Brief van ouders online over de nieuwe ontwikkelingen rond de zorg voor jeugd-- lees even mee!
Beste ouders,
Ouders Online heeft samen met een ouder een brief geschreven die we willen presenteren op de bijeenkomst van Jeugdpoort as dinsdag. Dat is een bijeenkomst van iedereen die ertoe doet als het gaat om jeugdbeleid (ministers, staatssecr. en het hele veld van jeugdzorg). Sinds kort willen ze daar ook oudersvertegenwoordigingen bij hebben.
Nu is Ouders Online formeel geen ouderbelangenorganisatie, maar aangezien die er ook vrijwel niet zijn, hebben we toch maar de handschoen opgepakt.
Let op: dit gaat over de nieuwe jeugdwet, die 2015 moet ingaan. Er wordt nu al van alles geregeld en beslist. De kranten schrijven er weinig over, maar ook voor gewone ouders gaat het enorme gevolgen hebben.
We willen jullie graag informeren. Dit is de brief die we daar gaan aanbieden. Volgende week komt hij ook op Ouders Online (www.ouders.nl), hopelijk ondertekend door zoveel mogelijk ouderclubs.
Graag jullie reactie!
Justine Pardoen (hoofdredactie Ouders Online)
-------------------------------------------
Geachte dames en heren,
Is het in het belang van ouders en hun kinderen dat er meer geld geïnvesteerd wordt in de jeugdzorg, en al of niet in preventie en vroegsignalering?
Misschien is het in het belang van ouders dat geprobeerd wordt juist met minder budget een betere inzet van de zorg na te streven, en te onderzoeken hoe je dat dan bereikt. In onze ogen kan dat namelijk wel, onder één belangrijke voorwaarde: dat wordt ingezet op een goede selectie ‘aan de poort’, dat wil zeggen met inzet van universitair geschoolde professionals. Dan kan, zo is onze overtuiging, de zorg voor jeugd toe met minder geld, terwijl de relatie met ouders verbetert.
Om een voorbeeld te noemen. In de jeugdhulpverlening zijn veel jongeren met psychiatrische problematiek. Zulke kinderen belasten de draagkracht van een gezin enorm. Bovendien gaat het vaak om psychiatrische ziekten met een erfelijke component, waardoor ouders ook psychische problemen kunnen hebben. Daar moet bij de beoordeling van de benodigde ondersteuning en zorg rekening mee worden gehouden. Deze beoordeling vraagt nogal wat van een jeugdprofessional. In de praktijk zien we het dan ook vaak fout gaan: de relatie tussen hulpverlening en ouders is in veel gevallen ronduit slecht, waardoor verkeerde beslissingen genomen worden, oneigenlijke machtstrijd gevoerd wordt, en de kinderen om wie het gaat, uiteindelijk niet voldoende geholpen worden. Wanneer een uithuisplaatsing volgt, wat door jeugdzorg vaak als enige redmiddel gezien wordt, raken kinderen én ouders zwaar getraumatiseerd.
In de praktijk blijkt dat de gemiddeld HBO-opgeleide jeugdzorgmedewerker niet over de juiste vaardigheden beschikt voor deze subtiele, en moeilijke processen van inschatten, oordelen, beslissen en begeleiden. Maar ook in andere gevallen zien we dat ouders ontevreden zijn over de bejegening, en krijgen kinderen niet wat ze nodig hebben. Het is juist zo vreselijk belangrijk dat ouders en jeugdhulpverlening kunnen samenwerken, zoveel mogelijk in harmonie, elkaar ondersteunend en aanvullend, en in alle transparantie. Maar dit lijkt haast een utopie, terwijl het toch ook een van de doelstellingen is van u, zoals u hier allemaal bij elkaar zit.
Waar gaat het dan mis?
Punt 1 (Waarheidsvinding en kwaliteit)
Op dit moment leidt de werkwijze van jeugdzorg tot veel onnodige tegenwerking van ouders. Bij pedagogische onmacht van ouders, of bij psychiatrische problematiek informeert de jeugdzorgmedewerker een multidisciplinair team onder leiding van een academisch geschoolde gedragsdeskundige, die oordeelt op basis van de bevindingen van de jeugdzorgmedewerker, nota bene, zonder de ouders of de jongere ooit gezien gesproken of onderzocht te hebben. Dat moet veranderen. Als dat namelijk niet gebeurt, verhuizen de oude fouten van het systeem gewoon mee in de transitie.
Het zou zo geregeld moeten worden:
• Bij forse pedagogische en/of psychiatrische problematiek dient een forse inzet aan de poort te worden geleverd. Ouders en kinderen hebben er recht op dat vanaf het begin een academisch geschoolde gedragsdeskundige wordt ingezet die het voortouw neemt om zelf met de jongere en zijn ouders in gesprek te gaan en deugdelijk onderzoek te verrichten.
• Er worden géén feiten geregistreerd van ‘horen zeggen’, maar alleen uit eigen bevinding. Als een buurvrouw constateert dat een moeder een bepaalde diagnose heeft, wordt dat niet als feit genoteerd, maar is dat hooguit aanleiding voor meer onderzoek.
• Waar uitspraken van derden niet kunnen worden bevestigd, kunnen deze niet als zodanig een rol spelen in het verdere proces. Dat dat nu wel zo is, heeft ertoe geleid dat jeugdzorg veel fouten maakt, en dat ouders zich rechteloos voelen, en vaak wanhopig.
Punt 2 (Rechtspositie ouders en kinderen)
Met de transitie worden de waarborgen voor cliënten sterk verminderd. Zo verdwijnt met de transitie het recht op zorg, en we vinden dit is strijdig met artikel 24 IVRK. Het is niet zeker of jongeren die nu een vaste behandelaar of begeleider hebben, deze kunnen behouden. Ouders maken zich nu zorgen, en terecht: ze vrezen dat een passend zorg- of hulpaanbod hun kinderen onthouden kan worden onthouden, doordat bij gemeenten het geld zomaar op kan zijn, of dat zij beslissen het anders te besteden, of dat het type zorg niet is ingekocht of omdat de gemeenten geen leveringsplicht hebben.
