kind uit huis laten plaatsen, graag van me afpraten

Diyer schreef op 11-05-2022 om 09:04:

[..]

Ik zie dit soort momentjes ook zeker als geluksmomentjes. Je moet ze soms echt zoeken met een vergrootglas en worden soms ondergesneeuwd, omdat ze je tien minuten na zo'n gesprekje je weer letterlijk aan de kant kan douwen. Maar op de momenten dat ze dit soort dingen deelt, is het fijn. Ik merk wel dat het altijd eenzijdig is. Dus ze deelt wel af en toe iets van zichzelf, maar ik heb zo'n beetje in mijn hele leven als haar moeder nooit interesse in mij gemerkt, ook niet als ze wist dat er iets bijzonders was (ziekenhuisbezoek waarvan ik had aangegeven dat ik zenuwachtig was, een examen die ik had gedaan, etc.). Dus ja, ik koester haar momenten met delen zeker. Dat neemt alleen niet weg dat het opvallend eenrichtingsverkeer is, ondanks dat we dit haar wel hebben proberen te leren. Hoe dat naar vrienden is, weet ik niet. Tot een jaar geleden bemoeide ik me er nog af en toe mee, maar ik kreeg vaak een reactie dat dat voor hun niet belangrijk is. Dus dat heb ik losgelaten. Het zijn haar vrienden en die bepalen met elkaar maar wat zij wel/niet belangrijk vinden in vriendschap.

Wow, ook dit ‘eenrichtingsverkeer’ is herkenbaar. Soms vertel ik nog wel wat over inderdaad dingen als ziekenhuisbezoeken ofzo maar ik verwacht niet dat ze onthouden wanneer mijn CT scan was en wanneer de uitslag komt en dat die spannend is enzo.

Ik moet vooral geen vragen stellen als zij vertellen, want dan raken ze de draad kwijt en bovendien vinden dochters (beide ASS) héle andere dingen belangrijk om te vermelden dan de onderwerpen waarin ik geïnteresseerd ben. 

Ik weet nog goed dat haar juf zwanger was en ik was daar pas heel laat achtergekomen; toen ik het overduidelijk zag. Juf was heel verbaasd want die had het er vaak over met de kinderen in de klas. En zo weet ik nog wel een paar interessegebieden die uiteen lopen.

Ik heb wel leuke herinneringen aan het begeleiden van de kinderen bij hun moestuinproject op het speciaal basisonderwijs. Ineens wist ik een beetje hoe het er aan toe ging op school, wie haar klasgenoten waren en kon ik gerichte vragen stellen die zij dan niet kon beantwoorden want hoe het nu met Pietje’s duim ging na een aanvaring met de snoeischaar wist ze echt niet, dus. 

Diyer schreef op 12-05-2022 om 18:52:

Er moet toch een grote gemeenschappelijke deler zijn van ASS waarop je een diagnose kunt maken? Want nu hoor ik vooral dat het voor iedereen anders uitpakt. Maar waarop stel je dan de diagnose?

En voor mijn eigen nieuwsgierigheid naar de vrouwelijke ASSers hier: ik heb al veel geschreven over het gedrag van mijn jongste. Gedrag dat we niet kunnen plaatsen, gedrag wat pijnlijk is, gedrag dat voelt als een aanval, ook al is het niet opzettelijk bedoelt. Ik ben heel benieuwd hoe het vanuit jullie perspectief opgevat moet worden?

