kind uit huis laten plaatsen, graag van me afpraten
pffff, ik wil graag even van me afpraten. Helaas is er nu na een jarenlange strijd met mijn dochter de situatie ontstaan dat er niks anders meer opzit e dan dat ze uit huis moet/gaat.
Als ouders zijn we al sinds haar jonge kinderjaren met haar aan het slepen van hulpverlener naar hulpverlener en daar is nooit iets écht heel duidelijks uit gekomen, behalve vermoedelijk ADD (maar sommigen twijfelen daar weer aan, omdat het symptomatisch zou kunnen zijn). Dochterlief vertoont al van jongs af aan moeilijk gedrag, maar iets waar we nooit de vinger op konden leggen. Ook hebben onderzoeken verder niet iets specifieks aan het licht gebracht, behalve dat ze hechtingsproblemen heeft.
We zijn geen makkelijk gezin, maar ook weer niet héél moeilijk. Veel van de problemen die er tussen mij en mijn ex waren, waren helaas ook weer terug te voeren naar de problemen die we ervoeren met onze dochter. Dat is waar we als ouders zeker de fout in zijn gegaan. Maar omdat er daarnaast nog zoveel andere fijne dingen in ons gezin hadden die wél goed gingen, hebben we allebei nooit kunnen vermoeden dat dit haar hechting dat zó onderuit heeft gehaald. We begrijpen simpelweg de grootte van haar problemen niet, afgezet tegen hoe het thuis was.
Niet dat het begrijpen iets aan de situatie veranderd, maar áls we het hadden kunnen begrijpen, hadden we er misschien iets mee kunnen doen. En nu? Nu staan we alleen maar machteloos toe te kijken hoe onze dochter niet meer op school mag komen, zichzelf automutileert, heel boos is op ons en ons als stront behandeld, niet communiceert, geen verantwoordelijkheid neemt voor thuis en nu dus uit huis gaat. Je kunt merken dat ze sinds het afgelopen jaar steeds sterker is gaan uitchecken en nu zijn we haar helemaal kwijt in het contact. Ik praat hier graag met anderen over, hoop dat er mensen zijn die dit herkennen of weten wat er mogelijk is.
dankjewel
Diyer schreef op 07-06-2022 om 15:15:
Als ik (via mijn dochter) hoor welke problematiek andere jongeren hebben, dan is mijn dochter eerder het lichtste geval daar. Dus ik verwacht niet dat ze weg hoeft. Maar dat neemt niet weg dat ze niet gedrag kan gaan overnemen dat andere jongeren daar laten zien en ze er uiteindelijk slechter van wordt. Wat dat betreft kan ik alleen maar hopen dat ze een bepaalde mate van afstandelijkheid ervaart tot de problematiek van anderen.
Ik had uit je eerdere posts de indruk gekregen dat waar je dochter nu zit meer begeleid kamer wonen is dan een echte behandelkliniek. Maar dat heb ik misschien gewoon niet goed begrepen. Als er een diagnose gesteld wordt dan is een kliniek waar ook behandeld kan worden wellicht een meer logische optie, als je dochter daarvoor open staat.
Mijn dochter zit op een plek waar het doel is te begeleiden naar 'op jezelf gaan'. Alleen veel van de jongeren die daar zitten, komen al vanuit een uithuisplaatsings situatie. Dus dat zijn jongeren die al op jonge leeftijd, zeg 12 jaar, al niet meer thuiswoonden. Omdat de ouders het niet konden bolwerken of allerlei problematiek hebben, of de jongere of een combinatie daarvan. Dat zijn dus best wel geinstitutionaliseerde jongeren, met heel vaak een minimaal of soms zelfs helemaal afwezige ouders. Ouders met psychiatrische, verslavings etc. problematiek en jongeren die niet zelden een (flinke) hechtingsproblematiek hebben. Een enkele keer gaat een jongere die daar zit ook door naar detentie of een gesloten setting. Dat wisten wij overigens pas op het allerlaatste moment, toen we ons intake gesprek hadden vlak voor mijn dochter daar naartoe ging (en zichzelf al helemaal had voorbereid op het daar wonen, dus er was niet veel sprake meer van nog eens herorienteren). Ik merkte dat ik dat een behoorlijk pittige setting vond voor een meisje komende vanuit een toch wel hele burgerlijke achtergrond.
Het is dus voor de duidelijkheid geen behandelkliniek. Maar ze gaan wel onderzoeken of haar problemen te maken hebben met een stoornis. Het wil dus niet zeggen dat als er geen stoornis is, ze daar weg moet. Want dat is het doel niet van haar verblijf. Het doel is rust in de gezinssituatie en/of toewerken naar zelfstandig wonen.
Diyer schreef op 07-06-2022 om 19:49:
Het is dus voor de duidelijkheid geen behandelkliniek. Maar ze gaan wel onderzoeken of haar problemen te maken hebben met een stoornis. Het wil dus niet zeggen dat als er geen stoornis is, ze daar weg moet. Want dat is het doel niet van haar verblijf. Het doel is rust in de gezinssituatie en/of toewerken naar zelfstandig wonen.
en het betekent dus ook niet dat ze weg moet als er wel een stoornis is? Maar als er iets gediagnosticeerd wordt dat met behandeling zou kunnen verbeteren dan zou een behandelkliniek wellicht wel een betere optie zijn.
Hier ben ik momenteel erg tevreden over het behandelplekje dat mijn kind gekregen heeft, maar dat was na een jaar op de wachtlijst. Dus zelfs al is behandeling geïndiceerd, dan zul je waarschijnlijk toch tijd moeten overbruggen.
