Brief van ouders online over de nieuwe ontwikkelingen rond de zorg voor jeugd-- lees even mee!

Ja margriet

Ik wil inderdaad horen hoe jij denkt dat er verbetering moet komen. Jammer dat je mijn vraag beantwoord zoals je hem beantwoord: schieten op de ander, zonder zelf een inhoudelijk antwoord te geven.

Wat ik mis

Wat ik mis in de discussies over jeugdzorg is het belang van de mishandelde kinderen. Klant heeft natuurlijk gelijk als hij / zij zegt dat kritisch zijn over het functioneren van jeugdzorg niet betekent dat je voor kindermishandeling bent (net zo goed dat aandacht vragen voor het lot van mishandelde kinderen en daarmee samenhangend het bestaan van (een vorm van) jeugdzorg noodzakelijk vinden, betekent dat je onverschillig staat ten opzichte van de slechte kanten van jeugdzorg en de nare ervaringen van sommige ouders). Het is nu eenmaal een gegeven dat de rechten van ouders soms botsen met de rechten van hun kinderen. Dan moet je volgens mij voor de belangen van de kinderen kiezen. En daarover vind ik in de brief niets terug, en dat vind ik jammer. Jeugdzorg is niet in het leven geroepen om een stel criminelen die graag geld binnenhalen en kindertjes roven te faciliteren. (= een reactie op de bijdrage van Richard). Jeugdzorg bestaat omdat er in Nederland iedere dag kinderen ernstig mishandeld worden en in rechten worden aangetast, door hun eigen ouders nog wel. Volgens mij moet je die kant ook noemen (want gezien wordt die natuurlijk wel)anders is een discussie over de rechten van ouders volgens mij te eenzijdig, want die rechten houden natuurlijk wel ergens op.

Emine

Wil je het horen van mensen die blijkbaar en wellicht werkzaam zijn in jeugdzorgkringen? Of wil je ht hiet op deze plek horen van ouders?
Of nog mooier, wellicht wil je zelf een bijdrage leveren: hoe zou er volgens jou een verbetering kunnen worden doorgevoerd?

Is het bijvoorbeeld volgens jou een verbetering dat het naar de gemeente gaat?
Is het een verbetering dat awbz-achtige zorg naar de gemeente gaat?
Wat kan de gemeente doen om het beter te maken, beter dan nu?

Tsjor

Siobo

http://www.ack.vu.nl/htmls/symposia/2005/31-05-2005/Presentaties/Afscheidsrede.pdf
De afscheidsrede van professor Baartman over Kindermishandeling. Dat er kinderen mishandeld worden staat los van het feit dat je de rechten van ouders en kinderen dient te respecteren en dat je heldere uitgangspunten en dwingende redenen moet hebben om ouders hun rechten af te nemen. Daar mankeert het aan. Bij gebrek aan echte mishandelde kindertjes worden alle ouders en met name hulpvragende ouders doelwit van misplaatste beschermingsacties en omdat die echt mishandelde kindertjes maar zo mondjesmaat gevonden worden worden de zoekacties steeds opdringeriger totdat ze meer schade aanrichten dan dat er kindertjes gered worden.
De meest vreemde maneuvres worden uitgehaald om ouders en kinderen in een mishandelingskader te zetten.
Zie het 2e deel van Klokhuis, de inmiddels bekende AMC-arts die uitlegt dat kinderen die met blauwe schenen komen gewoon gespeeld hebben maar dat kinderen die blauwe plekken op de weke delen hebben, buik en wangen, ondervraagd dienen te worden of er mishandeling speelt.
Dat onderscheid is vals. Een step in de buik of een schuiver van de bank zijn afdoende verklaringen daarvoor. De 'bijvangst' is dan ook veel te groot en het hele onderzoekstraject criminaliseert ouders en zorgt voor ellendige toestanden waar gezinnen slechter uitkomen in alle opzichten. Laten we het daar maar even niet over hebben.
Ouders en kinderen hebben rechten en als je die schendt moet je daar duivels goede redenen voor hebben en geen subjectieve meningen.

