Collumn van justine gelezen?
Verplichte anticonceptie voor slechte ouders
door Justine Pardoen
Het is gemakkelijk om tolerant, solidair en goedgeefs te zijn in tijden van overvloed. Als iedereen genoeg heeft, heb je minder last van elkaar. Eerlijk delen kost geen moeite als er genoeg is voor iedereen, en elkaar iets gunnen doet geen pijn. Inmiddels zie ik hoe waardeloos deze waarden zijn in tijden van schaarste.
De zeven vette jaren zijn voorbij, nu hebben we zeven magere jaren. Dan is het dus extra moeilijk om te laten zien wat we als samenleving belangrijk vinden: tolerantie, eerlijk delen, uitgaan van vertrouwen, opkomen voor elkaar, en zorgen voor de zwakkeren.
Het lijkt wel alsof al die waarden opnieuw uitgevonden of opnieuw bevochten moeten worden. In tijden van schaarste verdampen vrijheid, gelijkheid en broederschap als sneeuw voor de zon.
Neem nou die discussie die om de zoveel jaar weer de kop opsteekt: moeten ouders die er niets van bakken, verplicht aan de anticonceptie?
Ja, vindt Pieter van Vollenhoven, die zich gespecialiseerd heeft in rampspoed en ongelukken. Veel jeugdzorgers vinden dat ook. Zij vinden dat je ouders hun recht op zelfbeschikking moet kunnen ontnemen. Als dat nodig is. En óf dat nodig is, bepalen zij natuurlijk, want wie anders?
Het gaat daarbij om ouders die verslaafd zijn, een psychiatrische ziekte hebben, of gebrekkige verstandelijke vermogens. De integriteit van het eigen lichaam is blijkbaar alleen voorbehouden aan mensen met hooggeleerde goedkeuring.
Wie komt er straks in aanmerking voor verplichte anticonceptie? Iedereen die zijn kinderen mishandelt? Of met een risicoprofiel voor kindermishandeling? Workaholics zijn ook vaak minder goede ouders. Wel eens gehoord hoe kinderen praten over hun tweeverdienende ouders die ze alleen in het weekend zien? Of wat te denken van gezinnen met streng gelovige ouders, die hun kinderen slaan omdat de dominee of de imam dat zegt?
Ik wil niet flauw zijn. Ik begrijp heus wel dat de kinderbeschermers deze discussie willen voeren in het belang van de kinderen die nu lijden onder slechte ouders. Het leven van die kinderen gaat inderdaad niet over rozen. Ze komen met een slechte start de wereld in, zijn vaak niet goed gehecht, en krijgen niet de beste kansen. Blijkbaar is de zorg die deze moeilijke gezinnen nodig hebben nog steeds niet goed te regelen.
Erik Gerritsen, bestuursvoorzitter van Bureau Jeugdzorg Agglomeratie Amsterdam, stelde al voor om onmachtige ouders onder toezicht te stellen. Dan kun je de kinderen zelfs met de ouders erbij uit huis plaatsen. Kennelijk zijn we met al onze jeugdzorg, maatschappelijk werk, jeugdgezondheidszorg, en wat niet al, niet in staat om ouders en kinderen daadwerkelijk te helpen en bij te staan.
Ga er maar vanuit dat deze gezinnen 24 uur per dag zorg nodig hebben. Maar waarom dóen we dat niet gewoon: zorgen dat zo'n gezin 24 uur per dag zorg krijgt? Omdat het dan nog steeds kindermishandeling is? Of omdat het te duur is? Is dat het: dat we het er niet voor over hebben?
Als dat het geval is, zal dat in tijden van schaarste al helemaal overwogen worden. Dan is verplichte anticonceptie een stuk goedkoper. Te denken valt ook aan verplichte sterilisatie. Dat is nog goedkoper en nog veiliger.
Mijn hart ligt bij de kinderen en hun beschermers. Maar mijn hoofd zegt: niet doen, het verplichten van anticonceptie. Ik begrijp alle goede bedoelingen heus wel. En ik weet dat die kinderen het niet gemakkelijk hebben. Maar ik ken ook ouders en kinderen die ermee leren leven: dít zijn mijn ouders, maar ik ben blij dat ik er ben. En zwakke ouders zijn vaak blij met de structurele hulp, hoewel het soms een tijd duurt voordat ze het rouwproces door zijn om te accepteren dat ze dat nodig hebben.
Het komt er nu op aan te laten zien wat onze fundamentele menselijke waarden ons waard zijn: dat we tolerant, goedgeefs en solidair kunnen zijn en kunnen opkomen voor de zwakkeren, ook in tijden dat het zwaar wordt en er wat minder te verdelen valt.
Ga rondom die gezinnen staan, ook al kost het een boel. Ga met al je middelen en menskracht helpen waar het echt nodig is, in plaats van alle Nederlandse gezinnen lastig vallen met onnozele controles. Blijf verslaafden, andersdenkenden, criminelen, geestelijk gestoorden en zwakbegaafden als mens zien. Zie jezelf in de ander en vraag je dan af: wat zou ik willen?
Laten we in ieder geval voorkomen dat we gaan tornen aan fundamentele mensenrechten, zoals het recht op zelfbeschikking als het gaat om het krijgen van kinderen. Geen arts, geen jeugdzorger, geen lid van het koninklijk huis die voor een ander mag beslissen dat hij zich niet mag voortplanten.
Laten we bewijzen dat we pal staan voor de belangrijkste waarden die een samenleving menselijk maken. Juist nu komt het erop aan om de volgende generatie te laten zien hoe je dat doet: samenleven in niet ideale omstandigheden.
Justine Pardoen
[email protected]
Ik vind wat Justine noemt een slechte start voor kinderen van deze ouders wel erg zacht uitgedrukt. Er zijn een hoop kinderen die er niet levend van af komen of hun hele leven met ernstige trauma's te kampen hebben. Niet zelden volgen ze door zo'n verwrongen wereldbeeld ook nog eens de slechte voorbeelden van hun ouders. Met alle gevolgen vandien voor de volgende generatie.
