Brief van ouders online over de nieuwe ontwikkelingen rond de zorg voor jeugd-- lees even mee!
Beste ouders,
Ouders Online heeft samen met een ouder een brief geschreven die we willen presenteren op de bijeenkomst van Jeugdpoort as dinsdag. Dat is een bijeenkomst van iedereen die ertoe doet als het gaat om jeugdbeleid (ministers, staatssecr. en het hele veld van jeugdzorg). Sinds kort willen ze daar ook oudersvertegenwoordigingen bij hebben.
Nu is Ouders Online formeel geen ouderbelangenorganisatie, maar aangezien die er ook vrijwel niet zijn, hebben we toch maar de handschoen opgepakt.
Let op: dit gaat over de nieuwe jeugdwet, die 2015 moet ingaan. Er wordt nu al van alles geregeld en beslist. De kranten schrijven er weinig over, maar ook voor gewone ouders gaat het enorme gevolgen hebben.
We willen jullie graag informeren. Dit is de brief die we daar gaan aanbieden. Volgende week komt hij ook op Ouders Online (www.ouders.nl), hopelijk ondertekend door zoveel mogelijk ouderclubs.
Graag jullie reactie!
Justine Pardoen (hoofdredactie Ouders Online)
-------------------------------------------
Geachte dames en heren,
Is het in het belang van ouders en hun kinderen dat er meer geld geïnvesteerd wordt in de jeugdzorg, en al of niet in preventie en vroegsignalering?
Misschien is het in het belang van ouders dat geprobeerd wordt juist met minder budget een betere inzet van de zorg na te streven, en te onderzoeken hoe je dat dan bereikt. In onze ogen kan dat namelijk wel, onder één belangrijke voorwaarde: dat wordt ingezet op een goede selectie ‘aan de poort’, dat wil zeggen met inzet van universitair geschoolde professionals. Dan kan, zo is onze overtuiging, de zorg voor jeugd toe met minder geld, terwijl de relatie met ouders verbetert.
Om een voorbeeld te noemen. In de jeugdhulpverlening zijn veel jongeren met psychiatrische problematiek. Zulke kinderen belasten de draagkracht van een gezin enorm. Bovendien gaat het vaak om psychiatrische ziekten met een erfelijke component, waardoor ouders ook psychische problemen kunnen hebben. Daar moet bij de beoordeling van de benodigde ondersteuning en zorg rekening mee worden gehouden. Deze beoordeling vraagt nogal wat van een jeugdprofessional. In de praktijk zien we het dan ook vaak fout gaan: de relatie tussen hulpverlening en ouders is in veel gevallen ronduit slecht, waardoor verkeerde beslissingen genomen worden, oneigenlijke machtstrijd gevoerd wordt, en de kinderen om wie het gaat, uiteindelijk niet voldoende geholpen worden. Wanneer een uithuisplaatsing volgt, wat door jeugdzorg vaak als enige redmiddel gezien wordt, raken kinderen én ouders zwaar getraumatiseerd.
In de praktijk blijkt dat de gemiddeld HBO-opgeleide jeugdzorgmedewerker niet over de juiste vaardigheden beschikt voor deze subtiele, en moeilijke processen van inschatten, oordelen, beslissen en begeleiden. Maar ook in andere gevallen zien we dat ouders ontevreden zijn over de bejegening, en krijgen kinderen niet wat ze nodig hebben. Het is juist zo vreselijk belangrijk dat ouders en jeugdhulpverlening kunnen samenwerken, zoveel mogelijk in harmonie, elkaar ondersteunend en aanvullend, en in alle transparantie. Maar dit lijkt haast een utopie, terwijl het toch ook een van de doelstellingen is van u, zoals u hier allemaal bij elkaar zit.
Waar gaat het dan mis?
Punt 1 (Waarheidsvinding en kwaliteit)
Op dit moment leidt de werkwijze van jeugdzorg tot veel onnodige tegenwerking van ouders. Bij pedagogische onmacht van ouders, of bij psychiatrische problematiek informeert de jeugdzorgmedewerker een multidisciplinair team onder leiding van een academisch geschoolde gedragsdeskundige, die oordeelt op basis van de bevindingen van de jeugdzorgmedewerker, nota bene, zonder de ouders of de jongere ooit gezien gesproken of onderzocht te hebben. Dat moet veranderen. Als dat namelijk niet gebeurt, verhuizen de oude fouten van het systeem gewoon mee in de transitie.
