Amk-melding, totale paniek

Melden

Dat er schrijnende gevallen zijn rechtvaardigt blijkbaar dat iemand als June die haar zaakjes weer op orde weet te krijgen desondanks een hartverzakking mag krijgen van de ' hulp'.

Ja dat denk ik toch wel, hoe vreselijk het ook is als er een valse melding is. Het is toch nog steeds nog vreselijker als er niet gemeld wordt als een kind mishandeld wordt.

Snuggle's

Daar ben ik het echt totaal niet mee eens

"Ja dat denk ik toch wel, hoe vreselijk het ook is als er een valse melding is. Het is toch nog steeds nog vreselijker als er niet gemeld wordt als een kind mishandeld wordt."
Het is een beetje vergelijkbaar met de wijze waarop we na 9/11 zoveel vrijheden zijn kwijtgeraakt: die ene mogelijke aanslag die wordt voorkomen is de rechtvaardiging dat wij allemaal onze vrijheden kwijtraken.
Zo ook hier: dat ene kind dat dan eventueel wordt gered rechtvaardigt dat de levens van misschien duizend kinderen onterecht op hun kop worden gezet. En dat gebeurt echt niet alleen maar bij die ander hoor. Ik denk dat er echt wel een afweging mag worden gemaakt of die ellende die het veroorzaakt niet veel groter is dan de ellende die wordt verholpen. De gezinsmishandeling veroorzaakt door jeugdzorg (hoe goedbedoeld misschien ook) brengt een trauma teweeg waar je idd niet meer afkomt. Want veroorzaakt door hulpverlening: ga je dan nog naar hulpverlening om van dat trauma af te komen? Nou neuh...
Je kunt je pas voorstellen hoe het is om in de mallemolen van de jeugdzorg terecht te komen als het je zelf overkomt. Pas dan besef je hoe fundamenteel je geraakt wordt, en onzeker gemaakt, en hoe bang. In feite wordt iedereen openlijk verdacht gemaakt, door die walgelijke spotjes van de overheid. Ook jij, en jij, en jij. Terwijl jij toch echt zeker weet dat je het beste voor je kinderen doet
OH, en er is ook gebleken uit onderzoek dat de door Jeugdzorg geredde kinderen het na hun redding vaak alleen maar slechter doen. Middel is erger dan de kwaal.

Drommels

"deze draad begon met een melding waardoor ineens het leven van dit gezin overhoop wordt gehaald"

Dat zeg jij! Moeder is in paniek. Wij weten niet wat er speelt, hoe het met de kinderen is. Dat gaat nu uitgezocht worden.

Ik geloof niet dat als iemand zomaar op basis van geschreeuw een melding maakt en er helemaal niks aan de hand is, dit kan leiden tot een uithuisplaatsing. Is dat naïef van me?

Liora

Kind

In feite zijn we beiden slachtoffer van een systeem dat gebaseerd is op angst en repressie en niet op hulpverlening. Deskundigheid in ontwikkelingsproblemen of psychiatrische problematiek is middeleeuws en de ouders zijn de boosdoeners, al bij aanmelding. Passende en tijdige hulpverleningstrajecten zijn er niet, het is een oerwoud. Je moet je ook niet teveel voorstellen van een uithuisplaatsing. Mogelijk dat dat voor jou een oplossing was geweest maar er zijn geen garanties. En veel dramaverhalen over voortdurende verplaatsingen en jongeren die dakloos worden als ze 18 zijn.
Mijn dochter vroeg zich af of ze bij een pleeggezin terecht kon komen met een paard, dan wilde ze het wel. De realiteit is anders.
Maar ik begrijp heel goed dat alleen al de kans om te ontkomen aan je moeder je een hemel had geleken. Jammergenoeg wordt nog steeds niet aan kinderen veiligheid geboden. Er wordt alleen op vinkjes beoordeeld of situaties veilig genoeg zijn en niet met kinderen zelf afgestemd. Elk kind dat zich onveilig voelt in zijn gezin zou, al is het maar tijdelijk, uit huis gehaald moeten kunnen worden, een veilige plek geboden moeten kunnen worden. Waarna er een oplossing gezocht wordt, terug naar huis, naar familie of netwerk of tehuis, maar zo werkt het niet.

