Amk-melding, totale paniek

Niet alleen bepaalde illusies

" Belle en ik, sorry dat ik je even meeneem, hebben nog bepaalde illusies dat het wel zou kunnen werken als je maar..."

Én de zeer waardevolle ervaring dat er ook mensen werken die wél náást je kunnen zitten in plaats van tegenover je en je in een hoek drijvend.
Dat aspect vergeet je, helaas, en vind ik zelfs beledigend voor de medewerkers die wél goed de zaken aanpakken.

De (psychsche) schade is er niet minder om, maar dankzij deze mensen is mijn vertrouwen wel weer een beetje terug. Hoewel ik altijd héél erg op mijn goede zal blijven en confrontaties met (als in: bezoeken aan) instanties in het algemeen (niet alleen jeugsinstanties) nog steeds een enorm stressvolle ervaring voor me zijn, al ontvangen ze me tegenwoordig bij wijze van spreken met koffie en gebak.

Dankzij die ene foute medewerker.

Tiepvauten

Het wordt weer eens tijd voor een toetsenbordstofzuigsessie, geloof ik...

Belle, goede medewerkers

Ik ben het met je eens dat er ook 'goede' medewerkers bij Jeugdzorg ed. werken. Maar wat het toch vrij eng maakt, vind ik, is dat het een soort gok is wie je krijgt. Wat ik idd mis is een systeem waarmee men ter verantwoording kan worden geroepen.
Er is een behoorlijke kans dat je een verkeerde (want bv: jonge, onervaren, bevooroordeelde, domme, cynische, arrogante, enfin noem maar op) persoon krijgt toebedeeld. Dit is ons ook overkomen, toen wij ook net als jij zelf om hulp kwamen. Duidelijk omschreven, het probleem was duidelijk, wij hadden ook al een behoorlijk zicht op een oplossing/hulp maar wilden hulp bij de weg ernaartoe. Juist omdat we in een behoorlijk ingewikkelde situatie zaten, met twee gezinnen, in allebei de gezinnen ook 'nieuwe' kinderen, als (stief)ouders redelijk goed met elkaar omgingen, en een behoorlijk lastige en aanwezige hoofdpersoon, wilden wij graag een ervaren hulpverlener. Wij kregen 'dus' (en ik heb die dus echt zo ervaren: denk niet dat je als ouder zelf ideeën en inbreng mag hebben, dat bepalen wij wel even) iemand die net afgestudeerd was, die een soort tutor had, dat dan nog wel maar daar hebben we nooit wat van gemerkt, maar echt vers van de opleiding. En natuurlijk totaal geen kaas gegeten van wat het allemaal inhoudt met 2 gezinnen.
Nadat ze eerst voor jaren de verhouding met moeder vrijwel onherstelbaar had beschadigd heeft zij(!) ons uiteindelijk gemeld bij de Kinderbescherming. De raadsonderzoeker was goddank dan wel zo'n 'goede' die ons natuurlijk tot goede ouders verklaarde. Maar dan ben je dus idd behoorlijk wat stress verder.
Ondertussen (want we hadden nog steeds geen hulp, alleen stress) gebeurde hetzelfde bij degene die de testen afnam, wij vroegen (alweer) om een ervaren psycholoog, het liefst een wat oudere man, en we kregen (jawel) een meisje dat net afgestudeerd psychologe was, en werkloos, en dat om haar aantekening geldig te houden af en toe tegen een kleine vergoeding testen deed voor Altrecht. Ik vond het allemaal niet te geloven! En natuurlijk gebeurde er waar we bang voor waren, werkte stiefdochter niet mee en kreeg ze een iq van 82 toebedeeld. Vervolgens heeft de hele riedel hulpverleners die we daarna te zien kregen altijd eerst naar dat iq gekeken, en nooit naar kind zelf. De andere goede hulpverlener die we hadden was iemand van MEE, een fijne dame. Helaas veranderde toen de werkwijze, had je geen persoonlijke begeleider meer, maar moest je per hulpvraag een nieuwe aanvraag doen en zou je dan telkens een ander krijgen...
Enfin, in de zes jaar (vrijwillige) hulpverlening die eea heeft geduurd hebben we twee echt fijne en goede mensen gezien, de raadsonderzoeker en de MEE-medewerkster. De anderen waren vooral zelfingenomen, bevooroordeeld, arrogant en vaak ook heel dom. Een beetje slim kind draait driedubbele rondjes om zo iemand, en dat gebeurde ook.
En daarom vind ik het een beetje Russische roulette om te zeggen, ja maar, er zijn ook goede. Die zijn er ook, maar ik zou me altijd sowieso eerst opstellen alsof ik de allerslechtste had getroffen! En bij ons was het met die goeden altijd puinruimen wat de slechten eerst hadden aangericht, net als bij jou eigenlijk. En ik zou een vrijwillige hulpvraag ook nooit meer via Jeugdzorg oid doen, maar via huisarts.
Enfin, een gewaarschuwd mens telt voor twee!

