Collumn van justine gelezen?
Verplichte anticonceptie voor slechte ouders
door Justine Pardoen
Het is gemakkelijk om tolerant, solidair en goedgeefs te zijn in tijden van overvloed. Als iedereen genoeg heeft, heb je minder last van elkaar. Eerlijk delen kost geen moeite als er genoeg is voor iedereen, en elkaar iets gunnen doet geen pijn. Inmiddels zie ik hoe waardeloos deze waarden zijn in tijden van schaarste.
De zeven vette jaren zijn voorbij, nu hebben we zeven magere jaren. Dan is het dus extra moeilijk om te laten zien wat we als samenleving belangrijk vinden: tolerantie, eerlijk delen, uitgaan van vertrouwen, opkomen voor elkaar, en zorgen voor de zwakkeren.
Het lijkt wel alsof al die waarden opnieuw uitgevonden of opnieuw bevochten moeten worden. In tijden van schaarste verdampen vrijheid, gelijkheid en broederschap als sneeuw voor de zon.
Neem nou die discussie die om de zoveel jaar weer de kop opsteekt: moeten ouders die er niets van bakken, verplicht aan de anticonceptie?
Ja, vindt Pieter van Vollenhoven, die zich gespecialiseerd heeft in rampspoed en ongelukken. Veel jeugdzorgers vinden dat ook. Zij vinden dat je ouders hun recht op zelfbeschikking moet kunnen ontnemen. Als dat nodig is. En óf dat nodig is, bepalen zij natuurlijk, want wie anders?
Het gaat daarbij om ouders die verslaafd zijn, een psychiatrische ziekte hebben, of gebrekkige verstandelijke vermogens. De integriteit van het eigen lichaam is blijkbaar alleen voorbehouden aan mensen met hooggeleerde goedkeuring.
Wie komt er straks in aanmerking voor verplichte anticonceptie? Iedereen die zijn kinderen mishandelt? Of met een risicoprofiel voor kindermishandeling? Workaholics zijn ook vaak minder goede ouders. Wel eens gehoord hoe kinderen praten over hun tweeverdienende ouders die ze alleen in het weekend zien? Of wat te denken van gezinnen met streng gelovige ouders, die hun kinderen slaan omdat de dominee of de imam dat zegt?
Ik wil niet flauw zijn. Ik begrijp heus wel dat de kinderbeschermers deze discussie willen voeren in het belang van de kinderen die nu lijden onder slechte ouders. Het leven van die kinderen gaat inderdaad niet over rozen. Ze komen met een slechte start de wereld in, zijn vaak niet goed gehecht, en krijgen niet de beste kansen. Blijkbaar is de zorg die deze moeilijke gezinnen nodig hebben nog steeds niet goed te regelen.
Erik Gerritsen, bestuursvoorzitter van Bureau Jeugdzorg Agglomeratie Amsterdam, stelde al voor om onmachtige ouders onder toezicht te stellen. Dan kun je de kinderen zelfs met de ouders erbij uit huis plaatsen. Kennelijk zijn we met al onze jeugdzorg, maatschappelijk werk, jeugdgezondheidszorg, en wat niet al, niet in staat om ouders en kinderen daadwerkelijk te helpen en bij te staan.
Ga er maar vanuit dat deze gezinnen 24 uur per dag zorg nodig hebben. Maar waarom dóen we dat niet gewoon: zorgen dat zo'n gezin 24 uur per dag zorg krijgt? Omdat het dan nog steeds kindermishandeling is? Of omdat het te duur is? Is dat het: dat we het er niet voor over hebben?
Als dat het geval is, zal dat in tijden van schaarste al helemaal overwogen worden. Dan is verplichte anticonceptie een stuk goedkoper. Te denken valt ook aan verplichte sterilisatie. Dat is nog goedkoper en nog veiliger.
Mijn hart ligt bij de kinderen en hun beschermers. Maar mijn hoofd zegt: niet doen, het verplichten van anticonceptie. Ik begrijp alle goede bedoelingen heus wel. En ik weet dat die kinderen het niet gemakkelijk hebben. Maar ik ken ook ouders en kinderen die ermee leren leven: dít zijn mijn ouders, maar ik ben blij dat ik er ben. En zwakke ouders zijn vaak blij met de structurele hulp, hoewel het soms een tijd duurt voordat ze het rouwproces door zijn om te accepteren dat ze dat nodig hebben.
Het komt er nu op aan te laten zien wat onze fundamentele menselijke waarden ons waard zijn: dat we tolerant, goedgeefs en solidair kunnen zijn en kunnen opkomen voor de zwakkeren, ook in tijden dat het zwaar wordt en er wat minder te verdelen valt.
Ga rondom die gezinnen staan, ook al kost het een boel. Ga met al je middelen en menskracht helpen waar het echt nodig is, in plaats van alle Nederlandse gezinnen lastig vallen met onnozele controles. Blijf verslaafden, andersdenkenden, criminelen, geestelijk gestoorden en zwakbegaafden als mens zien. Zie jezelf in de ander en vraag je dan af: wat zou ik willen?
