Aub kijken : uur van de wolf op vrijdag 6 maart 22.50

Niet handig

Miriam, als ze jouw advies zou opvolgen zou ze helemaal verdwijnen uit het leven van haar kinderen. Nou werkelijk dat is wel zo 'handig'.

Sini, wederom sekte

Sini, inderdaad, als je je hele jonge leven wordt gemanipuleerd, en ik baseer dat op die documentaire waarin je een beeld krijgt van de gesprekstechnieken van vader en wat het met de kinderen doet en op de bijdrage van moeder in het gastenboek, kun je niet meer zelfstandig handelen en denken. Het slimme van de manipulator/sekteleider, is dat hij de anderen zo bewerkt dat die zíjn meningen en gevoelens uitdragen. En zo kan hij ze wel degelijk uitstapjes in de wereld laten maken (bv. naar school gaan) omdat zijn gedachtegoed verankerd zit in de anderen.
Voor degene die denken dat de volwassen kinderen dit wel best moeten vinden, omdat ze anders wel weg waren gegaan: dream on, zo wérkt het dus niet. Voor deze kinderen is vader de zon en de maan, ze hebben aan den lijve ondervonden wat er gebeurt met iemand die wél zich verzet (namelijk moeder) en dat is verbannen, doodzwijgen, enz. enz. Die kijken wel beter uit, en passen zich misschien nog wel wanhopiger aan.

Ouderverstotingsyndroom miriam

wordt ook wel PAS genoemd: parental alienation syndrome.
Voor Miriam nog even: dit is wel degelijk zware psychische kindermishandeling, waar je echt niet als een gezond mens uit komt:
Oudervervreemding / ouderverstoting
Bij echtscheiding ontstaat er vaak een verwijdering tussen kind en niet-verzorgende ouder. Er vindt een zekere onthechting en oudervervreemding plaats. Vaak gebruikt de verzorgende ouder allerlei manieren om die oudervervreemding zo groot mogelijk te maken. Daartoe aangemoedigd kan ook het kind hierin een actieve rol vervullen en men spreekt dan van ouderverstoting. Er ontwikkelt zich dan bij het kind het zogenaamde Ouderverstotingssyndroom: het Parental Alienation Syndrome (PAS). Het PAS-syndroom is de echtscheidingsziekte bij uitstek. Elk kind heeft er in min of meerdere mate last van. Het ouderverstotingsyndroom kan het verdere hele leven van het kind sterk beïnvloeden, maar kan ook in de volgende generatie merkbaar zijn.
PAS is dermate ernstig dat dit in het diagnostisch handboek voor psychische stoornissen (DSM-V) zal worden opgenomen. (van:
Op deze pagina een checklist: een heleboel van deze punten hebben we al in de documentaire kunnen zien http://www.hostile-aggressive-parenting.com/evaluate_PAS.asp Wellicht toch een aanleiding voor de Kinderbescherming om eens een psychiatrisch onderzoek te doen?

Site weggevallen en:

In mijn vorige stukje is de site per ongeluk weggevallen:
http://www.scheiding-omgang.nl/kinderen/frames/oudervervreemding_f.html
Nee, Miriam, geen campagne op het internet om vader voor duivel uit te maken, maar mensen die met afgrijzen een dubbele bodem onder die documentaire hebben waargenomen, en weten (jammer genoeg soms uit eigen ervaring) waar die dubbele bodem voor staat.

