Collumn van justine gelezen?

Tsjor zo eenvoudig is het niet

Je haalt nu het uithuisplaatsen erbij. Je stelt dat ouders het wel of niet kunnen en legt het onvermogen bij de hulpverlening om met zaken om te gaan. Kom ik toch weer terug met de de eerste verantwoordelijkheid van ouders om goed voor kinderen te zorgen. Jij legt die verantwoordelijkheid bij de hulpverlening. Ik vind dat die bij de ouders hoort. Ik hoor je trouwens nu niet over netwerk, verbaast me eigenlijk.
Bij uithuisplaatsingen is het niet zo eenduidig dat ouders het niet kunnen maar dat er op dat moment (tijdelijk!!!) ingeschat wordt dat ouders het niet lukt (en het netwerk ook niet, anders zou je vrijwillig in het netwerk kunnen plaatsen en is het formeel geen UHP). Juist die gevallen waar het niet zo eenduidig is vragen ook reflectie van ouders op hun eigen handelen. En die ontbreekt regelmatig. Volgens mij is de verwarring dat ik het over een bredere groep heb, ook ouders (bijv. verslaafden) die best op zichzelf kunnen reflecteren maar er voor kiezen hun eigen belang en wensen voor te laten gaan.
Verder er vanuit te gaan dat een UHP geen paradijs zou zijn, daar kan ik het niet met je eens zijn. Waarbij ik niet wil stellen dat ik voor UHP zou zijn, zie ik teveel gevallen waarvan duidelijk was dat de situatie bij ouders/stiefouders/opa en oma ook niet wenselijk is. Zo simpel ligt het niet is het dus niet te stellen....
Als laatste hulpverleners inroepen als mensen iets niet kunnen en daar alle heil van verwachten, sorry dat is jaren negentig.... Volgens mij leven we niet meer in een tijd dat hulpverlening het overneemt, volgens mij is het nu de bedoeling dat beide samenwerken. En ik ben bang dat beide partijen daar nog niet hun weg in hebben gevonden.

Suf idee

Los van de argumenten die Justine aanvoert en alles wat dat ondersteunt, is er ook een praktisch bezwaar tegen dit plan.
Een schizofreen kan voldoende functioneren als de behandeling en medicatie maar gedisciplineerd ondergaan wordt. Op diezelfde manier is met depressie vaak een leefbare situatie mogelijk en kunnen verslaafden van hun verslaving afkomen.
Maar het lukt niet om die mensen hun pilletjes optijd te laten slikken. Hoe lukt dat dan wel met anticonceptie?
Waarom zou je wel tot anticonceptiemedicatie willen dwingen en niet tot behandeling van de kwaal?
Groet,
Miriam Lavell

Merkwaardig

'Kom ik toch weer terug met de de eerste verantwoordelijkheid van ouders om goed voor kinderen te zorgen. Jij legt die verantwoordelijkheid bij de hulpverlening. Ik vind dat die bij de ouders hoort. Ik hoor je trouwens nu niet over netwerk, verbaast me eigenlijk.'
Situatie: ouders kunnen zorg voor kinderen nauwelijks aan. Om erger te voorkomen vindt 'men' dat er geen kinderen meer moeten komen. ouders stemmen in, maar zijn niet in staat de nodige handelingen daarvoor te verrichten. Hulpverlening komt wel elke keer praten en rapporten maken, maar vertikt het om mee te gaan naar de dokter. Als het niet de verantwoordelijkheid van de hulpverlening is om hulp te verlenen, dan zouden ze zich er toch helemaal niet mee hoeven te bemoeien?
In jouw jaren tien-visie kan het inderdaad gebeuren dat er heel vele hulpverleners zijn die zich ergens mee bemoeien, zonder dat er iemand is die konkrete zaken als stromend water (Roermond), of anti-conceptie voor elkaar krijgen.
Margriet, ik vind het echt het beste pleidooi om de hulpverlening helemaal te stoppen. Als je mensen die hulp nodig hebben alleen maar wil wijzen op de eigen verantwoordelijkheid, dan is het allerbeste om zelfs maar de suggestie dat ze terug kunnen vallen op hulpverlening weg te nemen.
Een tweede reden om hiermee hulpverlening te beëindigen is, wat iedereen hier zelf aanvoert: je kunt eindeloos tegen mensen zeggen dat ze de eigen verantwoordelijkheid moeten nemen, maar ze doen het niet! Met andere woorden: het effect is nul.
Ik zie miljarden, aan bezuinigingen in het verschiet liggen, want als er ergens veel geld naartoe is gegaan dan is het wel jeugdzorg, niemand durfde het aan om 'nee' te verkopen. Dit is dé kans: nee verkopen.
Als ik ziek ben ga ik naar een dokter. Als die dokter niet verder komt dan 'wat denk je zelf', dan hoef ik na drie keer (ik ben traag lerend) geen dokter meer. Ik modder dan wel weer zelf wat aan.
Het verschil is wellicht dat wij, burgers, ouders, dénken dat er speciale kennis is, die mensen waar ervoor geleerd hebben over beschikken. En dat die mensen ons, onnozelen en onwetende amateurs, met hun kennis inzichten etc. kunnen bieden. Er is zeker een suggestie ooit eens geweest (was het in de jaren negentig?) dat die speciale kennis bestond en dat er een duurbetaalde sector voor moest worden opgericht.
De ballon knapt nu. Dat is jammer, want het zou echt belangrijk zijn dat iemand het water weer kon laten stromen, of ervoor kon zorgen dat die mevrouw met de prikpil begint. Of moeten we dat soort konkrete hulpverlening nu, jaren tienerig, aan het 'netwerk' overlaten?

