kind uit huis laten plaatsen, graag van me afpraten
pffff, ik wil graag even van me afpraten. Helaas is er nu na een jarenlange strijd met mijn dochter de situatie ontstaan dat er niks anders meer opzit e dan dat ze uit huis moet/gaat.
Als ouders zijn we al sinds haar jonge kinderjaren met haar aan het slepen van hulpverlener naar hulpverlener en daar is nooit iets écht heel duidelijks uit gekomen, behalve vermoedelijk ADD (maar sommigen twijfelen daar weer aan, omdat het symptomatisch zou kunnen zijn). Dochterlief vertoont al van jongs af aan moeilijk gedrag, maar iets waar we nooit de vinger op konden leggen. Ook hebben onderzoeken verder niet iets specifieks aan het licht gebracht, behalve dat ze hechtingsproblemen heeft.
We zijn geen makkelijk gezin, maar ook weer niet héél moeilijk. Veel van de problemen die er tussen mij en mijn ex waren, waren helaas ook weer terug te voeren naar de problemen die we ervoeren met onze dochter. Dat is waar we als ouders zeker de fout in zijn gegaan. Maar omdat er daarnaast nog zoveel andere fijne dingen in ons gezin hadden die wél goed gingen, hebben we allebei nooit kunnen vermoeden dat dit haar hechting dat zó onderuit heeft gehaald. We begrijpen simpelweg de grootte van haar problemen niet, afgezet tegen hoe het thuis was.
Niet dat het begrijpen iets aan de situatie veranderd, maar áls we het hadden kunnen begrijpen, hadden we er misschien iets mee kunnen doen. En nu? Nu staan we alleen maar machteloos toe te kijken hoe onze dochter niet meer op school mag komen, zichzelf automutileert, heel boos is op ons en ons als stront behandeld, niet communiceert, geen verantwoordelijkheid neemt voor thuis en nu dus uit huis gaat. Je kunt merken dat ze sinds het afgelopen jaar steeds sterker is gaan uitchecken en nu zijn we haar helemaal kwijt in het contact. Ik praat hier graag met anderen over, hoop dat er mensen zijn die dit herkennen of weten wat er mogelijk is.
dankjewel
negeren is een vorm van agressie, weliswaar passief maar het blijft agressie. Ik snap dat je moe bent TS, en je keer op keer teleurgesteld voelt in je verwachtingen. Toch hoop ik dat je een middenweg kan bewandelen: een ikea bon, met een kaartje dat ze altijd welkom is (of zoiets). In ieder geval iets waar jij niet aan verslijt maar waarbij toch de deur openblijft.
Het zou zo maar eens kunnen zijn dat als jij je energie uit de dynamiek terugtrekt, er rust komt en over een tijd ruimte voor haar om weer een stap te doen. je geeft de interactie heel veel energie, al is het negatief.
wat een verdriet Toetie. Ik kan me zo voorstellen dat als je niet voelt dat liefde terugkomt, je ergens onderweg jezelf verliest. Ik herken een groot deel van je gevoel. Behalve dat ik in de zeer gelukkige omstandigheid heb mogen verkeren dat mijn kind dit fysieke afwijzen niet deed voor ze tien was en als klein kind was ze zelfs heel aanhankelijk. Mijn dochter vroeg vroeger ook heel vaak of ik haar wilde kriebelen. Vond ze heerlijk. Hoe oud is je dochter inmiddels? Weet je, niet dat je hier ook met iets aan hebt hoor, want het maakt je verdriet niet minder. Maar op een schaal van hoopvolheid is boosheid voelen een emotie. Ze voelt beter boosheid dan helemaal niks. Boosheid voel je nl. naar de mensen die je raken, die een emotionele lading voor je hebben.
Nogmaals, je hebt er niks aan en het voelt ongetwijfeld heel oneerlijk om deze boosheid te ontvangen, maar het is vanuit haar wel beter dan dat jij haar koud laat. Als ze ooit die boosheid een plek heeft kunnen geven, komt er hopelijk ook wat ruimte voor iets anders. 