Mooi voorbeeld

Manda, jouw kinderen hebben ook last van het Stockholmsyndroom ten opzichte van jou. We noemen het in dat geval liefkozend 'moederband'. Dat ook volwassenen in een korte tijd een band kunnen ontwikkelen voor hun gijzelnemers, was nieuws. Het is een syndroom, omdat we dit verschijnsel niet positief willen benoemen. Maar de basis is dezelfde: afhankelijkheid.
Laten we voor de discussie de band tussen vader Podman en de kinderen eens definieren met Stockholmsyndroom in plaats van vaderband. Dat helpt omstanders misschien om die band te verklaren, maar zou dat helpen om die kinderen duidelijk te maken dat hun band 'niet echt' is?
Ik denk het niet. Ik denk dat je werkelijk geen verschil voelt, dat deze kinderen hun band wel degelijk positief kunnen ervaren.
Manda:"Het interview met Natasja Kamphuus vond ik ook zo schokkend, zo positief als zij over die man die haar al die dingen had aangedaan sprak, wonderlijk dat zij het wel aandurfde te ontsnappen."
En dat is dan toch een werkelijk verschil. Er staat geen hek om deze boerderij. Die kinderen gaan gewoon naar school. Als ze weg willen, als ze werkelijk zouden willen ontsnappen aan onderdrukking dan kunnen ze dat doen. Het verhaal van Natascha geeft hier hoop. Ze was 8 en heeft 8 jaar vastgezeten. Deskundigen menen inderdaad dat er sprake was van Stockholmsyndroom en toch is ze ontsnapt toen het kon.
Deze kinderen doen dat niet. Dat maakt dat er toch meer moet zijn dan Stockholmsyndroom.
De sektetheorie dan?
Mirreke:"Voor deze kinderen is vader de zon en de maan, ze hebben aan den lijve ondervonden wat er gebeurt met iemand die wél zich verzet (namelijk moeder) en dat is verbannen, doodzwijgen, enz. enz. Die kijken wel beter uit, en passen zich misschien nog wel wanhopiger aan."
Ja, zo werkt het. Ik heb ook al veel eerder geschreven dat ik de manier waarop moeder besproken werd vooral bedreigend vond voor de kinderen zelf. Een reden te meer voor moeder om zo min mogelijk onderwerp van gesprek te zijn.
Maar tegelijkertijd is het volkomen speculatie om te doen alsof de sekteprincipes hier meer van toepassing zouden zijn dan in elk ander gezin.
Met wat we wel weten kun je hooguit met zekerheid zeggen dat je het ongezond klef vindt dat ook die volwassen kinderen nog steeds aan dat gezin en dat leven kleven, zonder zelfstandig de wereld te willen verkennen. Maar ja... ook op dit forum zijn er ouders van volwassen kinderen die nog steeds thuis wonen.
Groet,
Miriam Lavell

Destructief standpunt

Manda:"Miriam, als ze jouw advies zou opvolgen zou ze helemaal verdwijnen uit het leven van haar kinderen. Nou werkelijk dat is wel zo \'handig\'."
Volgens de redenatie 'ik heb liever dat ze me haten, dan dat ze helemaal niet aan me denken'.
Mijn 'advies' is er voor nu, nu de escalatie al daar is. Moeder heeft veel eerder al de fout begaan door te denken dat ze het imperium van vader zou kunnen breken door te scheiden. Wellicht is ze zelf ook nogal traditioneel en heeft ze gedacht dat de kinderen automatisch, ze is de moeder tenslotte, met haar mee zouden gaan.
Misschien was ze daar zelfs wel zo van overtuigd, dat ze haar voornemen op geen enkele manier met de kinderen heeft overlegd. Op dat moment is de slag gemist. Ik zie niet hoe je die gemiste kans nog kunt herstellen.
Groet,
Miriam Lavell

Onzin

Miriam: "Maar ik zie geen verschil in het 'slecht' denken over een uithuizige ex, of het slecht denken over een nare tante, een vervelende buurvrouw of, pak 'm beet, over negers (dat past zo grappig bij zwart maken)."
Jij ziet daar geen verschil. Maar er is wel degelijk een verschil. Je blijft emotioneel verbonden met de afwezige ouder en niet met de buurvrouw of negers. Het blijft je vader of moeder en het bloed kruipt waar het niet gaan kan. Waarom denk je dat een groot deel van de geadopteerde kinderen wanneer ze volwassen zijn wil weten wie hun moeder is? En graag contact wil, ook al heeft moeder ze afgestaan? Je vader of moeder blijft dat altijd, ook al zijn er vervelende dingen voorgevallen. je kunt het contact verbreken, maar je blijft emotioneel verbonden en dat doet meer met iemand dan sommige mensen willen toegeven.
Groet,
Jujube