Met de transitie kan het dus straks zo zijn dat jongeren in Rotterdam nog wel passende zorg kunnen krijgen en in Groningen niet. We vinden dit strijdig met het gelijkheidsbeginsel. Moeten ouders straks gaan procederen om de juiste hulp te krijgen voor hun kind? Krijgen we straks net zoals in het onderwijs waar nu 16.000 thuiszitters zijn waar niet echt naar omgekeken wordt, te maken met duizenden kinderen in psychische nood die niet de zorg krijgen die ze nodig hebben? Hierdoor vallen ze buiten de boot en maken ze een valse start in hun leven. Naast financiële gevolgen zou dat een enorm negatieve invloed hebben op het welbevinden van ouders en die jongeren die dan onbetamelijk lang op de juiste zorg moeten wachten. Nog afgezien van de maatschappelijke gevolgen op de lange termijn.
Kortom, onze vraag is hoe meer geld in de jeugdzorg deze problemen kan oplossen? Ouders hebben er op dit moment niet veel vertrouwen in, om eerlijk te zijn. We zien ook niet hoe meer geld investeren in het nog vroeger aanwezig zijn in alle gezinnen, de problemen gaat oplossen van een ongezonde levensstijl, toenemende obesitas, schooluitval en radicalisering, jeugdcriminaliteit en de nu op ons afkomende grote jeugdwerkeloosheid. Ouders maken zich zorgen dat er juist meer jongeren tussen wal en schip zullen belanden met de nieuwe jeugdwet en dat hun ouders niet weten waar ze terecht kunnen als er conflicten ontstaan met de gemeente over de juiste zorg. Hoe wordt de rechtsbescherming van ouders en kinderen geregeld?
Tot slot: De voorwaarden voor succes
Het hele doel van de transitie was het geldmonster te beteugelen door de zorg dichter bij de mensen brengen en de gemeenten uitvoeringsverantwoordelijk te maken. Maar de transitie heeft alleen kans van slagen onder de volgende voorwaarden:
• als de gemeenten zich bij de hele transitie meer gaan aantrekken van het perspectief van de gebruikers, dus van de ouders en kinderen in wiens belang dit allemaal ondernomen wordt;
• als er academisch gekwalificeerde professionals (zoals orthopedagogen en psychologen) aan de poort komen, waar ouders voldoende vertrouwen in hebben;
• als al het huidige jeugdzorg personeel beter wordt opgeleid, met het doel om de eigen kracht van ouders zelf en hun kinderen te leren zien, respecteren en meer te benutten;
• als duidelijk is hoe de positie, ook de rechtspositie, van ouders en kinderen geregeld wordt, zodat zij weer vertrouwen kunnen hebben in het systeem van jeugdzorg;
• als het hele proces alleen nog gewerkt wordt met feiten die volgen uit eigen bevindingen op basis van gedegen onderzoek door wetenschappelijk geschoolde jeugdprofessionals, in plaats van op hear say uit de sociale omgeving van een cliënt.
• als ouders in de jeugdzorg recht krijgen op een second opinion;
• als er aandacht is voor de noodzakelijke samenhang en integrale aanpak binnen het gehele sociale domein, inclusief passend onderwijs;
• als ervaringsdeskundigen zoals ouders, cliënten en hun familie, een rol zullen krijgen in visitatiecommissies;
• als, kort gezegd, een transparantere, gevalideerde werkwijze wordt gecreëerd, die gecontroleerd en getoetst kan worden.
Ken het proces!
"Op dit moment leidt de werkwijze van jeugdzorg tot veel onnodige tegenwerking van ouders. Bij pedagogische onmacht van ouders, of bij psychiatrische problematiek informeert de jeugdzorgmedewerker een multidisciplinair team onder leiding van een academisch geschoolde gedragsdeskundige, die oordeelt op basis van de bevindingen van de jeugdzorgmedewerker, nota bene, zonder de ouders of de jongere ooit gezien gesproken of onderzocht te hebben. Dat moet veranderen. Als dat namelijk niet gebeurt, verhuizen de oude fouten van het systeem gewoon mee in de transitie.
Ik weet niet hoe jullie geinformeerd zijn maar dit is echt een beperkte weergave van de realiteit.
1.Waarop is deze informatie gebaseerd (gedestilleerd uit al de 'jeugdzorg' threads? Wanneer er vermoedens zijn van psychiatrische problematiek worden jeugdigen meestal doorverwezen naar kjp. Dit kan ook nog steeds via de huisarts...
En mijn tweede vraag, liever een twee jaar geleden afgestudeerde universitair geschoolde medewerker met veel theoretische kennis dan een ervaren HBO-er die op meerdere plekken werkervaring heeft opgedaan?
Over jeugdzorg wordt veel gevonden maar je kunt er niet over praten zonder nuances aan te brengen. Het is niet zo zwart/wit.
Geweldig justine
"Misschien is het in het belang van ouders dat geprobeerd wordt juist met minder budget een betere inzet van de zorg na te streven, en te onderzoeken hoe je dat dan bereikt.
Om een voorbeeld te noemen. In de jeugdhulpverlening zijn veel jongeren met psychiatrische problematiek. Zulke kinderen belasten de draagkracht van een gezin enorm. Bovendien gaat het vaak om psychiatrische ziekten met een erfelijke component, waardoor ouders ook psychische problemen kunnen hebben. Daar moet bij de beoordeling van de benodigde ondersteuning en zorg rekening mee worden gehouden. Deze beoordeling vraagt nogal wat van een jeugdprofessional. In de praktijk zien we het dan ook vaak fout gaan: de relatie tussen hulpverlening en ouders is in veel gevallen ronduit slecht, waardoor verkeerde beslissingen genomen worden, oneigenlijke machtstrijd gevoerd wordt, en de kinderen om wie het gaat, uiteindelijk niet voldoende geholpen worden."