Drommels

In de Trouw is sprake van de jeugdbescherming. Blijkbaar moeten kinderen met een ontwikkelingsprobleem of psychiatrische stoornis niet geholpen worden maar beschermd. Totaal gebrek aan inzicht.

Mirreke

Bedankt voor je bericht. ik ben bang dat ik die drie vinkjes al binnen heb...inmiddels ontstaat er in mijn hoofd wel enige duidelijkheid over opstelling die ik ga kiezen. Heb inderdaad besloten niet meer alleen naar zo'n gesprek te gaan.

Verstuurd met de Ouders Online iPhone app.

Liora

Dat denk ik ook niet. Dat is het dubbele, ik heb op zich ook helemaal niets te verbergen. Het probleem is alleen dat dat uitzoeken zo ontzettend veel schade kan aanrichten, met name in de broze verhouding met ex, maar ook in de verhouding tot de school, om nog maar niet te spreken van wat het met mijn kinderen zal doen, en dan heb ik het al helemaal nog niet gehad over wat het tot nu toe al met mij heeft gedaan.

Verstuurd met de Ouders Online iPhone app.

Soms is het beter om even afstand te nemen.

En dat lijkt me nu ook een verstandig advies voor "kind van borderliner".

Ik merk dat het je raakt, en ik snap het ook helemaal dat het je raakt. Het kan er ook voor zorgen dat je sneller reageert als dat wenselijk is.

uit opmerking van AnneJ dochter haal ik alleen maar dat sommige kinderen geen benul hebben van wat er kan gebeuren, en zich dan hele praktische dingen gaan afvragen.

Niet dat er een vergelijking gemaakt werd tussen onveilige gezinnen en gezinnen met een eigen paard...

June

Ik vind het wel heel goed van je dat je bent gegaan en hebt geluisterd wat ze te vertellen hebben. Natuurlijk ben je emotioneel geweest, op zich is dat vrij logisch. De mensen van het AMK zullen daar echt niet vreemd van opgekeken hebben, je bent vast niet de enige die van zo'n melding schrikt en op een dergelijke wijze reageert. Ik weet niet of er nog een gesprek in het verschiet ligt, maar dan zorg je er natuurlijk voor dat je beter bent voorbereid.
Er wordt hier in het draadje een hoop heen en weer geschreeuwd en enigszins paniek gezaaid, wat erg jammer voor jou is. Ik hoop dat je in dit draadje de goede dingen er uit kan halen. Blijf vooral rustig, wees je ervan bewust dat je een goede moeder bent, straal dat uit en je zegt zelf dat je kinderen lekker in hun vel zitten.
Ik heb ook ervaring met het AMK en dat is geen nare ervaring geweest. Ik wist van te voren dat er melding zou worden gemaakt, dus ik was wel voorbereid. Er werd mij door de medewerkster van het AMK duidelijk uitgelegd wat de melding inhield en wat de procedure was. Ik heb zelf verteld hoe ik de situatie, waar de melding op was gebasseerd, heb opgelost en wat dat voor de kinderen betekende. Het was een open gesprek en niet vervelend. 3 maanden later ben ik telefonisch benaderd, vertelde de medewerkster dat ze school hadden benaderd, school had niets bijzonders te vertellen en dat alles in orde was, het dossier werd gesloten. Ik lag destijds in een moeizame scheiding dus was een alleenstaande moeder, van o.a. een zorgenkind. Er is geen sprake geweest van een gesprek met mijn kinderen.
Wegens omstandigheden heb ik ook contact gehad met jeugdzorg. Het ging om een gerichte zorgvraag en zij wilden ook mijn kinderen spreken. Ik heb duidelijk uitgelegd waarom ik mijn kinderen hier niet in wilde betrekken en waarom ik bezwaar had dat jeugdzorg met school contact op zouden nemen. Daar werd begrip voor getoond, zodoende zijn mijn kinderen niet gesproken en is er geen contact opgenomen met school. Ik verteld dit omdat ik van mening ben dat, als je goed kan redeneren waarom je bepaalde dingen niet wilt, er geen enkele reden is om achterdochtig te zijn voor een instantie. Ik ga ook alleen naar dit soort gesprekken omdat er niemand is die meekan, ik stel me zo zakelijk mogelijk op en maak aantekeningen tijdens het gesprek, zodat ik ze niet vergeet. De gesprekspartner doet dat ook tenslotte. Ik vraag altijd naar de stukken uit het dossier. Ik heb tijdens mijn aanrakingen met AMK en jeugdzorg nog geen heks getroffen of een persoon die niet voor rede vatbaar was, maar misschien heb ik wel geluk gehad.
Ondanks dat ik zelf een melding aan mijn broek heb gehad, vind ik het wel heel goed dat er zoiets als het AMK bestaat. Mijn ervaring in de omgeving is juist dat mensen/ professionals niet durven te melden, of vinden dat het hun zaak niet is, terwijl de signalen rond een kind heel duidelijk zijn. Mijn stiefkind is zo'n kind en na 5 jaar is er eindelijk iemand die het aangedurft heeft om een melding te doen, en wat een wonder, nu gaan school, instanties, specialisten waar contact mee is opgenomen ineens wel praten over de signalen die zijn gezien. Buro Jeugdzorg is nu ingeschakeld en ik hoop dat zij de moeder de hulp kunnen bieden die zij nodig heeft, zodat mijn stiefkind niet meer beschadigd raakt dan dat het nu is. In de maatschappij komen regelmatig incidenten bovendrijven die wellicht voorkomen hadden kunnen worden als een gezin eerder de juiste hulp had gehad. Dus groot respect voor Monet die een melding doet als zij dat nodig vindt.