Tsjor

Over het netwerk

De eigen-kracht-conferenties bestaan inmiddels al geruime tijd. Er is een boekenkast aan onderzoeken verschenen, waaruit blijkt hoe succesvol ze kunnen zijn. Het is een zeer actieve manier om het netwerk' te mobiliseren. Alleen, het gebeurt wel door een onafhankelijke burger die de conferentie organiseert. De rol van de hulpverlener is marginaal. Dat verklaart wellicht ook de hoge mate van weerstand onder hulpverleners om over te gaan op het inschakelen van eigen-kracht-conferenties (met uitzondering van Overijssel). Liever wil men netwerkberaden, waarbij de hulpverlener het netwerk mobiliseert, maar die verklaart opa te oud, oma te dik, buurvrouw te chronisch en nichtje te jong.
Margriet, als je echt netwerken wil inschakelen, trek je dan snel terug en zorg dat de familie eerst een EKC organiseert. En confirmeer je aan het plan dat het netwerk zelf maakt. Het lost niet alles op, maar een heleboel wel.

Tsjor

Zorgplan/zorgleefplan

http://www.patagonia-zorg.com/page/283/zorgplan-zorgleefplan.html
Sinds een jaar of 10 zijn ze begonnen in de zorg/hulpverlening met deze zorgplannen en zorgleefplannen. Hierdoor hebben cliënten veel meer inspraak en dat is goed. Maar de keerzijde van deze plannen is dat er bepaalde doelgroepen dit niet aankunnen. Ondanks aanpassingen aan deze plannen lukt het niet om deze groep voldoende te kunnen begeleiden of ondersteunen hierin.
Eigenlijk zou je ze net als vroeger aan de hand moeten nemen om er voor te zorgen dat er zaken geregeld worden.

Miriam lavell

""Een schizofreen kan voldoende functioneren als de behandeling en medicatie maar gedisciplineerd ondergaan wordt. Op diezelfde manier is met depressie vaak een leefbare situatie mogelijk en kunnen verslaafden van hun verslaving afkomen.""
Mee eens.
""Maar het lukt niet om die mensen hun pilletjes optijd te laten slikken.""
Geen eigen ziektebeeld inzicht zorgt er voor dat ze hun medicatie niet trouw innemen (je moet er naast staan tijdens inname). Geen inzicht hebben in het onvermogen tot opvoeden van een kind zorgt er voor dat ze die anticonceptie ook niet zullen innemen.
""Waarom zou je wel tot anticonceptiemedicatie willen dwingen en niet tot behandeling van de kwaal? ""
Dat ligt juridisch net zo moeilijk als het dwingen van anticonceptie.

Tsjor

""Situatie: ouders kunnen zorg voor kinderen nauwelijks aan. Om erger te voorkomen vindt \'men\' dat er geen kinderen meer moeten komen. ouders stemmen in, maar zijn niet in staat de nodige handelingen daarvoor te verrichten. Hulpverlening komt wel elke keer praten en rapporten maken, maar vertikt het om mee te gaan naar de dokter. Als het niet de verantwoordelijkheid van de hulpverlening is om hulp te verlenen, dan zouden ze zich er toch helemaal niet mee hoeven te bemoeien?""
Dit heeft alles te maken met het zorgplan wat dan is opgemaakt met de ouders. Je kunt ouders niet dwingen tot iets.
""Een tweede reden om hiermee hulpverlening te beëindigen is, wat iedereen hier zelf aanvoert: je kunt eindeloos tegen mensen zeggen dat ze de eigen verantwoordelijkheid moeten nemen, maar ze doen het niet! Met andere woorden: het effect is nul.""
Als ouders zich niet houden aan het zorgplan (in de docu lieten ze daar alleen maar zien dat ze zich niet aan de afspraken hielen en niet hoe de hulpverleners deze ouders daarin begeleid hadden, er was een stukje van samen eten). Dat gaf een vertekenend beeld ook naar de hulpverleners toe.
En dan is het te hopen dat ze een netwerk hebben om op terug te vallen.
""De ballon knapt nu. Dat is jammer, want het zou echt belangrijk zijn dat iemand het water weer kon laten stromen, of ervoor kon zorgen dat die mevrouw met de prikpil begint. Of moeten we dat soort konkrete hulpverlening nu, jaren tienerig, aan het \'netwerk\' overlaten?""
Nou laten we dat eens doen en kijken hoe het over tien jaar er dan uit gaat zien. Ik geloof er niet meer in. Met al die "leuke" zorgplannen op papier zijn er nog steeds groepen die daar dus niet mee geholpen zijn.