Mijn dochter vertelde me dat er so wie so 2 meiden zitten met borderline en die wonen er ook gewoon. Zolang je hanteerbaar/leerbaar/aanspreekbaar bent in het zelfstandig worden traject en geen gevaar voor jezelf/anderen, zal verhuizen niet nodig zijn. Waarschijnlijk volg je dan ambulant een behandelingstraject om (beter) om te gaan met je diagnose, je daginvulling, je netwerk, etc.
Pfffff, net een telefoontje gehad van het kamertrainingscentrum dat het daar niet goed gaat. Mijn dochter houdt zich daar ook niet aan de afspraken en is al meerdere keren 's nachts verdwenen zonder dat men wist waar ze uithing en niet reageerde op niks niet. Als ze zo doorgaat is ze daar niet meer welkom en we gaan komende week een gesprek krijgen, waar ze een formele waarschuwing krijgt om zich anders op te stellen en dat het er anders naar uitziet dat ze daar weg moet.
Wat vervelend zeg! Stel dat ze daar weg moet zoeken zij dan een geschikte, alternatieve plek voor haar of wordt het dan weer jouw probleem?
Schiet niet meteen in de stress; misschien heeft ze die formele waarschuwing wel nodig om te beseffen dat ze niet overal mee weg komt.
Hè bah, dat gaat niet lang goed ☹️. Het is te hopen dat het een wake up call is voor haar. Tegelijkertijd lijkt het me voor jullie ook een soort bevestiging: zie je, het ligt niet aan ons. Hard wel, want het is echt niet in dochters belang dit, maar toch kan ik me voorstellen dat het knaagt.
Gaan zij op zoek naar een alternatief voor haar? Ze kunnen haar toch ook niet zomaar op straat zetten. Ik zou als ik jullie was klip en klaar aangeven dat ze niet bij jullie terug kan komen. Anders gaan ze daar nog op rekenen.
Flanagan schreef op 11-06-2022 om 20:16:
Schiet niet meteen in de stress; misschien heeft ze die formele waarschuwing wel nodig om te beseffen dat ze niet overal mee weg komt.
Dat is dus juist mijn stress. Ze heeft in haar hele leven al zoveel tekst en uitleg en uiteindelijk waarschuwingen gehad en het heeft nooit zin gehad. Dus of het dan nu wel gaat landen? Ze heeft al meerdere gesprekken gehad met de begeleiding en die hebben ook nul resultaat gehad. Mogelijk dat ze denkt dat het nu ook wel niet zo'n vaart zal lopen of dat ze denkt dat ze het dan wel merkt. Of dat ze denkt dat ze vast bij vrienden kan crashen of god weet wat ze eigenlijk denkt.
Ik denk dat alle hulpverlening wel op de hoogte is dat thuis wonen geen optie is. Ze zit er nl. niet voor stinksokken en met een hele goede reden. Maar ik ben niet thuis in deze wereld en weet dus niet welke stap hierna komt. Het blijft tot nu toe toch allemaal op vrijwillige basis bestaan en ik weet niet of je een 17 jarige nog ergens toe kan dwingen als ze niet mee wil werken en geen probleem ziet.
Moeilijk, ik kan me voorstellen dat dit heel lastig is. Op de locatie waar mijn kind zit is dit ook zo als je je niet aan de regels houdt èn ook je straf (bijvoorbeeld kamerarrest) niet accepteert kun je niet blijven. Dit omdat ze een open instelling zijn en gaan dwangmaatregelen mogen toepassen.
Is dat gesprek straks met jullie als ouders, begeleiding en jullie dochter zelf? Vraag dan goed door wat het alternatief is.
Wat ontzettend klote zeg, dat het weer mis gaat. Ik had sowieso al niet het idee dat het aan jullie of jullie aanpak en inzet zou liggen. Soms zijn er gewoon dingen die je na moet komen. Zij zijn verantwoordelijk voor haar veiligheid, dus willen ze weten waar ze uithangt en dient ze zich aan de daar geldende regels te houden. Juist omdat daar nog meer mensen wonen, kun je niet met iedereen apart afspraken maken. En als iedereen om tijd x binnen moet zijn, geldt dat net zo goed ook voor haar. Voor iets als werk zou je nog een uitzondering kunnen maken. Vertelt ze achteraf wel waar ze is geweest?
Daar wonen is dan wel vrijwillig, het is niet vrijblijvend.
Ik weet niet wat een volgende stap zou kunnen zijn en of ze daar dan wel zich aan regels en afspraken gaat houden. Die onleerbaarheid van haar is wel heel hardnekkig.
Het leest voor mij een beetje alsof ze denkt dat geen enkele regel voor haar geldt omdat ze toch oneindig nieuwe kansen krijgt.
Tja, maar die nieuwe kansen zijn toch echt niet waar. En als ze daar over nadenkt, dan weet ze dat ook. Ze is van school gestuurd omdat haar kansen op waren. Ze is een vriendin kwijtgeraakt, omdat haar kansen op waren. Ze is vanuit mijn huis bij haar vader te komen wonen, omdat haar kansen op waren. Ze is heel veel geld kwijtgeraakt omdat haar kansen op waren, ze is vanuit het ouderlijk huis ergens anders gaan moeten wonen, omdat de kansen op waren en nu zou ze ook daar mogelijk wel moeten als ze niet wil aanpassen. Het gaat echt uiteindelijk een keer ophouden.
Wat klote voor jullie, Diyer. Ik hoop echt dat het gesprek gaat helpen of dat er anders een alternatief is. Lijkt me vreselijk moeilijk dit. 