Siobo

Als een kind mishandeld wordt door ouders kan er een spoedUHP worden aangevraagd, kind wordt dan uit huis geplaatst, komt in een crisispleeggezin of cirsisopvang en gaat daarna door naar andere opvangadressen.
Dat bestaat al en dat blijft bestaan, voor zover ik weet.
Als een kind binnen de jeugdzorg (pleeggezin of opvang) wordt mishandeld kun je niets.

Tsjor

Regeltjes

Ook beschrijft professor Baartman dat de regeltjes misbruik in stand houden. Moordende pleegouders krijgen kinderen terug en evident mishandelende ouders -die van Savanna- worden niet gestopt en de kinderen niet gered.
Laten we het daar maar niet over hebben.

Mirjam en annej

In de gezinnen waar hulp ervoor kan zorgen dat kinderen veilig bij hun ouders kunnen opgroeien, moet hulp geboden worden, wie is het daar nu mee oneens???

Ik ontken niet dat er zaken bij jeugdzorg en met name het jeugdrecht beter moeten. Die kant zie ik. Jammer dat een andere kant (deels) ontkend wordt, zo kan je volgens mij de discussie dus niet voeren en dat ga ik ook niet doen. En waarom worden kinderen die mishandeld worden opeens met 'kindertjes' aangeduid?

Ik vind er trouwens op zich niets mis mee dat artsen alert zijn op mishandeling en in geval van twijfel verder kijken. En dan nog: delen jullie de standpunten van Richard? Of zijn die ook voor jullie te extreem?

Tsjor

Ja dat is afschuwelijk. Ik vind dat ze wel wat meer haast mogen maken met de aanbevelingen van Samson.

Beschuldigde ouders

Ouders die reageren op de grootste schrik van je leven: voor kindermishandelaar uitgemaakt worden terwijl je met een hulpvraag (naief?) je tot de hulpverlening of instanties wend, die ouders zijn voor mij niet snel te extreem. En ik doe zeker niet mee aan het bashen van ouders die zich daar terecht over beklagen.
Hoe krom het soms ook eruit komt. Waarom zou je dat willen? Daar gaat het toch niet om?
Het gaat er om dat je met je kinderen veilig bent op school en bij de hulpverlening en dat je niet verraden wordt en in het diepe gegooid, het gevecht moet aangaan met de 'hulpverlening' omdat het justitie blijkt te zijn en ouders geminacht worden en als potentiele kindermishandelaars behandeld. Wat hebben je kinderen daar nou aan?

Bovendien

Wat hebben mishandelde kindertjes daaraan? Wat is er eigenlijk voor hulp voor kinderen die mishandeld worden? Heel andere discussie maar daar zou het om moeten gaan.

Waarom

Moet de zorg voor ouders en kinderen in 1 adem genoemd worden met kindermishandeling?

Harde cijfers

Ben het wel eens met Mirreke (als harde statistieken liefhebber) dat ik nog nooit betrouwbare cijfers heb gezien van het aantal mishandelde kinderen in NL. Er wordt enorm mee gegoocheld met willekeurige extrapolaties van het aantal gemelde gevallen naar het aantal verborgen gevallen. Zwakke basis voor een generieke houding van achterdocht naar ouders.

Cijfers

Zie de laatste link van Annej: de prof die zij aanhaalt noemt cijfers.

Cijfers

http://sargasso.nl/de-marketing-van-kindermishandeling/
Niet alleen met het vermoedelijke cijfer van mishandelde kinderen maar ook met de cijfers van terecht gemelde gevallen van kindermishandeling wordt iedereen een rad voor ogen gedraaid.
Niet alleen is het vaag wat er allemaal wel niet onder 'verwaarlozing' wordt verstaan, de echt fysieke gevallen zijn een paar procent van het aantal gemeldde gevallen. Maar ook weet je, door onheldere criteria en subjectieve beoordelingen niet wat er van waar is en wat verzonnen en geconstrueerd.
En al die ouders mogen door de schadelijke molen van de kindermishandelingsprocedures. Daarna weet je het wel en ben je voorgoed genezen van de goede bedoelingen van de overheid.

Link

http://www.ack.vu.nl/htmls/symposia/2005/31-05-2005/Presentaties/Afscheidsrede.pdf

Baartman

Onderbouwt zijn cijfer, 360.000 gevallen van ernstig huiselijk geweld, niet.