Verschil tussen schuld of onschuld moeten bewijzen

In ons land en de gehele westerse wereld geldt over het algemeen de regel dat iemand onschuldig is totdat schuld bewezen is. Wij vinden het kennelijk belangrijk dat onschuldigen niet door samenloop van omstandigheden gestraft worden voor iets wat ze niet hebben gedaan. Zelfs een potentiele kindermoordenaar zal worden vrijgesproken als schuld niet bewezen is.
Voor ouders ligt dat anders, die zijn bij voorbaad schuldig en zullen hun onschuld moeten bewijzen. Dat kan verdraaid lastig zijn als anonieme melders (die dus buiten schot blijven) met hun fantasie op de loop gaan of alleen maar je opvoedingsstrategie afkeuren omdat die anders is. En het is helemaal lastig als de instantie die de ouder moet beoordelen ook nog eens niet aan waarheidsvinding hoeft te doen en bovendien ook nog eens helemaal geen verantwoording af te hoeven leggen voor foute beslissingen van hun kant. Hoe kan je dan als ouder bewijzen dat jij de waarheid spreekt en niet de melder?
Dat kan een ouder vrijwel nooit. Hoeft ook niet, want de waarheid is niet interessant, ouders worden beoordeeld aan de hand van risico-inschatting. Des te meer vinkjes je hebt omdat je situatie afwijkt van een illusionair ideaalbeeld, des te groter is de kans dat de melding terecht gevonden wordt. Het aanvinken gebeurd geheel subjectief door iemand die je verhaal naar eigen believen zal uitleggen.
Om een voorbeeld te geven, de verklaring van June kan opgevat worden als die van een ouder die een keertje geschreeuwd heeft tegen haar kinderen, er zich van bewust is dat ze dat beter niet kan doen, goed snapt wat het mechanisme is en hoofdzaken van bijzaken (scheiding, verhouding met ex) kan onderscheiden en verder ook maar gewoon een mens is, die net zoals alle doorsnee ouders waarschijnlijk prima haar opvoedtaken aankan. Melding komt waarschijnlijk van zo'n onverdraagzame kinderloze misogene bejaarde buurman, die ieder geluid geirriteerd als aantasting van zijn rust bestempeld en vindt dat het nu maar eens uit moet zijn.
Of een andere hulpverlener kan het opvatten als moeder heeft de boel niet meer onder controle en is zich daarvan bewust. Ze lijdt nog zo onder het trauma van de scheiding dat ze dat aandeel van de problemen keihard ontkent. Ook probeert ze de vader onwetend te houden van haar tekortkomingen, omdat ze terecht bang is dat hij een betere opvoeder zal zijn en een boekje kan opendoen over haar labiele toestand. (Alleenstaande moeders krijgen snel het etiket labiel, vaders zelden). Omdat moeder zich wel bewust lijkt te zijn van haar behoefte aan hulp is er voorgesteld dat zij zelf nadenkt over vrijwillige hulpvraag, blijft deze uit dan is zij niet in staat om de ernst van de situatie in te schatten en zal tot gedwongen hulp worden overgegaan. Melding komt vast van een bezorgde buurvrouw die haar burgelijke plichten goed nakomt.
Of je de ene of andere intepretatie zult krijgen hangt af van welke hulpvelener je toevallig krijgt en hoeveel vinkjes je scoort op de risicolijsten. Als ouder kun je het beste hoog opgeleid zijn, keurig getrouwd, anderhalve baan, wonende in een eigen doorsneehuis, wat netjes en opgeruimd moet zijn met tuin(tje) en een hond (liefst labrador). Zorg dat je geen ruzie krijgt met de buren en knap als moeder braaf alle k-karwijtjes die juf niet ziet zitten op school op om te bewijzen dat je een particerende en geen afwezige ouder bent. Ga ook nooit met juf in discussie over hoe haar leermethodes je IADH-kind finaal de vernieling in helpt, maar schuif de schuld op je kind. Anders krijg jij als ouder namelijk de schuld dat het op school niet goed gaat met je kind. Instrueer je kinderen om altijd tegen iedereen sociaal gewenstee antwoorden te geven en overtuigend te liegen mocht de werkelijke situatie anders liggen. Het gezin moet zo veel mogelijk aan het hedendaagse ideaalbeeld van de hulpverlener liggen. Als je niet weet wat voor een modehypes daar bij horen doe je je licht maar op in damesbladen als Libelle of Margriet of kijk je naar Blue-band reclames. Kortom je moet een onmondige, iedereen pleasende, geestenloze, brave ouder worden en dan heb je de minste kans dat zo'n melding als terecht wordt bestempeld.
Ben ik te cynisch? Vast, maar zolang ouders bij voorbaad verdacht zijn en onschuld moeten bewijzen bij een instantie die niet aan waarheidsvinding doet met risico-inschattingslijstjes werkt en bovendien geen verantwoording hoeft af te leggen over eventuele schade en mishandeling die zijzelf aanrichten ben je als gezin net zo vogelvrij als de inwoners van een één of ander bananenrepubliekje. Er is iets heel er grondig mis met de organisatie en rechtspositie van het hulpverleningsstelsel zoals we dat nu kennen en het resultaat voor de kinderen is droevig, statistisch gezien gaat er meer fout dan goed.

