Brief van ouders online over de nieuwe ontwikkelingen rond de zorg voor jeugd-- lees even mee!
Beste ouders,
Ouders Online heeft samen met een ouder een brief geschreven die we willen presenteren op de bijeenkomst van Jeugdpoort as dinsdag. Dat is een bijeenkomst van iedereen die ertoe doet als het gaat om jeugdbeleid (ministers, staatssecr. en het hele veld van jeugdzorg). Sinds kort willen ze daar ook oudersvertegenwoordigingen bij hebben.
Nu is Ouders Online formeel geen ouderbelangenorganisatie, maar aangezien die er ook vrijwel niet zijn, hebben we toch maar de handschoen opgepakt.
Let op: dit gaat over de nieuwe jeugdwet, die 2015 moet ingaan. Er wordt nu al van alles geregeld en beslist. De kranten schrijven er weinig over, maar ook voor gewone ouders gaat het enorme gevolgen hebben.
We willen jullie graag informeren. Dit is de brief die we daar gaan aanbieden. Volgende week komt hij ook op Ouders Online (www.ouders.nl), hopelijk ondertekend door zoveel mogelijk ouderclubs.
Graag jullie reactie!
Justine Pardoen (hoofdredactie Ouders Online)
-------------------------------------------
Geachte dames en heren,
Is het in het belang van ouders en hun kinderen dat er meer geld geïnvesteerd wordt in de jeugdzorg, en al of niet in preventie en vroegsignalering?
Misschien is het in het belang van ouders dat geprobeerd wordt juist met minder budget een betere inzet van de zorg na te streven, en te onderzoeken hoe je dat dan bereikt. In onze ogen kan dat namelijk wel, onder één belangrijke voorwaarde: dat wordt ingezet op een goede selectie ‘aan de poort’, dat wil zeggen met inzet van universitair geschoolde professionals. Dan kan, zo is onze overtuiging, de zorg voor jeugd toe met minder geld, terwijl de relatie met ouders verbetert.
Om een voorbeeld te noemen. In de jeugdhulpverlening zijn veel jongeren met psychiatrische problematiek. Zulke kinderen belasten de draagkracht van een gezin enorm. Bovendien gaat het vaak om psychiatrische ziekten met een erfelijke component, waardoor ouders ook psychische problemen kunnen hebben. Daar moet bij de beoordeling van de benodigde ondersteuning en zorg rekening mee worden gehouden. Deze beoordeling vraagt nogal wat van een jeugdprofessional. In de praktijk zien we het dan ook vaak fout gaan: de relatie tussen hulpverlening en ouders is in veel gevallen ronduit slecht, waardoor verkeerde beslissingen genomen worden, oneigenlijke machtstrijd gevoerd wordt, en de kinderen om wie het gaat, uiteindelijk niet voldoende geholpen worden. Wanneer een uithuisplaatsing volgt, wat door jeugdzorg vaak als enige redmiddel gezien wordt, raken kinderen én ouders zwaar getraumatiseerd.
In de praktijk blijkt dat de gemiddeld HBO-opgeleide jeugdzorgmedewerker niet over de juiste vaardigheden beschikt voor deze subtiele, en moeilijke processen van inschatten, oordelen, beslissen en begeleiden. Maar ook in andere gevallen zien we dat ouders ontevreden zijn over de bejegening, en krijgen kinderen niet wat ze nodig hebben. Het is juist zo vreselijk belangrijk dat ouders en jeugdhulpverlening kunnen samenwerken, zoveel mogelijk in harmonie, elkaar ondersteunend en aanvullend, en in alle transparantie. Maar dit lijkt haast een utopie, terwijl het toch ook een van de doelstellingen is van u, zoals u hier allemaal bij elkaar zit.
Waar gaat het dan mis?
Punt 1 (Waarheidsvinding en kwaliteit)
Op dit moment leidt de werkwijze van jeugdzorg tot veel onnodige tegenwerking van ouders. Bij pedagogische onmacht van ouders, of bij psychiatrische problematiek informeert de jeugdzorgmedewerker een multidisciplinair team onder leiding van een academisch geschoolde gedragsdeskundige, die oordeelt op basis van de bevindingen van de jeugdzorgmedewerker, nota bene, zonder de ouders of de jongere ooit gezien gesproken of onderzocht te hebben. Dat moet veranderen. Als dat namelijk niet gebeurt, verhuizen de oude fouten van het systeem gewoon mee in de transitie.
Het zou zo geregeld moeten worden:
• Bij forse pedagogische en/of psychiatrische problematiek dient een forse inzet aan de poort te worden geleverd. Ouders en kinderen hebben er recht op dat vanaf het begin een academisch geschoolde gedragsdeskundige wordt ingezet die het voortouw neemt om zelf met de jongere en zijn ouders in gesprek te gaan en deugdelijk onderzoek te verrichten.
• Er worden géén feiten geregistreerd van ‘horen zeggen’, maar alleen uit eigen bevinding. Als een buurvrouw constateert dat een moeder een bepaalde diagnose heeft, wordt dat niet als feit genoteerd, maar is dat hooguit aanleiding voor meer onderzoek.
• Waar uitspraken van derden niet kunnen worden bevestigd, kunnen deze niet als zodanig een rol spelen in het verdere proces. Dat dat nu wel zo is, heeft ertoe geleid dat jeugdzorg veel fouten maakt, en dat ouders zich rechteloos voelen, en vaak wanhopig.
