kind uit huis laten plaatsen, graag van me afpraten
pffff, ik wil graag even van me afpraten. Helaas is er nu na een jarenlange strijd met mijn dochter de situatie ontstaan dat er niks anders meer opzit e dan dat ze uit huis moet/gaat.
Als ouders zijn we al sinds haar jonge kinderjaren met haar aan het slepen van hulpverlener naar hulpverlener en daar is nooit iets écht heel duidelijks uit gekomen, behalve vermoedelijk ADD (maar sommigen twijfelen daar weer aan, omdat het symptomatisch zou kunnen zijn). Dochterlief vertoont al van jongs af aan moeilijk gedrag, maar iets waar we nooit de vinger op konden leggen. Ook hebben onderzoeken verder niet iets specifieks aan het licht gebracht, behalve dat ze hechtingsproblemen heeft.
We zijn geen makkelijk gezin, maar ook weer niet héél moeilijk. Veel van de problemen die er tussen mij en mijn ex waren, waren helaas ook weer terug te voeren naar de problemen die we ervoeren met onze dochter. Dat is waar we als ouders zeker de fout in zijn gegaan. Maar omdat er daarnaast nog zoveel andere fijne dingen in ons gezin hadden die wél goed gingen, hebben we allebei nooit kunnen vermoeden dat dit haar hechting dat zó onderuit heeft gehaald. We begrijpen simpelweg de grootte van haar problemen niet, afgezet tegen hoe het thuis was.
Niet dat het begrijpen iets aan de situatie veranderd, maar áls we het hadden kunnen begrijpen, hadden we er misschien iets mee kunnen doen. En nu? Nu staan we alleen maar machteloos toe te kijken hoe onze dochter niet meer op school mag komen, zichzelf automutileert, heel boos is op ons en ons als stront behandeld, niet communiceert, geen verantwoordelijkheid neemt voor thuis en nu dus uit huis gaat. Je kunt merken dat ze sinds het afgelopen jaar steeds sterker is gaan uitchecken en nu zijn we haar helemaal kwijt in het contact. Ik praat hier graag met anderen over, hoop dat er mensen zijn die dit herkennen of weten wat er mogelijk is.
dankjewel
Caramelzeezoutchocola schreef op 22-04-2022 om 17:15:
[..]
In sommige delen van NL is het heel normaal “zomaar” bij iemand langs te gaan, zeker in buitengebieden. En ook al is het een ex, je hoeft dan toch niet perse met ruzie uit elkaar te zijn gegaan. Juist fijn als je nog gewoon met elkaar om kunt gaan.
Jij loopt wel enorm achter met lezen. Al lang uitgelegd.
Nee zeg, ik ben wel de laatste die kritiek zou mogen leveren. En je hebt helemaal gelijk, achteraf is het makkelijk praten, en wij kunnen vanaf hier al helemaal geen helder beeld krijgen van een specifieke situatie. We snappen hier (bijna) allemaal wat een worsteling het opvoeden van een IADH-kind kan zijn. Hoe confronterend met je eigen karakter en tekortkomingen. Maar vanuit onze (pijnlijke) ervaringen kunnen we je wel een andere kijk op dingen geven. Niemand neemt je iets kwalijk hier, we hebben allemaal met heel veel vallen en opstaan geleerd met onze kinderen om te gaan. Vaak tegen de mening van de omgeving in (‘geef dat kind maar een maandje hier, dan voed ik het wel op!’).
En toch… Als we nou de situatie met opa en oma nog eens bekijken: met de kennis die je nu hebt, zou je dat dagenlange trekken, duwen, masseren, dreigen, stimuleren of hoe je het allemaal maar wilt noemen, weer doen? Zou het in dit geval niet zo kunnen zijn dat je dochter zo in de weerstand ging juist omdát er zoveel druk op lag? Hoe zou het bijvoorbeeld gegaan zijn als je ‘s ochtends had gezegd: kom op, even doorpakken, over een half uurtje vertrekken we. Misschien was het dochter dan wel gelukt om op tijd in de auto te zitten. In ieder geval hadden jullie er allemaal veel minder stress om gehad.