Laten we in ieder geval voorkomen dat we gaan tornen aan fundamentele mensenrechten, zoals het recht op zelfbeschikking als het gaat om het krijgen van kinderen. Geen arts, geen jeugdzorger, geen lid van het koninklijk huis die voor een ander mag beslissen dat hij zich niet mag voortplanten.
Laten we bewijzen dat we pal staan voor de belangrijkste waarden die een samenleving menselijk maken. Juist nu komt het erop aan om de volgende generatie te laten zien hoe je dat doet: samenleven in niet ideale omstandigheden.
Justine Pardoen
[email protected]
Ik vind wat Justine noemt een slechte start voor kinderen van deze ouders wel erg zacht uitgedrukt. Er zijn een hoop kinderen die er niet levend van af komen of hun hele leven met ernstige trauma's te kampen hebben. Niet zelden volgen ze door zo'n verwrongen wereldbeeld ook nog eens de slechte voorbeelden van hun ouders. Met alle gevolgen vandien voor de volgende generatie.
Ben het er dan ook niet mee eens. Vind dat heel veel ouders, waar dan echt wel heel zorgvuldig naar gekeken moet worden, echt gedwongen anti-conceptie zouden moeten krijgen.
Behalve dat is het ook nog eens zo dat het handen vol geld kost om al deze ouders de kans te geven en hen dus te begeleiden bij het ouderschap. Om uiteindelijk toch tegen allerlei grenzen aan te lopen. Zouden al die ouders daar nou ook echt gelukkiger van worden, van dat recht op het maken van kinderen om er dan toch achter te komen dat ze in de praktijk het eigenlijk toch niet aankunnen? Want zo is het uiteindelijk ook nog vaak: dat die ouders die hun eigen beperkingen niet overzien bedenken dat ze waarschijnlijk erg gelukkig worden van het krijgen van een kindje maar dat ze ook daarin eigenlijk hevig teleurgesteld worden en nog weer eens, knalhard, tegen hun eigen beperkingen oplopen. Deze mennsen moeten echt tegen zichzelf in bescherming genomen worden. En ja, dan maar bemoeizorg. Beter dan het 'recht' op een kind voor hen die daar niet mee kunnen dealen.
Nee, in deze kwestie wo4rdt er echt te weinig gekeken naar wat een kind verdient als het op deze wereld komt.
Makkelijk praten
'Dan had ze wel anders gepraat. Het gaat om ouders die al eerder een kind ernstig mishandeld of vermoord hebben."
Het valt me op inderdaad, dat in een studeerkamer, achter een PC, met wat geleerde boeken in de buurt, het makkelijker praten is over 'onvervreemdbare rechten' en zelfbeschikking' als wanneer je dagelijks de gevolgen ervan ziet.
Makkelijk
Henk, het is ook wel erg makkelijk om zonder enige blik op de hulpverleningsomgeving, de politiek, de geschiedenis en de wetgeving, jou situatie zo uniek te verklaren dat je de gevolgen voor anderen niet wenst te overzien.
En wat dan te doen met mannen?
Roosje Katoen: "Het gaat er dus om dat de moeder van baby P nadat zij haar kind heeft mishandeld/laten mishandelen met de dood tot gevolg gedwongen anticonceptie toegediend moet krijgen. Zodat ze dezelfde fout niet nog een keer kan maken.
Ik vind het onbegrijpelijk dat daar mensen tegen zijn. Ervan uitgaande dat eea bewezen is natuurlijk."
En wat dan te doen met vaders/vrienden die de kinderen mishandelen? Zij krijgen nu als eea bewezen is celstraf maar kunnen als zij vrij komen weer opnieuw kinderen mishandelen. Bij hen maar handen afhakken o.i.d.?
Waarom alleen bij vrouwen evt. verplichte anticonceptie/steralisatie? Hoe wil je dit preventief bij mannen voorkomen, dat zij geen kinderen gaan mishandelen?
D.
Mannen
Voor mannen geldt wat mij betreft hetzelfde als voor vrouwen. Overigens was de mishandelaar van baby P niet de vader, voor wat het waard is.
Fiorucci
""Om je te realiseren dat het om mensen gaat, en wat empathie te hebben, heb je geen studie nodig.""
Nou met wat empathie kom je er niet hoor!. Met alleen wat begrip ook niet. Je zult echt wat meer in je mars moeten hebben om te snappen/ doorgronden wat deze groep mensen willen/kunnen/begrijpen enz.
Dat is ook waar ik mij aan stoor aan het stuk van Jusine, het is o zo makkelijk praten vanaf de zijlijn.
Annej
Ik neem aan dat die hulpverleners wel hebben geweten dat je niet zwakbegaafd/verslaaft of een andere beperking hebt. Dat bedoelde ik met capabel genoeg.
