Verder na ontrouw - deel 8

Waarom ik van je hou

Het is niet wat je doet

Het is niet wat je laat

Het is niet je intelligentie

of je gevoel voor humor

Het is niet je inzet of je status

Het is niet wat je zegt of waar je over zwijgt

Het zijn niet de dingen waarvoor ik je bewonder

Ik weet alleen wat ik voel

Als je handen mijn huid raken

Als we in stilte samen zijn

Als ik naar je kijk

Als ik je voel en ruik

Als ik in je armen lig

Als ik je mis

Dan weet ik zeker wat ik voel

Ik hou van jou

Ik heb ook echt ontzettend veel aan dit forum en deze draadjes gehad. Ik durf wel te stellen dat zonder het forum en een paar bijzondere mensen hier wij nu niet meer bij elkaar zouden zijn. Ik ben heel blij dat ik ooit het allereerste draadje gevonden heb (en vervolgens soort van gekaapt…).
Geldt trouwens niet alleen voor de Verder na ontrouw draadjes, op veel meer vlakken heb ik me dankzij en middels het forum als mens verder ontwikkeld en op onnoemelijk veel vlakken diepere kennis opgedaan. Hebben veel mensen om mij heen ook van geprofiteerd.

Ik denk dat wij de eerste 2 jaren wel regelmatig avonden hadden dat we tot half 3 aan het praten waren. Niet dagelijks hoor. De frequentie nam ook af naarmate de tijd verstreek. Maar het begon dan met even gezellig wat drinken wat dan eindigde in serieuze gesprekken. Niet altijd over het vreemdgaan maar ook over onze eigen strubbelingen in het leven. De patronen die je hebt. Wat ook logisch is als je al wat ouder bent.
Patronen waar je je niet van bewust bent totdat je ze onder ogen gaat zien en er wat mee wilt gaan doen.
Het 2e jaar was dit ook nog regelmatig aan de orde. Maar ook een soort van onrust. Het aangaan van gesprekken zodat je de verbinding voelt ofzo. Van ZIE mij. Weet dat ik verdriet heb. Weet dat je deze kans gekregen hebt.
Ik denk dat als dan het " gewone" leven weer begint en die gesprekken steeds minder worden je bang bent dat het saaier wordt ofzo. Bang dat de sleur weer in je relatie komt. Je zoekt het dan ook op de een of andere manier op omdat het zo'n manier van leven is geworden. 
Op een gegeven moment zijn alle vragen wel beantwoord en roepen antwoorden weer nieuwe vragen op. Je brein staat niet stil.
Ik heb op eenngegeven moment gedacht. Bijvoorbeeld als er weer nieuwe vragen bij me naar boven kwamen. Zijn deze vragen realistisch of komen ze voort uit een soort van gevoel wat steeds verder gaat. Het wantrouwen wat je dan zelf ook voedt door zelf dingen in te gaan vullen.

Door bewust te kijken naar je relatie kon ik dingen ook in het juiste perspectief zien.

Maar die periode was zeer slopend . Laat naar bed en daarna gewoon werken.pfff..en soms kwam ik ook op mijn werk dat ik het allemaal even niet meer wist.  Maar omdat ik er heel open in ben en ben geweest kon ik dat dan ook even benoemen.

Denk dat daarom er mensen zijn die een tegen geluid geven. En dat snap ik ook wel weer. Waarom zou je jezelf zoveel pijnigen voor een ander. 
Want het verwerken van ontrouw is best heel moeilijk en vraagt veel van je. Maar denk zelf persoonlijk dat dit geld voor beide partijen. Mits de vreemdganger echt beseft dat hij fout is geweest.

Nu na 2.5 jaar merk ik dat man ook met zijn patronen en afweer mechanismen aan het werk is gegaan. Hij kan ze ook benoemen. Ook als het even de kant op gaat van hoe we vroeger waren. Hij trekt dan even aan de bel. Zo van...die kant wil ik niet meer opgaan. En daardoor ervaar ik ook dat voor hem ons huwelijk ook belangrijk is. En dat hij er ook alles aan doet.

