kind uit huis laten plaatsen, graag van me afpraten
pffff, ik wil graag even van me afpraten. Helaas is er nu na een jarenlange strijd met mijn dochter de situatie ontstaan dat er niks anders meer opzit e dan dat ze uit huis moet/gaat.
Als ouders zijn we al sinds haar jonge kinderjaren met haar aan het slepen van hulpverlener naar hulpverlener en daar is nooit iets écht heel duidelijks uit gekomen, behalve vermoedelijk ADD (maar sommigen twijfelen daar weer aan, omdat het symptomatisch zou kunnen zijn). Dochterlief vertoont al van jongs af aan moeilijk gedrag, maar iets waar we nooit de vinger op konden leggen. Ook hebben onderzoeken verder niet iets specifieks aan het licht gebracht, behalve dat ze hechtingsproblemen heeft.
We zijn geen makkelijk gezin, maar ook weer niet héél moeilijk. Veel van de problemen die er tussen mij en mijn ex waren, waren helaas ook weer terug te voeren naar de problemen die we ervoeren met onze dochter. Dat is waar we als ouders zeker de fout in zijn gegaan. Maar omdat er daarnaast nog zoveel andere fijne dingen in ons gezin hadden die wél goed gingen, hebben we allebei nooit kunnen vermoeden dat dit haar hechting dat zó onderuit heeft gehaald. We begrijpen simpelweg de grootte van haar problemen niet, afgezet tegen hoe het thuis was.
Niet dat het begrijpen iets aan de situatie veranderd, maar áls we het hadden kunnen begrijpen, hadden we er misschien iets mee kunnen doen. En nu? Nu staan we alleen maar machteloos toe te kijken hoe onze dochter niet meer op school mag komen, zichzelf automutileert, heel boos is op ons en ons als stront behandeld, niet communiceert, geen verantwoordelijkheid neemt voor thuis en nu dus uit huis gaat. Je kunt merken dat ze sinds het afgelopen jaar steeds sterker is gaan uitchecken en nu zijn we haar helemaal kwijt in het contact. Ik praat hier graag met anderen over, hoop dat er mensen zijn die dit herkennen of weten wat er mogelijk is.
dankjewel
Vergelijk het met een emmer die helemaal tot de rand gevuld is met de eigen emoties en gedachten. Je dochter probeert de emmer niet te laten overlopen. Jouw emoties, verwachtingen en zelfs gewone dagelijkse praatjes komen daar boven op. En dat past gewoon niet erbij, dan loopt het over. Ze kan het er niet bij hebben. De emotionele lading is te groot.
Meerdere mensen hebben het al geschreven: probeer echt ook bij jezelf de emotie en de emotionele lading eraf te houden. Geen boosheid of teleurstelling. Neutraal blijven. Welwillend. Geen druk. Gematigd positief.
Nog even volhouden, hoe moeilijk ook.
Wat is een normale puberteit? Hier ook zelfmutilatie bij kind, geen startkwalificatie gehaald, depressie. Het belangrijkste vond ik de verbinding houden met kind. Bij haar was praten face to face regelmatig te ‘heftig’ of te intens voor haar, dus wij appten veel. Gewoon wat kleine berichtjes, tussendoor, zonder druk. En regelmatig ook echte gesprekken, op haar initiatief.
Vraag je af: wat heeft zíj nodig om deze periode door te worstelen. En vraag het eens aan haar, bv in een appje.
Sterkte!
Diyer schreef op 12-05-2022 om 18:52:
Er moet toch een grote gemeenschappelijke deler zijn van ASS waarop je een diagnose kunt maken? Want nu hoor ik vooral dat het voor iedereen anders uitpakt. Maar waarop stel je dan de diagnose?
En voor mijn eigen nieuwsgierigheid naar de vrouwelijke ASSers hier: ik heb al veel geschreven over het gedrag van mijn jongste. Gedrag dat we niet kunnen plaatsen, gedrag wat pijnlijk is, gedrag dat voelt als een aanval, ook al is het niet opzettelijk bedoelt. Ik ben heel benieuwd hoe het vanuit jullie perspectief opgevat moet worden?
