Verder na ontrouw - deel 8

blauwgeel schreef op 03-02-2025 om 20:17:

Ik ben zelf heel blij dat ik zo op mijn strepen ben gaan staan. Soms werd ik er moedeloos van. Maar ik heb geleerd dat gedragsverandering ook tijd kost. Én dat ik liever alleen ben dan met iemand die zijn gedrag voor mij niet aan wil passen.

Dit vind ik altijd lastig, wanneer is een wens gericht op gedrag en wanneer op de persoon zelf? Ik heb me altijd aangetrokken gevoeld tot mijn partner omdat ze ondernemend is, zich niet gauw van de wijs laat brengen, eigengereid. Nu na de affaire wil ik dat gedrag soms veranderen omdat het m.i. herstel in de weg staat. Is dat wel eerlijk? Je moet ook bepaalde eigenschappen accepteren misschien. 

Theekannetje schreef op 03-02-2025 om 19:19:

[..]

4 weken is echt nog niet lang, maar lijkt natuurlijk een eeuwigheid voor jou omdat het zo lastig is. Aangezien je zelf nog twijfelt denk ik dat het misschien beter is de impasse nog wat te verdragen. Je kan maar een ultimatum stellen als je de daaraan verbonden consequenties zelf aankunt. Natuurlijk voelt hij (onbewust) jouw twijfel en zit hij zelf nog zo diep in zijn tunnel, dat er niks in beweging komt. 

Ja het luistert inderdaad allemaal zo nauw: als je niet zelf voelt dat je het ultimatum dat je stelt kan waarmaken, is het leeg en inderdaad niet zinnig. Maar aan de andere kant: als je je steeds over je frustraties en kwaadheid heen zet en geduldig blijft wachten terwijl de ander geen initiatief toont komt er ook zoiets als de gepasseerde stations: daardoor kunnen mensen in een jarenlange roller coaster van emoties komen waarbij het vreemdgaan steeds weer pijnlijk opduikt en het nooit meer wordt als  weleer. En natuurlijk zijn er ook stellen waarbij een wachtende houding van de bedrogen partij goed heeft uitgeptakt. Wat wijsheid is, kan alleen je eigen gevoel zeggen. 

veel moed, Buitenspel. Ik denk aan je.
Stresskipje, hoe gaat het met je?

Pffff jeetje; 6 maanden lijkt mij onmenselijk veel gevraagd hoor!

Buitenspel2024 schreef op 03-02-2025 om 21:43:

Nou, naar aanleiding van vanochtend dan een korte update. Heb de verleiding kunnen weerstaan voor een hoop gedoe.. Ik heb wel Truus gesproken. Daar moet natuurlijk een korrel zout bij, maar ben wel iets wijzer geworden, denk ik. Of het een super mega constructieve zet is geweest, nee, misschien niet. Maar wel een beetje constructief en alle beetjes helpen. Ik moet er nog even over nadenken en kijken hoe dit zich verder ontvouwt, maar dat ik er alleen al niet meer over na hoef te denken óf ik dit wilde doen scheelt ergens al.

De impasse wat langer volhouden is het doel, maar het gaat echt per dag. Als ik aan een impasse denk van 6 maanden dan pfff...

Ik heb me waarschijnlijk niet zo goed uitgedrukt. Mijn man heeft wel onmiddellijk duidelijk voor mij gekozen, maar daarmee is alles ook niet opgelost natuurlijk. Ik bedoelde meer het hele proces. Wachten met scheiden. Ik wou daar 6 maanden mee wachten. En eigenlijk doe ik dat nu nog .. om de zoveel tijd het huwelijk herevalueren. Scheiden, daar dacht ik vroeger zelfs niet aan. Nu weet ik dat het tot de mogelijkheden behoort. Mijn liefde is niet meer onvoorwaardelijk en zal dat waarschijnlijk ook nooit meer worden. Ik had het meer over bewuste keuzes maken. Wij zijn nu wel tot rust gekomen, na 5 jaar, en gelukkig met elkaar, maar ik wil niet meer verzanden in die vanzelfsprekendheid. Ik denk ook niet dat ik het 6 maanden zou getrokken hebben moest ik twijfel bij hem gezien hebben. Het heeft wel nog 8 maanden geduurd eer Truus anders werk had en dat waren zéér lastige maanden. Ze bleven al die tijd collega’s en in die maanden ben ik zeer veeleisend geweest. Alles open, zijn computer van het werk, zijn telefoon, tracking, videobellen wanneer ik maar wou (ook tijdens het werk), geen uitstapjes in de vrije tijd of blijven plakken op het werk, hij spendeerde toen al zijn vrije tijd aan mij, enz … Hij kwam mij echt mijlenver tegemoet. Nu is dat natuurlijk niet meer aan de orde, dat controlerende, maar toen had ik dat nodig. Om te zien of hij een man van zijn woord was. Je gelooft in het begin namelijk niks meer van al wat hij zegt. Wat het bij ons moeilijk maakte, is dat hij echt aan damagecontrol deed en dus nooit de hele waarheid vertelde over de voorbije periode (de affaire). Telkens als ik iets te weten kwam van tijdens de affaire dat hij verzwegen had of over gelogen, herbegon het proces opnieuw. Dat was echt heel schadelijk. Vandaar die maandenlange controle na het uitkomen. Sindsdien heb ik hem niet meer op leugens kunnen betrappen. Hij zei ook dat die controle hem hielp om niet in de verleiding te komen. Om echt af te kicken. Maar ik kan dus niet zeggen dat hij niet onmiddellijk een keuze heeft gemaakt voor mij. Ik weet ook niet wat ik zou gedaan hebben als de derde nog een rol zou gespeeld hebben. Ik denk waarschijnlijk hem de deur wijzen. 

