kind uit huis laten plaatsen, graag van me afpraten

Okee, jullie hebben het alle drie geprobeerd. Dan is de keus voor het op zichzelf wonen voor jullie allen wrs beter te accepteren.

Diyer schreef op 08-05-2022 om 22:08:

Update: volgende week kan mijn dochter terecht. Ze is met ons al wezen
kennismaken, ik heb thuis mijn ogen uit mijn kop gejankt dat het er nu
echt van gaat komen en daarna weer een beetje rust gevonden.

Vandaag toch -ondanks mijn poging niks te verwachten- spijt dat ik
blijkbaar had gehoopt op een miniscuul gebaar voor moederdag. Ze was
hier slapen, omdat haar praktisch uitkwam. Ze wilde eerst graag met een
vriendin bij mij slapen, omdat ze dan met die vriendin samen naar het
werk konden vandaag. Ze moesten vandaag allebei om 12.00 uur beginnen.
Uiteindelijk mocht de vriendin niet komen logeren van haar ouders,
vanwege moederdag en dat haar moeder het dan niet leuk zou vinden als ze
er niet was aan het ontbijt.

Mijn zoon heeft me een appje gestuurd met 'bloemen'. Mijn dochter heeft
het hele gegeven moederdag vandaag compleet genegeerd. Mijn ex heeft
meerdere keren gehint dat het leuk voor mij zou zijn als ze de tafel zou
dekken, zodat ik aan zou kunnen schuiven bij het ontwaken. Maar mijn
dochter is om half elf opgestaan, heeft zich opgesloten in de badkamer
en heeft vanochtend de deur achter zich dichtgetrokken en geroepen
'doei' terwijl ik in de kamer beneden zat.

Pffffff, wat een aanfluiting.

Ze is over twee weken jarig. Waarschijnlijk niet thuis, want de eerste
week uithuizig. Maar heb ook werkelijk 0,0 zin om daar nog iets voor te
doen. Bah bah bah. Als zelfs een pot koffie zetten voor je eigen moeder
je teveel is....

Jee Diyer ik snap dat haar uithuisplaatsing voor jou heftig is. Maar dat is het toch vast voor haar ook? Eigenlijk snap ik best dat ze wel met andere dingen bezig is dan moederdag. 
Maarja ik geef ook niet zoveel om dat soort zaken. Leuk als dat er is, prima als het niet is. Op die leeftijd deden mijn kinderen ook niets zelf denk ik. En vandaag kreeg ik zogenaamd iets van zoon maar het was vast van mijn partner. 
Ik vind alles prima. 
Het zal voor jou vast erg gevoelig liggen maar je gaat hetgeen dat je vraagt wrs niet van je dochter krijgen, dat moet je toch met jezelf (al dan niet met hulp) uitvogelen. 

Diyer natuurlijk ben je teleurgesteld en had je gehoopt op meer. Dat gevoel mag er zijn. Het is ook allemaal niet niks.

Alleen vanuit je dochter bezien is het ook niet gek. Zij mag niet meer thuis wonen en voelt zich daarin ongetwijfeld enorm afgewezen. Dan gebeurd dat ook nog rondom haar verjaardag die daardoor natuurlijk volledig in het water valt.

Zoals jij nu denkt als ze mij geen Moederdag gunt dan doe ik ook niks met haar verjaardag, kan zij dat zomaar andersom hebben gedacht. Haar "verjaardagscadeau" is een uithuisplaatsing dus voor haar kan het voelen dat haar moeder daarom ook niks speciaals verdiend met moederdag.

Het maakt het allemaal natuurlijk niet minder pijnlijk. Toch hoop ik dat je begrip voor haar kunt opbrengen en haar op de één of andere manier toch bijzonder kan laten voelen op haar verjaardag.

Jullie lijken af en toe wel een strijd te voeren wie de meeste pijn heeft, wie het meest wordt afgewezen. Terwijl het ook naast elkaar kan bestaan. Jullie kunnen je allebei even afgewezen voelen, allebei hunkeren naar de erkenning van de ander. En dan daarin elkaar steeds opnieuw teleurstellen. Probeer die cirkel te doorbreken door een tijdje te geven zonder terug te verwachten.

Dat doet ook heel veel pijn. Wanneer je een kind krijgt, gaat dit gepaard met (hele normale) verwachtingen. Als ouder geef je heel veel, dat is ook je taak. Om onvoorwaardelijk te geven aan je kind. Maar wanneer je weinig tot niets terugkrijgt, is het moeilijk om dit onvoorwaardelijk vol te houden. Ik snap jouw gevoel heel goed Diyer, omdat ook ik een kind heb waarvan ik (door zijn beperkingen) weinig terug krijg.

Als dit patroon in de jonge kinderjaren al te zien is, speelt er dan geen persoonlijkheidsstoornis? Bij mijn zoon is het heel duidelijk wat zijn beperkingen zijn, daarom kan ik me er inmiddels bij neerleggen. Dat betekent niet dat er geen pijn meer is. Maar het is meer pijn van gemis, dan pijn van teleurstelling. En dat is makkelijker te dragen vind ik, omdat het niet meer gepaard gaat met boosheid.

Maar wanneer het niet zo helder is wat en of er iets aan de hand is met een kind, kan ik me zo voorstellen dat je terecht komt in een patroon van jarenlange strijd, verdriet en teleurstelling.

Ik denk dat als ik het zo lees, dat ze het gewoon niet kan. Wat daarvan de reden dan is....ik hoop dat het ooit duidelijk gaat worden. Het is makkelijker vind ik om vrede te vinden bij de beperkingen van je kind wanneer je weet wat er aan de hand is.