""Je kunt mij proberen weg te zetten als een incident maar helaas ben ik niet de enige.""
Dat is ook niet mijn bedoeling geweest.
Het punt is nu juist
Dat het volgens het voorstel van Van Vollenhoven moet gaan om preventieve anticonceptie bij drugsverslaafden, psychiatrisch patienten en verstandelijk gehandicapten. Hij heeft het vziw niet om een straf voor mensen die al eerder een kind hebben gedood of laten verkommeren. Overigens zijn daar in de straf al mogelijkheden voor, en is dus een deel van bovenstaande discussie overbodig.
Wat het probleem dus is: preventieve anticonceptie omdat bij bepaalde groepen de kans (niet bewezen dus) dat een eventueel kind mishandeld wordt groter is dan bij andere groepen. Ik ben daar mordicus tegen, omdat ik het ten eerste immoreel vind. Dit gaat lijnrecht in tegen het recht op zelfbeschikking. Verder vind ik het enorm kort door de bocht: als het mogelijk is om groepen te definieren die in aanmerking zouden moeten komen voor preventieve anticonceptie, het dan zeker ook mogelijk is om diezelfde groepen preventief voor te lichten, ermee te praten, er in therapieen op in te gaan, er oudercursussen op los te laten, hulpverlening in te zetten enzovoorts.
Dat er hier in deze discussie dan mensen zijn die het kostenaspect noemen als en argument tegen deze hulpverlening vind ik helemaal onverdraaglijk en onmenselijk. Dus het kost te veel om mensen te helpen, en daarom maar een enorme morele kloof overstappen en overgaan tot preventieve, verplichte anticonceptie. Ik vind het schandalig, en ook schandalig dat er hier zo gemakkelijk over wordt gedacht.
Dan is er nog een aspect, namelijk dat van de glijdende schaal. Die is er namelijk wel degelijk: ik zie staan: psychiatrisch patienten, minder begaafden en drugsverslaafden. Hoe meet je dat, wat zijn de normen, komt er niet ook om de hoek kijken dat de grote groep deze kleine groepen minder wenselijk acht. En is het zo, eens een psychiatrisch patient, altijd een psychiatrisch patient, of drugsverslaafde? En welke grens wordt aangehouden voor verstandelijk gehandicapten? Is dat een iq van 80, van 70 of van 60, of toch hoger? En wie bepaalt dat. En dan heb je inderdaad ook nog situaties zoals wat AnneJ is overkomen. Ondanks de vergoelijkende woorden die daarover hier gesproken worden blijft het toch allemaal mensenwerk, is vrijwel alles bij jeugdzorg subjectief, ben je heel erg afhankelijk van de persoon in kwestie, van diens or dier ervaring, van de eigen persoonlijke normen en dergelijke.
(Een van de redenen dat Nederland en veel andere landen tegen de doodstraf zijn is de kans op een verkeerde veroordeling, hoe klein die kans ook is. Ik vind dit hetzelfde, er is altijd een kans dat je het fout hebt, en als je googelt op fouten bij Jeugdzorg zie je dat dat eerlijk gezegd vrij vaak gebeurt.)
Nogmaals, er zijn binnen de wet en binnen wat al gebeurt genoeg mogelijkheden om mensen te straffen voor misdaden tegen hun kinderen. Het gaat in dit voorstel om preventie bij specifieke groepen, nog voordat er kinderen zijn!
Nooit aan beginnen!
Eens met mirreke
Ik ben het helemaal met Mirreke eens. Prachtige post.
Linda
Het zijn geen mensen van een andere planeet. Natuurlijk is een studie etc handig als je op professionele basis met mensen met dergelijke problemen omgaat. Maar menselijkheid, invoelend vermogen, ook van de niet professionelen om deze mensen heen,vind ik belangrijk. Wat is trouwens een hulpverlener zonder empathie? He-le-maal niks.
Goed verwoord, mirreke
Heel goed verwoord, Mirreke. Alle goede bedoelingen ten spijt gaat het hier toch om bepaalde (vaag omschreven) groepen preventief rechten te ontnemen door een club die niet aan waarheidsvinding doet.
Het gaat immers om het belang van het mishandelde kind. Hierdoor is een vermoeden of bij een statisch ongunstige groep horen al voldoende om in te grijpen. Men wil geen tijd verdoen om uit te zoeken of het waar is. Dat daarbij dan echter totaal over de rechten en belangen van het niet-mishandelde kind en de niet-mishandelende, maar wel verdachte ouders wordt heengewalst, doet er kennelijk niet zo toe.
Om een concreet voorbeeld te noemen. omdat baby Hendrikus werd geboren in een gezin waarbij de kans op mishandeling groter was dan normaal hebben ze besloten niet af te wachten òf dat zou gebeuren, maar heeft jeugdzorg de baby gelijk zelf mishandeld door het een jaar van hot naar her te slepen. Hoezo hechtingsproblematiek? En ze hebben er nog steeds geen verantwoording voor hoeven af te leggen.
