lukt om tijd te maken om met de kinderen te spelen. (zit wat voor me uit te staren) Daar had de psych wel wat verhelderende ideeen over
Ik heb nu besloten dat ik weer een opleiding wil gaan doen, waarmee ik dan ook wil gaan werken. Maar hoe dat dan met de opvang (ja, ook zorgenkinderen en die opleiding is fulltime) moet kan ik nu al wakker van liggen. Man is daar vrij makkelijk in: dat lost zich wel op, en dat zal ook vast wel, maar ik weet liever van te voren en (vooral!) uit en te na hoe en wat (en wie) dat gaat worden. (ik moest hard lachen toen de psych me perfectionistisch en noemde en zei dat ik obsessief compulsieve persoonlijkheidskenmerken had, maar ik zie steeds meer dat ze gelijk heeft) Maar ik weet wel dat ik het moet doen. En het voelt een beetje als laatste kans.
O, en breien en haken en naaien en borduren, heerlijk!
Annakarenina, ik vind dat je heel goed bezig bent. Je steekt echt je schouders eronder en gaat ervoor. Ik heb zelf geen ervaring met mindfullness, maar wat ik er over gelezen heb klinkt het erg ontspannend en richtinggevend.

Annakarenina

Ik denk dat jij een paar hele grote, hele belangrijke stappen gezet hebt.

Volgens mij is het kwartje een beetje gevallen bij je.

En die vriendin van jou is goud waard. Hou haar in ere!

Ik geen ervaring met mindfullness, maar wat ik er van weet geeft mij het idee dat dat precies is wat jij nodig hebt.

Nozoeen...

Hier ook iemand met een Obsessief Compulsieve Persoonlijkheidsstoornis....dus ik snap je herkenning)(heb trouwens heel veel baat gehad met schema gerichte psychotherapie, heb alleen nu duidelijk een terugval en een psychotherapeut die vindt dat ik tot juni zelf tot een oplossing moet komen.)

Ik hoop inderdaad dat die Mindfulness me wat gaat brengen, maar het is wat Bayle zegt: ik ben in ieder geval met iets voor mezelf bezig!
Ik heb een aantal bijzonder lieve vriendinnen, maar je hebt er niets aan als je zelf altijd de moeder Theresa uithangt en zelf niet bij je eigen kern komt. Zij zien mij feitelijk als een soort van onfeilbaar: hoe doet ze het toch allemaal, en dat vind ik dan weer fijn. (tja, zie etiketje, hoort daarbij, soort van grandiositeit). Nu ik dus heb aangegeven dat wat zij zien, niet is wat het is, valt er en een grote last van me af, en valt hulp mij ten deel.
Voor nu ben ik redelijk monter, en dat komt vooral omdat er iets in het verschiet ligt, namelijk, stofjes uitzoeken morgen en weer iets fijns voor mezelf doen. Schuldgevoel is latent aanwezig en woekert regelmatig, zodat ik weer opspring, ik ervaar nog geen rust. Ga dadelijk een grote beker warme melk maken, misschien helpt het.
Ik zat zo in zak en as, en dat is heus niet opgelost, maar door het hier te posten, heb ik wel het gevoel dat ik niet de enige ben, dat ik het mezelf ook aandoe en dat er dus geen doden vallen als ik eens wat voor mezelf doe. Misschien wel omgekeerd: ik ga wat voor mezelf doen omdat ik dan als mens beter funktioneer, omdat ik dat waard ben en omdat ik er dan pas echt voor mijn gezin en voor mijn vrienden kan zijn. Ik herhaal dit in mijn hoofd, want ik weet het wel maar geloof het nog niet echt, en vraag me dan af of ik dat wel waard ben, of ik niet heel egoistisch bezig ben, of dat ik geen slappeling ben om zo te buigen door een beetje stress enz. Dus..de eerste stappen zijn gezet, nu even doorpakken en goed kijken hoe een ander het doet, die gezonde volwassenen in mijn omgeving. Ik vind het zo fijn dat er dus ergens anders vrouwen achter hun pc zitten om mij te helpen orde op zaken te zetten zonder waarde oordeel en zonder dat ik het idee krijg dat zij alwetend zijn of erg belerend...dank daarvoor!

