Corrigeren andermans kinderen

Ja, ik corrigeer andermans kinderen en ook volwassenen als ik gedrag hinderlijk of ontoelaatbaar vindt. Ik heb er nooit gekke incidenten mee gehad. Wel een keer een flater geslagen. Ik sprak iemand aan op het laten schijten van de hond, midden op een voetpad. Ik zei dat ik dat niet normaal vond. Waarop de man mij volledig negeerde, een poepzakje uit zijn zak haalde en het opruimde.

Op de camping

Wij hadden deze vakantie een vader (geen grote dikke Duitser, dat dan niet) die verhaal bij ons kwam halen omdat zijn zoon de onze had geslagen.
"Huh?" hoor ik u denken. Juist, dat hadden wij dus ook.

Hier

Ik was regelmatig op een plek waar je kinderen kunt laten spelen, en waar de ouders gezellig wat kunnen drinken. Een kennis van me vroeg of ik even op haar kindje kon letten, want ze moest buiten even bellen (geen bereik binnen). Dat zoontje is een vrij geweldadig geval en begon op een gegeven moment met een blokje op mijn dochter te timmeren. Ik ging erheen en loste het op.

Ondertussen is een andere moeder op hoge poten op mijn kennis afgegaan en heeft haar compleet uitgevoetert en gezegd en dat ze op haar kind moet letten en de leiding erbij gehaald.

Had toch liever gehad dat ze eerst het kind (mijn dochtertje van 1) zou beschermen, maar het zat haar nogal hoog blijkbaar, ze was namelijk al weg voor ik opgestaan was om het op te lossen tussen die 2.

Ouders

Als de ouders niet aanwezig zijn moet je kinderen volgens mij best kunnen aanspreken, mits dit op een normale toon gebeurt. Maar als de ouders er wel bij zijn, zou ik nooit wat zeggen.

Een zevenjarig jongetje hier in de buurt gaat altijd voor mijn driejarige dochter staan als ze op de stoep fietst, hij pakt daarbij haar stuur vast. Na een aantal keer er vriendelijk wat van gezegd te hebben ben ik toch best boos op hem geworden, terwijl de moeder er bij was, zij is er vaker bij, maar corrigeert hem nooit. Ze vond het niet leuk dat ik zo boos werd op haar zoon, want hij had toch geen kwade bedoelingen.

Individualistisch

Ik corrigeer andermans kinderen als ik er echt last van heb en andere mensen mogen ook mijn kinderen corrigeren.Ik probeer dit altijd te doen vanuit begrip dat het kinderen zijn en niet met een opgeheven vingertje. Het grote probleem in deze is dat ouders zich ontzettend aangevallen kunnen voelen als HUN kind
wordt gecorrigeerd. Dat irriteerd mij mateloos alsof je kind je bezit is en je kind jou ego vertegenwoordigd.
Ik denk dat het ook te maken heeft met de individualistische maatschappij waarin wij leven; "dit is mijn eiland en daar kom jij niet op".
Het geldt trouwens ook andersom. Als ik zie dat een kind in de problemen zit ga ik helpen, terwijl ik om me heen ouders zie die zich daar helemaal niet mee bezig houden; "het is niet mijn kind, dus het gaat mij niet aan".