Ik hoop van harte dat afstand jullie gaat helpen. Dat kan haast niet anders. Op het moment dat jullie allemaal wat kunnen ontspannen hoop ik dat er weer ruimte komt om naar elkaar toe te bewegen. Omnik beschrijft dat mooi, dat je pas echt goed kunt zorgen voor een ander als je goed zorgt voor jezelf. Dus neem ook tijd voor jezelf. Verwen jezelf een beetje. Je hebt het heus verdiend!
Omnik schreef op 22-04-2022 om 17:25:
[..]
Dankjewel Courage! Ik merk grappig genoeg dat het mezelf ook helpt om het op te schrijven.
Mooi om te lezen.
Omnik schreef op 22-04-2022 om 17:25:
[..]
(...) Ik wil niet dat er in huize Diyer wordt gedacht dat die Omnik van het forum de zaak zo goed onder controle heeft met die wilde zoon. Want dat is echt niet zo. Het is allemaal schipperen en hopen dat we de overkant van de oceaan halen.
Heel fijn dat je dat zo doet, je posts zijn daarom extra waardevol voor Diyer en haar dochter denk ik.
wat vervelend om te lezen dat het voor zovelen herkenbaar is. Ik heb ooit op het andere forum iets geschreven over de relatie die je hoopt te hebben met je kinderen als ze volwassen zijn. En met acuut verdriet vd situatie toen stond ik heel pessimistisch in de toekomst met mijn jongste. Daar kwamen toen (ook) reacties op dat je kinderen niet voor jezelf neemt of dat je kinderen je niets verplicht zijn later. En dat is idd de rationele benadering.
Maar er is (denk ik) geen vader of moeder ter wereld die ooit dat babietje in de handen had en dacht: als jij over 18 jaar met veel wrok het huis uit gaat en ons nooit meer wil zien, dan is dat prima. We willen allemaal als ouders dat onze kinderen lekker in hun vel zitten, zich goed redden. Maar we hopen allemaal op een wederzijdse band. Niet in uren, maar in het gevoel van verbondenheid. Het deed me toen veel verdriet dat mijn dochter daar misschien geen wens in heeft. En liever parkeer ik dat hoofdstuk ook ver naar de achtergrond en hoop ik dat het voor onze relatie niet te last is en dat de afstand en rust goed doet.
Om antwoord te geven op de vraag of ik/wij hulp hebben. Ja, ik ga zelf sinds 4 maanden (lange lange veel te lange wachtlijsten) naar een therapeut. Als gezin zitten we al een paar jaar in een therapeutische setting (na doorverwijzing) waar de gehechtheidsrelatie ondersteund wordt. Mijn oudste is een half jaar meegegaan, maar daar is geen problematiek en zijn behoefte is er ook niet meer sinds hij ook steeds minder thuis was en juist bezig met zijn volwassen wording. Maar als ouders hebben we daar gesprekken om van ons af te kunnen praten. En heeft dochter daar in theorie gesprekken om verbinding met zichzelf te vinden. Alleen gaat ze dus bijna nooit.
Zowel mijn eigen therapeut waar ik even aandacht voor mezelf kan vragen is heel fijn. En de oudergesprekken zijn ook heel fijn. So wie so om als ouders afstemming te vinden, maar simpelweg spuien kan ook al heel erg helpen. Soms kunnen de emoties zo hoog zitten. Ik zou niet weten hoe we het hier hadden gered zonder die hulp.
Courage schreef op 22-04-2022 om 17:36:
[..]
Mooi om te lezen.
[..]
Heel fijn dat je dat zo doet, je posts zijn daarom extra waardevol voor Diyer en haar dochter denk ik.
Ook voor mij, heel waardevol. Ik heb ervaring. Eén van mijn kinderen is al (op mijn verzoek) uit huis geplaatst en voor tweelingzus zijn we het traject gestart. Ik was vorig jaar (vrij ernstig) ziek en ik heb gemerkt dat ik de thuiswonende dochter toch meer moest ‘sturen’ dan ik dacht. En bij gebrek daaraan doordat ik ziek was, zagen we dat ze het niet zelf kan. Inmiddels stuur ik alleen op het halen van haar examens. Wat ze daarna gaat doen, daar kan ze nog niet over nadenken. Dan kan ik gaan pushen maar daar kies ik niet voor. Ik heb mijn energie nu veel te hard nodig voor mijn eigen herstel. Ik wil niet uit de bocht vliegen uit frustratie, dat maakt de relatie met dochter niet beter.
