Hellup, ik heb een minnaar

Almonde

=Ik kan me erg goed voorstellen dat je in zo'n situatie buiten de deur gaat kijken.=

Dit begrip doet me zo goed! Dank je! Want al zou de lichamelijke en emotionele verwaarlozing veroorzaakt worden door de hormoonhuishouding/een chemische storing, dan nog wordt 'de bal' vaak (meestal?) bij de sex-wensende partner gelegd. Die heeft een probleem en klaagt, terwijl de man zelf volmaakt tevreden is als hij maar met rust gelaten wordt...
Liefje

Chemische storing

Dat zou best kunnen bij een aantal mannen, maar dan nog, als je van je vrouw houdt, dan ben je toch tenminste bereid dat te laten onderzoeken? Als het dan simpel met hormonen opgelost kan worden is het prima. Maar wat ik zo lees, en mijn eigen ervaring, is het bij betreffend echtgenoten zo dat ze geen zin hebben om iets te veranderen.

Toen ik de eerste keer met mijn lover naar bed ging, was ik alleen maar in- en inverdrietig dat het mijn man niet was. We zijn nu 2 jaar uit elkaar en voor hem is er niet veel veranderd, behalve dan dat hij een paar dagen de kinderen moet missen, maar hij geniet verder van zijn rust. Hij heeft mij in het begin wel gemist, maar het was nog steeds geen reden voor hem om te proberen iets te veranderen.

F.

Deze berichtjes raken me allemaal

Wat een herkenning. Ik heb in juli/aug. over mijn situatie geschreven. Mijn man die niet wil, geen intimiteiten. Mijn man leeft moeilijk, heeft al diverse burnouts gehad. Is verder een goede man, in die zin dat hij lief is voor de kinderen. Financieel mag ik alles enz. Alleen, aanrakingen en strelingen, seks, liefde is er niet bij. Alhoewel we elkaar wel een kus geven bij vertrek naar het werk 's morgens. Mijn man wil niet naar de dokter, het is mijn probleem. Mijn tweede partner is een collega van mijn man. Door hem word ik aangeraakt, al is het alleen al hand in hand zitten of lopen. Even een aai over de wang. Een heerlijke zoen. We hebben 1 x kunnen vrijen. Het was hemels. Voor het eerst in mijn 25 jarige huwelijk kwam ik meerdere keren klaar. Normaal met mijn echtgenoot is het verhaal binnen een minuut over met het klaarkjomen van mijn man en zoals ik al schreef is er nu geen seks meer. Mijn tweede partner gaat nu bij een andere firma werk zoeken, hij kan niet leven met het bedonderen van een collega. We hebben veel verdriet maar kunnen elkaar niet loslaten. Kortom: verwarring, maar ook heerlijke gevoelens. Ik ga inmiddels naar de psycholoog om er over te kunnen praten. Iemand, mijn man dus, bedriegen valt me enorm zwaar. Alleen: er wordt nu iets aan mijn huidhonger gedaan en ik kan niet beschrijven hoe belangrijk dat voor me is.

Dit raakt me ook...

"Dat is in de kern waarom ik er zelfs boos over kan worden. Het reikt veel en veel verder dan 'alleen maar geen sex hebben'. Het doet iets me je als mens. Als dat ontkend wordt door de ander, dan heeft dat niets meer te maken met een gebrek aan libido, maar met een gebrek aan inlevingsvermogen en zelfs respect. Wat dus aan de andere kant gek genoeg wel van jou verwacht wordt."