Ik vind het een PVV-achtige redenatie dat als mensen uit een bepaalde groep meer kans hebben om last te veroorzaken of zich crimineel te gedragen dat je dan die hele groep waartoe ze behoren alvast maar preventief veroordeeld en rechten ontneemt.
10 jaar geleden heeft de gezondheidsraad al een uitgebreid onderzoek ingesteld over verplichte anticonceptie voor zwakbegaafden met de conclusie dat dat beslist geen goed idee is. Zie http://www.gezondheidsraad.nl/sites/default/files/[email protected]
De redenen zijn o.a omdat in willekeurige volgorde.
1) in strijd met nationale en internationale grondrechten
2) er met de huidige wetenschap geen voorspelling kan worden gemaakt over iemands ouderschapscompetentie.
3) een regeling die dwang op grond van het belang van een derde mogelijk maakt brengt het gevaar van uitholling van de bescherming van de lichamelijke integriteit met zich mee, wat de deur openzet voor misbruik van deze regeling.
4) Je niet iemands rechten en belangen kan schenden omwille van een derde die in feite niet bestaat en (zelfs zonder anticonceptie) misschien wel nooit zal bestaan. Je kunt niet iemands rechten ondergeschikt maken aan die van een virtuele derde persoon.
5) de wilsonbekwaamheid vaak wordt vastgesteld volgens suggestief natte vinger werk
6) de mogelijkheden voor hulp en voorlichting voor zwakbegaafden wat betreft veilige sex, anticonceptie en ouderschap zwaar onvoldoende worden benut en veel beter kunnen.
7)Als voor verruiming van de mogelijkheden tot het onder dwang toepassen van anticonceptie zal worden gekozen, zal dat derhalve, als het belang van het eventuele kind dat vereist, zijn toegestaan bij iedereen waarvan een arts en andere betrokkenen vermoeden en plausibel kunnen maken dat hij niet tot het opvoeden van een kind in staat is en die zich niet bewust is van de mogelijke gevolgen van zijn verminderde ouderschapscompetentie voor het belang van een eventueel kind (ook al kan hij zijn eigen belangen wel redelijk waarderen), en zelf geen anticonceptiemaatregelen neemt.
Ik denk dat de mensen die voor dit soort regelingen zijn de illusie hebben dat alleen wat schreidende gevallen er door aangepakt worden en niet beseffen hoe goot en flexiebel de genoemde groepen opgerecht kunnen worden. Onder psychiatrische patienten vallen bijv ook alle ouders die ooit eens AD hebben voorgeschreven gekregen, mensen met AD(H)D, PPD-nos, toekomstige volwassenen die als kind een rugzakje op school hebben gekregen, enz. enz.
Als ze 10 jaar geleden al naar uitgebreid onderzoek hebben geconcludeerd dat dit beslist goed idee is voor zwakbegaafden dan zie ik niet in waarom nu hetzelfde voorstel voor een uitgebreidere groep ineens geen sociaal gevraalijke consequenties zal hebben.
Groeten Primavera
Wat zou je als moeder doen?
Al vrij lang geleden heb ik bij OOL een bericht gelezen van een moeder met een geestelijk gehandicapte dochter. Zij had besloten haar dochter te laten steriliseren omdat ze ervan overtuigd was dat dit beter was voor zowel dochter als toekomstig kleinkind.
Ik kan dit helemaal begrijpen en en zou mij niet verbazen als iks tot dezelfde conclusie zou komen(als ik in die situatie was geweest, wat nooit zo geweest is)
Tegelijkertijd begrijp ik ook heel goed dat anderen niet kunnen beslissen wie er wel of geen kinderen mogen krijgen, juist vanwege alle verkeerde beslissingen die dan genomen zouden kunnen worden. Daar ben ik het ook mee eens.
Inge, het feit dat ik tegen deze regeling voor
Voor vaagomschreven groepen ben (zie bv ook de geweldige post van primavera) betekent niet dat ik in het hypothetische geval van mijn eigen minderbegaafde dochter geen gebruik zou willen maken van de concrete mogelijkheden die er binnen de bestaande regelingen allang zijn. Ik begrijp de problematiek wel, maar ik denk dat dit de een zo grensverleggende en gevaarlijke regeling geen oplossing is. Sterker nog, per individueel geval zijn er vaak allang oplossingen in beeld. En nog sterker! De echt hartverscheurende gevallen zijn die waarbij er allang hulpverlening in bij betrokken is! Waardoor ik de indruk krijg dat een dergelijke regeling alleen maar bedoeld is om hulpverlening te ontlasten en vrij te pleiten of omdat, oh griezels, adequate hulpverlening te duur zou zijn!
