kind uit huis laten plaatsen, graag van me afpraten
pffff, ik wil graag even van me afpraten. Helaas is er nu na een jarenlange strijd met mijn dochter de situatie ontstaan dat er niks anders meer opzit e dan dat ze uit huis moet/gaat.
Als ouders zijn we al sinds haar jonge kinderjaren met haar aan het slepen van hulpverlener naar hulpverlener en daar is nooit iets écht heel duidelijks uit gekomen, behalve vermoedelijk ADD (maar sommigen twijfelen daar weer aan, omdat het symptomatisch zou kunnen zijn). Dochterlief vertoont al van jongs af aan moeilijk gedrag, maar iets waar we nooit de vinger op konden leggen. Ook hebben onderzoeken verder niet iets specifieks aan het licht gebracht, behalve dat ze hechtingsproblemen heeft.
We zijn geen makkelijk gezin, maar ook weer niet héél moeilijk. Veel van de problemen die er tussen mij en mijn ex waren, waren helaas ook weer terug te voeren naar de problemen die we ervoeren met onze dochter. Dat is waar we als ouders zeker de fout in zijn gegaan. Maar omdat er daarnaast nog zoveel andere fijne dingen in ons gezin hadden die wél goed gingen, hebben we allebei nooit kunnen vermoeden dat dit haar hechting dat zó onderuit heeft gehaald. We begrijpen simpelweg de grootte van haar problemen niet, afgezet tegen hoe het thuis was.
Niet dat het begrijpen iets aan de situatie veranderd, maar áls we het hadden kunnen begrijpen, hadden we er misschien iets mee kunnen doen. En nu? Nu staan we alleen maar machteloos toe te kijken hoe onze dochter niet meer op school mag komen, zichzelf automutileert, heel boos is op ons en ons als stront behandeld, niet communiceert, geen verantwoordelijkheid neemt voor thuis en nu dus uit huis gaat. Je kunt merken dat ze sinds het afgelopen jaar steeds sterker is gaan uitchecken en nu zijn we haar helemaal kwijt in het contact. Ik praat hier graag met anderen over, hoop dat er mensen zijn die dit herkennen of weten wat er mogelijk is.
dankjewel
Hoi Dyer,
Ik heb dit topic en andere topics van jou gevolgd vanuit interesse en op sommige vlakken veel herkenning. In feite volg ik jou al vanaf het moment dat je op een ander forum schreef over de problemen met je (inmiddels ex) man. Je schrijft zo oprecht en puur vanuit je hart. Ik denk dat je een heel sympathiek mens bent met een groot hart. Ik ken je natuurlijk verder helemaal niet, maar ik lees dat je het nooit makkelijk hebt gehad ook in je jeugd niet en desondanks heb je je toch heel sterk staande gehouden en ben je er in geslaagd om een warm en liefdevol mens te worden.
Vanuit mijn eigen situatie en ervaring wil ik tegen je zeggen : Het mag echt een keer genoeg zijn. Nu zeg je dat uit boosheid, maar ook als de boosheid wegebt mag je zonder schuldgevoel tegen jezelf zeggen dat het genoeg geweest is. Als je alles hebt gegeven en er is niets meer wat je kunt doen dan mag het echt een keer klaar zijn.
Ik snap je zorgen echt heel goed, als je middenin de ellende zit kun je nog geen afstand nemen. Pas als je voor je gevoel veilig los kunt laten zullen je zien dat het ook met je dochter wel goed zal komen. Afstand betekend na verloop van tijd niet zelden dat er ook weer toenadering zal komen vanuit je dochter, maar dan op grond van gelijkwaardigheid. Als je voor je gevoel alles hebt gedaan, laat dan los. Heb vertrouwen, het komt echt goed. Je houdt van haar en zij houdt ongetwijfeld ook van jou ook al is dat nu niet merkbaar. Soms is het proces van losmaken zo pijnlijk omdat de band zo sterk is dat het bijna niet zonder ‘geweld’ kan.
Ervaring hier. Ons kind ging ook met 17 via kamertraining uit huis.
Ik herken dat het ontzettend moeilijk is om met een verstoorde relatie, zonder die wederkerigheid toch niet daar in vast te lopen.
Probeer het uit huis gaan te benaderen als een stap in het volwassen worden van je dochter. Dat had je graag samen gedaan, later, als ze er echt aan toe is, maar het lukt niet. Dat is heel jammer, maar wat je haar nu biedt is het beste alternatief.