Het zou zo geregeld moeten worden:
• Bij forse pedagogische en/of psychiatrische problematiek dient een forse inzet aan de poort te worden geleverd. Ouders en kinderen hebben er recht op dat vanaf het begin een academisch geschoolde gedragsdeskundige wordt ingezet die het voortouw neemt om zelf met de jongere en zijn ouders in gesprek te gaan en deugdelijk onderzoek te verrichten.
• Er worden géén feiten geregistreerd van ‘horen zeggen’, maar alleen uit eigen bevinding. Als een buurvrouw constateert dat een moeder een bepaalde diagnose heeft, wordt dat niet als feit genoteerd, maar is dat hooguit aanleiding voor meer onderzoek.
• Waar uitspraken van derden niet kunnen worden bevestigd, kunnen deze niet als zodanig een rol spelen in het verdere proces. Dat dat nu wel zo is, heeft ertoe geleid dat jeugdzorg veel fouten maakt, en dat ouders zich rechteloos voelen, en vaak wanhopig.
Punt 2 (Rechtspositie ouders en kinderen)
Met de transitie worden de waarborgen voor cliënten sterk verminderd. Zo verdwijnt met de transitie het recht op zorg, en we vinden dit is strijdig met artikel 24 IVRK. Het is niet zeker of jongeren die nu een vaste behandelaar of begeleider hebben, deze kunnen behouden. Ouders maken zich nu zorgen, en terecht: ze vrezen dat een passend zorg- of hulpaanbod hun kinderen onthouden kan worden onthouden, doordat bij gemeenten het geld zomaar op kan zijn, of dat zij beslissen het anders te besteden, of dat het type zorg niet is ingekocht of omdat de gemeenten geen leveringsplicht hebben.
Met de transitie kan het dus straks zo zijn dat jongeren in Rotterdam nog wel passende zorg kunnen krijgen en in Groningen niet. We vinden dit strijdig met het gelijkheidsbeginsel. Moeten ouders straks gaan procederen om de juiste hulp te krijgen voor hun kind? Krijgen we straks net zoals in het onderwijs waar nu 16.000 thuiszitters zijn waar niet echt naar omgekeken wordt, te maken met duizenden kinderen in psychische nood die niet de zorg krijgen die ze nodig hebben? Hierdoor vallen ze buiten de boot en maken ze een valse start in hun leven. Naast financiële gevolgen zou dat een enorm negatieve invloed hebben op het welbevinden van ouders en die jongeren die dan onbetamelijk lang op de juiste zorg moeten wachten. Nog afgezien van de maatschappelijke gevolgen op de lange termijn.
Kortom, onze vraag is hoe meer geld in de jeugdzorg deze problemen kan oplossen? Ouders hebben er op dit moment niet veel vertrouwen in, om eerlijk te zijn. We zien ook niet hoe meer geld investeren in het nog vroeger aanwezig zijn in alle gezinnen, de problemen gaat oplossen van een ongezonde levensstijl, toenemende obesitas, schooluitval en radicalisering, jeugdcriminaliteit en de nu op ons afkomende grote jeugdwerkeloosheid. Ouders maken zich zorgen dat er juist meer jongeren tussen wal en schip zullen belanden met de nieuwe jeugdwet en dat hun ouders niet weten waar ze terecht kunnen als er conflicten ontstaan met de gemeente over de juiste zorg. Hoe wordt de rechtsbescherming van ouders en kinderen geregeld?
Tot slot: De voorwaarden voor succes
Het hele doel van de transitie was het geldmonster te beteugelen door de zorg dichter bij de mensen brengen en de gemeenten uitvoeringsverantwoordelijk te maken. Maar de transitie heeft alleen kans van slagen onder de volgende voorwaarden:
• als de gemeenten zich bij de hele transitie meer gaan aantrekken van het perspectief van de gebruikers, dus van de ouders en kinderen in wiens belang dit allemaal ondernomen wordt;
• als er academisch gekwalificeerde professionals (zoals orthopedagogen en psychologen) aan de poort komen, waar ouders voldoende vertrouwen in hebben;
• als al het huidige jeugdzorg personeel beter wordt opgeleid, met het doel om de eigen kracht van ouders zelf en hun kinderen te leren zien, respecteren en meer te benutten;
• als duidelijk is hoe de positie, ook de rechtspositie, van ouders en kinderen geregeld wordt, zodat zij weer vertrouwen kunnen hebben in het systeem van jeugdzorg;
• als het hele proces alleen nog gewerkt wordt met feiten die volgen uit eigen bevindingen op basis van gedegen onderzoek door wetenschappelijk geschoolde jeugdprofessionals, in plaats van op hear say uit de sociale omgeving van een cliënt.