Aan de kant geduwd worden, nooit eens vragen hoe het met (....vul in) is, ook al weet ze dat er iets was (examen, verjaardag, moeilijk gesprek), algemene boosheid (nu ook, we zijn in aanloop naar inpakken, maar ze weigert in te pakken, ze weigert haar kamer nog op te willen ruimen en ze weigert hulp daarbij, dus zometeen zit er weinig anders op dan een vuilniszak te pakken en de grote shitzooi die het nu is onuitgesorteerd en ongewassen van de vloer in een vuilniszak te doen en die bij haar achter te laten op de nieuwe kamer). Hulpverlening heeft al tegen ons gezegd niks 'leuks' voor haar te doen als in plantje kopen, kamer gezellig te maken, want ze is alleen maar BOOS en wil asap bij ons weg. Ze denken dat we dan alleen uit zijn op een teleurstelling en/of aanvaring van haar kant, dus minimale aandacht hiervoor.
Ze is hufterig naar mijn ex en blaft hem af (dat is wat ik hoorde vd hulpverlening, dat die nogal onder de indruk was van een uitval van mijn dochter naar haar vader, want daar was ze eerder nog geen getuige van geweest). We begrijpen dat haar boosheid nut heeft om zich los te maken naar ons, dus adem in, adem uit, nog maar eventjes.
Maar ben wel benieuwd naar jullie eigen vertaling van haar gedrag en hoe dit dan werkt in jullie hoofd, als dit vergelijkbaar is voor jullie?
Nogmaals vandaag heeft hulpverlening aangegeven geen enkele reden te hebben om autisme opnieuw te onderzoeken, dus ja, weet je, ik weet het dan ook niet meer.
Nou, juist alles wat je zegt, dat wijst op ass; (kán erop wijzen natuurlijk, het kan ook iets anders zijn) het slecht afgestemd zijn op omgeving, het moeilijk kunnen hanteren van emoties en sociale situaties, het onvoorspelbare, grillige, moeilijk te snappen.
En weet je, laat het allemaal maar even lekker gaan. Natuurlijk kan ze haar kamer niet opruimen nu. Dat vergt nogal een hoop aan executieve functies en ik denk dat ze dat echt niet kan nu haar hoofd en hart overlopen door vanalles wat nu is en komen gaat. Dat betekent hulp aanvaarden van jullie en dat is wel heel veel gevraagd nu van haar. Echt, laat haar.
Als hv een onderzoek naar ev ass nu niet zinvol vindt zou je het daarbij kunnen laten. (Weet dat autisme ontzettend vaak gemist wordt) Ik zou je wel gunnen dat je je relatie met haar kunt verbeteren door je in te lezen in ass en met de _eventualiteit_ van aanwezig autisme rekening te houden. Ik weet zeker dat, wat er ook daadwerkelijk speelt of niet, jullie relatie alleen maar kan verbeteren.
Autisme is een lijst van kenmerken en als je genoeg vinkjes hebt, krijg je een diagnose. Vroeger werd er onderscheid gemaakt in verschillende vormen van autisme (klassiek autisme, asperger, pdd-nos) met elk hun eigen kenmerken, wel met overlap.
Sinds de DSM-V is dat allemaal op één hoop gegooid als ASS. Mijn diagnose was destijds (1989) PDD-NOS. Dat was de restcategorie. Kwam simpel gezegd neer op 'we weten het ook niet precies maar normaal is het in elk geval niet'.
Het schijnt wel zo te zijn dat de benadering die kinderen met autisme nodig hebben voor alle kinderen zinvol is. Alleen kunnen kinderen zonder autisme er makkelijker mee omgaan als je daar van afwijkt. Een onderzoek en diagnose kan helpen bij het vinden en krijgen van passende hulp. Maar in jullie geval is er al veel hulp betrokken.
Ik hield als kind niet van knuffelen. Ik ben daar nog steeds heel selectief in. Met sommige mensen knuffel ik heel graag, maar dat zijn er niet veel. Mijn kind is er daar één van en ik voel me nu nog wel eens schuldig over wat ik mijn ouders aan fysieke genegenheid heb ontzegd.
Ik kijk mensen ook nooit recht in hun ogen aan. Dat vind ik heel bedreigend. Mijn lichaam gaat dan in de paniek- en vluchtmodus. Dat kost heel veel energie die ik liever aan andere dingen besteed en het is beter voor mijn mentale welzijn. Ik heb overigens ook nooit van huis uit meegekregen dat dat zou moeten. Ik kijk wel naar mensen hun gezicht. Tussen hun ogen of naar hun neus of mond.