Wel kreeg ik in die tijd

juist erg veel zin om daar te gaan werken, om juist tegenwicht te bieden tegen al die domheid en gebrek aan inzicht. Ik heb daar ook wel met mensen over gesproken (oa MEE-medewerkster) maar uiteindelijk leek me de hele werkomgeving ook erg lastig. Veel verloop, was dochter net aan iemand gewend ging die weer weg, kreeg andere functie, andere regio, werd overspannen, weet ik veel. Velen waren ook gefrustreerd, juist hierom, dat je geen goede band met cliënten kon opbouwen, te hoge caseload had om het goed te doen, werden ziek, enz.
Wij hebben heel veel schrijnende gevallen gezien. Onze (stief)dochter had ons, wij waren gewoon ouders, hadden geen voogd, hulp was vrijwillig, maar er zaten ontzettend veel pubers zonder enig contact met familie, een voogd die ze nooit zagen, en die echt het gevoel hadden dat iedereen ze had verlaten. Onze dochter heeft in die jaren nooit, echt nooit, psychische hulpverlening gehad, hoe hard wij daar ook om knokten. Ze heeft alleen een reeks sessies EMDR (zo heet dat toch) gehad, en dat was omdat ik die zelf had geregeld. Al die andere kinderen hadden niets of niet veel meer.
Ik geloof werkelijk niet dat kinderen er ook maar iets mee op schieten om uit hun ouderlijk huis geplukt te worden en gedumpt in een huis vol met pubers waar de hulpverlening 's nachts naar huis gaat en daar zit je dan. Hulp moet, zoals AnneJ dat telkens aangeeft, aan gezinnen worden geboden, kind en gezin horen bij elkaar, ouders moet een warm en hulpvaardig klimaat worden geboden, waarin je aan een oplossing kunt werken. En niet de sfeer van verdachtmaking en argwaan.

Bureau jeugdzorg

Ik denk dat je via bureau jeugdzorg heel moeilijk aan een werkelijk hulptraject komt voor een kind met een ontwikkelingsverschil. Daarvoor hebben ze teveel belangentegenstellingen met de jeugd ggz en zelf te weinig in huis. Gelukkig is het (nog) niet gelukt om 1 toegangspoort te maken met bureau jeugdzorg aan het hoofd. Dus dan kun je bureau jeugdzorg beter mijden als er echt iets is. Maar ja, ik houdt mijn hart vast. En al die instellingen houden tegenover ouders elkaar de hand boven het hoofd.
Al die mensen zijn bezig hulp en bescherming te regelen. Maar ja, hulp is schaars enzovoort en bescherming is een drama. Kan dat niet anders? En meer kosteneffectief? Als je ziet wat een mensenmassa's zich allemaal met die ouders en kinderen bezighouden met ' regelen' van een windei, dan ben je ook niet blij. Dus meer geld naar echte hulp en minder naar de per geval, zorgepisode en instelling verdeelde regelaars.

