Adoptie van "geroofd" kind, geen dna-test

Beperkt

Pluk:"Ondanks het uitgangspunt dat het belang van het kind voorop wordt gesteld vind ik dat de ouders toch ook rechten hebben. "
Maar niet op het bloed/dna van het kind. Nog even geduld hebben. Misschien wil kind op enig moment zelf wel weten wie zijn ouders zijn.
Groet,
Miriam Lavell

Miriam

Jouw argument heeft waarschijnlijk maar een beperkte geldigheid. Het belangrijkste argument (voorzover ik dit kan opmaken uit het artikel): Contact met het Indiase echtpaar zou de jongen ’ernstig ontregelen’ en is volgens de rechters niet in zijn belang. En in familierechtszaken weegt het belang van minderjarigen het zwaarst.
Dus ik vermoed dat een DNA-test wel afgedwongen kan worden als de jongen 16 is (misschien al bij 14). Niet omdat hij dan meerderjarig is, maar het "ontregelen-argument" verliest dan aan gewicht (tov het belang van de vermeende ouders).

Dat denk ik niet

Pluk:"Het belangrijkste argument (voorzover ik dit kan opmaken uit het artikel): Contact met het Indiase echtpaar zou de jongen ’ernstig ontregelen’"
Ja, dat is een standaard argument. Hetzelfde argument waarom de IND dat meisje (hoe heet ze ook weer) niet meer terug mag sturen naar haar eigen land.
Er is family life en dat heeft niet alleen betrekking op het gezin waarin het kind is opgegroeid, maar ook op de school, de cultuur, de omgeving. Kind is hier gewend, niet in India.
Maar het belangrijkste argument is dat het kind (12) zelf niet wil. Dat argument zal alleen maar zwaarder wegen als het kind 16 is. Tegen die tijd heeft het kind volledige zeggenschap over de eigen lichamelijke integriteit. De stem van ouders (al dan niet biologisch) komt dan volledig op het tweede plan.
Groet,
Miriam Lavell

Adoptie

Ik snap de uitspraak van de recher wel. Betreffende jongen is 12 jaar en dus speelt zijn eigen mening ook een belangrijke rol. Voor zijn eventueel biologische ouders is het natuurlijk wel heel moeilijk. De onzekerheid of dit nu echt hun zoon is kan ik me nauwelijks voorstellen. Over de rol van de adoptie ouders kan je weinig stellen. Je weet niet hoe ze hier mee omgaan. Misschien is de jongen zelf ontzettend bang en verdrietig en kiezen de adoptie ouders er dus voor om hun zoon te beschermen. Zonder de familie te kennen kun je hierover geen uitspraken doen.

Adoptie vind ik trouwens wel een fantastische oplossing als er geen biologische ouders zijn of als de biologische ouders niet voor het kind willen zorgen. Natuurlijk is het allermooiste als een kind geadopteerd kan worden binnen de familie of binnen de eigen gemeenschap maar als dat alternatief er niet is dan is internationale adoptie een goede oplossing. Hoe goed een weeshuis ook is het is nooit zo goed als een eigen familie hebben, biologisch of door adoptie.