Ja als man dat soort dingen zou doen, zou ik ergens vertrouwen uithalen. Maar hij werd bijv al boos dat ik zijn telefoon wilde zien en neemt hem nu overal weer mee naartoe. Nu vraag ik het niet meer. Het is toch schijnveiligheid en hij geeft hem toch niet. Dus grote rode vlag, natuurlijk. 
Hij is nu boos omdat ik een andere consequentie heb uitgevoerd op een grens. Hij weet het zo te doen dat ik me daar dus nu schuldig over voel. Dat uit ik niet, ik houd vast aan mijn consequentie. Ik moet echt beter voor mezelf opkomen en geen dingen tegen mijn zin in doen, misschien voelt 'ie het nu of gaat 'ie voelen dat hij ons op het spel zet. Ik weet het niet. Het zou net zo goed kunnen dat hij alleen maar boos blijft op mij daarover. Maar dat is dan maar zo.. dat vind ik heel lastig maar de consequentie komt uiteindelijk wel voort uit zijn vreemdgaan en zijn non-acties nu. 

Daar moet wel wat op veranderen wil het goed kunnen komen, en door over mij heen te laten walsen werkt blijkbaar ook niet. 
Het is toch te gek dat Truus inmiddels vaker 'sorry' heeft gezegd tegen me dan man zelf. 

MRI schreef op 04-02-2025 om 14:30:

[..]

Ja ik kan me voorstellen dat voor je gevoel dit soort gedrag het overspel nog gaat overschreiden qua hufterigheid. Sorry hoor, hij zou genadebrood moeten eten. In plaats daarvan trekt hij zich terug, gaat boven eten en vertoont gedrag waarbij hij jou manipuleert en geen openheid toont, nog boos wordt ook als jij iets heel normaals vraagt na vreemdgaan en dan ook nog jou schuldig probeert te laten voelen. Kom op nou zeg Blijkbaar denkt hij wel dat hij wat potjes te breken heeft.

Ja dit zei ik gister zelf nog tegen iemand. Hij maakt het nu stuk met dit soort dingen ipv het vreemdgaan.. 

Mijn vrouw had contact met een man en dat was ‘niet meer dan een mooie vriendschap en met gezamenlijke passies’. Bizar achteraf hoe ik er in ben meegegaan. Ze waren op een avond samen wat drinken en ik kon niet slapen. Maar tegen mezelf zeggen: ik ben niet jaloers, ik kan haar vertrouwen, ik moet haar dit gunnen. Ze kwam doordeweeks na middernacht thuis en ik vertelde dat ik niet kon slapen. Ze stelde me gerust. En toch zat het me niet lekker en ik bleef wakker liggen. Terwijl zij al sliep heb ik hoor het eerst in zo’n 20 jaar haar telefoon bekeken. Naar de app. En… niets bijzonders. Volgende ochtend heb ik verteld dat ik had gekeken. Voel me schuldig, voelde fout dat ik haar niet had vertrouwd en geloofd. Ik heb m’n excuus aangeboden.
Later bleek dat ze heel geraffineerd whatsapp gebruikten voor onschuldige appjes en een verborgen app voor minder onschuldige appjes. Kan me er nog steeds vies over voelen dat ik zo tegen mijn eigen intuïtie in ben gegaan. Alsof ik mijzelf daar een beetje in de steek heb gelaten. En heb zelfs de schuld op mij genomen voor iets dat zij deden!

