Verder na ontrouw - deel 8

Buitenspel2024 schreef op 03-02-2025 om 09:51:

[..]

Ja 'nut'.. Nee dat heeft het waarschijnlijk niet echt. Beetje de druk op voeren zodat man in actie kan komen. En misschien wilt Truus wel eerlijk met me zijn (maar oke, of ik haar kan geloven is een tweede).

Beetje modder gooien omdat ik boos ben en het nergens kwijt kan.

Het nuttig aangeven van een grens met consequentie is geweest, niet aan voldaan, dat komt deze week wel ter sprake. Maar tussendoor mag man het ook wel eens vervelend vinden.. maar of dat nut heeft, nee, waarschijnlijk weinig..

Zeer herkenbaar hoor. In mijn hoofd haalde ik van alles uit.  Zoals bij Truus voor de deur staan etc etc. Maar aan de andere kant gunde ik het haar ook niet dat ik dat deed. Maar begrijp zeer zeker je gevoel en je boosheid ergens neerleggen. Je voelt je gewoon heel erg veraden.  En als je man dan ook nog eens geen stappen zet dan snap ik dat je boosheid naar boven komt. 

Als ik boos was dan kwam ik in mijn kracht. Vaak hield ik veel voor me en eens in de 2 a 3 maanden ontplofte ik en dan kwam alles eruit. Bij man dan. En dan interesseerde het me totaal niet hoe het voor hem was en of hij er vandoor ging.

Buitenspel2024 schreef op 03-02-2025 om 07:12:

Onlangs vroeg iemand waar mijn boosheid bleef en die is de afgelopen dagen wel weer flink teruggekomen.
Nu beide grenzen niet worden gerespecteerd heb ik eigenlijk gewoon zin om wat bommen te gaan plaatsen, gewoon voor het idee.
Truus bellen, bijv. Of om eens wat van hun collega's toe te voegen op social media (niet om ze aan te spreken hoor maar gewoon om eens de boel wat scherp te zetten). Man van Truus eens toevoegen op social media.

Volgens alle 'serieuze' artikelen op internet is dat allemaal niet zo helpend voor de relatie. Maar ja, vreemdgaan was dat ook niet.
En zijn acties nu ook niet.

Ik begrijp je reactie volkomen maar wil je dit echt afraden. Concentreer je op jezelf en je partner. Daar gaat het om. Al het andere is vermakelijke sensatie voor buitenstaanders die er niets mee van doen hebben. Het kan zich tegen jou keren. En er kunnen vervelende verhalen bij de kinderen terecht komen. Kijk naar het grote geheel. Jij wilt je partner terug. Of een goed nahuwelijk met ex voor je kinderen. Dit (Truus erbij betrekken of hem publiekelijk ten schande zetten) is daarbij niet helpend. 

De boel thuis op scherp zetten is prima. Een duidelijk gesprek met wat hij nu eigenlijk wil. Confronteren met gedrag en kijken of hij jou wel hoort. En zelf goed nadenken over of jij de stap kunt zetten (dus consequenties). 

RoodVruchtje schreef op 03-02-2025 om 10:12:

[..]

Het is een gegeven dat jouw man ook een ‘andere kant’ heeft en ik denk dat je dit nooit zult vergeten, hoe hard je sommige beelden ook probeert te blokken. Het zal hooguit vervagen mettertijd en in deze fase zit jij nu. Soms móet je ook gewoon wél door die pijn en het doorvoelen als verwerking, want het constant willen blokken werkt vlgs mij alleen maar averechts en uiteindelijk tot verdringing!

Verdringing gaat zich uiteindelijk later ook tegen je keren, uit het zich bijv in fysieke klachten. Is het niet zo Breiertje dat jouw fysieke situatie het nóg lastiger maakt dit alles te verwerken, omdat het alternatief (scheiden) jou weinig positieve perspectieven biedt? Dat het voor jou voelt alsof je een soort van gevangen zit in je huwelijk?

Ik merk dat ik het lastig vind om dit te schrijven, maar ik vind het steeds zo verdrietig te lezen hoezeer jij psychisch struggled.

Scheiden is altijd verdrietig, maar vaak komt er voor de meesten ook weer een goede en gelukkige periode daarna. Dit ligt natuurlijk anders als je ziek bent en dat maakt het zoveel lastiger, alsof het voelt of je geen andere keuze hebt. Begrijp je wat ik bedoel?