Ben het er dan ook niet mee eens. Vind dat heel veel ouders, waar dan echt wel heel zorgvuldig naar gekeken moet worden, echt gedwongen anti-conceptie zouden moeten krijgen.
Behalve dat is het ook nog eens zo dat het handen vol geld kost om al deze ouders de kans te geven en hen dus te begeleiden bij het ouderschap. Om uiteindelijk toch tegen allerlei grenzen aan te lopen. Zouden al die ouders daar nou ook echt gelukkiger van worden, van dat recht op het maken van kinderen om er dan toch achter te komen dat ze in de praktijk het eigenlijk toch niet aankunnen? Want zo is het uiteindelijk ook nog vaak: dat die ouders die hun eigen beperkingen niet overzien bedenken dat ze waarschijnlijk erg gelukkig worden van het krijgen van een kindje maar dat ze ook daarin eigenlijk hevig teleurgesteld worden en nog weer eens, knalhard, tegen hun eigen beperkingen oplopen. Deze mennsen moeten echt tegen zichzelf in bescherming genomen worden. En ja, dan maar bemoeizorg. Beter dan het 'recht' op een kind voor hen die daar niet mee kunnen dealen.
Nee, in deze kwestie wo4rdt er echt te weinig gekeken naar wat een kind verdient als het op deze wereld komt.
Margriet
In dezelfde Volkskrant staat het andere artikel dat Jeugdzorg het onderzoek tegenhield. Ik heb geen abonnement dus met google kan ik alleen zien dat het er staat. En het is hetzelfde artikel als Sven Sneijer op zijn site laat zien, ook in de post van Mirreke.
Overigens ook te horen in de fragmenten van vandaag op radio 1 dat erkend wordt dat jeugdzorg de zaak tegenhield in het belang van de kinderen.
Het antwoord op alle jeugdzorgsituaties kun je niet geven, het is een taaie werkelijkheid, maar je kunt het ook niet overlaten aan de jeugdzorg.
Sven Sneijer is overigens een ouder die een valse zorgmelding naar het AMK kreeg van de school van zijn dochter toen hij daar kwam melden dat zij misbruikt werd door kinderen uit haar klas. Zo bespreekbaar is het allemaal nog niet. Ik kan me inmiddels voorstellen hoe dat werkt want tja scholen moeten zich ook verantwoorden, pardon indekken. Je leert de mens wel kennen op die manier. Kinderbeschermers dwongen hen ook nog om families first over de vloer te krijgen.
Mirriam
""Dat kun je die gewichtige woorden als verklaring meegeven, maar de werkelijkheid is dat de meeste patiënten hun medicatie of zorg onvoldoende gedisciplineerd nemen. Reuma, astma, bloedziekten, hartkwalen, werkelijk in alle hoeken is de nodige medicatie zorgvuldigheid/aanpassing leefstijl onvoldoende. Ja, het is een probleem maar het is niet een probleem dat uniek hoort bij gedragsgestoorden op wie je - dat zal wel - makkelijk het stempel \'geen inzicht\' kunt plakken.""
Natuurlijk heb je gelijk dat al die andere groepen ook niet "therapie trouw" zijn maar om deze groep ging het toch ook niet?. Maar dat neemt niet weg dat die andere groep w.s beter in staat is om kinderen op te voeden als ze niet zo Therapie getrouw zijn. De invloed van het niet innemen van psychiatrische medicatie en de opvoeding van kinderen zijn niet vergelijkbaar met de andere groep.
""Een ander pleidooi zou kunnen zijn om meer onderzoeksgeld te steken in de wijze waarop mensen wel tot zorgvuldig gebruik van medicatie en zorg zouden kunnen komen, of medicatie aan die kennelijk menselijke want maatschappijbreede gewoonte van onzorgvuldigheid aan te passen.""
Die is er dus wel.
Grappig genoeg is dat wel voor anticonceptie voor handen (prikpil, spiraal, pleister, staafje). Was dat er ook maar voor antipsychotica, verslavingsmiddelen, bloedziekten, hartkwalen, etc. Dat zou niet alleen mensen van de rand van de samenleving houden, maar ook nog eens enorm kunnen besparen op gezondheidszorg in het algemeen.""
Medicatiegebruik door middel van een depot. De werkzame stof van het medicijn is opgelost in olie en wordt met een injectie in een spier gespoten, meestal de bilspier. Van de voorraad (depot) in de spier wordt dan elke dag een beetje van de werkzame stof aan het bloed afgestaan. Deze depotmedicatie wordt meestal 1 maal per 2 tot 4 weken gegeven. Deze zijn er dus wel antipsychotica, verslavingsmiddelen. Er zijn daar speciale poli's voor en dit is dan ook beter te controleren dan zelfmedicatie.
""Dat gaat over gewone gezondheidszorg, niet over jeugdhulpverlening/toezicht.""
Daar heb ik het ook over, begeleiding gehandicaptenzorg, dus ook de geestelijk beperkte ouders die daar nu onder vallen. Ik heb het niet over de jeugdhulpverlening.
De hele materie psychiatrie en verslaafden hoe en wat in hun denken is niet zo maar iets waar iedereen maar over kan gaan beslissen. Zeker in het geval van toekomstige kinderen en ouderschap heeft dit nog een lange weg te gaan. Ik ben bang dat dit ten koste gaat van heel wat kinderen die nu nog steeds niet "gezien" worden. Hoeveel kinderen zitten er in een gezinssituatie die eigenlijk onhoudbaar is?. Dat weten we dus niet. Ik ben bang dat, dat er meer zijn dan we zouden willen.
Tsjor
""'Geen eigen ziektebeeld inzicht zorgt er voor dat ze hun medicatie niet trouw innemen (je moet er naast staan tijdens inname).\' Ja, dat is helemaal eigen aan de ziekte schizofrenie. Wat wij noemen \'geen ziekte-inzicht\'. Maar in feite ís dat de ziekte: de werkelijkheid wordt zintuiglijk anders ervaren. Je kunt dat niet als een boemerang laten terugkeren op de patiënten.