Punt 2 (Rechtspositie ouders en kinderen)
Met de transitie worden de waarborgen voor cliënten sterk verminderd. Zo verdwijnt met de transitie het recht op zorg, en we vinden dit is strijdig met artikel 24 IVRK. Het is niet zeker of jongeren die nu een vaste behandelaar of begeleider hebben, deze kunnen behouden. Ouders maken zich nu zorgen, en terecht: ze vrezen dat een passend zorg- of hulpaanbod hun kinderen onthouden kan worden onthouden, doordat bij gemeenten het geld zomaar op kan zijn, of dat zij beslissen het anders te besteden, of dat het type zorg niet is ingekocht of omdat de gemeenten geen leveringsplicht hebben.
Met de transitie kan het dus straks zo zijn dat jongeren in Rotterdam nog wel passende zorg kunnen krijgen en in Groningen niet. We vinden dit strijdig met het gelijkheidsbeginsel. Moeten ouders straks gaan procederen om de juiste hulp te krijgen voor hun kind? Krijgen we straks net zoals in het onderwijs waar nu 16.000 thuiszitters zijn waar niet echt naar omgekeken wordt, te maken met duizenden kinderen in psychische nood die niet de zorg krijgen die ze nodig hebben? Hierdoor vallen ze buiten de boot en maken ze een valse start in hun leven. Naast financiële gevolgen zou dat een enorm negatieve invloed hebben op het welbevinden van ouders en die jongeren die dan onbetamelijk lang op de juiste zorg moeten wachten. Nog afgezien van de maatschappelijke gevolgen op de lange termijn.
Kortom, onze vraag is hoe meer geld in de jeugdzorg deze problemen kan oplossen? Ouders hebben er op dit moment niet veel vertrouwen in, om eerlijk te zijn. We zien ook niet hoe meer geld investeren in het nog vroeger aanwezig zijn in alle gezinnen, de problemen gaat oplossen van een ongezonde levensstijl, toenemende obesitas, schooluitval en radicalisering, jeugdcriminaliteit en de nu op ons afkomende grote jeugdwerkeloosheid. Ouders maken zich zorgen dat er juist meer jongeren tussen wal en schip zullen belanden met de nieuwe jeugdwet en dat hun ouders niet weten waar ze terecht kunnen als er conflicten ontstaan met de gemeente over de juiste zorg. Hoe wordt de rechtsbescherming van ouders en kinderen geregeld?
Tot slot: De voorwaarden voor succes
Het hele doel van de transitie was het geldmonster te beteugelen door de zorg dichter bij de mensen brengen en de gemeenten uitvoeringsverantwoordelijk te maken. Maar de transitie heeft alleen kans van slagen onder de volgende voorwaarden:
• als de gemeenten zich bij de hele transitie meer gaan aantrekken van het perspectief van de gebruikers, dus van de ouders en kinderen in wiens belang dit allemaal ondernomen wordt;
• als er academisch gekwalificeerde professionals (zoals orthopedagogen en psychologen) aan de poort komen, waar ouders voldoende vertrouwen in hebben;
• als al het huidige jeugdzorg personeel beter wordt opgeleid, met het doel om de eigen kracht van ouders zelf en hun kinderen te leren zien, respecteren en meer te benutten;
• als duidelijk is hoe de positie, ook de rechtspositie, van ouders en kinderen geregeld wordt, zodat zij weer vertrouwen kunnen hebben in het systeem van jeugdzorg;
• als het hele proces alleen nog gewerkt wordt met feiten die volgen uit eigen bevindingen op basis van gedegen onderzoek door wetenschappelijk geschoolde jeugdprofessionals, in plaats van op hear say uit de sociale omgeving van een cliënt.
• als ouders in de jeugdzorg recht krijgen op een second opinion;
• als er aandacht is voor de noodzakelijke samenhang en integrale aanpak binnen het gehele sociale domein, inclusief passend onderwijs;
• als ervaringsdeskundigen zoals ouders, cliënten en hun familie, een rol zullen krijgen in visitatiecommissies;
• als, kort gezegd, een transparantere, gevalideerde werkwijze wordt gecreëerd, die gecontroleerd en getoetst kan worden.
Emine
Voor ouders en kinderen die vastlopen in de jeugdzorg zijn er een paar kanalen:
- het landelijk cliëntenforum jeugdzorg;
- Het AKJ of soms de zorgbelangorganisaties met vertrouwenspersonen.
En eigen organisaties zijn bijvoorbeeld:
- KOG
- Oudernetwerk jeugdzorg (in sommige provincies, in Gelderland is een zeer actieve).
Helaas werken sommige zaken het beste als je de pers erbij kunt halen, maar dan moet je die ook strategisch verstandig inzetten.
Tsjor
Margriet en ekc
Wat betreft de EKC's heb je gelijk. In Overijssel worden ze al langere tijd standaard ingezet. Het werkt het beste als het ook echt eigenkracht-conferenties zijn, met een onafhankelijke conferentievoorbereider. Alle pogingen om professionals zelf als organisator op te laten treden stranden vaak, omdat zo'n organisator gaat oordelen over wie er wel of niet mee kan doen.