In een notedop wat mijn gezin is overkomen.
Echter er moet nog iets gebeuren. Die risicotaxatielijstjes moeten weg en er moet een knip komen tussen vrijwillige en gedwongen hulpverlening.
5 Jaar nadat wij het onderzoekstraject ingingen voor de beschuldiging Kindermishandeling is mijn dochter eindelijk geholpen met haar angststoornis door medicatie en met speciaal onderwijs vanwege haar autisme. We kwamen met een vrijwillige hulpvraag naar de jeugd ggz, via de huisarts. Helaas door ondeskundigheid en onbegrip van een psychologe, aangezet door risicotaxatielijstjes werden we in het diepe gegooid met een zorgmelding. Met deze beschuldiging werd niet onze hulpvraag beantwoord maar de vraag of het om kindermishandeling ging. 5 Jaar is een hap uit het leven van mijn dochter die niet meer in te halen is. Tegen enorme financiele kosten voor de gemeenschap en schade aan mijn gezin en mijzelf.
En ik zie, ook om mij heen, hoe een kind dat niet begrepen wordt door psychiatrische problematiek, een gezin kan ontregelen. Terwijl de deskundigheid die daar nodig is er wel is maar door de kindermishandelingssystematiek en de neiging de regie van ouders over te willen nemen, geen kans krijgt.
Duidelijk
Beste Margriet,
Het is niet zo dat het forum onze bron is. Beetje flauw ook. Maar alle ouders die ons benaderen. In stilte helpen we ook veel ouders.
Dan: de wet vindt het nu prima dat gedragsdeskundigen kinderen niet hoeven te zien. En dat rechters dus moeten oordelen nav zeer beperkte rapporten.
De praktijk dat de huisarts kan verwijzen naar een kjp, is niet vanzelfsprekend iets wat zo blijft. De jeugdggz gaat ook onder verantwoordelijkheid van de gemeente vallen, en vergoed via die route (en dus niet via je zorgverzekeraar). Je eigen vrije keuze vervalt daarmee. Dat juist, vinden we zorgelijk.
Het gaat niet om de ervaring van een professional, maar om de manier van werken. Een academicus heeft andere methoden geleerd. Overigens zijn er al betere methoden om te screenen. Die worden alleen niet door BJZ gebruikt.
Ouders Online (Justine Pardoen)
Je hebt mail Justine.
Waar kunnen ouders terecht?
Ik mis in de brief nog iets als dat ouders ergens terecht moeten kunnen als zij het niet eens zijn met jeugdzorg. De second opinion reikt wat mij betreft niet ver genoeg. Daarmee vang je niet het wangedrag vanuit de jeugdzorg op. Ik bedoel: als een jeugdzorgwerker fout rapporteert dan kun je een second opinion krijgen, maar dan ben je al 'brokken aan het ruimen.' Dan zit je al in de stress, met je kind erbij. Hoe gaan we jeugdzorgmedewerkers die hun werk niet doen aanpakken? Nu komen ze er massaal mee weg.
Mijn bijdrage
Margriet heeft voor een deel gelijk, het proces is ingewikkeld, met verschillende financieringsstromen, verschillende plannen en vooral veel onduidelijkheid: wat gaat er nu precies naar de gemeentes toe? Maar even redenerend vanuit ouders,w at willen ouders?
Ik zou de kop van het RMO-advies overnemen als het gaat om een visie op de taak van de gemeentes: normaliseren en ontzorgen. Het NJI sluit daarop aan, door te stellen dat het van belang is te investeren in de ontwikkeling van 'normale' jeugd. Voor de gemeentes ligt daar een belangrijke taak. De huidige CJG's zijn helaas teveel gemodelleerd vanuit de beweging: risicotaxatie en doorverwijzen. Daar hebben ouders niets aan. Ze komen er dan ook niet.
Wat willen ouders?
- een goed en samenhangend beleid rondom alle jeugd-activiteiten en gezinsondersteuning (WMO, subsidies voor sportclubs en cultuurevenementen, goed onderwijs, toegankelijke jeugdgezondheidszorg en een plek waar je veilig om hulp kunt vragen).
- in dat beleid moet het subject-objectdenken veranderen. Nu lijkt het alsof subject zijn: de mensen en instellingen die de zorg uitvoeren, object zijn de ouders en kinderen. Een voorbeeld zijn de scholen: scholen zitten in alle overleggen ondertussen met professionele hulpverleners, die praten óver ouders en kinderen; terwijl scholen ook het probleem kunnen zijn waar ouders over willen praten met de professionals. Om dat te veranderen moet de positie van ouders als consument en belangenbehartiger van de kinderen veel sterker worden. Bij gemeentes moeten ouders degene zijn die indicaties geven over de kwaliteit van de voorzieningen.
- ouders hebben daarvoor inzicht nodig in de dossiers: welke organisaties hebben dossiers over mij of mijn kinderen. Dat moet inzichtelijk gemaakt kunnen worden, zodat ouders kunnen nagaan op welk bureau zij liggen als 'caseload'. Het lijkt een onbelangrijk detail, maar het komt voor dat organisaties gefinancierd worden voor hun 'caseload' terwijl zij nauwelijks of geen kontakt hebben met ouders en kinderen en ouders niet eens weten dat ze ergens geregistreerd staan. De vele hulpverleners die betrokken zijn bij een gezin moeten in elk geval voor ouders inzichtelijk worden, vervolgens kunnen zij daar kwaliteitsoordelen aan verbinden, zodat gemeentes geen overbodige en onnutte friemeltjes subsidiëren.