Een grote gemene deler is er niet echt bij ASS. Als je een x aantal kenmerken uit dat hele spectrum vertoont, krijg je de diagnose. Ieder heeft dus zo zijn/haar eigen variatie.
Grote projecten (zoals bijv. inpakken en verhuizen) leiden hier ook tot overprikkeling. De ene keer uit zich dat in lamgeslagen zijn en het vluchten in iets vertrouwds, de andere keer is de reactie duidelijker naar buiten gericht en stampt er een boze puber rond, of een treiterkop, of een ziek vogeltje.
Ik help indien nodig zelf door zo'n groter project in stukjes op te delen of ik vraag de thuiszorg of begeleiding om actief te helpen. Dat werkt beter dan wanneer ik dat doe, maar dat komt deels door mijn nah. Bij dat opdelen, zorg ik voor een vlotte start (begin met een vuilniszak en wasmand) zodat er meteen al meer rust komt. En dan pauze. Vervolgens zou ik in dit geval voorstellen om te beginnen met het inpakken van iets makkelijks waar je snel resultaat van ziet (boeken/knuffels/kussens).
Zelf kan je eventueel actief bijdragen zolang je de stress niet verhoogt of door iets te doen waarbij je niet op elkaars lip zit - zoals die was 
Maar bedenk wel dat je het voor jezelf doet. Jouw winst is dat er iets gebeurt. Doe het niet als je op samenwerking of een bedankje hoopt, want dat kan op een teleurstelling uitlopen.
Hi Diyer,
Ik vroeg me af hoe het nu is? Heb je wat rust gekregen nu er meer afstand is? Of maak je je nu nog meer zorgen omdat je er nu geen enkele controle meer over hebt?
lief dat je er naar vraagt. Op zich is er nu rust in huis, iets wat ik heel lang niet ervaren heb en nu merk ik dan hoeveel aandacht, tijd en energie er naar zo'n situatie wegdrupt. Ik merk dat ik een beetje op adem aan her komen ben, maar ben gelijk ook 2 weken ziek geweest. Corona en daar bovenop een keelontsteking. Mogelijk doordat mijn weerstand toch gekelderd is.
Ben nu weer een beetje aan het terugkomen daarvan.
Anderzijds merk ik dat er verdriet heerst over het ogenschijnlijke gevoel van weerstand bij jongste om nu in contact te staan met ons. Ze reageert op niets en niemand qua app verkeer. Ik verneem via de begeleiding dat ze daar contact maakt en daar zijn we heel blij mee. Helaas is er geen reactie van haar op appjes van ons of familie.
Diyer schreef op 28-05-2022 om 18:31:
lief dat je er naar vraagt. Op zich is er nu rust in huis, iets wat ik heel lang niet ervaren heb en nu merk ik dan hoeveel aandacht, tijd en energie er naar zo'n situatie wegdrupt. Ik merk dat ik een beetje op adem aan her komen ben, maar ben gelijk ook 2 weken ziek geweest. Corona en daar bovenop een keelontsteking. Mogelijk doordat mijn weerstand toch gekelderd is.
Ben nu weer een beetje aan het terugkomen daarvan.
Anderzijds merk ik dat er verdriet heerst over het ogenschijnlijke gevoel van weerstand bij jongste om nu in contact te staan met ons. Ze reageert op niets en niemand qua app verkeer. Ik verneem via de begeleiding dat ze daar contact maakt en daar zijn we heel blij mee. Helaas is er geen reactie van haar op appjes van ons of familie.
Och meteen zo ziek. Hoop dat je snel weer de oude bent.
Wat naar dat er even helemaal geen contact meer is. Houd vertrouwen het is ook allemaal heel heftig geweest ook voor je dochter. Hopelijk krijgt het straks een plaatsje voor jullie beiden en kunnen jullie een frisse start maken.
Wel fijn dat ze daar contact maakt dat zorgt er hopelijk ook voor dat ze straks dankbaar kan zijn dat jullie haar deze kans hebben geboden in plaats van dat ze het gevoel heeft dat jullie haar in de steek hebben gelaten.