Opvoeding

maar ja, dan zou je moeten toegeven dat sommige problemen van kinderen nou eenmaal te maken hebben met de politiek, de samenleving, de grotere en kleinere omgeving, de aanleg van het kind. Dan zou je daar iets mee moeten. Hulp bieden. En dan is het toch handiger om dat te wijten aan mishandeling door de ouders? Gebrek in de opvoeding? Dat is tenminste klare taal en eenvoudig te begrijpen voor iedereen. Autisme? Gewoon pedagogische verwaarlozing mevrouw. Middeleeuwen dus.

Verplaatsing van het probleem

En dan blijkt dat de problemen van een kind niet opgelost zijn als de ouder vervangen wordt door een ander. En als die het ook niet meer weet, weer een ander, een tehuis, begeleid kamerwonen, op straat.
Zou zoveel productiever zijn als de instanties echt wat te bieden zouden hebben als het probleem nog klein is.

Pleegouder

En hoe vaak ik al gehoord heb van pleegouders die niet ingelicht werden over de ontwikkelingsproblemen van een kind dat onder hun hoede kwam. En daar vervolgens ook geen hulp bij kregen, liever een andere ouder daar weer mee confronteren.
En hoe je als gezin in de sores kunt komen als je zo ' geholpen' wordt en, en ja Liora dat kan als je een best wel lastige situatie als eenoudergezin overhoopt helpt met een melding, en dan maar zien de relatie met de pleegouders van je kind overeind te houden nadat je zelf op je gezicht gegaan bent dankzij die ' hulp' en voorgoed je geloofwaardigheid verloren bent.
Nee, dat is allemaal te prefereren boven hulp bieden.

Echt helpen

Anne, ik ben het in zoverre met je eens dat ik ook regelmatig zogeheten 'ronde-tafel-conferenties' over zorgkinderen bijwoon en me dan verbaas over het gebrek aan daadkracht, de onmacht die ook aan instanties kleeft. Vergis je niet, een voogd kan niet veel uitrichten, en dat wat hij/zij kan, duurt meestal weken, maanden of zelfs jaren om te realiseren door wachtlijsten en bezuinigingen. Ook de hulp in het gezin staat vaak machteloos. Letterlijk. Iedereen wijst naar elkaar. Vorig jaar nog leefde een leerling van mij in een onmenselijk vies huis op kaal beton met overal vochtplekken, rottend hout, dierplagen en wat niet al. Na tien minuten binnen was je letterlijk misselijk van de stank en de klamme, koude vochtigheidsgraad. Niemand kon iets doen, want het was de schuld van.... en die wezen weer naar.... Ik ben er als mentor zelf natuurlijk ook achteraan gegaan, maar het is ondoordringbaar. De voogd dacht erover om de zaak over te doen aan een ander, zo gefrustreerd werd ze ervan. Zomaar een praktijkvoorbeeld van een kind dat dringend behoefte had aan iets heel concreets: een schoon, warm, leefbaar huis. In het jaar dat ik dat kind onder mijn hoede had, heeft de woningbouw precies 1 keer iemand een kwast laten halen over de vochtplekken en wat door het vocht kromgetrokken laminaat laten weghalen. Verder niets. Als ik het geld had gehad, had ik er een advocaat op gezet. Belachelijk gedoe.
En toch he, met alles wat ik meemaak met BJZ en de jeugd-ggz en alle aanverwante hulpverlening, als ze er niet waren, was het allemaal nog droeviger. Ja, pubertehuizen zijn vreselijk. Maar moeten die kinderen dan maar op straat? Hulp binnen het gezin is soms gewoon niet mogelijk, niet wenselijk of ronduit gevaarlijk. Waar moet zo'n kind dan naartoe? Ga jij je huis openstellen? Er zijn heel erg dringend extra pleegouders nodig, met name voor pubers. Iedereen wil wel voor een schattig baby'tje zorgen, maar een beschadigde tiener - nee, dank u.
Het is niet zo eenvoudig.
Groetjes
Massi