Omnik, wat beschrijf je dat allemaal ontzettend mooi en fijn en constructief. Ook heel herkenbaar allemaal.
En Diyer ook ik wil graag nog benadrukken dat het totaal niet draait om kritiek op je functioneren. Het gaat om hopelijk wat kunnen helpen in het nu, (we klooien allemaal maar wat aan en delen kan helpen) het verleden kan daarbij behulpzaam zijn juist door te kijken wat er nu precies misging. (En bij iedereen gaat een hoop mis, maar meestal wordt dat alleen uitvergroot bij IADH kinderen)
Maar uiteraard gaat het om het moment nu en hoe verder.
Ook tav de band voor de toekomst waar je je zorgen om maakt: hier kun je niet alles in betekenen maar wel heel veel!
Ik denk wel dat het alleen mogelijk is hierin te groeien als je haar onvoorwaardelijk gaat steunen. Je moeten overboord gaat gooien en haar ruimte geven. (Binnen veilige kaders)
- Verder wil ik nog even kwijt dat hier ook een situatie speelt waarin het ontzettend moeilijk is om niet constant vol met zelfverwijten te zitten. Het is natuurlijk niet zo moeilijk te zien wat je allemaal anders had kunnen en soms moeten doen. (Dat zie je maar al te goed als het niet goed gaat met je kind)
Maar weten hoe te acteren en dat dan ook doen zijn uiteraard idd verschillende zaken. (Zoals Omnik ook zo mooi beschreef)
Belangrijkste les blijft voor mezelf dan ook echt: voor mezelf zorgen. Lukt nog absoluut niet voldoende maar ik ben hard op weg. Al die zelfverwijten werken hierin natuurlijk averechts. Dus die probeer ik echt los te laten. (Lukt ook nog niet altijd even goed maar ook hier hard op weg)
Hier alternatieve routes doorlopen en mijn ervaring is dat eea uiteindelijk toch rustiger wordt. Mijn kuikens zijn nog (lang) niet waar ze wezen moeten maar er zijn bemoedigende signalen. En ik heb geleerd enorm te genieten van de kleine stapjes. Een knuffel van een kind dat jaren lang extreem uit verbinding was. Een spontaan ontbijt op bed van een kind dat jaren alleen maar met eigen behoeften bezig leek.
Om die kleine dingen te ‘zien’ en op waarde te schatten moet je wel eerst een soort van berusting vinden in het gegeven dat het op het moment gewoon puinhoop is.
Laat het over je heen komen!
Ook een dikke knuffel van hieruit en veel respect voor je inspanningen!
Diyer schreef op 22-04-2022 om 08:41:
[..]
Om op je vraag antwoord te geven of het leuk was bij opa en oma. Ja, volmondig ja. Zodra mijn kind een bepaalde drempel over is (en wij weer uit onze irritatie zijn), is het meestal goed. De drempel kan bij haar alleen heel hoog zijn. Maar zodra ze die, met onze hulp (of dwang in dit geval) over is, is de spanning snel weer weg.
Dat is fijn om te lezen. Dan heb je je doel bereikt en er goed aan gedaan. Achteraf kijk je natuurlijk een koe ik de kont en op voorhand beslissen valt niet mee.
Ze wilde eerst bijv. ook geen baantje, maar ze moest van mij. Ze ging in haar examenjaar amper naar school (lange leerblokken, corona), leren deed ze ook niet en ze zat veel thuis te hangen. Het baantje moeten zoeken gaf haar veel spanning, draaien, verzet, boosheid, discussie etc.
Helaas kan ik haar hier niet bij helpen, want ondanks dat ik ontzettend vaak heb aangegeven dat we dit samen konden doen of iemand anders als ze dat fijner vond, er hulp zou zijn, de dingen klein maken, was er enorm verzet. Ze verzet zich nl. ook tegen hulp. Ik heb niet losgelaten, wat sommige ouders dan misschien zouden doen. Ze lijkt wat dat betreft op mijn ex, die durft ook geen verandering in gang te zetten. En toen ze het baantje eenmaal had, was het probleem binnen een week weg en blijkt dit haar juist blij te maken.