Het is dus een goede aanvulling. Sommige CJG's hebben als EKC's ingekocht (wat een woorden, nietwaar?) Maar daar willen zij dan beslissen over wanneer het ingezet wordt. Vrije toegang van ouders tot een EKC zou beter zijn. Of automatismen, zoals in Overijssel.
Wat betreft die eigen verantwoordelijkheid, dat is ook ingewikkeld: als mensen met een hulpvraag komen hebben ze naar hun gevoel alles al gedaan wat zij binnen hun eigen verantwoordelijkheid kunnen doen. Een hulpvraag valt onder die eigen verantwoordelijkheid, in die zin dat het te prijzen is als je hulp inschakelt als je het zelf niet meer kunt. Zoals ik mijn fiets naar de fietsenmaker breng als de achterband vervangen moet worden. En dan hoop ik niet dat de fietsenmaker mij op mijn eigen verantwoordelijkheid wijst. Een EKC is vooral een middel om die hulpvraag anders te organiseren, zodat het eigen draagvlak groter wordt (mensen in de eigen omgeving die mee willen denken en helpen) en de oplossingen binnen de verantwoordelijkheden van een ieder (ook de familie bijvoorbeeld) opgepakt kunnen worden. Daarbinnen en van daaruit kan dan ook de eigen verantwoordelijkheid van eventuele professionele hulpverleners worden geformuleerd: wat gaan zij doen en waarvoor dragen zij verantwoordelijkheid. Dat laatste is minstens zo belangrijk als het eerste.
Via de CJG's zouden ouders de mogelijkheid en kracht moeten hebben om vanuit hun hulpvraag het hele proces aan te kunnen sturen. Met een EKC als startpunt. Maar ook met de mogelijkheid om professionals uit de wereld van de jeugdzorg, GGZ, school etc. aan te spreken op wat ieder zou moeten doen. Ik snap nog steeds niet dat ZAT-teams zonder ouders bijeen komen en dat ouders niet de mogelijkheid hebben om op eigen initiatief zo'n ZAT-team bij elkaar te roepen (bijvoorbeeld).
Ouders zouden veel meer tools in handen moeten krijgen in de communicatie met professionale instellingen.
Tsjor
Margriet en samenvoegen
Margriet, hier ben ik het helemaal níet met je eens:
'Een ander punt is dat het systeem ook na de transitie complex blijft. Er zijn verschillende instanties die zich bezighouden met veiligheid, het AMK, De Raad en BJZ. Laten we voor transparantie starten die samen te voegen.'
De complexiteit heeft vooral te maken met de verschillende financieringsstromen, dus als je oplossingen daarvoor wil zoeken moet je bij die financieringsstromen zijn.
Ik snap echt niet hoe het kan dat je denkt dat samenvoegen van AMK, raad en BJZ goed is voor de transparantie. Kijk naar hoe het nu gaat: een eenvoudige hulpvraag wordt binnen het complex, waarin alles en iedereen met elkaar praat en de vraag naar de veiligheid van het kind als eerste voorop staat een OTS en UHP. Met radeloze, zeer boze ouders en kapot gemaakte kinderen als resultaat. En dat hele proces is juist niet transparant, want ouders zitten niet bij al die overleggen, weten niet welke gedragsdeskundige het hele proces aanstuurt, of wat er in een team gesuggereerd en bedacht wordt en hebben daar geen invloed op.
Net als wat je tegen Richard zegt: kijk naar de realiteit.
BJZ is ooit opgezet als laagdrempelige organisatie, waar ouders met hun hulpvraag terecht zouden kunnen en eenvoudige hulp zouden kunnen krijgen. Kijk naar die geschiedenis, naar wat er daarna gebeurd is. Analyseer waardoor het fout gegaan is. en je komt volgens mij uit bij maar één conclusie: juist het samen gaan werken van BJZ, AMK en raad heeft ertoe geleid, dat eenvoudige hulpvragen onder de zware molensteen van kinderbescherming verpletterd werden. Ten koste van ouders en kinderen. En heel veel geld.
Ik denk echt dat je twee gescheiden circuits moet krijgen, waarbij er zowel op bestuurlijk niveau als op financieel niveau een caesuur is. Eén van de redenen om alles samen te voegen (vooral dossiers doorgeven) was, dat ouders dan hun verhaal niet elke keer opnieuw moesten vertellen. Maar als een ouder die om hulp komt vragen bij de hulpvraag zegt dat zij het niet aankan, dan is dat een ander verhaal dan wanneer de raadsonderzoeker op bezoek komt. Ouders willen helderheid (transparantie) over met wie ze praten, tegen wie ze hun verhaal vertellen en wat er van die persoon verwacht kan worden. Dat gebeurt niet als je alles samenvoegt.