Grotere jongen

Het is al lang geleden, maar het was zo raar dat het me altijd is bijgebleven....
Een keer op een doordeweekse dag speelde jongste in het speeltuintje hier in de straat. Jongste had vrij (zat in onderbouw) oudste was naar school. Daar was ze met buurmeisje (even oud). Buurmeisjes ouders waren even boodschappen doen, ik zou even opletten.
Komen die meiden naar binnen met de mededeling: "Mam er zit een hele rare jongen in de speeltuin." eerst zei ik nog dingen als dat de speeltuin van iedereen is en dat iedereen daar mag spelen enzo. Maar ze kwamen even later weer en zeiden dat hij lag te slapen in de speeltuin en ze hem niet wakker konden krijgen.
Ik erheen, toch maar eens poolshoogte nemen. Zit daar een jongen van ongeveer 14 jaar (schat ik) en die ligt voorover op de picknicktafel waar hij aan zit. Reageert nergens op...Ik erheen, ik dacht dat er wat met hem was. Niet goed geworden (was erg warm), dronken, stoned misschien (hoewel dat niet iets is wat hier veelvuldig voorkomt). In ieder geval vreemd....Ik probeer hem te roepen. Geen reactie. Begin een beetje aan hem te sjorren zachtjes...geen reactie. Ik luister, hij ademt wel. Oke dus laat ik m maar even en wacht af...blijf bij de meisjes die al weer aan het spelen zijn. Werp tussendoor een blik op die jongen die nog steeds onbewegelijk zit/ligt. Dat houd ik even vol en dan besluit ik toch maar nog wat meer te schudden/roepen, het blijft toch vreemd zo'n grote jongen die in een speeltuin diep slaapt toch? Hij kan wel in de problemen zitten...dacht ik nog. Afijn ik schud nog harder en hij wordt wakker, wordt boos (blijf van me af ofzoiets), staat op, schuift een stukje verder op (schaduw) en ploft weer in dezelfde houding. Dan heb ik er genoeg van en schuif naast hem en begin met hem te praten. Dat als er wat is hij beter even in onze tuin kan komen zitten, of hij wat water wil, dat dit toch geen plek is om te gaan slapen met al die kleine kinderen erbij en of ik hem moet helpen met iets, of hij de weg kwijt is etc.etc. Best een hele tijd en met tussenpozen.En dan heeft de jongen er schijnbaar genoeg van. Begint boos tegen mij te doen, dat ik op moet houden en hem met rust moet laten en me met mezelf moet bemoeien (oke daar heeft hij een punt), staat op en loopt opeens helemaal wakker zomaar de straat uit.
Wij enigzins perplex. Maar afijn, schijnbaar voelt hij zich weer goed en kan hij zich dus redden.
Hele dag denk ik nog aan de jongen....had er toch wel enigzins medelijden mee. En wat doet zo'n grote jongen overdag in zo'n speeltuin? Moet die niet naar school...geen vrienden, zo'n leeftijd zou hij toch wat beters te doen moeten hebben?
Nou ja zo dus.
Als man al thuis is en de kinderen onder de douche staat er een onbekende meneer voor onze deur.
Een keurig nette oudere meneer. Man doet open en komt boven dat het voor mij is, dat het over die jongen gaat...
Ik naar beneden, is het de opa van die jongen! Die boos is op mij/ons omdat wij zijn kleinzoon 'weggepest' hebben uit de speeltuin...Ik kom er ook niet tussen, tussen de boze reactie van die meneer die ook nog met z'n vinger zwaait...en dingen zegt als dat het toch belachelijk is dat mensen 'gasten' niet toleren in een speeltuintje en dat ik niet moet denken dat de speeltuin alleen van de bewoners+kinderen is, o en dat ik mijn kinderen heb opgestookt en zijn kleinzoon nu helemaal overstuur is door ons.
Ik probeer nog van ja maar...en ja maar...en nog's ja maar meneer en dan zegt meneer dat hij is uitgepraat en niet wil dat ik me ooit nog met die kleinzoon bemoei en loopt weg. Man staat op de trap en heeft een groot gedeelte meegekregen. En vraagt wat wij in hemelsnaam hebben gedaan? Nou ja wat ik vertelde dus...zelfs man heeft moeite dat te geloven na deze boze meneer.
Maar ik zeg dat het toch écht zo ging....ik snap er nu nog steeds niets van. Opa en kleinzoon nooit meer gezien.
groeten albana