Privacy

Ik kreeg net een mail van iemand die ik ken waarvan ik niet wist dat ze ook hier meelas....Ineens voelde ik me wel heel kwetsbaar en vind ik het helemaal niet meer fijn dat ik mijn gevoel heb toevertrouwd aan het internet. Ik overweeg het draadje te laten verwijderen, omdat er opvallende dingen in staan over de gezinssituatie ed die wel heel herkenbaar zijn. Of alleen de posts die ik gedaan heb, zodat we dit draadje wel kunnen doorstarten maar de details, die jullie wel weten, niet meer beschreven staan. Hoe denken jullie daarover?

Interessant draadje

De gevoelens van perfectonisme, schuldgevoel, daardoor slecht voor jezelf zorgen etc....dat is zo herkenbaar, zelfs al is het bij mij (nog?) nooit zo ver gekomen als bij Anna. In zeker mate hebben we dat allemaal wel, denk ik. Er zijn altijd dingen die nog moeten gebeuren of die beter zouden kunnen.

Ik werk ook 24 uur, net als Anna, en zorg voor een zorgenkindje - mijn schoonfamilie vindt me lui vanwege de werkster, maar daar kan ik wel tegen. Er zullen altijd mensen zijn die ergens wat van vinden. Het ergste is dat ik zelf vond dat alles perfect moest. Daar ben ik nu van af aan het stappen, ik denk vaker: tja, dan komen we maar eens te laat/is het huis niet schoon/heeft mijn kind zijn trui achterstevoren aan/moet mijn man eens koken/ brul ik "je hebt ook nog een vader hoor". Maar het blijft werk vergen om zo te kunnen denken. Sterkte!

Privacy

Ik kan me voorstellen dat het niet fijn voelt om herkend te worden. Wat mij betreft heb je niks verteld waar je je voor moet schamen, en wie weet kan het je nog wat opleveren. Maar als je je er niet goed bij voelt kan je forumbeheer mailen om eea te laten verwijderen, via het envelopje bovenaan de rubriek.

Verwijderen

Ik heb forumbeheer gevraagd een aantal van mijn posts te verwijderen. Natuurlijk moet de eerste posting blijven, dit is een waardevol draadje! Niet alleen voor mij, merk ik, er is veel herkenning. Diegene die het draadje hebben gevolgd weten wat er speelt, en kunnen natuurlijk daarop terugkomen. Liefs, Anna

Burnout

Anna, als ik zo je klachten lees - cocentratieproblemen, moe, moe, moe, dan klinkt dat als een aankomende burnout. Ik kan het weten, want ik had op m'n 28ste al een burnout te pakken (strebertje he... Zelfs als eerste een burnout, haha).

Ik heb indertijd een groepstraining gedaan, en het belangrijkste wat ik daar heb geleerd is een "minimaal schema" te maken. Dus hoe WEINIG kun je doen om nog een beetje normaal te leven. Ik was destijds zo moe dat ik de supermarkt al bijna niet haalde. Ben weleens op een bankje op straat in slaap gevallen terwijl mijn partner mozarella haalde... Mijn minimum was dus: douchen, aankleden, boodschappen doen, koken en eten. Meer kon ik ook echt niet. Op slechte dagen at ik uit de voorraadkast, maar wandelen MOEST.

Het ziet ernaar uit dat je goede doelen hebt gesteld voor jezelf, maar zorg ervoor dat het meetbaar is, dan kun je ook afspraken maken met Annaman. Dus niet: "dat moet ik vaker doen" maar "ik ga 1x per week op zondag van 15-17uur wandelen met die-en-die."

Heel veel sterkte, en houd ons op de hoogte!

Tnx

Ik denk eerlijk gezegd dat ik er niet ver vanaf zit. Die eeuwige vermoeidheid, en inderdaad, de AH lijkt al een brug te ver. Ik ga proberen het woord MOET eruit te halen, want dat nekt me zo. Ik MAG best veel eigenlijk. Net als vandaag, best wat zaken laten liggen en regelmatig even wat gekrabbeld op het labtopje. Een enorme woede aanval van Annakind goed gehanteerd, zonder aan mezelf voorbij te gaan. Maw, ik kreeg er echt een heel rot gevoel van, zo'n faalmoment, ik had het beter moeten doen stem, en deze toch enigszins weten om te buigen naar: ik doe wat ik kan en dat is voor dit moment genoeg. War echt schandalig was vandaag: Ik heb annazoon die met vriend zat te chillen de deur uit geduwd, zon schijnt, jullie maken geluid, dus wegwezen. Annazoon was ietwat in de war, maar liep gedwee naar buiten. Soooo, dat is 1, 2 to go.
(en nu maar proberen ook hierin te matigen, ben klaarblijkelijk nogal van de uitersten...moet mijn kinderen niet gaan verwaarlozen nu...faalfaal, schuldgevoel, angst...argh)