Dat gaat jullie ook (letterlijk) ruimte bieden omdat je niet meer steeds met de negatieve kanten van elkaar wordt geconfronteerd. En in die ruimte kan je wat opbouwen.
De mensen die haar gaat begeleiden kunnen jou ook goed helpen bij het (her)vinden van contact, daar zijn ze ook voor.
Niet te veel verwachten in t begin. Jouw idee van het verjaarscadeau vind ik ook niet verstandig. Spreek bv rond haar verjaardag af voor een kop koffie bij haar nieuwe thuis, zoals je ook misschien zou doen als ze "gewoon" op zichzelf zou zijn gegaan, dan kun je je cadeau zelf geven. Verwacht geen groots feest, begin maar gewoon klein. Vraag desnoods daarbij wat hulp bv. bij het maken van een afspraak van de begeleiding.
Als ze het toelaat kun je haar helpen met verhuizen? Vraag wat je voor haar mag doen.
Dring niet op als ze (eerst) niks wil, ook OK. hou t maar in de gaten en help (een beetje subtiel) waar nodig.
Het kost heel veel energie maar het komt goed. In de afstand die nu ontstaat zit de ruimte om wat nieuws (gelijkwaardiger) op te bouwen maar dat kost gewoon tijd.
Gaat ook vast een paar keer verkeerd, maar elke keer gewoon bij 0 beginnen....
Ik snap ergens ook wel dat het een druppel is
Maar je kind is nog “maar” 17 jaar 🥲
En het is je kind!
Ik verwacht ook wel ergens dat de ouder moet vechten voor de band van zijn of haar kind
De moederliefde die mijn moeder voor mij voelt, daarin kan ik mij niet inleven
Ze is wel mijn safe-haven, bij wie ik volledig mijzelf kan zijn
En ik was als puber verdomd lastig, echt een rotkind
Ik loog waar ik was en met wie
Uren te laat
M’n ouders hebben rond die leeftijd jaren als louter hotel en taxi chauffeur gediend
Of als bank met oneindige pinpas
Ik heb ze uitgescholden, mij opgesloten in m’n kamer na binnenkomst zonder hallo te zeggen
Hoezo helpen in het huishouden? Doe normaal zeg, daar heb ik een moeder voor
Ik heb servies kapot gegooid, spullen kapot gemaakt en gedreigd dat ik hele enge dingen als doen als ik m’n zinnetje niet kreeg
Oh, en ze begrepen mij nooit en probeerden dat niet eens
Rot ouders waren het!
Puur omdat ze mij niet begrepen, maar hoe konden ze mij begrijpen als ik op die leeftijd mijzelf niet eens begreep?
Ik kreeg alles wat m’n hartje begeerde
Ik kreeg en krijg hun (en vooral haar) eeuwige voorwaardelijke liefde
En wat ben ik blij dat ik niet opgegeven ben, al had ik dat achteraf gezien best begrepen
Hoe dan ook, nadat ook ik uit huis was en nog wat jaartjes bokkig bleef doen
Is onze band verbeterd naar ontzettend goed!
Vanaf hun kant was dat echter al het geval, ze wisten dat ik weer terugkwam
Jaaaaren later heeft ze mij verteld over de pijn, het verdriet, de verwijdering die ze voelde maar niks tegen kon doen
Dat een puber in huis haar lastige tijd was, tenminste, deze puber
En waarom ik zo deed? Geen idee, hormonen, los willen komen, onbegrip en mij volwassener voelen dan ik daadwerkelijk was
Ook al vond ik het een rot moeder wat echt heel erg onterecht was, ze is een schatje!
Ook ik hield van haar, ook in die tijd
Maar ja, puber hè, wist ik veel waarom ik reageerde zoals ik deed!
Zelfs als dat stemmetje zei “waarom doe je dit toch? Jij zoekt ruzie hoor!” om mijn mond te laten roepen “ik haat je! stop met ruzie maken!”
Had ze hulp moeten zoeken achteraf?
Ja, een psycholoog had mij, had ons goed gedaan
Maar verder was en is ze een fantastische moeder
Gister om half 11 kreeg ze een appje “Oh shit! Geniet nog anderhalf uur van Moederdag!”