Annej

""Volgens mij leven we niet meer in een tijd dat hulpverlening het overneemt, volgens mij is het nu de bedoeling dat beide samenwerken. En ik ben bang dat beide partijen daar nog niet hun weg in hebben ""
Dat is heel wat anders dan wat jij nu stelt.

En, dus?

Linda:"Geen eigen ziektebeeld inzicht zorgt er voor dat ze hun medicatie niet trouw innemen"
Dat kun je die gewichtige woorden als verklaring meegeven, maar de werkelijkheid is dat de meeste patienten hun medicatie of zorg onvoldoende gedisciplineerd nemen. Reuma, astma, bloedziekten, hartkwalen, werkelijk in alle hoeken is de nodige medicatiezorgvuldigheid/aanpassing leefstijl onvoldoende. Ja, het is een probleem maar het is niet een probleem dat uniek hoort bij gedragsgestoorden op wie je - dat zal wel - makkelijk het stempel 'geen inzicht' kunt plakken.
Ik ""Waarom zou je wel tot anticonceptiemedicatie willen dwingen en niet tot behandeling van de kwaal? ""
Linda:"Dat ligt juridisch net zo moeilijk als het dwingen van anticonceptie."
Precies. Hoe kom je er dan op het over anticonceptie te hebben? Waarom zou je, als je dan toch oppert de grens van zelfbeschikking te willen overschreiden, het niet over de kwaal hebben? Dat zegt iets over het denken over het probleem.
Je citeert Margriet "Volgens mij leven we niet meer in een tijd dat hulpverlening het overneemt, volgens mij is het nu de bedoeling dat beide samenwerken. En ik ben bang dat beide partijen daar nog niet hun weg in hebben "
en zegt tegen AnneJ "Dat is heel wat anders dan wat jij nu stelt. "
Ik weet niet wat je met die bijna magische stelling zonder inhoud wilt beweren, maar de analyse van AnneJ is waar het op neer komt. Binnen die analyse past het ook volkomen om het niet over de kwaal te hebben (laat die mensen maar met hun ziekte) maar wel over anti-conceptie (als wij er maar geen last van hebben).
Een ander pleidooi zou kunnen zijn om meer onderzoeksgeld te steken in de wijze waarop mensen wel tot zorgvuldig gebruik van medicatie en zorg zouden kunnen komen, of medicatie aan die kennelijk menselijke want maatschappijbreede gewoonte van onzorgvuldigheid aan te passen.
Grappig genoeg is dat wel voor anticonceptie voor handen (prikpil, spiraal, pleister, staafje). Was dat er ook maar voor antipsychotica, verslavingsmiddelen, bloedziekten, hartkwalen, etc. Dat zou niet alleen mensen van de rand van de samenleving houden, maar ook nog eens enorm kunnen besparen op gezondheidszorg in het algemeen.
Linda:"Eigenlijk zou je ze net als vroeger aan de hand moeten nemen om er voor te zorgen dat er zaken geregeld worden. "
Linda:"Sinds een jaar of 10 zijn ze begonnen in de zorg/hulpverlening met deze zorgplannen en zorgleefplannen"
Dat gaat over gewone gezondheidszorg, niet over jeugdhulpverlening/toezicht. In de praktijk werken de verantwoordelijke partijen daar ook niet mee hebben we allemaal life kunnen volgen bij het zeilmeisje. Niks overleg, niks inzicht in wat gaat komen. Eerder geheimen en onduidelijkheid op een manier waarop je het nooit goed kunt doen.
Het ergste aan het voorstel is dat de Nederlandse situatie uniek is. We doen iets raars. We plaatsen meer kinderen uit huis dan waar ook in de beschaafde wereld. Veel meer ouders worden onderworpen aan toezicht. Dat heeft vooral tot gevolg dat de echte gevallen er bij inschieten.
Het gevoel dat er iets uit de hand loopt is volkomen terecht, maar dat los je niet op met anti-conceptie. Wel met een andere kijk op jeugdbescherming. Eentje die wat minder pedant rondstrooit met minimumnormen voor 'goed genoeg'.
Hoe kwaad je ook kunt denken van sommige situaties thuis, de situatie uit huis of onder toezicht is in veel gevallen een stuk bedreigender. Zie http://www.volkskrant.nl/vk/nl/2686/Binnenland/article/detail/3248749/2012/05/01/Kinderen-in-jeugdtehuizen-schokkend-vaak-misbruikt.dhtml
Groet,
Miriam Lavell