Makkelijk gelijk

Jujube:"Jij ziet daar geen verschil. Maar er is wel degelijk een verschil. Je blijft emotioneel verbonden met de afwezige ouder en niet met de buurvrouw of negers."
Dat is geen natuurwet. Het is heel goed mogelijk dat je die gevoelens een periode niet hebt of dat wat er is alleen maar negatief is. Je wordt daar niet ziek van. Het is ook geen schande. Het is hooguit sneu voor de 'vergeten' ouder.
Jujube:"Het blijft je vader of moeder en het bloed kruipt waar het niet gaan kan."
Daar heb je een punt. Schatting is dat 10% van de kinderen een andere vader heeft dan gedacht wordt. Toch ontstaat bij al die kinderen op geen enkel moment de wens die onbekende vader te zien. Tijnzij ze er stomtoevallig achter komen dat ze een andere vader hebben.
Jujube:"Waarom denk je dat een groot deel van de geadopteerde kinderen wanneer ze volwassen zijn wil weten wie hun moeder is?"
Een deel wil het niet. Nooit. Een groot deel taalt er lange tijd niet naar en al die tijd is het niet hebben van die band geen enkel probleem, geen psychische afwijking.
Jujube:"je kunt het contact verbreken, maar je blijft emotioneel verbonden en dat doet meer met iemand dan sommige mensen willen toegeven."
Tja, zo wordt elke bewering voor iedereen waar en toepasbaar. Je noemt het tegenspreken gewoon 'ontkenning' als onderdeel van het psochologische proces, en je hebt gelijk.
De tijd zal het leren Jujube. Alle kans dat de kinderen over tien jaar anders denken over hun situatie dan nu. Het helpt wel als ze zelf mogen nadenken en daar de tijd voor krijgen. Wat niet helpt is ze van alles in de schoenen schuiven, of dat nu door dominante paps gebeurt, of door geschokte toeschouwers die een gekneusd bestaan herkennen.
Groet,
Miriam Lavell

Ja maar...

het blijft zo dat mensen maar speculeren dat het fout is in dat gezin, daar geef ik Miriam toch gelijk in. Als je het op de keper gaat beschouwen zijn er in elke gezin wel sekte-achtige of stockholmsyndroomachtige mechanismes te ontdekken, puur omdat kinderen meestal minder macht hebben dan de ouders en afhankelijk van hen zijn tot op zekere hoogte en leeftijd, voor hun welbevinden.
Je kan het niet eens zijn met de opvoedmethodes van vader Pondman, maar hij zal dat ook niet met de jouwe zijn. Wat maakt dat het ene dan beter is dan het andere?
En over uitsluiting: tja zeer zeker fout en onnet van de verzorgende ouder maar ik vind het eigenlijk nog geen grond voor hernieuwd onderzoek van de kinderbescherming.

Neemt niet weg dat er zeker ook nare kantjes aan deze opvoeding zullen zitten die de kinderen later gaan beseffen en heroverwegen.

En voor de moeder lijkt me dit verschrikkelijk, contact met je kinderen willen maar niet kunnen krijgen. Maar ik weet niet of je dat naadloos op de kids kunt projecteren.

MR

Dilemma

MR:"het blijft zo dat mensen maar speculeren dat het fout is in dat gezin,"
Ja. Maar het is zelfs nog ingewikkelder. Ook al zou er iets gebeuren wat in meer objectieve zin 'fout' genoemd wordt, dan wil dat nog niet zeggen dat het ook slecht uitpakt voor de kinderen.
Het dilemma blijft dat je verborgen narigheid kunt vermoeden, zoals Jujube doet. Vrij vertaald 'wat ze zeggen is niet echt, ze voelen iets anders want dat deed ik ook'.
Dat is een mogelijkheid, maar stel je voor dat het welzijn van kinderen voortaan beheerd wordt door mensen die afgaan op wat ze persoonlijk voelen en waarbij wat de kinderen zeggen volledig wordt genegeerd?
Nou ja, stel je voor.... jeugdzorgruwelverhalen genoeg waarin dat zo is gebeurd.
Aan de andere kant zijn er inderdaad nogal wat volwassenen met kinderverdriet dat ze graag anders gezien hadden. 'Was er maar...' Tja, was er maar wat? Ik zie niet zo snel een oplossing, zeker niet als de problemen opgespoord worden door omstanders met vage vermoedens.
Groet,
Miriam Lavell

Medelijdster

En wie vertelt mij dat Moeder de waarheid spreekt......