In mijn geval lag het iets anders. Ik was niet meer getrouwd, maar door mijn enorme overgewicht was er geen man die me zag staan. Dat doet zo'n pijn!
"Seks is niet het belangrijkste" werd er altijd gezegd. Vooral door vrouwen die zelf regelmatig een man naast zich hadden liggen... Of die zelf weinig libido hadden, dat kan ook.
Ik heb jarenlang geen seks gehad. Toen ik was afgevallen, begon ik meer in de belangstelling te komen.
Ik weet dat veel mensen het ranzig vinden als ik zoiets hardop zeg, maar toen ik na jaren absoluut celibaat tegen mijn zin weer eens seks had, was ik verschrikkelijk gelukkig. Het was een one night stand, ik wist het van tevoren en had geen verwachtingen, en daarna zijn er met wisselend succes nog een paar geweest, omdat een relatie door diverse omstandigheden voorlopig niet verstandig is.
Weer begeerd worden, iemand die je bemint, die kickt op je, die opgewonden wordt van je... Het is misschien te banaal voor woorden, maar zeg eens eerlijk... Kunnen jullie zonder? Ja, de één kan er beter mee leven dan de ander, maar ik kon er duidelijk heel slecht tegen. Ik pak echt niet elke man die leuk tegen me doet maar ik geniet wel enorm van de toegenomen belangstelling! (overigens volledig buiten de kinderen om, die krijgen hier niets van mee).
Mede hierdoor kan ik tegenwoordig meer begrip opbrengen voor vreemdgaan. Ik praat het niet goed, het veroorzaakt oneindig veel verdriet, maar "trouw tot in den dood", is dat wel haalbaar voor iedereen? Niet dat een huwelijk daarvoor slecht moet zijn, maar voor een aantal mensen valt de spanning weg, is het huwelijk veranderd in een (best goeddraaiend) Gezin BV, schiet seks er vaak bij in, of wordt te routinematig...
Ik heb een vriendin die vreemd gaat, ik ben de enige die het weet. Eerst voelde ik felle afkeuring: ze heeft een lieve man, leuke kinderen, fijne baan, mooi huis, kortom alles wat haar hartje begeert. Tot ze begon te vertellen dat ze in haar huidige leventje tegen de muren opvliegt, hier niet met haar man over kan praten ("je hebt toch alles?"), en ja, op een dag ontmoette ze een man met wie ze toch andere raakvlakken had en whám...! Ze leeft weer, ze bruist weer, en ik kan het natuurlijk niet goedkeuren, maar begrijp het wel een beetje...
Als je partner dan geen seks wil of kan geven (en hoeveel mannen willen "daarvoor" absoluut niet naar de dokter?) lijkt het me ook verschrikkelijk. Stel je voor, je bent statistisch gezien nog maar halverwege je leven, maar dat heerlijk fijne gevoel, van bemind worden, het spel van verleiden en uitdagen, dat mag je nooit meer meemaken...
Ik heb jarenlang zonder gezeten, om andere redenen. Maar het was verschrikkelijk en ik kon er met niemand over praten want "seks is niet het belangrijkste"...

Huidhonger

VErward zegt het heel mooi: huidhonger!
Nogmaals, bij jullie lag de situatie anders dan bij mij, maar ik herken wel dingen. Mijn ex zou bijvoorbeeld ook nooit naar een dokter gaan voor zoiets! Hij was wel heel extreem want ik mocht ook niet naar de gynaecoloog...!
"Het is maar seks", maar wat kan je het enorm missen...!
Voor jullie is het nog eens extra zwaar omdat er nog wel een partner in het spel is (ik zie dat bij mijn vriendin).
Ik denk dat mensen die hier nooit serieus mee te maken hebben gehad, niet KUNNEN oordelen hoe heftig dat gemis is...

Fladder

Fladder, ik heb de tranen in de ogen na het lezen van je berichten. Zo herkenbaar voor een deel. Ook ik had NOOIT van mezelf verwacht dat ik vreemd zou gaan. Het hield me helemaal niet bezig. Sterker nog, ik had mijn mening klaar over mensen die dit soort dingen deden. En nu doe ik het zelf. En hoe ellendig ik me voel, het weer gewaardeerd en begeerd worden is geweldig. Inderdaad dat iemand opgewonden wordt van mij. Dat iemand blij is me te zien. Dat ik hem mag aanraken zonder dat ik afgewezen wordt. Dat ik hem in zijn gezicht mag strelen zonder dat er huiveringen van afkeer bij hem zijn.

