Adoptie van "geroofd" kind, geen dna-test
Vandaag in Trouw artikel over de uitspraak van de rechter inzake de adoptie van een mogelijk
"geroofd" kind.
Een geadopteerde Nederlandse jongen hoeft geen DNA-test te ondergaan om vast te kunnen stellen of hij de geroofde zoon is van een echtpaar in India. De jongen mag zelf bepalen of en wanneer hij zich in zijn biologische afkomst gaat verdiepen, zo maakte de rechtbank van Lelystad gisteren bekend.
wat achtergronden in een ouder artikel: http://www.trouw.nl/tr/nl/4324/Nieuws/article/detail/1104094/2010/06/05/Ouders-eisen-via-DNA-test-kind-rsquo-terug-rsquo.dhtml
Ik vind het een vreemde uitspraak. Ondanks het uitgangspunt dat het belang van het kind voorop wordt gesteld vind ik dat de ouders toch ook rechten hebben.
Tsjor is verstrikt
Tsjor:
"Nog sterker, volgens deze redenering heb je in een klap het probleem van kinderontvoering opgelost: het bestaat niet, want dan zou er zoiets moeten zijn als biologische ouders en die hebben juridisch gezien geen enkele status. Daarmee heb je ook alle kinderen vogelvrij verklaard: wie ze te pakken krijgt mag ze houden."
Jups, en je bent vestrikt geraakt in een typisch Lavelliaanse reductio ad absurdum. Ga nu terug in het draadje en probeer aan te wijzen waar Miriam en jij ontsporen.
Het echte probleem draait om de combinatie van
1. bewijslast
2. wens-van-het-kind
3. legalisatie via adoptie.
In dit geval zijn er serieuze redenen om te denken dat het kind geroofd is, maar die roof is via de adoptie ahw gelegaliseerd, of 'witgewassen'. Vervolgens zijn er problemen met de bewijslast, en vooral, met de wens-van-het-kind om niet mee te werken aan het verzamelen van die bewijzen. Bij kinderslavernij zou dat fundamenteel anders liggen, omdat een kind in die situatie wel mee wil werken, omdat een kind niet in die situatie wil blijven, en/of de rechter cq kinderbescherming wat doortastender zal beslissen.
Daarom is het verder weinig zinvol om je te focussen op de juristerij, die uiteindelijk slechts een model van de werkelijkheid is. De bio-ouders blijven eeuwig betrokken, blijven zich eeuwig afvragen waar hun kind is. In dit specifieke geval is het mogelijk, dat het betrokken kind zelf, als hij 18 is, alsnog wil. Hij is dan meer los van zijn ouders, maar ook los van het risico dat hij terugmoet. Daar kunnen de ouders op wachten, en als ze willen, kunnen ze alvast hun DNA doneren vor een test.
Puinhoop
Tsjor:
"Wellicht kun je dan aangeven hoe ouders kunnen weten dat ze geen juridische ouder meer zijn over hun ontvoerde kind?"
Misschien zijn ze dat nog steeds. Dat hangt namelijk af van het Indiase recht, waarna we de kronkels van het internationaal burgerlijk recht betreden.
Als ze nooit officieel afstand hebben gedaan, zijn ze nog steeds juridisch ouder. Maar tegelijk zijn er andere mensen, die ook juridisch ouder zijn, via een soort van 'heling'.
De situatie is te vergelijken met de puinhoop, die je kunt creëren door als nederlander in de VS te trowuen, maar je huwelijk niet in NL te melden. Dan kun je in NL nogmaals trouwen -met iemand anders. Of je trouwt nog een keer, maar deze keer in Australie, waarna je de optie voor huwelijk nummer 3 openhoudt. Angelsaxische landen zijn helemaal gevoelig voor dit soort gerommel, omdat ze geen GBA hebben zoals NL dat heeft. Verdere complicaties zijn mogelijk als je in NL scheidde via flitsscheiding, waarna je voor sommige landen wel, en andere niet gescheiden bent. Vergelijkbaar met de problemen rondom islamitische scheiding/verstoting (en/of een polygaam huwelijk), die sommige landen erkennen en andere niet.
Wijsheid
'Jups, en je bent vestrikt geraakt in een typisch Lavelliaanse reductio ad absurdum.' Ik heb in elk geval laten zien waar dat 'absurdum' ligt.
Tinus_p, ik heb geen zin om het hele draadje terug te lezen. Eerder heb ik al een samenvatting geven van de punten waar Mirjam en ik het over eens zijn. Maar er blijft voor mij toch één punt liggen en dat is de vraag in hoeverre ouders waarvan het kind geroofd is recht hebben om te weten of een kind waarvan zij vermoeden dat het hun kind is ook echt hun kind is.
Of andersom: wat doe je met een adoptie als op een later tijdstip het vermoeden naar boven komt dat het kind niet afgestaan is uit vrije wil en met instemming van de ouders.
Wat betreft de wens van het kind: het kind is niet altijd 12 geweest. Maar dat punt heb ik al een paar keer aangehaald. Voor de rechter is het nu een relatief eenvoudige oplossing van een ingewikkeld probleem.
Ik moet in dit verband denken aan Salomo en het verhaal waarvan hij de aanduiding 'wijs' heeft ontvangen. Twee vrouwen uit hetzelfde huis, ongeveer gelijktijdig bevallen. 's nachts sterft een van de twee kinderen. De volgende dag denkt de moeder van het dode kind dat de andere vrouw haar kind geroofd heeft. Twee kijvende vrouwen, die er niet uit komen. Salomo vraagt om een zwaard om het kind in tweeën te delen. De ene vrouw wil dat niet: geef het kind dan maar aan haar. De andere vrouw zegt: als ik het kind niet kan hebben, dan zij ook niet. Degene die bereid was om het kind af te staan omwille van het leven van het kind kreeg het kind: zij is de moeder, aldus Salome. (1 kon.3,16-28)
Dat was nog lang voor de tijd van het DNA. Maar eigenlijk is de wijsheid tijdloos.
Tsjor