Voor mij voelt het als falend ouderschap als ik haar de ruimte zou geven om haar weerstand niet te overwinnen. Ik denk juist dat het haar helpt er doorheen te breken, omdat in de praktijk blijkt dat het daarna meestal prima is. Helaas kan ik haar niet beter helpen hierbij, omdat ze dat zelf niet wil.
Je faalt niet. Je doet wat jij denkt dat goed is. Soms is het dat ook, soms niet. Jij staat daar met je kind en alle emoties en je moet iets. Wij lezen hier op ons gemak en staan niet in jouw schoenen. (Sommigen wel, helaas).
Wij kunnen proberen te reflecteren en proberen ideeën mee te geven. Maar het blijft zo ontzettend moeilijk.
Ik zou het ook niet omschrijven als "steken laten vallen". Het valt gewoon echt niet mee. Helaas heb ik dat van heel dichtbij gezien, meer dan eens. Die kinderen (verschillende gezinnen) zijn uiteindelijk allemaal op hun pootjes geland, en ik hoop dat dat voor jouw dochter ook geldt.
dankjewel Hex. Dat hopen we, dat we ook genoeg wél goed hebben gedaan om onze kinderen tools mee te geven waar ze iets aan hebben als volwassenen. En dat ze ergens diep in hun harten voelen dat ouders altijd van ze blijven houden. Het is fijn om te lezen dat het meestal wel goed komt met kinderen. Dat stukje vertrouwen hoop ik te gaan ontwikkelen.
Ik ben vanavond alle formulieren aan het invullen, zodat de aanvraag behandeld kan gaan worden. Dan moet je ook alles op een rijtje zetten: wat gaat goed, wat zijn risicofactoren, waar lopen jullie tegenaan, wat verwacht je van ons, etc etc. Ook ergens wel fijn om dit te structureren.
Klopt het dat je dochter de laatste dagen bij haar vader woont? Hoe gaat het daarmee? Komt ze tot rust?
Zou fulltime bij vader wonen ook werken?
(De jongen van 16 die ik kende en uit huis ging, vond ruimte in opvanghuis voor jongeren omdat zijn vader heel ergens anders woonde. )
Hebben jullie veel hoop gezet op de ondersteuning via externen?
Ik zou er heel bang van worden en om zijn als ik heel eerlijk ben.
Waar zou je bang van worden Giggly?
Mijn dochter woonde afgelopen maand al fulltime bij vader en we hebben dat het afgelopen jaar een keer eerder gedaan. Niet met het idee dat ze bij hem zou gaan wonen, maar omdat ik het niet meer trok, toen al zoiets had van 'ze moet ergens anders wonen, want dit gaat zo niet meer'. Maar mijn ex was daar mordicus tegen, dus had zoiets van, dan komt ze voorlopig even naar mij, zodat jij weer tot rust kunt komen en dan kijken we daarna weer verder. Na een paar weken is ze toen ook weer terug bij mij komen wonen, omdat ik weer wat ademruimte had en inmiddels de thuisbegeleiding begonnen was. Dus ik had er weer een beetje vertrouwen of iig hoop in dat het nu misschien beter zou gaan. Maar dat heeft maar 4 maanden zo mogen zijn, want toen was het voor mij echt klaar en wilde ik niet meer dat ze bij mij zou wonen. Toen heeft haar vader dus aangegeven dat hij wilde dat ze fulltime bij hem zou wonen, dat heeft hij een maand gedaan en na meerdere keren afspraken breken, was er bij hem ook de druppel dat hij zelf vond het niet meer zo te willen en te kunnen opbrengen. Ik was wat eerder in die fase van zo gaat het niet langer. Maar daar is haar vader inmiddels ook aangekomen. En onze dochter zelf ook.
Bang vanwege de negatieve berichtgevingen over Jeugdzorg.
Giggly schreef op 25-04-2022 om 15:42:
Bang vanwege de negatieve berichtgevingen over Jeugdzorg.
En wat zou dan jouw alternatieve oplossing zijn Giggly? Diyer geeft aan dat zowel zij als de vader als de dochter zelf deze situatie niet meer zien zitten. Dus dat moet je wat. En 'externen' is niet hetzelfde als 'Jeugdzorg' natuurlijk. Bovendien is het kind in kwestie 17, dus zeer binnenkort volwassen.
Ik begrijp niet helemaal wat je nou met je postings probeert te bereiken/zeggen?
