kind uit huis laten plaatsen, graag van me afpraten
pffff, ik wil graag even van me afpraten. Helaas is er nu na een jarenlange strijd met mijn dochter de situatie ontstaan dat er niks anders meer opzit e dan dat ze uit huis moet/gaat.
Als ouders zijn we al sinds haar jonge kinderjaren met haar aan het slepen van hulpverlener naar hulpverlener en daar is nooit iets écht heel duidelijks uit gekomen, behalve vermoedelijk ADD (maar sommigen twijfelen daar weer aan, omdat het symptomatisch zou kunnen zijn). Dochterlief vertoont al van jongs af aan moeilijk gedrag, maar iets waar we nooit de vinger op konden leggen. Ook hebben onderzoeken verder niet iets specifieks aan het licht gebracht, behalve dat ze hechtingsproblemen heeft.
We zijn geen makkelijk gezin, maar ook weer niet héél moeilijk. Veel van de problemen die er tussen mij en mijn ex waren, waren helaas ook weer terug te voeren naar de problemen die we ervoeren met onze dochter. Dat is waar we als ouders zeker de fout in zijn gegaan. Maar omdat er daarnaast nog zoveel andere fijne dingen in ons gezin hadden die wél goed gingen, hebben we allebei nooit kunnen vermoeden dat dit haar hechting dat zó onderuit heeft gehaald. We begrijpen simpelweg de grootte van haar problemen niet, afgezet tegen hoe het thuis was.
Niet dat het begrijpen iets aan de situatie veranderd, maar áls we het hadden kunnen begrijpen, hadden we er misschien iets mee kunnen doen. En nu? Nu staan we alleen maar machteloos toe te kijken hoe onze dochter niet meer op school mag komen, zichzelf automutileert, heel boos is op ons en ons als stront behandeld, niet communiceert, geen verantwoordelijkheid neemt voor thuis en nu dus uit huis gaat. Je kunt merken dat ze sinds het afgelopen jaar steeds sterker is gaan uitchecken en nu zijn we haar helemaal kwijt in het contact. Ik praat hier graag met anderen over, hoop dat er mensen zijn die dit herkennen of weten wat er mogelijk is.
dankjewel
Dat lijkt me dan een verstandige beslissing als mijn eerlijke posts hier teveel onrust geven voor je courage.
gewoon even een knuffel 
MamaE schreef op 09-05-2022 om 14:10:
Diyer, je bent moe. Doodmoe. Helemaal leeg en helemaal op. Je hebt al die jaren meer dan alles gegeven om te strijden voor je kind en het voelt nu alsof het allemaal geen enkele zin heeft gehad. Ik begrijp je gevoel en ik denk oprecht dat ik het al vele malen eerder had opgegeven.
Het is keer op keer op keer teleurstelling, afwijzing, negeren, niks terugkrijgen van alles wat je er in stopt. Ik zou op haar verjaardag wel langsgaan voor een kop koffie en haar het geld geven. Maar je kunt wel degelijk laten weten dat ze mensen pijn doet met haar gedrag. Haar broer niet feliciteren, mensen compleet negeren. Op haar leeftijd zou ze toch echt moeten begrijpen dat interactie en interesse van twee kanten komen.
Het is geen normale situatie. Het is nu ook niet de tijd haar te vertellen dat ze mensen pijn doet met haar gedrag. Mogelijk dat ze jaren later tot dat inzicht komt, maar nu zou die wanklank juist averechts werken.
Ze heeft iemand nodig die ze kan vertrouwen.
Ik word al moe als ik al de verwachtingen lees. En dan moet je een puber zijn die ook nog flink met zichzelf in de knoop zit…poe hoor!
Het lijkt me zo niet helpend om haar ook nog steeds te laten weten dat ze het helemaal verkeerd doet. Wat schiet je daarmee op? Behalve je eigen frustraties kwijt komen daarmee?
Ook blijf ik me afvragen hoe een uithuisplaatsing helpend kan zijn als je je hoge verwachtingen naar haar toe toch niet los kunt laten? Het zou juist ruimte moeten geven aan iedereen.
Verder denk ik dat ouderschap bijna per definitie gepaard gaat met een zekere mate van afwijzing en vaak met mismatch tav verwachtingen. Maar die last ligt nu eenmaal bij de ouder, of zo zou het moeten zijn.
Ik hoop dat het je lukt om ook te gaan genieten van haar!!
Misschien reageerde ik wel teveel vanuit mijn eigen trauma. Ik kan écht absoluut niet tegen negeren. Als je in mijn huis bent en compleet doet alsof ik er niet ben, alsof ik niet besta, alsof ik het niet waard ben om ook maar hallo tegen te zeggen, dat maakt me heel verdrietig en machteloos. Het ondermijnt mijn waardigheid.
