Aub kijken : uur van de wolf op vrijdag 6 maart 22.50

Huh?

in dat interview wordt er gezegd dat vader door verkeerde les zijn strottenhoofd heeft verpest en daardoor geen opera-carriere heeft gehad??? En die leert dan zijn kinderen opera??

Dat is het onderwerp niet

Sini:"Luisterend naar de interview zou je inderdaad bijna vermoeden dat hij helemaal niets begrepen heef van wat er zich in de familie afspeelt."
Het onderwerp van de docu is niet wat er zich in de familie afspeelt. Het gaat over een muzikale familie. De scheiding met moeder is een randverschijnsel in het onderwerp.
Nogmaals: het dilemma dat uit de docu te halen is gaat over opvattingen over opvoeden en grootbrengen. Het is best mogelijk dat die botsing van opvatting ook heeft gespeeld tussen vader en moeder, maar dat maakt niet dat je als toeschouwer van deze docu zomaar een van de twee gelijk kunt geven.
Wat er zichtbaar was over de strijd met moeder, komt in heel veel gescheiden gezinnen voor. Vanuit het perspectief van de kinderen vind ik het volstrekt begrijpelijk dat ze de band met moeder afwijzen. Ze hebben het te druk met hun eigen bestaan. Dat lijkt trouwens nog het meeste op jong volwassenen die al het huis uit zijn en klagen over die moeder die thuis zit en om aandacht zeurt. Geen tijd voor. Door met het leven.
Groet,
Miriam Lavell

Miriam & sinilind

Als je oplet dan merk je dat dat het onderwerp ook is.

Het is niet voor niets dat het stukje van Walther (de oudste zoon ?) out of the blue zonder aankondiging even haarfijn on camera uitlegt dat hij een sms'je heeft gehad van zijn moeder etc. De scene erop wordt weer gepraat over mama. "toen heeft hij de hoorn er gelijk op gegooid, wat vinden jullie er nou van". "waarom kan mama jullie niet bellen, spreken, waarom kan dat volgens jullie niet ?".

En dat die meisjes zeggen dat ze hun moeder misschien hebben zien lopen, "gelukkig was het haar niet". Die ene scene is kort maar staat er in. Het eerste kwartier van de docu is heel bepalend door deze info over 'mama'.

Als dat er niet toe doet (want gaat niet over muziek) waarom zet hij het er dan wel in ? Het komt zeer excpliciet aan bod dat er iets is met een moeder die vermeden, genegeerd en 'afgekapt' is en dat eigenlijk de kinderen helemaal niet goed weten waarom ze eigenlijk zo boos op mama moeten zijn. In die zin doet Wilko Bello genoeg vind ik, ik kan dus heel goed begrijpen dat TW zelf niet in beeld komt.

Die muziek, ach dat is nu het gezamenlijke hoge doel, dat geeft richting, dat is een middel om afleiding te scheppen en de boze buitenwereld nog even buiten te houden.

Gewone vraag

Manda:"Als dat er niet toe doet (want gaat niet over muziek) waarom zet hij het er dan wel in ?"
Dat is heel bewust. Je ziet een muzikale familie, vader en vijf kinderen, en naarmate je ze langer ziet vraag je je vanzelf af: waar is moeder?
Die vraag had de documentaire maker ook en daarom zat die verwijzing er in. Moeder is weg. Ondertussen maken de kinderen met vader muziek. Daar gaat de docu over. Dat de kinderen erg afwijzend doen over moeder, is eigenlijk niet relevant voor de docu.
Luister http://www.cinema.nl/radio-cinema/media/4657666/een-muzikale-familie Dan legt de documaker het zelf uit. Het gaat over een grappige, interessante familie met allemaal muzikale kinderen. Meer is het niet als het aan de documentaire ligt.
Groet,
Miriam Lavell

Ja he he

het is 'heel grappig' en heel interessant allemaal, je hoeft je camera maar aan te zetten en het circus is entertaining genoeg. Dat gedoe rondom moeder, het commentaar op de Weense man, het geflirt met de vrouw in de fabriek, het geeft allemaal net meer pit aan de brei muzikale drap. En dat stukje 'net meer pit' dat is waar de docu maker echt tijdens het filmen en het monteren zich bewust van is geweest. Meer dan doet hoeft hij ook niet te zeggen over zijn docu.