En binnen de psychiatrie zijn er allerlei vormen van \'naast gaan staan tijdens de inname\' die al naar gelang de fase van de patiënt ingezet kunnen worden, van gedwongen opname tot regelmatig bezoek aan de polikliniek, tot inzet van gespecialiseerde gezinsverzorging, tot zelfbindingsverklaringen waarin ook de rol van het netwerk is vastgelegd.""
In het ergste geval wordt het dan een R.M. Om wel medicatie in te nemen of een depo te krijgen. Ach schei toch uit met die zelfverbindings verklaringen!. Zo lang er geen inzicht is en er gedwongen medicatie moet worden toe gediend is dat al helemaal niet meer aan de orde. Je mag hopen dat er familie is die het kan opvangen en dan mag je nog hopen dat die persoon dat gaat toe staan in zijn psychische toestand.
evenzo
Ik vind het dapper dat jij hier reageert.
Ik vind het ook vreselijk dat jullie huisarts niet meer kon betekenen voor jullie. Iedereen wist het en ze stonden er bij en keken er naar. Er gebeurde niets!. Als een ouder niet geholpen wil worden houd het kennelijk op!. Triest maar heel erg voor de kinderen. Ik snap goed dat je nu denkt was er maar wat gedaan in die tijd dan had ik het niet zo moeilijk gehad van daag de dag. Je moeder wilde geen hulp dat was het probleem. Ze had geen inzicht of wilde het niet weten. Toen en ook nu is er voor deze kinderen weinig hulp. Dat vind ik ook triest en ik zou willen dat er voor deze kinderen ook een goede begeleiding zou komen. Maar hoe kunnen we deze kinderen gaan helpen?.
annej
Sorry hoor maar jij wil zo graag horen lezen waar het mis gaat bij de j.z. Dat je voorbij gaat waar het echt mis gaat bij kinderen die niet gehoord/gezien worden. Volgens mij zijn daar er meer van dan wat we weten.
Ik snap dat je boos bent over je eigen situatie. Maar de goede kanten wil je niet zien.
Ik wordt niet goed van jouw negatieve betogen. Het gaat bij jouw alleen maar om valse beschuldigingen (die ook jouw aan gingen). Hoeveel kinderen zitten er niet die niet gehoord worden in hun situaties omdat niemand ze ziet?. Of waar we het gewoon niet van weten?. Jij hebt het alleen maar over die valse beschuldigingen en hoeveel inpakt dat op de gezinnen en kinderen heeft. En terecht hoor ik ben het met je eens dat dit echt vreselijk is. Maar jij pakt nu alles aan om de hele j.z over een kam te scheren. Dit vind ik niet eerlijk!.
Mirreke
((http://www.gezondheidsraad.nl/sites/default/files/[email protected]).
Ik moet zeggen dat ik het stuk vanaf pagina 79 echt interessant begon te vinden. Dat ging over de risicofactoren voor een goed verloop van de opvoeding.
Graag hier jouw hier je reactie.
Eerst nog een link over de gelukkige nederlandse jeugd en ook de
In de telegraaf van vandaag het volgende artikel: http://www.telegraaf.nl/binnenland/12043376/__Jonge_tieners_drinken_minder__.html
wat gaat over de resultaten van een grootschalig internationaal onderzoek onder jeugd, en waar weer is uitgekomen dat Nederlandse kinderen het gelukkigst zijn, en inmiddels ook veel minder blijken te drinken ed.
De tekst ook maar even:
Jonge tieners drinken veel minder alcohol
UTRECHT - Het alcoholgebruik onder jongeren van 11 en 13 jaar is in Nederland de afgelopen 5 jaar sterk gedaald. Ook zijn Nederlandse kinderen het gelukkigst van Europa en Noord-Amerika. Dat blijkt uit een groot internationaal onderzoek naar het welzijn en de gezondheid van kinderen van 11 tot 15 jaar, waarvan de resultaten woensdag bekend zijn gemaakt.
Uit het zogenoemde HBSC-rapport van de Wereld Gezondheidsorganisatie (WHO), waar onder andere het Trimbos Instituut en de Universiteit Utrecht aan meewerkten, blijkt dat jonge tieners in Nederland minder risicovol gedrag vertonen. Zo drinken, blowen en roken ze minder en hebben ze minder vaak onveilige seks. Wat betreft het drinkgedrag scoren de kinderen van 11 en 13 jaar zelfs bijna het laagst van de 39 onderzochte landen, terwijl ze 5 jaar geleden nog in de top stonden. De groep 15-jarigen staat in de middenmoot.
„De aandacht voor drankgebruik onder jonge kinderen is de afgelopen jaren enorm toegenomen. Bij ziekenhuizen worden dronken kinderen beter opgevangen en ouders zijn strenger en alerter geworden”, legt onderzoekster Wilma Vollenbergh uit.
Nederlandse kinderen zijn, net als 5 jaar geleden, het gelukkigst. Ongeveer 95 procent van hen geeft zijn of haar leven minstens een voldoende. „Daarbij spelen sociale factoren een sterke rol. Nederlandse kinderen hebben een goede band met hun ouders, familie en vrienden. Ook speelt mee dat Nederland een welvarend land is met weinig sociale ongelijkheid”, aldus Vollenbergh.
In vergelijking met andere landen zijn Nederlandse kinderen ook erg gezond. Ze hebben weinig gezondheidsklachten en doen minder vaak aan de lijn. Anderzijds kijken ze veel tv, drinken ze veel frisdrank en eten ze weinig fruit. Qua beweging en sport staan ze in de middenmoot.
Het onderzoek wordt eens in de 5 jaar gehouden in opdracht van de WHO. In totaal zijn 200.000 kinderen in Europa en Noord-Amerika onderzocht.
Linda en over gelukkige kinderen
Normaal zou ik ook het betreffende onderzoek wel even opzoeken, maar daar heb ik nu geen tijd voor, misschien later.