Mea

http://www.volkskrant.nl/vk/nl/2686/Binnenland/article/detail/3248749/2012/05/01/Kinderen-in-jeugdtehuizen-schokkend-vaak-misbruikt.dhtml

En neem het geval baby Hendrik. Die omdat hij mogelijk door de ouders mishandeld zou kunnen worden, en die mogelijkheid absoluut voorkomen moest worden DAADWERKELIJK verschrikkelijk mishandeld is door Jeugdzorg.

Kindermishandeling is gruwelijk. Maar de instantie die het moet voorkomen is regelmatig een groter en werkelijker gevaar voor kinderen dan de ouders tegen wie die instantie vind dat ze beschermd moeten worden.

Goed

'...en dat is goed. Maar de keerzijde van deze plannen is dat er bepaalde doelgroepen dit niet aankunnen.' Dus is het niet goed, of maar gedeeltelijk goed voor een beperkte doelgroep. Het vreemde is dat vastgehouden wordt aan: 'het is goed' om daar dan aan toe te voegen dat de doelgroep niet goed is. Vergelijk een arts: dit medicijn is goed, alleen zijn er mensen die eraan dood gaat, maar die mensen zijn te stom om te willen leven, zoiets.
En dan zou een helder zorgplan dat niet alleen begrijpelijk is voor ouders maar ook voor het netwerk in de jeugdzorg een zegen zijn en een grote vooruitgang. Meestal blijft het bij vage, ongedefinieerde termen, waarvan iedereen zich afvraagt hoe je dat nu moet doen.

Tsjor

Over schizofrenie

'Geen eigen ziektebeeld inzicht zorgt er voor dat ze hun medicatie niet trouw innemen (je moet er naast staan tijdens inname).' Ja, dat is helemaal eigen aan de ziekte schizofrenie. Wat wij noemen 'geen ziekte-inzicht'. Maar in feite ís dat de ziekte: de werkelijkheid wordt zintuiglijk anders ervaren. Je kunt dat niet als een boemerang laten terugkeren op de patiënten.
En binnen de psychiatrie zijn er allerlei vormen van 'naast gaan staan tijdens de inname' die al naar gelang de fase van de patiënt ingezet kunnen worden, van gedwongen opname tot regelmatig bezoek aan de polikliniek, tot inzet van gespecialiseerde gezinsverzorging, tot zelfbindingsverklaringen waarin ook de rol van het netwerk is vastgelegd.

Tsjor

Dwingen

'Dit heeft alles te maken met het zorgplan wat dan is opgemaakt met de ouders. Je kunt ouders niet dwingen tot iets.' Nee, maar ik vraag me af wat nu de drempel is om met die ouders samen naar de huisarts te gaan (of het waterbedrijf op te bellen en de financiën op orde te maken). "Ik ga wel met je mee" is geen dwang, je hebt er geen maatregel van de rechter voor nodig. Ook niet voor het opbellen van het bedrijf dat de CV zou komen maken (in plaats van kinderen uit huis halen omdat het een troep is) of om een hekje rond de tuin te maken (om maar wt andere televisievoorbeelden te noemen).

Tsjor

Mirjam

De kwaal van mensen met beperkte verstandelijke vermogens is moeilijker te 'genezen' dan hun vruchtbaarheid te beperken is.

Wat betreft patiënten met reuma etc., de artsen blijven mensen toch gewoon behandelen en passen de behandeling waar mogelijk aan aan de niet-conforme levensstijl van de patiënten. Juist dat zie ik niet gebeuren bij de jeugdzorg, mensen worden niet geholpen en er worden drastische maatregelen genomen.

Nederland doet inderdaad iets raars, vooral omdat de situatie van kinderen in Nederland volgens onderzoeken behoorlijk goed is. Terwijl de zwerfkinderen op straat heel vaak een jeugdzorgverleden hebben.

En ja, er zijn bijzondere situaties waarin het beter is om wel uit huis te plaatsen, of waarin een goede hulpverlener wel in staat is om ouders en/of kinderen goed te begeleiden tijdens een OTS, zodat het goed gaat met de kinderen. Voor de eerste groep houd ik het op 1/3 van het huidige aantal UHP's, de andere 2/3 verdienen gewoon een goede hulpverlener.