Aan de kant geduwd worden, nooit eens vragen hoe het met (....vul in) is, ook al weet ze dat er iets was (examen, verjaardag, moeilijk gesprek), algemene boosheid (nu ook, we zijn in aanloop naar inpakken, maar ze weigert in te pakken, ze weigert haar kamer nog op te willen ruimen en ze weigert hulp daarbij, dus zometeen zit er weinig anders op dan een vuilniszak te pakken en de grote shitzooi die het nu is onuitgesorteerd en ongewassen van de vloer in een vuilniszak te doen en die bij haar achter te laten op de nieuwe kamer). Hulpverlening heeft al tegen ons gezegd niks 'leuks' voor haar te doen als in plantje kopen, kamer gezellig te maken, want ze is alleen maar BOOS en wil asap bij ons weg. Ze denken dat we dan alleen uit zijn op een teleurstelling en/of aanvaring van haar kant, dus minimale aandacht hiervoor.
Ze is hufterig naar mijn ex en blaft hem af (dat is wat ik hoorde vd hulpverlening, dat die nogal onder de indruk was van een uitval van mijn dochter naar haar vader, want daar was ze eerder nog geen getuige van geweest). We begrijpen dat haar boosheid nut heeft om zich los te maken naar ons, dus adem in, adem uit, nog maar eventjes.
Maar ben wel benieuwd naar jullie eigen vertaling van haar gedrag en hoe dit dan werkt in jullie hoofd, als dit vergelijkbaar is voor jullie?

Nogmaals vandaag heeft hulpverlening aangegeven geen enkele reden te hebben om autisme opnieuw te onderzoeken, dus ja, weet je, ik weet het dan ook niet meer.

Mijn ASS’ers hebben duidelijk minder intrinsieke motivatie behalve voor hun speciale interessegebieden. Dat betekent dus dat ik veel aandacht besteed aan het extrinsiek motiveren van ze. 

Helaas zijn ze vanuit hun ASS ongevoelig voor sociale verzoeken (of ‘druk’): ze doen het niet omdat jij het vraagt omdat ze je willen pleasen of omdat jij ze waardeert als ze iets doen. Nope. Dan kom je al snel uit op ‘straf’ en daar wordt het niet gezelliger van. 

Bijvoorbeeld: dochter had een hekel aan haar menstruatie en wilde niets gebruiken om het bloed op te vangen. Free bleeding over alle stoelen, banken en bedden dus. Ook op school want ze schaamde zich niet en het maakte ook niet uit wat ze van haar vonden. Ongevoelig voor het argument dat dit voor andere mensen erg vies is.

Dat is nog een hele pittige kwestie geweest, die we gelukkig hebben kunnen oplossen. Door goed naar haar te luisteren en tot een oplossing te komen waardoor de menstruatie voor haar minder belastend was. En dús ook voor haar omgeving maar dat was niet haar zorg. Wel de mijne. 

Even in haar schoenen staande: stelt ze uit omdat ze die overstap naar begeleid wonen ergens ook een beetje eng vindt? Natuurlijk zal ze dat niet tegen haar ouders laten blijken. Stel die vraag aan de begeleiding van de plek waar ze straks intrekt.
Juist door haar ‘stoerdoenerij’ is het goed mogelijk dat ze van binnen bagger schijt. Dus zie haar niet als boos maar als een bang iemand aan voordeur van een belangrijke happening.

Ik heb geen idee hoe je zo’n jong iemand kan voorbereiden. Misschien zijn hier ouders met studenten die al vroeg het huis uitgingen om in buurt van universiteit of hbo in een studentenflat terecht te komen. Daar zullen heus ook jongeren tussen gezeten hebben die buikpijn hadden van de gedachte vertrouwde huis gedag te zeggen. Mogelijk dat ze je een tip kunnen geven.

Zelf zou ik, als moeder, de kleding in de wasmachine doen. Soort van steun en begrip en tegelijk ontlasten van stress en zorg. Doe die kleding in een kartonnen doos zodat ze niet weer aangetrokken worden en gekreukeld op de grond belanden. Zoals je ook vroeger de vakanties plande: vakantiekleding apart houden zodat je ze niet op laatste moment weer kon wassen.
Mogelijk dat er reacties komen als: dat is haar taak of haar verantwoordelijkheid. Maar ga maar eens even in haar schoenen staan, sta dan even stil bij wat nu speelt, geen stabiel en ruzievrij leventje. Niet veel leeftijdsgenoten die met haar willen ruilen.
Help haar gedurende deze tijd, om zo dat begeleidend wonen een succes te laten worden.