Anna

Je bent voortvarend bezig. Goed hoor! En schakel zo veel mogelijk hulptroepen in.
Wat betreft je privacy. Het risico dat je herkend wordt is er altijd en het is erg fijn dat die persoon jouw gemaild heeft dat ze je herkend heeft.
Maar kun je aangeven waarom je het ineens niet prettig vindt dat je je hart uitgestort hebt op het forum en heel open bent geweest? Wat is er tegen dat mensen weten wat er aan de hand is met je? Je hebt laten zien dat je problemen hebt en dat je die wil aanpakken. Dat mag toch iedereen weten? Het is toch ook helemaal niets om je voor te schamen? Je verhaal is zo herkenbaar voor anderen, wat jou nu overkomt overkomt heel veel mensen. Wat dat betreft is het toch iets heel normaals en je hebt volgens mij nergens dingen verteld over anderen, je hebt het allemaal heel dicht bij jezelf gehouden.
Of ben je bang dat mensen je nu ineens een slappe muts vinden, een psychisch watje ofzo? Toen ik (om geheel andere redenen) in een forse depressie belandde heb ik gelijk open kaart gespeeld naar iedereen in mijn omgeving en ook hier op het forum. En weet je, er is niemand die mij daarop veroordeeld heeft of me minder vond, ik kreeg eerder complimenten van mensen dat ze het knap vonden dat ik er zo open over was en dat hun dat hielp in hun contact met mij. Snap je een beetje wat ik bedoel.
Overigens is het niet zo dat je in een depressie alles heel somber ziet, zelfs in het diepste dal kon ik nog steeds wel genieten van de natuur tijdens mijn verplichte dagelijkse wandeling, van mijn kinderen. Ook heb ik nooit het gevoel gehad dat ik het leven niet meer zinvol vond. Jij wilt jouw klachten geen depressie noemen, maar mijn huisarts zou dat wel zeker onder depressie scharen.
Maar je bent goed bezig, maar schroom niet om overal hulp vandaan te halen om je doelen te helpen verwezenlijken.

Privacy

Tja Puck, daar zeg je wat. Inderdaad schaamte speelt een rol, maar ook wel bijvoorbeeld de informatie over Annakind en Annamoeder. Annakind vraagt hier niet om, en Annamoeder is dood....haar doodsoorzaak wordt zelden hardop benoemd. Ze was ziek, zegt men dan...
De huisarts heeft eerder aan een depressie gedacht, afgelopen zomer, ik merk dat dit bijna hetzelfde voelt, alleen voel ik me nu gesteund, en hoop ik dat ik het redt. Zo niet heb ik besloten, trek ik aan de bel. Ik wil niet eindigen als Annamoeder...

Muizemeis

Kun je iets meer vertellen over dat JUMP gebeuren.Ik heb gekeken en vond het ietwat vaag, en aangezien ik een controle freak lijk te zijn wil ik eigenlijk wel weten wat t is, voordat ik me aanmeld.
Wat doe je en waarom heeft het je zo geholpen?

Nlp?

Hallo Annakarenina,

heb je al aan NLP gedacht? Ook een hele mooie training om je meer bewust te worden van wie jij bent. Geen zweverige cursus, juist heel concreet en praktisch.

De training die ik doe is wel 4x4 dagen, dat is voor jou misschien heel lastig in te plannen. Aan de andere kant, als dat wel zou lukken zijn het wel telkens 4 dagen helemaal voor je zelf.

Ik doe het bij NTINLP.nl.

Ik geef het je gewoon ter overweging, ik kan me voorstellen dat mindfullness ook heel goed is voor jou.

Succes met al je overdenkingen!

Help..