Als wij hier zelfs maar half serieus over denken raken we een stukje van onze menselijkheid kwijt, is mijn stellige opvatting.
mirjam
Inge, het feit dat ik tegen deze regeling voor
Voor vaagomschreven groepen ben (zie bv ook de geweldige post van primavera) betekent niet dat ik in het hypothetische geval van mijn eigen minderbegaafde dochter geen gebruik zou willen maken van de concrete mogelijkheden die er binnen de bestaande regelingen allang zijn. Ik begrijp de problematiek wel, maar ik denk dat dit de een zo grensverleggende en gevaarlijke regeling geen oplossing is. Sterker nog, per individueel geval zijn er vaak allang oplossingen in beeld. En nog sterker! De echt hartverscheurende gevallen zijn die waarbij er allang hulpverlening in bij betrokken is! Waardoor ik de indruk krijg dat een dergelijke regeling alleen maar bedoeld is om hulpverlening te ontlasten en vrij te pleiten of omdat, oh griezels, adequate hulpverlening te duur zou zijn!
Als wij hier zelfs maar half serieus over denken raken we een stukje van onze menselijkheid kwijt, is mijn stellige opvatting.
mirjam
En met dank aan mijn zelfdenkende ipod
voor de soms wat vreemde zinnen en de dubbele post...
mirjam
Hmmm...
Een vrouw, met een verstandelijke beperking, heeft 10 kinderen. Allen met een verstandelijke beperking, waarvan er nog maar 2 (van 16 en 18) thuis wonen (de overige kinderen zijn uit huis geplaatst).
De oudste heeft een kindje van 1 jaar, vriendin heeft een verstandelijke beperking, zij wonen allen bij moeder in. Het huis is zwaar vervuild (gelukkig krijgen ze huishoudelijke hulp).
Maar neem me niét kwalijk dat mijn eerste reactie geen vriendelijke reactie was
Overigens....
....ben ik niet zomaar voor verplichte anticonceptie, maar bij zo'n schrijnende situatie snap ik het eerlijk gezegd niet.
Nouja, ik heb misschien makkelijk praten
Mirreke
"Sterker nog, per individueel geval zijn er vaak allang oplossingen in beeld. En nog sterker! De echt hartverscheurende gevallen zijn die waarbij er allang hulpverlening in bij betrokken is! Waardoor ik de indruk krijg dat een dergelijke regeling alleen maar bedoeld is om hulpverlening te ontlasten en vrij te pleiten of omdat, oh griezels, adequate hulpverlening te duur zou zijn!"
Wat ik hier te vaak lees is dat de hulpverlening het maar moet regelen en hier weer een zin dat er vanuit wordt gegaan dat in de schrijnende gevallen wel hulpverlening bij betrokken is. Zucht....... Volgens mij stelt Justine nu juist voor om ook als samenleving je verantwoordelijkheid te nemen EKC's, Wraparound care en dies meer.
Sommige gezinnen Mirreke kunnen het nooit alleen. Hoe zie je dat nou concreet voor je?
Waarom moet de hulpverlening dit allemaal oplossen? Wel makkelijk om dit maar de schuld te geven als het dan niet lukt. Waar blijft de verantwoordelijkheid van ouders om goed ouderschap uit te oefenen?
Zie ook verdrag voor de Rechten van het Kind.
Annej en de verschillende referentiekaders
"Nog gisteren trof ik een competente ouder waarvan de dochter bij de autismepoli door een orthopedagoog doorgezaagd werd over een trauma in de jeugd of in de huidige thuissituatie als verklaring voor haar autisme"
Die ouder denkt waarom zagen ze zo door. Ik denk: goed en uitgebreid diagnostisch onderzocht.
Als ze zaken vergeten is het niet goed, als ze te veel doorzagen om juist een compleet diagnostisch beeld te vormen is het ook niet goed.
Wisse dan staan ze quitte
"Wat juist zo verbaast is het gebrek aan kritische zelfreflectie bij jeugdzorg!"
Dat missen sommige ouders nou ook en die hebben daarbij hulp nodig, soms vergaande maatregelen.
Kan het niet mooier maken dan het is, teveel te ernstig beschadigde kinderen gezien.
Mirreke
Nee Mirreke het gaat niet om preventief anticonceptie voor die groepen. Het gaat wel degelijk om ouders die al hebben mishandeld, kinderen blijven krijgen. Kinderen die meteen bij de geboorte uit huis worden geplaatst omdat hulpverlening in het gezin geen zin heeft.
Liora
Liora, lees dat stuk van Caroline Forder eens door. Het voorstel betreft veel groepen ouders:
"Uit de in de nota gegeven beschrijving van het probleem blijkt echter dat de potentiële doelgroep groot is: drugsverslaafde, depressieve moeders, zich prostituerende moeders, moeders met een borderline persoonlijkheidsstoornis, dakloze en zwakbegaafde moeders en ouders die zich op de ingevingen van God verlaten in kwesties als de medische behandeling van hun kind. De voorstellen richten zich op ‘de groep ouders die eerder blijk hebben gegeven op geen enkele wijze in staat te zijn kinderen op te voeden en waarvan verwacht mag worden dat zij daartoe in de (nabije ) toekomst ook niet toe in staat zullen zijn. Het eerder gedwongen verliezen van het ouderlijk gezag of het uit huis zien plaatsen van een kind kan een indicatie opleveren dat een ouder niet in staat is om een kind een opvoeding zonder verwaarlozing of mishandeling te geven.