Of.....

Als je erotisch aanhalig wordt een aai over je bol en een schouderklopje krijgen met de blik in zijn ogen "och kijk nou, vrouwtje is hitsig".....

Fladder en andere

Met veel herkenning lees ik deze draad. Op dit moment ben ik heel gelukkig met mijn nieuwe partner maar ook ik heb in zo`n huwelijk gezeten. Het verschil was echter dat mijn ex tijdens het huwelijk vreemd ging tot in het extreme. Maar mij links liet liggen. Ik had alles. Mooi huis, leuke kinderen, leuke baan, een man die alles voor me deed( behalve...)en ik snakte naar intimiteit.Ik was zo trouw als een hond...tot ik een oude vriend tegen kwam. Onze relatie was zeker in het begin puur op sex gebaseerd. Mijn verhaal heeft 2 jaar geleden in de Linda gestaan en staat nu tevens in een boekje van Corine Koole. Ondanks dat ik niet trots was op wat ik had gedaan wilde ik het delen. Het is een mooi verhaal geworden.Na al die jaren zijn we nog steeds samen en heb ik het beste sex leven wat ik ooit heb gehad.

Ik heb zitten huilen...

.. bij het lezen van - met name de laatste - berichten in dit draadje.
De herkenning brengt zo'n opluchting mee; er zijn dus meer vrouwen zoals ik!

Ook hier; op papier een prima huwelijk, 2 kinderen, fijn huis, lekkere banen, noem maar op. Maar al 15 jaar lang is het intieme gedeelte van ons huwelijk ronduit slecht. Net als hierboven, ik krijg wel een kus bij het thuiskomen (laatst zelfs op mijn wang ipv mond!) maar dat is het dan ook wel. En als ik eens mijn armen om hem heen sla omdat ik zo'n behoefte heb om even vastgehouden te worden, krijg ik een soort schouderklopje alsof ik een hond ben.
Als we al eens vrijen (2, 3 keer per jaar), is het helemaal mijn initiatief. Man draait zich wel naar me toe (ik moet dan wel duidelijk sexuele strelingen bij hem doen anders kan hij het nog 'negeren'zeg maar), en legt een hand op mn schouder maar dat is het. En met die ene hand gaat hij dan een stukje heenenweer bewegen tot het zelfs gaat schuren op mijn huid. Uiteindelijk (ik al weer helemaal boos) zeg ik dan tussen opeengeklemde tanden 'zullen we dan maar VRIJEN' zo van; dat is de bedoeling, niet dat je m'n schouder aait. Nou, dan komt het ervan maar echt fijn is het al heel lang niet meer. Ik kan niet meer echt opgewonden raken omdat het zo beladen is allemaal. Het vrijen op zich is, tsja, wel ok. Duurt niet lang, en is altijd hetzelfde. En de dag erna doet hij dan zo opgetogen en maakt toespelingen. Daar kan ik zo bozig/verdrietig om zijn.

Ik heb al zo veel geprobeerd om het op te lossen. We hebben relatietherapie gehad, afgesproken dat hij iig 1 x in de week tegelijk met mij naar bed zou gaan (zodat er niet te veel druk op ligt en we ook 'gewoon' naast elkaar in bed liggen) etc. Het veroorzaakt bij mij veel verdriet, daar word ik bozig en kattig van, en als ik (zucht) maar weer eens het gesprek er over open wordt de aanval op mij ingezet; het komt door de vervelende sfeer, als die wat zachter is dan .. Dus loop ik weken op mijn tenen, maar dan nog ... niks. En als ik daar iets van zeg dan komt het omdat ik er zoveel druk op zet. Kortom; hij wil niet.
Ik heb hem talloze malen gevraagd of hij wellicht meer op mannen valt? Maar dat is het niet. Ik heb gesuggereerd dat hij wat verschijnselen heeft die horen bij het Syndroom van Asperger. Hij vindt het moeilijk mensen aan te kijken, is erg op zichzelf etc. Maar hij heeft ook gegoogled en herkent zichzelf er niet in. Als ik het niet weer steeds te berde breng, weet ik zeker dat we niet meer zouden vrijen. Voor hem hoeft het overduidelijk niet. Ook zoenen of knuffelen; eigenlijk liever niet. Hij geniet wel van het gewoon 'samen zijn', plant leuke weekendjes weg etc. dus verder als partner, en vader, is hij gewoon leuk.