Ja, dat klopt inderdaad

Wat Primavera zegt.

Het ligt aan de medewerker die je treft. En zelfs als je zélf een vraag hebt, kan het opeens tegen je keren als je het spel niet kent en de regels niet beheerst.
Mijn fout was: te openhartig over de opvoedproblemen waar ik tegenaan liep ("moeder kan het niet aan" ipv "moeder zoekt handvatten"), en vervolgens in mijn emotie schieten (geen wonder, maar "moeder is labiel" is wel een erg kortdoordebocht conclusie).
En dan was er nog niet eens een melding gedaan, en was ik al jarenlang onderweg geweest om überhaupt hulp te krijgen.
Ja, dat heeft een enorme schade aangericht die, ik kan wel zeggen, jaren van mijn leven heeft verwoest en waar ik nog steeds de gevolgen van ondervind, ook toen het allang was opgelost en rechtgezet.

En toch blijf ik roepen dat er ook goeie bestaan!
Maar zolang het mogelijk is dat je de verkeerde treft, blijf ik zeggen: wees zo vriendelijk mogelijk, zorg ervoor dat er iemand bij je is, bewaar je angsten en emoties voor thuis, kleed je zo netjes mogelijk (vooroordelen voorkomen), probeer de ideale moeder uit te hangen zonder overdreven over te komen, voorkom slachtoffergedrag (ook als het je echt aan alle kanten tegenzit in real life; je moet uitstralen dat je het op een vriendelijke manier onder controle hebt), ga gesprekken niet uit de weg (kan nog meer tegen je werken), sta onderzoeken bij school e.d. toe (je zal niet de eerste zijn waarover ze worden ondervraagd), wees gedoseerd met je assertiviteit maar pas ook op voor onderdanigheid... Laat je niet intimideren of op de kast jagen, want dat is automatisch 1-0 voor hen. Vervang verontwaardiging ("Heeft dat rotmens weer wat over me te zeiken gehad") door zo oprecht mogelijke verbazing ("Is het werkelijk? Ik heb nooit wat gehoord, zelfs niet toen ik laatst vroeg of ze geen last had van ons, met die dunne muren!").