Tsjor

Pleidooi

Ik heb al eerder een pleidooi gehouden voor differentiatie van de functie 'gezinsvoogd. die differentiatie heeft tot doel duidelijkheid te scheppen in wat je van een gezinsvoogd mag verwachten:
- juridische voogd; als er geen ouders zijn of ouders uit de ouderlijke macht zijn gezet, die juridische voogd is verantwoordelijk voor alles rond het kind, dus ook kleren kopen etc.
- toegevoegde voogd, voor goedfunctionerende ouders met een problematisch kind, de voogd kan dan inderdaad met meer op de achtergrond, gesprekken, plannen opstellen (voor zichzelf en de instelling) en eventueel aanwijzingen geven de ouders bijstaan, waarbij de ouders nog alle verantwoordelijkheid dragen;
- gezinsvoogd, als er in een gezin meerdere problemen zijn waardoor alle kinderen in het gezin dreigen op te groeien in een onveilige situatie, de gezinsvoogd moet dan daadwerkelijk actief zichzelf inzetten bij gezinstaken, zoals onderwijs, kleding, financiën etc. De gezinsvoogd is mede-verantwoordelijk voor het functioneren van het gezin en daarop ook aanspreekbaar.
Al naar gelang de zwaarte van de inzet kun je de caseload aanpassen, zodat mensen die meer hulp nodig hebben dat ook krijgen en mensen die dat niet nodig hebben ook geen veel te zware hulpverlener op de nek krijgen.

Tsjor

Het middel en de kwaal

tsjor:"De kwaal van mensen met beperkte verstandelijke vermogens is moeilijker te \'genezen\' dan hun vruchtbaarheid te beperken is. "
Het gaat niet over hen. Zij zijn het probleem niet voorzover ze al hulpverlening krijgen. Er bestaat een uitstekende voorziening voor: mentorschap. De mentor beslist in die gevallen over medicatie. Dat kan ook anti-conceptie of zelfs steralisatie zijn.
Van Vollenhoven heeft het over psychiatrische patienten en verslaafden. Die kwalen zijn net zo makkelijk te genezen of te beheersen, leefbaar te maken, als reuma, astma, hartkwalen, etc.
"de artsen blijven mensen toch gewoon behandelen en passen de behandeling waar mogelijk aan aan de niet-conforme levensstijl van de patiënten. "
Nee. De patienten worden gewoon zieker dan ze zouden kunnen zijn. De kwestie is dat bij psychiatrische patienten of verslaafden de ziekte ook invloed heeft op anderen. Het kernprobleem (je moet op de klok leven/je medicijnen innemen, therapie doen, voeding aanpassen, etc.) is hetzelfde als bij alle andere chronische kwalen (zelfs suikerziekte). Medicatie en behandeling is onvoldoende aangepast aan het vrij algemene onvermogen van mensen om zich aan het voorgeschreven gedrag te houden.
Behalve bij anticonceptie. Daar zijn wel oplossingen gevonden (de prikpil, de pleister, etc.)
"Juist dat zie ik niet gebeuren bij de jeugdzorg, mensen worden niet geholpen en er worden drastische maatregelen genomen. "
Dat is waar, maar het is maar een zijdiscussie. Het gaat over preventie van zwangerschap. Over mensen dus die niet in beeld zijn bij jeugdzorg. De maatregel zou de arm van jeugdzorg uitstrekken over 'iedereen' die vruchtbaar is en dan met name vrouwen.
In praktische zin zou dat dan een vragenlijst worden aan 13 jarigen. Bij een x aantal fouten wordt niet alleen de hpv vaccinatie gezet, maar ook de prikpil.
"En ja, er zijn bijzondere situaties waarin het beter is om wel uit huis te plaatsen, "
Bij de discussie blijvend: er zijn situaties waarin het beter is om tot anticonceptie te besluiten. Maar dat kan al. Zwakbegaafde slecht functionerenden hebben vaak al een mentor nodig die medische beslissingen neemt. Dat kan dus al. Het verschil is dat de beslissing blijft bij een persoon die dicht bij de patient staat. Het is geen algemene overheidsmaatregel met een veelheid van tamelijk willekeurige uitvoerders.
Jeugdbescherming is dat wel en wat van die werkwijze het gevolg is, is heel duidelijk zichtbaar: Nederland is kampioen ouders onmachtig verklaren en kinderen uit huis plaatsen.
Een glijdende schaal inderdaad.
"Voor de eerste groep houd ik het op 1/3 van het huidige aantal UHP\'s, de andere 2/3 verdienen gewoon een goede hulpverlener. "
Dat komt overeen met onderzoek van een jaar of 10 geleden. Ik vrees dat door de toename van het aantal uhp's de verhoudingen ongunstiger zijn.
Het rapport van de ongevallenraad laat zien waar de makke zit. Het onderzoekt kindermishandeling en doet daarbij alsof kinderen die onder toezicht zijn 'gered' zijn. Alsof schadelijk opgroeien alleen maar kan bij ouders en niet in pleeggezinnen of tehuizen of onder toezicht van een voogd.
Op diezelfde manier komt de conclusie dat anticonceptie een oplossing is. Er is geen afweging tussen het middel en de kwaal.
Groet,
Miriam Lavell