Verder, Linda: kijk, het is niet zo dat ik eventuele misstanden wil ontkennen. En dat ik bepaalde ideale voorwaarden voor een gelukkige jeugd niet belangrijk zou vinden. Dat staat eigenlijk allemaal buiten kijf. Maar het gaat nu erom hoe je wilt 'ingrijpen' als blijkt dat het in een gezin niet soepeltjes gaat, of zelfs nog voordat er een gezin is ontstaan.
En wat mij betreft is het middel erger dan de kwaal, veel erger zelfs, en heeft het ook veel repercussies voor mensen die zichzelf veilig wanen. Want waar houdt het op, het wegen en te licht bevinden van mogelijke ouders? Ik herhaal het nog maar eens: een ontwikkeling die met zekerheid schadelijk is voor het welzijn van kinderen is een scheiding. Hoe goed ook verlopen, hoe verantwoord ook gebracht, hoe logisch ook als je het van beide ouders bekijkt, voor een kind is het altijd een ramp, ook al redeneer je dat weg. Dus dan zou je eigenlijk, net als wat Miriam stelt, iedereen die in potentie kinderen zou kunnen en willen krijgen al als risicogeval moeten zien.
Ik denk dat wij in onze maatschappij veel te veel zekerheden willen zien en daarnaast ook nog eens veel te snel oordelen over alles wat afwijkt van de norm. En eigenlijk is dat best veel. We willen geluk afdwingen, we willen ook een vals gevoel van zekerheid afdwingen (mij overkomt dat niet).
Ik denk dat we realistisch moeten zijn, en wat mij betreft ook veel meer compassie moeten voelen, de wil om echt te willen helpen in plaats van alleen maar oordelen.
Kijk nou eens naar de realiteit, wij maken onze kinderen vrij gelukkig, dat is iets om trots op te zijn. Het zou fijn zijn als we dat vermogen, die kunst, door willen geven aan mensen aan wie dat niet gegeven is. Dan maar met een beetje hulp, zo erg is dat toch niet? Wij helpen toch ook mensen die (wellicht tijdelijk) niet in hun eigen onderhoud kunnen voorzien? Daar ben je toch een gemeenschap voor?
En nog een link van een bericht van stiva
De link: http://www.medicalfacts.nl/2012/05/02/who-onderzoek-toont-succes-nederlands-alcoholbeleid-aan/
En de tekst:
WHO onderzoek toont succes Nederlands alcoholbeleid aan
Submitted by Redactie Medicalfacts / Alida Budding - Hennink on 2 mei, 2012 – 11:39No Comment
jongeren 200x200 WHO onderzoek toont succes Nederlands alcoholbeleid aan jongeren 200x200 photoDit is een origineel bericht van STIVA – Stichting Verantwoord Alcoholgebruik
STIVA heeft met vreugde kennis genomen van een vandaag gepubliceerd onderzoek van de Wereldgezondheidsorganisatie WHO. Hieruit blijkt dat Nederlandse jongeren veel minder zijn gaan drinken en dat Nederland het ook internationaal prima doet. Onze 11- en 13-jarigen behoren tot de top 5 van de matigste drinkers. Aan het onderzoek deden 39 landen mee.
Wekelijkse alcoholconsumptie
In tegenstelling tot de beeldvorming doen Nederlandse jongeren het heel goed op het gebied van alcoholconsumptie. Slechts 1 % van de 11-jarigen drinkt wekelijks alcohol, terwijl dat in de rest van de landen gemiddeld 4 % is. Van de 13-jarigen drinkt 4% wekelijks alcohol, terwijl het gemiddelde 8% is. De 15-jarigen scoren ongeveer gelijk aan het internationale gemiddelde.
Dronkenschap
Bovendien is slechts 1% van de 11-jarigen twee keer of vaker dronken geweest, terwijl het gemiddelde 2% is. Bij de 13-jarigen gaat het in Nederland om 3%, tegenover het internationale gemiddelde van 9%. En bij de 15-jarigen is dit 18%, terwijl hier het gemiddelde 32% is. Onze jongeren staan in de top 3 van landen waarin jongeren het minst vaak dronken zijn.
Hoe nu verder?
Peter de Wolf, directeur STIVA: “Het is goed om te zien dat alle inspanningen effect hebben. Door goed samen te werken goed tussen bedrijfsleven, overheid en voorlichtingsinstanties, gericht te controleren op leeftijdsgrenzen en vooral door ouders te betrekken bij de voorlichting, zijn deze resultaten tot stand gekomen. Een compliment ook aan de jongeren zelf. Vaak worden ze afgeschilderd als mensen die zich volstrekt onverantwoord gedragen. Dat ligt dus heel anders.” STIVA is nog niet tevreden. De Wolf: “Onze ambitie is om jongeren onder de 16 nog minder te laten drinken. Uiteraard kunnen we niet tevreden zijn als toch nog 1% van de 11-jarigen twee keer of vaker dronken is geweest. Maar we zijn op de goede weg. Voor iedereen is het nu wel duidelijk: ‘Geen 16? Geen druppel?”
Over STIVA
Verenigd in de Stichting Verantwoord Alcoholgebruik (STIVA) leveren de Nederlandse producenten en importeurs van bier, wijn en gedistilleerde dranken een actieve bijdrage aan het bevorderen van verantwoorde alcoholconsumptie en het terugdringen van alcoholmisbruik. Tevens bevordert STIVA een maatschappelijk verantwoord marktgedrag door coördinatie van en communicatie over de zelfregulering die de bedrijfssectoren realiseren aan de hand van de Reclamecode voor Alcoholhoudende Dranken (RvA)
Wat uit dit bericht blijkt
is dat je een tendens kunt keren. Met beleid en doorzettingsvermogen, en met het verstrekken van informatie. Zo heeft het bijvoorbeeld ook gewerkt met tienerzwangerschappen en tienermoeders. Daarin is Nederland ook het laagst. Ook iets om trots op te zijn. Laten we dit doortrekken naar andere vlakken.
Overigens vraag ik me af of er wel harde cijfers bestaan over feiten als verslaafde of minder begaafde, onmachtige ouders, en dan vooral die maar kinderen blijven krijgen. Om hoeveel gevallen gaat het precies. Weet iemand dat?