Annej

Hij gebruikt een noot, daar zal de onderbouwing te vinden zijn. Jij haalt Baartman aan als deskundige die jouw visie ondersteunt (al zegt hij ook veel dingen die niet in jouw referentiekader passen). Waarom zijn de door hem genoemde cijfers dan opeens niet bruikbaar?

Argumenten

Het gaat om de argumenten Siobo. Baartman kiest er wel voor om de rechten van kinderen en ouders scherper in beeld te hebben en gezinnen heel te houden en de rechten van ouders en kinderen niet als tegenstelling te hanteren, maar dat kindermishandelingsgetal slaat weer nergens op.

Maar annej

Dan haal je overal en nergens wat citaatjes / deelconclusies weg die in jouw referentiekader passen en sluit je de ogen voor alles wat je niet horen en zien wilt, omdat het niet bij jouw beeld over kindermishandeling past? Dan maak je tot jouw visie de norm waaraan alle bevindingen getoetst moeten worden. En als bepaalde informatie jou niet uitkomt dan "slaat het nergens op". Zo kan je toch geen discussie voeren? Ik stop er dus maar weer mee.

Heldere criteria siobo

Als het daaraan mankeert dan kun je het niet gebruiken.
Als je geacht wordt kritiekloos de 'deskundigen' te volgen dan heeft discussie ook geen zin.

Cijfers

Het cijfer van 360.000 meldingen (zullen er zijn in 2005) wordt onderbouwd met de verwijzing naar een artikel uit 1995, dat artikel is helaas op internet niet te vinden.
Een ander cijfer wordt wel onderbouwd: in 2003 120.000 meldingen bij de politie over huiselijk geweld. Dat hoeft niet geweld tegen kinderen te betreffen, het kan ook geweld tegen vrouwen zijn. Of tegen mannen. Als je berekent dat er gemiddeld 2 kinderen per huis zijn, dan kom je uit op 240.000 kinderen die slachtoffer dan wel getuige zijn van huiselijk geweld (bij de politie gemeld).

Er zijn ook andere cijfers te vinden.

Zie: http://www.huiselijkgeweld.nl/feiten/landelijk/tot_de_dood_ons_scheidt
'Uit de analyse blijkt dat in dat in 2006 49 doden (van de 150 doden in totaal door moord) vielen als gevolg van huiselijk geweld in 46 moord- en doodslagzaken. In 17 gevallen waren verdachte en slachtoffer partner, in 8 gevallen waren ze "ex-partner", in 12 gevallen waren het de kinderen (onder de 18), in 4 gevallen waren het de ouders en tenslotte in resp. 5 en 3 gevallen was er sprake van overige familie of huisvrienden.
De groep slachtoffers van dodelijk huiselijk geweld wijkt af van de totale populatie moord- en doodslagslachtoffers. Bij huiselijk geweldzaken is het merendeel van de slachtoffers vrouw (69%) in de leeftijd van 25 tot 55 en in 2006 was zo'n 20% van de slachtoffers jonger dan 6 jaar.' (69% van 49= 34, 20% van 49 = 10).
Dat lijkt me een hard cijfers: in 2006 kwamen 12 kinderen onder de 18 om door moord en 34 vrouwen tussen 25 en 55. Dat laatste is minstens zo verontrustend.

Deze cijfers zijn beduidend lager dan wat altijd wordt aangegeven. Bovendien zullen hierin ook de zogenaamde familiedrama's verwerkt zijn: ouders die hun hele gezin vermoorden uit wanhoop, zonder dat er vooraf ook maar enig signaal is gegeven, geen gewelddadige ouders dus, maar wanhopige of depressieve ouders, die geen andere uitweg zien dan hun kinderen de ellende die zij ervaren te besparen. En daarbij een verkeerde keuze maken.

Tsjor

Tsjor

120.000 meldingen bij de politie in een jaar zitten ook juist herhaalde meldingen tussen, dus kun je daar niet het aantal kinderen op vinden dat daar last van heeft. Neemt niet weg dat het natuurlijk een serieus probleem is. Dat zal niemand ontkennen.
Ik heb wel begrepen van de situtaie waar ik zelf in zat dat een kind, en een partner, met een afwijkend karakter, dat in de stress terecht komt, in hoge mate bij kan dragen aan geweld. Een kat in het nauw maakt rare sprongen. Het zou fijn zijn als dat herkend werd. En dat je daar handvaten voor kunt bieden om daar mee om te gaan. In het gezin zelf dus. Vreemd vond ik het dat in de ggz het autisme van zoon als een geisoleerd geval behandeld werd.