- een plek waar je veilig om hulp kunt vragen, zonder dat er allerlei toeters en bellen afgaan. Daarvoor is het nodig dat hulpvragen anoniem gesteld kunnen worden, zonder dat er dossiers gemaakt worden; dat hulpvragen snel geïnventariseerd worden met een ouder en besproken wordt wat gewenste oplossingen zijn; op het moment dat het gaat om zaken die geld vragen zal er wel een dossier moeten worden aangelegd, om alles te onderbouwen. Maar pas dan.
- als een hulpvraag ingewikkelder is en onduidelijker moet er inderdaad een academisch geschoolde professional de intake overnemen, iemand die zowel medische, psychische,psychiatrische als pedagogische deskundigheid in huis heeft om a) onderzoeken aan te vragen en b) de resultaten ervan kan begrijpen en c) met ouders en kinderen samen een plan kan maken voor het vervolg. Deze professional blijft vervolgens de regisseur van de hulpverlening en het aanspreekpunt voor ouders.
Een voorbeeld: kind ruikt sterk. Eerder is op basis daarvan al door een IB-er van school 'alarm' geslagen, met als gevolg een dramatische ontwikkeling met OTS en UHP. Uiteindelijk komt kind weer thuis. Maar dan opnieuw school: kind stinkt, kleren stinken. Moeder in paniek natuurlijk, want moeder wast alles, is heel druk met het kind, weet wat voor risico's er aan zo'n opmerking zitten. Die moeder moet ergens terecht kunnen, waar onderzoek moet uitwijzen wat een mogelijke oorzaak is van de lichaamsgeur (lichamelijk onderzoek), wat ze kan doen aan de school en hoe ze de wereld voor het kind veiliger en beter kan maken. Dat vraagt ook een instantie die scholen kritisch kan benaderen (subject-object omkeren), want school vormt voor dit kind een gevaarlijk probleem.
- inderdaad: scheiding tussen vrijwillige hulpverlening en gedwongen hulpverlening. Geen 'doorgaande' lijn, zoals nu, maar twee aparte bewegingen met aparte vragen. Zodat een ouder met een gerust hard bij een vrijwillige vraag kan vertellen dat ze af en toe helemaal wanhopig wordt van haar kind, zonder dat dat in dossiers van derden terecht komt. De doorverwijzing naar AMK en Raad moet op basis van een eenvoudig verzoek tot onderzoek zijn, met een korte aanduiding van de signalen en zorgen en geen uitgebreid dossier, waar vervolgens alleen maar uit herhaald hoeft te worden.
- gemeentes blijven wel verantwoordelijk voor het kind, zij moeten weten waar het kind verblijft, wie behandelt het kind, waar gaat het kind naar school, wie is de huisarts etc. en zij moeten aanspreekpunt zijn voor de ouders, en ouders serieus nemen als die zich ernstige zorgen maken over de ontwikkeling van hun kind. Niet wachten tot er een calamiteitenrapport is of een nieuwe commissie. Maar de juridische kwestie, daar zou de gemeente niet mee belast moeten worden, dat moet ook landelijk eenduidig blijven.
Tsjor
Wa
Financieringsstroom
Hoe het moet weet ik niet, maar het zou wenselijk zijn als gemeentes een bepaald budget krijgen dat gerelateerd is aan het aantal kinderen per gemeente, met een percentage van 5% te verwachten probleemsituaties. Mocht men dan zaken overbrengen naar het niveau AMK, raad, OTS, dan zou een bedrag van de gemeente daar naartoe moeten. Zo wordt het voor gemeentes financieel onaantrekkelijk om zaken door te verwijzen, maar als het echt nodig is zal men het wel doen. Dat zou mooi zijn: alleen als het echt nodig is.
Tsjor
Quotum
Zoals het nu gaat met zorgmeldingen gaan professionals steeds vaker een bepaald percentage van hun clienten melden, er komt een vaag profiel van meldbare patienten. Haal je dat niet dan is er iets mis. Huisartsen schijnen nog te weinig te melden. Daar zie je al aan dat er vergeleken wordt, waarschijnlijk ook niet goed. Er wordt een schatting gemaakt van 100.000 mishandelde en verwaarloosde kinderen. Dan moet iedere professional, school en instelling er zoveel melden waar dan in zoveel gevallen een onderzoek volgt waar weer in zoveel gevallen een kind mishandeld wordt of verwaarloosd.
Helaas wordt die 100.000 wel gehaal er wordt enthousiast gemeld maar uit zelfrapportage kun je dus niet zeggen dat er minder kinderen mishandeld worden. We pakken er alleen een groep bij, die noemen we mishandelaars, want die melden zich al zelf, of die komen we toch al tegen (het laaghangende fruit van Mirjam). En dan is er natuurlijk ook nog iets met de criteria. Elke ouder schiet weleens uit zijn slof, net iets te luid, net iets te ongeduldig, zodra je dit huiselijk geweld gaat noemen is er geen scholier meer veilig.
Dus ja, die lijstjes moeten stoppen. Er moeten weer ouderwets vertrouwensartsen komen, mag best met een legertje mevrouwen die op pad gaan. Maar als men aanleiding ziet om een situatie te overleggen of te melden dan heb je daar de vertrouwensarts voor. Dan is er nog niemand beschuldigt en wordt er eerst eens gekeken of er wel aanleiding voor is. Ze zijn natuurlijk weg omdat ouders niet wilden dat er achter hun rug om zaken nagevraagd werden. Dat lijkt me ook niet, maar het zijn wel mensen met een stevige opleiding die je dan selecteert op hun gespreksvaardigheden. En ik kan me voorstellen dat je je bezighoudt met criteria, maar vooral op dat niveau, en dan praktisch toetsen. Zoals het nu is is het ridicuul. Je zou met een paar algemene vragen een inschatting moeten maken en dan nader onderzoek doen. En daar zouden dan echte professionals moeten werken, mensen die gevoel hebben voor deze gezinnen, die het realistisch en praktisch weten te houden, en die de lijstjes niet te letterlijk nemen, maar die zich houden op het grote geheel.