Ook voor mij veel herkenning in dit topic, en voor mij is het duidelijk dat de dochter van Diyer een meisje met autisme is. Een meisje dat haar leven lang al overvraagd wordt en nooit echt gezien is.
Dit heeft niets te maken met opvoeding, hechting, negeren, slechte manieren of wat dan ook.
Autisme bij meisjes/vrouwen is vaak moeilijk te diagnosticeren, zelfs voor ervaren hulpverleners.
Tegen de tijd dat in mijn gezin de diagnoses duidelijk werden, was ik volkomen uitgeput.
Het onbegrip en keer op keer de verbijstering; slopend is het.
Mijn tip: lees alles wat los en vast zit over autisme, speciaal over hoe het zich uit bij meisjes/vrouwen, en Asperger.
En zorg heel, heel goed voor jezelf.
Sterkte!
ToetieToover, wat verdrietig dat je kind nu boos op je is.
Mijn jongste wil ook bijna niet aangeraakt worden. En wat ik heel verdrietig vind, ik mag niet troosten bij pijn. Tijdens speltherapie voor ons samen heb ik kunnen leren dat de pijn van die afwijzing bij mij zit.
Ik 'steel' elke nacht een kus als ik zelf ga slapen. Daar haal ik mijn voldoening uit.
Mijn kind vertelde me vandaag dat haar manager erg moest lachen om een grap die ze had gemaakt. De leeftijd van haar collega's waar ze mee werkt, incl. de managers, zitten allemaal net onder of boven de twintig, dus wat dat betreft voor haar een hele leuke werkplek waar ze bij mijn weten prima tussenpast.
Haar manager was blijkbaar binnen komen lopen toen ze voorovergebogen stond over iets. Hij vroeg 'wat doe je'? En ze antwoorde 'coke snuiven natuurlijk'. Ze vond het erg grappig om aan mij te vertellen dat haar manager dat kennelijk een leuke grap vond. Ik vond 'm ook grappig : D omdat ze soms zo tergend droge humor heeft. Heel gevat op een bepaalde manier.
Ik weet niet, maar dat soort humor past bij mijn weten niet zo bij iemand met ASS. En dan krijg ik vast over me heen dat niet elke ASSer hetzelfde is. Maar voor wat ik globaal heb gelezen is dat humor in combinatie met ASS vaak geen sterk punt is. Ik kan natuurlijk best boeken gaan lezen over ASS en mijn kind zo benaderen. Maar gespecialiseerde hulpverlening, waaronder RIOzorg heeft ASS uitgesloten. Waarom zou ik daar dan op blijven hameren? Ik begrijp best dat jullie dit aan mij willen laten weten, zodat ik het niet uitsluit als mogelijkheid en beter mijn kind wel zo kan benaderen, omdat ASS een goede reden is om aan te nemen dat het onkunde is en geen onwil. Maar mijn dochter kán echt aardige antennes hebben (en kiezen of ze daar wel of niks mee doet). Ik zie haar soms echt kiezen en dan kiezen voor NIET. Alsof er iets is in haar dat de situatie moet opblazen, omdat ze niet kan omgaan met de positieve aandacht en beter kan omgaan met de negatieve aandacht.
Positieve aandacht creeert nl. verwachtingen. Want als je iets goed doet, willen mensen je zien slagen, succes hebben, herhalen wat je goed doet. Als je honk a haalt en daarna honk B, komen mensen je aanmoedigen om honk C te halen en niet om te zien dat je terugvalt naar honk A. Mensen verwachten in een ontwikkeling een opgaande lijn en niet een neergaande. En dat is een groot stuk faalangst. Het is haar basis, haar zelfvertrouwen, haar manier om dingen stuk te maken voor een ander het kan doen. Het frustrerende alleen is dat ze onze hulp niet wil aannemen en de kansen opblaast die ze aangeboden krijgt. Op een bepaalde manier zelfdestructief als je niet open durft te staan voor andere ervaringen en mensen van je aftrapt die je daarbij willen helpen. Want als je ze wegduwt, zien ze je ook niet falen. En dan is het minder eng ofzo.