Retemoeilijk, ja. En soms gaat het dwars tegen je natuur in. Maar mócht je een slechte treffen, dan kan dat misschien de schade beperken!

En denk anders maar aan mijn verhaal, dat ik al eerder schreef: ik heb één heel foute gehad, en de schade die is aangericht is enorm (inclusief sneeuwbal-effect) en werkt heel lang na. Maar daar staan drie medewerkers tegenover die heel hard hebben gewerkt om te laten zien dat ze niet allemaal zo zijn. Hou je daaraan vast (zonder de hierboven beschreven "tips" uit het oog te verliezen)!

Kind

Je leest mijn postings blijkbaar niet, anders had je dit niet geschreven. IK WAS AL EENS BIJ MIJN MOEDER WEGGEHAALD en WEET dus wat uithuisplaatsing oplevert.

& het verhaal van AnneJ tonen aan dat het AMK niet zorgvuldig genoeg werkt. Als je blij bent bent een uithuisplaatsing dan heb je een vreselijke thuissituatie gehad. Tien onterechte uithuisplaatsingen maken niet 1 terecht goed of andersom. Het AMK is regelmatig op mij fanatiek overgekomen en dat is een ongepaste instelling die aan beide kanten (onterecht-terecht) vreet.

Medisch handelen

En toch doet het AMK niets anders dan wat wij normaal vinden, zelfs willen, bij lichamelijke klachten. Hoe vaag ook, het wordt helemaal onderzocht. Ieder knobbeltje wordt onderzocht op kanker, duizenden mensen zitten voor niks in de stress dat het weleens zoiets vreselijks kan zijn. En dat vinden we wel acceptabel.
Ik begrijp heus wel het verschil met AMK, maar de werkwijze is dezelfde.

Verschil parel

Nee, Parel, er zit een groot verschil tussen de werkwijzes. Bij medisch onderzoek heeft degene die onderzocht wordt zelf beslissingsrecht, gaat zelf voor onderzoek en wordt niet door een toevallige melding voor een arts gesleurd. Diegene mag bovendien op ieder moment zeggen tot hier en niet verder en als eenmaal bekend is wat er aan de hand is mag diegene zelf kiezen wat voor terapie die wil of zelfs helemaal behandeling weigeren. Ook heeft diegene de mogelijkheid om een second opinion aan te vragen als die het idee krijgt dat de situatie niet goed wordt ingeschat.
Medisch onderzoek doet trouwens aan waarheidsvinding: is het kanker of is het geen kanker? En pas daarna beginnen ze met de therapie. Ze weten namelijk heel goed dat de therapie nadelige gevolgen kan hebben en beslist niet op niet zieke mensen moet worden gebruikt. Er wordt niet zomaar een borst geamputeerd omdat het misschien wel kanker zou kunnen zijn, om daarna te zeggen, sorry foutje, maar liever tien borsten teveel eraf dan één onopgemerkt knobbeltje.
Ook zijn artsen verantwoordelijk als ze foute beslissingen nemen in dit proces en de patiënt er schade van ondervindt. Je kan zelfs schadevergoeding eisen. Als dat ook bij het AMK zou kunnen zou die in no time falliet verklaard kunnen worden wegens veel te hoge kosten versus te weinig baten.
Het gaat niet om de stress van het onderzoek, het gaat erom dat je als onschuldige ouder volkomen machteloos overgeleverd bent aan de goodwill van de hulpverlener die je toevallig treft, die zonder daar verantwoording voor af te hoeven leggen je woorden helemaal kan verdraaien en op boterzachte gronden mag beslissen aan welke woorden van welke partij meer of minder waarde wordt gehecht. Waarom wegen de woorden van een juf bijvoorbeeld zwaarder als die van een ouder? Leidt de PABO tegenwoordig op voor opvoedingsproblemathiek of geeft de PABO meer kennis over de verschillende IADH-kinderen dan een ouder in een jarenlange speurtocht al over het eigen kind heeft vergaard?
Groeten Primavera

Tsjernobyl

En een sproet tot huidkanker verklaren en een hersentumor laten zitten en beginnen te bestralen met afval van Tsjernobyl.