Hmm, ik blijf links plaatsen, nu over de belgische jeugd
http://www.nieuwsblad.be/article/detail.aspx?articleid=DMF20120502_003
Hieruit blijkt dat de resultaten van hetzelfde onderzoek uitgevoerd door de WHO, waar de Nederlandse jeugd zo goed uit naar voren komt, voor de Belgische jeugd heel andere resultaten heeft. De tekst ook maar even:
U bent hier: Home » Nieuws » Binnenland
Weer
87 km
Agenda
TV
Mobile
Vlaamse jeugd voelt zich dik, alleen en schoolmoe
woensdag 02 mei 2012, 06u36
Bron: belga
Auteur: lej, vwh
21 Reageer op dit artikel
Mail
Print
Shutterstock
Alles over
Binnenland
Mama
Video Articles
VIDEO
video Jongeren drinken meer dan in andere landen
VIDEO
video Helft van de Vlaamse jongeren drinkt voor zijn dertiende
Meer dan een op de drie Vlaamse pubers vindt zichzelf dik en ongezond. De Vlaamse jeugd eet ook minder fruit en drinkt wekelijks meer bier dan buitenlandse leeftijdsgenoten. Dat blijkt uit een studie van de Wereldgezondheidsorganisatie (WHO) waarover De Morgen woensdag bericht. Ook Het Laatste Nieuws heeft het over de studie.
De Wereldgezondheidsorganisatie bevroeg jongeren tussen 11 en 15 jaar in 39 verschillende landen over hun leefgewoonten, hun gezondheid en hun zelfbeeld. Voor de studie werden in Vlaanderen 4.180 jongeren ondervraagd door de vakgroep maatschappelijke gezondheidskunde van de Universiteit Gent.
Daaruit blijkt dat de Vlaamse jongeren zich vooral te dik voelen. Slechts een op de tien is dat ook effectief. Velen onder hen hebben ook - al dan niet ingebeelde - lichamelijke klachten. Enkel in Schotland, Hongarije en Wales maken tieners zich meer zorgen over hun gezondheid dan bij ons.
Dat de Vlaamse jongeren zich ongezond voelen, hangt volgens de WHO samen met een gebrekkig contact met hun ouders. Meer dan 1 op de 4 tieners kunnen niet vlot communiceren met hun moeder, terwijl ongeveer de helft het moeilijk vindt om een gesprek aan te knopen met hun vader.
Het gebrekkerige contact zou er ook voor zorgen dat Vlaamse pubers ongezonder leven. Zo eten zij weinig fruit, bewegen zij te weinig en drinken ze meer. Bijna de helft heeft alcohol gedronken voor hun dertiende. Onderzoekers maken zich vooral zorgen over pubers in lagere sociale klassen. Volgens Anne Hublet, verbonden aan de Gentse universiteit, eten deze tieners minder fruit en drinken ze meer frisdrank, wat op latere leeftijd voor gezondheidsproblemen kan zorgen.
Vlaamse jongeren spreken ook minder vaak fysiek af met leeftijdsgenoten, maar praten wel veel bij via sociale media. Ook dat veelvuldige internetgebruik zou er mee voor zorgen dat jongeren zich slecht voelen over hun gezondheid.
De onderzoekers roepen de overheid op om dringend werk te maken van een beter, jeugdgericht beleid.
************************
Ik zal kijken of ik ook de resultaten mbt de Duitse jeugd kan vinden.
Probleem met jeugdzorg kort samengevat
Quis custodiet custodes?
http://en.wikipedia.org/wiki/Quis_custodiet_ipsos_custodes%3F
Nou, inderdaad 
tinus zegt het...
Weet je
Margriet, over EKC's, natuurlijk mag je noemen dat er ook wel eens iets niet lukt of dat het niet goed gaat. Maar de stapel onafhankelijke onderzoeken wijst uit dat een grote mate wel lukt, met heel veel minder professionele hulpverlening dan voorheen gedacht en veel minder ingrijpende maatregelen.
In Overijssel wordt het in elk geval systematisch ingezet en op basis van de goede ervaringen uitgebreid.
Niet alles lukt, maar dat ijkt een beetje op de naald en de balk, want ook in de jeugdzorg lukt niet alles, sterker nog, daar lukt heel veel niet. Alleen zijn er dan andere argumenten: te weinig tijd, geld, professionaliteit.
Als je nu het risico op geweld of seksueel misbruik met 75% kunt verlagen door kinderen niet in een pleeggezin of instelling te plaatsen, 75% minder seksueel misbruik.... daar zou je toch voor moeten tekenen. Dan maar met een klein netwerk en een actieve hulpverlener.
Tsjor
Nog even een zijweg, linda
'Ach schei toch uit met die zelfverbindings verklaringen!. Zo lang er geen inzicht is en er gedwongen medicatie moet worden toe gediend is dat al helemaal niet meer aan de orde.' Bij schizofrenie kun je pas iets doen als duidelijk is dat er wat aan de hand is. Dus op voorhand een zelfbindingsverklaring laten opstellen is per definitie onmogelijk. Die verklaringen komen pas als duidelijk is dat er iets aan de hand is. Vaak is er dan al een RM geweest, medicatie en is de eerste fase van de actieve psychose voorbij. Dan kún je met familie etc. om de tafel gaan zitten en afspraken maken, ook afspraken de gaan over wat als het mis gaat. Op die manier kun je voorkomen dat iemand een RM nodig heeft, omdat er veel sneller ingegrepen wordt, medicatie verhoogd, eventueel een opname, waar dan geen rechter voor nodig is.
Het werkt, dat wil zeggen, het werkt als de behandelende psychiaters niet teveel wisselen en in staat zijn om die verklaringen te lezen, als zij de familie willen geloven en als de regels niet rigoureus worden toegepast, maar zoals ze bedoeld zijn, met wijsheid en verstand dus.
Als dat niet gebeurt krijg je nare zaken, iemand die zich onder begeleiding meldt, naar huis gestuurd wordt, om vervolgens met politie, burgemeester, rechter etc. opgehaald te worden en naar dezelfde instelling wordt gebracht. Dat is geen probleem van de patiënt of van de familie, maar van de organisatie van de hulpverlening.