Wat fijn dat er in het topic weer meer ruimte is voor steun aan elkaar.  

Ik denk regelmatig; is dit wel de juiste keuze. Is er niet gewoon teveel kapot? Maar als ik denk aan een scheiding, waarbij ik mijn kinderen minder ga zien, waar ik nog de komende x jaren in contact blijf met mijn man, waar er waarschijnlijk weer een andere vrouw in het leven van mijn man komt en wellicht ook een rol krijgt in de verzorging van mijn kinderen? Dan weet ik dat mij dat ook niet gelukkig gaat maken. Om altokd geconfronteerd te worden met iets dat ik niet meer heb. Dan vecht ik liever samen en hoop dat we over een aantal jaren kunnen zeggen dat we er beter uit gekomen zijn. 

Zijn jullie Truus weleens tegen gekomen? Ik ben daar zo bang voor. Als ik in de stad loop. Als ik aan het sporten ben. In de supermarkt. Ik voel boosheid maar ook schaamte. Dat zij zoveel 'macht' had dat mijn man met haar vreemdging, dat zij samen geheimen hebben gedeeld. Dat ik mijn man nog een kans geef. En ook over mezelf. Ik voel me oud en door alle stress ben ik er nog slechter uit gaan zien  

1980kim schreef op 10-10-2023 om 19:47:

Ik vind het erg fijn om hier ervaringen te lezen hoe bedrog te verwerken is , dit gaat op veel verschillende manieren kom ik achter .
Iedereen wil hier zijn verhaal delen wat al erg dapper is vind ik.
Hopelijk lukt mij dat in de toekomst ook.
Maar vind het jammer om hier discussie te lezen onderling . Ik denk dat iedereen hier reageert met de beste bedoelingen omdat we allemaal zwaar beschadigd zijn en we dit niemand gunnen toch ?

Ik loop zelf erg tegen het probleem aan dat ik me erg klote blijf voelen en een op gejaagd gevoel blijf houden . Herkent iemand dit ?

We krijgen beide hulp omdat we beide erg bespeeld zijn en tegen elkaar opgezet zijn waar we beide erg last van hebben. ( meer vertel ik liever niet hier maar kan via een privé bericht)

Ik herken het gevoel ook. Ik voel me regelmatig somber, tegen het depressieve aan. Het is zo'n zwaar gevoel. En ook het opgejaagd, alsof ik bijna dga hyperventileren. Ik merk dat ik steeds zo'n masker op heb en al mijn gevoelens opkrop. Het lukt me daardoor ook niet meer om te huilen. En dat vind in zo verschrikkelijk. Want ik voel gewoon steeds de boosheid en het grote verdriet van binnen. 

@blauwgeel ja ik heb truus opgezocht toen mij  man daar heen was... ze wisten alleen alle 2 niet dat ik haar adres had weten te achterhalen 🤣 
Ben daar expres heen gegaan om te laten zien dat ik niet zomaar mijn huwelijk opgeef voor iets wat tussen hun een paar maandjes geduurd heeft...

Hier ook even een dipje gehad dus heb psycholoog ingeschakeld welke toch eens emdr  wil gaan proberen en man heeft ook gelijk afspraak bij relatietherapeut gemaakt .... weet zeker dat we er wel weer uitkomen maar hebben gewoon even weer een apk nodig! 

blauwgeel schreef op 15-10-2023 om 19:09:

Wat fijn dat er in het topic weer meer ruimte is voor steun aan elkaar.

Die ruimte was er toch altijd al? Nu lijkt alleen Izza weggejaagd naar een ander draadje. Misschien voelt ze het zelf niet zo. Maar ik heb wel het idee dat het idee dat men het draadje heeft 'opgeschoond' van ongewenste smetten. 