Wat zouden jullie dan voorstellen?

Er zijn namelijk wel veel kinderen die mishandeld worden endie geholpen zouden moeten worden. Hoe zou dat volgens jullie dan moeten als je als omstander zoiets merkt?

Snuggle's

Ja ja dat is natuurlijk zo

En toch vraag ik me af hoe het wel moet. Waarheidsbevinding is nummer 1. En verder? Want zonder AMK zouden we ook niet blij zijn. Daarvoor heb ik iets teveel kinderen gezien die serieus beter af zijn mét het AMK.

Hulpverlening

Het lijkt me duidelijk dat de hulpverlening eerst naar zichzelf kan kijken. Het melden zou niet voorop moeten staan maar het opbouwen van een vertrouwensrelatie en het bieden van deskundige hulp. Verder zou het onmogelijk gemaakt moeten worden dat rapporten opgebouwd worden uit leugens en bedrog. Dat is geen beeld, dat is ouderbashing, het voeren van een betoog waarom ouder ongeschikt is.
Een goede aanzet is al gemaakt met de eigen kracht conferenties, het betrekken van het netwerk.
En verder is het noodzakelijk dat oudere, ervaren en meer deskundige mensen dat moeilijke werk gaan doen en niet adolescente meisjes. Het mantra: in het belang van het kind moet ophouden, dat is allemaal retoriek. En leidt af waar het om gaat. Een kind heeft belang bij zijn ouders en anders bij haar netwerk als dat niet mogelijk is. Ook zal er meer ingezet moeten worden op deskundigheid op het gebied van kinderen met ontwikkelingsproblemen en psychiatrische problematiek: hier ligt een academische uitdaging. En dan niet met gewauwel over evidence based en grootschalige onderzoeken, maar in concrete handvaten zoals je ze hier op OOL kunt lezen bijvoorbeeld. Het moet weer een beetje realistisch worden. En ik ben er van overtuigd dat er genoeg mensen binnen de hulpverlening werken die ook doodziek worden van die maneuvres en het gebrek aan integriteit.
Melden zou alleen nog maar moeten gebeuren bij zware zaken. Ook zou melden anders moeten. Niet met zo'n vreselijke toestand maar gewoon met een vertrouwensarts die toegang heeft tot iedereen en zich eerst eens op de hoogte gaat stellen van de zaak. Die onderzoekscommissies jutten elkaar op en projecteren allerlei onheil die de zaak laat escaleren, net als ZATteams.
En ik vind dat het mogelijk moet zijn dat een kind dat zelf aangeeft in de knel te zitten een neutrale timeout kan krijgen waarna uitgezocht kan worden hoe de zaak is, een beetje zoals het vroegeree JIP - of zoiets, ben het even kwijt- bijvoorbeeld. Ook niet leuk als je hoort dat je kind even elders is, maar dan is er even rust in de tent en hopelijk zijn er verstandige mensen die de zaak weer aan elkaar breien.
Er is vast nog meer over te zeggen, maar de sfeer waarin zaken nu uit elkaar getrokken worden is mensonwaardig en niet integer. Ik zou me doodschamen als ik daar zou werken.

Annej

De beste stuurlui staan aan wal..........