Ik weet het niet meer. En ook ik heb gillende 'huidhonger'(wat een geweldige omschrijving!). Ik heb kippevel als 1 van mijn kinderen me aanraakt. En ik wil niet de rest van mijn leven zo contactarm verder, ik word er zo verdrietig van, ik voel me geen (aantrekkelijke) vrouw maar een soort 'niks'. Mijn man zou op exact dezelfde wijze kunnen samenleven met zijn moeder, een broer of een collega. Gezellig samen eten, samen de zorg voor de kinderen en iemand om tegen aan te praten over je werk...

In vorige relaties had ik steeds een heel erg goed sexleven, dus ik weet ook te goed hoe het anders kan. Nou wil ik best (een hoop) inleveren voor een rustig huwelijksleven met de kinderen, maar helemaal niets meer... ik kan er geen vrede mee hebben.

Een paar weken geleden, na weer een ruzie over eeuwig hetzelfde onderwerp, zat ik weer te huilen - zo ontzettend alleen en verdrietig. Al googlend, Marktplaats etc., klikte ik nu eens verder op zo'n popup van relatieplanet. En maakte een gratis profieltje aan. Enfin; ondanks de vermelding dat ik getrouwd ben, en alleen een arm om mijn schouder mis stapels en stapels reacties. Allemaal weggegooid; ik schrok van mezelf. Ik ben nog nooit ontrouw geweest in een relatie!

Een man echter was zo prettig in zijn reactie dat ik wel reageerde. En nu mailen we met enige regelmaat. Ik ben en blijf duidelijk dat ik geen verkeerde verwachtingen wil scheppen, dat ik zelf ook niet weet wat ik hier nou eigenlijk mee wil, dat ik me nu al schuldig voel etc. Vooralsnog is er alle begrip en houden we het bij mailen. Maar ik zou liegen als ik niet af en toe, weer eens alleen in bed, fantaseer hoe het zou zijn om weer eens een man te hebben wiens ogen oplichten als je binnen komt. Die zomaar je hand pakt, of je een kus geeft...

Meteen komt de schuld weer binnen, dus ik snap het heel goed verward en fladder en anderen. Ik worstel daar ook zo ontzettend mee! Daarom houd ik meer af, maar ik verlang daar ook enorm naar......

liefs,
Amare

Lieve amare,

ik heb weer om jou moeten huilen en om mijn eigen situatie. Dit weekend kwam ik thuis en mijn man trok me regelrecht mee naar bed. 1 kus, daarna moest ik pijpen. Binnen een halve minuut kwam hij klaar. Daarna was het feest over. Maar, hij wilde tenminste seks. Het is altijd binnen een minuut over wanneer het er van komt. Maandag heb ik collega gezien. En ja, daadwerkelijk bevredigend kunnen vrijen. Ik ben gestreeld. Deze man weet wat een vrouw wil en moet. Is zo zacht met mijn clitoris, maakt zijn vinger nat. Mijn man wil dat niet. We moesten snel zijn aangezien er andere mensen binnen konden komen. Het was hemels m

Vervolg

Het was hemels, ook doordat deze man gericht is op mijn genot. Pas nadat ik een paar keer ben klaargekomen kwam hij klaar. Ik ben dus 25 jaar bij mijn man en dat is nog nooit gebeurd. Ik wil dit niet meer missen maar ik ben verward en heel erg bang dat het uitkomt.

Wat wil je

Verder met je man? Op zijn voorwaarden? Kun je nog jaren zo doorgaan? En steeds bang zijn dat het uitkomt? Of kan je een manier vinden om de seks (intimiteit, respect) uit je leven te bannen?