MRI schreef op 15-10-2023 om 19:36:

[..]

Die ruimte was er toch altijd al? Nu lijkt alleen Izza weggejaagd naar een ander draadje. Misschien voelt het zelf niet zo. Maar ik heb wel het idee dat het idee dat men het draadje heeft 'opgeschoond' van ongewenste smetten.

Verschillende geluiden horen geen probleem, maar ik vond steeds terugkerende discussie over waar dit topic wel/niet voor bedoeld is erg storend. 

blauwgeel schreef op 15-10-2023 om 20:03:

[..]

Verschillende geluiden horen geen probleem, maar ik vond steeds terugkerende discussie over waar dit topic wel/niet voor bedoeld is erg storend.

Maar de discussie waarvoor dit topic bedoeld is, werd niet door Izza gestart. Zij gaf slechts haar mening en toen viel men over haar heen dat ze dat niet mocht zeggen in dit topic. Dat waren de mensen die tegenspraak in de vorm van haar mening niet waardeerden, waarvan er dus geen verschillend geluid mocht klinken. 

Je kan het niet met haar eens zijn, je kan vinden dat ze doordramt, maar volgens mij is het nog steeds niet zo dat het draadje enkel en alleen is voorbehouden aan hen die elkaar willen steunen in doorgaan terwijl ze bedrogen zijn. Je kan wmb elkaar bijv ook steunen in na het vreemdgaan alleen moeten zijn (hoewel ik bv daar nooit enige steun voor ontvangen heb trouwens, terwijl dat ook pijnlijk is). 

Ik blijf er in ieder geval zo in staan dat ik ieder een mooi herstel  van hun relatie gun waar ze ooit bedrogen zijn maar waar ik vermoed dat men over haar eigen grenzen heen gaat of in een eindeloos rad van verdriet/ pijn om dan weer een kleine opleving te te bespeuren, ik niet mijn mening niet onder stoelen of banken zal steken. Dan steun je namelijk iemand niet in heelwording of groei maar in het voortzetten van een toxische dynamiek.  

@Blauwgeel...wat jammer dat je vindt dat je er slecht uit ziet, dat is natuurlijk funest voor je zelfvertrouwen. Trakteer jezelf op een bezoek aan de kapper of de schoonheidsspecialist of doe zelf thuis een spa dagje met een lekkere bad of douche olie en een gezichts en haar maskertje. En koop iets leuks voor jezelf, je zult zien dat je daar van op knapt.
Ik ben niet bang dat ik Truus tegen kom. Man heeft wel gezegd dat hij hoopt dat hij haar nooit meer tegen komt. Wij wonen tussen twee steden in, hij weet dat Truus meer georiënteerd is op die ene stad, daar wil hij dus niet meer naar toe.
Ik heb Truus één keer gezien, ze kwam met een andere collega bij ons op bezoek toen man ziek was. Man en zij waren toen al een paar maanden bezig ( bah..)

ToSweet...wauw..dat jij daar aan de deur bent geweest. Ik heb vaak gedacht...had ik het maar eerder geweten dan had ik eens heel graag op die hotel deur geklopt...pfffff

MRI schreef op 15-10-2023 om 20:16:

[..]

Maar de discussie waarvoor dit topic bedoeld is, werd niet door Izza gestart. Zij gaf slechts haar mening en toen viel men over haar heen dat ze dat niet mocht zeggen in dit topic. Dat waren de mensen die tegenspraak in de vorm van haar mening niet waardeerden, waarvan er dus geen verschillend geluid mocht klinken.

Je kan het niet met haar eens zijn, je kan vinden dat ze doordramt, maar volgens mij is het nog steeds niet zo dat het draadje enkel en alleen is voorbehouden aan hen die elkaar willen steunen in doorgaan terwijl ze bedrogen zijn. Je kan wmb elkaar bijv ook steunen in na het vreemdgaan alleen moeten zijn (hoewel ik bv daar nooit enige steun voor ontvangen heb trouwens, terwijl dat ook pijnlijk is).