Maar welke psychologie ook kan verklaren waarom ze doet zoals ze doet, feit blijft dat het voor haar omgeving steeds moeilijker wordt om te blijven juichen als ze ons onderweg daarbij van zich aftrapt en blijft trappen. Hoe goed je het ook kunt beschrijven dat dat is wat misschien een deel van haar gedrag kan verklaren. Maar weet je, elk kutgedrag kan vast verklaart worden. Maar dat maakt het niet minder kutgedrag.
En het rare is, straks komt ze in een pand met allemaal kamers te wonen, waar de regels niet alleen praktisch hetzelfde zijn, maar op vele fronten zelfs strakker. Ze las de huisregels door en er moet ontzettend veel gecommuniceerd worden. Ze verwachten daar openheid, eerlijkheid en overleg en ze wordt daarin ook gecontroleerd. Ze accepteren geen bullshit. Ze heeft 1 dag in de week waarop ze kleding mag wassen, dus daar moet ze over nadenken ipv het hier in de machine knikkeren wanneer ze wil, ze moet bonnen inleveren van haar aankopen, ze moet om 22.00 binnen zijn, in principe ook in het weekend. Pas als ze heel betrouwbaar blijkt met verantwoordelijkheidsgevoel, krijgt ze meer ruimte, ze mag geen kaarsen of wierook aansteken (ze brandt graag wierook), ze moet haar kamer opruimen en krijgt ook sancties als ze dat niet doet. Dan wordt bijvoorbeeld een verlof ingetrokken. Kortom, er zijn daar allemaal regels die in de basis vergelijkbaar zijn als bij ons, behalve dat we haar heel veel ruimte hebben gegeven en sommige dingen wel kunnen, omdat ze daar nog niet over hoeft na te denken. Wij zijn een gezin en binnen een gezin hoeven regels niet met ijzeren hand geregeerd te worden, omdat je ervan uitgaat dat we met elkaar in redelijkheid willen leven. Zij net zo goed met ons als wij met haar.
Maar daar is het geen gezin. Daar is het een pand met huisregels en daar heb je je simpelweg aan te houden. Met andere woorden, ze zal nog wel merken dat het zo gek nog niet was bij ons thuis. Waar mensen hier tegen me zeiden: joh, je zit er teveel bovenop, je verwacht teveel. Ik vind het daar eerder een beetje een drillkamp. Maar hé, misschien is dat wat ze nodig heeft met mensen die geen BS accepteren.
Diyer schreef op 10-05-2022 om 21:44:
Mijn kind vertelde me vandaag dat haar manager erg moest lachen om een grap die ze had gemaakt. De leeftijd van haar collega's waar ze mee werkt, incl. de managers, zitten allemaal net onder of boven de twintig, dus wat dat betreft voor haar een hele leuke werkplek waar ze bij mijn weten prima tussenpast.
Haar manager was blijkbaar binnen komen lopen toen ze voorovergebogen stond over iets. Hij vroeg 'wat doe je'? En ze antwoorde 'coke snuiven natuurlijk'. Ze vond het erg grappig om aan mij te vertellen dat haar manager dat kennelijk een leuke grap vond. Ik vond 'm ook grappig : D omdat ze soms zo tergend droge humor heeft. Heel gevat op een bepaalde manier.
Ik weet niet, maar dat soort humor past bij mijn weten niet zo bij iemand met ASS. En dan krijg ik vast over me heen dat niet elke ASSer hetzelfde is. Maar voor wat ik globaal heb gelezen is dat humor in combinatie met ASS vaak geen sterk punt is. Ik kan natuurlijk best boeken gaan lezen over ASS en mijn kind zo benaderen. Maar gespecialiseerde hulpverlening, waaronder RIOzorg heeft ASS uitgesloten. Waarom zou ik daar dan op blijven hameren? Ik begrijp best dat jullie dit aan mij willen laten weten, zodat ik het niet uitsluit als mogelijkheid en beter mijn kind wel zo kan benaderen, omdat ASS een goede reden is om aan te nemen dat het onkunde is en geen onwil. Maar mijn dochter kán echt aardige antennes hebben (en kiezen of ze daar wel of niks mee doet). Ik zie haar soms echt kiezen en dan kiezen voor NIET. Alsof er iets is in haar dat de situatie moet opblazen, omdat ze niet kan omgaan met de positieve aandacht en beter kan omgaan met de negatieve aandacht.