Na dus een zeer stoere maandag en een beroerde nacht vanacht zie ik het weer helemaal somber. Te moe om nog zin te hebben om weg te gaan, te gefrustreerd over wat ik allemaal wel nog moet doen voordat ik weg ga...Ik zie gewoon niet meer waar ik moet beginnen, kan geen prioriteiten stellen. En dan doel ik op simpele dingen als kindjes aankleden en verzorgen, mezelf enigszins pimpen, stofzuiger door het huis halen, tas inpakken, weet ik veel wat allemaal. Daarom ben ik maar even gaan zitten met een kop koffie (wederom om 6 uur al paraat) en probeer ik dat misselijke paniekerende gevoel even te parkeren. Ik ben dan dus letterlijk misselijk van de stress. En gisteren ging het zo goed. Vandaag juist iets leuks doen voor mezelf.
Hoe komt het dat ik niet goed kan nadenken, van de hak op de tak ga? Vanavond maar weer heel vroeg naar bed. Misschien met jongste een dutje doen (dat doe ik echt nooit) want Zorgenkind blijft bij opa en oma tot morgenvroeg. Het is goed dat ik het even opscrijf, het lijkt me wel iets te kalmeren.
Misschien tot straks als ik wat helderder ben!

Sorry

Nlp, ik vind het vreselijk, sektarisch als ik echt heel eerlijk ben. Als je zoals originele poster zo overloopt in het praktisch van het zorgen, zorgen maken, weinig tijd hebben etc, volgens mij verdoe je volledig je energie als je een dag naar een cursus moet 'om het anders te zien, door het anders te zeggen en dat zo vaak te doen, dat het een automatisme wordt. Dat kan originele poster dat uberhaupt al niet: als ze al de luxe had om iets uit handen te geven, zou je dan niet eerder toe zijn aan de basisdingen zoals ontspannen, uitslapen, eens lekker een uitgebreid bad of in alle rust eten.

Annakarenina

Er zijn instanties die meer dan 1 specialisme in huis hebben. Ik denk bijv aan Mee of opvoedpoli of ... ik weet niet of die er overal zijn. In mijn regio wel namelijk. Want is het wat jij zoekt, iemand die mee helpt plannen of is het eerder dat iemand eens wat van je overneemt en dat je tzt eens zelf toekomt aan plannen omdat je dat eigenlijk zelf wel kan (mits uitgerust, rustig en alert). Mee (en ook opvoedpoli meen ik) weten het juiste loket te vinden voor jou. Daar krijg je niet zo kastje-muur ervaring bij.

Annakarenina

Je hebt al zoveel tips gehad, dat het lijkt alsof je er nu wel uit zou moeten komen. Dat maakt de druk eigenlijk nog groter.
En dan voeg ik er nog een aan toe: ga naar de huisarts. Dan kun je bespreken of het een burn-out is, een depressie, ME, midlife-crisis, overlaste gezinssituatie etc. Vertel gewoon wat er aan de hand is en als je een goede huisarts hebt, maar dan dankbaar gebruik van de adviezen, ook al kan het zijn dat je even medicijnen zou moeten slikken.
Vandaag is het weer mooi weer, de kinderen kunnen best buiten spelen, jij mag best even wat extra slapen en als er niets uit je handen komt is er altijd nog een eenvoudige broodmaaltijd, of de fritesboer of de kant-en-klare pizza-mogelijkheid. Je hebt de afgelopen dgen in elk geval op dit forum al heel veel gedaan, veel nagedacht, beslissingen genomen. Dat kost allemaal veel energie. Vandaag een rustdag, morgen maar weer verder kijken.

Tsjor

Prioriteiten

Ik zie dat je geen prioriteiten kan stellen, want anders zou je nu geen stofzuiger door het huis halen

Doe niks wat niet echt nodig is, neem de tijd voor jezelf, maak een wandeling in de zon, slaap bij en maak toch die afspraak met de huisarts. En geen boodschappen doen, niet koken, echt, dat hoeft niet elke dag. 'Gewoon' de tijd voor jezelf nemen.

Sterkte!!

Anna

Je had toch niet werkelijk bedacht dat je na zo'n goede maandag weer helemaal de weg naar boven te pakken zou hebben? Nou, dat werkt dus niet zo, dat zal de komende tijd echt nog met vallen en opstaan gaan.
Maar ik vind echt dat je naar je huisarts moet gaan om dit te bespreken en bijv. door laten verwijzen naar een maatschappelijk werker of psycholoog. Je kan het wel allemaal nu in je eentje proberen te verbeteren, maar dat is zo ontzettend moeilijk. Kijk naar Fladder, die heeft dat ook jaren gedaan en pas nu, nu ze intensieve hulp heeft en naar buiten is gekomen met al haar problemen komt ze er beetje bij beetje weer bovenop. Dus ik stel nogmaals voor: ga naar je huisarts om dit te bespreken.
Weet je, je krijgt hiet allerlei tips, maar uit ervaring weet ik dat je dat helemaal niet in je op kunt nemen, daar heb je de concentratie niet voor. Schakel een klankbord in waar je IRL mee kunt praten en die je kan helpen.