Ik hoop dat je je er op een dag bij neer kunt leggen dat dit is wat het is. Hoe verdrietig ook. Maar wanneer de verwachtingen wegvallen, zul jij meer ruimte krijgen om te helen. Je zit midden in een rouwproces en dat heeft veel tijd nodig. Ik denk dat uit huis gaan ook een goede stap is. En om weer de mooie momenten te zien met jouw dochter (al is het zo klein en vluchtig) waardoor je ook makkelijker liefde gaat voelen ipv teleurstelling en verdriet.

Ik snap zeker dat je teleurgesteld bent. Ook al is dat een patroon van jaren, en ook al dacht je dat je geen verwachtingen had, ze zitten er deep down blijkbaar toch. En je loopt (emotioneel) al een tijdje op je tenen. Dan is het nog eens extra moeilijk om jezelf op dat vlak bij te sturen. Maar ik denk dat je toch teveel van haar verwacht. Zij is ook emotioneel op, het uit huis gaan zal haar ook niet in haar kouwe kleren gaan zitten. Dus dan is het ook niet gek dat ze niets doet voor moederdag. Als volwassene vind ik het al lastig om gezellig bij mijn moeder langs te gaan, omdat wij een nogal lastige relatie hadden toen ik jonger was. Met mijn volwassen verstand en mijn levenservaring weet ik inmiddels dat ze op haar manier van me houdt, en dat ze het beste voor me wil. Dat ze dat op een nogal nare manier uitte en dat ze me voor mijn leven getekend heeft met haar gedrag was niet haar opzet. Dat ze geen zelfinzicht heeft en dat ze absoluut niet doorheeft wat ze veroorzaakt heeft, dat kan ik haar niet echt kwalijk nemen. Het is geen kwaadaardigheid namelijk. Dus intussen kan ik het redelijk loslaten. Maar als 16- of 17-jarige zag ik het echt wel anders. En dat zal voor je dochter misschien ook gelden.

Ik wens jullie beiden toe dat de afstand straks rust brengt en dat jullie juist daardoor weer dichter bij elkaar kunnen komen. Maar dat zal een proces van jaren zijn. En het is niet alleen aan haar om die afstand straks weer te overbruggen. Maar voor nu is het belangrijk dat jij weer op kunt laden, de negatieve emoties kunt laten zakken en opnieuw met mededogen naar je kind kunt leren kijken. Want ze is er niet op uit om jou te kwetsen. Ze is een puber, met een paar extra uitdagingen. En ze heeft het al moeilijk genoeg met zichzelf. Als ze straks uit huis is, laat haar dan met regelmaat weten dat je van haar houdt. En verwacht niks terug. Echt niks. Hoe moeilijk dat ook is. Ik ben ervan overtuigd dat het beter gaat worden tussen jullie. 

Diyer schreef op 09-05-2022 om 09:55:

Mijn dochter weet helemaal niet van ons aandeel van het uit huis plaatsen. Dit is bij haar weten pas op gang gekomen toen ze zelf heeft aangegeven niet meer thuis te willen wonen. Ik doe geen wedstrijdje met haar. Mijn reactie en gevoel is er eentje die puur ontstaat door haar totale afwijzing. Die ik al honderden keren heb gehad, dus ik zou niet eens verbaasd hoeven zijn. Het past perfect in het totaalplaatje van hoe ze al jaren doet en deed. Totale desinteresse in ons, haar gezin, zolang zij maar krijgt wat ze wil.

Ook als het op haar aangeven op gang is gekomen dan nog had ze misschien de verwachting dat jullie haar liever thuis zouden willen houden. Ook dat kan pijn doen.

Haar desinteresse kan een gevolg zijn van afwijzing die ze voelt (als jij mij niet moet, moet ik jou ook niet). Dat gevoel hoeft niet eens terecht te zijn. Ergens is deze vicieuze cirkel ontstaan en wie daar de meeste schuld aan heeft doet er niet toe.

Jij voelt je afgewezen met moederdag en wil haar als gevolg van jouw verdriet en teleurstelling daarover afwijzen op haar verjaardag. Dan voelt zij zich weer afgewezen op haar verjaardag en zo komen jullie steeds verder van elkaar af te staan. Dat proces is al jaren aan de gang en hoe goed ik ook begrijp dat je zo reageert vanuit emotie het is niet effectief.

Tjeeminee Diyer, ik merk dat jouw laatste bericht mij ontzettend raakt. Je klinkt zo boos en zo gekwetst. Ik hoop echt dat je nog bijdraait. 

Je bent ouder van een kind dat emotioneel achter loopt. Er is totaal geen sprake van een gelijkwaardige relatie. Jij bent de volwassene in deze relatie. Natuurlijk, absoluut mag je teleurgesteld zijn in haar gedrag op moederdag. Maar doorvoel en verwerk dat, zodat je niet in boosheid en teleurstelling blijft hangen. Misschien is dan nog steeds de conclusie dat je haar geen aandacht kunt geven op haar verjaardag. Maar dan is het in ieder geval niet vanuit je eigen boosheid.

Ik heb gisteren ook niks aan moederdag gedaan, omdat de band met mijn moeder moeilijk is. Ik kijk ernaar vanuit het perspectief van je dochter. En als jij haar gaat "straffen" omdat ze niks aan moederdag heeft gedaan, dan kom je niet meer uit de cirkel van jij kwetst mij, ik kwets jou terug.