Vanuit de gemeente moet er wel één aanspreekpunt blijven voor ouders, iemand die volgt wat er met een kind gebeurt na een melding bij eht AMK, een OTS of een UHP. Kinderen mogen niet uit het oog verloren worden, zoals nu gebeurt. Ouders mogen niet radeloos rond blijven lopen, zoals nu gebeurt. En ondertussen moet er wel nog actief gewerkt worden aan verbetering van de thuissituatie om terugplaatsing mogelijk te maken (wat nu niet gebeurt). Gemeentes hebben voor dat laatste meerdere middelen in handen. Niet alleen de jeugdzorgmiddelen, maar ook de middelen in het kader van de WMO (is een goede gezinshulp niet beter en goedkoper dan een UHP), van de kontakten met scholen (vanwaar die melding, waarom melden sommige scholen wel erg veel etc.), met woningbouwcorporaties (dat gezin heeft echt een ander huis nodig, want nu worden de kinderen uit huis geplaatst omdat het huis niet goed is) in het kader van de wet werk en inkomen (sociale dienst) en de schuldhulpverlening. En dan, als al die middelen niet ervoor kunnen zorgen dat kinderen weer thuis komen, dan is er nog de zorg voor ouders-op-afstand, zodat ook die ouders geholpen worden bij het op een goede en zinnige manier vorm geven van hun ouderschap. Want als de kinderen 18 jaar zijn is de kans groot dat ze weer op de stoep van die ouders staan.
Dus een caesuur, bestuurlijk en procesmatig. Financieel nadeel voor gemeentes als er een overdracht komt naar de gedwongen hulpverlening (en voordeel bij een terugplaatsing) en ondertussen toch een verantwoordelijkheid van de gemeente voor goede zorg met alles wat de gemeente beschikbaar heeft.
Het drama van BJZ zie je nu al bij de CJG's, waar BJZ bij is aangesloten: ouders komen er niet. Ze gaan er niet naar binnen. Ze vermijden het. Een kostbare, geldverspillende operatie op deze manier, die haar doel voorbij schiet.
Tsjor
Democratische plicht
Ik heb echt mijn bedenkingen bij dit draadje. Toch ben ik wel heel blij dat Ouders Online de handschoen oppakt. Ik geloof sterk dat dit de weg zou moeten zijn. Sterker nog, dit is ongeveer wat ik bedoelde met mijn verkapte oproep van een paar weken geleden. Ik hoop echt dat jullie kunnen fungeren als de stem van alle ouders en kinderen die dat nu en in de toekomst nodig hebben!
Eens
Maar ook dan is het nog een absoluut minimum.
"als het hele proces alleen nog gewerkt wordt met feiten die volgen uit eigen bevindingen op basis van gedegen onderzoek door wetenschappelijk geschoolde jeugdprofessionals, in plaats van op hear say uit de sociale omgeving van een cliënt."
Dat er problemen kunnen zijn op andere gebieden, machtswellust en misbruik van risicotaxatie door gezondheidzorginstellingen, weerstanden tegen ouders, die hulp en begrip vragen voor hun kinderen op scholen, onbegrip van de stoornis van een kind door familie en in de buurt, dat zie je terug in de roddels in je dossier. Het is mensenwerk en mensen en organisaties hebben eigen opvattingen en eigen belangen die tegenstrijdig zijn aan de belangen van een kind en diens gezin.
Wie komt er dan op voor de belangen van een ouder en een kind, van een gezin? Het belang dat er snel deskundige hulp komt en geen langslepend juridisch moeras?
Angst voor kwaliteit jeugdggz die naar gemeente gaat
In het kader van de 'transitie' van de jeugdggz bestaat bij psychiaters en ouders grote angst.
Een groep psychiaters is een handtekeningenactie gestart.
http://www.petitiejeugdggz.nl/petitie/
Op de website wordt ook aangegeven waarom men zich zorgen maakt.
Zou dit gebeuren met de jeugdgezondheidszorg, dan zou iedereen over elkaar heen buitelen om er schande van te spreken.
Teken de petitie.
Pingpongen margriet
Het blijft zo wel pingpongen Margriet. Elk gezin dat ten onrechte niet geholpen is maar gecriminaliseerd en zelfs elkaar is kwijt geraakt is er een teveel.
Dat houdt op
AnneJ, het pingpongen houdt op als je in elkaars verhaal waarheid hoort, vervolgens nadenkt hoe allebei de verhalen waar kunnen zijn en dan zoekt naar oplossingen. Als je alleen maar je eigen waarheid kent, hoort en zegt kom je niet verder.
Er zitten nu eenmaal meerdere kanten aan het verhaal, ook voor ouders, zeker ook voor kinderen.
Tsjor
Zeg nee tegen de oka in school
http://jeugdzorg-darkhorse.blogspot.nl/2013/04/zeg-nee-tegen-de-ouder-kindadviseur.html
"Worden wij straks geholpen of beschuldigd?"
Goed beschreven waarom je geen ouder-kindadviseur wil tegenkomen als ouder in school.
Goed beschreven?
Misschien heeft Darkhorse een punt, maar daar moet je goed naar zoeken in deze onsamenhangende tekst. Helemaal niet goed beschreven. Tips voor schrijver Darkhorse:
- Gebruik alleen hoofdletters als dat nodig is.
- Probeer het gebruik van uitroeptekens te vermijden.
- Blijf bij het onderwerp.
- Hou het feitelijk.
- Noem echte getallen ipv "veel ouders" etc.
- Gebruik neutrale afbeeldingen als er een afbeelding nodig is.
Juist de manier waarop de teksten van Darkhorse geschreven worden zorgt er bij mij voor dat ik het niet serieus kan nemen. De boodschap komt bij mij niet over zo.
Oke fay
Blij dat je het alweer gelezen hebt.
Ik zie dat inderdaad niet overigens. Ik zit juist te denken of ik zelf niet iets moet met 15 mei.