De zaak zelf
Als ouders is het niet goed mogelijk om te bedenken hoe het wel moet met die 'echte' kindermishandelingszaken. Ik kan alleen maar goed zeggen hoe het wel moet met mijn zaak en wat ik bij gezinnen om mij heen zie. Daar is meer deskundigheid nodig, meer kennis van kinderen en gezinnen waar wat mee is. En dan minder bureuacratie en bemoeizorg, minder wachtlijsten, laat staan beschuldigingen kindermishandeling waardoor hulp al helemaal uit zicht raakt, maar toegang tot professionele mensen die jou echt advies kunnen geven en goede oplossingen, in je eigen netwerk, in instellingen of pleeggezinnen, zonder daarover te liegen (met een OTS kunnen we je wel helpen, godbeterut pas nog met iemand meegemaakt) en ouders buitenspel te zetten. De overheid kan het niet beter dan ouders, dus daar moet uiterste terughoudendheid zijn.
Advocaat
Instelling van kosteloze ouderadviseur of advocaat voor ouders, zodat de hulpverlening en de rechtspraak elkaar tegenkomen.
Splitsing maken
Tussen jeugdzorg en BUREAU jeugdzorg.
Ik vind namelijk dat uitvoerende instanties over het algemeen wel goed werk doen. En dat zijn vaak hbo'ers denk aan boddaertcentrum of crisisopvang. Maar vaak werken die vanuit bureau jeugdzorg, daar worden de foute beslissingen genomen.
Bij het maasmeisje Jessica was dat ook zo: bureau jeugdzorg ziei bij monde van voogd kind naar huis. Uitvoerende instanties zeiden doe maar niet, maar voogd luisterde niet. en andersom gebeurde ook: ga maar naar huis, nee zei voogd dan want... Blabla, en trok eigen plan.
Heel goede brief en dank
Beste Justine,
Een heel goede brief en veel dank dat jullie dit willen doen. Ik heb slechts twee kleine kanttekeningen. De eerste is stilistisch: bij punt 2 lees ik twee keer vlak na elkaar onthouden. Ik denk dat hier een woord per ongeluk is blijven staan.
Voor wat betreft de argumentatie kan er misschien nog op worden gewezen dat in de rest van de zorg een academicus de poortwachterfunctie vervult en dat dit over het algemeen goed functioneert. Ik bedoel natuurlijk de huisarts. Een breed opgeleide academicus die prima in staat is om mensen verder door te geleiden indien nodig. Het is dus helemaal niet zo ondenkbaar dat ook bij dit soort zorg de zaak in die richting wordt gereorganiseerd.
Jeugdzorgfunctionarissen zullen zich wellicht beroepen op het feit dat zij "vooral doorverwijzen" naar instanties waar wel academici aan het werk zijn. Echter, de inschattingen "waar moet een kind/gezin naar toe", wordt gemaakt op basis van rapportage van de gezinsvoogden en/of een andere HBO'er. Weliswaar door een academicus, maar zoals jullie ook al schrijven, ziet die zelf de mensen en/of de jeugdigen niet.
Verderop in de keten ontbreekt het ook vaak aan kwaliteit. Maar er is geen beginnen aan om dat allemaal uiteen te zetten, dan gaat het effect weg, denk ik. Deze brief is een heel goed begin! Nogmaals, dank!1!
Mmm
Ben niet echt kapot van de brief om eerlijk te zijn en ik vraag me af wie je precies behartigd. Ik vraag me af waar al de mensen met een iets genuanceerdere mening zijn gebleven, want in de talloze jeugdzorgdraadjes zijn ze, bijna, allemaal verdwenen.
Het OOL-forum is niet de wereld en het spijt me buiten OO, kom ik weinig mensen tegen die de jeugdzorg zo als de antichrist zien. Ik ken wel heel veel kritische mensen die niet meegaan in de meldingsdrang, inzien dat er een hoop mis is met de huidige vorm van jeugdzorg en hulpverlening, voor zichzelf nadenken, maar ook wel weten dat medewerkers van de jeugdzorg een vreselijke complexe en moeilijke baan hebben. Die herkennen zich niet in je brief en niet in de huidige toon van OOL.
Ik weet dat er nu mensen zijn die meelezen en nu achterover slaan dat ik hier tegenin ga. Ik, die sinds 2009 geen consultatiebureau meer van binnen heb gezien, ik die de wijkverpleegkundige voor de deur heb laten staan, ik die mijn zoons afmeld voor elk gezondsheidsproject wat school bedenkt, ik die de cursus aandachtsfunctionaris meldcode heb gevolgd en de cursusgeefster tot wanhoop heb gedreven.
Maar Justine, iemand die klakkeloos zichzelf overschreeuwende sites zoals Darkhorse op twitter als waarheid presenteert, iemand die kennelijk de handen samen heeft geslagen met de verbitterden op dit forum, iemand die de huidige toon van de draadjes in Algemeen als absolute waarheid ziet, is wellicht niet de persoon om ons kritische, maar genuanceerde, mensen te behartigen.
Zonde om je te verenigen met op hol geslagen desperado's als Sven Snijer ea, die mensen zo tegen zich in het harnas jagen dat je haast zelf zeehondjes dood zou gaan knuppelen als die mensen daartegen campagne zouden voeren.
Jeugdzorg is niet de antichrist, de mensen die bij jeugdzorg werken zijn er niet constant op uit om je kind uit huis te plaatsen, er is geen groot, donker, duister complot binnen BJZ. Er is een hoop mis bij de jeugdzorg, er is niets mis met kritisch denken en waakzaamheid en mijn privacy en die van mijn kinderen is me heel veel waard, maar de draadjes van OOL van de laatste paar maanden en als kers op de taart deze brief namens "de ouders" gaan me veel te ver.