Annej

"Ik zou me doodschamen als ik daar zou werken." Toe maar, zeg. Je bent zelf duidelijk ook niet meer in staat tot een neutrale time-out over dit onderwerp. Ja, er is veel mis, maar er wordt toch ook echt goed werk geleverd hier en daar. Door deskundige mensen. En niet alle ouders zijn zelf de beste bron van informatie. Ze kunnen redenen hebben om te liegen. Ik herinner me nog Baby P. een aantal jaren terug. Die moeder loog alles bij elkaar, met als resultaat een dood jongetje.
Groetjes
Massi

Poehee

annej wat ben jij gewond.
Melden zou alleen nog maar moeten gebeuren bij zware zaken, ja en in de supermarkt mag er alleen tassencontrole worden uitgevoerd bij mensen die daadwerkelijk iets gepikt hebben. Dat zou mooi zijn in een ideale wereld.
gewoon met een vertrouwensarts die toegang heeft tot iedereen en zich eerst eens op de hoogte gaat stellen van de zaak, dat is volgens mij wat het amk doet (heette vroeger bureau vertrouwensartsen, veel betere naam). Alleen doen ze dat eerst eens op de hoogte stellen niet (meer) achter de rug van ouders om zodat je het als ouder meteen te horen krijgt dat er een melding is en dat ze daarom gaan rondvragen.

Hoe het dan wel zou moeten gaan

Ik wil absoluut niet de beste stuurvrouw aan wal zijn, maar ook ik denk dat er wel wat te veranderen is in de jeugdzorg in de breedste zin van het woord, dus niet alleen AMK.
Dat begint al met de houding. Als een medewerker zich nou eens wat minder intimiderend opstelt? June beschrijft het, en ik heb het zelf met Jeugdzorg meegemaakt. De beste manier om bij een potentiële slechte ouder (want schuldig tot het tegendeel bewezen is) reacties op te wekken die zijn/haar positie alleen nog maar hachelijker maken. Huilen? Ouder is labiel. Boosheid? Ouder is inderdaad agressief. Weigeren? Ouder heeft iets te verbergen.
Ik wil absoluut serieus omgaan met het feit dat er kinderen écht zwaar mishandeld en slecht opgevoed worden, dus ik vind (in tegenstelling tot AnneJ) wel dat elke melding moet worden onderzocht. Maar wel op een manier die de deuren open houdt in plaats van stijf gesloten waardoor de ouder direct al vast zit en geen kant meer op kan. Een kat in het nauw maakt rare sprongen. En zelfs een ouder die op eigen initiatief met een instantie contact heeft opgenomen om hulp/begeleiding te zoeken, en opeens onder vuur ligt, maakt rare sprongen!
Als de jeugdinstanties beginnen met hun houding t.o.v. ouders te veranderen, ook al worden ze van enorme gruwelijkheden verdacht, zouden ze heel wat meer voor elkaar krijgen.
Verder moet er een laagdrempelige mogelijkheid bestaan die ouders steunen. Het is me nogal wat, als jij als ouder opeens onder vuur komt te liggen! Je staat er helemaal alleen voor, weet niet wat je overkomt en hoe het spel gespeeld moet worden. Een soort advocaat of ombudsman, die er op toeziet dat alles goed verloopt, dat er geen aannames worden gedaan en feiten worden verdraaid (dit gebeurt helaas vaker dan je denkt), zonder de eventuele feiten die wél zijn gebeurt onder het tapijt te schuiven.
Ook ik heb ooit gedacht: "Waar rook is, is vuur" en heb ooit zelf het contact met een jeugdinstantie opgezocht. Dat moest, in het belang van mijn kinderen. Dat ik bij de verkeerde medewerker kwam, die me intimideerde, dingen verdraaide en feiten verzon, had ik nooit kunnen vermoeden. Ik had godzijdank wel een onafhankelijke derde, maar heel veel ouders hebben dat niet, en kunnen in de grootste problemen komen, zelfs als zij zelf de instanties hebben benaderd, volkomen ter goeder trouw.

Daar zie ik dus heel veel verbeterpunten. Want ik wens niemand het trauma toe dat ik heb opgelopen en mijn leven behoorlijk heeft aangetast. Ik vind van mezelf dat ik redelijk teruggekomen ben, mede dankzij de goede contacten na dat eerste rampzalige contact. Maar ik kan me, hoe ongenuanceerd en niet verstandig ook, heel goed de houding van AnneJ voorstellen. Dit soort zaken gebeuren nog te vaak. En dat is heel slecht voor ouders als AnneJ en ik (en June,), maar ook voor de vele medewerkers die wel in staat zijn hun cliënt op een normale, niet-intimiderende manier te benaderen.