Ik was ook een kutpuber. Ben op m'n 17e stage gaan lopen op een manege intern en werd daardoor steeds blijer de weekenden naar huis te gaan. Toen ik na 1,5 jaar besloot niet met de paardenopleiding door te gaan ben ik als een volwassenere/dankbaardere dochter weer terug thuis komen wonen al blonk ik evengoed nog niet uit in empathische zaken. Maar dankzij wat mijn ouders allemaal voor mij gedaan hebben zijn we zeer hecht geworden en deelden we later ook onze reispassie samen als gelijkwaardige volwassenen. 
Ik heb gelezen dat ass-ers gemiddelde meer aan hun ouders hangen dan neurotypicals als volwassenen en in mijn geval klopt dat. Dus er is nog hoop 😉 

Ik heb geen diagnose en heb ook zelf niet het idee dat er bij een diagnose gemist is. Toch ben ik ook in staat om belangrijke dingen bij een ander te vergeten. Ik vergeet het niet echt alleen ik bedenk het altijd op het verkeerde moment, lees te laat. Dat is geen desinteresse en heeft ook niets te maken met hoe belangrijk iemand voor mij is. Ik kan denken als ik zo de buurvrouw zie moet ik haar even feliciteren met haar verjaardag en dan stap ik vijf minuten later naar buiten en zie ik buurvrouw en zeg ik goedemorgen. Om dan als ze weg is te denken oh shit vergeten te feliciteren. Of dan denk ik morgen niet vergeten mam te feliciteren en dan ben ik de volgende dag blij dat mijn zus me even helpt herinneren.

Ik ben gelukkig dat de mensen om mij heen dat accepteren en het niet als een afwijzing beleven. Ik denk echt dat je het heel zwaar voor jezelf maakt door het heel persoonlijk op te nemen in plaats van als iets dat niet opzettelijk gebeurd. Sommige mensen kunnen het gewoon niet.

Ik ben attent op andere manieren. Meer praktisch. Een pan eten maken voor iemand die dat kan gebruiken of een luisterend oor bieden als iemand er doorheen zit.

Jillz schreef op 12-05-2022 om 19:37:

Ik heb geen diagnose en heb ook zelf niet het idee dat er bij een diagnose gemist is. Toch ben ik ook in staat om belangrijke dingen bij een ander te vergeten. Ik vergeet het niet echt alleen ik bedenk het altijd op het verkeerde moment, lees te laat. Dat is geen desinteresse en heeft ook niets te maken met hoe belangrijk iemand voor mij is. Ik kan denken als ik zo de buurvrouw zie moet ik haar even feliciteren met haar verjaardag en dan stap ik vijf minuten later naar buiten en zie ik buurvrouw en zeg ik goedemorgen. Om dan als ze weg is te denken oh shit vergeten te feliciteren. Of dan denk ik morgen niet vergeten mam te feliciteren en dan ben ik de volgende dag blij dat mijn zus me even helpt herinneren.

Ik ben gelukkig dat de mensen om mij heen dat accepteren en het niet als een afwijzing beleven. Ik denk echt dat je het heel zwaar voor jezelf maakt door het heel persoonlijk op te nemen in plaats van als iets dat niet opzettelijk gebeurd. Sommige mensen kunnen het gewoon niet.

Ik ben attent op andere manieren. Meer praktisch. Een pan eten maken voor iemand die dat kan gebruiken of een luisterend oor bieden als iemand er doorheen zit.

En voor pubers richting ouders is dit in mijn ervaring echt heel normaal gedrag. Mijn kind (18) en zijn vrienden zijn echt maar zeer minimaal geïnteresseerd in wat hun ouders meemaken of ervaren. Dat was bij mij en mijn vrienden niet anders op die leeftijd, pas halverwege de 20 werd dat contact wat wederkeriger. Allemaal geen ASS en best heel sociale mensen. Pubers zijn gewoon met zichzelf bezig en ouders (en andere volwassenen zoals leraren) moeten vooral geen eigen leven of lastige gevoelens hebben. Geen bagatellisering van de problemen die jullie in het contact ervaren hoor Diyer, maar dat stukje van geen interesse tonen in jou / niet attent zijn is volgens mij geen afwijkend gedrag op deze leeftijd. 