Pleegouder

Geen haar op mijn hoofd om andermans kinderen in huis te nemen. Krijg ik nog meer zwarte pieten. ja, als je daar nou bij geholpen werd op een fatsoenlijke manier, dan zou ik er beslist over denken. En natuurlijk sta ik ook open voor situaties met kinderen van familie of vrienden. Dat dan weer wel, maar alsjeblieft zonder instanties. Hoe krijg je dat nou goed?
Misschien is het wel goed als de zaak naar de gemeente gaat. Een echte caseworker die ook zaken bij de woningbouw aan kan pakken of zo. Maar dit machteloze gesol met kinderen is natuurlijk inderdaad geen hulp. Dus aanpakken die bureaucratie en echte hulp regelen. Ja, ik zou hier wel een taak voor de gemeente zien, maar wel met wat visionaire mensen en niet met leerplichtambtenaren.

Voogd

Het lijkt me overigens ook handig als iemand uit het netwerk van een kind zaken gaat regelen als het de ouder niet lukt. De toegevoegde waarde van een voogd ontgaat mij als het hen ook al niet lukt, zonde van het belastinggeld. En een familielid kan er mogelijk meer vaart achter zetten omdat die niet zo'n caseload heeft. En dan met de huisarts of het gezondheidscentrum als vraagbaak.

Farce

Een voogd uit het netwerk.... Waarom denk je dat deze gezinnen bij bjz zitten, juist omdat er geen netwerk is!!

Bij de gezinnen waar wel een netwerk is, zijn veel problemen snel opgelost, inderdaad omdat een daadkrachtig familielid zich ermee gaat bemoeien en er dan ineens wel veel en snel kan.

De gezinnen die wel bij bjz zitten hebben geen netwerk, weinig tot geen familie of familie die niet daadkrachtig is en ook niets kan. Die zijn afhankelijk van bjz.

En ja het werd hier al gezegd: het is zo jammer dat je afhankelijk bent van de persoon die je toegewezen krijgt. Het is wel duidelijk dat de instanties BJZ niet werkt, maar dat als je toevallig een goeie krijgt je dan wel goede hulp krijgt.

En uit het voorbeeld van massi blijkt dat het niet alleen bjz is, maar juist woningbouw, uwv en gemeente waar de bureaucratie afschuwelijk is en er niets gedaan wordt en dan wordt het kind maar weg gehaald: het kind niet geholpen nee, maar bjz kan niet toveren.

En anneJ jij scheert iedereen over 1 kam. Ik vind dat er wel verschil is tussen uitoerende instanties en bjz. Vaak doen de uitvoerende instanties goed werk, maar is het de voogd die er een zooitje van maakt (zie zaak van het het maasmeisje)

En verder annej, ik zie in al jou reacties in verschillende draadjes nog teveel je eigen pijn, je zegt soms wel nuttige dingen, maar vaak ben je te veel verblind door wat jou is overkomen en ja dat is een drama en ja dat is heel slecht, maar dat betekend niet dat iedereen zo is. Daardoor sla ik jou inbreng vaak over, ik lees teveel je eigen pijn en kan niet goed eruit filteren wat je goede punten zijn en dat is jammer!

@ june, hoe is het nu? Als je in de 010 regio woont ga ik zo met je mee een volgend gesprek. Mail maar via forum beheer.