Eendjes

Tijdens onze vakantie waren we in een groot park met heel veel eenden en jonge eendjes. Een Engels jongetje van een jaar of 10 was de hele tijd achter een groep jonge eendjes aan aan het rennen en probeerde ze met een stok te slaan. Om ons heen ongeveer 20 mensen en niemand deed iets. Net toen ik er op onpedagogische wijze iets van wilde zeggen, greep een oudere Engelse man al in. Op een heel mooie manier vertelde hij de vader van het kind dat hij zijn kind onder controle moest houden.
Ik kan dat dus niet zo netjes. Ik heb wel eens in een ballenbak een kind omhoog getild en hardop geroepen: 'Who's child is this?'. Het joch was de hele tijd mijn (destijds) 2-jarige keihard aan het bekogelen met ballen en hield niet op toen ik er een paar keer iets over zei. Op mijn vraag reageerde niemand, dus ik heb het kind met een flinke zwaai uit de ballenbak gezet Vervolgens kwam zijn vader eraan, maar die haalde het gelukkig niet in zijn hoofd om mij erop aan te spreken. (PS Achteraf bezien ben ik niet heel trots op die actie, je moet natuurlijk niet aan de kinderen van een ander komen.).

Corrigeren met uitleg

Ik zou die jongetjes ook corrigeren, met uitleg waarom ik er iets van zeg. Ze hadden waarschijnlijk geen idee dat ze iets deden wat niet mag. Ik gooide vroeger ook steentjes van de krib de rivier in. Nu waren de keien in jullie geval wat groter en vormden blijkbaar een pier. Dus wat kuchen en "niet doen" zeggen maakte niet veel indruk, ze waren gewoon aan het spelen in hun ogen. Ineens word je man wat feller, ze maken zich uit de voeten en hadden geen idee dat ze iets doms deden. Pa blijkbaar ook niet.
Ik zou zeggen:"Jongens stoppen jullie daar eens mee, jullie maken de hele pier stuk." Misschien waren er wel vragen gekomen of opmerkingen in de trant van:"Hoezo dan mevrouw, er liggen hier zoveel stenen, wat geeft dat nou?"
Bij opzettelijke vernielzucht van wat oudere jeugd ben ik ook kort door de bocht maar bij dit verhaal heb ik mijn twijfels of hier sprake is van vernielzucht of gewoon wat naïef speelgedrag. Ik was er natuurlijk niet bij.
Je schrijft dat ze 8-12 jaar oud waren. Dat is wel een ruime leeftijdsmarge. Van een 12 jarige verwacht ik meer inzicht dan een 8 jarige.

Wil

Ja, dat zou ik ook gedaan hebben, meer uitgelegd dan ineens iets brommen wat mijn man deed. Hij zei zelf achteraf ook dat hij dat beter anders had kunnen doen. Maar ja, dan heb je het al gedaan.

Ik weet niet precies hoe oud die jongetjes waren, lastig in te schatten, dus ik had het wat ruim genomen. Eentje wat kleiner, de andere wat groter, en zo omstreeks 10 jaar denk ik.

Ik vond trouwens de jongetjes vanaf het begin wel zodanig bezig dat ze zeker wel wisten dat ze iets deden wat niet mocht.

Uit de reactie van de vader kreeg ik ook de indruk dat hij bedoelde: OK, die jongens van mij deden wellicht iets wat niet mocht, maar JIJ hebt je daar niet mee te bemoeien. Anders zou hij toch wel iets anders gezegd hebben?

Maar in het algemeen zou ik ook wat gematigder reageren en het gesprek aangaan, dan moet het volgens mij al wel raar lopen wil je daar gezeur van krijgen.

Margje

Steentjes

In Kroatie werd ook lustig met steentjes de zee in gegooid maar dat waren de kiezels van het strand.
Er was wel een groep jongeren, van een soort kamp, die allemaal op het strandje zaten vlakbij mij. 2 jongens van jaar of 17 wel waren ook aan het gooien, maar er zat daar een snoezig peutermeisje in het water te spelen. Ze misten soms maar net en ik heb er dus oets van gezegd, gewoon iets van: 'can you stop throwing before you hit her?'
Vrij bizar hoe ze dat dan blijkbaar niet doorhebben ofzo. Ze stopten wel meteen zonder morren

Ik grijp trouwens zeker in als ik zie dat er iets gebeurt tussen kinderen wat duidelijk niet ok is.en waar ze niet zelf weer uitkomen.