Diyer schreef op 12-05-2022 om 19:52:

Jillz, nu pak je er 1 ding uit waar ik over zou vallen, maar dat is natuurlijk niet zo. Iedereen heeft zo z'n mankementjes en als ik het idee zou hebben dat mijn kind op andere manieren wel enige betrokkenheid voelt, ga ik echt niet zitten zeiken over dat ze is vergeten te vragen of ik geslaagd ben voor mijn examen. Het gaat in dit geval over heeeeel veel dingen natuurlijk. Het is de som der delen, niet een enkel onderdeel. Ik ben zelf natuurlijk ook wel eens niet zo attent, vergeet ook dingen, ben ook wel eens egoistisch, geen zin om me in te leven of wat dan ook. Ik verwacht geen perfectie.

Ik begrijp dat er veel meer speelt. Wat ik vooral probeer te zeggen is dat het lijkt alsof je ook de kleinere dingen heel groot maakt door het te zien als een opzettelijke afwijzing van jou. Terwijl ik denk dat het in veel gevallen niet zo bedoeld is en dat ze oprecht niet weet hoe het anders zou kunnen.

Dan denk ik aan voorbeelden als niet vragen naar jouw dag, te laat thuis komen, niet aan tafel willen eten of belangrijke momenten vergeten. Als je dat kunt zien als onopzettelijk en dus niet als afwijzing maar onkunde wordt het voor jezelf veel lichter.

Door je eigen verleden is afwijzing voor jou extra pijnlijk. En juist daarom zou het helpen om bepaalde gedragingen in een ander hokje te plaatsen zodat het geen afwijzing is, maar onkunde en dus minder op jouw pijnlijke plek duwt.

Het blijft asociaal gedrag dat veranderd niet, maar de pijn die je ervan hebt kan daardoor wel dragelijker worden. 

Vanuit mezelf als vrouwelijke ASS'er sprekend: Nieuwe dingen zijn spannend. Ik had als kind echt een zetje nodig om dat aan te gaan. Ik was ook wat later met emotioneel volwassen worden. Ik was voor mijn 21/22 zeker niet klaar om op kamers te gaan wonen. Pas met 23 (toen ik ging werken) begon ik me thuis echt los te maken van het gezorg van mijn moeder en kreeg ik een soort innerlijke drang naar zelfstandigheid. 
Ik ben wel geïnteresseerd in andere mensen/als er iets speelt. Bij sommige heftige dingen kan ik me wel emotioneel afsluiten, maar dat is vooral uit zelfbescherming. Ik lees bijvoorbeeld niet alles over de toeslagenaffaire en iets als jojanneke en de jeugdzorgtapes kijk ik niet omdat ik daar té boos van wordt. 

Ik was geen kutpuber, maar ik was wel vreselijk principieel. Overigens vindt mijn familie me nog steeds veel te principieel (ik vind het zelf wel meevallen sinds corona, ik heb welgeteld nul keer gedemonstreerd op het museumplein). 

Ik was niet gevoelig voor sociale/groepsdruk. Rages en hypes en mode snapte ik vaak niet. Nog steeds niet trouwens. Maar ik begreep wel dat bepaald gedrag onwenselijk was voor mijn omgeving. Ik vond ongesteld worden geen feest, want ik was daar emotioneel nog niet aan toe terwijl ik lichamelijk juist vrij snel was qua ontwikkeling. Dus het gebruik van maandverband was geen breekpunt. Tampons vond ik echter maar niks. Het duurde tot mijn 21e voordat dat lukte. 
Als kind speelde ik veel alleen (ik kan nog steeds goed alleen zijn en heb ook wel alleen-tijd nodig). Ik trok nogal mijn eigen plan en fietste overal een beetje doorheen. Maar ik was mijn omgeving niet tot last.
Ik kon wel boos worden om ogenschijnlijk kleine dingen. Achteraf gezien was dat opgestapelde frustratie van heel veel dingen bij elkaar. Overzicht verliezen, controle verliezen. Paniek en onmacht. Als ik dat toen had kunnen uitleggen zoals ik dat nu kon, had dat mijn leven ontzettend veel makkelijker gemaakt. Echte ontploffingen heb ik na mijn zestiende nauwelijks nog gehad. Rond mijn 20e een keer en afgelopen zomer. Daar schrok ik zelf ook enorm van. Vooral de laatste keer, want dat was tegen mijn kind van toen zes. En ontzettend onterecht, onnodig en ik zal het geenszins aankomen.