Via de familie van mijn man ben ik betrokken geraakt bij de adoptie van geestelijk en lichamelijke gehandicapte kinderen uit Oekraine en Rusland. In deze landen (en veel andere landen) komt het vaak voor dat gehandicapte kinderen bij de geboorte worden afgestaan. Dit is deels vanwege armoede en deels vanwege het sociale stigma wat er rust op het hebben van een gehandicapt kind. Deze kinderen komen in een weeshuis terecht. De zorg is daar gemiddeld helemaal niet slecht al ziet het er misschien soms wat oud uit maar de weeshuizen zijn over het algemeen niet echt slecht. Echter als deze kinderen 5 of 6 jaar zijn worden ze overgeplaatst naar een instituut voor gehandicapte kinderen en volwassenen waar de omstandigheden zeer slecht zijn. Er is geen therapie beschikbaar en de kinderen brengen meestal het grootste deel van de dag in bed door, verdoofd door de medicijnen. Een groot deel van deze zeer kwetsbare kinderen sterft in de eerste jaren na de overplaatsing aan bijvoorbeeld griep of longontsteking. De enige hoop die deze kinderen hebben is meestal internationale adoptie. Vanwege het stigma dat rust op deze kinderen is plaatselijke adoptie vaak geen mogelijkheid. Het komt wel voor natuurlijk maar er zijn simpelweg niet genoeg families die ‘zo’n kind’ willen. Dan is het enige wat rest internationale adoptie. Niet dat mensen uit andere landen in de rij staan voor die kinderen. Ook daar willen de meeste mensen het liefst een gezonde baby adopteren maar ze zijn er wel. Elk jaar worden op deze manier toch een aantal kinderen binnen een gezin geadopteerd terwijl ze anders in een instituut zouden liggen te creperen. Voor deze kinderen is geen ander alternatief. Natuurlijk als de mentaliteit van de maatschappij zou veranderen dan zouden deze kinderen gewoon bij hun biologische ouders kunnen blijven. Hopelijk gaat dat ook gebeuren maar voor de kinderen die nu in weeshuizen zitten zal dat te laat zijn. Hun enige hoop is dat er iemand is die hun zal willen adopteren.

We zijn hier helemaal niet beschaafder verder. Hier aborteren we 94% van de kinderen met down voor die tijd al (statistieken van de VS maar zal hier niet veel anders zijn) dus de beschaving is hier ook ver te zoeken.

Ik wil er ook nog aan toevoegen dat het niet alleen om gehandicapte kinderen gaat maar dat er ook juist veel oudere kinderen op zoek zijn naar een gezin. In oekraine worden deze kinderen meestal op hun 16de uit het weeshuis gehaald en vanaf dat moment staan ze op zichzelf. Een groot deel wordt natuurlijk drugs verslaafd en komt terecht in de prostitutie. Ook voor deze groep is adoptie vaak de enige oplossing.

Nou, ik denk niet dat statistieken van de vs hier hetzelfde zijn

Je kunt daar althans niet van uit gaan. En ik vind het ook helemaal geen teken van onbeschaving, wat een onzin zeg. Ik heb ook ervaring met internationale adoptie, in de nabije familie, en daardoor ook met meerdere gezinnen met vergelijkbare ervaringen, en het is in die gevallen niet goed gegaan.
Overigens: ervaringen uit de VS: laatst nog een schrijnende documentaire gezien over internationale adoptie van inderdaad Russische kinderen die daar dan toch niet blijken te bevallen, want teveel vlekjes, en die vervolgens gewoon weer terug worden gestuurd.
Mirriam, ik denk dat het welzijn van het kind zelf ook een nogal Westers concept is. In veel landen en culturen is een kind een onderdeel van een geheel en heeft als zodanig zelf veel minder in te brengen, zijn beslissingen en meningen vaak de opvattingen van de groep.

Waar wel op?

Mirjam: 'Maar niet op het bloed/dna van het kind.' Waar ouden ouders wel recht op hebben? Deze Inase ouders in elk geval nergens op. Zelfs niet eens het recht om te weten of dit hun kind is.

Tsjor

12 jaar

De Indiase ouders zijn al in 2007 begonnen met hun 'çlaim', toen was het kind dus nog geen 12 jaar en konden de pleegouders nog voor hem beslissen. Pleegouders hebben het altijd geweigerd.

Tsjor

Kosten deskundigenonderzoek

Ik was nog meer 'verbaasd' over het oordeel dat de ouders de kosten van het deskundigenonderzoek (die de evenwichtigheid van de jongen en zijn beslissing beoordeelde) moeten betalen: meer dan 4000 euro.