En op koninginnedag ben ik tussen aggressieve buurtbewoner en aangereden fietser incl kind voorp gesprongen, want dat ging echt fout aflopen. Ik ging wel rare dingen roepen en ik stond te shaken vd adrenaline.. Dat zijn dan volwassen mannen he

Tussen meisen lijkt het me wel lastiger want dan zijn pesterijen minder zichtbaar volgens mij. Maar dat heeft noets met stenen te maken (hoewel, sticks and stones..)

Margje

Ach, je man was wat kort door de bocht en reageerde misschien wat heftig. De jongens houden er heus niet direct een jeugdtraumatje aan overMijn man is ook niet zo van de uitleg. Ik vind dus zeker wel dat je andermans kinderen mag corrigeren. Sociale controle is juist wat er ontbreekt in de huidige maatschappij. Onze kinderen worden behandeld als prinsjes en prinsesjes. Al breken ze de tent af, niemand durft meer wat te zeggen, anders heb je gelijk een boze pa of ma op de stoep staan."Mijn schatje doet zoiets niet en bemoei je er niet mee", die houding werkt alleen maar averechts.

In het park

Jaren geleden was dochter met een aantal vriendinnen aan het skaten in het park. Ze hadden een tas van papa meegekregen met wat drinken en iets lekkers, gezellig, de meisjes konden het goed samen vinden en meestal bleven ze de hele woensmiddag weg. Nu niet. Binnen een half uur stond een van de meisjes op de stoep: een paar jongens van school dreigden de tas in het water te gooien en ze belaagden onze dochter. Man loopt even mee, sust de boel en gaat weer naar huis. Kwartier later: weer vriendin op de stoep, weer hetzelfde verhaal. Nu wordt man boos, zet een zware stem op, buldert wat naar links en rechts en stuurt de jongens weg. De lol om nog te skaten is weg, de meiden komen naar huis en spelen verder in de tuin. Tegen zeven uur belt de vader van een van de jongens op, hier en gunter, wat hebben WIJ met ZIJN zoon gedaan? Huh? Ik was niet eens thuis, dat probeer ik hem beleefd uit te leggen en zeg dat ik mijn man wel even ga roepen, hij was die middag thuis en dat ik gehoord had dat er die middag een akkefietje in het park was geweest. Een AKKEFIETJE??? Zijn zoon's fiets in het water gooien door een andere ouder, vind hij geen akkefietje! Ik geef mijn man de telefoon, man luistert en ik hoor hem vragen of hij met zijn zoon hier wil komen. Dan belt man de ouders van de twee vriendinnen en vraagt hen te komen met dochters. Met opgestoken veren komt de bewuste vader met zoon binnen, de rest zit er al. Om een hang verhaal kort te houden: zoon moest thuis uitleggen waarom hij zo snel thuis was en had daarom deze versie verzonnen als variatie op hetgeen hij had gedaan. Vader en zoon druipen af, wij hebben verder nog een gezellige avond gehad. De meisjes hebben nooit meer last van deze jongen gehad!

Corrigeren andermans dementerende familielid....