Ze sliep al 😊
Gelukkig waren 2 zussen en een broer langs geweest met hun kids
Wat ik in een lang verhaal wil zeggen is dat m’n moeder jou begrijpt
Ik meer je kind
Je hebt hulp gezocht en de situatie zal binnenkort rustiger worden
Verdiend voor allebei
Maar laat zoiets als Moederdag niet je héle relatie verklooien met je kind
Deze pijn is nu, maar jullie zullen (als het goed is) nog flink wat jaartjes op deze planeet wonen, samen
En ooit is je kind puber af en zal ook ook bij je kind de onbegrijpelijke woede en verwarring een plekje vinden
Wil je dan echt horen “ik werd 18 en omdat ik een puber was die niet aardig was tijdens Moederdag, kwam en deed ze niks aan mijn verjaardag”
Gun haar een uurtje of een cadeautje, hoe moeilijk ook, probeer dat in elk geval
(Ik snap dat ik je niet kan dwingen)
Jij bent nu de volwassene, de hersenen van je kind zijn dat nog niet
Maar zullen dat ooit wel zijn
En dan zal je kind heus dankbaar dat jij de volwassene was in deze situatie
Probeer aan de toekomst te denken, allebei volwassen
Dan komt je kind vanzelf op Moederdag met een bloemetje of iets 😊
Natuurlijk zijn moeders geen superhelden die alles maar moeten en kunnen oplossen. Het is niet meer dan logisch dat ook jij een grens bereikt.
Het lastige van een grens bereiken is dat het daarna niet als vanzelf op houd. Dat jij aangeeft ik ben te veel afgewezen, ik kan niet meer en ben emotioneel op zorgt er niet automatisch voor dat je je vanaf vandaag niet meer afgewezen zult voelen.
Bijvoorbeeld op moederdag je spreekt met jezelf af geen grootse dingen te verwachten en vervolgens krijg je ook niks kleins. Niet eens een bakje koffie en daar voel je je dan toch uiteindelijk heel erg door afgewezen. Dat is natuurlijk ook menselijk.
Alleen de reactie daarop is vervolgens je dochter ook willen raken. Het lijkt wel alsof je daarmee wil zorgen dat je zeker weet dat je in de toekomst niks hoeft te verwachten zodat je niet gekwetst wordt.
Ik heb het idee dat je dochter precies hetzelfde doet. Als die hier een topic zou openen zou ze van mij hetzelfde advies krijgen.
Dat je nu toch overweegt om geld over te maken als verjaardagscadeau en te bellen/appen is een mooie stap. Daarmee laat je zien dat je niet volledig je handen van haar aftrekt. Maar het belangrijkste is toch om geen wederkerigheid te verwachten dus het kan zijn dat ze geen appje stuurt op je verjaardag.
Ik hoop dat je hulp krijgt voor jezelf om met deze emoties om te gaan. Want ik schrijf het hier dan misschien heel makkelijk. En voor een buitenstaander is dat ook zo. Maar ga er maar aan staan als het om jezelf gaat. 
Het is nooit mijn insteek geweest om niks van me te laten horen. Maar ik kan het niet opbrengen om de warmte en liefde die ik er normaal insteek, nu opnieuw weer te geven. Ze heeft haar broer die vorige maand jarig was ook niks laten horen. Niet eens een appje! Ik merk dat ik zó gekwetst ben over haar totale gebrek aan signalen dat er liefde is in dit gezin, dat ik echt maar het minimale kan opbrengen. Maar mijn hart zit er niet in. Die is opgeborgen in een diep doosje.
Bij alles wat ik heb bedacht afgelopen jaar, denk ik nu, waarom zou ik. Waarom zou ik zoveel proberen. Bij de kennismaking in het begeleid kamerwonen, ging het op een gegeven moment over geld en dat de jongere vanuit de groep elke week €10 zakgeld krijgt. En ik vroeg waarom dan, omdat wij dat toch betalen? En toen werd gezegd, je moest eens weten hoeveel ouders dat niet doen. Omdat het ze niet interesseert of omdat ze het niet kunnen missen. En dan denk ik echt 'jemig, iets wat voor mij -naast alle andere dingen in het leven- zó vanzelfsprekend voelt om te doen voor mijn kinderen en blijkbaar niet vanzelfsprekend is'. En dan denk ik wéér "waarom??" Ik bén geen beroerde moeder, mijn ex is geen beroerde vader en tóch krijg ik het gevoel alsof ik dat wel ben. En ik begrijp werkelijk waar niet waarom. En haar broer heeft er al helemaal niks mee van doen. Ze hebben nooit een enorm warme band gehad, omdat ze zich vaak achtergesteld heeft gevoeld (wat oprecht niet het geval is), maar toen hij nog thuis woonde, hebben ze ook vaak genoeg fijne tijd gehad. Maar het lijkt wel alsof mijn kind geen band wil met niemand uit de familie. Ze reageert ook niet op appjes van opa of oma, haar oom en tante krijgen ook nooit een reactie, ze zal ook niet uit zichzelf iemand feliciteren, ook al geven we aan 'joh, je nichtje is morgen jarig'. Ook niet toen ze klein was hoor. Dat kwam allemaal van ons af, omdat we haar probeerden te leren dat interesse ook een beetje van 2 kanten uit moet komen.