Tsjor

Nergens

Tsjor, deze ouders zijn mogelijk misschien de ouders van dit jongetje, maar misschien ook niet.
Ik denk dat ze geen rechten kunnen halen bij het jongetje en het gezin. Wel bij de adoptieclub.
En via dat, mogelijk vervolging voor mensenhandel, zou ik mij voor kunnen stellen dat een rechter via enige weg het afstaan van dna materiaal zou kunnen verlangen. Maar met het enkele doel om die adoptieclub te kunnen vervolgen. Uitdrukkelijk niet met het doel deze ouders weer in contact te brengen met hun gestolen kind.
Hoe triest het ook is, dat kind en zijn echte ouders hebben met de kwestie niks te maken. Ze hoeven er dan ook geen onnodige last van te ondervinden.
Groet,
Miriam Lavell

Ja, dat!

Dat is pas echt idioot, die mensen moeten ruim vierduizend euro ophoesten en zijn dagloner in India - dat lijkt me een bijzonder onredelijke eis. En dat terwijl die jongen dus misschien *wel* hun eigen zoon is. Hoe komt zo'n rechter erbij?
Groetjes
Massi

Wie dan wel?

Massi, als deze ouders, de eisers in de zaak, niet moeten betalen, wie moet het dan wel betalen?
Ik snap wel dat die eis een extra drempel opwerpt en dat dat extra oneerlijk voelt, maar het is niet als drempel bedoeld. De eiser betaalt, zo simpel is het.
Het zou daarom beter zijn als de eiser in dit soort zaken niet een paar bestolen ouders is, maar een strafvervolger.
Het echte schandalige is natuurlijk dat de kwestie van gestolen kinderen bekend is, dat ook bekend is welke partijen daarbij op zijn minst betrokken waren, maar dat niemand iets doet. Dat die ouders de enigen zijn die met hun armzalige hutje en mudje op pad moeten.
Groet,
Miriam Lavell

Wie dan wel?

In p[rincipe hebben de ouders niet gevraagd om het deskundigenonderzoek, maar heeft de rechtbank dat gevorderd. Dus het zou logisch zijn dat de rechtbank het deskundigenonderzoek dan ook betaalt. De ouders zouden zelf het DNA-onderzoek moeten betalen als ze dat mochten laten uitvoeren (en verhalen op de kidnappers)

Maar bij het ontbreken aan die logica stel ik een andere onlogische redenering voor: alle mensen die kinderen hebben, die er niet aan moeten denken dat hun kind zomaar wordt weggeroofd, en dat zij vervolgens hun kind terugvinden in een vreemd land, waar zij vervolgens geen enkel recht blijken te hebben om te kunnen bewijzen dat het kind ook echt hun kind is.

Dat kan door vrijwillig te ondersteunen bij deze organisatie:

http://www.againstchildtrafficking.org/category/pap/nagarani/

Against Child Trafficking
[email protected]
0610213224

Ik hoop dat de Indiase ouders via deze weg toch mogen ervaren dat er in Nederland mensen zijn die met hen meeleven.

Tsjor

Dat bijt elkaar niet

Mirreke:"Ik denk dat het welzijn van het kind zelf ook een nogal Westers concept is. In veel landen en culturen is een kind een onderdeel van een geheel en heeft als zodanig zelf veel minder in te brengen, zijn beslissingen en meningen vaak de opvattingen van de groep. "
Het concept 'family life' uit het internationale verdragsrecht is daar geheel mee in overeenstemming. Het beschouwt het kind niet alleen als onderdeel van zo'n geheel, maar ook als rechthebbende op dat geheel. Het is precies dat concept dat gemaakt heeft dat dat meisje (wie was het ook weer) niet terug gestuurd mocht worden naar, was het Afghanistan?
Welzijn van het kind betekent ook deel kunnen nemen aan dat leven waar dat kind aan gewend is en deel kunnen zijn van dat geheel waar het het grootste deel van het leven al deel van is.
Waar het Westerse kind wel wat in te brengen heeft is wie er wat aan zijn lichaam doet. De eenvoudige handeling van het afnemen van DNA hoeft ook een kind, zeker een 12 jarige, laat staan een 16 jarige, zich niet zomaar te laten gebeuren. Dat heeft niks met zijn welzijn te maken, maar met kinderrechten waarin ook zelfbeschikking en lichamelijke integriteit met het klimmen der jaren een steeds grotere rol speelt.
Bijvoorbeeld: bij kinderkanker overleggen dokters uiteindelijk, in ieder geval vanaf een jaar of 12, met het kind of er nog behandeld gaat worden en hoe dan.
Dat kan ook behandelen of juist niet meer behandelen zijn, tegen de wens van de ouders in.
Groet,
Miriam Lavell