Had ik gisteren per ongeluk.....
WE wilden met schoonmoeder naar buiten lopen, maar er zijn vaak anderen die dan mee naar buiten glippen.... Onrustig; vergeten dat het niet han dig is alleen van de afdeling af te gaan: triest maar helaas: u moet die andere kant op, mevrouw. Soms best lastig voor je dan eindelijk buiten staat met schoonmoeder....
Gisteren ook zo. Iedere keer als ik dacht dat ik een persoon weer had overgehaald (met al mijn tact) de andere kant op te lopen zodat ze niet meeglippen in de sluis (een halletje met 2 deuren die aan beide zijden opengaan, om de beurt en de ene deur met een code zodat mensen niet zo maar weglopen), kwam er weer iemand aanlopen diie mee naar buiten wilde lopen. Ik begon licht geirriteerd te raken en op het moment dat ik dacht 'nu kan het' kwam er weer een meneertej aanlopen die mee wilde naar buiten. Dus zei ik, 'Nee, meneer gaat u die kant maar op, zo gaat u verkeerd hoor' Nee, begon die man, ik moet naar huis, ik wil naar buiten, laat u mij door'(maar ja, dat zeggen ze allemaal)
Dus ga ik vlak voor hem staan om te voorkomen dat hij doorloopt en begin nog eens op mijn allerliefste toon uit te leggen dat hij echt echt echt de ander kant op moet.... Ik maak een stopteken vlak voor hem om nog eens te benadrukken, want hij is wat volhardend.'Maar mevrouw, zegt hij dan ineens mij helder aankijkend"U denkt toch niet dat ik patient ben?'......
Uh Ja.... dacht ik dus wel. Hij had er de leeftijd voor, zijn brilletje zat wat schreef en hij had grote blauwe plekken op zijn hoofd. Tja of dat nou een reden is om te denken dat hij opgenomen was. Tja. Je ziet dementie niet aan de buitenkant he.
Toen hij in de sluis verder praatte met mij begreep ik wel dat hij echt niet opgenomen was aldaar. Ik kreeg (nadat ik sorry had gezegd) een enorme lach kick. De man lachtte met me mee. Misschien ook wel van opluchting.....

Toch kun je je vergissen flupke

Waren ooit bij een familielid in zo' n soort tehuis en een keurige meneer in een net pak sprak met ons en leidde ons rond. Ik dacht dat hij daar werkte, maar ineens bleek dat ook hij daar opgenomen was!

Jaymza

Vooral blijven doen

Pech Margje, traumatische ervaring

Maar wat mij betreft, vooral blijven doen. Ook (vooral) bij mijn eigen kids. Is heel leerzaam voor ze.

Een correctie van een vreemde komt veel beter aan dan een van je eigen ouders (ik kan me er nog wel een paar herinneren uit mijn eigen jeugd, heel leerzaam...)

Ook al is het ietwat onredelijk is het een goede les voor de kids dat niet iedereen even redelijk is en dat sommige mensen gevoeliger en intoleranter zijn dan anderen. En dat ze daar tot op zekere hoogte ook rekening mee moeten houden.

Moeder wordt gecorrigeerd...

Toen mijn zoon nog geen 4 jaar oud was, nam ik hem mee naar de supermarkt en hij mocht in zo'n autootje zitten waar je een muntje in moet gooien terwijl ik een paar schappen verderop wat boodschappen pakte. Ondertussen riep mijn zoon me, maar ik was niet snel genoeg naar zijn zin dus stampte hij met z'n voet op het autootje wat nogal herrie maakte, dus ik liep snel naar hem toe. "Mama ik wil een kusje" riep hij... Terwijl ik naar hem toe liep zei ik dat hij dan wel eerst moest ophouden met zo herrie maken maar voordat ik uitgesproken was sprong er een mevrouw tussen mij en mijn zoon in die mij zoon de les begon te leren dat hij geen dingen kapot mocht maken! Waarop ik zei, mevrouw, ik ben er al, hij houdt al op. Waarop de mevrouw zich naar mij keerde en zei dat ik dan wel eens mocht beginnen met opvoeden omdat hij de hele zaak afbrak. En dat als hij bij haar op school ging hij van school gestuurd zou worden!
Was ik even blij dat hij nog niet naar school ging... Ik vind het goed als mensen mijn kinderen corrigeren maar het moet wel redelijk blijven...
Het autootje heeft er trouwens niets aan overgehouden van z'n gestamp!