Vol aandacht

Ik heb dit draadje vol aandacht gelezen. Ik begrijp de pijn die AnneJ voelt. Die voelen wij nu dagelijks nog na diverse keren hulp ingeschakeld te hebben voor onze dochter. Keer op keer deksel op de neus, niet de juiste hulp, ellenlange wachttijden. Ik weet dat we ook op een gegeven moment gekapt hebben met onze hulpverlener omdat die man zo'n houding had: je gaat mee in wat ik voorstel en een andere keuze is er niet. Het trieste resultaat is dat dochter nu ze zelf hulp nodig heeft (ook al is alles al zo'n vijftien jaar geleden) voor haar zoontje panisch is dat jeugdzorg zich er mee gaat bemoeien. Ze durft dus geen hulp te vragen. En als wij met hulpverleners praten staan nog steeds alle alarmbellen op scherp: wat gaat die hulpverlener met de informatie doen.

Muppy

Marsy

Ik heb geen zicht op de gehele populatie bij jeugdzorg. Ik ken mensen met zorgenkinderen, dus ja, misschien generaliseer ik wel.
Ik weet wel dat toen er sprake was van uithuisplaatsing dat beslist niet bij familie mocht en mijn broer of mijn vader mochten ook geen voogd zijn. Volgens mij wordt er per definitie maar aangenomen dat er geen netwerk is, de aannames vliegen je toch al om de oren bij dit soort instanties. En ik denk ook heus dat er goeien onder zitten die wel een beroep op het netwerk kunnen doen.
En ja, je moet geen appels met peren vergelijken. Zorgmeldingen komen voor bij diverse soorten mensen met verschillende hulpvragen of geen hulpvragen.
Wij zijn gemeld door een uitvoerende instantie overigens.

Annej

Bij de uitvoerende instanties zitten ook slechte mensen, dat is het nadeel van dit: mensen maken fouten, het is alleen zo jammer dat kinderen (en hun ouders) daar de dupe van worden.

In jou verhaal mocht het per definitie niet bij familie, dat vind ik raar: mijn ervaring is dat er juist eerst naar familie wordt gezocht omdat er nergens anders plaats is...

Ik heb pas 'lost mother' gezien, wat een drama was dat, ik kon wel janken. Fout op fout en kind en moeder de dupe.

Dus ja, jeugdzorg is verschrikkelijk, maar voor sommige kinderen nog steeds beter dan thuis. Maar ja ik heb een keer gelezen dat 1/3 beter wordt, 1/3 hetzelfde blijft en 1/3 slechter wordt van een OTS....

AnneJ: ik hoop dat het je lukt om in je reacties hier je eigen pijn eruit te laten, want zoals ik al zei: je hebt zeer nuttige bijdragen, maar soms zie ik door de letters je punt niet meer!

Massi

Pubertehuizen vreselijk? Ik vind het geweldig, oprecht geweldig dat ik in zo'n tehuis werk, dat ik op het moment dat de pubers inmiddels door familie, school, netwerk en maatschappij is uitgekotst toch nog wat kan en mag betekenen voor die jonge mensen. En weet je, vandaag nog zat ik braaf te werken en toen kwam er een oud-client langs. Zomaar, gewoon om even hallo te zeggen en te vertellen hoe goed het nu met hem gaat. En het is altijd weer zo hartverwarmend om dan herinneringen op te halen over wat ze allemaal uitgevreten hebben, wat er mooi was maar vooral ook wat er moeilijk was en waar ze toch doorheen gekomen zijn. En hoe die bijna 19jarige jongen dan zegt 'weet je, van alles wat mij is gebeurd en hoe moeilijk het ook geweest is heeft deze plek mij het beste geholpen'.
Het is zo makkelijk om vanuit je eigen straatje te redeneren zoals AnneJ doet. Ook zij heeft recht op haar pijn en verdriet en toch hoop ik dat ze kan zien dat eenieder zijn eigen verhaal heeft, dat verhalen niet 1 op 1 op elkaar te plakken zijn. Ik vind het mooi om jouw beleving te zien Massi, en jouw betrokkenheid bij deze kinderen die vaak al zo lang in de sores zitten. De verborgen pijn van kinderen die niet geholpen worden versus de openlijke pijn van kinderen waar de hulpverlening wellicht te snel ingrijpt... ik weet niet waar het allemaal anders moet en vooral niet HOE. Ik weet wel dat die jongelui waar ik mee werk echt niet passen in het plaatje wat AnneJ schetst over een familielid die zich opwerpt enzo. Mijn jongeren zijn uitgekotst omdat ze 'moeilijk' zijn, omdat ouders het niet weten en eenieder de handen er van aftrek. Kinderen die nooit maar dan ook werkelijk nooit ergens terecht kunnen en die van ons uit op kamers moeten omdat ze geen thuis hebben om naar terug te keren.