Wat dacht je zelf?

tjor, stel je voor dat je eigen kinderen morgen een oproep krijgen van een rechtbank om hun DNA af te staan omdat iemand uit een ver vreemd land claimt dat het zijn kinderen zijn.
Vind je dan dat jouw kinderen daar aan mee moeten werken?
Groet,
Miriam Lavell

Geen kind

Mirjam, op www.rechtspraak.nl staat de volledige tekst van de uitspraak. Omdat de ouders geen DNA-onderzoek mogen doen kunnen zij ook niet bewijzen dat er sprake is van kidnapping (voor Nederland is dat geen reden om het alsnog toe te wijzen) en kunnen zij dus ook niets verhalen bij de kidnappers (die overigens in India wel al zijn vervolgd, maar ik weet niet op welke basis).

Van deze zin snap ik niets: 'Hoe triest het ook is, dat kind en zijn echte ouders hebben met de kwestie niks te maken. Ze hoeven er dan ook geen onnodige last van te ondervinden.

Wat ik van de uitspraak begrijp is dat de rechtbank in eerste instantie het verzoek om een DNA-onderzoek wel wil toekennen. Maar op basis van het deskundigenrapport en de wensen van het kind niet.
Daar blijft iets vreemds mee aan de hand, want in de uitleg blijkt dat het kind vooral bang is dat zijn biologische ouders hem mee willen nemen naar India. Dat de ouders verklaren dat ze dat niet zullen doen is voor de rechter niet voldoende: de interpretatie van de jongen telt; en de rechter voegt eraan toe: misschien willen de biologische ouders straks wel weer iets anders.

Ik vind het eigenlijk al heel wat dat je vrijwillig ervan af zou zien om je kind weer bij je te willen hebben, als duidelijk is dat dat je ontvoerde kind is. Vooral ook omdat de pleegouders geen enkel kontakt wilden met de mogelijke biologische ouders: je weet dan niet eens bij wie je je kind achter laat.

En dit begrijp ik echt volledig niet: 'Uitdrukkelijk niet met het doel deze ouders weer in contact te brengen met hun gestolen kind.' Wanneer houdt het recht van ouders op kontakt met hun ontvoerde kind dan op? Als het kind lang genoeg ontvoerd is? Als het in een rijker land is gekomen? Moet je elke ontvoering dan niet rustig even afwachten hoe dat uitpakt voor het kind, misschien wordt het kind er wel gelukkig? Kun je dan niet beter bij elke ontvoering al meteen stoppen met zoeken, want wie weet wat je overhoop haalt? De kinderen van Argentinië, Spanje, Maori-kinderen, Madeleine... of al die Indiase kinderen, want dit kind is niet het enige. Als je het doortrekt kun je je zelfs afvragen waarom ontvoerders strafbaar zijn; als ze er maar voor zorgen dat kinderen naar een beter land gaan. Of minstens die intentie hebben.

Tsjor

Heb jij je kinderen gestolen?