Annej
Wat Darkhorse doet is preken voor eigen parochie. Als de boodschap over moet komen bij ouders die nog geen negatieve ervaringen hebben met Jeugdzorg, dan komt het volgens mij op deze manier niet over.
Informatie is belangrijk. Het is goed om na te denken en meer te weten over de OKA op scholen. Maar dat kan ook wat feitelijker en zonder meteen stelling te nemen. En als je wel stelling neemt formuleer dat dan zakelijker en zonder af te dwalen.
In brieven
Aan de gemeente of instanties kunnen Sven en Ranada het goed beschrijven. Maar ik weet ook niet hoe je dan moet schrijven dat wel overkomt? "Haags proza" leest ook niemand. Het zal iets er tussenin zijn.
http://jeugdzorg-darkhorse.blogspot.nl/2013/04/bezwaarschrift-aan-de-regioraad-van.html
"Dit Procrustesbed wordt u ongevraagd aangeboden door de gemeente Amsterdam."
Mijn oog wordt, denk door mijn positie in dit verhaal, ook als eerste getrokken naar dat soort statements.
Nee sorry annej
Ik vind dit geen goede brief. Te lang en vol met aannames die als waarheden gebracht worden. Het begint meteen al met een verkeerde veronderstelling.
Als Darkhorse er nou in eerste instantie van uitgaat dat het wel de bedoeling van de gemeente is om ouders en kinderen te helpen, en van daaruit bezwaren aanlevert tegen het plan: zoals de opleiding van de OKA, de dossiervorming, de link met Jeugdzorg. En dan in het kort de huidige gang van zaken bij Jeugdzorg.
Ik denk niet dat raadsleden hun stemadvies hebben gewijzigd na het lezen van deze brief. Het is vooral het ventileren van de mening van Darkhorse, waarbij het doel van het schrijven vergeten wordt. Laat Darkhorse hun documenten juridisch toetsen?
Nou ja, ik weet nu wel met een Procustesbed is, haha.
Praktisch
Ik zou gewoon domweg willen voorstellen om die OKA's te vervangen door ervaren ambulant begeleiders. Ook van jeugdzorginstellingen, en ook besmet met het beschuldigingsvirus maar met meer gereedschap in huis om scholen en ouders te helpen.
Ik wordt moe in mijn hoofd van al die slangachtige verhalen en formuleringen voor wetgeving. Ik heb zelf sterk het idee dat mensen die daar verstand van hebben moeten voorstellen hoe je in de wetgeving de positie van ouders kunt verbeteren, gelukkig gebeurt dat ook. Verder denk ik dat men zich beter aan de wet moet houden. En dat men beter in het oog moet houden dat je mensen heel houdt en niet verplettert onder juridische procedures en beschamende dossiervorming.
En het verder gewoon praktisch houden. En deskundig.
Bezwaren
Ik deel de opmerkingen van FayW.
Overigens is het steeds dezelfde beweging: ouder-kindadviseurs op school is het antwoord op de vraag waarom de CJG-s geen ouders zien. Oplossing: we moeten dichter zitten bij de plaatsen waar ouders zijn: de scholen. Opnieuw een poging om laagdrempelig etc. te gaan werken.
Waarom roept het toch weerstand op?
- inderdaad de connecties met BJZ, en daarachter het amk en de raad, waardoor elke hulpvraag eerst bekeken wordt vanuit de vraag of de veiligheid van het kind niet in het geding is. Alsof de huisarts de taak heeft om eerst te kijken of je geen misdaden begaan hebt.Het vertrouwen in BJZ is zodanig beschadigd, dat er hele forse maatregelen moeten komen willen ouders dat vertrouwen weer kunnen geven. Het komt te voet en gaat te paard.
- scholen zijn soms onderdeel van het probleem en het is de vraag of een ouder-kind-adviseur op school gaandeweg niet meer mee gaat praten met de scholen. Je moet je tijd toch zinnig besteden, nietwaar. Dus is de overstap snel gemaakt om deel te nemen aan gesprekken van onderwijspersoneel over kinderen. Waardoor informatie al gekleurd is, mocht een ouder een keer binnenstappen.En helemaal als die ouder niet binnen stapt.
Net als met het CJG: goede bedoelingen, maar als je de achterligende mechanismes niet verandert wordt het niet wat en dan is het alleen maar weer een duur weggeooid experiment.
Tsjor
Vertrouwen in de overheid
Toen minister Rouvoet zijn ministerie kreeg voor jeugd en gezin heb ik gedacht dat dat goed was. Vanuit mijn christelijke achtergrond dacht ik dat hij toch wel kon begrijpen dat je, met zoveel verschillende godsdienstige, religieuze en cultureel verschillende gezinnen, en met het belang van het gezin als hoeksteen van de samenleving, dat je toch inzet op het heelhouden, met hulp, van een gezin. Onder zijn ministerschap is de ellende echter geexplodeerd.
Nu hebben we Pieter Hillhorst in Amsterdam. Als oud ombudsman zou je toch denken dat hij weet hoe er geklaagd wordt tegen onterecht ingrijpen in gezinnen, zonder passende hulpverlening. Maar het eerste wat hij doet is de dwang- en dranghulpverlening van bureau jeugdzorg 'bondgenoten' van ouders noemen.
Daarna ben je voor mij niet meer geloofwaardig als bestuurder.
