Collumn van justine gelezen?
Verplichte anticonceptie voor slechte ouders
door Justine Pardoen
Het is gemakkelijk om tolerant, solidair en goedgeefs te zijn in tijden van overvloed. Als iedereen genoeg heeft, heb je minder last van elkaar. Eerlijk delen kost geen moeite als er genoeg is voor iedereen, en elkaar iets gunnen doet geen pijn. Inmiddels zie ik hoe waardeloos deze waarden zijn in tijden van schaarste.
De zeven vette jaren zijn voorbij, nu hebben we zeven magere jaren. Dan is het dus extra moeilijk om te laten zien wat we als samenleving belangrijk vinden: tolerantie, eerlijk delen, uitgaan van vertrouwen, opkomen voor elkaar, en zorgen voor de zwakkeren.
Het lijkt wel alsof al die waarden opnieuw uitgevonden of opnieuw bevochten moeten worden. In tijden van schaarste verdampen vrijheid, gelijkheid en broederschap als sneeuw voor de zon.
Neem nou die discussie die om de zoveel jaar weer de kop opsteekt: moeten ouders die er niets van bakken, verplicht aan de anticonceptie?
Ja, vindt Pieter van Vollenhoven, die zich gespecialiseerd heeft in rampspoed en ongelukken. Veel jeugdzorgers vinden dat ook. Zij vinden dat je ouders hun recht op zelfbeschikking moet kunnen ontnemen. Als dat nodig is. En óf dat nodig is, bepalen zij natuurlijk, want wie anders?
Het gaat daarbij om ouders die verslaafd zijn, een psychiatrische ziekte hebben, of gebrekkige verstandelijke vermogens. De integriteit van het eigen lichaam is blijkbaar alleen voorbehouden aan mensen met hooggeleerde goedkeuring.
Wie komt er straks in aanmerking voor verplichte anticonceptie? Iedereen die zijn kinderen mishandelt? Of met een risicoprofiel voor kindermishandeling? Workaholics zijn ook vaak minder goede ouders. Wel eens gehoord hoe kinderen praten over hun tweeverdienende ouders die ze alleen in het weekend zien? Of wat te denken van gezinnen met streng gelovige ouders, die hun kinderen slaan omdat de dominee of de imam dat zegt?
Ik wil niet flauw zijn. Ik begrijp heus wel dat de kinderbeschermers deze discussie willen voeren in het belang van de kinderen die nu lijden onder slechte ouders. Het leven van die kinderen gaat inderdaad niet over rozen. Ze komen met een slechte start de wereld in, zijn vaak niet goed gehecht, en krijgen niet de beste kansen. Blijkbaar is de zorg die deze moeilijke gezinnen nodig hebben nog steeds niet goed te regelen.
Erik Gerritsen, bestuursvoorzitter van Bureau Jeugdzorg Agglomeratie Amsterdam, stelde al voor om onmachtige ouders onder toezicht te stellen. Dan kun je de kinderen zelfs met de ouders erbij uit huis plaatsen. Kennelijk zijn we met al onze jeugdzorg, maatschappelijk werk, jeugdgezondheidszorg, en wat niet al, niet in staat om ouders en kinderen daadwerkelijk te helpen en bij te staan.
Ga er maar vanuit dat deze gezinnen 24 uur per dag zorg nodig hebben. Maar waarom dóen we dat niet gewoon: zorgen dat zo'n gezin 24 uur per dag zorg krijgt? Omdat het dan nog steeds kindermishandeling is? Of omdat het te duur is? Is dat het: dat we het er niet voor over hebben?
Als dat het geval is, zal dat in tijden van schaarste al helemaal overwogen worden. Dan is verplichte anticonceptie een stuk goedkoper. Te denken valt ook aan verplichte sterilisatie. Dat is nog goedkoper en nog veiliger.
Mijn hart ligt bij de kinderen en hun beschermers. Maar mijn hoofd zegt: niet doen, het verplichten van anticonceptie. Ik begrijp alle goede bedoelingen heus wel. En ik weet dat die kinderen het niet gemakkelijk hebben. Maar ik ken ook ouders en kinderen die ermee leren leven: dít zijn mijn ouders, maar ik ben blij dat ik er ben. En zwakke ouders zijn vaak blij met de structurele hulp, hoewel het soms een tijd duurt voordat ze het rouwproces door zijn om te accepteren dat ze dat nodig hebben.
