Zijn er nog kinderen zónder rugzakje?
Ik verbaas me er soms over. Ik verbaas me erover dat vrijwel iéder kind tegenwoordig wel "iets" heeft. Is het geen aandoening in het spectrum van ADHD/PD-NOS/Autisme, dan wel op zijn minst een gluten- of koemelkallergie, maar helemaal zónder iets lijken er geen kinderen meer te bestaan. Laatst was ik op een feestje, gezien de omstandigheden geen grootse happening, er waren ca. 15 mensen aanwezig. En dan zitten er toch 3-4 moeders met elkaar te praten over de ervaringen die ze hebben met de schoolleiding, jeugdzorg, begeleiding, want... hun zoon/dochter heeft (vul maar in) en niemand begrijpt het en de jeugdzorg klooit maar aan en de school snapt het ook al niet, en ga zo maar door.
En je hoort tegenwoordig bijna niet anders. Iéder kind lijkt wel iéts te hebben waardoor het "speciaal" is en speciale aandacht nodig heeft.
Ik denk wel eens: bestaan er ook nog gewone kinderen zónder al dat gedoe, die gewoon, zoals bij kinderen hoort, af en toe lastig zijn, de kont tegen de krib gooien, zónder dat dat meteen een etiketje heeft?
SuzyQFive schreef op 26-03-2022 om 00:46:
[..]
Bij ons komt er in elke eerste klas nog wel een kind met dyslexie bovendrijven bij de screening.
Zelf hebben we bij mijn jongste dochter al sinds groep 3 (nu groep 7) het vermoeden dat ze dyslectisch is maar ze scoort te goed op de Cito’s en ‘mag’ dus niet getest worden.
Ja dat is bij mijn man op school ook zo. Zeker bij de slimmere kinderen die compenseren met hun intelligentie. Met V-scores kom je ook niet op het VWO terecht.
Maar klassen waar de helft dyslexie heeft is wel disproportioneel veel en statistisch gezien kan dat niet. Daarbij staat het los van intelligentie en zou het dus op elk niveau ongeveer even vaak voor moeten komen.
Athan schreef op 26-03-2022 om 00:39:
[..]
Hier heb ik mijn twijfels over. is zorg werkelijk beter als je meer gedrag gaat diagnosticeren? Lijkt mij niet, hoor.
Je draait om wat ik zei: door betere zorg, kregen problemen een naam.
Er is de laatste decennia meer aandacht gekomen voor kinderen met problemen. Daardoor ging men patronen zien en ontdekte men aandoeningen. Op het moment dat je weet wat er aan de hand is, kan je een kind met een specifiek probleem ook beter helpen - zowel op school als in het medische circuit.
Dertig jaar geleden was Pascal gewoon niet zo vlot met lezen en ging hij naar de LTS. Nu krijgt Pelle dyslexie-training en extra tijd bij toetsen waardoor hij naar de havo kan. Dertig jaar geleden mocht Mariëlle gaan tekenen als ze eerder klaar was. Nu gaat Merel naar de Plusklas. Dertig jaar geleden stond Eddie voortdurend voor straf op de gang omdat de meester knettergek van hem werd. Nu krijgt Elias een oplossingsgerichte aanpak en eventueel medicatie voor zijn adhd.
Begrijp me goed, ik erken dat bepaalde aandoeningen bestaan en ik juich het alleen maar toe dat die herkend, erkend en behandeld worden. Het lijkt alleen zo véél voor te komen tegenwoordig. En dan vraag ik me gewoon wel eens af: willen we soms niet té graag een etiketje ergens op plakken, in plaats van gewoon te accepteren dat iedereen op zijn eigen manier "anders" is?
je noemt adhd/ass en allergieen in 1 lijstje van 'iets' hebben. Ik vind beide van een andere orde. Mijn kind heeft een voedselallergie (bepaalde noten, door arts vastgesteld), maar dat is natuurlijk geen rugzakje waarbij op school/sport/muziekles extra aandacht of een traject voor nodig is.
Ik denk, net als anderen al zeiden, dat kinderen vroeger net zo goed adhd/ass/dyslectie hadden, maar daar geen diagnose en/of hulp voor was. Daarnaast werd er ook niet zo open over gesproken denk ik, dus daarom hoor je er meer over.