Het is niet zo gek dat je flink ziek bent geworden Diyer. In periodes van grote zorgen en stress maakt je lichaam daar weinig ruimte voor en als je dan iets los kunt laten, komt daar letterlijk ruimte voor. Een tante van mij werd altijd meteen ziek zodra ze vakantie had. Uiteindelijk is ze in een burn-out geraakt. Blijkbaar was er nooit ruimte voor ziek zijn, tenzij ze vrij was.
Het is op zich denk ik niet heel gek dat je dochter even afstand neemt. Het is voor haar ook nog ontzettend wennen op haar nieuwe plek. Ze wil zich losmaken en voelt zich misschien ook een soort van afgewezen, ook al is het ook haar eigen keuze. Tegelijkertijd is helemaal geen contact wel pijnlijk, ik snap dat jou dat verdriet doet. Ik hoop van ganser harte dat het nog goed gaat komen met jullie onderlinge contact. Misschien dat de begeleiding daar ook iets mee doet op termijn.
Diyer schreef op 28-05-2022 om 18:31:
lief dat je er naar vraagt. Op zich is er nu rust in huis, iets wat ik heel lang niet ervaren heb en nu merk ik dan hoeveel aandacht, tijd en energie er naar zo'n situatie wegdrupt. Ik merk dat ik een beetje op adem aan her komen ben, maar ben gelijk ook 2 weken ziek geweest. Corona en daar bovenop een keelontsteking. Mogelijk doordat mijn weerstand toch gekelderd is.
Ben nu weer een beetje aan het terugkomen daarvan.
Anderzijds merk ik dat er verdriet heerst over het ogenschijnlijke gevoel van weerstand bij jongste om nu in contact te staan met ons. Ze reageert op niets en niemand qua app verkeer. Ik verneem via de begeleiding dat ze daar contact maakt en daar zijn we heel blij mee. Helaas is er geen reactie van haar op appjes van ons of familie.
Ach dat is heel naar.
Mijn dochter heeft mij een tijdje geblokkeerd gehad op whatsapp en dat was eigenlijk toen nog het enige lijntje dat ik met haar had. Uiteindelijk is het goedgekomen. Helaas wil ze nog steeds niet vertellen waarom het was. Ik word daar onzeker van want ik kan mijn “fout” zomaar opnieuw maken.
Oma heeft bemiddeld en toen kon ik gelukkig op haar verjaardag komen. Ze was op een gegeven moment klaar met ons bezoek en vroeg “hoe lang blijven jullie nog?” Ik vroeg of ze wilde dat we weer weggingen (“ja”) en daar was ze zichtbaar opgelucht over.
Dat was nog steeds pijnlijk en verdrietig maar het lijntje is er weer. Zodat ik haar af en toe een lief appje kan sturen. Toen dat niet kon, stuurde ik haar elke week iets. Een kaartje, een tijdschrift, een notitieboekje met pen, een foto van haar favoriete kat, zoiets. Ik hoorde nooit wat terug maar dat verwachtte ik ook niet. En toch was dat verdrietig.
Ik rouwde om het verlies van contact en om het verlies van een toekomstverwachting over een dochter die niet voor zichzelf kan zorgen.
Het lijkt wel alsof ze de wereld waar ze nu zit, niet kan combineren met mij, zodat het stoort als ik daar binnen stap. Het gaat beter als ze hierheen komt maar ze wil nooit meer een nachtje blijven slapen helaas.
Wat lief Toetie. Daar spreekt moederliefde uit, dat je aan haar denkt en haar iets opstuurt. Ik schat zo in dat het je dochter goed doet om die kleine tekens van liefde te ontvangen, wetende dat ze er niks mee 'moet'.
Het is idd. heel lastig als je niet weet wat je verkeerd doet in de ogen van je kind. Je kunt dan niet iets bijsturen of rechtzetten (als dat mogelijk is).
Wij hebben idd de begeleiding die dan vraagt aan dochter of het niet leuk is om iets van zich te laten horen of even te reageren. Die proberen haar wel een beetje te prikkelen. Maar ze zal het uiteindelijk zelf moeten willen.