Het komt er nu op aan te laten zien wat onze fundamentele menselijke waarden ons waard zijn: dat we tolerant, goedgeefs en solidair kunnen zijn en kunnen opkomen voor de zwakkeren, ook in tijden dat het zwaar wordt en er wat minder te verdelen valt.
Ga rondom die gezinnen staan, ook al kost het een boel. Ga met al je middelen en menskracht helpen waar het echt nodig is, in plaats van alle Nederlandse gezinnen lastig vallen met onnozele controles. Blijf verslaafden, andersdenkenden, criminelen, geestelijk gestoorden en zwakbegaafden als mens zien. Zie jezelf in de ander en vraag je dan af: wat zou ik willen?
Laten we in ieder geval voorkomen dat we gaan tornen aan fundamentele mensenrechten, zoals het recht op zelfbeschikking als het gaat om het krijgen van kinderen. Geen arts, geen jeugdzorger, geen lid van het koninklijk huis die voor een ander mag beslissen dat hij zich niet mag voortplanten.
Laten we bewijzen dat we pal staan voor de belangrijkste waarden die een samenleving menselijk maken. Juist nu komt het erop aan om de volgende generatie te laten zien hoe je dat doet: samenleven in niet ideale omstandigheden.
Justine Pardoen
[email protected]
Ik vind wat Justine noemt een slechte start voor kinderen van deze ouders wel erg zacht uitgedrukt. Er zijn een hoop kinderen die er niet levend van af komen of hun hele leven met ernstige trauma's te kampen hebben. Niet zelden volgen ze door zo'n verwrongen wereldbeeld ook nog eens de slechte voorbeelden van hun ouders. Met alle gevolgen vandien voor de volgende generatie.
Ben het er dan ook niet mee eens. Vind dat heel veel ouders, waar dan echt wel heel zorgvuldig naar gekeken moet worden, echt gedwongen anti-conceptie zouden moeten krijgen.
Behalve dat is het ook nog eens zo dat het handen vol geld kost om al deze ouders de kans te geven en hen dus te begeleiden bij het ouderschap. Om uiteindelijk toch tegen allerlei grenzen aan te lopen. Zouden al die ouders daar nou ook echt gelukkiger van worden, van dat recht op het maken van kinderen om er dan toch achter te komen dat ze in de praktijk het eigenlijk toch niet aankunnen? Want zo is het uiteindelijk ook nog vaak: dat die ouders die hun eigen beperkingen niet overzien bedenken dat ze waarschijnlijk erg gelukkig worden van het krijgen van een kindje maar dat ze ook daarin eigenlijk hevig teleurgesteld worden en nog weer eens, knalhard, tegen hun eigen beperkingen oplopen. Deze mennsen moeten echt tegen zichzelf in bescherming genomen worden. En ja, dan maar bemoeizorg. Beter dan het 'recht' op een kind voor hen die daar niet mee kunnen dealen.
Nee, in deze kwestie wo4rdt er echt te weinig gekeken naar wat een kind verdient als het op deze wereld komt.
Een vraag over pleegzorg, of eigenlijk de pleegzorgvergoeding
Waar ik naar aanleiding van dit draadje en dat hieronder wel over aan het piekeren ben: de pleegzorgvergoeding. Ouders zijn bijvoorbeeld in de bijstand, hebben daarnaast financiele problemen. Die ouders laten we in de huidige situatie lekker aanrommelen, totdat het helemaal misgaat, de situatie voor de kinderen te onveilig wordt bevondenen de kinderen uit huis worden geplaatst in een pleeggezin. Dan is elk kind plots ruim 500 euro waard, plus de kosten van de voogd en andere begeleiding. Wat ik dan eerlijk gezegd niet begrijp is waarom een dergelijk bedrag dan niet in het eigen gezin aan zo'n kind besteed kan worden. Je kunt zo'n kind daarmee eigen begeleiding geven, op een clubje doen, zorgen dat kleding en spullen in orde zijn, je kunt er wellicht een deel gezinsbegeleiding uit financieren. Zorg dat het bedrag per kind niet door de ouders wordt beheerd maar door bv. een bewindvoerder/begeleider.
Je zou dan erg veel trauma's kunnen voorkomen en veel gezinnen goed op de rit kunnen zetten.