Want Justine, ze zijn er, ze bestaan, het is geen utopie, er zijn kinderen die ernstig mishandeld worden. Het kost 50 tot 70 kinderen jaarlijks het leven. Is het zo moeilijk te accepteren dat er kinderen zijn die in de meest afgrijselijke situaties opgroeien, die als meneer Snijder zijn zin zou krijgen, gewoon thuis zouden kunnen blijven wonen?
Ja, er moet wat veranderen binnen de jeugdzorg, maar ik weet niet of de anti-jeugdzorg lobby van OOL met hun complottheorieën daar een actieve rol in moet spelen. Liever niet eigenlijk.
Mishandeld?
Jammer Kiki, want het is een smoes. Omdat er echt kinderen mishandeld worden mogen we ouders wantrouwen en onderwerpen aan beschuldigingen en rechtzaken. Vooral ouders die toch al om hulp vragen.
Ik denk dat je niet ziet dat in de loop van de tijd die opdringerigheid van de overheid alleen maar is toegenomen. Ik wens mij met mijn kinderen niet op te offeren omdat er ook echt kinderen mishandeld worden. En het is ook goedkoop om Sven Sneijder onderuit te halen. Ik denk dat je vanzelf wat obsessief wordt als je eenmaal in de molen hebt gezeten.
Geweldig dat Justine het opneemt voor ouders. Gewone ouders dus, die soms kinderen hebben of situaties waar wat hulp geweldig uit zou komen maar waar justitie opduikt. Geen mishandelende ouders. Ook Sven Sneijer is geen mishandelende ouder.
Maar inderdaad, het is gewoon ongelooflijk wat de overheid zich in de naam van mishandelde kinderen denkt te kunnen permitteren richting alle ouders. Ongelooflijk. Dus moet het wel aan de beschuldigde ouders liggen?
Onervaren mening
Het lijkt mij een goede zaak dat er eens een ouderorganisatie meedenkt in de jeugdzorg plannen en serieuze voorstellen doet. Ik kijk er echter geheel van de buitenkant naar zonder enige ervaring hierin. De brief, ik weet het niet helemaal. Eerst een detail: het gaat nogal vaak om "aan de poort". Ik begrijp niet wat daar precies mee bedoeld wordt (misschien door onkunde in jeugdzorg). Dat zou wel iets concreter / duidelijker kunnen.
Maar belangrijker: Ik geloof echt niet dat het met het vervangen van HBO-ers door academici ineens allemaal beter zal gaan. Ook artsen en gogen kijken vaak vanuit hun eigen beperkte hoekje naar kinderen of ouders. En het zijn juist de academische gogen die ons steeds maar vertellen en boeken volschrijven over hoe dom ouders zijn en ze alles verkeerd doen. Veel beter lijkt het me daarom nog sterker het deel uit te werken over de rechten van ouders, de second opinion, en de opzet van een goede controle functie bij ingrijpende beslissingen (inderdaad geen beslissingen de genomen mogen worden zonder kind en ouders ooit te zien).
Tot zover my 50 cents.
Kiki
Niemand zegt dat jeugdzorg of de overheid een complot hebben om ouders te benadelen. Wel vraagt de brief om een adequater wettelijk kader, het recht op contra-expertise en inzet van meer deskundigheid in een eerder stadium. Wat is daar zo vreselijk of zo hetzerig aan?
Ik kan ook de onderbouwing van je argumentatie niet helemaal volgen. Als je niet naar het consultatiebureau gaat en niet meedoet aan preventie, dan is je mening over BJZ gezaghebbender? Bovemdien, juist ook die kinderen die inderdaad mishandeld worden hebben recht op betere zorg, vind ik. Het poortwachten door BJZ gaat nu in 3 opzichten mis: 1 er worden gevallen gemist die ernstig zijn, 2 er wordt overbehandeld cq gereageerd in minder ernstige gevallen 3 er wordt onjuist doorverwezen/geplaatst. Vergis je niet, er is bv aangifte gedaan door een grootouder wier kleinkind is overleden omdat haar waarschuwende boodschappen over het betreffende gezin door BJZ niet serieus waren genomen. BJZ is in dat geval ook door de inspectie fors berispt, maar zegt gewoon dat ze zich daar niet in herkennen en er verandert niets. Je hebt volkomen gelijk, zulke kinderen hebben alle recht op hulp. Masr dan wel goed. Daarom sta ik achter de brief van Justine.
Namens wie?
Ik ben het volkomen eens met Kiki. Ik vind de brief zwak en voel me hierin niet gerepresenteerd. Uit naam van wie stuur je deze brief? Ik meen dat je dat namens OOL doet, als ouderorganisatie. Maar niet namens mij.
Ik haak momenteel enorm af bij de hetzerige anti-jeugdzorg sfeer op OOL, waar bijna geen tegenwerping mogelijk is. En ik waardeer de enkeling die dat nog wel probeert. Ik doe dat niet meer.
Verstuurd met de Ouders Online iPhone app.
Jeltje
Dat je zelf nog geen last hebt gehad van al te machtige hulpverleners wil niet zeggen dat jij of je kinderen dat niet zal krijgen. Wat nu gebeurt, alle ouders wantrouwen en screenen voordat er hulp verleend wordt, kun je niet accepteren als ouders. Alleen als je denkt dat het niets met jezelf te maken heeft. En dat kan ik me voorstellen.
Tja
Ik ben er niet van overtuigd dat academici beter werk zullen leveren dan HBO'ers.
Verder komt de manier van discusseren over Jeugdzorg hier op OOL mij al een tijdje mijn neus uit. De manier waarop Margriet terechtgewezen wordt, en Annej om haar mailadres wordt gevraagd zegt al genoeg.