Concert was in "onze kerk"

Ik heb nu de uitzending helemaal af gezien eerst maar een klein stukje mijn schoonzus stuurde me er ook een mail over omdat een van de dames bij mijn nichtje in de klas zit.En dus dacht ik nou ik ga er maar eens voor zitten.
Ik heb er echt een naar gevoel bij wat een akelige man zeg! en alles is de trant van jongens papa weet wat goed is voor jullie en die man die ze beoordeelde wist er niks van.VRESELIJK! ik ben benieuwd hoe het met die kids over 10 jaar gaat hoe ze dan over hun jeugd denken.
Trouwens dat concert in die kerk was hier in het dorp zo grappig!

Teewee als jou kinderen zelf de wereld gaan ontdekken en er achter komen wat een aparte man hun vader is denk ik dat ze wel weer bij jou terug zullen komen heel veel sterkte met alles!

Ben het wel eens

ik vind het eigenlijk geen interessante discussie meer. Laatste dan: het onderdeel 'moeder' zit er echt wel bewust in, buiten het muzikale gedoe.

"De familieomstandigheden niet. Die zijn bijzaak in de documentaire." Bij herhaling nogmaals: wel die dingen zijn geen bijzaak, de docu was veel minder interessant geweest als die moeder en het geflirt en die Weense man, de collega in de fabriek er niet in had gezeten. Daarom wordt het aan het begin erin gezet, het geeft toon.

Verder "Nee. De documentaire maker heeft de aard van de uitspraken over moeder niet gestuurd. Ze zijn als ze zijn. Het is niet anders."

Dit wordt helemaal niet beweerd door iemand. Volgens mij ben je info aan het breien. Vader heeft die uitspraken gestuurd en Bello heeft ze erin gezet, in het eerste kwartier, heel prominent.

verkeerde titel, ik was eigenlijk bezig met een andere draad.

Sissi

Manda, je mag er geheel in operastijl een Sissiroman van maken. "Laatste dan: het onderdeel \'moeder\' zit er echt wel bewust in, buiten het muzikale gedoe."
Niet omdat ze gescheiden is, maar om te verklaren dat ze er niet is. Ze had ook overleden kunnen zijn.
Manda:"de docu was veel minder interessant geweest als die moeder en het geflirt en die Weense man, de collega in de fabriek er niet in had gezeten."
Voor jou misschien.
Manda:"Vader heeft die uitspraken gestuurd"
Dat is speculaas. Het miskent bovendien het vermogen van de kinderen zelf om een oordeel te vormen. Die kinderen zitten niet op de basisschool maar zijn tussen de 14 en 21. Mensen die je serieus moet nemen en die in het familierecht ook serieus genomen worden. Hoe groot de kans ook is dat ze zich ooit bedenken, nu is het als het is.
Groet,
Miriam Lavell

Huh?

wat is je doel nu eigenlijk met deze postings Miriam, waar wil je naar toe ?

Ik had de docu idd veel minder boeiend gevonden als alle 'passanten' er niet in hadden gezeten, jij hebt daar blijkbaar een andere mening over.

"Mensen die je serieus moet nemen en die in het familierecht ook serieus genomen worden." oh doet het -familierecht ?- er op eens wel toe ?

Ja, dat doet er toe

Manda:"oh doet het -familierecht ?- er op eens wel toe ?"
Als je het wilt hebben over die kinderen en hun opvatting over de rol van hun moeder wel. Ze hebben er recht op serieus genomen te worden. Ze wegzetten als slaven van hun vader doet ze werkelijk tekort.
Groet,
Miriam Lavell

Nou sorry miriam

Meestal ben ik het heel erg met je eens, maar nu dus eens heel er niet. Tuurlijk zijn de meeste jongeren van 16 redelijk zelfbewuste jonge mensen met een eigen mening en eigen recht op inspraak. Voor de wet is dat ook zo.
Heb jij wel goed gekeken? Weet jij iets van het ouderverstotingsmechanisme? Heb jij een zesde zintuig voor onderhuidse spanningen, had jij de kriebels toen je deze film zag? (ik weet nu al dat jij met ja zult antwoorden, maar er zijn er meer die dit lezen.)
Het is niet meer alleen maar een kwestie van opvoeding en grootbrengen, het is een kwestie van manipulatie en machtsmisbruik, gefrustreerde ambitie en een heleboel misvattingen. Nogmaals, ik vond het net een sekte, en dat is dus geen positieve kritiek.
Mensen in een sekte zijn voor de wet nog steeds stem- en meningsgerechtigd, maar zijn feitelijk willoze en vaak gekwelde uitvoerder geworden.
Ik vind je analyse: pubers die verder willen met hun leven en dat gezemel van moeder zat zijn, een beetje heel erg kort door de bocht.