Ik vraag me af waarom de kosten van een kind klaarblijkelijk geschat zijn op gemiddeld zo'n 500 euro, maar je als gezin met 3 kinderen, in de bijstand of met een ander klein inkomen, alleen de kinderbijslag erbij krijgt. Je wordt geacht je eigen kinderen te kunnen betalen, maar zogauw je problemen hebt en het kind wordt uit huis geplaatst, dan is er als vergoeding wel 500 euro voor beschikbaar...
Misschien weet iemand waarom dit zo geregeld is?
Ik kan me eerlijk gezegd trouwens zomaar voorstellen dat het voor mensen met een kleine beurs best aantrekkelijk kan zijn om dan een pleegkind erbij te nemen.
Anne
Vanuit gaande dat je nu je tegen mij richt??
Want ik zie ook wel dat als je een paar nare zaken hebt gehad dat je alles in dat licht gaat zien. Maar dat zou je zelf ook moeten kunnen begrijpen.
-> Dat begrijp ik, maar we hebben het in deze discussie over extremen toch?
En lees zelf ook eens een goed boek of doe een specialistische training in plaats van een workshopje of een Triple-P cursusje.
-> Je bagatelliseert Triple P cursusjes. Dat is nou net een programma dat wel evidence based is... en laag drempelig. En wat is een goed boek? Wees dus ook als ouder niet bevooroordeeld over jeugdzorgwerkers. Die kun je ook niet over een kam scheren...
Integerheid en deskundigheid. En dat is niet aan leeftijd gebonden.
-> Dat is onmeetbaar, wat voor de een integer en deskundig is is dat voor een ander niet. Vb. een jeugdzorgwerker kan integer en deskundig zijn maar wel kinderen misbruiken....Ik noem maar even een extreem iets.
Kortom wees eens concreter in wat je verwacht van jeugdzorgwerkers. Mijn indruk is niet veel, omdat je ze liever vermijd toch? Dat mag, jouw keuze en je zal je redenen daarvoor hebben. Waarom voed je ze dan wel op zonder exact achtergronden te weten. Ik snap dat niet zo goed.
Mirreke
ik stel je een vraag, waarop ik eigenlijk niet een algemeen antwoord verwacht. Jij besteed dus liever alles uit aan die 'foute' jeugdzorg?
Margriet
In deze discussie gaat het inderdaad over extremen en hoe makkelijk dat ontaard in een tunnelvisie over alle ouders en waarom het dus geen goed idee is om anticonceptie af te dwingen in een zorgsituatie.
En over integriteit zou je het eens moeten zijn. Ik kan me niet echt goed voorstellen dat je je integer voelt als je weer eens zo'n suggestief dossiertje opbouwt. Na een paar keer zo'n anti ouders pamflet gemaakt te hebben zou er toch eens een kwartje moeten vallen.
Anne
Ik zie die extremen in de praktijk dus vandaar dat ik een wat andere mening heb. Dat ontaard nergens in een tunnelvisie over alle ouders. Dat is jouw ervaring, die moet je scheiden van deze discussie. Maar goed nu wordt het wel erg meta.
En over integriteit zou je het eens moeten zijn.
-> Ïk houd ook van integere personen. Maar als je naar de definitie kijkt blijkt het om iets subjectiefs te gaan. Vb. Wilders kan op mensen ook als een integer iemand overkomen. Nou op mij niet. Daar zit de kern van het probleem.
Mirreke
Je suggereert nu of ouders wel goede zorg zouden bieden maar het niet zouden kunnen betalen en daarom een kind uit huis zou worden geplaatst. Lees nog eens na wat je schrijft...
Denk je dat dat een rechter daarvoor een MUHP afgeeft?
Margriet
Ik kan mijn ervaring moeilijk scheiden van deze discussie. Ik ben namelijk niet de enige ouder met de ervaring dat tunnelvisie en een gebrek aan integerheid de hulpverlening aan ouders en kinderen belemmeren. Lees integerheid eens op de Wikipediapagina. En dan Jongleur over de schreef op de site van stichting KOG. http://www.stichtingkog.info/pages/publicaties/jongleur-over-de-schreef.php
Izar, aanzuigende werking
"En 500 euro per kind meer voor een bijstandsgezin lijkt me gewoon niet zo'n goed plan. Qua aanzuigende werking en zo."
Aanzuigende werking: daarvoor heb je dan eerst ook al die, in verband met bestaande problemen, verplichte begeleiding of bemoeizorg, eventueel een voogd. Het lijkt me niet echt dat dat aanzuigende werking heeft. Waar het mij om gaat is dat hetzelfde kind in de ene situatie niet meer geld mag kosten, maar zogauw het uit huis is geplaatst al zomaar 500 euro als vergoeding aan de pleegouders oplevert. Om spullen voor te kopen??? Per maand?? Dat ene bed en rek bij Ikea kost dat bij lange na niet, laat staan elke maand.