Positieve aandacht creeert nl. verwachtingen. Want als je iets goed doet, willen mensen je zien slagen, succes hebben, herhalen wat je goed doet. Als je honk a haalt en daarna honk B, komen mensen je aanmoedigen om honk C te halen en niet om te zien dat je terugvalt naar honk A. Mensen verwachten in een ontwikkeling een opgaande lijn en niet een neergaande. En dat is een groot stuk faalangst. Het is haar basis, haar zelfvertrouwen, haar manier om dingen stuk te maken voor een ander het kan doen. Het frustrerende alleen is dat ze onze hulp niet wil aannemen en de kansen opblaast die ze aangeboden krijgt. Op een bepaalde manier zelfdestructief als je niet open durft te staan voor andere ervaringen en mensen van je aftrapt die je daarbij willen helpen. Want als je ze wegduwt, zien ze je ook niet falen. En dan is het minder eng ofzo.
Maar welke psychologie ook kan verklaren waarom ze doet zoals ze doet, feit blijft dat het voor haar omgeving steeds moeilijker wordt om te blijven juichen als ze ons onderweg daarbij van zich aftrapt en blijft trappen. Hoe goed je het ook kunt beschrijven dat dat is wat misschien een deel van haar gedrag kan verklaren. Maar weet je, elk kutgedrag kan vast verklaart worden. Maar dat maakt het niet minder kutgedrag.
En het rare is, straks komt ze in een pand met allemaal kamers te wonen, waar de regels niet alleen praktisch hetzelfde zijn, maar op vele fronten zelfs strakker. Ze las de huisregels door en er moet ontzettend veel gecommuniceerd worden. Ze verwachten daar openheid, eerlijkheid en overleg en ze wordt daarin ook gecontroleerd. Ze accepteren geen bullshit. Ze heeft 1 dag in de week waarop ze kleding mag wassen, dus daar moet ze over nadenken ipv het hier in de machine knikkeren wanneer ze wil, ze moet bonnen inleveren van haar aankopen, ze moet om 22.00 binnen zijn, in principe ook in het weekend. Pas als ze heel betrouwbaar blijkt met verantwoordelijkheidsgevoel, krijgt ze meer ruimte, ze mag geen kaarsen of wierook aansteken (ze brandt graag wierook), ze moet haar kamer opruimen en krijgt ook sancties als ze dat niet doet. Dan wordt bijvoorbeeld een verlof ingetrokken. Kortom, er zijn daar allemaal regels die in de basis vergelijkbaar zijn als bij ons, behalve dat we haar heel veel ruimte hebben gegeven en sommige dingen wel kunnen, omdat ze daar nog niet over hoeft na te denken. Wij zijn een gezin en binnen een gezin hoeven regels niet met ijzeren hand geregeerd te worden, omdat je ervan uitgaat dat we met elkaar in redelijkheid willen leven. Zij net zo goed met ons als wij met haar.
Maar daar is het geen gezin. Daar is het een pand met huisregels en daar heb je je simpelweg aan te houden. Met andere woorden, ze zal nog wel merken dat het zo gek nog niet was bij ons thuis. Waar mensen hier tegen me zeiden: joh, je zit er teveel bovenop, je verwacht teveel. Ik vind het daar eerder een beetje een drillkamp. Maar hé, misschien is dat wat ze nodig heeft met mensen die geen BS accepteren.
Mijn ass is pas op 48 jaar gediagnosticeerd, ik heb ook droge humor en zelfspot.
Mijn dochter wil hooguit functioneel aangeraakt worden en liever dat ook nog niet. Knuffelen is sinds haar tweede of derde al verleden tijd. Ze is nu 15. Desinteresse, egoïsme, een ernstig gebrek aan empathie en negeren valt ons ten deel. Het liefst ziet ze ons niet, praat ze niet met ons en we mogen haar ook niet aankijken. Samen aan tafel eten is de hel voor haar en met onze gevoelens kan ze helemaal niks.