tsjor:"Omdat de ouders geen DNA-onderzoek mogen doen kunnen zij ook niet bewijzen dat er sprake is van kidnapping "
Dat moeten zij ook helemaal niet doen. Ze zijn het openbaar ministerie niet. Ik begrijp dat er nu aangifte in Nederland is gedaan tegen de ouders als medeplichtigen aan ontvoering. Ik vrees dat het niet van vervolging zal komen. De misdaad is in India gepleegd. Niet in Nederland.
tsjor:"Van deze zin snap ik niets: \'Hoe triest het ook is, dat kind en zijn echte ouders hebben met de kwestie niks te maken. Ze hoeven er dan ook geen onnodige last van te ondervinden. "
Wat snap je niet? Dat kind en zijn echte ouders, dat zijn die Nederlandse, hebben geen weet van ontvoeringen oid.
tsjor:"Daar blijft iets vreemds mee aan de hand, want in de uitleg blijkt dat het kind vooral bang is dat zijn biologische ouders hem mee willen nemen naar India. Dat de ouders verklaren dat ze dat niet zullen doen is voor de rechter niet voldoende"
En wat snap je daar niet aan dan? Het is voor de rechter niet voldoende, want het is voor het kind niet voldoende. Waarom in vre-des-naam zou je dat kind belasten met die angst? Dat kind heeft niks verkeerd gedaan.
tsjor:"Ik vind het eigenlijk al heel wat dat je vrijwillig ervan af zou zien om je kind weer bij je te willen hebben, als duidelijk is dat dat je ontvoerde kind is."
Dat mag je vinden, maar hoe zit dat nou toch met dat kind? Die is nu al bang kennelijk. Stel je voor dat het allemaal toch niet waar blijkt te zijn. Wat denk je, dat dit gedoe zonder enige impact van dit kind afglijdt? Waarom zou je een kind daarmee belasten? Wat beschermt jouw kinderen tegen zo'n verzoek?
tsjor:"Wanneer houdt het recht van ouders op kontakt met hun ontvoerde kind dan op? Als het kind lang genoeg ontvoerd is?"
Ja. Dat moet je zo langzamerhand wel weten. Tijd is de factor. Niks meer en niks minder.
tsjor:"Als het in een rijker land is gekomen? Moet je elke ontvoering dan niet rustig even afwachten hoe dat uitpakt voor het kind, misschien wordt het kind er wel gelukkig? "
Je moet het niet in het belachelijke trekken. Daar worden je argumenten bepaald niet beter van.
Nog een keer: wat zou jij doen als jouw kinderen plots zo'n DNA verzoek op de mat krijgen? En denk nou niet dat er geen scenario denkbaar is waarbinnen de goegemeente toch nog begint te twijfelen of jij die kinderen misschien niet gestolen hebt.
Groet,
Miriam Lavell

Mirjam

Als ik een kind zou hebben geadopteerd, in de volle overtuiging dat het kind door arme ouders was achtergelaten, zielig, zielig. En ik als reddende engel. En als ik dan na ongeveer vijf jaar zou horen dat er biologische ouders zijn die wanhopig op zoek zijn naar hun kind en denken dat mijn geadopteerde kind hun ontvoerde kind is. Ja, dan zou ik nog vóórdat het kind 12 was DNA laten afstaan.
Ik zou mijn kind direct inlichten over de situatie. Ik zou uitleggen dat een leven niet gebaseerd mag zijn op leugens of verkeerde ideeën of op een misdaad. Ik zou ook uitleggen dat het niet vanzelfsprekend is dat het kind dan terug moet naar de biologische ouders, maar dat dat een tweede vraag is, niet een eerste. Dat je dar pas over kunt denken als je weet óf die mensen de biologische ouders zijn.
Ik zou de biologische ouders willen ontmoeten en met hen willen spreken. En alles in zo goed mogelijk overleg willen doen. Zodat zij begrijpen dat ik niet de ontvoerder ben, dat ik van hun kind evenveel ben gaan houden als zij van hun kind houden. Dat ik net als zij het beste voor het kind wil. En dat dat op de eerste plaats duidelijkheid over de mogelijke achtergronden betekent. Ik zou mijn kind daarin bijstaan, ook in de verwarring die het oplevert. En ik zou blij zijn dat het een intelligent en rustig, evenwichtig kind is, en het vertrouwen uitspreken dat hij die verwarring aankan. Van de problemen die daarop zouden volgen zou ik altijd de notie hebben dat die problemen niet door de biologische ouders zijn ontstaan, maar door de ontvoerders. En dat we allemaal, ik als pleegouder, kind als mogelijk ontvoerd kind, en de biologische ouders moeten dealen met de gevolgen van een misdaad die anderen hebben begaan.
IK zou nooit de kop in het zand willen stoppen en dromen dat je op die manier je kind een evenwichtige ontwikkeling door kunt maken. Alleen al de langslepende procesgang van nu, die heftig is doordat pleegouders en kind niet meewerken, alleen dat is al meer onrust dan je met een goed overleg, met eerlijkheid en duidelijkheid had gehad.
Ik wil niet eens een fiets in huis hebben als ik later hoor dat die gestolen is. Maar met een kind kan ik me voorstellen dat het ter discussie staat waar het kind later opgroeit. Financiële overwegingen zouden daarbij geen rol mogen spelen. Als ik in staat zou zijn om een groot bedrag (buitenlandse informatiebronnen hebben het over 35.0000 dollar) kan betalen om een kind te adopteren kan ik datzelfde bedrag ook betalen om de familie van dat kind te ondersteunen, zodat het kind het én beter heeft én bij de eigen ouders kan blijven. Als dat kind het zou willen. Of ouders anderszins financieel in staat stellen om hun kind te bezoeken als het hier blijft. Ik zou dan informatie sturen (hoeven pleegouders nu ook niet) en er altijd rekening mee houden dat er biologische ouders zijn die interesse hebben in hun kind. En dat een misdaad de basis was voor mijn geluk.