En ik ken een aantal pleegoudergezinnen, die echt niet minder zijn gaan werken. Als dat al zo zou zijn zou je dat per geval kunnen gaan bekijken.
Maar los daarvan: waarom dat geld niet gewoon in het gezin zelf ge-investeerd? Minder risico voor het kind, zo blijkt dus uit het genoemde onderzoek, en veel minder emotioneel trauma voor alle betrokkenen. En dat dan niet doen omdat het een aanzuigende werking zou hebben? Komt zo onhartelijk over, net zoals dan maar kiezen voor verplichte preventieve anticonceptie omdat daadwerkelijke hulp te duur zou zijn...
Flauwe reactie?
"Beetje flauwe reactie aan Margriet. Jij stelt: "Het zou fijn zijn als we dat vermogen, die kunst, door willen geven aan mensen aan wie dat niet gegeven is. Dan maar met een beetje hulp, zo erg is dat toch niet?" Dat vind ik van een andere orde dan het betalen van belasting en premies waarmee we ons sociale zekerheidsstelsel in stand houden. Het merendeel van de mensen betaalt dat geld omdat het nu eenmaal verplicht is. Ze hoeven er weinig persoonlijke inspanningen voor te leveren. Dat is anders bij het doorgeven van de kunst van opvoeden, van de wijze waarop je een gezin bij elkaar houdt. Dat vergt de nodige inspanning van een ieder die dat zou kunnen."
Precies, als je die instelling ook binnen de jeugdzorg hebt, dan is de intentie dus hulp, en niet afstraffen. Maar die intentie hoeven we niet perse allemaal te hebben, die intentie kan van het jeugdzorgbeleid uitgaan, net zoals er een belastingregeling is waaruit een aantal gemeenschappelijke voorzieningen en vangnetten worden betaald. In naam is er nu een vangnet voor ouders, maar in werkelijkheid is het dat vaak niet, het is eerder een bestraffende instantie. Ik denk eerlijk gezegd dat veel mensen een hulpvraag uitstellen uit angst, waarna dus pas 'hulp' komt als problemen veel te hoog zijn opgestapeld. En ja, (ik weet even niet wie het vroeg) financiele problemen zijn vaak een groot onderdeel van de totale problemen binnen een gezin. Neem die weg, en je kunt constructief gaan proberen een en ander op te lossen.
Laag inkomen
In een onderzoek van het SCP (een ramings- en verdeelonderzoek, dus een onderzoek dat op voorhand moet voorspellen waar het meeste geld naartoe moet voor jeugdzorgmaatregelen) worden vijf factoren genoemd:
1. Mannelijk geslacht;
2. Laag opleidingsniveau van de kinderen;
3. Een-oudergezin;
4. Een niet-Westerse achtergrond;
5. Laag inkomen.
Dus ja, laag inkomen verhoogt wel degelijk de kans op een MUHP. en nee, de rechter zal niet besluiten op grond van een laag inkomen. Wel op grond van de beschreven gevolgen van dat lage inkomen.
Een ander voorbeeld: vroeger.... kregen weduwnaars met kinderen vanzelfsprekend gezinshulp (of het kind werd door familie opgevangen). Men ging ervan uit dat als moeder wegviel een belangrijke gezinstaak niet kon worden uitgevoerd en dat de kostverdienende man daarbij ondersteuning nodig had. Weduwen kregen een uitkering. Om dat gelijk te trekken kregen ook weduwnaars een uitkering, zodat zij eventueel zelf hulp zouden kunnen inschakelen. Alleen de uitkeringen van weduwen en weduwnaars werd inkomensafhankelijk. Dus kostverdienende weduwnaar bleef achter zonder uitkering en zonder gezinshulp. Maar wel met toezicht, en wel met ingrijpen als het niet goed gaat. In een rapportage van BJZ zal een dergelijke verklaring niet worden opgenomen, zodat de rechter daar geen oordeel over kan geven. Het is wel degelijk de vraag in hoeverre de bezuiningsmaatregel voor weduwen en weduwnaars op het gebied van jeugdzorg juist een kostenverhogend effect heeft.