Reaktie van de maker

Gezien de vele reacties hier wil ik een toelichting geven op mijn aanpak vanaf het begin. Mijn ouders wonen vlakbij de boerderij van Pondman. Zij vertelden mij dat daar een muzikale familie woont. Ik ben langsgegaan om thee te drinken en werd gastvrij ontvangen. Daarna heb ik een optreden bezocht in Windesheim. Ik vond het die eerste keer gelijk mooi om te zien hoe vijf broers en zussen samen muziek maken en zingen op een podium. En opera ipv bijvoorbeeld popmuziek maakte het extra bijzonder. Dit vond de NPS ook een mooi gegeven. Daarna ben ik vaker langsgegaan voor research. Met de kinderen en de vader heb ik gepraat over vroeger en over de scheiding en foto's en video's bekeken. Op oude beelden heb ik gezien dat ze al van jongsaf aan zingen, ook toen de moeder nog in het gezin was. Beide ouders kennen elkaar van het conservatorium en hebben een grote passie voor opera dus is het logisch dat de kinderen deze passie en talenten ook hebben. Ik wilde een actuele documentaire maken. Geen reconstructie van een scheiding. Van alle mogelijkheden die hun leven voor een documentaire bood vond ik de zanglessen het interessantste vanwege de dubbelrol van vader en zangleraar. Hun passie en zijn missie werd de invalshoek. Als maker kun je niet overal bij zijn en krijg je nooit alles te zien. De film, en daarmee de kijker, rolt een paar maanden in en daarna weer uit hun leven. In die periode wilden ze geen contact met moeder. Dit gegeven wilde ik niet weglaten maar juist vanuit hun perspectief laten zien. Tijdens het draaien heb ik met crew en anderen overlegd over hoe goed ze nou zijn. De meningen waren verdeeld. Persoonlijk vind ik het mooi hoe ze klinken. In hun huis wordt best veel gelachen aan tafel en overal over gepraat, daarvan zit niet veel in de film omdat ik de tijd vooral aan de muziek wilde besteden. De film is bewust zo gemaakt in stijl en opbouw dat de kijker vanuit een eigen gevoel een mening kan vormen. En dat aspect is gelukt aan dit forum te merken. De film maakt wat los en wie weet veranderen bepaalde zaken ten goede in de toekomst voor alle betrokkenen. Ik ben er op een bepaalde manier aan begonnen en dat is de reden dat de film is zoals die is.

Deze reaktie is te lezen in het gastenboek van het Uur van de Wolf.
Groetjes, Minet

Nou ja

ik ga ervan uit dat je wel door die spelfouten heen kunt lezen...

Duidelijk

mijn mening, er is niets mis met de docu, ben het ook oneens met de mensen die vinden dat de documaker zich kritischer had moeten opstellen of de moeder in beeld had moeten zetten, dat wat vertoond wordt is indd genoeg om zelf een mening te vormen.

Dit zei ik hier boven al een paar keer. Hopelijk komen die kinderen goed terecht, kunnen ze zich tot gezonde volwassenen ontwikkelen.