Ja ik weet ook niet echt hoe en wat. De therapeut zegt dat blokken geen verdringen is, maar gewoon verder gaan is, het is herstellen.

Ikzelf ben bang dat het wel verdringen is.

Als ik blok, doe ik dit bewust om niet meer in die negatieve modus te geraken. Ik wil daaruit klimmen.

Ik voel me niet gevangen, ik denk dat de keuze voor herstel oprecht is. Ik doe ook mijn best. Maar het is niet makkelijk.

Ik heb het moeilijk omdat ik nu de man zie die ik dacht dat hij was. Terwijl hij zolang een dubbel leven had. En ik vraag me dan af, wie ben jij? Die die je nu bent? Of die dat ik niet kende? Want deze man zou zoiets niet doen. Maar dat deed hij wel. Jarenlang.

Of doet verslaving je dingen doen die je zelf nooit zou doen, kan die je tot acties leiden tegen je principes...

Ik moet vooral inzien dat hij niet de ideale man is wie ik dacht, en wie hij nu is, maar realistisch zijn en weten dat hij kan liegen, bedriegen terwijl ik hem geloof wanneer hij zegt eerlijk te zijn.

Het is ergens aan mij te stoppen om hem niet meer als prins op het witte paard te zien, maar als man met rugzak trauma's met veel gebreken, fouten, die totaal niet stilstaat bij zijn acties en de gevolgen ervan. Die nooit aan introspectie doet. En dat kan hij niet, therapeut zegt dat hij die mogelijkheden niet heeft, en nooit zal hebben. Dat is een vaardigheid die bij hem ontbreekt. Spijt, berouw achteraf dat wel. Maar tijdens acties denkt hij niet na over gevolgen.

Ik kan dit moeilijk uitleggen. Maar door zijn opvoeding is het zo dat iemand anders hem moet wijzen op. Zelf kan hij dit niet. Hij heeft geen skills ervoor. Hopelijk begrijp je waarop ik doel.

Het gaat gezien de omstandigheden hier goed. Het gezin herstelt zich, geen woorden geen ruzie, geen boosheid, veel gesprekken. We praten veel. En nog steeds berouw, spijt, schaamte, en begrip voor wanneer ik het moeilijk heb. Hij is zoveel gegroeid in relatiebekwaamheid. 

Breiertje schreef op 03-02-2025 om 10:47:

[..]

Ik zie de huurprijzen onder zijn neus leggen niet als spelletje. Maar een wake up call wat de gevolgen zijn van zijn daden als hij niet in actie schiet. Soms leven ze in een bubbel, en die doorprikken en zeggen waartoe dit leidt is toch niet manipuleren? Maar wakker schudden...

In mijn geval was het niet manipulatief. Ik wou dat hij vertrok. Hij wou niet. Ik zocht appartementen zodat hij zou vertrekken, hij weigerde.

Uiteindelijk is hij nooit vertrokken. Ik kon niet vertrekken want huurprijzen waren hoger dan mijn inkomen. 1200 € voor een appartement met 1 of 2 slaapkamers, uitgewoond. Wat een prijzen!

Ik had het meer over ' achteloos neerleggen van wat folders met de prijzen van appartementen'. Waarom achteloos? Nee de ander rechtstreeks confronteren met waar hij mee bezig is, is geen manipulatie. Achteloos folders laten rondslingeren zodat de ander schrikt wel, voor mij dan. En wat heb je dan? Dat hij wil blijven om financiële redenen (heb het niet per se over jou maar iha)

Breiertje schreef op 03-02-2025 om 11:05:

[..]

Ja ik weet ook niet echt hoe en wat. De therapeut zegt dat blokken geen verdringen is, maar gewoon verder gaan is, het is herstellen.

Ikzelf ben bang dat het wel verdringen is.

Als ik blok, doe ik dit bewust om niet meer in die negatieve modus te geraken. Ik wil daaruit klimmen.

Ik voel me niet gevangen, ik denk dat de keuze voor herstel oprecht is. Ik doe ook mijn best. Maar het is niet makkelijk.

Ik heb het moeilijk omdat ik nu de man zie die ik dacht dat hij was. Terwijl hij zolang een dubbel leven had. En ik vraag me dan af, wie ben jij? Die die je nu bent? Of die dat ik niet kende? Want deze man zou zoiets niet doen. Maar dat deed hij wel. Jarenlang.