Ik lees helemaal geen hoge verwachtingen van Diyer. Enige vorm van normaal sociaal contact als je ergens bent, de mensen daar als mens behandelen, vind ik toch wel de ondergrens.
Tsja MamaE, dit hele topic gaat over een jong meisje met grote problemen, een meisje dat over de hele linie uit aan het checken is. Ook met zichzelf, ze automutileert en krijgt haar leven niet op de rit.
Ik zie werkelijk niet hoe een negatieve, verwachtingsvolle benadering dit meisje kan helpen. Het lijkt me ondenkbaar dat dit meisje overloopt van zelfvertrouwen momenteel.
Diyer schreef op 09-05-2022 om 11:17:
effectief of niet. Ik wil niet meer. Ik ben uitgecheckt. Ik maak 50 euro naar haar over, ga mijn best niet meer doen om iets leuks te vinden voor haar wat ik al die jaren heb geprobeerd, bel of stuur een appje en dat is het. Ik moet mezelf beschermen nu. Ik stem verder wel af met de begeleiders daar wat handig is.
Je reageert vanuit je eigen emotie. Die emotie is terecht en dat mag je ook echt laten weten. Maar doe dat nu. Op dit moment. Je frustratie twee weken vasthouden om je punt te maken op haar verjaardag -die waarschijnlijk al moeilijk zal zijn- is voor jullie beiden niet goed.
Ik zou haar vragen hoe ze haar verjaardag wil vieren. Wat wil ze van jou?
Vervolgens kan je dan bedenken of jouw afwijzing op die dag wel het signaal is dat je af wil geven.
Ik lees ook allerlei verwachtingen; over appjes, contact met familie, kadootjes en koffie.
Dat kunnen diverse mensen hier normaal vinden, maar dáár gaat dit juist over: jullie vinden dat het zo hoort én dús verwachten jullie het.
Ik niet. Ja, ik vind het zeker wenselijk gedrag, ook bij mijn kinderen. Maar het is aan henzelf (pubers en jongvolwassenen) om dit soort dingen al dan niet te doen.
Ik zeg hooguit; volgende week is je zus jarig, het zou leuk zijn als je daar iets voor doet. Soms doen ze dat , soms niet. En in het laatste geval vind ik dat hooguit een beetje jammer voor de zus. Maar ik zeg er niets van (de zus soms wel, en dát komt dan wel aan🙂, kan er later zomaar ineens toch een aardig kadootje zijn!).
Iedereen boven de, zeg 12 jaar, mag dat soort zaken van mij helemaal zelf bepalen. Wel/niet mee naar oma, wel/geen eigen kadootje, wel/geen appje. Eigen keuzes. Ik vind daar oprecht niets/weinig van: mijn kinderen, en ik denk bijna álle kinderen, hebben andere kwaliteiten genoeg 🧡
TrefleQ schreef op 10-05-2022 om 07:33:
Ik lees ook allerlei verwachtingen; over appjes, contact met familie, kadootjes en koffie.
Dat kunnen diverse mensen hier normaal vinden, maar dáár gaat dit juist over: jullie vinden dat het zo hoort én dús verwachten jullie het.
Ik niet. Ja, ik vind het zeker wenselijk gedrag, ook bij mijn kinderen. Maar het is aan henzelf (pubers en jongvolwassenen) om dit soort dingen al dan niet te doen.
Ik zeg hooguit; volgende week is je zus jarig, het zou leuk zijn als je daar iets voor doet. Soms doen ze dat , soms niet. En in het laatste geval vind ik dat hooguit een beetje jammer voor de zus. Maar ik zeg er niets van (de zus soms wel, en dát komt dan wel aan🙂, kan er later zomaar ineens toch een aardig kadootje zijn!).
Iedereen boven de, zeg 12 jaar, mag dat soort zaken van mij helemaal zelf bepalen. Wel/niet mee naar oma, wel/geen eigen kadootje, wel/geen appje. Eigen keuzes. Ik vind daar oprecht niets/weinig van: mijn kinderen, en ik denk bijna álle kinderen, hebben andere kwaliteiten genoeg 🧡
Zo sta ik er ook in. Daarnaast heb ik geregeld dat het binnen ons gezin inmiddels normaal is om 1 of 2 weken voor je cadeautjes mag verwachten, zelf een verlanglijstje op de familie-app te zetten. Dat is dan meteen ook een duidelijke hint voor de anderen. Heb ik ook gedaan voor moederdag.