Inmiddels zijn we alweer even onderweg en heeft dochter leuk contact met anderen binnen die setting. Ze gaat binnenkort een onderzoek krijgen om te kijken of er sprake is van persoonlijkheidsproblematiek, omdat dat toch wel naar boven lijkt te komen. Ik weet niet in hoeverre haar leeftijd (net 17) daarin een rol speelt. Ik ben er altijd van uitgegaan dat persoonlijkheidsproblematiek niet onderzocht kan worden onder de leeftijd van 18, gezien de ontwikkeling die er nog kan komen. Echter wordt haar gedrag steeds extremer, ook onder invloed van daar zijn (dat vind ik wel opvallend) en doet ze nu uitspraken die ik rechtstreeks uit de mond van een bepaald iemand vind klinken waar ze ontzag voor heeft. Ik weet niet of dit gedrag er vroeger of later toch wel uit zou zijn gekomen (waarschijnlijk wel) of dat het uit huis gaan hierop toch wel een negatieve invloed heeft. Het automutileren heeft bijv. echt een enorme vlucht genomen in de korte tijd dat we hierachter zijn gekomen en het is zó openlijk, alsof de wereld het moet zien. Het lijkt enorm te gaan om aandacht. Heel lastig vind ik dat.
Wat moeilijk voor jullie. Wel fijn dat ze daar waar ze nu woont daar ook direct actie op ondernemen. Kan ze daar wel blijven als ze toch sprake is van zwaardere problemen dan waar in eerste instantie van uitgegaan werd? Of moet ze dan toch naar een meer behandelsetting?
Als ik (via mijn dochter) hoor welke problematiek andere jongeren hebben, dan is mijn dochter eerder het lichtste geval daar. Dus ik verwacht niet dat ze weg hoeft. Maar dat neemt niet weg dat ze niet gedrag kan gaan overnemen dat andere jongeren daar laten zien en ze er uiteindelijk slechter van wordt. Wat dat betreft kan ik alleen maar hopen dat ze een bepaalde mate van afstandelijkheid ervaart tot de problematiek van anderen.
Ik weet niet beter of ze stellen onder de 18 geen diagnose van een persoonlijkheidsstoornis. Maar er kan natuurlijk wel sprake zijn van persoonlijkheidsproblematiek. Sterker nog; als er onder de 18 geen persoonlijkheidsproblemen zijn, is er boven de 18 geen stoornis. Daarom vind ik het best gek dat daar zo weinig aandacht voor lijkt te zijn in de jeugd-GGZ.
Ik heb het beeld van een persoonlijkheidsstoornis dat het gaat om gedrag dat ooit als (slechte/ineffectieve/destructieve) ‘oplossing’ voor bepaalde problemen of gevoelens werd ontwikkeld. Zolang dat niet vastzet, geen vast patroon is geworden, is het geen persoonlijkheidsstoornis. We doen tenslotte allemaal wel rare dingen als het even niet lukt. Maar om te voorkomen dat het patroonmatig wordt, moeten er wel effectieve en constructieve strategieën geleerd worden om het destructieve gedrag te kunnen vervangen. Als je bij een puber veel destructief patroonmatig gedrag ziet, kun je gaan zitten wachten tot ze 18 zijn maar lijkt preventief handelen mij beter. Natuurlijk is alle begeleiding/behandeling daar uiteindelijk voor bedoeld, om effectieve strategieën aan te leren. Maar het moet echt de spuigaten uitlopen, wil een jongere gerichte behandeling voor persoonlijkheidsproblematiek aangeboden krijgen. Misschien is daar een reden voor. Die ken ik dan niet.
Ik vind het fijn om te lezen dat je dochter op haar huidige plek contact maakt met anderen. Ik vind het wel heftig om te lezen dat de problematiek in korte tijd lijkt te verergeren. Het kan best dat ze meegezogen wordt in de problemen van anderen. Of dat ze bang is niet gezien te worden omdat de problemen van anderen nog heftiger zijn. Dat het automutileren een schreeuw om hulp is, om gezien te willen worden.
Maakt dochter wel weer enigszins contact met jou en haar vader?
Over diagnoses weet ik niet zoveel, maar ik zou het vreemd vinden als er allerhande diagnoses al heel jong kunnen worden gesteld, maar persoonlijkheidsproblematiek niet. Dat komt niet opeens na je 18e plots om de hoek kijken of zo. En zelfs al zou je dat pas dan kunnen diagnosticeren, dan kun je bij een vermoeden wel al iemand gaan benaderen alsof die dat heeft en hulp bieden die daarbij past.