Jeetje zeg

"Nou, vader vertoont mijns inziens flink vreemd gedrag, dat neem ik in ieder geval waar in de docu, (ik heb gewoon ogen in mijn hoofd en die doen het gelukkig nog steeds)"

wat jij waar neemt hoeft niet voor iedereen op te gaan. Jij basseert alles op wat jij "normaal"vind. Maar helaas voor jou zijn er situaties die afwijken van jouw waarheid en ga je dus andere mensen die het anders doen beschuldigen van allerlei dingen.

Jammer hoor dat je zo fel bent op andere..

2 artikelen

Hier op OO, over ouderverstoting:
http://www.ouders.nl/moff2006-pas.htm
http://www.ouders.nl/mser2006-pas.htm

Flauw

Miriam, ik heb ten eerste gezegd dat ik vind dat bijvoorbeeld de RvdK niets te zoeken heeft bij dat gezin. Hetzelfde geldt uiteraard voor Jeugdzorg. Verder projecteer ik niet mijn eigen 'pijn' op deze kinderen. Wel herken ik gedragingen van de vader en van de kinderen zoals het vroeger ook bij ons thuis ging. En dat is niet zomaar giswerk of iets dat op emoties is gestoeld; ik heb in vorige postings 2 concrete situaties genoemd. Omdat jij een andere mening hebt hoef je niet net te doen alsof anderen emotioneel doorslaan oid.
Jij hebt hier blijkbaar een andere mening over. Prima, maar ik heb de mijne en die verandert niet in de jouwe.
Groet,
Jujube

En ik zag het niet eens

Jujube:"Wel herken ik gedragingen van de vader en van de kinderen zoals het vroeger ook bij ons thuis ging. "
Wat je denkt te zien hoeft er niet te zijn, hoe herkenbaar het ook lijkt.
Jujube:"Omdat jij een andere mening hebt hoef je niet net te doen alsof anderen emotioneel doorslaan oid. "
Pardon? Nu schuif je mij in de schoenen iets bij jou te zien wat ik niet zag. Waarmee maar weer duidelijk wordt hoe ingewikkeld het bestaan is als er wordt afgegaan op wat sommige mensen denken te zien.
Plien:"Hier op OO, over ouderverstoting:

http://www.ouders.nl/moff2006-pas.htm

http://www.ouders.nl/mser2006-pas.htm"
Ja. En?
Groet,
Miriam Lavell

Herhaling van zetten

Miriam, je zei: "Het dilemma blijft dat je verborgen narigheid kunt vermoeden, zoals Jujube doet. Vrij vertaald 'wat ze zeggen is niet echt, ze voelen iets anders want dat deed ik ook'. Dat is een mogelijkheid, maar stel je voor dat het welzijn van kinderen voortaan beheerd wordt door mensen die afgaan op wat ze persoonlijk voelen en waarbij wat de kinderen zeggen volledig wordt genegeerd?"
Hiermee zeg je dat ik me louter baseer op emoties, maar dat is niet zo. Maar goed, jij vindt dus dat je moet uit gaan van wat er in deze documentaire gezegd wordt door zowel vader als kinderen. Ik vind dat er genoeg dingen worden gezegd in deze documentaire om wel degelijk flinke bedenkingen te hebben. Waarmee ik niet wil zeggen dat die kinderen doodongelukkig zijn (ze weten immers niet beter dan het leven dat ze nu leven), maar wel dat er heel veel speelt onder de oppervlakte. En dat het maar de vraag is hoe ze hier over een jaar of 15 op terug kijken.
Groet,
Jujube