Uit het oog uit het hart

Mirreke, volgens mij spelen er in het oordeel over dit gezin een aantal dingen door elkaar. Het ene is de manier waarop er in dit gezin met (muzikale) ambities wordt omgegaan. Dat allen al roept controverse op en dat is al meer dan honderd jaar zo. De bekende straatjes worden in de kritiek op deze familie dan ook betreden: Ouder projecteert eigen falen op kinderen.
Hiervan afgeleid is er natuurlijk ook nog allerlei muzikale kritiek. Vader traint de kinderen op een manier die 'niet hoort' en 'niet helpt'. Ik heb geen verstand van zang op die manier, dus ik heb er geen mening over. Tegelijkertijd is dit soort kritiek hoorbaar op alle terreinen, ook sport en zelfs als het niet over kinderen maar dieren gaat. Wat 'hoort' en 'helpt' moet toch ook vooral herkenbaar zijn en passen in gewoontes.
En dan is er nog de scheiding waarbij moeder het pand heeft verlaten. Ook dat is ongewoon. Het is meestal vader. En ineens komen er argumenten bovendrijven die 'verstoten' vaders nooit mogen gebruiken. "Tja, ik was altijd weg, want ik moest de kost verdienen". En vooral omdat de achterblijvende ouder een man is, hebben we het niet over moederliefde, maar over manipulatie.
Ik vind dat allemaal te kort door de bocht. Ik vind dat we er geen oordeel over kunnen hebben, ook al zijn er onder ons die het verhaal 'van de andere kant' kennen.
Wat er ook tussen de beelden door gezien wordt, die kinderen zien er tevreden, stabiel en redelijk gelukkig uit.
Mirreke:"Weet jij iets van het ouderverstotingsmechanisme?"
Ik slik het niet. Niet van dwaze vaders en niet van dwaze moeders. Wat er aan verstoting plaats heeft na een scheiding, vind ik volstrekt normaal. Die verstoting is er ook met dat familielid dat aan de andere kant van de wereld gaat wonen. Niet omdat je kinderen niet meer van dat familielid houden, maar omdat ze zich vasthouden aan hun meer directe omgeving. Meestal aan moeder als vader kostwinner en dus bij een scheiding uit huis gaander is. Aan vader als hij het is die door al dan niet gekozen omstandigheden de voornaamste zorg voor de kinderen heeft, terwijl moeder elders de kost verdient. Uit het oog, uit het hart.
Dat is triest, maar de naakte waarheid.
Mirreke:"Ik vind je analyse: pubers die verder willen met hun leven en dat gezemel van moeder zat zijn, een beetje heel erg kort door de bocht."
Waarmee je de pubers een verwijt maakt. En dat begrijp ik niet. Zij zijn niet gescheiden. Zij hebben hun leven niet veranderd. Zij zijn gebleven bij het leven dat ze ook met moeder gehad hebben. Moeder is daar uitgestapt en misschien zullen ze daar ooit wel heel genuanceerd over denken. Maar waarom nu? En waarom op afroep?
Groet,
Miriam Lavell

Mening

Waar gaat deze documentaire over? Over vijf kinderen die onder de fanatieke leiding van hun vader zangles krijgen (het instrumentale krijgt nauwelijks aandacht, dus het gaat echt om de gedreven vader die hen les geeft) en over de moeder die het gezin 'verlaten heeft'. De moeder speelt een heel belangrijke rol in de documentaire, ze wordt niet even opgevoerd om de gezinssituatie duidelijk te krijgen, ze wordt besproken door de vader met de dochters, nogmaals besproken door de vader met oudste zoon die een sms krijgt, nogmaals bij de scene met de ansichtkaart die ze stuurde en de reacties van de dochters daar op, het is dus absoluut meer dan een documentaire over 'gewoon' een muzikale familie. Als afgestudeerd musicus zijnde vind ik de manier van lesgeven van pa erg naar, zo ingehouden gespannen, brrr je zou van minder knobbels op je stembanden krijgen. Dat de kinderen op die leeftijd zoiets hebben van uit het oog uit het hart en gewoon doorgaan met hun leven, zoals Miriam stelt, vind ik echt klinkklare onzin. Helaas van dichtbij meegemaakt, JUIST voor kinderen in de puberteit is het verschrikkelijk om zo'n loyaliteitsconflict te hebben, en ze zullen zicht vast graag op de muziek storten om er maar niet te veel mee bezig te zijn maar op een dag komt het natuurlijk keihard weer bij ze terug.

P.s

De zang vond ik overigens vreselijk klinken, zo gespannen en alsof ze een zware sportwedstrijd speelden. De jongste dochter klinkt nog het meest licht en natuurlijk, en hoe het andere meisje cello speelt, ook heel erg mooi.

Uit het oog uit het hart

Die verstoting is er ook met dat familielid dat aan de andere kant van de wereld gaat wonen. ===
Ik kan niet voor een ander spreken, jij ook niet. Het enige wat ik hierover kan zeggen is uit eigen ervaring. Als je door een gezinslid wordt gedwongen om afscheid te nemen van je eigen 'bloed' is de kans aanwezig dat degene die weg is naar de achtergrond verdwijnt. Maar naar de achtergrond verdwijnen is niet hetzelfde als uit het oog uit het hart. Diegene blijft in je leven, juist doordat de keuze voor een scheiding niet bewust gekozen is, maar als voldongen feit is neergeplempt. Dat blijft onaanvaardbaar. Je kunt dat van je af blazen door er nonchalant over te doen. Je kunt er letterlijk onder lijden, iedereen doet dat anders, maar uit het hart raakt het volgens mij zelden. Het hart staat natuurlijk voor de emoties die je voelt en dat hoeft dus niet persé liefde te zijn, maar ook verwarring, haat, verdriet, gemis.