Tsjor
Hoe te helpen
Linda vraagt aan Evenzo: 'Maar hoe kunnen we deze kinderen gaan helpen?.' Evenzo schetste een aantal contouren. Ik wil daar graag op in gaan om te kijken waarom dat niet kan. Ze noemt vier aspecten:
Gedwongen verslavingsbehandeling. Dat is lastig, want het werkt simpelweg niet gedwongen verslavingsbehandeling. Ik heb me wel eens afgevraagd of stoppen als voorwaarde gesteld kan worden bij een maatregel, met daaraan verbonden een bepaalde periode. Wel lijkt het alsof alles wat er aan hulpverlening is geweest met name hierop inzet: moeder moet (vrijwillig) stoppen. Maar juist dat gebeurt niet en dan stopt het helemaal. Dat is jammer, want het is eigen aan een verslaafde dat die doorgaat. De analyse moet dus zijn: dit is het probleem, verslaafde stopt niet met drinken. Wat evenzo noemt: 'Erkenning dat het zo was, in plaats van ontkenning.'
Hulp in huis, dat kan toch ingezet worden? Je kunt blind een schets maken van de problemen: verwaarlozing in huis, problemen met voedselbereiding, problemen met geld, niet aanspreekbaar zijn. Op dit aspecten kun je (per situatie) hulp inzetten. En dan geen hulp waar de verslaafde om vraagt, maar waar de andere gezinsleden om vragen.
Begeleiding voor ons als kinderen. Als het kan door dezelfde gezinshulp die zorgt voor het eten en het schoonmaken. Praten met de kinderen.
Begeleiding voor mijn vader. En een actievere rol voor vader als het gaat om de vraag welke hulp hij wil of nodig heeft. Het is eigenlijk toch te gek, dat de huisarts niet verder komt omdat moeder niet wil? Er zijn meer mensen in huis.
Dit alles zal tot irritatie leiden bij de verslaafde, maar wel tot een beter leven bij de kinderen en de echtgenoot. Mét de gegeven situatie, want het is niet anders dan dat het is en dat is een problematische situatie.
En als dat moet kun je het zelfs in zorgplannen opnemen. Zolang het zorgplan maar niet begint met een ontkenning van het probleem (de verslaafde moet anders handelen, inzicht hebben verantwoordelijkheid nemen etc.)
Tsjor
Tsjor
""Bij schizofrenie kun je pas iets doen als duidelijk is dat er wat aan de hand is. Dus op voorhand een zelfbindingsverklaring laten opstellen is per definitie onmogelijk. Die verklaringen komen pas als duidelijk is dat er iets aan de hand is. Vaak is er dan al een RM geweest, medicatie en is de eerste fase van de actieve psychose voorbij.""
Daar ben ik het met je eens.
"" Dan kún je met familie etc. om de tafel gaan zitten en afspraken maken, ook afspraken de gaan over wat als het mis gaat. Op die manier kun je voorkomen dat iemand een RM nodig heeft,""
Ook al maak je goede afspraken met de psychiatrische patiënt en zijn familie wil dit helaas nog niet zeggen dat als het weer mis gaat een nieuwe R.M voorkomen kan worden. Dit niet omdat zoals jij stelt
"" omdat er veel sneller ingegrepen wordt, medicatie verhoogd, eventueel een opname, waar dan geen rechter voor nodig is.""
Als een patiënt zijn medicatie gewoon niet meer inneemt ( wat dus juist onder patiënten met schizofrenie veel voorkomt) Zal er wel sneller ingegrepen worden maar helaas lukt het vaak ook niet door familie om die persoon weer aan de medicatie te krijgen. Een opname gaat ook niet altijd vrijwillig. Ook een depot wordt regelmatig gegeven via een R.M.
Als het om een gezin gaat waar een ouder hier aan lijd is dit al erg voor de kinderen. Maar in dat geval kan de andere ouder het opvangen voor de kinderen. Maar vaak staat die ouder er alleen voor en dan is die zelfverbindings verklaring wel mooi en mag je hopen dat de familie de kinderen op tijd gaat opvangen.
""Het werkt, dat wil zeggen, het werkt als de behandelende psychiaters niet teveel wisselen en in staat zijn om die verklaringen te lezen, als zij de familie willen geloven en als de regels niet rigoureus worden toegepast, maar zoals ze bedoeld zijn, met wijsheid en verstand dus.""
Ik denk niet dat het over geloven gaat in veel gevallen. Als deze patiënten groep hun medicatie weigert in te nemen dan gaat het echt fout. Je moet er toch niet aan denken dat een ouder in een psychose raakt en zichzelf of de kinderen iets aandoet?.
Uit de praktijk
'Ook al maak je goede afspraken met de psychiatrische patiënt en zijn familie wil dit helaas nog niet zeggen dat als het weer mis gaat een nieuwe R.M voorkomen kan worden.' Dat kan dus wel. Bijvoorbeeld: een arts begint op eigen houtje te sleutelen aan de medicatie, nieuwe inzichten etc. Het gaat mis en dat is te merken aan kleine dingen. Op dat moment kan de familie aangeven dat het mis gaat en met de arts bespreken dat de medicatie weer terug moet naar het oude niveau, of verhoogd moet worden. Daarmee voorkom je een RM.
'Je moet er toch niet aan denken dat een ouder in een psychose raakt en zichzelf of de kinderen iets aandoet?' Gelukkig is dat niet één-op-één zo. Het is in elk geval niet zo dat ouders met schizofrenie eigenlijk geen kinderen zouden moeten krijgen. Er is wel sprake van een problematische situatie, maar als je die erkent kunnen er goede maatregelen genomen worden. En natuurlijk kun je de allerergste situatie bedenken (alleenstaande ouder in een sociaal isolement, met kleine kinderen), maar het allerergst denkbare moet niet je uitgangspunt zijn, want daarmee doe je een hoop andere mensen tekort.