Maar onze voorbeelden zijn niet vergelijkbaar met wat er bij Diyer speelt. Daar gaat het niet om laksheid, maar om het uiten van frustratie. Haar dochter zit ontzettend met zichzelf in de knoop en als ze zich daarover uit, voelt ze zich niet begrepen en wordt het soms zelfs afgekeurd. Dat zij geen seconde heeft besteed aan moederdag, zal ingegeven zijn door een vergelijkbare redenatie als waarom Diyer haar straks op haar verjaardag geen persoonlijke aandacht wil gaan geven: jij kwetst mij, dus ik kwets jou. Op die manier wordt het nooit meer wat.
Pinokkio schreef op 10-05-2022 om 00:55:
Tsja MamaE, dit hele topic gaat over een jong meisje met grote problemen, een meisje dat over de hele linie uit aan het checken is. Ook met zichzelf, ze automutileert en krijgt haar leven niet op de rit.
Ik zie werkelijk niet hoe een negatieve, verwachtingsvolle benadering dit meisje kan helpen. Het lijkt me ondenkbaar dat dit meisje overloopt van zelfvertrouwen momenteel.
Uiteraard. Ik zie echt wel dat dit meisje grote problemen heeft met zichzelf en het leven. Maar het punt van het compleet negeren van het bestaan van haar gezinsleden is iets waar ik wel over val. Hoe klote het in je leven ook gaat, er is een ondergrens in wat je hoeft te accepteren qua gedrag.
MamaE schreef op 10-05-2022 om 11:40:
[..]
Uiteraard. Ik zie echt wel dat dit meisje grote problemen heeft met zichzelf en het leven. Maar het punt van het compleet negeren van het bestaan van haar gezinsleden is iets waar ik wel over val. Hoe klote het in je leven ook gaat, er is een ondergrens in wat je hoeft te accepteren qua gedrag.
Ok MamaE en wat bedoel je dan met ‘niet accepteren’?
Ik denk dat jij er (logisch, je hebt geen puber) geen enkel idee van hebt dat communicatie met een puber er totaal anders uitziet en verloopt dan met een kind.
Maar ook met een kind ga je respectvol om vind ik.
En als zaken moeilijk lijken voor een kind (ass is al genoemd in deze) dan is ‘niet accepteren’ toch wel zo horkerig vind ik.
Echt vergelijkbaar met ‘loop eens wat beter’ bij een kind met motorische problemen.
Er is nogmaals geen diagnose van ASS. Kan je wel blijven benoemen als excuus voor haar gedrag. Maar het is geen kind met motorische problemen die om die reden niet kan lopen en zo benadert de hulpverlening haar ook niet.
En het gedrag waar ik over val is niet 'pas' ontstaan in de puberteit. We zaten al ruim voor de puberteit met haar bij hulpverlening (al vanaf een jaar of acht) en daar werd gesproken over o.a. oppositioneel opstandig gedrag. Ook niet als diagnose, want dit was wat een leerkracht over haar zei. Maar dan kun je even terug in je hoofd hoe mijn kind van toen 8-12 jaar werd gezien door buitenstaanders. Ze heeft Rots en Water training gevolgd toen ze op de basisschool zat, in de hoop dat dat haar positie tov andere mensen iets zou kunnen helpen verzachten. Eerlijk gezegd vind ik het een wonder dat ze een vast groepje vrienden heeft. Welliswaar vrienden die ze heeft leren kennen sinds voornl. het afgelopen jaar, maar daar zit ze uren mee op Snapchatt. Dat lukt haar om die in haar leven te houden en afspraken mee te maken.
Er wordt niet gestraft. Dat blijft maar oppoppen "als jij niet doet wat ik wil, nou, dan doe ik lekker ook niet...." als reden voor hoe ik me voel of gedraag. Ik ben emotioneel uitgechecked bij een kind dat idd iedere keer weer het signaal geeft dat wat ik ook doe of zeg totaal niet boeit. Dat heeft echt een andere grondslag voor mijn houding. Pubergedrag is 1. Dit is daarmee niet te vergelijken. Het is niet voor niets dat hulpverlening geadviseerd heeft om haar niet meer thuis te laten wonen. Dat zit deels in ons onvermogen om met haar blijvende buien om te gaan. Maar het andere deel zit in haar. Helemaal geweldig dat sommige ouders oeverloos geduld hebben, zoals de ouders van Beertjelove. Maar ik heb dat niet.
Juist omdat dit gedrag niet ontstaan is in de puberteit klinkt het waarschijnlijker dat het meer onmacht is dan onwil.
Overigens heb ik ook geen oeverloos geduld met mijn kinderen. Dat verwacht ook niemand van jou. Maar ik vraag me wel af waarom je voor je dochter zoveel strenger lijkt dan je zoon. Waar was hij op moederdag? Waarom ben je op hem niet boos?