Niet uit het hart

Mijn ouders zijn gescheiden en mijn vader zat in het buitenland. Ten eerste ga je als kind de afwezige ouder idealiseren. Dat wordt nog versterkt (zeker in de puberteit) als de aanwezige ouder negatief praat over de afwezige ouder. Bij mij heeft dat althans duidelijk zo gewerkt. Niks 'uit het hart' dus. Helaas is mijn vader overleden toen ik 19 was, vlak voor ik naar hem toe zou gaan in New York. Ondanks alles wat er speelde (en dat was heel wat) hield ik het meest van mijn vader.
Groet,
Jujube

Wat wil jij?

Sini:"Je hebt werkelijk geen idee heb wat er zich in dit gezin afgespeelt heeft in de 15 jaren voordat de moeder uiteindelijk wegging."
Ik kan me er van alles bij voorstellen en kan me dus ook voorstellen dat dat leidt tot vertrek van moeder. Maar tegelijkertijd kan ik me er alles bij voorstellen dat die kinderen al die tijd loyaal zijn geweest aan de manier van leven die er was, ook met moeder. Dat het voor hen niet erg logisch is om die manier van leven nu op te geven, ook al heeft moeder dat wel gedaan.
Dat de conclusie die moeder heeft getrokken, dit is niet houdbaar, bij de kinderen niet opkomt. Zij zijn er in groot geworden. Voor hen is het hun leven, ze zijn niets anders gewend. Moeders vertrek is vanuit dat perspectief een vertrek uit hun leven, zelfs het afwijzen van hun leven. Ik denk niet dat je het in zo'n situatie als vertrekkende ouder 'goed' kunt doen. Afwijzing door de kinderen lijkt me een logisch gevolg.
Sini:"Ik ben ervan overtuigd dat je je redenatie gaat ontwikkelen want het is me al eerder opgevallen dat je niet graag ongelijk hebt, maar hier zit je zo ver naast als mogelijk is."
Jij bent dit draadje gestart. Wat wil jij precies?
Als ik moeder was, zou ik stoppen met het sturen van sms-jes, kaartjes en cadeautjes. Die kinderen zijn kopschuw. Elke aanleiding om het over moeder te hebben, voedt negatieve energie. Ze krijgen de tijd niet om er rustig over na te denken. Ze hebben geen zin om erover na te denken of ermee geconfronteerd te worden. Ze vrezen zelfs de momenten dat ze moeder ergens in een kleedkamer van een concertzaal tegenkomen. Is dat omdat ze haar haten? Dat denk ik niet. Het is de makkelijkste manier om het meest pijnlijke onderwerp, de façade die hun bestaan volgens velen inclusief hun moeder is, te vermijden. Kop in het zand.
Wat je ook vindt van hun bestaan, zij vinden het nog steeds leuk. Het zou best kunnen dat dat op enig moment verandert, maar ervan weglopen, het helemaal afwijzen, gaat te ver. Hoe meer er geschermd wordt met mogelijke verschrikkingen, hoe meer dat de kinderen zal bevestigen in hun keuze. Ze vinden het helemaal niet verschrikkelijk.
sax:"JUIST voor kinderen in de puberteit is het verschrikkelijk om zo'n loyaliteitsconflict te hebben"
Ik denk dat dat voor alle kinderen verschrikkelijk is, maar het afwijzen van de vertrekkende partij, het niet meer willen hebben van contact, is een strategie om ermee om te gaan. Die strategie past uitstekend bij pubers, zeker als ze het druk hebben.
Het is bovendien een veel voorkomende strategie onder volwassenen die zich los maken van vervelende buren, exen, ouders, broers of zussen, ex werkgevers, etc.
Die kinderen doen niks geks.
Dat wil niet zeggen dat ze 'gelijk' hebben, of dat moeder de kwade genius is in dit geheel.
Groet,
Miriam Lavell

Tja

"Als ik moeder was, zou ik stoppen met het sturen van sms-jes, kaartjes en cadeautjes. Die kinderen zijn kopschuw."