• als ouders in de jeugdzorg recht krijgen op een second opinion;
• als er aandacht is voor de noodzakelijke samenhang en integrale aanpak binnen het gehele sociale domein, inclusief passend onderwijs;
• als ervaringsdeskundigen zoals ouders, cliënten en hun familie, een rol zullen krijgen in visitatiecommissies;
• als, kort gezegd, een transparantere, gevalideerde werkwijze wordt gecreëerd, die gecontroleerd en getoetst kan worden.
En soms
zijn het ouders die hun kinderen uitbuiten, seksueel misbruiken, ontvoeren, verhandelen etc.
Tsjor
Ik sluit me aan bij kiki, jeltje, tijgeroog en fred
Bij deze ! ik kan me hierin niet vinden met het gedachtengoed van OOL
Richard
- Het kind heeft recht op bescherming tegen alle vormen van lichamelijke en geestelijke mishandeling en verwaarlozing buiten het gezin-
En binnen het gezin dan, is het dan wel geoorloofd?
Natuurlijk hou je een gezin intact als dat in het belang van het kind is, niemand hier is daar op tegen. Maar ook Baartman is duidelijk: er zijn situaties waarin kinderen niet veilig bij de ouders kunnen opgroeien, en dan moet de overheid ingrijpen. Rechten van ouders en rechten van kinderen kunnen wel degelijk botsen en een beetje beschaving kiest imo in dat geval voor het kind. (En gaat dan niet op dat terrein bezuinigen).
Intact gezin
De praktijk is dat gezinnen exponentieel elkaar kwijt zijn geraakt na Savannah. Die praktijk moet ophouden.
Terug naar huis.
"Fred, veel volwassenen gaan ook terug naar hun partner, ook na geweld. Ze maken zelf afwegingen daarin. Bovendien kan een partner die niet teruggaat daarna zelf de verantwoordelijkheid voor het eigen leven op zich nemen.
Een kind dat weg moet uit het eigen gezin verliest het \'eigen leven\', de geur, smaak, de mensen die het kind vanaf het begin kennen. Bovendien is het vervolg ervan niet zo veilig als sommige mensen denken. Het kind is niet zomaar gered, maar komt als afhankelijk persoon in een ingewikkeld proces terecht.
Het is dus geen simpele afweging en er is geen eenvoudige oplossing"
Een eenvoudige oplossing is er zeker niet."
Maar ik denk dat juist daarom voorzichtig moet zijn om een kind terug te plaatsen.
-Het kan de overweging terug te gaan zelf nog niet maken.
-En juist omdat het gezin zo 'eigen' is komt de breuk in vertrouwen, het geweld nog harder aan.
ik denk dat we terughoudender moeten zijn met tergplaatsingen. Een vrouw raden we over het algemeen af terug te gaan naar haar belager, maar kinderen worden wel teruggeplaatst.
Het gaat tegen onze natuur in om ouders van kinderen te scheiden, maar ik denk dat dat in het geval van geweld beter is. waarom zouden we het die vrouw anders afraden?
Vergelijking politie- jeugdzorg
Fred vergeleek de politie met de jeugdzorg: tegen jeugdzorg zijn omdat er dingen mis gaan is als tegen de politie zijn omdat ze wel eens iemand ten onrechte arresteren, of zoiets. Als je de jeugdzorg wil vergelijken met de politie, dan moet je wat mij betreft de vergelijking trekken met de gestapo. Of van die toestanden om 'misdaad uit te sluiten' maar iedereen neer te knuppelen waarvan de afzonderlijke agent -afgaande op het onderbuikgevoel- het idee heeft dat die wel eens iets ozu kunnen gaan doen. En als het dan ten onrechte blijkt te zijn, de agent dan kan zeggen 'maar hij keek zo raar.' In zo'n setting kan iedereen zomaar neergeknuppeld worden. En dat is in mijn ogen bij jeugdzorg ook zo.