Inderdaad

Ik sluit me aan bij de woorden van Puck. Ga met je verhaal naar de ha, want zelf hieruit komen zal je helaas niet lukken. De tips die je krijgt zijn goed, bewaar ze ook. Maar pas ze pas toe tegen de tijd dat je weer wat meer kunt. Zodra je tegen basale dingen aanhikt, ben je ver over je eigen grenzen heen. Het is nunzaak om niets te doen, bijnte komen en te leren dat je ook gewoon niets hoeft te doen. Als ik het goed heb onthouden dan heb je vandaag hulp geregeld zodat je erop uit kunt. Nou, zorg ervoor dat je ook daadwerkelijk dat uur aan jezelf kunt besteden, al dan niet buiten de deur. En met dat zorgen voor bedoel ik niet dat je je in allerlei bochten moet wringen om weg te kunnen door bijv. kinderen aan te kleden, op te ruimen en te stofzuigen. Ben je mal! Gooi een raam open voor frisse lucht, laat je kind in pyjama rondhupsen en hou in gedachten dat je oppas het helemaal niet erg vindt om je kind aan te kleden. Is het een probleem dat je kind nog in pyjama is? Neem nu rust voor de rust straks. Stofzuigen kan ook een andere dag. Leg je oppas je probleem voor en je zult vast nog meer hulp krijgen.
Je moet niets, behalve uitrusten en opladen. Als het je niet lukt om stof te gaan kopen, accepteer dat dan. Het is niet anders. Het komt niet door jou, maar door je klachten. Je kiest er toch niet voor om je zo te voelen? Accepteer dat alle bergen en drempels een gevolg zijn van je klachten, realiseer je dat het niet met een paar dagen over zal zijn en zoek professionele hulp in de vorm van een coach via je huisarts. Ook al klinken je plannen heel goed en vind ik het knap dat je de plannen zo op een rijtje hebt gekregen, de uitvoering kan pas komen als jij je energie weer een beetje terug hebt. Anders stap je in een grote valkuil: je hebt een plan van aanpak, eerste dag ging goed, daarna lukte het niet en dus faal je. Althans dat kan je gedachtengang zijn. Een verkeerde gedachtengang maar wel een valkuil. Realiseer je dat je goede dag van gisteren je onbewust veel energie heeft gekost, dat wreekt zich vandaag. Vandaar de noodzaak om hulp via je huisarts in te schakelen. Ik ken het, heb er ook middenin gezeten en begin nu pas weer wat bij te komen. Hou je taai hoor en blijf schrijven!
Einde preek