Amare

Ik kan me na het lezen van jouw verhaal zombies voorstellen dat je behoefte hebt aan seks! Kun jij de rest van je leven zo doorgaan?

Rare vraag: Zou je man het erg vinden als je met een ander seks zou hebben?

Wat ik wil

Wat ik wil weet ik niet. Ik wil dat de kinderen elke dag hun vader zien. Ik wil dat mijn man elke dag de kinderen zien. Ik heb een belofte gedaan in de kerk, die ik nu heb verbroken. Dat voelt heel erg zwaar. Mijn man zou er aan onderdoor gaan. Dat wil ik niet op mijn geweten hebben. Ik ga deze week weer praten bij de psycholoog, ik heb het niet 1,2,3 op een rijtje. Ik vind mezelf erg egoistisch wanneer ik voor een scheiding kies in deze. Maar, mijn huidhonger en de bevrediging is enorm. Ik kan er heerlijk op slapen terwijl ik normaal 's nachts uren wakker lig. Zeer binnenkort zijn hij en ik een avond en nacht samen. Mijn schuldgevoel was trouwens eerst nog groter, ik voelde me schuldig naar de hele wereld. Naar mijn familie, vrienden enz.Dat ebt weg. Ik voel me nu alleen schuldig richting mijn man en kinderen. Af en toe heb ik intens medelijden met mijn man, hij heeft zichzelf ook niet gemaakt.

Vertellen...

.. aan mijn man als ik (ooit, eventueel) met een ander zou vrijen? Ik zou het hem niet aan kunnen doen denk ik. Net als verward heb ik - hoe gek ook misschien - ergens ook met hem te doen. Hij is het product van zijn opvoeding, een heel kil gezin, en mist zelf ook zoveel door die kilte.
Hij is gek op onze meiden, maar heeft echt nog nooit 'ik houd van je' gezegd tegen ze, of 'ik ben trots op je'. Dat is toch erg? Vooral omdat hij het dus ook niet terug hoort. Ik zeg het al jaren niet meer, omdat ik hooguit 'ah, dat is lief' terugkreeg, en inmiddels ook niet meer denk dat ik nog echt van hem houd. En het over gevoelens praten doen de kinderen met hem ook niet.
In 't verleden heb ik hem regelmatig wanhopig voorgehouden; je drijft me zo naar een andere man, is dat wat je wilt? Maar daar reageert hij niet op. Ik weet dat in zijn vorige (lange) relatie zijn vriendin is vreemdgegaan; hij was er kapot van. Ik heb wel eens gedacht dat dat, met die jeugd, hem zo beschadigd heeft dat hij zich nooit echt aan mij heeft kunnen verbinden. Overigens weet ik uit de therapie dat ook met haar het vrijen heel slecht was.

Dus nee, als ik er alleen al aan denk om hem dat te zeggen dan breekt mijn hart. Het is echt geen slechte man, integendeel. Alleen de warmte en het vrijen, als dat er zou zijn zou ik nooit om me heen gaan kijken.

Ik worstel er enorm mee hoor. En vraag me af of ik me niet in een wespennest steek; is de prijs van de warmte en het vrijen het waard als ik straks helemaal in de put zit omdat ik niet kan leven met het schuldgevoel??

Amare

Verward

Hoi

Ik las jouw stukje over afgelopen weekend en schrok enorm! Dat is geen sex, dat is even bevredigd worden en te lui zijn om het zelf te doen.

Het klinkt bijna alsof het tegen je zin is, "je moest pijpen"

Ik begrijp dat je man eigenlijk zelden sex wil? Maar als het zo moet zou ik zeggen dat hij dat lekker zelf kan doen...

Ik begrijp wel dat je je heil ergens anders haalt, want alleen al door het feit dat deze man in bed oog voor jou heeft werkt ook helend in je hoofd denk ik. Jij verdient het om gezien te worden, in alle opzichten!