Het gaat er niet om dat er niemand zou moeten zijn die het opneemt voor kinderen in de knel, het gaat erom dat dit zo sterk overdreven wordt en zo belachelijk wordt uitgevoerd, dat kinderen juist in de knel komen en hun ouders erbij. Gedwongen hulpverlening en uhp voor kinderen waar niets aan de hand is, behalve op papier omdat kleine feitjes door 'interpretatie' worden omgezet in 'ernstige zorgen' waarbij 'ingrijpen noodzakelijk is.' Voorbeeld: kind werd zelfpijniging werd toegeschreven omdat het zat te krabben aan een been. UHP dreigde, want als een kind zichzelf pijnigt, dan betekent dat dat er thuis iets mis is. Ik vind dat zowiezo al heel kort door de bocht. Nog absurder wordt het verhaal als je bedenkt dat de ware reden van het krabben was dat het om eczeem ging, waar het kind al voor bij de huisarts liep. Dit zeggen werd benoemd als ontkenning van de problematiek, wat dus nog meer reden was voor gedwongen hulpverlening. Het is uiteindelijk recht gekomen, vele rechtszaken, duizenden euro's en grote emotionele schade later. En de betreffende gezinsvoogd, die kreeg slechts de complimenten van de leiding. Dat ze toch maar zo haar best had gedaan voor het kind, terwijl de ouders zo lastig waren....dat er niets van klopte, och.....dat lijkt er niet toe te doen. Ik vind het heel onveilig allemaal.
Maar ik ben ook voor een goede jeugdzorg hoor, die zich om te beginnen richt op kinderen die het nodig hebben.
Fred
Wist je dat:
-het in geval van huiselijk geweld heel gebruikelijk is dat als het slachtoffer met de kinderen vertrekt, er vervolgens vanuit het systeem alles aan te doen om het kind in contact te houden met de andere ouder?
-dit is gestoeld op het recht van het kind om contact te hebben met beide ouders?
-geweld hierin ondergeschikt is?
-de vertrokken ouder die zijn/haar kind wil beschermen tegen nog meer geweld vervolgens de instanties tegen zich krijgt?
-blijvende weigering van een zorgouder het kind in contact te brengen met de pleger reden kan zijn voor uhp?
-de pleger hiermee een prachtmiddel in handen heeft om het slachtoffer te blijven tergen?
-hier al meerdere studies naar zijn gedaan en dit toch zo blijft?
-hier op www.bezorgdemoeders.nl heel veel over terug te vinden is?
-bovenstaande ook de oorzaak is van hoe ik met jeugdzorg in aanraking gekomen ben?
-ik het idee krijg dat je echt niet weet waar je over praat?
Siobo
Aan kindermishandeling binnen het gezin wordt al meer dan genoeg aandacht gegeven. Maar omdat hier eigenlijk te veel aandacht aan wordt gegeven worden de kinderen die buiten het gezin worden mishandeld vergeten. Sterker nog, wanneer een kind buiten het gezin mishandeld wordt - zoals in het geval van mijn dochter die mishandeld werd op school - dan loopt het kind zelfs het risico om alsnog uit huis te worden gehaald. Kun je niet een klein beetje indenken hoe vreselijk het voor een kind is wanneer het dan uit een veilige thuissituatie wordt gerukt, de ouders amper meer mag zien, en niet meer naar huis mag terug keren?
Ik betwijfel ook sterk of ouders wel van nature in staat zijn om hun kind opzettelijk te mishandelen. Is iemand hier in staat om zijn bloedeigen kind kwaad te doen. Nou ik niet!
Als je bijvoorbeeld kijkt naar het geval Savannah waar altijd naar teruggekeken wordt. De reden dat haar moeder het niet meer aankon is omdat de hulpverlening had gefaald. Deze moeder had een trauma doordat er al eerder twee kinderen van haar weg waren gehaald. Ze stond open voor hulp, profiteerde er zelfs van. Maar omdat ze bang was dat Savannah weer weg zou worden genomen deed ze net alsof er niet zo veel aan de hand was. Dit is Savannah fataal geworden. Wanneer er van het begin af aan adequate hulp was geweest, zonder bedreigingen om de kinderen weg te halen, dan had Savannah nog geleefd.
Dus ja, kinderen hebben recht op bescherming binnen het gezin. Maar ook hier schendt Jeugdzorg de rechten van het kind want zij bieden die bescherming niet doordat Jeugdzorg dreigt in plaats van te helpen.