Tsja, dat is ASS in combinatie met de puberteit en een achterstand op sociaal-emotioneel gebied voor haar. Ik kan er wel mee om gaan, kan het relativeren en ik begrijp het ook vanuit haar gezien. Ze doet dit niet om ons moedwillig te kwetsen, ze kan niet anders dan dit. Hopelijk wordt het nog anders.
En soms, heel soms verrast ze. Ik kreeg op moederdag een appje (ze was bij een vriendin): fijne moederdag mama♥️
En edit; droge humor en zelfspot, check. Ze heeft een vast vriendinnengroepje en spreekt regelmatig af met een vriend en dan kan ze wel knuffelen, empathie tonen en sociaal zijn. Maar dat voortdurend “aan staan” vergt ontzettend veel van haar en thuis kan ze ont- en opladen en hoeft ze niet sociaal geaccepteerd te doen, daar kan ze haar eigen niet-sociale ik zijn.
en toch hè. Je betrekt het zo op jezelf. Je lijkt verwachtingen te hebben waar je dochter niet kan of wil aan voldoen. Is het niet willen of is het onmacht?
Ik lees als buitenstaander ook echt wel dingen waarvan ik denk 'dat is geen passend gedrag voor een dame van haar leeftijd'.
Ik vraag me echt af of er geen achterliggend iets is wat haar gedrag kan verklaren: hechtingsproblematiek (aantrekken en afstoten), ASS, anti-sociale gedragsstoornis en zo zijn er meer te noemen.
Het is lastig om het jezelf niet aan te trekken. Maar probeer uit de actie-reactie te blijven. Daar ontstaat alleen maar meer schade door en jij blijft gekwetst worden. Probeer je verwachtingen bij te stellen.
Hopelijk is de de afstand die er straks ontstaat (door fysiek uit huis gaan) genoeg om jullie band te versterken in de toekomst. Sterkte.
Ik vind dat Loezzie het mooi verwoord. Ook ik lees als buitenstaander veel onuitgesproken verwachtingen en boosheid. Je lijkt erg op zoek te zijn naar een schuldige of oorzaak en daarbij haar gedrag op jezelf te betrekken. Ook nu weer door de kamertraining met jullie thuissituatie te vergelijken. Maar de vergelijking die je maakt is alleen uiterlijk. Ze moet daar ook praktische dingen doen en meedraaien. Dat zegt echt niets over haar gevoelswereld of hoe het echt met haar gaat. Ik geloof ook niet in onwil. Bijna geen enkel mens vindt het leuk om anderen pijn te doen. Ze is niet voor niets zelf ook niet gelukkig. Ik lees vooral een meisje dat het heel zwaar heeft en niet beter kan dat ze momenteel doet. Echt stel je verwachtingen bij om jezelf en haar niet meer te kwetsen. Erken dat ze het ook gewoon allemaal heel klote mag vinden. Dat jullie dat als gezin allemaal vinden. Dat je haar meer zelfvertrouwen en geluk gunt. Ik hoop dat mijn woorden niet verkeerd overkomen. Ik vind het alleen moeilijk om de juiste woorden te vinden.
Diyer schreef op 10-05-2022 om 21:44:
Mijn kind vertelde me vandaag dat haar manager erg moest lachen om een grap die ze had gemaakt. De leeftijd van haar collega's waar ze mee werkt, incl. de managers, zitten allemaal net onder of boven de twintig, dus wat dat betreft voor haar een hele leuke werkplek waar ze bij mijn weten prima tussenpast.
Haar manager was blijkbaar binnen komen lopen toen ze voorovergebogen stond over iets. Hij vroeg 'wat doe je'? En ze antwoorde 'coke snuiven natuurlijk'. Ze vond het erg grappig om aan mij te vertellen dat haar manager dat kennelijk een leuke grap vond. Ik vond 'm ook grappig : D omdat ze soms zo tergend droge humor heeft. Heel gevat op een bepaalde manier.
Maar kijk! Dit is toch iets fijns? Je dochter deelt een stukje van haar leven met je! Ze vertelt vrij uitgebreid over een leuk voorval. Dat heeft volgens mij méér waarde dan ('verpicht") koffie zetten met moederdag.