Liefs

Ik moet het even verduidelijken

Mijn man doet nooit aan zelfbevrediging. En ik hoefde niet perse te pijpen. Dat heb ik ongelukkig genoteerd in mijn haast. Het probleem is dat mijn man bijna nooit meer seks wil en mij nooit aanhaalt. Dit is iets van de laatste jaren. Voorheen, we zijn iets van 25 jaren samen, wilde hij wel vrijen. Het probleem was altijd dat hij binnen een minuut klaarkwam en dat het feest dan over was. Hij wilde in het verleden best een poos likken maar kwam dan zelf ook klaar direct. Zijn vingers heeft hij nooit willen gebruiken. Aanwijzingen van mijn kant ook niet. En nu, ik ben 45 jaar, gaat er een wereld voor mij open. Aan mijn behoeften wordt voldaan. Er is aanraking, aandacht, tederheid en ook gewoon lekkere seks.

Oude herinneringen naar boven

Ook voor mij geldt idd; been there, done that. Damn, wat voelde het goed, spannend en verliefd. Bij elkaar zijn en dan weer dat schuldige gevoel als je allebei naar een ander huis gaat wat je eigen thuis. Brainstormen hoe verder te gaan, bedenken dat dit echt allemaal niet kan en dan toch weer die f*cking aantrekkingskracht.

Vele malen hebben we het ctc weer verbroken maar dan begon het opborrelen weer. Uiteindelijk heeft mijn lover de knoop doorgehakt, het werd windstil. Ik denk dat zijn vrouw erachter gekomen is maar zeker weten doe ik dit niet, ik kreeg nergens meer reactie op. Nog iedere dag heb ik er verdriet van hetzij met periodes. Er zijn ook weken dat ik helemaal niet aan hem denk.

En dan heb ik zo'n te gek fantastisch kerel thuis! Het schaamrood stijgt mij geregeld nog naar de kaken dat ik zo'n leven als wat ik nu heb allemaal op het spel gezet heb. Want dat doe je, je speelt met alles wat je nu hebt opgebouwd. Mij is ook door vele vertelt ermee te stoppen voordat het allemaal fout zou gaan. Helaas ben je niet tot rede vatbaar.

Ik kan je daarom niet vertellen wat wel en niet te doen, iets wat ik ook helemaal niet wil. Er komt vanzelf een moment waarop je op je bek gaat, op wat voor manier dan ook. Suc6 en sterkte, meer kan ik niet wensen sorry. Je bent een volwassen vrouw en kan heel goed je eigen beslissingen nemen ! Neem ze echter op tijd )

Dikke knuffel

Vraag

Ik heb het hele draadje met intersse gelezen. En wat erg om te lezen hoe sommige vrouwens in hun huwelijk zitten.

Ik zag ook een reactie zo van: ik zoek nog een minnaar.

Wat ik me afvraag is hoe kan het toch dat iemand zich kan vrijgeven bij een ander. Je bent tenslotte getrouwd en voor de meeste mensen is dat een not done gebied.
Gaat er een hoop ge-mail en sms-en aan vooraf en bouw je zo een sexueel getinte vriendschap/relatie op. Of vragen jullie gewoon op de man of: heb je zin in sex?

Het lijkt me zo onwerkelijk

Stud

In de eerste plaats moet ik je uit de droom helpen dat dit voor de meeste mensen not-done is. Dat denk je, omdat er maar weinig mensen zijn die daar met hun vrienden/familie openlijk over praten.

En hoe dat dan gaat?
Het kan inderdaad via mailen, chatsites, sms-sjes, maar ook gewoon irl. Je bent met de persoon in kwestie alleen en ineens is daar die vonk, die blik, waarbij woorden niet meer nodig zijn. Een zoen is dan al snel gegeven, en daarna volgt niets meer, of alles, net wat beiden ermee willen.

Not-done?

Ik denk net als Mooie vrouw dat er veel mensen vreemd gaan. In mijn kennissenkring van heel gewone mensen, ken ik al 3 vrouwen die vreemd gaan en 2 mannen. Om uiteenlopende redenen. Ik heb wel eens gelezen dat een op de drie mensen vreemd gaat en daar geloof ik wel in.