Wow richard
Hoe durf je dit te zeggen: "Wanneer er van het begin af aan adequate hulp was geweest, zonder bedreigingen om de kinderen weg te halen, dan had Savannah nog geleefd."
Lees dit eens: http://nos.nl/artikel/122533-de-zaaksavanna.html
Werkelijk. De verantwoordelijkheid ligt totaal bij deze moeder. De fout die Jeugdzorg heeft gemaakt is het kindje weer teruggeven aan deze moeder.
Op een lijn
"Maar ik ben ook voor een goede jeugdzorg hoor, die zich om te beginnen richt op kinderen die het nodig hebben."
Ok, dan zat ik wat dat betreft verkeerd, en zitten we meer op één lijn dan ik dacht.
Beleid
"
-het in geval van huiselijk geweld heel gebruikelijk is dat als het slachtoffer met de kinderen vertrekt, er vervolgens vanuit het systeem alles aan te doen om het kind in contact te houden met de andere ouder?
-dit is gestoeld op het recht van het kind om contact te hebben met beide ouders?
-geweld hierin ondergeschikt is? "
Nee, dat wist ik niet. Ik ben het ook niet lang in alles eens met Jeugdzorg, echt niet. Dit bijvoorbeeld vind ik een verkeerd beleid.
Richard
Ik vind wat je hier nu opschrijft not done, sorry. Het kan best wezen dat deze moeder getraumatiseerd is geweest, maar ze heeft toch echt zelluf haar kind doodmishandeld. Dat jeugdzorg dit niet heeft voorkomen, neemt niet weg dat ze dit gedaan heeft. Ik vind met wat je hier stelt, je daarmee ook mij in twijfel trekt. Misschien zou je beter beamen dat er dingen gebeuren die verschrikkelijk zijn. Ik kan erover meepraten dat kindermishandeling bestaat. Ik ben ervan overtuigd dat mijn kinderen ook dood waren gegaan als mijn ex niet gestotp was. Als ik dat niet had gedaan, dan had jeugdzorg het moeten doen. Wat jeugdzorg niet had moeten doen was een klopjacht op mij beginnen, nadat mijn ex erover klaagde dat hij van mij zijn kinderen niet zou mogen zien. Ik wilde ze alleen maar beschermen. De reactie van jeugdzorg daarop (moeder onthoudt de kinderen hun vader en is daarmee mishandelaar, dus de kinderen uit huis zodat ze naar vader kunnen) die was onmenselijk en zeer beschadigend en snap ik nog steeds niet.
Ook in het geval van Savanna was er heel veel aan de hand. Jeugdzorg had haar moeten beschermen. Wat jeugdzorg niet had moeten doen is vervolgens veel te vroeg tot vergaande acties overgaan in gezinnen waar niets of weinig aan de hand is, omdat het toen bij Savanna mis ging en de voogd vervolgd werd. Jeugdzorg is een beetje als geld en als vet: er is genoeg, maar het zit op de verkeerde plaatsen. Daarom die selectie aan de poort is zo nodig!
Maar onkennen dat er erge dingen gebeuren, dat slaat de discussie dood. Ik ben ook getraumatiseerd. Eerst door geweld door mijn ex, daarna door de jeugdzorg die er nog een schepje bovenop kwam doen. Toch hebben mijn kinderen het goed.
Fred
Bedankt voor je reactie. Dit is exact waar een forum als dit voor bedoeld is: dialoog aangaan.
Emine
Dat heb je helder verwoord en ik ben het helemaal met je eens. Richard's redenatie is echt absurd en hij diskwalificeert zichzelf en de zaak die hij probeert te bepleiten hiermee compleet.
skik
Ook eens met emine
Mooi geschreven Emine. Jouw eigen verhaal is ook indrukwekkend.
Emine
Ik geloof gewoon te veel in het goede van elk mens. En ik kan er met mijn verstand niet bij dat iemand uit zichzelf tot zo iets vreselijks toe in staat is.
Emine
Dit is exact wat ik bij een gezin hier in de buurt heb gezien, alleen is het hier helaas wel doorgegaan (en gaat het nog steeds door). Moeder vlucht met de kinderen om zichzelf en de kinderen tegen een mishandelende vader te beschermen. Vervolgens verklaart Jeugdzorg de moeder "pedagogisch onmachtig" en plaatst de kinderen bij die vader! Niemand krijgt meer echte hulp voor aanwezige stoornissen, want moeder die daarvoor zorgde is uitgeschakeld. Ik hou mijn hart vast.