Details

Het zijn natuurlijk belangrijke details. Of je op het matje geroepen wordt bij een vertrouwensarts of bij het meldpunt KINDERMISHANDELING maakt een groot verschil. Hoe die man of vrouw ook zijn haar werk goed of fout doet er is nog een suggestie van hulpverlening en vertrouwelijkheid en de mogelijkheid dat iemand bezig is met een oplossing en niet met een overtreding.
O, en en dat het niet openlijk gaat maar achter je rug, daar heb je een punt e.j. ook niet fijn maar of dat opweegt tegen de openlijke schande dat het meldpunt KINDERMISHANDELING op de stoep van de school van jou kind staat vraag ik me af. Hier gaat het in beide gevallen ook of iemand zijn haar werk integer doet en ook de school is gehouden aan vertrouwlijkheid mocht dat gebeuren.
En ik denk dat ik toch liever praat met een academisch opgeleid iemand dan met een juffrouw.
En Massi, het is natuurlijk raar dat alle ouders benaderd worden of ze de moeder van baby P zouden kunnen zijn, omdat dat in enkele gevallen voorkomt.
Vroeger stond liegen op je voorhoofd, maar dat geloof je toch zeker niet. En ik vind het immoreel om dan met ontoelaatbare praktijken als die rapporten met een bombardement aan suggesties maar eens te kijken wat er van waar zou kunnen zijn. Kijken hoe moeder zich hier uit gaat redden. Niet dus. Dat valt niet te beoordelen en geeft alleen maar onnodige escalatie op valse gronden.
Dat is allemaal disproportioneel en niet oplossingsgericht maar veroordelingsgericht.
En ja Monet, een klacht is een advies voor verbetering. Het kan niet zo zijn dat een instelling van de gemeenschap zich onttrekt aan kritiek en reflectie.

Zware zaken

Maar hoe weet je van te voren al dat iets een zware zaak is? Dat zal je dus eerst uit moeten zoeken. Kennelijk doet het amk dat dus niet op de goede manier, maar vind je wel dat er zoiets als dit moet zijn? Ik wel namelijk.
Ik denk ook dat er al een aardige drempel is opgeworpen door het feit dat je niet meer anoniem kunt melden. Daarmee ondervang je al al iets meer het melden door mensen die je een hak willen zetten.

En natuurlijk ben ik het met je eens dat hulp gericht moet zijn op ondersteuning van het gezin en dat er niet direct ingezet moet worden op een uhp.

Snuggle's

Alternatief

Het alternatief is oorlog tussen ouders en hulpverleners, een gewapende vrede. En ja, die boodschap draag ik wel uit. Als je hulp zoekt moet je rekening houden met justitie, je kunt beschuldigd worden van de problemen van je kind waar je juist hulp voor zoekt.

Zware zaken

Ik weet dat er bij het AMK ook heus flauwe meldingen worden afgevangen maar zaken als een keer geschreeuw horen of een kind een keer zonder jas op straat of een kind dat zijn broek een keer laat zakken op het schoolplein, dat zijn geen zaken waar je met zwaar geschut op af moet. Je moet er niets mee, dat is disproportioneel. En iedereen opsporingsambtenaar maken met die meldingsdrift voor meteropnemers is dat ook.

Belle

Beschrijft goed wat een schok dat is dat je voor hulp komt en dan geconfronteerd wordt met justitie. Je bent als ouder geen rechtspersoon meer maar een verwaarloosbaar aanhangsel van je kind. Terwijl je in de houding staat om voor je kind op te komen en zijn haar belangen te verdedigen. Dat recht moet je bevechten? En dat is een kwetsbaarheid die ALLE ouders met zorgenkinderen te wachten staat. Kun je maar beter weten.

Primavera

en Primavera brengt dat het beste onder woorden. Nog veel nuchterder en ja, cynischer. Belle en ik, sorry dat ik je even meeneem, hebben nog bepaalde illusies dat het wel zou kunnen werken als je maar...

Gebrek

En dat gecombineerd met een ondoordringbaar stelsel van hulpverlening, met wachtlijsten, bureaucratie en gebrek aan passende hulpverlening dan krijg je dat hulpverleners en meldingsonderzoekers er alleen nog maar voor zijn om te beoordelen of moeder het wel redt, terwijl moeder en kind verzuipen. Nee, hulp zoeken is vragen om je veroordeling.