Tsjor

Nog een keer

tsjor, ik geloof je niet.
Maar los daarvan: schrijf nu nog eens wat je allemaal zou doen in het geval dat je ervan overtuigd bent dat het kind dat je hebt _niet_ van diefstal afkomstig is.
Groet,
Miriam Lavell

Ook de kidnappers

Mirjam, ook de kidnappers in India zijn gevrijwaard van ontvoering van dit kind, het is namelijk niet te bewijzen dat het hun kind is.

Ik snap het nog steeds niet goed. Overburen hadden een bedrijfsauto gekocht. Trots, hele familie kwam kijken. End e familie uit Duitsland. In goed vertrouwen gekocht. Tot er observanten kwamen. Bleken er op ehtzelfde moment twee dezelfde auto's met hetzelfde kenteken rond te rijden. Mensen zijn wel de auto kwijt. Goed van vertrouwen maakt dan geen moer uit.
Autohandelaren hadden beter kinderen kunnen verhandelen.

Tsjor

Herhaling

Mirjam, copy/paste. Tsjor

Andere vraag

Wat vind je van adoptie, tsjor? Ik krijg door je woordgebruik "En ik als reddende engel." en "Als ik in staat zou zijn om een groot bedrag (buitenlandse informatiebronnen hebben het over 35.0000 dollar) kan betalen om een kind te adopteren kan ik datzelfde bedrag ook betalen om de familie van dat kind te ondersteunen" dat je niet zo'n voorstander bent.
Het is zelfs alsof je meent dat deze ouders sowieso dader zijn van 'iets'.
Groet,
Miriam Lavell

Pleegouder

Mirjam, ik ben zelf pleegouder geweest van een Surinaams meisje. Rond de beslissing om de voogdij over te nemen van dit meisje hebben we (ik was toen nog getrouwd) heel wat gesprekken gehad. Eén ervan was het financiële aspect: helpen we haar niet beter als we haar moeder financieel ondersteunen. Daar zijn rekensommetjes voor te maken: wat kost het ons als we haar meenemen naar Nederland, wat zou je met dat geld in Suriname kunnen doen (heel veel meer). Pas toen duidelijk werd dat moeder helemaal niet wilde zorgen, niet kwam opdagen op de adressen waar we het meisje achterlieten etc., toen pas hebben we de stap gezet en voogdij overgenomen (na onderzoek van jeugdzorg in Suriname en uitspraak van de rechter). In het besef dat dit meisje vatbaar was voor elke malloot die bij moeder langs zou komen. Ook in het besef dat in Nederland hele hordes familie zouden kunnen komen opdagen (is overigens niet gebeurd, alleen een verdwaalde opa in Amsterdam).
Adoptie kan redding zijn voor een kind. Adoptie is echter ook handel geworden. Je kunt vooraf supergoed je best doen om jezelf ervan te overtuigen dat je in het ene verhaal zit. Terwijl je (ongewild en onbedoeld) toch in het andere verhaal verzeild bent geraakt. Dat moet je weten. Daar moet je rekening mee houden. En daar moet je mee omgaan als het op je bordje komt.