Richard
In feite doe je nu precies wat 'de anderen' tegen 'ons' doen. Niet kunnen geloven dat iemand hiertoe in staat is, dus het maar niet geloven en als feit brengen dat het niet gebeurt. Op dezelfde manier als dat ik mij als jeugdzorgslachtoffer in de kou voel staan, zet jij op deze manier daadwerkelijk mishandelde kinderen in de kou.
Dank evalyn
Evalyn,
Bedankt voor je verhaal. Ik heb me hier ook zo over verbaast. En in feite zit je al in een doodlopende weg zodra je partner geweld gebruikt. Immers als je blijft dan groeien je kinderen ofwel op in geweld ofwel worden ze uit huis geplaatst als het aan het licht komt, als je weggaat dan richt de hulpverlening zich op het tot stand brengen van contact. En heeft niemand het meer over het probleem van vader. Hoe vaak ik niet heb gevraagd om vader te helpen met zijn probleem zodat het verantwoord was om de kinderen te laten gaan.....
Dat werd uitgelegd als rancuneus. Er was er maar een rancuneus en dat was ex. Die was maar op een ding uit: mij het leven zuur maken. Hij vond Jeugdzorg aan zijn zij.
Emine
Met jou eens; er zou aandacht voor beide kanten moeten zijn (en deze hoeven elkaar eigenlijk helemaal niet in de weg te zitten).
Lost mother
De documentaire 'Lost Mother' geeft een indrukwekkende inkijk in een gezin waar jeugdzorg betrokken is. Ik heb mij erin herkend en was tot tranen toe geroerd.
Ik krijg de link niet gekopieerd, maar als je lost mother intikt op google, kom je er vanzelf.
Mooi als dat inderdaad lukt
"Dit is exact waar een forum als dit voor bedoeld is: dialoog aangaan."
Mooi als dat inderdaad lukt : )
Meer cijfers tsjor
http://www.telegraaf.nl/binnenland/article20474591.ece
"In 2007 waren er in alle politieregio's ruim 64.822 incidenten met huiselijk geweld geregistreerd."
Overigens: "Daarvan ging het in zeven procent van de gevallen om geweld tegen de ouders."
Lost mother
Wat een aangrijpende documentaire. Hierin is duidelijk te zien hoe de kinderrooforganisatie er op uit is om een hecht gezin uit elkaar te rukken.
Eh klant
"Als daar dan in gevraagd wordt om betere jeugdzorg, komt Margriet direct furieus met de beschuldiging dat Justine zich wel zal baseren op verontwaardigde draadjes hier. Margriet vraagt niet waar Justine zich op baseert, nee ze legt er alvast een constatering in. En vanaf daar ontspoort zo'n draad dan weer een beetje."
Het was een vraag, niet furieus beschuldigend, het is maar hoe de lezer ontvangt.. Ik denk dat het goed is dat onderbouwd wordt waarom (en nog beter op welke informatie) deze brief wordt gestuurd.
Er onderstond graag reacties.Ik heb overigens niet een ontkennend antwoord gekregen.......
Richard
"Ik geloof gewoon te veel in het goede van elk mens. En ik kan er met mijn verstand niet bij dat iemand uit zichzelf tot zo iets vreselijks toe in staat is."
Dan was dit wel weer een goede week. Veroordeling verkrachter/moorder Marianne Vaatstra, bomaanslag Boston.... Graag wel ook de realiteit onder ogen zien.
Tsjor
Ik mis in je reactieop Baartman en transitie bij je 3. punt over verantwoordelijkheid nog wel de eigenkracht/het netwerk/ het systeem erom heen. Ook zij hebben een veantwoordelijkheid en die wordt bij de transitie alleen maar belangrijker. Ook al worden EKC's in bijv. Amsterdam nu met name ingezet als een ordinaire bezuiniging en vaak veel te laat in het hulpverleningsproces. Het zou een eerste stap moeten zijn, voor de hulpverlening. Ik zie nog weinig terug van de pedagogische civil soceity.
Een ander punt is dat het systeem ook na de transitie complex blijft. Er zijn verschillende instanties die zich bezighouden met veiligheid, het AMK, De Raad en BJZ. Laten we voor transparantie starten die samen te voegen.