Weer thuis

Lieverds zijn jullie...
Ik ben net thuis en zit nu even met een beker warme melk. Er MOET nog heel veel, heb bijvoorbeeld nog niets te eten in huis. Dat is echt niets voor mij, bij mij is dat al een week van te voren gepland, gedeeltelijk in huis en duidelijk wanneer het restant gehaald moet worden....Nu dus niet, ik KAN het gewoon niet opbrengen en dan denk ik direkt aan wat mijn moeder altijd zei: dat Kan ik niet dat Ken ik niet...geen flauwekul dus.
Dreumes slaapt en puberzoon kan op zich wel even oppassen maar ik heb besloten het zo te laten en straks wel te bedenken hoe of wat.
Ik vind dat jullie lieve en goede adviezen hebben. Ik kan domweg niet naar de huisarts gaan, want ik ben al in therapie, dat heeft alleen even pauze tot begin juni. De laatste afspraak heb ik me duidelijk beter voorgedaan, schaam, omdat ik er al een jaar kom en ik zoiets had van:dit kan ik niet maken, na een jaar nog wel heel veel geleerd, maar nog steeds niet echt blij. Dat komt denk ik ook omdat de therapie ook bedoeld was voor angst en obsessief gedrag, daarin heb ik wel heel veel gewonnen. Ik moet mezelf bedruipen tot die tijd. Ik hoop wat rust te vinden in de Mindfulness. Stof is gekocht en ik ga deze week, als ik wat monterder ben, kijken of ik kan beginnen aan een leuk item.
Ik heb veel aan jullie posts. Het klinkt heel stom maar als een ander zegt dat het goed is pas op de plaats te maken, dan vind ik dat uiteindelijk ook legitiem, en kan ik dat ook wel een beetje. Ik merk dat ik de grens van wat normaal is klaarblijkelijk ben gepasseerd. Dat merk ik aan mijn lijf en aan mijn gemoedstoestand, maar vooral aan jullie reakties. Het is niet gek dat ik moe ben en ik ga ervoor zorgen dat ik weer fris in het hoofd wordt. Als dat betekent dat ik een keer het stofzuigen (normaal 2 keer p dag) oversla dan went dat heus en ik vertrouw erop dan Annaman vanavond de kinderen niet zonder eten in bed stopt. Hij is in ieder geval thuis rond etenstijd, joehoee. Ik ga direct in bad liggen zodra hij er is en daarna naar bed. Ik ga doen wat er eerder gezegd is, slapen, slapen, slapen, want een uitgeruste Anna is denk ik het halve werk. Verder vroeg ik me af of jullie de kinderen erg bezighouden of ze zelf laten rommelen. Annadochter is nogal veeleisend en ik speel regelmatig een spel met haar of we doen wat anders samen. Ik voel nu heel schuldig omdat ik ze nu duidelijk wat meer zelf laat doen, en ik dus achter de pc zit. De tv staat vaker aan...En dan dus dat voortdurende MAMAAAAA...Ik heb (schandalig) gezegd dat ik niet gestoord wil worden en dat ik er op een bepaalde tijd (wijzers van de klok voor Annadochter) weer voor ze ben. Ze dropen zo zielig af. Ik heb er echt een van mijn schoot moeten duwen, ik heb ook letterlijk behoefte aan ruimte, dat geplak de hele tijd, aaargh. Dreumes speelt heel lief zelf, die wel!
Ik voel me dan echt een hele slechte moeder...dat kloterige stemmetje weer. Herkenning??? Ik hoorde laatst iemand de term liefdevolle verwaarlozing noemen en toen dacht ik...wat moet ik me daar nou bij voorstellen??

Therapie

Anna, naar mijn mening zou je er verstandig aan doen om óf naar je huisarts te gaan (dat kan prima, ook als je allang in therapie bent, ik zou niet weten waarom niet, die man heeft echt geen ballotagecommissie die bepaalt of patienten wel of niet welkom zijn, hij is er juist ook voor jou, op dit moment!), óf om die therapeut te bellen en te vertellen dat de pauze een slecht idee blijkt en dat je zo snel mogelijk weer een afspraak wilt. Want dat die pauze achteraf een slecht idee was, lijkt me wel duidelijk.
Waarom zou je op zoek gaan naar een andere therapie (mindfullness) terwijl je allang onder behandeling bent? Dat kost alleen maar meer energie en die heb je niet, begrijp ik.

Kobalt

Vind jij die Mindfulness therapie? Ik zie het meest als een soort ontspankunst....of heb ik het mis? Therapeut was best streng en zei: ik zie je in juni, niet eerder. En ik vond het allemaal wel prima die dag, voelde me redelijk goed, dan krijg je dat. Inderdaad handiger om hem inderdaad te bellen als dit zo doorgaat. Vraag me alleen af of dit zaak is voor een psychotherapeut, die behandelt eigenlijk meer de moeilijke dingen(persoonlijkheidsstoornis, angst enz) Waar ik nu mee loop is denk ik meer voor een gewone psych, of maakt het niet uit?
Ik heb mijn eigen terugvalplan geschreven, dat overigens goed in elkaar stak volgens peut, maar als het puntje bij t paaltje komt kan ik er niets mee.
Ik ga thee zetten, een moedeloos gevoel heeft mij in zijn greep.....

Anna

Ik lees dit draadje vanaf het begin min of meer mee. Er is al zo veel goeds en zinnigs gezegd, zo veel adviezen zijn er al gegeven dat ik daar eigenlijk niet iets wezenlijks aan toe te voegen heb.
Maar ik sluit me aan bij het OO-koor en zeg het nog maar eens: ga naar de huisarts! Lees je postings eens door maak naar aanleiding daarvan een opsomming. Er speelt meer dan angst en obsessief gedrag, en het is belangrijk dat iemand het totale plaatje ziet voordat behandeling het gewenste effect kan hebben. Je bent nu in alle macht bezig om enkele aanpassingen te doen waardoor je uit deze situatie komt, maar dat is toch een kwestie van dweilen met de kraan open als er geen structurele aanpak is van alles waar je nu tegen aan loopt, denk ik.