Ik blijf er in ieder geval zo in staan dat ik ieder een mooi herstel van hun relatie gun waar ze ooit bedrogen zijn maar waar ik vermoed dat men over haar eigen grenzen heen gaat of in een eindeloos rad van verdriet/ pijn om dan weer een kleine opleving te te bespeuren, ik niet mijn mening niet onder stoelen of banken zal steken. Dan steun je namelijk iemand niet in heelwording of groei maar in het voortzetten van een toxische dynamiek.

Die lezing deel ik niet helemaal. Of als ik dan toch in elk geval over mezelf spreken mag, dan " val ik niet over haar heen". Ik val over de manier waarop ze ervaringen als feiten brengt en daarna stil blijft. Ik heb al eens eerder aangetoond dat wat ze zegt, volgens onderzoek niet klopt. Dan blijft ze stil. 

Ik vind een ander geluid prima, al vraag ik me wel af of dat " constante gedram" over poly en open relaties nou heel veel bijdraagt aan de verhalen hier. Maar goed, laten we die discussie maar niet opnieuw gaan starten. 

Om te reageren op de vraag: ik ben sinds het vreemd gaan die eikel nog niet tegen gekomen. Moet daar ook niet aan denken, ik weet waar die woont en het heeft heel wat slapeloze nachten opgeleverd om hem niet even een bezoekje te brengen. Mijn kinderen hebben niks aan een papa die vast zit, en dat heeft me uiteindelijk geholpen om het niet te doen. 

blauwgeel schreef op 15-10-2023 om 20:03:

[..]

Verschillende geluiden horen geen probleem, maar ik vond steeds terugkerende discussie over waar dit topic wel/niet voor bedoeld is erg storend.

Dit topic is voor verder gaan na ontrouw. Niet voor samen verdergaan! En volgens mij kan iedereen dat op zijn eigen wijze doen. Sommigen blijven (ook hier) maar hangen in pijn, verdriet en angsten. Je hebt maar 1 leven en dat is kort. Dan is het wat mij betreft zo jammer om te blijven hangen in die ellende en onzekerheid. Gelukkig kunnen een aantal het ook achter zich laten. Maar ik zie ook een hoop afhankelijkheid en pijn die jarenlang blijft. Daar mag je best wat van zeggen. Ook om te laten zien dat het leven zonder iemand die jou dit heeft aangedaan echt meer dan prima kan zijn. Ik kan namelijk oprecht zeggen erg gelukkig te zijn nadat ik alles achter mij kon laten. En in een relatie zit waar ik niet hoef te vechten en er geen smet uit het verleden aankleeft. 

Ik zie de hele gebeurtenis niet als een trauma. Maar als een vervelende periode waar ik uiteindelijk zelf ook van heb geleerd (hoe gek dat ook klinkt). Daarbij hoort ook dat ik verder niets heb met de Truus. Als je daar nog vol van zit en haar zelfs wat aan wilt/gaat doen heb je het volgens mij zeker nog niet achter je gelaten. En leg je de verantwoordelijkheid bij de verkeerde persoon neer.

En een bezoekje aan de kapper is nooit verkeerd. Maar echte schoonheid komt echt van binnenuit! Als jij ongelukkig of depressief bent straal je dat ook uit. Dat kan geen lading make up verbergen (helaas). En de reden van al die ellende is dezelfde persoon waar je dagelijks mee wordt geconfronteerd en die jou dan moet troosten. Terwijl hij of zij eerder diezelfde armen om een ander had. Pas toen ik mij kon losmaken (en dat is niet makkelijk) kwam de ruimte voor mijzelf. In plaats van eindeloze therapie en alles gericht op samen, elkaar en herstel werken aan mijzelf. Een enorme opluchting waardoor ik weer goed in mijn vel ging zitten. Een nieuwe liefde deed de rest en gaf bergen energie.