Pinokkio schreef op 10-05-2022 om 12:23:
[..]
Ok MamaE en wat bedoel je dan met ‘niet accepteren’?
Ik denk dat jij er (logisch, je hebt geen puber) geen enkel idee van hebt dat communicatie met een puber er totaal anders uitziet en verloopt dan met een kind.
Maar ook met een kind ga je respectvol om vind ik.
En als zaken moeilijk lijken voor een kind (ass is al genoemd in deze) dan is ‘niet accepteren’ toch wel zo horkerig vind ik.
Echt vergelijkbaar met ‘loop eens wat beter’ bij een kind met motorische problemen.
Het kind kan praten. Dus een hallo of goedemorgen zou er best vanaf mogen.
Ik heb inderdaad nog geen puber, maar ook dan verwacht ik toch echt enige vorm van basiscommunicatie. Ergens zijn en compleet doen alsof de andere mensen daar niet bestaan, vind ik niet respectvol. Respect werkt twee kanten op.
Mijn zus negeerde mij vroeger heel vaak en mijn ouders vonden dat oké. Zelfs toen ik aangaf dat uitermate vervelend te vinden, was dat mijn probleem en zeiden ze er niks van. Ik ben op mijn 15e gestopt met op emotioneel gebied dingen van mijn ouders te verwachten. De ergste straf die ik kon krijgen thuis was de negeerstraf. Dan deed mijn moeder net alsof ik niet bestond. Als ik iets zei liep ze weg, de tafel werd gedekt voor iedereen behalve mij, ik werd niet gewekt in de ochtend en er werd ook niet gezegd dat ik zelf een wekker moest zetten. Het voelde voor mij alsof ik letterlijk niemand meer was, alsof ik niet bestond, geen waardigheid meer had. Die boodschap geef je af als je iemand negeert. Ik zou dat onder geen beding met mijn kind doen en ik zou het ook onder geen beding van mijn kind accepteren. Niet nu ze zeven is en ook niet als ze zeventien is. En een diagnose is geen excuus om een totaal gebrek aan respect en basisfatsoen goed te praten.
Dat er geen diagnose is, wil uiteraard nog niet zeggen dat haar gedrag erop gericht is om jullie te kwetsen! Dat lijk je wel te denken/voelen. Maar dat is niet zo. Het is misschien niet 'alleen maar' pubergedrag, omdat het al zo vroeg ontstond, maar het is daarom nog steeds niet 'slecht' van haar. Zo zit ze in elkaar, ze kan blijkbaar niet anders. Anders had ze haar gedrag ergens de afgelopen jaren wel aangepast lijkt me.
Ik snap best dat je murw bent en het allemaal niet meer opbrengt. Maar ik proef toch ergens onder die uitputting wel een beetje een behoefte aan wraak. Maar dat kan aan mij liggen.
Ik heb net zoals de ouders van Beertjelief een schier eindeloos geduld, ook met de vriendin van zoon. Maar ik snap heus dat niet iedereen dat heeft. Ik merk alleen wel dat het wat oplevert als je het geduld kunt opbrengen om in contact te blijven. En te blijven kijken naar wat wél goed gaat. Zoals het onderhouden van de vriendschappen. Al is dat via Snapchat. En als je dat (nu) niet meer op kunt brengen, dan is gewoon afstand houden prima.
Ik probeer altijd te leven volgens het principe behandel de ander zoals je zelf behandeld wil worden. Dus ik zou er nooit voor kiezen om via gedrag iets duidelijk te maken (zoals met haar verjaardag vanwege moederdag).
Je voelt je vanwege je overbelast zijn denk ook snel aangevallen door reacties hier op het forum. Zo moet je ze niet zien, als aanvallen. Het zijn tips en observaties en we hopen dat je er wat aan hebt. Kijken met de blik van een ander (dus met wat afstand) kan je helpen om te zien wat er echt is, zonder ten onder te gaan in je eigen emoties. En dat helpt altijd om een situatie te de-escaleren. Vandaar: houd afstand. Verwacht niks van haar, maar laat jouw gedrag geen (negatieve) reactie zijn op haar (wan)gedrag. Want geloof me, dat kost je niet minder energie dan zelf positief blijven. Integendeel, daardoor zitten jullie samen in een neerwaartse spiraal. En hoe vervelend je dochter zich ook gedraagt, jij bent hier de volwassene. Jij bent degene die die neerwaartse spiraal kunt helpen verbreken. Je hoeft nog maar een paar weken. De laatste loodjes wegen het zwaarst, maar zet nog even door, forceer alsjeblieft geen definitieve breuk door jouw gedrag, ook al zie jij het als een reactie op het hare.