De realiteit is dat politici het niet gaan opnemen voor ouders, kinderen en gezinnen, want niemand wil geassocieerd worden met de problemen van bureau jeugdzorg. Alleen de ombudsman kan in elk geval de politiek blijven 'informeren'.
Justine
Helder stukje. Echter pas op: je schrijft dat er ook mishandeling plaats vindt in instellingen, zelfs meer in gezinnen.
Helemaal fout uiteraard een kind dat om wat voor reden niet meer thuiswoont en mishandeld wordt binnen een instelling...
Echter ik vraag me af of het zo is.....Hulp in huis is vaak effectiever dan kinderen uhp en gemeten op bepaalde aspecten (bijv. schooluitval, criminaliteit, drugsverslaving ) hebben kinderen die uhp zijn meer kans hierop. Lange termijn effecten zijn er echter niet. Als je breder kijkt is intergenerationele problematiek en moeilijk te doorbreken ( kijk naar tienermoeders/armoede) en geluk moeilijk te meten. Een kind kan door invloed van Peers nog steeds ontsporen (invloed van een gezin is bij ouder worden steeds onbelangrijker). Onderzoeken richten zich altijd op meetbare factoren maar er is denk ik veel meer.......
Voorzichtigheid is geboden bij het lukraak citeren uit onderzoek, kijk daarbij ook naar de onderzoeksvraag.
Tsjor
Het klopt dat ouders niet graag bij het CJG komen en een reden is dat BJZ er bij aangesloten is. Echter dit imagoprobleem is maar een van de redenen die vooral spelen in kleinere gemeenten (ik wil er niet gezien worden). Andere redenen zijn toename van ondersteuning via Sociale media/internet (de nanny kijken is makkelijker dan hulp vragen voor je eigen problemen), en hulp dichterbij, op plekken waar ze toch al veel komen (school/kdv!).
Tsjor
Het oude systeem werkte ook niet. Daar zaten jeugdhulpverleners en jeugdbeschermers in één gebouw slechts met een gang er tussen. Was er een gezin waarin grote zorgen waren maar waar ouders die niet zagen. Dan ging er een verzoek tot onderzoek naar de Raad (belandde op een grote stapel, 8 maanden verder…..) en kwam bij een de gezinsvoogd op een nog grotere stapel. Die startte (wat dat was goed) op alleen het raadsrapport de hulpverlening op. Warme overdracht met de vrijwillige hv was niet nodig want ze wisten alles al. Ondertussen voerden nog twee gezinsvoogden de OTS uit voor de andere twee kinderen in het gezin en werd er een van de voogden ziek. Met als gevolg een nog een grotere chaos.
Het is de vraag of twee gescheiden circuits zoveel oplevert en of het mogelijk is, ik heb zo mijn twijfels…. Wel zou de vrijwillige hulpverlening veel duidelijker zichtbaar moeten zijn. De gemeenten zijn nog niet zover..
Ik ben ook voor één aanspreekpersoon binnen de gemeente en het is de vraag of de hulpvraag altijd vanuit de jeugdzorg moet worden geboden. Wat er nu vaak misgaat dat de veiligheid van het kind voorop staat en er dus vanuit de jeugdzorg hulp moet worden geboden (zo zit het systeem in elkaar). Maar je zou veel liever thuishulp willen, goede GGZ hulp voor ouders die ook het systeem betrekken (echt nog erg schaars….). Misschien is er niet zoveel mis met de opvoedkwaliteiten maar zit het in andere zaken die jij ook noemt. Hoe doet de WMO het daarbij, zijn er al resultaten…. Volgens mij is daar veel meer uit te halen dan er nu in zit. Daarvoor hoef je helemaal niet een kind uithuis te plaatsen en dan met terugwerkende kracht zaken op te lossen. Graag juist preventief. Maar dat vraagt ook een verantwoordelijkheid van ouders (maar gaat dat lukken in onze zorgstaat)…... Dit vraagt ook van mensen om die ouders heen veel (lukt dat nog in onze individualistische samenleving? Niet problemen ontkennen, geen vechtscheidingen, maar hulp krijgen bij laagsdrempelige voorzieningen. Wat dat betreft kan er bijv bij het Algemeen Maatschappelijk Werk en de huisarts ook nog wel een slag worden gemaakt. En echt hulp wordt wel geboden in thuissituaties waar de kinderen (tijdelijk) elders verblijven om terugplaatsen weer mogelijk te maken. Het kan altijd meer en beter, maar het is niet zo dat dat nu niet gebeurd. Dat zijn nu juist verbeteringen die de afgelopen jaren hebben plaatsgevonden….
Imagoprobleem
Margriet, met de term 'imagoprobleem'aar je het probleem te klein. Want imago kun je door een gerichte campagne opvijzelen. Maar zo lang er verhalen blijven komen zoals het verhaal van Yunus en vele anderen, zolang blij je dat 'imagoprobleem' houden.
'Je zegt: 'Het is de vraag of twee gescheiden circuits zoveel oplevert en of het mogelijk is, ik heb zo mijn twijfels…. Wel zou de vrijwillige hulpverlening veel duidelijker zichtbaar moeten zijn.'