Ook zoiets

Afgelopen weken stonden we op een camping. In de tweede week kwamen er 2 jongens staan, bijna naast ons. het waren 2 jongens van rond de 17 jaar maar eigenlijk waren er voortdurend 5 tot 10 jongeren op de plek aanwezig die voor behoorlijk wat overlast zorgden op het veldje waar verder vooral gezinnen met kinderen stonden. Wij zaten het dichtste bij en zeiden er een aantal keer wat van (of de muziek zachter mocht en of ze wat zachter konden praten als onze kinderen gingen slapen e.d.). Er werd nauwelijks naar geluisterd. Omdat wij dit niet prettig vonden zijn we naar de campingbeheerder gegaan, tot twee keer toe want na de eerste keer ging het maar eventjes beter. De tweede keer kwam de beheerder precies op het goede moment toen er zeker 10 jongeren zaten met muziek flink hard aan. De jongens kregen de keuze of vertrekken of naar een andere plek. Ze kozen voor het laatste. De ouders van de jongens stonden ook op dezelfde camping, hadden een vaste standplaats daar, en kwamen helpen. Dit ging met flink wat lawaai gepaard en gemopper over ons gepaard. Op het laatst rijdt een van de moeders weg op een scooter. Ik zit voor de tent te lezen en ze roept naar mij: veel plezier nog, stelletje zeikerds! Ik riep terug: bedankt hoor. We hebben er maar om gelachen want wij waren toch van de jongens af maar het was echt te gek voor woorden natuurlijk. Die ouders vonden dat hun jongens niets gedaan hadden. Zelf waren ze echter net zo erg.

Nog meer patiënten

Het verhaal van Flupke doet me denken aan een verhaal dat ik eens hoorde toen ik nog met personeel in verzorgingshuizen werkte. Een personeelslid vertelde toen dat zij eens in de gang liep en een bewoner (dacht zij) tegenkwam met zijn gulp open. Zij bedacht zich geen moment en ritste de gulp dicht. Jullie raden het reeds... de beste man was alleen op bezoek.
n@nny

Margje,

Ik hoop dat je er mee doorgaat. Ik probeer het ook. Als een soort tegenwicht. Mijn zoon werd gepest door zijn voormalige klasgenoten. Ze gooiden allerlei dingen naar zijn raam (afhankelijk van het seizoen: modderballen, mandarijen of ijsballen) ondertussen roepend dat hij, zeg maar niet de seksuele voorkeur hadden als zij'. Toen ze begonnem met eieren, was voor mij de maat vol. Ik ben ze achterna gefietst, gezegd dat ze moesten ophouden met zo raar doen, dat ik ze als kleuters nog had voorgelezen op school. Een paar stopten toen, van de anderen heb ik de ouders gebeld (nooit de klassenlijsten met telefoonnummers weggooien) Bij één van de ouders heb ik aangebeld, en gezegd dat het volgende incident voor de wijkagent was. Eén vader reageerde heel mooi. Hij vroeg me volledig uit over wat zijn zoon geflikt had, vroeg me op de hoogte te houden. Omdat zijn zoon een nogal pittig kind was, en hij liever niet wilde dat hij in aanraking zou komen met justitie. Omdat hij niet altijd zicht had op wat zijn zoon uitspookte, vroeg hij hulp. Hij bedankte me notabene! Nadien heb ik hem nog één keer gebeld, omdat er weer sprake was pesten. Daarna was het afgelopen. Dus, bemoeien met andermans kinderen kan ook goed uitpakken!