Het kan tegenwoordig heel makkelijk, ik ben vaak genoeg getrouwde mannen tegengekomen op datingsites. De ene keer zijn ze daar meteen heel open over, de andere keer vertellen ze het pas na een tijdje.

Ook irl kun je vreemdgangers tegenkomen die al dan niet op zoek zijn. Inderdaad een blik, een goed gesprek, op msn en zo ga je steeds een stapje verder. Niet ik, maar zij

Is dit de straf van god? (serieus)

Mijn lief en ik zouden vorige week voor het eerst een nachtje samen zijn. Helaas, doordat zijn pleegmoeder overlijdt gaat het niet door. Nachtje verplaatst naar volg. week. Nu is vandaag door een tragisch ongeval een vriend van zijn zoon overleden. Mijn lief is kapot. Volg. week 2 begrafenissen. Mijn enorm streng gelovige achtergrond knaagt aan me. Zijn dit straffen van God? Worden wij zo voor onze ontrouw gestraft? We willen graag 1 nachtje in ons leven samen zijn, slechts 1 nachtje. Als we dit doen, kunnen we meer van dit soort rampen verwachten? Is het mijn schuld dat er nu mensen gestorven zijn? Doet God zo? Lief is helemaal in de war, huilend aan de telefoon. Ik ben echter niet minder verward. Wat een vreselijk iets. Wie weet moeten we nu stoppen voordat er meer erge dingen gebeuren.

Waarom hollen

de wereld draait toch om jou...
Nee, zo bedoel ik het niet. Maar een straf van God?! Als het dat is, heeft hij die overledenen en hun nabestaanden gestraft, niet jullie.
Je externaliseert je geweten, schat Je moet niet bij voorbaat God de schuld geven dat jij bedenkingen krijgt of je dit wel moet doen. Je moet zelf beslissen, en zelf met je geweten in het reine komen.
Repent before, zou mijn moeder zeggen. Spijt heb je van te voren. Als die spijt van tevoren je niet tegenhoudt, doe dan 'kwaad' en zie niet om. Als de spijt van tevoren je wél tegenhoudt, is dat jouw eigen beslissing, geen angst voor straffen van God.

Hou het bij jezelf

Zoals jij het nu ziet zou een vriend van je lief gestraft worden voor jullie ontrouw. Onzin natuurlijk. Onderzoek wat je zelf voelt Verward en laat God erbuiten. Je reactie toont wel aan hoe zeer je met je geweten in de knel zit.

En wat betreft je wens om 1 nacht samen te zijn. Na die nacht die gezien jullie gevoelens onbeschrijfelijk mooi en intiem zal zijn volgt het verlangen naar nog een nacht. Je zal steeds verder verstrikt raken in die relatie.

Over je gevoelens. Je verliefdheid, behoefte aan intimiteit, het zijn allemaal mooie waardevolle en heel menselijke gevoelens. Dus wees daarover mild naar jezelf. Hoe dat wel of niet inpasbaar is in jouw leven is iets waar je zelf (met hulp van je psycholoog) moet zien uit te komen. Heb je trouwens wat aan die psycholoog?

Wens je veel wijsheid en sterkte, ook voor je lief komende week.

Dank je wel voor je reaktie marlou

Ja, ik heb heel veel aan de bezoeken bij de psycholoog. Zij is niet veroordelend. Houdt me wel eenspiegel voor. En mijn lief en ik: we zoeken en vinden wat bij elkaar. Een nachtje samen hoeft niet eens met vrijen gepaard te gaan. Elkaar kunnen aanraken. Praten, praten en nog eens praten. Maar mijn schuldgevoelens jegens het thuisfront zijn enorm. En zijn schuldgevoelens jegens mijn man en kinderen ook. Na die nacht moeten we er een punt achter jproberen te zetten. We willen de anderen geen pijn doen, maar geef ons a.u.b. 1 nacht in ons leven gezamenlijk. We willen alle goeds voor iedereen. Maar onze huidhonger is zo groot, zo intens. Marlou, ik ben in tranen om je bericht.