Waaruit bestaan die twijfels? Wat je beschrijft, maandelang op een stapel laten liggen, dat wordt daardoor toch niet beter? Dat is interne organisatie. Of twee verschillende gezinsvoogden in één gezin, ook dat is toch interne organisatie: komt een uitpsraak van de rechter binnen, wie neemt het op? Vraag: is dit gezin al bekend bij ons? Nog een andere vraag: hoe kan het dat een gezinsvoogd die al actief is dat niet zou weten. Dat zijn interne organisatieproblemen, die je neit oplost als je vrijwillig en gedwongen beter op elkaar aansluit.
Dat de dossiers van de vrijwillige hulpverlening eerder niet bij de gedwongen hulpverlening terecht kwamen, ja, dat was een van de redenen: ouders zouden niet twee (in werkelijkheid vijftig of zo) keer hetzelfde verhaal hoeven te vertellen. Maar nogmaals: het is iets anders als je zegt 'ik red het niet' als je hulp vraagt dan wanneer de raad komt kijken of het nog wel veilig is voor het kind.
Zolang de gedwongen hulpverlening vast zit aan die vrijwillige hulpverlening zullen alle pogingen om beter zichtbaar, laagdrempeliger etc. te zijn stuk lopen. Ik schat in dat een van de kernproblemen is, waardoor de CJG's niet trekken en waardoor ook zo'n ouder-kindadviseurs op scholen op weerstand stuit, nog voordat er ook maar iemand mee begonnen is.
Je refereert naar meerdere redenen, o.a. de kleine gemeentes (en de sociale controle). Komt dat uit een onderzoek? Ik vind het een nogal platvoerse kwalificatie. Dus ik ben wel benieuwd waar dat op gebaseerd is.
Tsjor
Nou margriet
Als er de afgelopen jaren al zoveel verbeteringen zijn doorgevoerd, dan kan de conclusie niet anders zijn dan dat het echt enorm maar dan ook enorm mis is geweest in de jeugdzorg en dat er nog een heeeeeeeele lange weg te gaan is voordat er een goede jeugdzorg is.
Ja emine
Dat is een juiste conclusie, helaas. Het is echter de vraag of er ooit wel een goede jeugdzorg komt.
Nou ligt mijn kin op mijn knieen Margriet. Deze opmerking had ik van jou niet verwacht.
Wel eng dat je je afvraagt of er ooit wel een goede jeugdzorg komt. Ik heb die hoop wel, waarbij ik denk dat er dan beschaamd wordt teruggekeken naar nu.
Tsjor
“Margriet, met de term 'imagoprobleem'aar je het probleem te klein. Want imago kun je door een gerichte campagne opvijzelen. “
Volgens mij zeggen we hierin hetzelfde hoor, het is dus niet alleen het imagoprobleem….
“Waaruit bestaan die twijfels? Wat je beschrijft, maandelang op een stapel laten liggen, dat wordt daardoor toch niet beter? Dat is interne organisatie. Of twee verschillende gezinsvoogden in één gezin, ook dat is toch interne organisatie: komt een uitpsraak van de rechter binnen, wie neemt het op? Vraag: is dit gezin al bekend bij ons? Nog een andere vraag: hoe kan het dat een gezinsvoogd die al actief is dat niet zou weten. Dat zijn interne organisatieproblemen, die je neit oplost als je vrijwillig en gedwongen beter op elkaar aansluit.”
Ik beschreef het oude systeem. Wat er verbetert is dat er nu veel gezinsgerichter wordt gewerkt en dat juist die werelden minder gescheiden zijn. Hoewel aan nieuwere werkvormen weer andere nadelen kleven. Maar dat heeft inderdaad meer te maken met het bieden van hulp op veiligheidscriterium. Tien jaar geleden kwam die Raad ook kijken of het nog wel veilig was (aangekondigd, niet anders dan nu). Je hoopt dat alle ouders zelf aangeven dat ze het niet redden, maar het is een illusie te denken dat het zo is…. Vroeger liep je naar de buurvrouw, die tijd en aandacht voor je had. In deze maatschappij is iedereen vooral druk met zichzelf en wordt de hulpverlening ingezet om het op te lossen… Hoe kunnen we dat verbeteren? Dat ouders tijdig en voordat het uit de hand loopt zelf hulp vragen? Daar is bij ouders net zo goed nog een slag te slaan…. (en het netwerk en andere betrokkenen).
Je refereert naar meerdere redenen, o.a. de kleine gemeentes (en de sociale controle). Komt dat uit een onderzoek? Ik vind het een nogal platvoerse kwalificatie. Dus ik ben wel benieuwd waar dat op gebaseerd is. Zie:
www.rekenkamer.nl/dsresource?objectid=94691 pag 25
Emine
Nu kijken we ook beschaamd terug naar 20 jaar geleden. Vergis je niet in de de complexiteit: als het zo eenvoudig was waarom is het er nu dan al niet? Kijk alleen al naar de financieringstromingen het wordt eenvoudiger, maar of daarmee het ook verbeterd. Goede jeugdzorg blijkt een multi-interpretabel begrip, dat blijkt hier ook maar weer. Stel je verwachtingen bij en bedenk: de beste veranderingen komen vaak niet vanuit de overheid/instanties maar vanuit mensen zelf. Daarom terugkomend op de brief (waar deze discussie uit voortkomt) zou ouders.nl de brief niet horen te schrijven (toch een te hoog Hearsay gehalte). Dus ouders verenigd u (en graag niet op Darkhorse achtige wijze).
Waar?