Of doet verslaving je dingen doen die je zelf nooit zou doen, kan die je tot acties leiden tegen je principes...

Ik moet vooral inzien dat hij niet de ideale man is wie ik dacht, en wie hij nu is, maar realistisch zijn en weten dat hij kan liegen, bedriegen terwijl ik hem geloof wanneer hij zegt eerlijk te zijn.

Het is ergens aan mij te stoppen om hem niet meer als prins op het witte paard te zien, maar als man met rugzak trauma's met veel gebreken, fouten, die totaal niet stilstaat bij zijn acties en de gevolgen ervan. Die nooit aan introspectie doet. En dat kan hij niet, therapeut zegt dat hij die mogelijkheden niet heeft, en nooit zal hebben. Dat is een vaardigheid die bij hem ontbreekt. Spijt, berouw achteraf dat wel. Maar tijdens acties denkt hij niet na over gevolgen.

Ik kan dit moeilijk uitleggen. Maar door zijn opvoeding is het zo dat iemand anders hem moet wijzen op. Zelf kan hij dit niet. Hij heeft geen skills ervoor. Hopelijk begrijp je waarop ik doel.

Het gaat gezien de omstandigheden hier goed. Het gezin herstelt zich, geen woorden geen ruzie, geen boosheid, veel gesprekken. We praten veel. En nog steeds berouw, spijt, schaamte, en begrip voor wanneer ik het moeilijk heb. Hij is zoveel gegroeid in relatiebekwaamheid.

Of doet verslaving je dingen doen die je zelf nooit zou doen, kan die je tot acties leiden tegen je principes...

Ja precies dat! Het heeft niet zozeer met de ontbrekende skills van jouw man te maken. Bij iedere verslaving geldt dat de gevolgen geblokt/rechtgepraat/niet gevoeld willen worden etc 

Pas als de cirkel doorbroken is komen er skills evt om de hoek kijken of ze echt willen veranderen en daar hard aan willen werken. Dat geldt bij iedere verslaving. Werkgerelateerd daar vorige week nog een uitgebreid gesprek over gehad met verslavingszorg. Er zijn dan veel factoren die invloed hebben op herstel van een verslaving. Zoek ook maar eens op theorie van Zinberg. 

Seks verslaving is een lastige omdat je met seks nou eenmaal niet kunt stoppen net als bij eet verslaving. Daar geldt andere hulp voor dan bv middelen verslaving. Maar de gemene deler is "wat zit er achter die verslaving" hoe komt iemand zo ver. 

Ja jouw man en de mijne blijkt een duistere kant te hebben. Een kant waarvan ze zelf ook enorm geschrokken zijn en geschokt dat ze dat gedaan hebben. Vooral dat ze dus nietsontziend egoïstisch gedrag hebben gehad waardoor ze geen oog meer hadden voor hun geliefden. 

Punt is bij verslaving is dat er een drang is naar snelle bevrediging en daar is steeds meer voor nodig want er treedt gewenning op en ook treedt er daardoor stress/somberheid /snel geagiteerd /ruzie zoekend /lichamelijke klachten op omdat je door die dopamineverslaving niet meer blij wordt van een lekker zonnetje dat schijnt bv. De verslavingstherapeut en psycholoog die mijn man heeft legt het zo uit dat door dopamine gewenning er uiteindelijk als je niet uit die cirkel komt je lichamelijk en/of geestelijk, dus letterlijk of figuurlijk dood aan gaat. 

Wat mij helpt is om het psychologisch te bekijken en ook door de machten van het kwaad te erkennen. Die er nl opuit zijn om huwelijken en mensenlevens te ruïneren. Daar lees je ook over op die site die ik je via pb gestuurd had maar die je zelfal had gevonden. 