En.dan gaat het blijkbaar ook nog eens goed op haar werk. En ze heeft een leuke droge humor.
Ik wil de situatie thuis niet bagatelliseren, ik weet er ook niets van natuurlijk, maar meer oog voor de mooie kanten van je dochter zou het misschien iets makkelijker maken.
De regels in het kamer traject lijken voor jou misschien strenger dan de regels thuis, maar vergis je niet. Thuis zijn er ook bergen ongeschreven regels zoals koffie zetten op moederdag. De hulpverlening is bovendien minder emotioneel betrokken als ze zich niet aan regel houd betrekken ze dat niet op zichzelf en voelen zij zich niet persoonlijk afgewezen. Als ze zich daar niet aan een regel houd is er een vooraf afgesproken consequentie. In plaats van dat ze de volgende dag ineens in haar pyjama de straat op wordt gestuurd omdat ze te laat thuis was. Het zijn strakkere regels, maar ook duidelijk en consequent en dat kan ook fijn zijn voor je dochter.
Dat verhaal van werk dat ze vertelde hoe zie jij dat en hoe reageer je daar op?
Jillz schreef op 11-05-2022 om 06:35:
De regels in het kamer traject lijken voor jou misschien strenger dan de regels thuis, maar vergis je niet. Thuis zijn er ook bergen ongeschreven regels zoals koffie zetten op moederdag. De hulpverlening is bovendien minder emotioneel betrokken als ze zich niet aan regel houd betrekken ze dat niet op zichzelf en voelen zij zich niet persoonlijk afgewezen. Als ze zich daar niet aan een regel houd is er een vooraf afgesproken consequentie. In plaats van dat ze de volgende dag ineens in haar pyjama de straat op wordt gestuurd omdat ze te laat thuis was. Het zijn strakkere regels, maar ook duidelijk en consequent en dat kan ook fijn zijn voor je dochter.
Dat verhaal van werk dat ze vertelde hoe zie jij dat en hoe reageer je daar op?
Dit. Ik was zelf ook een afschuwelijke puber(karma, nu heb ik er zelf ook een) en kon echt helemaal niks met de emoties van mijn moeder. Nu is mijn moeder enorm pragmatisch en liet ze zich niet snel gek maken door me, maar áls ze dan eens te kennen gaf dat ze zich door mijn gedrag afgewezen voelde, werd ik daar alleen nog maar onaardiger van. Ik kon al niet met mijn eigen emoties om gaan, laat staan met die van een ander.
TrefleQ schreef op 11-05-2022 om 03:51:
[..]
Maar kijk! Dit is toch iets fijns? Je dochter deelt een stukje van haar leven met je! Ze vertelt vrij uitgebreid over een leuk voorval. Dat heeft volgens mij méér waarde dan ('verpicht") koffie zetten met moederdag.
En.dan gaat het blijkbaar ook nog eens goed op haar werk. En ze heeft een leuke droge humor.
Ik wil de situatie thuis niet bagatelliseren, ik weet er ook niets van natuurlijk, maar meer oog voor de mooie kanten van je dochter zou het misschien iets makkelijker maken.
Ik zie dit soort momentjes ook zeker als geluksmomentjes. Je moet ze soms echt zoeken met een vergrootglas en worden soms ondergesneeuwd, omdat ze je tien minuten na zo'n gesprekje je weer letterlijk aan de kant kan douwen. Maar op de momenten dat ze dit soort dingen deelt, is het fijn. Ik merk wel dat het altijd eenzijdig is. Dus ze deelt wel af en toe iets van zichzelf, maar ik heb zo'n beetje in mijn hele leven als haar moeder nooit interesse in mij gemerkt, ook niet als ze wist dat er iets bijzonders was (ziekenhuisbezoek waarvan ik had aangegeven dat ik zenuwachtig was, een examen die ik had gedaan, etc.). Dus ja, ik koester haar momenten met delen zeker. Dat neemt alleen niet weg dat het opvallend eenrichtingsverkeer is, ondanks dat we dit haar wel hebben proberen te leren. Hoe dat naar vrienden is, weet ik niet. Tot een jaar geleden bemoeide ik me er nog af en toe mee, maar ik kreeg vaak een reactie dat dat voor hun niet belangrijk is. Dus dat heb ik losgelaten. Het zijn haar vrienden en die bepalen met elkaar maar wat zij wel/niet belangrijk vinden in vriendschap.