Anne
Cijfers zeggen niet alles maar ook niet niets... Als ze niet in je straatje passen citeer je Sargasso en schrijf je Baartman af... . De pest is dat kindermishandeling inderdaad niet meetbaar is zoals in de natuurwetenschappen zaken wel meetbaar zijn. Gaat het eigenlijk om cijfers? Ook al zijn het er 1000 meer of minder, elk kind dat mishandeld wordt is er dan toch één teveel?
Wat we willen, nu...
Wat wij willen, nu, is dat in de veranderingen die op til zijn meer rekening gehouden wordt met de rechtspositie van ouders en kinderen. Je hebt nu vrijwel geen rechten als ouders, en als kind al helemaal niet.
Er moet een onderscheid gemaakt worden tussen hulp die ouders zelf vragen, voor kinderen die iets extra's nodig hebben, waarbij BJZ samenwerkt met het gezin aan de ene kant, en het 'verplichte' kader aan de andere kant, waar het gaat om jeugdbescherming, en waar de rechter eraan te pas komt om een beschermingsmaatregel op te leggen. Dat zijn twee verschillende situaties. Hoewel ze steeds vaker in elkaar overlopen: je komt zelf met een hulpvraag en eindigt met OTS of een uithuisplaatsing. Dat komt door de manier waarop het systeem nu ingericht is. Dat kan anders.
Ons gaat het erom dat in het ontwerp van de nieuwe jeugdwet en de wijze waarop dat in de praktijk door gemeentes wordt ingevuld, meer dan nu het perspectief van ouders wordt gerespecteerd.
Dat betekent natuurlijk niet dat we ouders zouden willen beschermen die hun kind mishandelen. Integendeel: we zien ook dat juist waar kinderen echt in de knel zitten, BJZ juist vaak helemaal niets doet.
Overigens vindt er ook veel mishandeling plaats in instellingen. Meer dan in gezinnen. Maar de mogelijkheden voor ouders om dat aan te kaarten, zijn zeer mager. Ook als ouders zien dat er iets misgaat op school, kunnen ze niet bij BJZ terecht.
Kortom, de positie van ouders is echt niet zo goed. En daar lijden kinderen onder.
We zijn niet bezig met actievoeren. Maar met het uitvoeren van een democratische plicht. Niemand vertegenwoordigt in alle transities die nu gaande zijn, het belang van juist die gewone ouders. Dan heb ik het dus juist ook over ouders die nog helemaal geen jeugdzorgervaringen hebben. Ook zij krijgen straks te maken met de veranderingen in het systeem, al was het maar omdat jeugdzorg al bij je kraambed in huis komt, en ook via school bovenop je kind en gezin zit. Weten jullie nog dat oorspronkelijk Rouvoet beloofde dat het Centrum voor Jeugd en Gezin laagdrempelig zou zijn, anoniem, waar je zonder dat er meteen een dossier gemaakt werd, je vragen kon stellen? Maar na de transitie zit jeugdzorg overal in het CJG.
Kortom: dat er voor- en tegenstanders zijn van de brief die we schreven, verbaast me. Hoe kun je nou tegen meer kwaliteit in de jeugdzorg en betere rechtspositie van ouders zijn?
Justine Pardoen (Ouders Online)
De democratische plicht
Die democratische plicht Justine, die houdt mij zo enorm bezig. Ik heb de jeugdzorg vanbinnen gezien, ken het klappen van de zweep en ik ben er zelf vanaf maar ik voel me zooooo verplicht hier iets mee te doen. Om andere mensen te waarschuwen, te helpen het systeem te veranderen. Ik heb zelf ontzettend veel last van de gedachte dat zoveel mensen meemaken wat ik meemaakte en zij nergens terecht kunnen. En vooral, dat de mensen die onze rechten schonden nu de rechten van anderen schenden. Ik wil niet zwijgen, want ik weet iets. Alleen je kunt nergens terecht. Ik snap niet dat met zoveel verhalen die hetzelfde zeggen de alarmbellen niet rinkelen. Dat er geen grondige onderzoeken worden gedaan naar de praktijken binnen de jeugdzorg. Ook ik vind ieder kind dat mishandeld wordt er een te veel. Maar daarbij telt mishandeling door jeugdzorg zelf net zo hard mee.