Probleem is uiteraard dat het ook gaat over mensen die gescheiden zijn en dat daarbij altijd nog de factor 'eigen keuze' een rol speelt.
Je kunt er berekeningen op los laten: wat zou het kosten als we deze kinderen een OTS en eventueel een UHP 'geven' en wat zouden we voor dat geld direct aan hulp kunnen geven. Bijvoorbeeld: hoeveel kost het om het water en de elektriciteit weer aan te laten sluiten of om het kind naar een clubje te laten gaan of om naschoolse opvang te betalen, of om die ene mevrouw gordijnen en tuinhekjes te geven.
Als jeugdzorg bij de gemeente komt zouden dit soort 'berekende hulpverlening' mogelijk kunnen zijn. Dan is er wel een voorwaarde, namelijk dat gemeentes niet veel geld uitgeven aan controles, indicaties en bureaucratie uit angst een dubbeltje teveel uit te geven aan konkrete hulp.
Een voorbeeld van mijn vrees: Mijn moeder zit momenteel in een procedure bij de WMO van haar gemeente om een tweede toilet op de eerst verdieping te krijgen, zodat ze 's nachts en bij ziekte niet de trap af hoeft met alle problemen en risico's van dien. Woningbouw vindt het prima (verhoogt de verkoopwaarde van de huurwoning op den -korte-? duur), maar nu de gemeente nog. Gemeente heeft geen geld, zegt men. Wel geld voor functionaris 1 en functionaris 2 die komen praten en rapporten maken, voor een medische keuring door een onafhankelijk bureau en voor een verhuisvergoeding als ze naar een bejaardenwoning gaat. Maar nog geen tweede toilet. Procedure loopt nog.
Tsjor
Glashelder?
Er is voor mij 1 ding glashelder: verplichte preventieve anticonceptie voor groepen? NEE! Voor de rest heb ik vooral vragen over waarom een bepaalde aanpak niet anders kan.
Tsjor
"Bijvoorbeeld: hoeveel kost het om het water en de elektriciteit weer aan te laten sluiten of om het kind naar een clubje te laten gaan of om naschoolse opvang te betalen, of om die ene mevrouw gordijnen en tuinhekjes te geven."
Sorry hier kan ik niets mee, dit is te simpel, sorry het roept bij mij een cynische reactie op. Het zijn wel oplossingen, maar er zijn vaak praktische problemen. De schuld moet eerst worden gesaneerd, ondertussen zit moeder met drie kinderen in een ijskoud huis, netwerk kan niets bieden. Maar lekker laten zitten die kinderen? Of de nso heeft een mega lange wachtlijst, ouders dan maar weken met kinderen laten zitten... Op een schuld van duizenden euro nog maar een schuld maken met gordijntjes en een tuinhekje. Of maar bijzondere bijstand aanvragen. Of de buurvrouw laten naaien?
En een ander dilemma. Als ouders het niet voor elkaar hebben waarom moet dit altijd vanuit de jeugdzorg aangepakt worden. Waar zijn de andere instanties? Daar ligt vaak het probleem. Andere instanties (lees GGZ, AMW, huisarts, etc etc) doen te weinig, dan sudderte hte maar door en breekt crisis uit en dan worden kinderen betrokken. Dan wordt er vaak acuut gehandeld. Waarom zijn we dat met zijn allen niet voor?
Ik ben niet voor dingen achteraf oplossen maar voor preventie. Hoe voorkom je dat het misgaat bij ouders. Waar is de gemeenschap (ga maar weer eens on topic). Wat kan die nou bijdragen buiten wat belastinggeld? En waarom kan het niet èn èn.
Eens, margriet
Ik ben ook voor preventie. En dan niet voor preventieve anticonceptie maar voor de preventie die jij bedoelt, om te voorkomen dat het bij ouders, in gezinnen, te ver uit de hand loopt. Ik vermoed trouwens dat tsjor daar wel ideeen over heeft. Net als jij noemt zouden ook andere instanties hun verantwoordelijkheid moeten nemen.
Ik vind zelf de gedachte 'it takes a village to raise a child' een erg mooie. Nu inderdaad nog realiteit maken. Veel ouders voelen zich ook alleen staan, bv. met opvoedproblemen, of gewoon dom weg praktische problemen.