Alle ouders die eerder uit het gezag ontheven of ontzet zijn[1] lopen het risico om voor de maatregel in aanmerking te komen. Bij herhaalde ontheffingen of ontzettingen uit het gezag loopt een ouder een grote kans doelwit te worden van de voorgestelde maatregel. Eveneens wanneer een kind onmiddellijk na de geboorte bij de moeder wordt weggehaald. .......
Ondertoezichtstelling van het eerste, ongeboren, kind zou al voldoende kunnen zijn (p. 7). Ook een verstandelijke beperking van een van de ouders zou een indicatie zijn dat de maatregel noodzakelijk is (p. 7).
De rechter zou de maatregel kunnen opleggen naar aanleiding van gegevens die door bureau jeugdzorg worden overlegd. Uit onderzoek is gebleken dat er op aandringen van deze instanties te veel kinderen uit huis worden geplaatst, al dan niet in gesloten jeugdzorg. Wat rechtvaardigt de verwachting dat juist de anti-conceptiemaatregel wel voldoende zuinig zal worden toegepast? Uit de lijst van de in de nota gegeven voorbeelden blijkt al de neiging tot te ruime toepassing."
http://carolineforder.blogspot.com/2011/03/nota-onverantwoord-ouderschap-is.html
Margriet
Ik geloof niet dat ik zo happig op hulpverlening was geweest als ik thuis wat te verbergen had gehad aan trauma's bij mijn kinderen. Het kan wel erg zorgzaam klinken maar ik voel me toch werkelijk de maat genomen als ik voor hulp kom met mijn kind en ik mag eerst aantonen dat er bij mij thuis niet mishandeld wordt. Dan denk ik, die mensen die hun kinderen mishandelen komen niet vrijwillig dus dan is het blijkbaar wel een optie om hulpvragende ouders de maat te nemen. En de gevolgen zijn niet gering. En het is gewoon prijsschieten want je komt voor hulp. Daaruit blijkt al dat je een probleem hebt waar je een oplossing voor komt zoeken. Het is schokkend om dan te ervaren dat je alleen hulp kunt krijgen als je eerst de maat genomen wordt. Goede diagnostiek ammehoela, je wordt ook nog eens geconfronteerd met een stuitend gebrek aan deskundigheid bij deze en gene en een warboel aan voorzieningen waar je alleen al een goede gids bij nodig hebt.
Margriet: huh?!
Wisse: "Wat juist zo verbaast is het gebrek aan kritische zelfreflectie bij jeugdzorg!"
Margriet: 'Dat missen sommige ouders nou ook en die hebben daarbij hulp nodig, soms vergaande maatregelen.'
Huh Margriet, je zet hoogopgeleide professionals op één lijn met zwakbegaafden?!
Die zwakbegaafde ouders hebben niet voor niets HULP nodig. Dat zal niemand ontkennen. Flauw om dan te zeggen 'maar de ouders doen het ook niet goed' als antwoord op kritiek op de hoogopgeleide professionele hulpverlening!
Zullen we die 'vergaande maatregelen' dan ook maar toepassen op de hulpverleners?!
Vertrouwensrelatie
Als je zo aan de gang gaat kun je mijn gezin niet helpen want dan trek ik me terug. Ik ben helemaal bereid om uit te zoeken wat ik fout doe en dan hulp te krijgen om door mijn gedrag naar mijn kinderen toe mij te verbeteren maar als je zo begint dan ben je me wel kwijt. Dus ga vooral zo door met goede diagnostiek, je ziet wat je wilt zien. Maar met hulpverlening heeft het dan niet veel meer te maken meer met een soort crisismanagement uit onbekendheid, wantrouwen en het zekere voor het onzekere nemen. Maar daar kom ik toch echt niet voor.
Naieviteit
En dat zeg ik vanuit mijn naieviteit en de hoop dat hulpverlening ook weer hulpverlening kan worden. Het is te dol voor woorden dat je hulp komt zoeken en dan beschuldigt wordt dat je een probleem hebt met je kind dat je blijkbaar niet op kunt lossen. Dat is alsof je bij de bakker om brood komt en die gaat je dwingen om zelf de bakkerschool te volgen en brood te gaan bakken want anders krijg je niets te eten. Gebrek aan deskundigheid is dat. Want de echte hulp is dus ook met een lampje te zoeken. En ik vraag me werkelijk af wat voor hulp zwakbegaafde en psychiatrische ouders dan krijgen behalve een toezichthouder die er bovenop gaat staan om te kijken hoe het mensen niet lukt om zonder deskundige hulp hun problemen op te lossen. Nee, als hulpverlener zou ik me dood schamen. Hulpverlenen is je passie, problemen oplossen op een praktische manier. Kijk nou eerst eens als hulpverlener wat je nodig hebt om gezinnen goed te helpen en dring daar op aan bij de politiek. Wat heb je nodig zodat het wel gaat lukken om jou gezin weer op de rails te krijgen. En scheer niet alle ouders over een kam. Maar ja. Daar heb ik niets meer aan. Ik waarschuw ouders dat de hulpverlening niet eerlijk is, niet man en paard noemt maar in achterkamertjes over jou gezin vergadert tunnelvisiet met verdachtmakingen gebaseerd op onbegrip, ondeskundigheid en gebrek aan middelen om echt te kunnen helpen. En dat je dat maar beter kunt weten van tevoren. Ouders en hulpverleners vertrouwen elkaar niet dus doe je daar alleen zaken mee met een rechte rug en een minimum aan noodzakelijk contact.