Tsjor

Aha

tsjor:"Terwijl je (ongewild en onbedoeld) toch in het andere verhaal verzeild bent geraakt. Dat moet je weten. Daar moet je rekening mee houden. En daar moet je mee omgaan als het op je bordje komt."
Je vindt dus eigenlijk dat deze ouders op voorhand en welbewust ervoor gekozen hebben mogelijk een gestolen kind te adopteren.
Tsja, dat kleurt je mening wel natuurlijk.
Hoe betrouwbaar acht jij die 'helpontvoerdekinderen' organisatie? Zou dat niet net zo goed handel kunnen zijn? Hoe betrouwbaar is hun werk?
Groet,
Miriam Lavell

Advocaat van de ouders

Op voorhand vertrouw ik geen enkele organisatie. Maar ik heb het gevraagd aan de advocaat van de biologische ouders(het woordje 'echte' is in deze situatie ingewikkeld, je hebt biologische ouders en adoptieouders, die ook de juridische ouders zijn).
Ik vertrouw de advocaat in deze. Ik heb gevraagd wat ik kan doen om die ouders te helpen het bedrag te betalen. Zij gaf bovenstaande website door, de organisatie was eerder al ooit genoemd in artikelen, omdat zij vliegticket en onderdak hebben verzorgd voor de ouders.
Dt vind ik dan genoeg betrouwbaarheid.

Tsjor

Tsja

En dat vind ik nou naief.
Groet,
Miriam Lavell

Dus

Als er meer mensen zijn die het op zijn zachtst gezegd vreemd vinden dat deze ouders nu de rekening moeten betalen van een onderzoek dat door de rechtbank zelf is gevraagd en bedacht: draag je steentje bij.

Tsjor

Liever naïef

Ik neem dan liever het risico van naïviteit, dan dat ik het normaal vind wat deze ouders in Nederland hebben aangetroffen.

Tsjor

Overigens

tsjor:"'echte\' is in deze situatie ingewikkeld"
Nee. Die Nederlandse ouders zijn zijn echte ouders. Bij hen is hij geworteld, zij hebben hem grootgebracht.
Biologie is niet zo relevant in ouderschap.
Groet,
Miriam Lavel

Prioriteit

'Biologie is niet zo relevant in ouderschap.' Onzin. Als je van biologisch ouderschap af wil komen moet je toch altijd nog via een rechter. De buurvrouw kan het niet voor je doen. ´Ik heb even geen zin meer´ is ook niet voldoende. Daar bemoeit de samenleving zich dan toch mee, in de vorm van onderzoeken door officiële kinderbeschermingsinstanties. Omgekeerd: juridisch ouderschap kun je via de rechter krijgen. Maar biologisch ouderschap niet. Tot nu toe is het niet mogelijk de genen kunstmatig over te planten. En het erfelijk materiaal van de kinderen die je gedragen hebt kun je nog niet uit je bloed laten halen.

'Geworteld zijn' is een relatief begrip: het eerste levensjaar (die volgens sommige psychologen cruciaal zijn) was het kind bij de biologische ouders die toen ook nog de juridische ouders waren en daar ook nooit afstand van hebben gedaan. Daarna is het kind vijd jaar bij adoptie-ouders. Dan wordt duidelijk dat er iets niet klopt. De tegenwerking van de pleegouders heeft die periode van 'geworteld zijn' verlengd vanaf 2007 tot nu toe. Maar ik ben dus niet van mening dat je dat positief moet benaderen. Als de buren de auto langer hadden kunnen houden was het niet meer hun auto geworden. Tot de misdaad was verjaard.

Tsjor