Ik heb me bij tijd en wijlen wel onbegrepen gevoeld. Soms nog steeds. Soms begreep ik mezelf ook niet. Ik heb ook wel periodes gehad dat het mentaal minder goed ging.
Als goede eigenschappen: ik ben heel loyaal en betrouwbaar. Naar anderen, naar mezelf wat minder.
Intrinsieke motivatie voor dingen als huishouden heb ik wel (ik wil niet in een varkensstal wonen) maar prioriteit nummer één is het zeker niet. Ik merk wel dat het hebben van externe structuren mij helpt bij georganiseerd leven. Als ik weet dat er bezoek komt, zorg ik sneller dat er opgeruimd is en de keuken netjes is. Een club met trainingen op een bepaald moment en de verantwoordelijkheid om die te geven zorgt ervoor dat ik er dan ben. Een sportschool waar je op elk moment kunt gaan, zou eerder zorgen voor uitstelgedrag. Een werkgever die mij verwacht, zorgt dat ik een ritme in mijn leven heb. Een man die dingen wil doen ook.
Een kind dat afhankelijk van me is zorgt ook voor structuur. Niet dat ze een vorm van therapie voor me is hoor, ze is echt uit heel veel liefde en een diep verlangen van ons beide gekomen. Maar ze moet naar school, naar zwemles, naar clubjes, naar vriendinnetjes of vriendinnetjes komen hier. Dat helpt ook voor mij om ritme te creëren. 

Het zou best kunnen dat je dochter het uit huis gaan spannend vindt en die spanning nu op je ex en jou afreageert. Dat legitimeert haar gedrag overigens niet. 
Dat de regels daar strikter zijn dan thuis is niet erg. Het is wel expliciet, ze weet waar ze aan begint. Plus, de mensen daar doen dat als werk. Die zijn minder emotioneel betrokken als jullie. Voor hen is zij hun werk, na hun werk gaan ze naar huis en zijn ze weer voor een x-aantal uren van de verantwoordelijkheid af. Die verantwoordelijkheid van hun voor jouw dochter geldt voor het personeel daar sowieso enkel voor de momenten dat ze aan het werk zijn en zo lang ze daar in dienst zijn en jouw dochter daar woont. Voor jou is ze altijd je verantwoordelijkheid, je kunt dat moeilijker loslaten. En je dochter weet dat. Daarbij zijn regels thuis iets dat jij of ex bedenken. In zo'n kamerproject heeft het personeel dat niet geheel zelf bedacht en zeker individuele begeleiders niet.

Je schrijft ook dat ze enorm in boosheid en weerstand zit. Dat ze steeds haar eigen kansen vergooit omdat ze bang is voor verwachtingen. Dat is een spiraal waar ze uit moet komen. Laat het maar een keer mis gaan. Of juist goed gaan, zodat ze het vertrouwen krijgt dat ze wel dingen kan. Mijn dochter (die geen ASS heeft, maar wel ook dingen van mij heeft), kan enorm in de weerstand gaan soms en boos doen. Ze heeft dat nodig om daar doorheen te gaan. Als je teveel mee beweegt of afbuigt komt ze er niet doorheen. Soms heeft ze echt even een confrontatie nodig, met man en/of mij, maar vooral met zichzelf. Dat is niet makkelijk en daar heb ik zelf ook nog genoeg in te leren, maar ik hoop echt dat je dochter door haar boosheid en weerstand en faalangst heen kan en durft te gaan zodat ze daarna kan gaan werken aan herstel en opbouw.