Wat wel van belang is, dat is dat er mensen in de omgeving zijn die die kleine veranderingen (die duiden op grote problemen) tijdig signaleren. En dat die mensen serieus genomen worden. Over dat laatste kunnen familieleden van mensen met schizofrenie een boek schrijven, hoe moeizaam dat gaat en hoe ernstig de gevolgen daarvan zijn.
Tsjor
Andere optiek
In Engeland draait een 'young cares program' een programma voor kinderen die voor hun (verslaafde, zwakbegaafde etc.) ouders zorgen. De kinderen zitten in een programma van waaruit zij extra ondersteuning krijgen op allerlei gebieden, zowel wat de zorg betreft als wat school en ontspanning betreft.
Het interessante van deze optiek vind ik dat kinderen gewaardeerd worden in wat zij doen en niet alleen als slachtoffer of zielig worden benaderd. Je kunt iets grotere kinderen actief aanspreken, zodat ze zelf kunnen aangeven wat ze willen en wat ze nodig hebben. Dat is meer dan een dagje dierentuin. Die waardering zou wat mij betreft ook duidelijker mogen zijn, bijvoorbeeld dat kinderen later een jaar langer studiefinanciering kunnen krijgen, omdat zij studie moeten combineren met zorg.
Als het ideale (een harmonieus gezinsleven) niet bereikbaar is kun je wel actief gaan inzetten op wat leefbaar is.
Tsjor
Misbruik licht verstandelijk gehandicapt
Even een grof rekensommetje gemaakt op grond van het artikel over sexueel misbruik in de jeugdzorg.
http://www.refdag.nl/nieuws/binnenland/kind_in_pleeggezin_en_tehuis_vaker_misbruikt_1_640692
50 op de 1000: thuis
200 op de 1000: jeugdzorg
500 op de 1000: licht verstandelijk gehandicapt (de doelgroep van deze draad) in de jeugdzorg
Als het middel erger is dan de kwaal dan zou ik me toch nog eens achter de oren krabben denk ik.
Anne
"Het antwoord op alle jeugdzorgsituaties kun je niet geven, het is een taaie werkelijkheid, maar je kunt het ook niet overlaten aan de jeugdzorg."
Dat is wel een gemakkelijk antwoord. Wat vind jij dan wel een goed alternatief dat is mijn vraag. Ik lees hieronder in een draadje dat je wel enthousiast bent over pleegzorg maar ook daar vind misbruik plaats. Mijn antwoord aan jouw is dat je het soms, even naar de topic ook niet kunt overlaten aan mensen zelf. Iet er tussen in misschien en en?
Mirreke
"Het zou fijn zijn als we dat vermogen, die kunst, door willen geven aan mensen aan wie dat niet gegeven is. Dan maar met een beetje hulp, zo erg is dat toch niet? Wij helpen toch ook mensen die (wellicht tijdelijk) niet in hun eigen onderhoud kunnen voorzien? Daar ben je toch een gemeenschap voor?"
Doe je dat ook echt of vind je dat het zou moeten?
Margriet
Zonder dat ik de mogelijkheid heb om ook maar iets aan de procedures te veranderen is er iets dat ik misschien kan vragen aan mensen die in de jeugdzorg werken.
Om een integere persoon te zijn die zich niet laat meeslepen maar probeert praktisch hulp te bieden en drama klein te houden. En zeker je niet laat gebruiken voor die suggestieve dossiers. Dat is pas echt beschamend. En ik hoop dat mensen veel meer voor elkaar op gaan lossen. Want ik zie ook wel dat als je een paar nare zaken hebt gehad dat je alles in dat licht gaat zien. Maar dat zou je zelf ook moeten kunnen begrijpen.
En lees zelf ook eens een goed boek of doe een specialistische training in plaats van een workshopje of een Triple-P cursusje.
En realiseer je goed wat de risico's van je werk zijn en let goed op wat er om je heen gebeurt. En ontwikkel je zelf en leer je valkuilen kennen.
Integerheid en deskundigheid. En dat is niet aan leeftijd gebonden.
Tsjor
""Dat kan dus wel. Bijvoorbeeld: een arts begint op eigen houtje te sleutelen aan de medicatie, nieuwe inzichten etc""
Ze sleutelen alleen aan medicatie als een patiënt er niet goed op reageert. Waarom medicatie veranderen als iets goed werkt?. Ik denk dat het netwerk vaker reageert op het niet innemen van medicatie dan dat er aan gesleuteld is.
""\'Je moet er toch niet aan denken dat een ouder in een psychose raakt en zichzelf of de kinderen iets aandoet?\' Gelukkig is dat niet één-op-één zo. Het is in elk geval niet zo dat ouders met schizofrenie eigenlijk geen kinderen zouden moeten krijgen.""
Dat zeg ik ook niet.Wat wel belangrijk is dat er een partner aanwezig is of een net werk die dit dus dagelijks in de gaten houd.
""Er is wel sprake van een problematische situatie, maar als je die erkent kunnen er goede maatregelen genomen worden.""
Het blijft dan belangrijk dat er dagelijkse controle is door partner of netwerk.
""En natuurlijk kun je de allerergste situatie bedenken (alleenstaande ouder in een sociaal isolement, met kleine kinderen), maar het allerergst denkbare moet niet je uitgangspunt zijn, want daarmee doe je een hoop andere mensen tekort.""
De mensen die je dan te kort zou doen hebben al een goed netwerk daar ben ik het met je eens. Maar de rest dan?.
Kind
'Ze sleutelen alleen aan medicatie als een patiënt er niet goed op reageert.' Dat is helaas niet waar. Nieuwe arts, nieuwe inzichten, eigen hobby's, of ook veranderingen in de medicijnen die wel vergoed worden, dat kunnen allemaal aanleidingen zijn om iets te gaan veranderen in medicatie. Zelfs als de bestaande medicatie goed werkt. Met alle gevolgen van dien.