Waar Margriet, vind ik (genoeg) medeouders die net als ik gewone ouders zijn die ergens in hun leven pech hadden en met (een verkeerde werkwijze van) jeugdzorg te maken kregen? En waar kunnen wij ons toe richten? Wie is bereid naar jeugdzorgouders te luisteren? Want we hebben een stempel.
Ik wil die vereniging ontzettend graag, maar ik weet niet hoe. Wat ik wel weet is dat wij jarenlang als beesten behandeld zijn, ons opgejaagd wild voelden, schietschijf en dat de rechter jarenlang meeging in de wildwestverhalen die jeugdzorg hield. Zelfs toen ik kon bewijzen dat het niet zo was, kon jeugdzorg terplekke met een neiuw verhaal komen 'waarvan het er nog niet van gekomen was het met moeder te bespreken, maar ons toch dusdanig ernsitge zorgen geeft dat het verlening rechtvaarditgt.' Het was weer verzonnen en ze kregen het weer. En weer en weer.
Dit heeft mijn hele gezin ernstig beschadigd, er is een grote hap weg uit de jeugd van mijn kinderen en zelfs nadat het stopte nadat de rechter met wraking was gedreigd, bleven ze aan de deur komen. Zeiden gewoon dat ik de uitspraak was dat er verlengd werd en ik moest dit, dit en dit, anders zou alsnog uhp volgen. Ik mocht van jeugdzrog neit eens mijn advocaat bellen, ze zeiden dat ik een minuut had om te beslissen of ik mee ging werken...... Ik heb de deur voor hun neus dichtgegooid (ze hadden heel veel geluk dat er geen vingers tussen zaten, die waren vast af geweest) en na wat aanbellen en roffelen zijn ze weggegaan.
Het heeft ons getraumatiseerd en angst aangejaagd. Angst dat dit gewoon kan. En dat dezelfde mensen vervolgens gewoon bij zo'n organisatie mogen blijven werken. Ik merk dat ik me gewoon soms schuldig voel dat wij eruit gekomen zijn en zoveel anderen er nog inzitten. Ik lig er zelfs wakker van. Ik wil zo graag iets doen, maar weet niet wat. In alles wat ik probeer krijg ik gewoon geen reactie. Ik wijt dat aan eht stempel wat ik hoe dan ook heb.
Stichting kog emine
En dan maar hopen dat zij steeds beter serieus genomen worden, hoe meer mensen er lid zijn.
Gevonden
Je bedoelt dit citaat op blz, 29: 'Ook de psychologische toegankelijkheid van het CJG is nog een punt van
aandacht. Uit de interviews die wij hebben gehouden met ambtenaren en professionals in het CJG blijkt dat het CJG vooralsnog geen plek is waar iedereen ‘zonder schroom binnenloopt’. In kleine gemeenten speelt het
gebrek aan anonimiteit hierbij een rol. Daarnaast zouden veel ouders het CJG associëren met het Bureau Jeugdzorg (ofschoon maar in een derde van de onderzochte gemeenten het Bureau Jeugdzorg fysiek op de CJG locatie aanwezig is). Via Bureau Jeugdzorg worden zwaardere hulpverlening
en gedwongen interventies in de jeugdzorg ingeschakeld.
De vrees bestaat bij de geïnterviewde gemeenteambtenaren en professionals dat de voorgenomen overheveling van de geïndiceerde jeugdzorg van provincies naar gemeenten dit imagoprobleem zal versterken.'
Het komt niet uit een onderzoek onder ouders of kinderen, want zo'n cliëntenmeting is er volgens mij nog niet geweest. Maar als ouder kan ik het probleem van de psychologische drempel helemaal onderschrijven. Dat heeft overigens niet alleen te maken met fysieke aanwezigheid van BJZ, maar vooral ook met onduidelijkheid over wat er op de achtergrond gebeurt. En dat werkt scepticisme in de hand, zoalng in het spreken over CJG's 'risicotaxatie' en 'laagdrempeligheid' in één adem worden genoemd. Laagdrempelig betekent dat ouders gemakkelijk moeten kunnen binnenkomen. Maar risicotaxatie, dat is iets wat over de hoofden van die ouders en kinderen heen gebeurt. Niemand stapt graag een drempel over als je wat dat daarachter iets of iemand ziet die gaat kijken of jij een risico vormt voor je kind. Ik vind het echt zo evident, dt ik niet snap dat het niet wordt begrepen. Dat de geïndiceerde zorg (deel van BJZ) meegaat naar de gemeente, dat snap ik wel. Maar de gedwongen hulpverlening (amk, raad en voogdij), dat moet je echt een ander chapiter laten zijn. Al is het maar omdat het daarbij gaat om forse ingrepen in burgerlijke vrijheden en rechten, dat mag niet afhankelijk zijn van individuele gemeentelijke politieke nukken of gerealiseerd inkoopbeleid.
Tsjor
Overigens
Vind ik het 'hearsay-gehalte' van de brief van ouders online geen probleem. Het is een verwoording van wat veel ouders hier schrijven en vertellen.
Voor jeugdzorgouders zijn er al verschillende organisaties, ik heb ze al een keer op een rijtje gezet. Maar er is geen 'de ouders'-vertegenwoordiging die meepraat bij het hele transitieverhaal. Daar mag Ouders Online best voor gebruikt worden.
Tsjor