Terpi

Inderdaad, mooi geschreven. Bij jeugdzorg denkt iedereen aan die arme kindertjes die 'zomaar'uit huis gerukt worden, die jongeren worden vergeten, niemand moet ze...

Fijn dat er zomaar even een oud client langs kwam, weet je ook weer waarvoor je het doet!

Uitgekotste kinderen

Maar dan is er toch al heel wat mis, dat het met kinderen zo ver kan komen dat iedereen (terpi noemt een heel lijstje, van school tot familie tot ouders) die kinderen niet meer wil.
Het lijkt mij dat als er een ander, open klimaat zou zijn waar je met je hulpvraag heen kan zonder dat jij dan direct als probleemouder wordt gezien, er veel minder probleemgevallen en uitgekotste kinderen zouden komen. Omdat er al veel eerder gestuurd wordt.
Maar ja, in het huidige bezuinigingsklimaat, en met deze regering zullen probleemgezinnen nog wel veel minder geld en aandacht toebedeeld krijgen dan zorggezinnen...

Terpi

Ik geloof oprecht dat er fijne en goede medewerkers zijn, en dat die medewerker het verschil kunnen vormen voor een jongere. Via stiefdochter heb ik veel tehuizen en woonvormen van binnen gezien, ze heeft er in denk ik wel 12 gezeten, en het is echt niet zo dat het er altijd maar verschrikkelijk is.
Maar door de aard van de setting, veel wisselingen in jeugd en in personeel, het zijn toch probleemjongeren, dus ook veel drama, af en toe echt vreselijke scenes, is het zacht uitgedrukt nou niet de meest rustige en stabiele situatie.
De uitbundigheid en het lachen heeft iets hysterisch wanhopigs, en ook iets gelatens, omdat de betreffende jongere ook totaal geen grip op zijn of haar situatie heeft. Je kunt zomaar worden verplaatst naar een andere intelling, en je weet niet waarom of wanneer.
Onze dame heeft nu nog af en toe contact met meiden die ze in instellingen heeft leren kennen, en er is een disproportioneel aantal hele jonge moeders bij, zonder opleiding... Vaak ook zonder contact met hun familie, maar ook zonder andere wortels door dat eeuwige zwerven door instellingenland...
Ik denk echt dat bij problemen hele gezinnen moeten worden behandeld. Laatst zag ik iets wat daar wel op leek, een instelling waar jonge ouders leren ouderen, en hun leven op orde krijgen. Ik vond dat wel hoopvol.

June

We dwalen af
Ik weet niet of je hier nog leest, en ik weet natuurlijk ook niet of je de behoefte voelt om hier nog te reageren. Ik wil je iig wel laten weten dat ik vurig hoop dat het een storm in een glas water is. Ik hoop dat je je toch iets rustiger voelt en dat je je 'verdediging' een beetje op orde hebt (school, omgeving, evt. familie) en ook dat je een persoon hebt gevonden om mee te nemen naar gesprekken. Blijf scherp, en een gewaarschuwd mens telt voor twee!
hartelijke groet! Mirjam

Mirreke,

"Via stiefdochter heb ik veel tehuizen en woonvormen van binnen gezien, ze heeft er in denk ik wel 12 gezeten..."

als het in die instellingen zo erg was vaak, waarom heb je het meisje dan niet zelf in huis genomen?