Overassertieve ouders

Ja, ik kan me vaak niet inhouden, dus corrigeer er op los. Mijn man idem dito.
Pas nog in de dierentuin in het aquarium waar de akoestiek al van zichzelf heel heftig is: Achter elkaar aan rennende, schreeuwende jongetjes. Omdat ook nog eens overal bordjes hangen met een picto dat je hier zachtjes moet zijn, maant mijn man (een bonk spierbundels van 2 meter 5) de jongens tot stilte. Hun papa begint meteen te galmen dat niemand iets over zijn jongens heeft te zeggen, behalve hijzelf". Man kijkt eens fronsend op de boze papa neer, die daar alleen maar driftiger van wordt en zijn jongens extra aanmoedigt om lekker te schreeuwen: "Die meneer heeft niets met ons te maken".
Corrigeren roept vaak een reactie op om de verhoudingen weer gelijk te trekken, zo gaan mensen ook schelden als je hen aanspreekt als ze fietsen op de stoep en ze jouw kind bijna omver rijden.
Ik dacht altijd dat die assertieve houding typisch iets van Nederlanders was, maar Duitsers hebben dat trekje blijkbaar ook.
Iets anders viel mij op, dat heel veel allochtone kinderen hier op de grootstedelijke kinderboerderij de dieren mogen plagen: schreeuwend erachteraan rennen, slaan, met stokken en stenen naar dieren gooien. Als je hen daarop aanspreekt, snappen ze je niet helemaal. Een vader zei een keer "Het zijn maar dieren, is niet probleem", een moeder zei dat het een spelletje was. Die mensen hadden niet het gevoel dat hun kinderen fout zitten. Maar deze ouders reageerden ook niet vervelend of agressief tegen mij toen ik er wat van zei.

Ja minthe

Die ervaring heb ik dus ook. Was daar eigenlijk al een heel verhaal over aan het typen.

Een jongetje zei zelfs: 'jij moet je daar niet mee bemoeien' (snotaap). En deed er nog een schepje bovenop. En ik was daar samen met een andere moeder, die de zelfde nationaliteit heeft als dat jongetje. Toen ze aan mij vroeg wat er was, zei ze daarna alleen maar: 'ouders moeten op de kinderen letten'. Maar toen haar zoon even later hetzelfde deed, zei zij daar ook niks van. Haar Nederlands is niet zo best, dus ik vraag me nog steeds af hoe ze dat nu bedoelde.

Hier speelt dus blijkbaar een gevalletje cultuurverschil mee. Al zie ik kinderen van het gemiddelde Tokkie gezin overigens ook exact hetzelfde doen. Zonder correctie.

Zien sommige mensen dieren dan alleen als lopend eten?

Verstuurd met de Ouders Online iPad app

Ik vind het niet leuk

Hoi,

Andermans kinderen corrigeren als er geen ouders in de buurt zijn kan, mits voorzichtig. Maar als ouders in de buurt zijn, vind ik het erg storend! Wat mij ook nog wel eens overkomt is dat bijvoorbeeld op een feestje iemand tegen mij zegt dat ik mijn kind moet corrigeren. Vind ik ook best irritant.

Liora

Het is een beetje onze functie

Onze woonsituatie is bedacht om vandalisme in te dammen cq te voorkomen. Niet direct om politie-agentje te spelen, maar wijzen op fout gedrag mag wel. Dat houdt niet in dat we overal iets van zeggen, zodra het ons niet bevalt. Als een kind dus besluit om de hele buurt bij elkaar te klengen door op de glijbaan te timmeren, dan zeg ik daar niets van, tenzij het wel érg lang duurt en ik het gewoon zat wordt. In de eerste jaren is het best wel eens voorgekomen dat we naar buiten zijn gegaan om te corrigeren. Het gedrag wat we toen bespraken, komt naar mijn gevoel sindsdien amper meer voor. Dat kan aan de kinderen liggen, of omdat kinderen begrepen dat we er op letten. Maar het commentaar wat je dan van die kinderen krijgt! "Nou, jij bent me moeder niet, dus je hebt niks te zeggen!" "Ik hoef niet naar jou te luisteren!" "Jij hebt niks over mijn broertje te zeggen, zeikwijf!" Enzovoorts. Ik moet er eigenlijk om lachen, want het zegt meer over die kinderen dan ze beseffen, maar ik blijf het wel verbazingwekkend gedrag vinden.
In andere situaties zal ik alleen corrigeren, als ik er echt veel last van heb en de ouders er niet bij zijn. Tenzij ik echt héél veel last van het gedrag heb en die ouders echt totaal geen aanstalten maken om er een eind aan te maken, maar dan moet ik wel erg wanhopig zijn.