Niet boeiend wellicht. Maar ik schrijf het op omdat je bij het verhaal van iemand anders misschien kunt voelen wat er in jouw relatie gebeurt. Jij voelt je schuldig terwijl hij degene is die zich schuldig moet voelen. Omdat hij geen verantwoordelijkheid neemt blijf jij zweven. Ga jij het bij jezelf zoeken. Je schreef stellig dat hij geen narcist is. Jij weet dat het beste, maar dit gedrag klinkt heel erg narcistisch. Het is er niet op gericht dat jij je beter gaat voelen, dat jij herstel vindt, dat jij tot rust komt. Het is erop gericht dat hij niet hoeft te veranderen, dat hij niet de schuld krijgt. En dat ten koste van jouw gemoed.

GekkeHenkie100 schreef op 04-02-2025 om 15:20:

Mijn vrouw had contact met een man en dat was ‘niet meer dan een mooie vriendschap en met gezamenlijke passies’. Bizar achteraf hoe ik er in ben meegegaan. Ze waren op een avond samen wat drinken en ik kon niet slapen. Maar tegen mezelf zeggen: ik ben niet jaloers, ik kan haar vertrouwen, ik moet haar dit gunnen. Ze kwam doordeweeks na middernacht thuis en ik vertelde dat ik niet kon slapen. Ze stelde me gerust. En toch zat het me niet lekker en ik bleef wakker liggen. Terwijl zij al sliep heb ik hoor het eerst in zo’n 20 jaar haar telefoon bekeken. Naar de app. En… niets bijzonders. Volgende ochtend heb ik verteld dat ik had gekeken. Voel me schuldig, voelde fout dat ik haar niet had vertrouwd en geloofd. Ik heb m’n excuus aangeboden.
Later bleek dat ze heel geraffineerd whatsapp gebruikten voor onschuldige appjes en een verborgen app voor minder onschuldige appjes. Kan me er nog steeds vies over voelen dat ik zo tegen mijn eigen intuïtie in ben gegaan. Alsof ik mijzelf daar een beetje in de steek heb gelaten. En heb zelfs de schuld op mij genomen voor iets dat zij deden!

Niet boeiend wellicht. Maar ik schrijf het op omdat je bij het verhaal van iemand anders misschien kunt voelen wat er in jouw relatie gebeurt. Jij voelt je schuldig terwijl hij degene is die zich schuldig moet voelen. Omdat hij geen verantwoordelijkheid neemt blijf jij zweven. Ga jij het bij jezelf zoeken. Je schreef stellig dat hij geen narcist is. Jij weet dat het beste, maar dit gedrag klinkt heel erg narcistisch. Het is er niet op gericht dat jij je beter gaat voelen, dat jij herstel vindt, dat jij tot rust komt. Het is erop gericht dat hij niet hoeft te veranderen, dat hij niet de schuld krijgt. En dat ten koste van jouw gemoed.

De eerste keer dat man met Truus wegging, samen even gezellig wat drinken, was ik in alle staten en tegen de tijd dat man thuiskwam was ik volledig opgebrand, dikke ogen, etc. Toen stelde hij mij ook gerust. Ook tegen mezelf gezegd dat ik hem moest vertrouwen etc. Hij wist mij ook verder steeds wijs te maken dat het aan mij lag, maar ergens toch steeds onderbuikgevoel (intuitie) dat er iets niet helemaal aan mij lag. Die avond was er denk ik verder ook nog 'niks', maar vanaf toen ging ik ook beter opletten en voelde ik me ook elke keer zo schuldig. Ik heb niet opgebiecht toen ik begon met telefoon te checken. Ik baal ook van mezelf dat ik zolang heb geprobeerd in gesprek te komen etc en niet eerder grotere consequenties eraan heb gehangen. Had een hoop ellende misschien voorkomen als ik hem een halfjaar voor het vreemdgaan eruit had geknald, maarja, ik dacht toen ook nog dat ik niet goed bij mijn hoofd was.. 

Het is meer dat ik denk dat hij volop een narcist is omdat er geen sprake is geweest van love bombing achtige zaken en van wat ik heb gelezen, hoort dat er wel bij. Maar narcistische trekjes zijn er zeker weten. Dat baart me in die zin 'zorgen' dat alles wat ik nu doe (tbv herstel) bij voorbaat kansloos is. 