Tewee stijn

zonder dat ik de oproep van sinilind had gelezen, keek ik naar de documentaire. Gewoon, omdat een muzikale familie me interessant leek.
Maar wat ik toen zag, vond ik verschrikkelijk pijnlijk.
Het lijkt me afschuwelijk voor jou als moeder,je kinderen zo te hebben moeten achterlaten. Er moet veel zijn gebeurd, voordat het zo ver kwam. Want kinderen houden van allebei hun ouders, en ouders van hun kinderen.
Je exman lijkt me een man die, via jullie kinderen, zijn eigen onverwerkte leed over zijn eigen gemiste carriere 'wegwerkt'door zijn obsessieve fixatie op hun vermeende muzikale gaven,hun uitzonderlijkheid,hun toekomstige grootse carrieres voorspiegelt en niks van deskundigen aanneemt.
Ik vond het ook heel naar om te zien hoe geen van d ekinderen zich (openlijk) durft te verzetten, en hoe beklemmend en intimiderend het klimaat in huis is.
En alles draait om je exman.
Het lijkt erop dat je kinderen zich niet kunnen losmaken van hun tirannieke vader.Ik vroeg me af hoe het zo is gekomen dat jij zo ver op afstand bent komen te staan van alle 5 de kinderen. Is er geen omgangsregeling getroffen enzo?
Kan je nog vechten voor je kinderen? Of is dat al lang gepasseerd station?
heel veel sterkte hoor!
amar

Oh ja.....

en persoonlijk vind ik dat de kinderbescherming juist WEL iets zou moeten doen (en nu zeker: gezien de informatie over de relaties binnen het gezin die er in de documentaire te zien zijn) voor de kinderen: hen te ontzetten uit de greep van vader en hen recht teruggeven om ook contact met moeder op te bouwen.
En daarnaast er zorg voor te dragen dat de kinderen
zich normaal kunnen gaan ontwikkelen: puberen, uit gaan, vrienden hebben,niet afgesloten zijn van de buitenwereld en ga zo maar door!
Daar is de kinderbescherming voor potverdorie!!!

Normaal ontwikkelen

"zich normaal kunnen gaan ontwikkelen: puberen, uit gaan, vrienden hebben,niet afgesloten zijn van de buitenwereld en ga zo maar door! " amar

Ik heb dit niet gezien in de documentaire, ik ben zo benieuwd waaruit je dit opmaakt. Volgens mij mocht dat meisje gewoon wel naar dat feest.

maar wat is normaal ontwikkelen.?? en wat doet de kinderbescherming met kinderen die heel de dag achter hun psp zitten.
volgens mij hebben ze hun handen vol aan veel ergere gevallen..

Eens met karin

Ik ben het helemaal eens met Karin. We kunnen wel van alles bedenken naar aanleiding van deze documentaire, en iedereen heeft onderhuidse gevoelens over de man, de kinderen, de afwezige moeder.

Maar puur met wat er in de documentaire zit kom je echt niet ver volgens mij. De rest is invullen op basis van gut feelings.

Ik zie dagelijks om me heen mensen (gezinnen) waar ik mijn wenkbrauwen ook wel bij omhoog zou kunnen trekken. Echt waar. Net als jullie waarschijnlijk Flarden conversatie die je opvangt in de bus, tussen een moeder en een dochter. Zwaar gestoorde relatie, denk ik dan bij mezelf. Moet ik daar bureau Jeugdzorg maar eens op af laten sturen?

Of een kleuter die telkens aan haar moeder vraagt "mama, wat is ...." - waarop de moeder iedere keer verzucht: "'t is goed, schatje". Wat is dat voor een laks wijf? Kan het nog niet eens opbrengen haar dochters vragen te beantwoorden? Hoe lang houdt het kind nog vol dingen te vragen, straks vraagt ze nooit meer wat, die moeder moet die nieuwsgierigheid koesteren en voeden, waarom reageert ze zo stompzinnig? (En daar gaat mijn fantasie weer op hol).