Je hebt echt geen enkele ervaring in dit soort dingen he ? Wat misschien heel logisch in jouw hoofd is is in de dagelijkse werkelijkheid van de betrokkenen veel complexer. Zelfs als een ouder uit de ouderlijke macht gezet is door de rechter vanwege gevaar wat hij of zij leverde (dit is iets wat ik van dichtbij heb meegemaakt) dan nog is het fijn als kind (ook al ben je boos op die vader/moeder en pis je op alles wat je krijgt van die kant) dat er aan je gedacht wordt, hij/zij is mij niet vergeten, ik ben belangrijk voor hem/haar. Dat zie je als kijker niet want de camera is niet overal bij en sommige dingen zijn te subtiel om op te vangen als je de kinderen niet goed kent. Je kan als ouder niet verstoten worden door je kind, dat kan pas als ze volwassen zijn en het grotere beeld kunnen zien.

Die kinderen zijn gek?

Manda, je diskwalificeert die kinderen volledig en doet bovendien alsof ze in beeld volledig geregisseerd het onderwerp 'moeder' bespreken, terwijl ze zodra de camera (en vader?) uit beeld zijn, samen snode plannen smeden om in het geheim misschien toch wat genegenheid met elkaar te delen over moeder.
Manda:"Je kan als ouder niet verstoten worden door je kind, dat kan pas als ze volwassen zijn en het grotere beeld kunnen zien."
Fijn argument dit. Ik zie het je nog niet toepassen in een situatie waarin een vader door de kinderen aan de kant wordt gezet. Zeker niet als die vader ook maar een beetje lijkt op deze.
Overigens: 2 van de vijf zijn volwassen. De rest is ouder dan 12 jaar, een leeftijd waarop kinderen wel degelijk geacht worden hun eigen opvattingen te hebben over hun ouders.
Groet,
Miriam Lavell

Tja2

ik geloof gewoon dat jij het deze keer helemaal mis hebt ja.

Geloofsstrijd

"ik geloof gewoon dat jij het deze keer helemaal mis hebt ja."
Je mag geloven wat je wilt. Ondertussen meen ik dat die kinderen dat ook mogen. Ook al zouden ze helemaal ongelijk hebben, vooralsnog geloven ze in het bestaan zoals ze dat hebben en zoals ze dat gewend zijn. Dat mag ook. Het is wel sneu voor moeder die van het geloof gevallen is. Juist binnen geloofsstrijd is verbanning van afvalligen een tamelijk gebruikelijke strategie.
Groet,
Miriam Lavell

Tuurlijk

die kinderen mogen denken wat ze willen, dat doen ze al en vooral off camera meen ik. Jij denkt indd dat ze totaal iets anders denken dan ik. De kans is mi alleen veel groter dat ze later (later als ze wel volwassen zijn en dat zijn die meerderjarige mi nog niet, doen mij denken aan die kinderen uit de streng gereformeerde gezinnen uit mijn jeugd) heel andere dingen doen met die gedachten en gevoelens dan nu.

Wat je ziet hoeft niet waar te zijn

Ik herken veel in de reacties van die kinderen. Tegenover mijn moeder (want daar woonde ik en was ik van afhankelijk) was ik echt niet positief over mijn vader en tegen anderen ook niet; of ik praatte er niet over. Maar ik had er wel degelijk mijn eigen gedachten over. En dat zullen deze kinderen ook hebben. Denk je nou echt dat ze zich in zo'n documentaire blootgeven?
Vader snijdt zichzelf in de vingers. Als het goed is maken de kinderen zich op een gegeven moment los van vader en zullen ze hem zijn houding zeer kwalijk nemen.
Groet,
Jujube

Komt in de beste families voor

Jujube:"Denk je nou echt dat ze zich in zo\'n documentaire blootgeven?"
We kunnen wel van alles gaan zitten denken, maar we weten het niet. Het is vooral een beetje vreemd om te doen alsof deze documentaire wel een getrouw beeld geeft van vader en zijn pedagogische strategie, maar niet van de kinderen en hun leven en opvattingen.
Jujube:"Vader snijdt zichzelf in de vingers. Als het goed is maken de kinderen zich op een gegeven moment los van vader en zullen ze hem zijn houding zeer kwalijk nemen."
Dat is goed mogelijk. Een open deur zelfs, want het komt in de beste families voor. Hebben we bovendien niet allemaal ons plechtig voorgenomen om het als ouders anders te doen dan onze ouders?
Het doet allemaal niks af aan de keuzes die de kinderen nu maken. Het is niet aan ons om die keuzes nu al te diskwalificeren met een voorschot op de toekomst. Natuurlijk denken ze er over tien of twintig jaar anders over. Ook dat komt in de beste families voor.
Groet,
Miriam Lavell