En dan zeker als ze 30 is klagen dat niemand uit de familie enige interesse in haar toont. Mijn kind weigert te begrijpen dat mensen dan op een gegeven moment ophouden met hopen. Of misschien is dat wat ze wil. Ik heb werkelijk geen idee.
Diyer, je bent moe. Doodmoe. Helemaal leeg en helemaal op. Je hebt al die jaren meer dan alles gegeven om te strijden voor je kind en het voelt nu alsof het allemaal geen enkele zin heeft gehad. Ik begrijp je gevoel en ik denk oprecht dat ik het al vele malen eerder had opgegeven.
Het is keer op keer op keer teleurstelling, afwijzing, negeren, niks terugkrijgen van alles wat je er in stopt. Ik zou op haar verjaardag wel langsgaan voor een kop koffie en haar het geld geven. Maar je kunt wel degelijk laten weten dat ze mensen pijn doet met haar gedrag. Haar broer niet feliciteren, mensen compleet negeren. Op haar leeftijd zou ze toch echt moeten begrijpen dat interactie en interesse van twee kanten komen. Zo lang zij dat niet inziet, zullen al haar relaties daar uiteindelijk op stuklopen.
Je schrijft wel vaker dat ze vriendinnen heeft. Toont ze daar wel interesse in? Krijgen die wel een felicitatie als ze jarig zijn?
Ik begrijp dat ze genoeg heeft aan zichzelf en haar eigen issues. Maar eigenlijk klopt dat ook weer niet, want ze heeft haar omgeving keihard nodig om te kunnen functioneren.
Ze moet haar eigen mens worden. En om dat voor elkaar te krijgen heeft ze het blijkbaar nodig om zich los te maken van alle (verstikkende?) verwachtingen, regels en conventies binnen haar gezin en familie. Blijkbaar heeft ze het nodig om nu geen onderdeel te zijn van haar familie. Dat jij dat verschrikkelijk vindt betekend niet dat het verschrikkelijk IS. Dat jij bang bent dat haar familie haar zal laten vallen is jou angst maar is die gebaseerd op de realiteit of is het een gigantische aanname ? Je kunt de toekomst niet sturen. Laat haar gaan, laat haar haar eigen fouten maken en daarmee dealen, blijkbaar is het voor haar nodig om uit te vinden wie ze is op de harde manier. Dat is niet zoals je het graag zou zien, maar dat betekend niet dat het fout is. Laat het los. Dat hebben jullie volgens mij allebei nodig.
Wees niet bang voor verwijten later, want natuurlijk gaan die komen. Mijn jongste verwijt mij ook van alles en dat is ok, ook al zie ik het héél anders. Het is zijn beleving en gevoel en wie ben ik om te zeggen dat hij het verkeerd ziet ? Voor hem was het zo. Het doet wel pijn, want ik heb zo mijn best gedaan om hem te beschermen tegen dd omstandigheden, zo mijn best gedaan om hem een leuke jeugd te geven, ben eindeloos over mijn eigen grenzen gegaan voor de kinderen, toch was dat niet genoeg. Het is zoals het is. Beide standpunten zijn waar. Ik heb mijn oprechte excuses gemaakt dat hij zich zo naar heeft gevoeld en dat er inderdaad fouten zijn gemaakt door mij ondanks dat ik het allemaal oprecht goed bedoelde en alles goed wilde doen. Dat heeft onze relatie goed gedaan, maar dit gesprek was pas mogelijk nadat de stormen tot rust waren gekomen.
Ik weet echt hoe ontzettend moeilijk het is.
MamaE schreef op 09-05-2022 om 14:10:
Maar je kunt wel degelijk laten weten dat ze mensen pijn doet met haar gedrag. Haar broer niet feliciteren, mensen compleet negeren. Op haar leeftijd zou ze toch echt moeten begrijpen dat interactie en interesse van twee kanten komen. Zo lang zij dat niet inziet, zullen al haar relaties daar uiteindelijk op stuklopen.
sorry, maar oneens. Ze zal echt wel weten dat ze mensen pijn doet. Dat hoeft haar moeder niet telkens onder haar aandacht te brengen. Dat zet alleen de verhouding weer op scherp. Ze zal op een bepaald moment zelf met de consequenties moeten dealen. Gun ieder mens zijn eigen fouten. Op een gegeven moment kun je als ouders je kind niet meer beschermen, sturen of voorleven. Het is duidelijk dat de dochter van Dyer daar ook echt klaar mee is.