Generaliseren

Uitgekotste kinderen. Hadden die van mij kunnen zijn. Ouders zijn dan ook niet ziek, fout beoordeeld, onvermogend, in de gevangenis, tijdelijk in crisis, maar kotsen hun kinderen uit.
Fijn dat er een vangnet is van de gemeenschap maar dat is wel van de 'armen' en je moet wel er wel heel dankbaar voor zijn. Ik ben blij als met een kunstje dat ik geleerd heb iemand geholpen is maar om er nou dit soort reddersfantasien aan te verbinden vind ik typisch een valkuil van de hulpverlening.
En ja, zo houd je die kloof in stand. De hulpverlening die zich zo nuttig voelt en de clienten die zich zo vernederd voelen.

Clienten

Och, dat zijn natuurlijk niet de ouders, dat zijn uitsluitend de kinderen.En ja door die onmacht om hulp te verlenen heb je weinig anders te bieden dan UHP.
Toch, ik ken een kind dat uit huis geplaatst is en nu begeleid kamerwoont. Doet het goed. Is op koninginnedag met mijn zoon naar Amsterdam geweest. Als eerste om zijn ouders op te zoeken. Waar hij een warm welkom heeft maar die mensen hebben ook nooit geleerd om met autisme om te gaan. Dus blijven het gewoon falende uitkotsende ouders.

Trigo

Wij zochten niet voor niets hulp. Wij waren realistische ouders. Thuis wonen ( en ze woonde daarvoor bij ons) was niet reëel. We waren ook nog naïeve en hoopvolle ouders en dachten, zoals ons beloofd werd en waar we elke keer weer voor vochten, dat dan de volgende instelling wel beter zou zijn en de benodigde hulp zou bieden. Pas verder in het traject zagen we het patroon. Ik denk overigens dat als we haar toen uit het hulpcircuit hadden gehaald, we zouden zijn gezien als niet meewerkende ouders, met alle gevolgen van dien... Dat was natuurlijk deels terecht, want wij zochten niet voor niets hulp, maar dat wij dat zouden hebben gedaan omdat de situatie voor haar in de instellingen niet beter of zelfs slechter was zou er bij de hulpverlening denk ik niet zijn ingegaan.
Misschien ter geruststelling wij zijn als ouders altijd heel erg aanwezig geweest in die instellingen en ook dochter heeft dat altijd zo ervaren. Wat die instellingen vaak, niet overal maar bij de meeste wel, niet 'prettig' vonden, zelfs lastig en wat ook vaak werd tegengewerkt. Ze zijn het ook niet gewend, meestal werken ze met ots- kinderen. Kritische ouders die lastige vragen stellen en zelf met ideeën komen, daardoor tijd kosten en plannen doorkruisen, mwah...
Nu gaat het erg goed met haar: 22, woont zelfstandig, heeft baan op hbo-niveau ( met een iq van 82...).

mirjam

Mirreke, an en anderen

Heel erg bedankt voor jullie steun en meelevende woorden, dat doet me erg veel goed. Ik ben zeker rustiger nu; ik besef pas achteraf hoe ontzettend overvallen ik me heb gevoeld.

Ik zal binnenkort laten weten hoe het verder is verlopen, ik wacht eigenlijk nu op het volgende contactmoment. Je bent na zoiets in een klap dodelijk eenzaam, maar niettemin zijn er enkele mensen in mijn omgeving die naar een eventueel volgend gesprek mee willen gaan.

Verstuurd met de Ouders Online iPhone app.