'Maar de rest dan?' Dan moet je voor de rest beleid maken en niet voor iedereen. Meestal zijn er toch meer dingen mogelijk, bijvoorbeeld toch weer het netwerk mobiliseren dat al lang is afgehaakt, omdat de ziekte zoveel ellende met zich meebrengt voordat erkend is dat iemand echt ziek is; via een RM gedwongen behandeling starten kan altijd, en daarna kun je overleggen wat het beste is voor de kinderen. Inzet thuis van een gespecialiseerde gezinshulp die elke dag aanwezig is etc. Het zijn allemaal dingen die op den duur kostenbesparend zijn, want een gedwongen opname is duur en kinderen uit huis plaatsen is ook duur.
En soms werken mensen zelf mee aan uithuisplaatsing van kinderen. En wellicht ook wel aan afdoende anti-conceptie.
Als de kinderen groter zijn kun je ze betrekken bij het ziektebeeld (educatie) wanneer situaties ernstig zijn en wat kinderen dan kunnen doen.
Dan heb je nog een hele kleine groep over en daarvoor kun je de middelen als OTS en UHP gebruiken.
Tsjor
Eigen onderhoud
Margriet, behalve belastingontduikers helpt iedereen toch al mensen die niet in hun eigen onderhoud kunnen voorzien? Daar is sociale wetgeving voor. of wil je terug naar individuele charitas?
Tsjor
Misbruik in jeugdzorg
Ik ben blij dat er eindelijk onderzoek wordt gedaan naar misbruik in jeugdzorg. Voor zover ik het heb meegemaakt zijn er twee systematieken die dit probleem tot nu toe verborgen hebben gehouden.
Het eerste is, het aantal aangiftes als kinderen eenmaal binnen d ejeugdzorg zijn. Op basis van allerlei signalen, met in de rapporten beschreven vermoedens dat de ouders de kinderen seksueel misbruikt hebben. Als dat onderzocht wordt door de politie en het blijkt objectief niet mogelijk te zijn dat ouders de dader zijn, dan stopt het politie-onderzoek. Ouders kunnen dan vragen aan de politie: maar waar komen die signalen vandaan, wat is er dan gebeurd met mijn kind na de uithuisplaatsing, waarom is hij/zij dan nu zo angstig, agressief of depressief en waar komen dan die rare verklaringen vandaan? Dat wordt dan niet meer onderzocht. Ouders zijn het niet, dan wordt de zaak gesloten (behalve in de rapporten van jeugdzorg, daar kan de verdenking nog jarenlang blijven staan en gebruikt worden om terugplaatsing tegen te houden).
Het tweede is, dat ouders die vermoeden of soms zelfs zeker weten dat hun kind in het pleeggezin of in de instelling wordt mishandeld of misbruikt eigenlijk nergens terecht kunnen. Hooguit bij een vertrouwenspersoon of een klachtencommissie, maar dat zijn geen instanties die nagaan of er daadwerkelijk iets gebeurt. Raad voor de kinderbescherming, politie, ze gaan ervan uit dat er professionals werken en dat het dus wel goed gaat. De simpele verklaring van een medewerker van een instelling dat het kind onhandelbaar was is voldoende om aantoonbare mishandeling met verwondingen verder niet te onderzoeken of te vervolgen.
Als er iets moet gebeuren is het wel een verandering op deze twee punten: mochten jeugdzorgwerkers melden dat een kind (seksueel) mishandeld is en mocht duidelijk zijn dat het niet door de ouders is, laat de politie dan verder zoeken, er zijn andere daders mogelijk.
En laat de Raad voor kinderbescherming signalen van ouders over kinderen die opgevangen worden in een pleeggezin of instelling wél onderzoeken. Stuur een raadonderzoeker erop af, vraag rapporten op, voer gesprekken, zorg dat je kinderen beschermt. Je bent een raad voor kinderbescherming, niet een raad voor kinderbescherming tegen ouders.
Tsjor
Sexueel misbruik
Het lijkt me lastig om er raadsonderzoekers op af te sturen. Ik denk eerlijk gezegd dat het meer bespreekbaar moet worden en dat mensen, ook kinderen, zelf leren meedenken hoe dat voorkomen kan worden en gestopt. Zeker als het om grensoverschrijdend gedrag van kinderen onderling gaat. En als een kind meldt misbruikt te zijn dat je dat altijd serieus neemt ook al blijkt het later een valse melding te zijn. Je bespreekt met het kind hoe het verder gaat en biedt, al is het maar voorlopig, een andere verblijfplek aan, bij voorkeur bij door het kind aangewezen mensen. De stressreactie van beschuldiging en vervolging geeft een hoge drempel om zaken hanteerbaar te maken en is geen oplossing voor het onmiddellijk oplossen van de situatie.
Bij een van de pleegkinderen van mijn ouders heeft dit zich voorgedaan, een beschuldiging van sexueel misbruik door dit kind. De vriendin van mijn moeder waar ze dit aan vertelde was bereid om dit pleegkind even te houden en de zaak is weer uitgezocht en tot rust gekomen en pleegdochter ging weer terug. Haar keuze want ze mocht ook een nieuwe plek zoeken. Het kan erg verwarrend zijn maar de veiligheid van een kind staat dan voorop. Dit kind was zelf misbruikt voor ze bij mijn ouders kwam en ik denk dat er dan ook andere mechanismen mee gaan spelen. Gelukkig gingen mijn ouders hier praktisch en meelevend mee om, want je schrikt je wel het apezuur.
Ongeloof
Op verschillende momenten heb ik mensen gesproken die zelf misbruikt waren door broers, vaders of vrienden en wat me opviel was dat er zoveel ongeloof was bij direct betrokkenen als ze dat wilden vertellen. Ook later werd er geen rekening gehouden met de nare ervaring van zo iemand. Ik denk dat als je dit ongeloof merkt bij jezelf dat je er in ieder geval op terug kunt komen als je eerste reactie gezakt is en dan terug naar degene die dit gemeld heeft, maar ook dat het slachtoffer zelf geen controle kreeg over die situatie en dan als het ware weer gedwongen werd. Terwijl ik denk dat je juist heel goed aan iemand ook al is die nog een kind kunt vragen wat hij of zij nodig heeft en dat dan proberen te realiseren.
Ja margriet
Dat heet belasting en dat wordt onder andere gebruikt voor de bijstand en voor de awbz.