Als ik bij zulke totaal onschuldige dagelijkse voorvallen al 'het mijne' denk... (ik kan ook wel een scene uit mijn eigen opvoedingsstijl bedenken, ik heb vandaag woedend naar een zoon geroepen: "Jij denkt ook altijd aleen maar aan jezelf!", waarna zoon heel fysiek reageerde, meteen de schouders liet hangen. Wat als hier nou een camera op had gestaan? Dan stond ik er mooi op. Een regisseur zou ervan gesmuld hebben. Los van dat ik het later weer goed gemaakt heb - weet de kijker thuis veel?).

Ik zeg niet dat er met dit gezin niets aan de hand is. Ik geloof meteen dat dat wel zo is. Het feit alleen al dat Sinilind het zegt, die ik inschat als een verstandige mensenkennis hebbende vrouw, verhoogt die kans nogal. Maar dat is allemaal op basis van wat wij invullen, dat blijkt niet direct uit de documentaire, vind ik. Alle signalen die wij als zodanig benoemen zijn niet zo uniek volgens mij.

Hoe vreemd die man ook doet, hoe 'kunstmatig compliant' die kinderen ook lijken te zijn, als dat al een basis is om grote stappen te gaan nemen dan wil ik wedden dat iedereen nog wel 10 gezinnen in de straat heeft wonen waar je dan ook wel eens werk van mag maken.

Totaal off-topic wil ik nog even kwijt dat ik de stijl van 'medelijdster' een beetje vreemd vind: als iemand het niet met jou eens is (Karin bijvoobeeld) dan verklaar je haar gewoon voor gek? Doe toch niet zo raar joh.

Margje

Miriam

Miriam: "Ja. En?"
Nou, gewoon: dat zijn 2 links. En die kun je lezen als je daar behoefte aan hebt. Meer niet, doe ermee wat je wilt.

Conclusies trekken

Afgezien van Sinilind kent niemand geloof ik de situatie persoonlijk dus we moeten afgaan op wat we zien.

Je kunt heel veel conclusies al trekken op basis van de reportage maar het is natuurlijk wel een invul oefening gezien er heel veel is wat we niet zien. Op basis van enkel deze documentaire beweren dat de kinderbescherming moet worden ingeschakeld vind ik persoonlijk echt veel te ver gaan. In de documentaire is niets te zien wat zoiets rechtvaardigt.

Maylise

Klaar dus

Sini:"de kinderbescherming heeft al een torenhoog dossier over de familie, maar omdat de kinderen die boven de 12 zijn zich uitgesproken hebben en verklaart dat er niets aan de hand is en de kleinere (toen) niet weggehaald worden bij hun oudere broers/zussen, is het einde oefening. "
Klaar dus. De kinderen hebben gesproken. Dat dient gerespecteerd te worden. Overigens is dat niet blind en tot in het oneindige. Als er meer speelt dan alleen maar een wat vreemde opvatting over opvoeden (of zingen), dan gaan kinderen ook buiten hun wil het huis uit, desnoods met behulp van politie.
Het leven dat de kinderen leiden is niet nieuw. Ze deden het ook al zo toen moeder nog wel thuis woonde. Als dit leven reden is om kinderen uit huis te halen, dan had dat tien jaar geleden moeten gebeuren (kinderen tussen 4 en 11), toen moeder het er nog mee eens was.
Moeder is tien jaar verder en denkt er inmiddels anders over. Dat geeft haar niet ineens het gelijk dat tot uithuisplaatsing leidt. Zoals ook zij tien jaar geleden het recht had de kinderen op die manier op te (laten) voeden zonder bang te hoeven zijn voor overijverige kinderredders, zo heeft vader dat recht nu ook en zeker nu dat met uitgesproken instemming van de kinderen gebeurt.
De kinderen denken er over tien jaar ook anders over. Of ze het hun bestaan met terugwerkende kracht net zo zullen verwerpen als moeder heeft gedaan, is trouwens maar de vraag. Zij zijn niet getrouwd met die man. Ze hebben een andere rol. Ze zijn bovendien geen ander leven gewend dan ze nu leiden, destijds ook met instemming van moeder.
Voor moeder brengt haar omslag in het denken over opvoeden en haar levenspartner de pijnlijke situatie mee dat ze inmiddels ervan overtuigd is dat haar kinderen ernstig tekort gedaan worden, maar dat ze er niets meer aan kan doen. Erger nog: dat ze overal en nergens ondersteuning kan vinden voor haar nieuwe opvatting, maar geen hulp om die kinderen te 'redden'. Dat moet traumatiserend zijn.
Ik vrees dat ze in haar denkproces tegen de verkeerde 'adviseurs' is aangelopen. Namelijk mensen die er van overtuigd waren dat een opvoeding als deze per definitie gestopt zou worden door de kinderbescherming. Dat is niet zo en moeder had dat kunnen weten.
Groet,
Miriam Lavell