En, tja, ik heb wel positieve ervaringen met Jeugdzorg, maar dat schijnt een gelukje te zijn. Oh ja, ik geloof ook zeker dat er dingen misgaan en vind het goed dat daar wat aan gedaan wordt.
Maar om alle ouders bang te maken voor jeugdzorg vind ik niet nodig.
En dat was het weer. Heb alles al eens gezegd hier.
Fay
Lees de mail van Klant nog een keer. Hij/zij legt de vinger op de zere plek. Je wilt niet individuele jeugdzorgwerkers op het schandblok leggen, je wilt dat de hulpverlening aan gezinnen met kinderen, maar ook als kinderen mishandelt worden goed gaat en niet, zoals nu, dat iedereen verdacht is en dat er meer geld gaat naar jusititie, drang en dwang (Erik Gerritsen aan de achterkant), door Pieter Hillhorst 'bondegenoten' genoemd(aan de voorkant) dan naar passende hulpverlening. En ja, je wilt die screening zo zorgvuldig mogelijk. Ik wil dus helemaal geen screening op voorhand. Ook niet door psychologen, dat weet ik nou ook wel. Je wilt hulp en ondersteuning voor gezinnen met kinderen. Wie is daar nou tegen?
Echte hulpverlening
Vandaag sprak ik een moeder van een jongvolwassene die vanaf de jeugd van het meisje op zoek geweest is naar hulp voor haar bij psychologen en orthopedagogen. Niemand die haar in contact bracht met opvattingen over autisme, gelukkig hier en daar wel een goed advies, dat toevallig net wel pastte, maar deze moeder heeft het met name alleen moeten doen, alleen het wiel uitvinden. Drama's en pesten op de basisschool, kind altijd te hoog ingeschat, maar toch afgestroomd op het voortgezet onderwijs, angst en faalangst, afijn, bij mij gaan er inmiddels belletjes rinkelen. Gelukkig is het goed met het meisje en de moeder, ze heeft zelfs bijzonder werk gevonden, maar contact wil maar niet lukken, en, omdat ze geen diagnose heeft, is dat ook eigenlijk niet bespreekbaar. Treurig vind ik dat.
Misschien hebben wij dan nog wel geluk gehad. Mijn kinderen zijn iets jonger en inmiddels is er bij iets meer mensen kennis en deskundigheid om ouders en kinderen te adviseren, maar zelfs voor ons was het nog een moeras. Dat wil je graag anders zien. Daar wil je dat het geld naartoe gaat. Niet naar al die nutteloze risicotaxatielijstjes, OTS en UHP, beschuldigingen en rechtzaken. Mag dat alsjeblieft? Wie is daar nou tegen?
Ik sluit me aan bij kiki en jeltje
Bij deze. Mooi verwoord Kiki!
'zoiets doet mijn kind niet'
Stel je even voor: Je kind wordt stelselmatig gepest en lijdt daar ernstig onder. Dag in, dag uit. Je neemt contact op met de ouders van de pester om te kijken of dit gezamelijk op te lossen is, maar die zeggen: zoiets doet mijn kind niet en gooien de deur voor je neus dicht. Je kind wordt de volgende dag weer gepest. Je spreekt de leraar aan. Die zegt dat hij contact op zal nemen met de ouders van het andere kind. Niet veel later wordt je gebeld: de ouders van het andere kind zeggen dat hun kind zoiets niet doet en daar ga ik in mee. Je schakelt de schooldirecteur in. Die laat je weten dat het andere kind zoiets niet doet, want dat zegt de leerkracht. Intussen heeft het andere kind gehoord van je pogingen het probleem op te lossen en medestand gevonden bij andere leerlingen. Je kind staat nu te boek als verrader en wordt niet alleen dag in dag uit gepest, maar ook door meerdere kinderen. Als je je richt tot de ouders van deze kinderen, is het verhaal dat ze goed kunnen begrijpen dat hun kind het opnam voor de pester, die zwaar het slachtoffer was van de hetzevorming door jouw kind. Samen wordt bewerkstelligd dat er maatregelen jegens je kind zullen volgen.
Dit is hoe het bij mij ging. Vervang de pester door de jeugdbeschermer en de ouders/leraar/directeur door de leidinggevenden en degene daarboven bij jeugdzorg en het is mijn verhaal.
De jeugdzorg lijkt een beetje het kindje van het publiek. Als we als slachtoffers maar durven zeggen wat ons overkwam, krijgen we de reactie 'zoiets doet mijn kind niet'. Zijn we te vijandig of worden komen we 'de neus uit.' Ons slachtofferschap wordt niet erkend en de jeugdzorg gaat gesteund door het publiek gewoon door. Jeugdzorgslachtoffers staan echt aan alle kanten in de kou. Bedankt OOL om het voor ons op te nemen.
Jammer
Ik vind het jammer dat dit draadje zo overschreeuwd wordt, met name vanuit ervaringen van de gedwongen hulpverlening. Daar is veel mis, ik zal de laatste zijn om dat te ontkennen. Bij jeugdzorg is veel mis, daar kun je stapels rapporten op nalezen. Tegelijkertijd moet je ook concluderen, dat de provincies een knap staaltje werk hebben geleverd om jeugdzorg anders op te zetten. Maar die stapels rapporten liegen er niet om.
De nieuwe jeugdwet gaat vooral over de transitie van d eprovincies naar de gemeenten. Daar liggen ook kansen. Kansen om beleid voor kinderen integraler te maken, alle verschillende blokken (onderwijs JeugdGGZ, jeugdgezondheidszorg etc.) beter op elkaar af te stemmen,zodat ouders niet van het kastje naar de muur hoeven te lopen.
Er liggen ook kansen, en die kansen zouden we vanuit de positie van ouders moeten aangeven.
Want er wordt overal al over gepraat, maar de positie van ouders is nergens systematisch opgenomen in al die gesprekken. Dus ja, het is goed als Justine daar zit en iets verwoordt, wie moet het anders doen?