Maa vooral dat man zelf zich niet door laat ontslaan van zijn verantwoordelijkheid. Hij heeft die keuzes gemaakt keer op keer en hij heeft er zo'n ontzettende afkeer van zichzelf door gekregen, nu alles open lag en hij zich niet meer kon verstoppen, dat hij suïcidale gedachten zelfs kreeg. Ik lees dat jouw man er ook alles aan wil doen. Ik lees dat je het nu fijn hebt. Probeer van die momenten te genieten. Laat je troosten en uit je boosheid door en tot hem! Praat over wat je bezighoudt, check bij hem ook hoe het gaat. Ik mag en kan alles zeggen /vragen /boos en verdrietig zijn. Vaak huilen we samen bij dat laatste maar we kunnen ook weer lol hebben, verliefd zijn, plannen maken voor de toekomst. Maar het is iets wat je nooit meer zal vergeten. Zwarte bladzijden in ons huwelijksboek noemen we het. Maar er waren ook veel mooie bladzijden en gaan er ook volgen! Ik wens jullie dat ook toe! 

Breiertje schreef op 03-02-2025 om 09:36:

[..]

Misschien enkele a4tjes van afgeprinte huurhuizen achteloos zichtbaar leggen. Dan weet hij ook wat hem te wachten zal staan als hij alleen moet wonen...

Lijkt me heel onbevredigend: dan heb je een man die in actie komt omdat de financiele situatie hem tegenstaat. Ik zou mezelf een man gunnen die bij mij blijft omdat hij MIJ wil.

Breiertje schreef op 03-02-2025 om 12:39:

[..]

Of eentje die wakker schiet uit zijn roze bubbel, 

Maar in welke roze bubbel zit iemand wiens vreemdgangerij is uitgekomen? Dan is er immers een hoop chaos; je ziet het verdriet wat je de ander hebt aangedaan waarvoor je  je  ogen kon sluiten toen alles nog geheim was etc. Volgens mij is er na het uitkomen van een affaire niet echt meer een roze bubbel maar meer een donderwolk van realiteit. Je mag dan best verwachten dat iemand uit zichzelf actie onderneemt om te zien of herstel mogelijk is, toch? En je mag dan ook verwachten dat iemand zelf wel snapt dat niks doen en hopen dat het stof dan weer neerdaalt niet echt gaat werken.

Ik vind echt dat na het uitkomen van een affaire, een grote verantwoordelijkheid ligt bij de vreemdganger en dat het niet nodig zou moeten zijn om hem/haar op de gevolgen van zijn eigen acties te moeten wijzen. Ik vind dat dan veel te veel werk bij de bedrogene komt te liggen, en ik kan me voorstellen dat je je na al dat harde werk gaat afvragen wat nou de intrinsieke motivatie was van de ander om samen door te gaan.

Beiertje, uiteindelijk moet jij verder met hem. Je hebt weinig keuze toch? Kijk welke methode voor jou werkt. Continu die beelden voor je zien maakt je gek waarschijnlijk. Als het voor jou helpt omdat te blokkeren zou ik dat doen. Wat werkt is voor iedereen weer anders. Probeer te kijken of je verder kunt komen in de verwerking. En niet te blijven hangen in het proces omdat dat mentale gevolgen heeft. Als jij uiteindelijk niet los kunt komen van die beelden en gedachten (triggers) dan is de enige keuze stoppen. Los van al zijn goede inzet moet jij zelf de keuze maken om samen te kunnen blijven. Dat gaat niet als je continue triggers hebt die niet verdwijnen. 

Voor mij persoonlijk waren de triggers pas echt (grotendeels) weg toen hij weg was. Geen verbondenheid of dagelijkse confrontatie meer was wat mij hielp. Maar iedereen is anders. Als blokkeren jou echt helpt (zonder andere lichamelijke of mentale klachten van spanning en stress) dan is dat goed. Sterkte!

Even over een hele andere boeg, meer betrekking hebbende op de situatie van oa Buitenspel en Stresskipje (al is bij laatstgenoemde inmiddels de knoop wel doorgehakt).

Soms bereik je ook het meeste met doortastend zijn, dwing je juist daarmee het grootste respect af wat die ander wakker schudt! Hem zogenaamd ‘de ruimte geven’ en ‘afwachtend’ zijn, daarmee krijg je juist geen respect, geef je hem nóg meer ruimte om over je heen te walsen.

RoodVruchtje schreef op 03-02-2025 om 17:28:

Even over een hele andere boeg, meer betrekking hebbende op de situatie van oa Buitenspel en Stresskipje (al is bij laatstgenoemde inmiddels de knoop wel doorgehakt).