Medelijdster

Beste medelijdster, jij schrijft:
"Dat wat de moeder van de kinderen schrijft op dit forum en in dat andere gastenboek, zou dat volgens jou bijvoorbeeld wel een basis kunnen zijn om grote stappen te gaan nemen? En zou die informatie je waarneming van de documentaire kunnen beïnvloeden? Zouden "onderhuidse gevoelens over de man" op zijn plaats kunnen vallen nadat je de berichten van de moeder hebt gelezen? "

Daar gaan we weer, is het waar wat moeder schrijft? Ook jij weet dat niet.
Wat mij opvalt, is dat iedereen zich tegen die vader keert, terwijl ik hem nog steeds geen gekke dingen heb zien doen in de docu. Hij is extreem fanatiek met zijn kinderen in het zingen. Maar ga eens op een zaterdagochtend langs het hockey en voetbal velden staan. Ik zie dan dezelfde taferelen, van vaders en moeders die zelf de top niet hebben gehaald.

Wat margje ook al aangeeft, heel veel ouders sporen niet, wellicht ik ook wel niet. Maar mijn kinderen ogen gelukkig. Waar ik geen antwoorden op krijg in de documentaire. Waarom is moeder weg gegaan? Waarom heeft moeder met deze man 5 kinderen gekregen, dan moet er toch iets van liefde zijn geweest? Waarom geven de kinderen aan dat moeder er nooit was?

Wat mij opviel is dat de kinderen erg veel mee hielpen in het huishouden, de was, de afwas, ontbijt maken. Maar wellicht komt dit omdat moeder weg is gevallen. Ik heb zelf vier kinderen en ook zij helpen best veel mee. Mijn dochter vindt het leuk om de was machine aan te zetten. En laatst vroeg ze zelfs of ik haar wilde leren strijken nou met alle plezier. Grote gezinnen functioneren vaak ook anders dan kleine gezinnen. Ik blijf van mening dat alles wat afwijkt in onze maatschappij vaak gezien word als slecht. Zeker als je getalenteerde kinderen heb die door de ouders daarin een extra zet krijgen. Ik hoop dat er binnenkort een docu komt over getalenteerde voetballers van 9 a 10 jaar oud die bij een BVO spelen.

Snap het niet

Miriam: "Dat is niet zo en moeder had dat kunnen weten." ????? En ja, ik vermoed ook dat die kinderen er over 10 jaar anders over denken. Maar ja, zeker weten doen we dat niet, we zijn niet helderziende he. We weten ook niet wat moeder dacht of hoopte toen ze de deur achter zich dicht trok. Allemaal speculatie.
Terzijde: de documentaire ziet er zo knap gemaakt uit, omdat de regisseur die in het interview verder wat naïef overkomt, terecht zelf opmerkt dat hij een superbe cameraman had ingeschakeld. Dat is eraan af te zien.
Overigens wel ook verbijstend om de informatie weg te kauwen die wel uit de documentaire blijkt. Hoe de vader de traditionele rolverdeling handhaaft, de meiden runnen dus het huishouden, fungeren als wekker en serveren ontbijt. De kinderen moeten niet alleen oefenen, oefenen en oefenen maar werken ook buiten de deur om aldus in het gezinsonderhoud te voorzien in plaats van het geld van het bijbaantje zelf te besteden. Eer ik mijn pubers toch zo ver kreeg om dat allemaal zonder morren te doen. Dat blijft me verbijsteren, hoe krijgt zo'n man het gedaan......Of heeft de regisseur de stampvoetpartijen en het verzet buiten beeld gelaten? Of heeft de vader de luitjes van te voren geïnstrueerd om zich voor de camera te gedragen? Reclame, immers!! Allemaal vragen waar je natuurlijk geen antwoord op krijgt.