Jillz schreef op 11-05-2022 om 06:35:
Dat verhaal van werk dat ze vertelde hoe zie jij dat en hoe reageer je daar op?
Daar reageer ik leuk op. Ik moest er ook om lachen en heb gezegd dat ik vind dat ze leuke droge humor heeft. Ik luister graag naar haar.
LaFleurNoire schreef op 11-05-2022 om 07:18:
[..]
Dit. Ik was zelf ook een afschuwelijke puber(karma, nu heb ik er zelf ook een) en kon echt helemaal niks met de emoties van mijn moeder. Nu is mijn moeder enorm pragmatisch en liet ze zich niet snel gek maken door me, maar áls ze dan eens te kennen gaf dat ze zich door mijn gedrag afgewezen voelde, werd ik daar alleen nog maar onaardiger van. Ik kon al niet met mijn eigen emoties om gaan, laat staan met die van een ander.
Herkenbaar voor mij. En heel confronterend nu ik zelf ook zo’n puber in huis heb. Want wat is dat moeilijk, al die afwijzing en woede incasseren. Ik heb al vaak gedacht: leefde mijn moeder nog maar, dan zou ik haar kunnen zeggen hoe het me spijt waar ik haar doorheen heb laten gaan. Maar helaas kan dat dus niet meer.
Ik ben zelf op mijn vijftiende uit huis gegaan. Het is nog jaren heel moeilijk gebleven tussen mij en mijn ouders, vooral mijn moeder. Ik heb ook wel periodes het contact helemaal verbroken. Achteraf zie ik: ik verdroeg niet dat ik niet aan hun verwachtingen voldeed, ik trok de emoties en (achteraf terechte) angsten niet en dat vertaalde zich in woede en afwijzing naar hen. Alles om me maar niet nog slechter te hoeven voelen over mezelf. Reken er maar op Diyer dat het narcistische gedrag de functie heeft haar kwetsbaarheid en haar ‘ik’ te beschermen en dat dat kennelijk niet op een andere manier lukt. Het is ondoenlijk voor jou als ouder en het roept heel sterke afweer op. Daar hoef je je niet voor te schamen. Dit wordt op korte termijn niet beter, anders was die uithuisplaatsing niet nodig geweest. Zit die laatste week uit, probeer iets van ‘goed’ afscheid te nemen, hoe klein ook, een gebaar, een paar woorden, op verstand, op wilskracht. Maak er een momentje van en wens haar het beste. En neem dan de ruimte die ontstaat om je wonden te likken. Die afstand kan en mag helend zijn voor jullie allemaal, omdat je elkaar dan niet meer dag in dag uit kwetst. Omdat je als ouder niet meer zoveel ziet, je minder zorgen maakt omdat je er niet meer zo dicht op zit, omdat je van je zelf minder de drang voelt dat je moet optreden, het moet oplossen. Voor je kind is al die druk richting normaliteit niet hanteerbaar gebleken. Die krijgt nu meer de ruimte om te falen en dat zal ze waarschijnlijk ook nog veel doen. Maar dat is dan zo. Je hoeft haar situatie niet te fixen. Je hoeft alleen maar jezelf te helen en hopelijk door de rust vind je dan weer ruimte om toe te laten dat er ook goede momenten zijn met haar, waarin ze je vertelt over wat ze meemaakt, waarin je met haar kan lachen, waarin je haar kunt laten voelen dat ze de moeite waard is, hoe klein ook. Geef het tijd. Verwacht niet teveel van jezelf. En neem die afstand. Probeer te voelen dat je dat met liefde kan doen, omdat je haar simpelweg niet nog meer WIL afwijzen. Trek geen verstrekkende conclusies. Hou de toekomst open. Die uithuisplaatsing is in de gegeven omstandigheden een geschenk aan jullie allemaal. Maak er goed gebruik van door jezelf weer vrij te maken om lief te hebben, welke vorm dat ook zal krijgen.