Aantal meldingen

Bij ons is in die tijd de wijkrechercheur toch ergens tussen 7-10 keer langsgekomen dan wel dat we daar op het bureau zaten. Dat had een kalmerende invloed op ex. Dat wil niet zeggen dat je er dan een meldprocedure op los moet laten. Het kan ook nog effectief zijn an sich. Gelukkig hadden we een de-escalerende wijkagent.

Kalm

Dat had overigens ook een kalmerende invloed op mijzelf. De wijkrechercheur kon zaken relativeren en realistisch houden. Daar had je wat aan.

Huiselijk geweld.

Tegen Jeugdzorg zijn omdat ze wel eens blunderen is hetzelfde als tegen de politie zijn omdat ze wel eens een onschuldig iemand hebben opgepakt.

Als er geen politie meer is worden er ook geen onschuldigen meer opgepakt, klopt. Maar wie beschermt de kwetsbaren dan tegen geweld en uitbuiting?

Moeten alle slachtoffers van huiselijk geweld dan maar naar de huisarts? Die ze doorverwijst naar bijv een relatietherapeut, om samen met haar belager 'tot een oplossing te komen'? Klinkt bizar, maar dat is het alternatief voor jeugdzorg dat hier wel eens genoemd wordt.

Iemand hier had het over hulp aan gezinnen. Goed idee, vooral voor gezinnen die het moeilijk hebben, en waar mishandeling en verwaarlozing dreigt. Maar op het moment dat die mishandeling/verwaarlozing een feit is, verliezen de ouders voor mij alle rechten.

Als het om huiselijk geweld gaat vinden we het allemaal belachelijk dat een slachtoffer terug zou moeten naar haar belager. Tijd dat we dat ook vanzelfsprekend voor kinderen gaan zien.

Baartman

Het is altijd een genoegen om Baartman te lezen, bedankt voor de link AnneJ. Ook in deze discussie is hij zeer relevant.

Ik heb genoten van zijn beschrijving van het dilemma van ouders: zorg en afhankelijkheid willen en tegelijkertijd autonomie en vrijheid behouden. Als dat scheef trekt (obsessief willen zorgen en/of geen inbreuk op je autonomie kunnen verdragen) dan krijg je problemen als je kinderen krijgt (Baartman omschrijft het mooier dan deze samenvatting).

Overigens is het voorbeeld dat Baartman het meeste uitwerkt een voorbeeld van een kind (of eigenlijk kinderen die) dat in een pleeggezin is geplaatst en daar gedood wordt.

Ik onderstreep ook helemaal het pleidooi van Baartman dat het niet gaat om een tegenstelling tussen belangen van de kinderen en belangen van ouders. Dat is een valste tegenstelling die de werkelijkheid geweld aandoet en het denken in oplossingen op het verkeerde been zet.

Baartman constateert samenvattend uit allerlei rapporten drie punten die ervoor zorgen dat kinderen binnen een gezin de dood vinden:
1. horende doof zijn en ziende blind, dat wil zeggen dat er allerlei mechanismes werken, waardoor mensen de soms gruwelijke werkelijkheid niet willen zien (NB. dat geldt dus ook voor kinderen in pleeggezinnen en jeugdzorginstellingen, en daar wellicht nog meer zelfs);
2. slechte communicatie tussen functionarissen en instanties (voorbeelden te over in de praktijk);
3. Geen verantwoordelijkheid nemen, omdat onduidelijk is wiens plicht en recht het was om dat te doen.

Als we dan even terug gaan naar het gemeentelijk niveau waarop de jeugdzorg komt te liggen, dan kun je vanuit deze punten contouren tekenen waardoor zorg beter kan worden.