Maar het klopt wel hoe je het omschrijft (jij kan het altijd heel goed verwoorden trouwens!) dat zijn acties niet gericht zijn op mijn herstel of rust, maar vooral dat hij zich niet schuldig hoeft te voelen. Het kost me ook heel veel moeite om de bal bij hem terug te leggen, en ik ben verbaal niet zwak en voer beroepsmatig ook best ingewikkelde gesprekken soms, maar ik krijg de bal bijna niet teruggelegd en anders krijg ik later op de dag wel een appje waardoor ik me nog schuldiger ga voelen. Waar ik inmiddels niet meer op in ga en het niet probeer te 'voeden', maar het schuldgevoel is wel degelijk aanwezig bij me.. 

GekkeHenkie100 schreef op 04-02-2025 om 15:20:

Mijn vrouw had contact met een man en dat was ‘niet meer dan een mooie vriendschap en met gezamenlijke passies’. Bizar achteraf hoe ik er in ben meegegaan. Ze waren op een avond samen wat drinken en ik kon niet slapen. Maar tegen mezelf zeggen: ik ben niet jaloers, ik kan haar vertrouwen, ik moet haar dit gunnen. Ze kwam doordeweeks na middernacht thuis en ik vertelde dat ik niet kon slapen. Ze stelde me gerust. En toch zat het me niet lekker en ik bleef wakker liggen. Terwijl zij al sliep heb ik hoor het eerst in zo’n 20 jaar haar telefoon bekeken. Naar de app. En… niets bijzonders. Volgende ochtend heb ik verteld dat ik had gekeken. Voel me schuldig, voelde fout dat ik haar niet had vertrouwd en geloofd. Ik heb m’n excuus aangeboden.
Later bleek dat ze heel geraffineerd whatsapp gebruikten voor onschuldige appjes en een verborgen app voor minder onschuldige appjes. Kan me er nog steeds vies over voelen dat ik zo tegen mijn eigen intuïtie in ben gegaan. Alsof ik mijzelf daar een beetje in de steek heb gelaten. En heb zelfs de schuld op mij genomen voor iets dat zij deden!

Niet boeiend wellicht. Maar ik schrijf het op omdat je bij het verhaal van iemand anders misschien kunt voelen wat er in jouw relatie gebeurt. Jij voelt je schuldig terwijl hij degene is die zich schuldig moet voelen. Omdat hij geen verantwoordelijkheid neemt blijf jij zweven. Ga jij het bij jezelf zoeken. Je schreef stellig dat hij geen narcist is. Jij weet dat het beste, maar dit gedrag klinkt heel erg narcistisch. Het is er niet op gericht dat jij je beter gaat voelen, dat jij herstel vindt, dat jij tot rust komt. Het is erop gericht dat hij niet hoeft te veranderen, dat hij niet de schuld krijgt. En dat ten koste van jouw gemoed.

Ach Henkie het doet me pijn te lezen hoe dat is gegaan... En ja mensen die zelf niet dit gedrag vertonen vinden het lastig voor te stellen dat de ander zoiets zou doen. En je ook nog schuldig voelen achteraf hoort ook bij zo'n integere persoonlijkheid. Balen dat je niet naar je intuïtie luisterde: ja maar je wil iemand ook het voordeel van de twijfel geven, dat is het lastige. 

Laatste gedeelte helemaal mee eens, Buitenspelman gedraagt zich narcistisch en zij moet daardoor meer dragen. 

1. Buitenspel:Het is meer dat ik denk dat hij volop een narcist is omdat er geen sprake is geweest van love bombing achtige zaken en van wat ik heb gelezen, hoort dat er wel bij. Maar narcistische trekjes zijn er zeker weten. 

Nou er zijn zoveel variaties in narcistisch gedrag dat je niet zo maar kan zeggen dat de afwezigheid van lovebombing bewijst dat hij narcist is. Je zou hier naar kunnen kijken om een indicatie te krijgen: https://www.psychologytoday.com/intl/blog/the-legacy-distorted-love/201412/is-your-partner-narcissist-here-are-50-ways-tell
Een diagnose is natuurlijk niet te stellen op deze manier, en in feite doet het er niet heel veel toe. Het gaat om zijn gedrag en dat is egocentrisch, egoistisch en manipulatief. 

Vergeten het cruciale woordje 'niet' te typen dat ik dus niet denk dat hij volop een narcist is. Dat dat een spectrum is wist ik niet. Ik herken helaas best wat punten uit die lijst.. 

Breiertje schreef op 03-02-2025 om 22:50:

veel moed, Buitenspel. Ik denk aan je.
Stresskipje, hoe gaat het met je?

Wat lief dat je aan me denkt! Ik moet ervan huilen. Het gaat helemaal niet goed met mij. Kan niet eens vertellen. Zoveel gebeurd in een week, Zoveel pijn en verdriet. 

Bizar om die identieke verhalen zo onder elkaar te lezen van henkie en buitenspel. Die van mij kan er zo bij.