Zware week

Lieve verward,

Wat een zware week voor jou en jouw lief. En voor de nabestaanden van diegenen die overleden zijn. Wat natuurlijk nooit en te nimmer jouw schuld kan zijn, laat dat duidelijk zijn! Ik geloof niet in een hogere macht, maar als er een God bestaat, dan zal hij niet het leven van andere mensen nemen om jou te straffen.

Net als de anderen, kan ik niet anders zeggen dan dat een nachtje niet bij een nachtje zal blijven, als jullie gevoelens voor elkaar zo sterk zijn. Een nacht intiem zijn, al dan niet met seks, zal die gevoelens alleen maar versterken, waardoor het afscheid nog moeilijker zal vallen.

Ik wou dat ik echt een tip kon geven waar je wat aan hebt. Helaas kan ik je alleen maar sterkte wensen. En hopen dat je niet nog verder verwikkeld raakt in de (verboden) liefde voor jouw lief.

Groetjes,
Toosje

Ik heb enorm te doen met mijn lief

Dank je wel Toosje voor je bericht. Mijn lief heeft het laatste jaar veel verdriet meegemaakt. Maar dit laatste slaat alles. Intens verdrietig. Ons nachtje gaat ivm begrafenis niet door. Natuurlijk niet. Lief moet steun geven aan zijn omgeving. Volg. week zie ik hem en kan ik mijn armen om hem heen slaan. Verder hoeft even niets.

Toosje, nog even over de verboden liefde

Hoi Toosje,

Inderdaad een verboden liefde is het. Ik heb dit weekend een gesprek gehad met mijn man. Hij heeft aangegeven van mij te houden maar absoluut geen behoefte te hebben aan vrijen, seks, zoenen (behalve de afscheidszoen 's morgens), strelingen en aanrakingen. Hij geeft ook aan dat dit aan hem ligt maar dat hij er geen problemen mee heeft. En dat hijdaarom ook geen hulp, wel of niet met mij, hoeft te zoeken. En dat dit nog maar anderhalf jaar duurt en ik maar geduldig moet afwachten of het gevoel bij hem terugkeert. En dat vreemdgaan, zoenen of whatever met een ander direct wordt gevolgd door een echtscheiding. Dus ja: ik heb een verboden liefde. Mijn schreeuw om huidcontact: ik mocht bij hem op schoot komen zitten, maar ik kan net zo goed op een plank gaan zitten, geen armen om me heen. Ik heb echter ook te doen met mijn man, hij heeft zichzelf niet zo gemaakt. Mijn lief en ik vinden duidelijk warmte bij elkaar wat we thuis moeten ontberen. Ik ga gelukkkig morgen weer naar de psych. Wat een situatie. Ben er bepaald niet blij mee. Verlang nog steeds naar een avondje met lief.

Gesprek?

Lieve verward,

Ben toch wel benieuwd of het wel een echt gesprek was. Hoe reageerde hij toen jij zei dat je wel die behoefte aan warmte, intimiteit, huidcontact hebt. Hoe kan hij zeggen dat er geen probleem is als er zo overduidelijk een behoefteverschil ligt. Los van het feit dat hij klaarblijkelijk die behoefte niet heeft moet hij het toch wel als een probleem zien dat er zo'n verschil bestaat. Hij lijkt zo weinig met je mee te leven. En dat dat snelle dreigen met echtscheiding. Wel zeggen dat hij van je houdt maar je zo in de kou laten staan getuigt niet van een liefdevolle houding of van het samen zoeken naar oplossingen. Wat houdt liefde voor hem in? Wat zoekt hij in een relatie en wat zoek jij?

Ik hoop dat je snel je avond met je lief zult hebben. Misschien dat dat ook wat rust geeft.

Sterkte, fijn dat je snel weer een afspraak hebt met je psych.