Zelfbeschikking

Dat gaat dus om het hart van het hulpverleningsproces. Je moet mensen hun zelfbeschikking respecteren tot het niet meer kan en dan ga je dwingen. Ik kan me inderdaad voorstellen dat dat dilemma's kunnen zijn. Maar inderdaad hoe moeilijk is het om in gevallen waar je al overeenstemming hebt bereikt om dan iets voor je cliënten te regelen of samen met je clienten.
Is dat niet het hart van bemoeizorg dat je clienten zonodig probeert te overreden, te verleiden, en te sturen?
Zoveel jaar geleden kwam ik in een tehuis waar een oudere ziek in bed lag en vanwege de privacyregel kon men niet zomaar naar binnen bleek maar de geur kwam door de deur. Omdat ik de mevrouw niet kende heb ik overlegd met haar zoon over de telefoon en ben na overleg naar binnen gegaan. Zo respectvol mogelijk en rustig meldend wat ik deed. Ik kreeg de sleutel van de linnenkast van deze mevrouw en ik kon haar wassen en verschonen. Ik had me ook afzijdig kunnen houden maar dit zijn zaken die om respect en beweging vragen. Maar ik denk dat als je in zo'n zwaar gejuridiceerde situatie zit dat je dan niets meer kunt. Dat lijkt me dan ook niet handig.

Evenzo

En is dat dan niet de werkelijke vraag Evenzo? Hoe kun je gezinnen en kinderen helpen waar een ouder is met een alcoholprobleem? Wat kun je wel doen? Zou het zin hebben om het te vragen aan kinderen zoals jij? Waar zou mij nou mee geholpen zijn gesteld dat je het alcoholgebruik van je ouder niet kon verhelpen?
De vergelijking gaat hier niet over de overlast die dat veroorzaakt maar over zaken als therapietrouw en het onvermogen om te veranderen en je aan gezondere leefregels te houden. Dat is voor zogenaamde ' normale' mensen net zo moeilijk als voor mensen met een psychiatrische ziekte of een verstandelijke beperking. En daar gaan we op dezelfde manier mee om, veroordelen dat het iemand niet lukt en dreigen met repressie.
De ongemakkelijke waarheid is dat er geen eenvoudige antwoorden zijn

En nog even dit (link naar artikel over pogingen van jeugdzorg o

als vervolg op de link die Miriam gaf over de schokkende misbruikcijfers van uit huis geplaatste kinderen.
Het is een scan van een artikel uit de volkskrant van vandaag.
http://jeugdzorg-darkhorse.blogspot.de/2012/05/jeugdzorg-blokkeert-onderzoek-seksueel.html
Tevens een illustratie van de tweeslachtigheid waarmee binnen de jeugdzorg gehandeld wordt.
Volgens het voorstel van Van Vollenhoven zou een verplichte preventieve anticonceptie vooral na onderzoek en op voorspraak van jeudgzorg gebeuren.
Inderdaad een glijdende schaal, zoals ik al eerder aangaf, want waar moet je beginnen, bij iedereen binnen een relatie met een kinderwens, bij alle vruchtbare vrouwen, of zoals Miriam deze lijn doortrekt, bij alle meisjes bij aanvang puberteit?
Veeleer lijkt mij idd, zoals AnneJ aangeeft, dat we onder andere te rade gaan bij ervaringsdeskundigen zoals Evenzo, en onderzoeken wat volgens hen van belang was geweest.
Zoals ik uit jouw korte opmerkingen haal, Evenzo, was de verslaving voor jou dermate traumatiserend dat jij en je broers/zussen nog steeds, ook in de volwassenheid last hebben, dat er dus wel degelijk jeugdzorg en politie ed omheen stond maar dat er niets effectiefs gebeurde. Aan de andere kant, je hebt nu ook zelf een gezin, een leven.
Volgens het voorstel van Van Vollenhoven zou jij (als jij niet het eerste kind van een verslaafde bent) er nu niet geweest zijn...
En zoals je via de link naar het nog niet gepubliceerde onderzoek van de Universiteit Leiden kunt lezen ben je als uit huis geplaatste zeer zeker niet buiten de gevarenzone... (hier nog maar even de link http://www.volkskrant.nl/vk/nl/2686/Binnenland/article/detail/3248749/2012/05/01/Kinderen-in-jeugdtehuizen-schokkend-vaak-misbruikt.dhtml). Waarbij nu dus ook wordt aangegeven dat Jeugdzorg dit onderzoek probeerde te blokkeren en onmogelijk maken, en je je kunt afvragen waarom dit is gebeurd? Wisten ze ervan? Want waarom zou een instelling gericht op het welzijn van kinderen geen onderzoek naar het welzijn van kinderen willen laten uitvoeren? Terwijl dit onderzoek nota bene door het ministerie is verordonneerd?
En deze Jeugdzorg zou dan ook nog eens moeten oordelen over preventieve anticoncptie?
Los nog even van alle argumenten die al zijn aangevoerd (en ik blijf ook dit herhalen, lees de posts van Primavera eens, zij geeft een prima opsomming van argumenten en een link naar het onderzoek van destijds) en op basis waarvan je kunt stellen dat preventieve anticonceptie zoals hier voorgesteld moet worden afgewezen.