Mirthe

Ik geloof dat ik in het aquarium zelf niets gezegd zou hebben. Vervelend dat die jongetjes zo deden, maar dat overleef ik dan ook wel weer. Maar bij zo'n situatie bij de kinderboerderij zou ik ook wat zeggen. Jammer dan dat die ouders in de buurt zijn, maar zulk gedrag moet meteen stoppen en niet pas als de ouders begrijpen dat dat weleens de bedoeling kan zijn. Prettig dat die ouders niet tegen je tekeer gingen.
Ik denk overigens dat je assertief niet juist toepast Assertief zijn is met een ander communiceren zonder agressief te worden. Die vader had bijvoorbeeld kunnen zeggen "Vervelend dat u last heeft van mijn jongens, maar ik ben erbij en spreek ze op hun gedrag aan als ik dat nodig vind." Daar kun je het mee eens zijn of niet. Die vader reageerde agressief. Mensen die corrigeren, willen dat ook nog wel eens agressief doen. En ook dat roept een agressieve tegenreactie op. Het is soms best lastig om niet agressief te reageren, omdat je dan al snel in de overlegmodus vervalt. Zou je willen stoppen met gillen? Nou nee dus, want het ging net zo lekker

Liora...

als jou dat nogal eens overkomt dan is het misschien handig om eens te overwegen of al die bemoeizuchtige types misschien last hebben van jouw kind en jouw bemoeienis misschien bij je kind veel meer gewenst is???
Om te voorkomen dat het een ettertje wordt?

Flupke

Dat is nog maar de vraag natuurlijk. Ik herinner me een regenachtige dag, en mijn peuter stampte heerlijk in de plassen met zijn geweldige kikker regenlaarzen.. Een voorbijlopend ouder echtpaar keek mij zeer misprijzend aan, en stelde dat het een schande was, dat een kind dat mocht. Als je als peuter niet in plassen mag stampen, wanneer dan wel??

Oh zeker

Ik herinner me nog twee verzuurde dames die op hoge toon tegen mijn kleutertje klaagden over het stoepkrijt dat ze aan de wieltjes van hun rollator zouden krijgen. Ik stond verdekt opgesteld op het balkon (eerste verdieping), en heb op een gegeven moment maar naar beneden geroepen hoe mooi ze aan het tekenen was. En tegen de dames enthousiast 'goedemiddag!'.

Prettig

Ik vind het heel prettig als anderen mijn kinderen aanspreken; zeker als ik er zelf niet bij ben of het niet zie. Ik zie helaas niet altijd alles, ook niet als ik zelf in de buurt ben. Bovendien zie ik soms iets niet als overlast maar heeft een ander er wel last van. Dan vind ik het prettig als ze dit of bij melden of rechtstreeks bij het kind. Natuurlijk zijn sommige mensen heel gevoelig en zeggen misschien wel iets van wat ik niet belangrijk vind maar aan de andere kant ik ben ook niet de maatstaf van alles wat wel of niet acceptabel is en de kinderen moeten ook leren rekening te houden met andere mensen.

Mijn jongste zoon en nichtje kunnen heel goed met elkaar opschieten. Dat is meestal heel fijn maar het nadeel is dat ze ook heel goed samen kattenkwaad uit kunnen halen. Ze zijn nu wat ouder en rustiger maar toen ze wat jonger waren hebben ze af en toe wel wat stoute dingen gedaan. Als andere volwassenen hun daar ook op aanspreken als ze het zien dan is dat alleen maar fijn. Ik wil niet dat mijn kinderen denken dat ontoelaatbaar gedrag alleen ontoelaatbaar is als ik het zie. Wat dat betreft zijn vreemde ogen die ook meekijken heel fijn.

Zoiets als met die steentjes was nou typisch iets geweest wat ze hadden kunnen doen. Goed dus als er dan een Margje en Margje man er wat van zeggen als ik het niet zie.

Overigens spreek ik ook wel andere kinderen aan als ze aan het klieren zijn of iets raars uitspoken.