MamaE schreef op 09-05-2022 om 14:10:
Diyer, je bent moe. Doodmoe. Helemaal leeg en helemaal op. Je hebt al die jaren meer dan alles gegeven om te strijden voor je kind en het voelt nu alsof het allemaal geen enkele zin heeft gehad. Ik begrijp je gevoel en ik denk oprecht dat ik het al vele malen eerder had opgegeven.
Het is keer op keer op keer teleurstelling, afwijzing, negeren, niks terugkrijgen van alles wat je er in stopt. Ik zou op haar verjaardag wel langsgaan voor een kop koffie en haar het geld geven. Maar je kunt wel degelijk laten weten dat ze mensen pijn doet met haar gedrag. Haar broer niet feliciteren, mensen compleet negeren. Op haar leeftijd zou ze toch echt moeten begrijpen dat interactie en interesse van twee kanten komen. Zo lang zij dat niet inziet, zullen al haar relaties daar uiteindelijk op stuklopen.
Je schrijft wel vaker dat ze vriendinnen heeft. Toont ze daar wel interesse in? Krijgen die wel een felicitatie als ze jarig zijn?
Ik begrijp dat ze genoeg heeft aan zichzelf en haar eigen issues. Maar eigenlijk klopt dat ook weer niet, want ze heeft haar omgeving keihard nodig om te kunnen functioneren.
Het eerste dik gemaakte stuk: Ik zou dat voor nu laten gaan. Komt toch niet binnen of wordt ervaren als 'gezeur'. Negeren van ongewenst gedrag werkt in dit soort situaties meestal beter.
Tweede stuk: dat heet puberteit. En in het geval van Diyer's dochter speelt er misschien ook nog wel een of ander (nog niet gevonden) etiketje mee. De truc is om die tijd als ouders zonder al te veel kleerscheuren door te komen. Diyer heeft het met haar dochter wat dat betreft erg slecht getroffen. Maar ik denk heel eerlijk gezegd dat dochter en zij meer op elkaar lijken dan ze zelf ziet...
Diyer, probeer vol te houden tot ze op kamers zit. Negeer zoveel mogelijk, laat je niet provoceren en 'verlaag' je niet tot haar niveau. Jullie relatie is al zo kwetsbaar, jullie staan allebei onder hoogspanning, er kan zomaar een definitieve breuk ontstaan. Laat de leiding van het project je helpen bij het onderhouden en verstevigen van jullie band. Maar neem eerst je rust, en laat de afstand zijn helende werk doen.
Heel mooi zonne2017
Zo herkenbaar
Diyer, ik leef met je mee. Geen wijze raad hier, wel een ideetje. Hebben jullie een Ikea in de buurt? Als ze nu gaat verhuizen, is het dan een idee om haar een Ikea-bon van 50 euro te geven, zodat ze wat spulletjes voor haar kamer kan kopen? Dat is nog net iets persoonlijker dan 50 euro overmaken. Als je de deur niet uit wilt, kun je zo'n bon gewoon online bestellen en doormailen.
Ik kan me je verdriet voorstellen. Hier vind ik het ook fijn als er ook een keer aan mij gedacht wordt. Toch vind ik je ook wel heel streng naar je dochter. Je NADH zoon maakt zich ervan af met een appje, dat vind je blijkbaar prima, terwijl ik bij je IADH dochter heel goed kan voorstellen dat juist nu haar hoofd helemaal niet naar moederdag staat.
Nadh? Iadh?
Diyer schreef op 09-05-2022 om 15:19:
Nadh? Iadh?
Forum afkortingen. Voor niets aan de hand en iets aan de hand. Gebruikt wanneer je niet precies de diagnose wilt of kunt geven.
Ik heb zojuist dit topic uit de lijst 'Gereageerd' gehaald, want het raakt me te zeer. Diyer: ik denk dat je je dochter echt te kort doet door zo over haar te oordelen en zo onvolwassen met je eigen emoties om te gaan. Zoek s.v.p. hulp (als je die nog niet hebt) om je verleden te helen, want wat er nu gebeurt is dat je dit allemaal bij de je dochter neer legt - en ik vind dat zwaar oneerlijk. Jouw ouders hebben jou beschadigd, en nu geef je dat weer door aan je dochter.