Kindermisbruik in de jeugdzorg

En weer is de reflex: pleegzorg is goed voor kinderen (jo Hermanns) en er moet meer controle en screening komen. Mevrouw van der Maat vind het namens jeugdzorg tegelijkertijd vreselijk voor de jeugdzorgwerkers die zo hun stinkende best doen.
Wanneer wordt nou eens geconstateerd dat we niets opschieten met meer controle en medelijden met de sector?
Ik weet precies waar meer controle toe leidt. Tot niets. Tot het toenemen van een klimaat van wantrouwen en gebrek aan samenwerking tussen jeugdzorg ouders en pleegouders.
De werkelijke vraag moet hier zijn: hoe kunnen we meer kinderen thuis laten bij hun eigen netwerk (daar wordt in elk geval minder misbruikt) en hoe kunnen we misbruik thuis en elders voorkomen, signaleren en op laten houden?

Anticonceptie helpt niet

Evenzo:"Ik ben een kind van een alcoholist, met alle problemen in mijn jeugd die daarbij horen."
Ik kan me er alles bij voorstellen, maar ik geef je op een briefje dat anticonceptie jouw vader niet van zijn verslaving af had geholpen.
Het is trouwens opvallend hoe vaak vaders horen tot de daders van mishandeling in de voorbeelden die tot het anticonceptieadvies hebben geleid. De verplichting tot anticonceptie krijgt daardoor wel een hele grote omweg: vrouw moet verplicht aan de pil omdat zij mogelijk de verkeerde mannen ontmoet.
"Ik was blij geweest als iemand een manier had geweten om die ziekte beheersbaar te maken in mijn jeugd. "
Die manieren zijn er, maar ze zijn net zoals dat bij alle andere chronische kwalen is, voor de werkzaamheid vooral afhankelijk van de vraag of de patient zich voldoende conformeert aan de leefregels.
"Maar hulpverlening en familie en huisarts konden dat allemaal niet. "
Dat klopt. Het zou goed zijn als daar meer energie in gestoken wordt. Het is jammer dat anitconceptiemiddelen wel in een toedieningsvorm bestaan waarbij 'een keertje vergeten' geen probleem meer is (prikpil, spiraaltje, etc.), terwijl die toedieningsvorm er niet is voor Antabus of Disulfiram.
Overigens kan ik mij wel voorstellen dat aan een onverbeterlijke alcoholist een contactverbod met het gezin wordt opgelegd. Dat lijkt me effectiever dan mogelijk toekomstige vriendinnetjes van dit soort lieden preventief van anticonceptie te voorzien.
Groet,
Miriam Lavell

Dan is er wat te kiezen

Ah, moeder. Dan is er wat te kiezen. Wat had jou geholpen: Gedwongen anticonceptie (jij was er niet geweest) of gedwongen verslavingsbehandeling?
Groet,
Miriam Lavell

Evenzo

Het is natuurlijk ontzettend moeilijk om voor zulke kwesties een oplossing te vinden. Voor de omgeving is het ook moeilijk... Ik ben zelf opgegroeid met een verslaafde vader en natuurlijk heeft dit enorm veel invloed gehad op mijn jeugd. Nu herhaalt de situatie zich weer met mijn broer die drank en drugs verslaafd is en daarnaast ook een vrouw en kinderen heeft. Om eerlijk te zijn heb ik geen idee wat ik zou kunnen doen. Ik weet het echt niet...