Preventie
Natuurlijk is iedereen daar voor. Maar ik denk dat er veel ouders zijn die zich schamen voor b.v de geldproblemen. Als ze al in de schuld hulpsanering zitten hangen ze dit ook liever niet aan de grote klok. Vanuit die schuld hulpsanering wordt daar dan ook een maatschappelijk werker opgezet?. Dus welke instantie zou er van moeten weten dat het mis gaat in een gezin?. De school zou iets kunnen merken?. Veel verzuim is al een reden tot onderzoek vanuit leerplicht. Maar gaan kinderen gewoon naar school hoe wordt het dan gesignaleerd? Als kinderen (of ouders) in aanraking komen met justitie dan pas wordt er gekeken naar een kind en het gezin, hoe is de thuis situatie. Kinderen lopen weg van huis dan komt er pas actie. Als ouders niet bekent staan bij GGZ,AMW of huisarts weet van niets. Ouder(s)aan de drank of drugs,hoe ontdek je dat? Zeker als kinderen wel naar school gaan, maar als ze thuis komen wat dan?. Niemand ziet dan hoe het er thuis aan toe gaat. Als niemand dat dan ziet hoe kun je dan die preventieve hulp gaan bieden?. Hulp krijgen ze nu als het al te laat is.
En weten jullie b.v hoe het met de klasgenootjes thuis gaat?. Ik weet het alleen van de klasgenootjes waar mijn kinderen spelen. Maar daarvan weet ik natuurlijk ook niet alles. Ik denk dat die preventieve hulp hoe graag wij die willen geven niet zo makkelijk is dan het lijkt. Ouders vragen echt niet snel om hulp (ook niet bij familie,vrienden) daardoor zou het dus kunnen escaleren. Maar hoe kunnen we nu juist die ouders wel hulp laten vragen aan andere instanties?.
Ik heb vanavond deze uitzending weer eens terug gezien, het gaat over de kinderrechter.
http://www.uitzendinggemist.nl/afleveringen/1073501
Het is wel een lange uitzending maar laat goed zien hoe het gaat. Ook hoe het gaat met de uit huis plaatsing.
Preventie
Is op dit moment een loos woord. Omdat veel hulp schaars is en ontoegankelijk en vanwege bezuinigingen actief ontmoedigd wordt door wachttijden, toegangseisen, dossiers en eigen bijdragen en door tegenstrijdige belangen binnen organisaties. Bovendien is preventie een zaak die deskundigen zich toeeigenen. Als ouder kun je daar bijna niet mee aankomen. Bovendien is veel hulp van een matige kwaliteit of niet hands-on. Of alleen te vinden via een wirwar van verwijzingen.
De oplossing bestaat niet en ik denk dat we allemaal op ons eigen plekje zo goed mogelijk elkaar moeten helpen Ik zie spots van het Oranjefonds bijvoorbeeld waar ze vrijwilligers vragen voor diverse hulpsituaties en zoiets vind ik ook geweldig. Ik zie ook een aantal mensen in de hulpverlening die zaken heel creatief aan elkaar weten te knopen, petje af.
Voorwaarden
En wat voor instanties opgaat gaat ook zeker op voor familie en vrienden. Veel mensen hebben ook altijd een oordeel over jou hulpvraag, had je maar dit of dat of dan moet je wel dit of dat. En als hulpvrager moet je dan ook sterk in je schoenen staan. Ik neem me dan ook steeds voor als ik iemand help dat ik mijn oordelen nou maar eens thuis moet laten. Iemand heeft zijn best gedaan met de mogelijkheden die hij zij heeft en daar kan ik aan bijdragen maar het is niet gepast om daar een oordeel over te vellen, dat verhoogt de drempel om hulp te vragen alleen maar.
Ik was dus verbaasd dat het zo werkte, werkelijk een naieve zonderling ben ik soms. Als je als ouder met je kind voor hulp komt dan vinden veel hulpverleners dus inderdaad dat je je falend ouderschap komt belijden en dat je het dan ook voortaan maar aan hen over moet laten om de beslissingen voor jou te nemen. Jammer, zo zit ik niet in elkaar. Bovendien moet ik hier de regie wel blijven houden en ik ben degene die de hele zaak, gezin en alles kan overzien. Dus dat is onacceptabel.
Ook familie en vrienden konden onrealistische eisen stellen of mij vergelijken als appels met peren. Er zijn toch meer mensen gescheiden die kinderen lopen ook niet allemaal bij de hulpverlening waarom die van jou wel, allemaal onzin!