Fiorucci
""Het zijn geen mensen van een andere planeet. Natuurlijk is een studie etc handig als je op professionele basis met mensen met dergelijke problemen omgaat.""
Een studie etc is handig?. Dit is gewoon noodzakelijk als je als professional wil en kunt werken met deze groep. Denk je nu echt dat iedereen dat maar zo kan gaan doen?.
""Maar menselijkheid, invoelend vermogen, ook van de niet professionelen om deze mensen heen,vind ik belangrijk.""
Dat ben ik het helemaal met je eens. Maar meer dan dit hebben ze dan ook niet te bieden.
"" Wat is trouwens een hulpverlener zonder empathie? He-le-maal niks.""
Juist! En ik mag hopen dat alle hulpverleners die empathie hebben.
Hulp of toezicht
AnneJ: 'En ik vraag me werkelijk af wat voor hulp zwakbegaafde en psychiatrische ouders dan krijgen behalve een toezichthouder die er bovenop gaat staan om te kijken hoe het mensen niet lukt om zonder deskundige hulp hun problemen op te lossen.'
Kijk eens naar die documentaire die hierboven genoemd werd. Ik heb deel 1 gezien en ik ben geschokt door de 'kwaliteit' van de 'intensieve' hulpverlening. Het is meer toezicht dan hulp. Ik kan alleen maar hopen dat de documentaire een zeer vertekend beeld van de werkelijkheid geeft!
De hulpverleners hebben duidelijke ideeën over wat ze wel/niet wenselijk of toelaatbaar vinden, dit zijn deels ook harde normen voor wel/niet uithuisplaatsing van kind. Maar de hulpverleners communiceren die ideeën en normen slecht, vaag, onduidelijk. Maar later veroordelen ze wel, met harde gevolgen. Ik vind dat niet eerlijk.
De hulpverleners doen meer aan toezicht dan aan (praktische) hulp. Terwijl het over zwakbegaafden met zeer weinig geld gaat die duidelijk hulp nodig hebben bij praktische zaken en bij planning. Twee voorbeelden:
Met de zwakbegaafden (die al een kind hebben of zwanger zijn) wordt anticonceptie besproken. Ja dat willen ze wel, graag. Spiraal. Maar de uitvoering van het plan, afspraak maken met dokter en die nakomen, spiraal kopen, etc., wordt geheel aan de zwakbegaafden overgelaten. Die zijn van goede wil maar tja dan komt er wat tussen en is er weer een week voorbij, etc. Nou als de hulpverlening zo'n hoge prioriteit geeft aan anticonceptie voor deze mensen, dat men het zelfs gedwongen zou willen doen, nou dan denk ik: als ze willen, help ze meteen! ga mee naar de dokter, zorg dat dat spiraal er meteen al is, help mee afspraken te maken, help ze eraan herinneren, haal ze op, ga samen... Maar nee, iedere week is er weer een gesprekje over waarom het weer niet gelukt is om het spiraal te plaatsen.... Ik snap daar niets van. Op zich best aardig, dat gesprek, en goed om die mensen te leren om zelf dingen te regelen, maar ik heb toch het idee dat de hulpverlening hier de prioriteit uit het oog verliest.
Tweede voorbeeld. Zwakzinnig echtpaar heeft problemen om 3/4-jarig kind op tijd naar school te brengen en ze zijn daar op aangesproken door de 'hulp'verlening. Fietsen kapot, pijn in de knie, etc. Echtpaar heeft zeer weinig geld, schulden, etc. Maar ze willen laten zien dat ze echt hun best doen voor het kind en kopen een autootje. Trots laten ze zien dat kind nu wel op tijd naar school gebracht wordt. De hulpverleenster kan op zich de intentie wel waarderen maar zucht diep over o o die schulden en ze kunnen niet voorzien wat voor kosten een auto met zich mee brengt etc. Dan vraag ik me af: waarom heeft die hulpverleenster/coach niet veel eerder samen met het echtpaar het vervoersprobleem opgelost?! Fiets laten repareren; andere, handiger fiets gekocht; taxi/busje geregeld; weetikveel. En waarom moeten deze mensen het met heel erg weinig geld doen, terwijl het normaal al moeilijk genoeg voor ze zou zijn? Waarom worden deze mensen in praktische zin niet veel beter geholpen en begeleid? En hoezo kunnen deze mensen die onder de allerintensiefste vorm van begeleiding zouden staan, zo ontzettend veel buiten medeweten van de coach doen?