Nu gaat het in mijn geval natuurlijk om een vader, zowel bij mijzelf als bij mijn broer en dat is natuurlijk wel veel minder erg dan een verslaafde moeder. Maar ik vind het als 'omgeving' zijnde heel moeilijk om inhoudelijk heel veel te kunnen doen. Ik bedoel natuurlijk geef ik mijn schoonzus geld als alles weer eens is uitgeven aan drugs/drank zodat ze de rekeningen kan betalen en natuurlijk neem ik de kinderen een weekendje als dat nodig is en dat soort dingen. Maar echt iets aan de situatie veranderen... Ik zou niet weten hoe dat zou moeten.

Annej radio1

Nu iemand van jeugdzorg aan het woord over dat onderzoek.

app-sent

Bedankt vertigo

Positief is dat er nu meer openheid over is. Waar je over na moet denken is hoe je jongeren thuis en in de jeugdzorg de veiligheid kunt bieden om er over te spreken en uit die situatie te komen. Antwoorden als ' verdere professionalisering' en je ' uiterste best doen' zegt niet zoveel denk ik. Ik denk dat het meer richting luisteren naar kinderen en kinderen weerbaar maken en voorlichten over de mogelijkheden en goed navragen hoe het komt dat kinderen dat niet melden en dat serieus nemen. Het is natuurlijk tamelijk ernstig als blijkt dat bijna 1 op de 5 kinderen misbruikt worden in de jeugdzorg.

Anne

"Dat is tenminste eerlijk Margriet. De hulpverlening is er niet om mensen te helpen. Dat is zo jaren negentig. Nee, in de huidige tijd is de hulpverlening er om toezicht te houden."

Ik vind dit wel een heel erg sterk voorbeeld hoe jij mijn woorden verdraaid zodat ze in jouw straatje passen. Zei ik dat?????? En je mist totaal het punt. Jammer hoor.....

Tsjor

"Margriet, als je echt netwerken wil inschakelen, trek je dan snel terug en zorg dat de familie eerst een EKC organiseert"

Weet jij hoe lang het soms duurt voordat een EKC is georganiseerd en wat voor een schijnoplossingen er soms zijn (in theorie klinkt vaak toch alles net wat anders dan in de praktijk). Ben benieuwd of er nu echt een structururele oplossing wordt geboden. Ik heb de andere kant gezien, de hulpverlening die achteroverleunt en wacht op netwerk. En dat arme kind zat ondertussen 5 maanden in de crisisopvang...
Ook bij een EKC geldt dat niet elke familie en breder netwerk die voor elkaar krijgt, helaas.....

En met eigen verantwoordelijkheid bedoel ik dat je dus niet alles aan de hulpverlening kunt overlaten maar ook niet aan het netwerk en de ouders. Er bestaat toch ook zoiets als en en? Voorbeeld. oudjes in een verzorgingtehuis. Wonen nu in een woning samen. Ouders hebben weer wat te doen. Huishoudelijk taakjes bijv. Eerst zaten demente bejaarden de hele dag te zitten. Waarom niet en en???

Miriam

"Overigens kan ik mij wel voorstellen dat aan een onverbeterlijke alcoholist een contactverbod met het gezin wordt opgelegd. Dat lijkt me effectiever dan mogelijk toekomstige vriendinnetjes van dit soort lieden preventief van anticonceptie te voorzien."

Ook weer zo discutabel. Is dit altijd in het belang van het kind om dan maar helemaal geen contact meer te hebben. Waarom niet kijken naar wat wel kan ipv kijken naar wat allemaal niet meer kan? Dit vraagt maatwerk. En dan volgt een volgend dilemma want wat is dan maatwerk. Was het maar in de jeugdzorg zo meetbaar, zo duidelijk. Maar dat is het vaak niet.

Mirreke

Waar in jouw link lees ik dat jeugdzorg het onderzoek zou blokkeren? En citeren uit onderzoek is nooit compleet. Enigen nuancering is op zijn plek. Het zijn vooral jongeren die andere jongeren misbruiken, de jeugdzorg werker er pleegouder krijgt nu wel een onevenredig grote schuld toegewezen. Niet dat misbruik op welke manier zo goed te praten is, dat absoluut niet!!! Maar nieuws wordt altijd zo rellerig mogelijk gebracht en men wil scoren. Nou dat is dan bij deze weer gelukt.
Hebben jullie overigens dan een oplossing voor zeer beschadigde jongeren die thuis ook niet de veiligheid krijgen die ze wensen. Waar laat je deze jongeren dan? Toch maar thuis met 24 uurs ondersteuning en camera's voor die veiligheid, of toch in een 'tehuis' waar ook camera's zouden moeten hangen en alleen maar mensen en kinderen mogen wonen die eerst zeer goed gescreend zijn of bij pleegouders die ook nog een twee jaren durende screening moeten doorgaan voordat ze 'goedgekeurd' zijn. Ik noem maar even een dilemma?