Vandaar toch een oproep, wat zijn voor ouders belangrijke punten?
De scheiding vrijwillige-gedwongen hulpverlening (ook financieel en bestuurlijk) vind ik bijvoorbeeld wel belangrijk, daarmee voorkom je het drama waar BJZ aan ten gronde is gegaan.
En heel algemeen: hoe zorg je ervoor dat ouders de regie kunnen houden? Als er straks alleen maar overal afspraken en convenanten worden gesloten, waar ouders niet bij betrokken zijn, wat moet je dan als individuele ouder als jouw vraag toevallig niet past binnen alle afspraken?
Nog algemener: goede zorg voor kinderen betekent vooral ook goede zorg voor ouders. Oftewel: als ouders de kans krijgen om goed voor hun kind te zorgen gaat het ook goed met het kind. Dat betekent ook dat ouders niet meer het putje zijn waar je alles maar bij neer kunt leggen (én werk, én zorg voor de ouderen, én de onmisbare hulp op school én rijden voor de sportclub én én én....). Samenhangend beleid, waarbinnen ouders een gewaardeerde positie innemen als grootste uitvoerders van de belangrijkste zorg aan kinderen.
Kinderen zijn té belangrijk om over te laten aan professionals.
Maar het zou goed zijn om wat meer te lezen voor deze discussie. Meer informatie vind je bijvoorbeeld opd e volgende websites:
http://www.internetconsultatie.nl/jeugdwet (de wetsteksten)
http://www.nji.nl/eCache/DEF/1/29/714.html (veel info over allerlei ontwikkelingen en discussies)
http://www.vng.nl/onderwerpenindex/jeugd/decentralisatie-jeugdzorg/concept-jeugdwet-wetstraject(wat er binnen de gemeenten wordt besproken)
Het is wel degelijk een belangrijk onderwerp voor ons als ouders.
Tsjor
Jammer ja
Jammer dat elke poging het midden op te zoeken wordt gesmoord in: "Ja maar ze pesten me!"
Ik voel me ook niet vertegenwoordigd
Ook ik voel mezelf geen lid van belangenbehartiger ouders.nl en als ik dat wel moest worden om hier te mogen komen, zou ik het niet worden. Ik kom alleen op het forum, om informatie uit te wisselen met andere ouders/moeders. Op het info-deel van ouders.nl kom ik zelden. En ook ik mijd draadjes over jeugdzorg. Veel te gepolariseerd naar mijn zin. Ik begrijp dat mensen zeer slechte ervaringen hebben met Jeugdzorg en daar moet zeker recht aan worden gedaan. Maar er zijn meer perspectieven om naar dit serieuze maatschappelijke probleem te kijken. Als iemand in die draadjes ooit een andere positie probeert in te nemen, wordt hij/zij onmiddellijk voor naief of harteloos uitgemaakt. Dat ervaar ik niet als enthousiasmerend om aan die discussies deel te nemen. Ik denk dan ook dat in de draadjes over Jeugdzorg allang niet meer wordt geschreven door een afspiegeling van de bezoekers van dit forum. Nog helemaal los van de vraag of de bezoekers hier een afspiegeling vormen van de NL ouders. Ik vind dus ook niet dat je als OOL kan claimen dat je 'de NL ouders' vertegenwoordigt.
Groet, Jo Hanna
Ach....
Ach, ik kan een heel verhaal houden over dat het je zou sieren je ogen te openen voor je medemens in de shit, maar als je dat niet kunt....wees maar heel blij dat je het niet snapt. Dan is deze ellende je kennelijk bespaard gebleven. Ik hoop ook voor je dat je er nooit mee in aanraking komt.
Prima ook dat je dan de jeugdzorgdraadjes mijdt, jammer alleen dat je dan wel meent te moeten uitspreken tegen een initiatief van OOL om het voor getroffen ouders en kinderen op te nemen.
My point exactly
Bedankt Emine, dat je mijn punt even illustreert. Harteloos dus, dat zeg ik.
OOL mag best een initiatief van ouders ondersteunen. Ik spreek me er alleen over uit dat ik ze niet zie als een organisatie die 'de NL ouders' kan vertegenwoordigen.
Groet, Jo Hanna
Jo hanna
Ik vind dat juist jij Emine's beeldende verhaal over pesten, onbegrip en de gevolgen daarvan illustreert. Hoe kan iemand iets tegen het initiatief van OOL/Justine hebben? Zoals Justine al aangaf, ook achter de schermen krijgen ze te maken met dit soort schrijnende verhalen. Dat het steeds meer achter de schermen plaats vindt kan ik begrijpen als ik lees hoe de "neutrale, zelfdenkende" mensen hier op het leed van mensen die met bjz te maken hebben gehad reageren met een het doel heiligt de middelen en waar rook is is vuur mentaliteit.
Er spreekt een arrogantie en ontkenning uit, het zal mij niet gebeuren. Dezelfde soort ontkenning en arrogantie die bjz vaak genoeg bezigt waarmee deze mensen te maken hebben gehad. Daar ligt denk ik het grootste pijnpunt. Geloof het of niet, heel veel mensen die met bjz te maken krijgen komen in een machtsstrijd terecht met als inzet de kinderen. Ik geef het je te doen om daarmee te dealen. Het ontwricht heel je basis veiligheid en erger nog, ook dat van je kinderen.
Emine, knap dat je de moed nog op kunt brengen om te strijden voor rechtvaardigheid na al het leed dat je geleden hebt om het onder de aandacht te brengen en anderen probeert te behoeden tegen de tango met de duivel. En ja, er gaan ook veel dingen goed, ze zijn nodig helaas. Maar je zal maar net ten onrechte de bijvang zijn. En daar gaat het over. Justine, ik vind het echt top dat jullie/jij je nek uitsteken en ik vind het wel prima passen in jullie kader!