Ik haak even aan bij het eerste punt, de disbalans bij ouders tussen zorg en autonomie als mogelijke probleemveroorzaker. Ik ben altijd gegrepen door de wanhoop die er spreekt uit familiedrama's. Het is in het belang van kinderen dat dergelijke wanhoop voorkomen wordt en dat ouders in staat zijn de balans tussen zorg én autonomie op een acceptabel en uitvoerbaar niveau te handhaven. Die balans kan verstoord worden, bijvoorbeeld door werkeloosheid. In Trouw het aangrijpende verhaal over de sluiting van een bouwbedrijf in Sint Nicolaasga, en klein dorp in Friesland, waar 86 mensen op straat komen te staan. Daar zijn ouders bij. En dat is toekomstige werkgelegenheid voor kinderen. Ik zou helemaal gelukkig zijn als de transitie van jeugdzorg naar gemeentes integraal beleid mogelijk maakt, waardoor het afwegen van de goedkoopste aanbesteding voor een bouwproject versus de mogelijk financiële gevolgen van 86 toekomstige uitkeringen van de sociale dienst anders uitpakt, als men verdisconteert wat een dergelijk beleid betekent voor kinderen, zowel wat de positie van de ouders betreft als wat betreft de toekomstige werkgelegenheid. Wie goed voor ouders zorgt, zorgt ook goed voor kinderen, dat zou een mooie slogan zijn voor gemeentes die jeugdzorg onder hun hoede krijgen.

Wat betreft het eerste, horende doof zijn, daar zijn al allerlei campagnes op gebaseerd. Het zou wenselijk zijn dat er twee oren en twee ogen open gaan: het ene oog dat kijkt naar de risico's in gezinnen; het andere oog dat kijkt naar de risico's in jeugdzorginstellingen, zodat er een afgewogen beslissing genomen kan worden omtrent de veiligheid van kinderen. Een kind onder toezicht stellen is niet hetzelfde als een kind redden, maar betekent het kind aan andere risico's blootstellen. Of dat veiliger is moet je serieus afwegen. Dat is een van de redenen waarom het van belang is dat er een scheiding komt tussen vrijwillige hulp en gedwongen hulp: het mag geen glijdende schaal zijn, die aangestuurd wordt door de behoefte om steeds meer te gaan dwingen als ouders niet willen luisteren.

Wat betreft het tweede punt, de communicatie. De noodzaak van beter overleg is verschrikkelijk duidelijk. Maar ik mis daarin altijd de vraag: hoe organiseer je dat ouders zo optimaal mogelijk kunnen participeren in die communicatie. Vooral ook zodra er meerdere hulpverleners over de vloer komen en op meerdere fronten overleggen plaats vinden. Ik hoop en verwacht nog steeds dat gemeentes op dit belangrijke punt een kwaliteitsslag kunnen maken, die ik nu nog niet zie. Alle verhalen over één kind één plan, gezinscoaches etc. ten spijt. Minder overleggen, minder praten over, meer praten met. Een voorbeeld: scholen zijn niet automatisch partners van de hulpverlening, scholen zijn soms ook het probleem. Idem voor jeugdzorg. Als je automatisch aangedreven overleggen opzet waar alle 'ketenpartners' bij betrokken zijn mis je dat aspect en loop je de kans dat problemen niet worden opgelost, maar bureaucratisch worden verstevigd en verankerd. Ten koste van het kind.

3. Verantwoordelijkheid. Dat punt moet echt opgelost worden. Bij eenvoudige hulpvragen zijn ouders verantwoordelijk en hoef je op dat punt geen verdere stappen te ondernemen. Bij complexe hulpvragen is het wenselijk dat een goedopgeleide professional de verantwoordelijkheid draagt voor onderzoeken, hulpverleningsplannen en toezicht op het hulpverleningsproces. Die professional is de partner van de ouders. De professional hoeft niet zelf alles uit te voeren, kinderartsen, psychiaters en pedagogen kunnen onderzoek doen, en gespecialiseerde deskundigen kunnen de hulpverlening doen. Maar het moet wel inzichtelijk zijn waar ouders terecht komen voor beraad, wie hun gesprekspartner is, wie veranderingen kan aansturen etc.
Als er een melding komt bij het AMK, als er een OTS of een UHP komt, dat zou zo'n professional ook het kind daarna moeten volgen, zodat het kind niet verdwijnt in de burelen. Simpele vragen als: wie is de huisarts, wie is de behandelend specialist, waar woont het kind, waar gaat het kind naar school, dat soort vragen die de basale veiligheid van een kind betreffen zijn na een UHP zeer relevant. De gezinsvoogd moet er dan maar voor zorgen dat alles over het kind bekend is op gemeentelijk niveau, gemeente blijft verantwoordelijk voor het kind. Op gemeentelijk niveau worden ook de kontakten met ouders onderhouden en wordt (eindelijk) ook actief gezocht naar mogelijkheden om de draagkracht van ouders te versterken, zodat kinderen zo snel mogelijk weer terug kunnen.
De professional op gemeentelijk niveau krijgt dus de verantwoordelijkheid voor het hele traject van hulpvraag naar zorg en kan die verantwoordelijkheid niet meer kwijt raken, ook niet na een OTS. Elk delegeren of doorgeven van signalen maakt geen einde aan die verantwoordelijkheid. Het zal dus iemand moeten zijn die elf aktief is (bellen naar het waterleidingsbedrijf om water aan te sluiten) controlerend is (navragen bij de schuldhulpverlening waarom die aanvraag nog steeds niet in behandeling is genomen, of bij de woningbouwvereniging, waarom er nog steeds geen betere woning beschikbaar is voor dat gezin) en kwaliteit bewakend (subsidie kunnen laten stopzetten als een isntelling binnen een half jaar nog steeds niet is komen opdagen).
En als er problemen ontstaan is de wethouder verantwoordelijk.