Raad
Het gaat erom Izar of je nog zelf mag beslissen of je adviezen opvolgt of niet. En het is een menselijke neiging om te verwachten dat jou adviezen gewoon opgevolgd worden waarvoor geef je ze anders. Ik leer mijn kinderen dat ze adviezen van andere mensen altijd goed aanhoren maar zelf beoordelen of het voor hen zinvol is om het op te volgen, zij gaan erover in situaties die alleen zij kunnen overzien dan. Veel mensen veroordelen jou dan als je toch al kwetsbaar bent en niet de keuze maakt die zij voor jou geschikt achten.
Anne en je referentiekader
"Als ouder kun je daar bijna niet mee aankomen. Bovendien is veel hulp van een matige kwaliteit of niet hands-on. Of alleen te vinden via een wirwar van verwijzingen."
Als dat je referentiekader is dan is het wel erg moeilijk om iets goed te doen bij jou. Het is wel erg makkelijk om de verantwoordelijkheid bij al die logge, traagwerkende instanties te leggen en zelfs preventie vind je maar flauwekul. Als ouder heb je ook de verantwoordelijkheid om aan te geven dat het niet goed gaat, bijvoorbeeld bij de door jouw zo vaak geprezen huisarts. Die hoor ik niet terug in het verhaal. Is die niet hands on, is zijn/haar hulp van matige kwaliteit? Je kraakt eerst de boel af en dan stel je dat er toch nog wel wat goede hulpverleners zijn maar het is eigenlijk toch allemaal niets, netwerk idem dito. Snap je dat ik je nu echt niet meer kan volgen?
Jij kunt het dus duidelijk zelf wel regelen, prima. Helaas is niet iedereen zo 'gebekt'. Zie je dat ook?
Anne
"Het gaat erom Izar of je nog zelf mag beslissen of je adviezen opvolgt of niet."
Volgens mij kan dat goed maar wel binnen bepaalde marges. Die marges zijn geregeld in wetten en verdragen (verdrag voor de rechten van het kind bijv.).
Waarom heeft de een wel last van die "adviezen" en een ander niet. Zit daar niet meer het probleem?
Izar
Je maakt het een persoonlijk probleem Izar. En het is natuurlijk andersom. Als ouder bepaal je zelf welke adviezen je voor jezelf of je kind opvolgt. Alleen in uitzonderlijke gevallen kun je die regierol van de ouder overnemen en onder stricte voorwaarden binnen wettelijke kaders. En daarin ben je als ouder veel kwetsbaarder dan je denkt. Elke hulpverlener is in feite een BOA zonder de daarbij verplichte wettelijke verantwoordingsplicht en ethiek.
Margriet
Dat is mijn persoonlijke ervaring dat de jeugdhulpverlening een wespennest is, maar ook die van andere ouders en daar zijn ook aanwijzingen voor dat dat realistisch is.
De jeugdzorg is nodeloos complex voor alle betrokkenen. http://www.volkskrant.nl/vk/nl/2686/Binnenland/archief/article/detail/977714/2010/02/04/Jeugdzorg-voor-alle-betrokkenen-nodeloos-complex.dhtml
De jeugdzorg is gedragsgestoord
http://www.volkskrant.nl/vk/nl/2686/Binnenland/archief/article/detail/366014/2009/11/21/Jeugdzorg-is-gedragsgestoord.dhtml
En blijkbaar kun je daarvoor geen handen op elkaar krijgen. Instanties als jeugdzorg en politici willen dit beeld niet zien en hebben geen mogelijkheden om de hulpverlening effectiever te maken tegen minder kosten. De respons is voortdurend meer controle en meer geld. En het is nog maar afwachten wat het wordt als de zorg overgaat naar gemeenten.
En goede hulpverleners zijn er ondanks dit systeem, witte olifanten eigenlijk, je moet ze wel weten te vinden en daar wordt ik steeds handiger in. Eigenlijk moet je wel geweldige sociale vaardigheden hebben wil je goed geholpen worden. Dat geldt in elke zorgsituatie maar extreem in de jeugdhulpverlening en nee dat heeft niet iedereen en van je kwetsbaarheid wordt makkelijk misbruik gemaakt.
En natuurlijk zijn er ook ouders die je tegen zichzelf moet beschermen en waar je kinderen tegen moet beschermen maar het is natuurlijk te dol om alle ouders langs een fuik te trekken omdat er ook ongeschikte ouders zijn.
En natuurlijk kun je dat volgen Margriet, die kritiek is niet nieuw.