Het verdriet van een kostwinner

"Waarom geven de kinderen aan dat moeder er nooit was?"
Omdat ze er nooit was. Ze was kostwinner en wel als opera-artiest, dus altijd op pad. Het verwijt 'maar je hebt je nooit met ons bemoeid' is een klassiek verwijt aan vaders. Maar het gaat natuurlijk ook op voor moeders als zij kostwinner zijn. De oplossing die bij vaders nogal eens gepropageerd wordt, had je maar een andere baan moeten zoeken, gaat ook hier op natuurlijk. Inclusief het verwijt 'jij vindt je carriere belangrijker dan je kinderen'.
Groet,
Miriam Lavell

Vraagtekens

Miriam: "Dat is niet zo en moeder had dat kunnen weten."
Matariarch:"????"
Als dat wel zo was, dan waren haar kinderen tien jaar geleden al uit huis gehaald.
Matriarch:"We weten ook niet wat moeder dacht of hoopte toen ze de deur achter zich dicht trok. Allemaal speculatie."
Wel. In het gastenboek van de Wolf schrijft ze dat ze gescheiden is in de hoop de kinderen mee te kunnen nemen, weg van vader.
Matriarch:"Hoe de vader de traditionele rolverdeling handhaaft"
Ja. Dat is misschien wel onderdeel van het conflict met moeder: zij heeft zich aan haar 'rol' onttrokken. Tegelijkertijd vind ik de argumenten die moeder en omstanders hanteren ook bijzonder traditioneel. Het staat bol van tranentrekkers over moederliefde, alsof dat een hechte niet te verbreken band zou zijn die vooral niet met vaders aangegaan kan worden.
Matriarch:"De kinderen moeten niet alleen oefenen, oefenen en oefenen maar werken ook buiten de deur om aldus in het gezinsonderhoud te voorzien in plaats van het geld van het bijbaantje zelf te besteden."
Dat heb ik gemist. De oudste werkt. Die is 21. Het lijkt me niet meer dan logisch dat hij bijdraagt in de huishoudpot op welke manier ook. Mijn kinderen doen dat ook.
Matriarch:"Of heeft de regisseur de stampvoetpartijen en het verzet buiten beeld gelaten?"
Waarom neem je aan dat stampvoetpartijen wel buiten beeld zijn gelaten en niet dat het uitgeven van zakgeld aan onbenulligheden buiten beeld gelaten is?
Wat zeker buiten beeld gelate is, is het naar school gaan van de kinderen. Er waren wat flitsten van clubjes die ze ook bezoeken, maar niet van vertrek of aankomst. We zien eigenlijk vooral de momenten die ze samen hebben met betrekking tot muziek maken. Ik snap dat daaruit het beeld kan ontstaan dat die kinderen niks anders doen en van de hele wereld zijn afgesloten, maar dat is niet waar.
Groet,
Miriam Lavell

Euh

Miriam: "Wat zeker buiten beeld gelate is, is het naar school gaan van de kinderen. Er waren wat flitsten van clubjes die ze ook bezoeken, maar niet van vertrek of aankomst."
Laat dat nou zo ongeveer het enige zijn dat ik wel gezien heb? (Ik heb de docu maar enkele minuten gezien). Aan het begin gingen ze op de fiets [naar school], waarbij de vader op de wang ekust werd door de kinderen terwijl ze van de oprit naar de spoorwegovergang fietsen.