Ik denk echt dat het kan, ik denk zelfs dat het moet. Het kost investeringen, in goed professionals. Maar het levert ook een gigantische bezuiniging op door het wegvallen van veel dure overleggen die niets 'produceren', van te langdurige trajecten, van onnodige opschaling van problemen, van onnutte hulpverleningsinstellingen die allemaal willen meepraten, maar nergens op aanspreekbaar zijn. En dan mag de gemeente best redeneren vanuit de vraag wat de goedkoopste zorg is. Als het goedkoper is om een gezinshulp in huis te plaatsen dan om alle kinderen uit huis te plaatsen, dan hoop ik dat de gemeente zich door financiële overwegingen laat leiden. Maar die financiële overwegingen moeten dan ook wel zodanig georganiseerd zijn dat het ook zo werkt.

Tsjor

Annej

Je kunt in de noot zien hoe die berekening is gemaakt: op één dag zijn alle meldingen bij de politie zorgvuldig bijgehouden en dat is vermenigvuldigd met 365. Ik denk niet dat jij op één dag 7-10 keer bij de wijkrechercheur zat. Maar uiteraard kun je altijd dergelijke cijfers gaan betwisten, misschien was het wel net de nationale uitbarstdag. Daar tegenover staat dat de politie niet bij elke ruzie aan de voordeur staat. Het zijn indicaties, meer niet.

Twee punten

Fred, veel volwassenen gaan ook terug naar hun partner, ook na geweld. Ze maken zelf afwegingen daarin. Bovendien kan een partner die niet teruggaat daarna zelf de verantwoordelijkheid voor het eigen leven op zich nemen.
Een kind dat weg moet uit het eigen gezin verliest het 'eigen leven', de geur, smaak, de mensen die het kind vanaf het begin kennen. Bovendien is het vervolg ervan niet zo veilig als sommige mensen denken. Het kind is niet zomaar gered, maar komt als afhankelijk persoon in een ingewikkeld proces terecht.
Het is dus geen simpele afweging en er is geen eenvoudige oplossing.

Tsjor

Siobo - over kinderrechten

Ik zal toch maar even een aantal rechten van het kind opsommen die door Jeugdzorg op grove wijze worden geschonden:

- De overheid moet de rechten, plichten en verantwoordelijkheden van ouders respecteren.
- Het kind heeft het recht zijn of haar ouders te kennen en door hen verzorgd te worden.
- Het kind heeft recht om zijn of haar mening te geven over alle zaken die het kind aangaan. Dit geldt ook voor gerechtelijke en bestuurlijke procedures.
- Ieder kind heeft recht op privacy. De overheid beschermt het kind tegen inmenging in zijn of haar privé- en gezinsleven, huis of post en respecteert zijn of haar eer en goede naam.
- Het kind heeft recht op toegang tot informatie en materialen van verschillende bronnen en in het bijzonder op informatie en materialen die zijn of haar welzijn en gezondheid bevorderen.
- Het kind heeft recht op bescherming tegen alle vormen van lichamelijke en geestelijke mishandeling en verwaarlozing buiten het gezin.
- Het kind heeft recht op de best mogelijke gezondheid en op gezondheidszorgvoorzieningen.
- Een kind dat uit huis is geplaatst voor zorg, bescherming of behandeling van zijn of haar geestelijke of lichamelijke gezondheid, heeft recht op een regelmatige evaluatie van zijn of haar behandeling en of de uithuisplaatsing nog nodig is.
- Het kind heeft recht op onderwijs.
- Een kind uit een etnische, religieuze of linguïstische minderheidsgroep heeft recht om zijn of haar eigen cultuur te beleven, godsdienst te belijden of taal te gebruiken.
- Het kind heeft recht op bescherming tegen drugsgebruik.
- Het kind heeft recht op bescherming tegen seksuele uitbuiting en seksueel misbruik.
- Het kind heeft recht op bescherming tegen ontvoering en mensenhandel.
- Het kind heeft recht op bescherming tegen alle andere vormen van uitbuiting die schadelijk zijn voor enig aspect van het welzijn van het kind.
- Opsluiting van een kind mag alleen als uiterste maatregel en dan zo kort mogelijk. Alle kinderen in detentie hebben recht op een menswaardige behandeling en op contact met hun familie.

Wanneer ouders vechten voor hun kind dan komen ze op voor deze rechten van hun kind.

Waar het in de discussies over Jeugdzorg om gaat is dat Jeugdzorg de rechten van het kind stelselmatig schendt en dat daarbij de ouders monddood worden gemaakt wanneer de ouders opkomen voor de rechten van hun kind. Jeugdzorg denk van zichzelf dat zij er voor zijn om kinderen te beschermen tegen mishandeling en verwaarlozing binnenshuis. Maar dit is niet hun kerntaak.

Jeugdzorg is in het leven geroepen om hulp en steun te bieden aan gezinnen waarbij een (normaal) kind ernstig bedreigd wordt in zijn/haar ontwikkeling. Let op: het gaat hier om ernstige gevallen!

Het is een feit dat Jeugdzorg zich overmatig bemoeit met gezinnen waarbij er slechts sprake is van een lichte bedreiging, of waar alleen maar een vermoeden is van een bedreiging, of waarbij het kind wat last heeft van een conflictsituatie tussen volwassenen, of waarbij de ouders een beetje raar zijn, of waarbij het kind een psychische stoornis heeft. Dit zijn allemaal situaties waar Jeugdzorg niet voor bedoeld is.

In het geval dat er sprake is van kindermishandeling dan moet dit eerst strafrechtelijk bewezen zijn. In Nederland ben je nog altijd onschuldig tot het tegendeel bewezen is.

De meeste ouders die bij Jeugdzorg zitten zijn helemaal geen kindermishandelaars, maar dat zijn ouders die de opvoeding en de verzorging niet voldoende aan kunnen en die daarom recht hebben op hulp. Jeugdzorg heeft de verplichting om in zware gevallen die hulp te regelen. Echter, wanneer er hulp ingezet kan worden zonder inmenging van Jeugdzorg dan moet dat voor gaan.

Helaas faalt Jeugdzorg stelselmatig, of het is niet opgewassen tegen zijn taak, of snappen ze totaal niet waar ze mee bezig zijn. En dan halen ze het kind maar uit huis. Terwijl het kind het nog niet eens zo slecht had thuis.

Dus er worden heel veel kinderen uit huis gehaald, terwijl er helemaal geen sprake was van mishandeling.

Dit is jammer. Want doordat het hele jeugdzorgsysteem zich intensief bezig houdt met vele kinderen waar niets ernstigs mee aan de hand is, kan er niet voldoende aandacht uit gaan naar de enkele kinderen die wel bescherming nodig hebben.

Jeugdzorg zou zichzelf kunnen verbeteren. Maar dan verwacht ik een veel productievere houding van Jeugdzorg naar de klagende ouders toe.

Echter zolang Jeugdzorg door blijft gaan met het stellen van onredelijke eisen aan de ouders en met het nalaten van het bieden van hulp en steun aan de gezinnen, blijft het voor mij niets meer of minder dan een doodordinaire kinderrooforganisatie. Ze maken gewoon misbruik van hun macht, en kinderen zijn hier de dupe van.