Ik had eigenlijk pas over de documentaire willen schrijven als ik deel 2 ook al had gezien, maar dit was dus alvast een voorproefje. Ik heb nog meer voorbeelden. Tot de volgende keer...
Hulp of toezicht
Ik heb het gezien Wisse. Dat gebrek aan hands-on mentaliteit is mij ook opgevallen. Misschien kan dat ook aangeleerd worden in de opleiding dat je sommige mensen gewoon bij de hand moet nemen en dat je ze ook later nog vaardigheden aan kunt leren. Maar ook vond ik het een vraag om mislukking. Zo'n erop of eronder situatie leidt tot grote druk en dan is het heel moeilijk om zaken dan nog op orde te houden. Mij viel ook het enthousiasme op van sommige ouders om er echt wat van te maken. Ik wil direct aannemen dat het vaak heel moeilijk is en schrijnend maar er is ook nog winst te behalen. Die tunnelvisie gesprekken en het verschil in communicatiestijl, de beperkte mogelijkheden om zaken praktisch op te kunnen lossen. En ja, wordt er eentje boos dan mag die vertrekken alsof echte ouders nooit eens boos of onredelijk worden of zo?
Als ik met mijn kinderen hun kamer opruim ga ik toch ook niet met mijn handen op mijn rug staan?
Kansloze hulpverlening
De reacties op het forum bij Machteloos.
http://dokument.ncrv.nl/forum/uitzendingen-2011/11-en-19-juli-machteloos/kansloze-hulpverlening
Er wordt een zelfstandigheid van mensen verwacht die ze (nog) niet hebben en misschien nooit krijgen, maar ze krijgen ook de kans niet om dat aan te leren, dat moet blijkbaar spontaan lukken.
Margriet (zelfreflectie, je hebt gelijk daarin)
"Wat juist zo verbaast is het gebrek aan kritische zelfreflectie bij jeugdzorg
Dat missen sommige ouders nou ook en die hebben daarbij hulp nodig, soms vergaande maatregelen.
Kan het niet mooier maken dan het is, teveel te ernstig beschadigde kinderen gezien. ""
Het is dat jij het hier plaatst anders had ik het gedaan. Het beroerde is dat er bij deze groep juist zo weinig zelfreflectie aanwezig is en daarom deze groep zo moeilijk te begeleiden is. Het is dan ook zo moeilijk om als niet en wel hulpverlener deze groep er van te doordringen om geen kinderen meer te nemen omdat het gewoon niet lukt om kinderen op te voeden. Zij zelf zien dat niet.Het ligt niet aan hun, nee het ligt aan de eisen die er gesteld worden(die ze onzinnig vinden of onbelangrijk) om een kind op te voeden. Dat zijn eisen van de drie r's (Rust, Reinheid en Regelmaat). Dit zijn toch wel de basis behoeften voor een kind. Maar deze groep moet dat leren. En dat lukt gedeeltelijk wel met begeleiding, maar vaak ook niet omdat ze het nut ervan gewoon niet inzien (hebben dit vaak ook niet van huis uit mee gekregen of gewoon niet gesnapt). Vaak gaat het daarin al mis, met als gevolg verwaarlozing. Ook kun je je voorstellen wat er bij deze ouders gebeurt uit onmacht (het onvermogen om zich in te kunnen leven in een kind). Als je zelf het vermogen als een kind hebt kun je je niet inleven in je kind.
Als je verslaafd bent heb je wel wat anders aan je hoofd (je wilt scoren) Ook al heb je van huis uit wat anders meegekregen. Het scoren is belangrijk, je kind komt op te tweede plaats. Je ziet niet wat je kind nodig heeft alleen wat je zelf nodig hebt.
Ook bij verschillende psychiatrische aandoeningen is het moeilijk om je te kunnen inleven in een kind (je bent te veel op je zelf gericht). Je hebt moeite om ook nog voor je kind te zorgen, je hebt eigenlijk genoeg aan je zelf.
Die indicatie is er voor dat moment voor deze groep ouders. Het is voor hen erg vervelend om bij een toekomstig kind te moeten bewijzen dat het wel lukt om een kind op te voeden. Dat lijkt mij ook erg moeilijk voor deze ouders om aan de eisen te voldoen die er gesteld gaan worden. Ik ben daar ook dubbel in. Ze hebben al de stempel van het niet "kunnen" en dan blijf je toch met een gevoel zitten van "kunnen" ze het nu wel?. Of was het beter geweest dat er geen kinderen meer zouden zijn gekomen bij deze ouders.