Huisarts
We hadden een geweldige huisarts voor de kinderen. Deze huisarts had weinig met de jeugdhulpverlening en was daar zeer realistisch in. Desgevraagd meldde de huisarts dat de laatste goede kinderpsychiater al jaren geleden uit de regio vertrokken was. Tsja, niet alleen ouders moeten roeien met de riemen die je niet hebt.
Bescherming
Door gebrek aan deskundigheid en vaardigheden van hulpverleners en de hysterie van de melding kindermishandeling kwam ik in een situatie waar ik mijn gezin moest beschermen tegen de hulpverlening en dan merk je pas hoe kwetsbaar je bent als je die instanties tegenover je hebt. En ja dan ben je afhankelijk van die enkele wel deskundige hulpverlener in een systeem dat er op uit is om elkaar te dekken en kinderen te beschermen tegen hun ouders. Tsja, dat kun je wel afdoen als een persoonlijke ervaring, een incident, een referentiekader, makkelijk hoor. Volgens mij is dat een smoes en gebrek aan zelfreflectie.
Tot elkaar veroordeeld
http://www.destentor.nl/special/jeugdzorg/6372081/Het-probleem-van-jeugdzorg.ece
"Jeugdzorg heeft enorm veel last van de sfeer die is ontstaan. Hulpverleners ontmoeten grote weerstand en steeds vaker zelfs regelrechte agressie. Geen geruststellende basis voor succes dus, vooral ook omdat beide partijen tot elkaar zijn veroordeeld. Nauta vindt dat een gevaarlijke ontwikkeling. "Het wordt ook uitgelokt door de overheid, die te veel wantrouwen uitstraalt. Dat kan zelfs het succes van de nieuwe Centra voor Jeugd en Gezin gaan ondermijnen"
Toch niet echt een situatie waarin je het instanties makkelijker gaat maken om te laten bepalen wie er gedwongen wordt tot anticonceptie.
Anne
"Instanties als jeugdzorg en politici willen dit beeld niet zien en hebben geen mogelijkheden om de hulpverlening effectiever te maken tegen minder kosten. De respons is voortdurend meer controle en meer geld. En het is nog maar afwachten wat het wordt als de zorg overgaat naar gemeenten."
Zolang je in dit soort generalisaties blijft hangen, eigenlijk je alleen richt op wat er niet goed gaat en volgens mijn mening totaal geen zicht hebt op wat er aan ontwikkelingen binnen instellingen (niet alleen gestuurd vanuit de overheid weet ik uit ervaring) momenteel gebeurd blijven wij langs elkaar heen praten. Jij baseert je ideeen op je persoonlijke ervarigen en die van gelijken en onderbouwd je mening door media artikelen in de Volkskrant en rapporten e.d., die binnen jouw referentiekader passen. Ik vind die blik te beperkt.....
Clienttevredenheid
Je kunt mijn perspectief beperkt vinden maar je kunt het ook aannemen als een gratis advies voor verbetering. Minder controle dus en meer concrete hulpverlening. En ik ben inderdaad niet erg onder de indruk van de inhaalslag die jeugdzorg meent te maken. Ik heb hier nog dagelijks te maken met zaken die mijn tunnelvisie alleen maar bevestigen helaas. En ik ben altijd bereid om met een open mind om te gaan met mensen met wie ik wel zaken kan doen. Omdat die er gelukkig ook zijn. Helaas vaak een soort 5e colonne die door hun informele opstelling veel moeite hebben om zich staande te houden in situaties waar je indekken en controledwang en onrealistisch oplossingen blijkbaar de standaard zijn.
Opdrachtgever
Het heeft vooral ook met doelstellingen te maken. Als jeugdzorg er alleen voor de kinderen is dan zijn ouders niet de opdrachtgevers en hoeven dan ook niet serieus genomen te worden. En kinderen kun je ook wel wegzetten. dus ik zou voor mijn beeldvorming heel erg geholpen zijn met cijfers waaruit blijkt hoe tevreden ouders danwel kinderen zijn maar ook huisartsen en scholen met verleende jeugdzorg. Helaas is de anonieme overheid je opdrachtgever en dan werken zaken toch heel anders blijkbaar.
Slecht huwelijk
Als zorgvragende ouder denk ik dat ik de jeugdhulpverlening gewoon maar accepteer als een partner in een slecht huwelijk. Je kunt de ander niet veranderen alleen maar hoe je er zelf mee omgaat.
Echtscheiding
En opgelucht uit elkaar gaan als de kinderen groot zijn.