Soms bereik je ook het meeste met doortastend zijn, dwing je juist daarmee het grootste respect af wat die ander wakker schudt! Hem zogenaamd ‘de ruimte geven’ en ‘afwachtend’ zijn, daarmee krijg je juist geen respect, geef je hem nóg meer ruimte om over je heen te walsen.

Precies en daar bij gevoegd: er zijn mensen die veel meer op daden dan op woorden reageren. Daar kan je nog zo tegen praten hoe onredelijk iets is, maar ze komen pas in beweging als je laat blijken dat je het er echt mee hebt gehad door stappen te ondernemen.

MRI schreef op 03-02-2025 om 17:56:

[..]

Precies en daar bij gevoegd: er zijn mensen die veel meer op daden dan op woorden reageren. Daar kan je nog zo tegen praten hoe onredelijk iets is, maar ze komen pas in beweging als je laat blijken dat je het er echt mee hebt gehad door stappen te ondernemen.

Mooie aanvulling inderdaad, respect moet je soms gewoon afdwingen en dan vooral met daden. Zachte heelmeesters maken stinkende wonden!

Buitenspel2024 schreef op 01-02-2025 om 18:37:

Degene die ik op de hoogte hou als zijnde mijn 'wijze vertrouwenspersoon', is toch echt grote voorstander van dat ik man probeer aan het praten te krijgen alvorens ik een consequentie verbind aan het niet voldoen aan mijn grenzen.
Maar zo raar is het toch niet om na 4 weken iets van beweging/inzet te verwachten van man?
Ik zal uiteraard niet zomaar de consequentie gaan melden, zal natuurlijk het proberen als gesprek te doen, checken of hij wilt delen waarom hij de grenzen weer overschrijdt, maar daarna is een consequentie toch prima?

4 weken is echt nog niet lang, maar lijkt natuurlijk een eeuwigheid voor jou omdat het zo lastig is. Aangezien je zelf nog twijfelt denk ik dat het misschien beter is de impasse nog wat te verdragen. Je kan maar een ultimatum stellen als je de daaraan verbonden consequenties zelf aankunt. Natuurlijk voelt hij (onbewust) jouw twijfel en zit hij zelf nog zo diep in zijn tunnel, dat er niks in beweging komt. Langs de andere kant, zoals Henkie zegt, zo is het voor hem ook moeilijk om uit die verliefdheid te geraken. Hij moet daarmee breken om er vanaf te geraken, tegen zijn gevoel in. Zoals ik al 1000 keer schreef… een huwelijk in stand houden is telkens opnieuw een bewuste keuze maken. Ik gaf het 6 maanden om dan te evalueren. 

Mijn eerste reactie was dat ik wilde scheiden toen ik achter de affaire kwam. Met name omdat ik al heel lang gedrag zag bij man, waarvan ik niet dacht dat hij dit zou kunnen veranderen. Mijn man zei steeds dat hij mij niet kwijt wilde. Uiteindelijk was ik ook zo ver dat ik het een kans wilde geven, echter wel met duidelijke grenzen. En steeds weer overschreed man deze grenzen en kwam ik achter contact tussen man en Truus. Dat was voor mij onacceptabel. Wilde hij verder met mij? Dan hoorde deze 3de persoon daar absoluut niet bij. Ik heb gehuild, geschreeuwd, man een paar dagen weggestuurd en uiteindelijk heeft hij een aantal maanden ergens anders gewoond. Ik zei tegen hem; de enige keus die je mij nog geeft is om te scheiden, want al mijn grenzen ga jij over. Uiteindelijk duurde het echt wel lang voordat mijn man met de volle 100% voor mij koos. Met hoofd en hart.
Verslaafd aan aandacht van vrouwen, van de buitenwereld om zich beter te voelen. 
Voor mij was het heel duidelijk; wat heb ik nodig van mijn partner om mij gelukkig te voelen in mijn huwelijk? Draag dit steeds weer naar je partner uit.
Het was bij ons trouwens niet eenzijdig. Ik vroeg ditzelfde ook aan mij man. Kon ik hem voldoende bieden om gelukkig te zijn?

Ik ben zelf heel blij dat ik zo op mijn strepen ben gaan staan. Soms werd ik er moedeloos van. Maar ik heb geleerd dat gedragsverandering ook tijd kost. Én dat ik liever alleen ben dan met iemand die zijn gedrag voor mij niet aan wil passen.