Fijn june

Dat je mensen gevonden hebt die met je mee willen gaan. Dat kan iets van je eenzaamheid gaan verlichten. Mijn vader ging het voor mij opnemen en daar ben ik hem nog altijd dankbaar voor. Mijn broer snapte het niet maar hielp goed mee om de fallout op te vangen.
Ik was trouwens vooral dodelijk beledigd. Zijn ze nou helemaal! Het alleenstaand ouderschap op een goede manier invullen is een hell of a job en het is je gelukt!

Hee june

Fijn van je te horen. Gelukkig dat je wat rustiger bent, en fijn dat je wat mensen rond je hebt die mee willen gaan naar een gesprek. Eenzaamheid, kan ik me voorstellen.
Kun je eea neerleggen bij school? Is het een fijne school, zijn ze op de hoogte van je thuissituatie? Vroeger hadden wij een bijzonder fijne basisschool, en ik kon daar zonder schroom dit soort dingen vertellen zonder dat daardoor hun beeld van ons werd aangetast. Ik heb altijd bijzonder veel aan onze school gehad. Ik wens je hetzelfde toe. Als het mogelijk is, praat eens met de directie of met een vertrouwenspersoon (ib-er?) als die er is. Scholen zijn heel wat gewend, en verblikken of verblozen vaak nergens van. Vaak geven ze ook tips, of kunnen ze je helpen relativeren en tot rust te komen.
Ik kan me herinneren dat ik vroeger vooral verbijsterd was, ik vroeg me af of ik wel in dezelfde wereld leefde als die meldende juffrouw. Boosheid herken ik ook, we waren juist zo verd*mde hard bezig om alles goed te doen. Later voelde ik me ahw in ere hersteld door de raadsonderzoeker (ik weet niet of je het hele draadje hebt bijgehouden), maar dat was redelijk wat tijd en energie later.
Veel sterkte!

Terpi

Natuurlijk zijn er fantastische medewerkers in sommige tehuizen. Ik vind die tehuizen toch vreselijk, omdat ik nog nooit een kind heb ontmoet dat er graag zat of het er naar de zin had. Misschien hebben we hier in de buurt gewoon slechte instellingen, maar ik hoor zoveel verhalen over vechtpartijen, verwaarlozing (kind dat nieuwe schoenen nodig heeft en daar maanden op moet wachten), leiding die gewoon niet ALTIJD op de afdeling is waardoor er onveiligheid ontstaat, dat werk. Het blijft behelpen. Inderdaad, veel van die kinderen hebben niets of niemand anders, het is zo verdrietig. Wat goed dat jij je dan met hart en ziel inzet, doet me echt goed om te horen (al wist ik het al van jou, hoor).
Mijn ouders vangen dus pubers op. Zulke pleeggezinnen zijn zeer schaars, terwijl de pubers er juist zo kunnen opbloeien, in de setting van een gezin. En ja, ook mijn ouders hebben al dertig jaar mot met instanties en voogden die hun werk niet doen of hun beloftes niet nakomen, maar daar leven ze mee. Er zitten ook geweldige voogden tussen, gelukkig. Jammer genoeg worden die voogden dan vaak weer door de biologische ouders weggestuurd.
Hoe dan ook, het is treurige materie en ik zou willen dat we met zijn allen wat beter voor alle kinderen zouden zorgen. Maar hoe, dat weet ik ook niet. Net als Terpi al zegt.
Groetjes
Massi
PS: June, heel veel sterkte voor de komende tijd. Ik hoop dat het heel erg meevalt.

Pleeggezin en ouders

Mijn ouders vingen ook pubers op. En wat ik zo knap van ze vind is dat ze ook altijd het netwerk van die kinderen direct meenamen. Gingen naar het verpleeghuis met een kind met een ernstig zieke ouder. Vroegen het hele gezin van een kind op de koffie na de kerk. Ik ben nog wat met mijn vader naar een kind op zoek geweest waar het contact mee verloren was, maar waar steeds het contact met de familie was gebleven zodat mijn ouders ook daar een kind in konden meenemen in het onderhouden van hun netwerk.