Pejeka1 schreef op 26-03-2022 om 09:06:
Begrijp me goed, ik erken dat bepaalde aandoeningen bestaan en ik juich het alleen maar toe dat die herkend, erkend en behandeld worden. Het lijkt alleen zo véél voor te komen tegenwoordig. En dan vraag ik me gewoon wel eens af: willen we soms niet té graag een etiketje ergens op plakken, in plaats van gewoon te accepteren dat iedereen op zijn eigen manier "anders" is?
Ik denk dat de huidige maatschappij steeds kritischer is op wat binnen de marge "normaal" valt. Gevolg is dat steeds meer mensen niet meer binnen de marge passen en daardoor dus zogenaamd iets mankeren, terwijl dat 40 jaar geleden niet zo was. Blijkbaar kan men tegenwoordig niet zo goed accepteren dat iedereen op zijn eigen manier anders is.
Vroeger zaten ouderen die slecht ter been waren, achter de geraniums. Je zag nooit rollators of scootmobielen op straat (duh, die waren er niet. Net zoals hulp voor kinderen met een rugzakje) en nu lijkt íedere bejaarde wel zo'n ding te hebben en zitten ze lekker buiten in het zonnetje te kletsen. Ik ben wel blij eigenlijk, met voortschrijdende technieken en inzichten.
Alle kinderen zijn normaal. De meeste volwassenen echter niet
Infobericht
Ongepaste opmerking verwijderd
Succes ouders.
MamaE schreef op 26-03-2022 om 07:49:
[..]
Ja dat is bij mijn man op school ook zo. Zeker bij de slimmere kinderen die compenseren met hun intelligentie. Met V-scores kom je ook niet op het VWO terecht.
Maar klassen waar de helft dyslexie heeft is wel disproportioneel veel en statistisch gezien kan dat niet. Daarbij staat het los van intelligentie en zou het dus op elk niveau ongeveer even vaak voor moeten komen.
Nee, dat kan niet. Als je het over VWO hebt dan is er waarschijnlijk eerder sprake geweest van versnelde lesstofbehandeling (korte route) en daardoor toch bepaalde zaken niet voldoende geoefend. Zeker groep 4 is cruciaal hierin. Of rijke ouders die een dyslexietest zelf betaald hebben, daar komt opvallend vaker dyslexie uit…
Ik was altijd vrij sceptisch over etiketjes erop plakken. Voor oudste vanuit school regelmatig gehint om wat onderzoek te doen. Maar tot nu toe niet gedaan omdat we dat niet nodig vonden. Tot nu. Inmiddels is onze jongste onderzocht en gediagnosticeerd met ADHD. Dat was noodzakelijk omdat hij compleet was vastgelopen op school. De medicatie en begeleiding die hij nu heeft maken een wereld van verschil. Bij oudste gaan we nu ook een onderzoekstraject in omdat ik het beeld compleet wil hebben om te voorkomen dat hij vastloopt want ik heb nu gezien hoe naar dat voor alle betrokkenen is. Maar vooral voor het kind zelf.
Verder vind ik het ook veel. Deels denk ik dat het waar is wat iemand eerder schreef dat die kinderen vroeger weggezet werden als lastig. En deels zou het kunnen liggen aan onze leefomgeving en leefgewoonten. De vervuiling door oa landbouwgif en plastic is inmiddels in de hele voedselketen doorgedrongen. Ik kan me niet voorstellen dat dat geen invloed heeft.
duet schreef op 26-03-2022 om 09:15:
[..]
Ik denk dat de huidige maatschappij steeds kritischer is op wat binnen de marge "normaal" valt. Gevolg is dat steeds meer mensen niet meer binnen de marge passen en daardoor dus zogenaamd iets mankeren, terwijl dat 40 jaar geleden niet zo was. Blijkbaar kan men tegenwoordig niet zo goed accepteren dat iedereen op zijn eigen manier anders is.
Tsja, je kan het ook anders bekijken:
Niemand is normaal en sommige mensen hebben een handicap waar ze wat hulpmiddelen bij nodig hebben. En dan is het in het geval van een gedrags- of leerhandicap heel erg fijn als dit ook erkend wordt. Voor de persoon zelf maar ook voor de omgeving. Het geeft ze handvatten om op die manier wel mee te kunnen draaien in de maatschappij. Heel veel van de 50+ ADHD’ers of ASS’ers hebben deze diagnose op latere leeftijd gekregen en zijn vroeger al vroeg op school uitgevallen. Moesten naar de LOM-school en kregen het stigma dat ze dom waren. Of ze zijn gaan werken na de lagere school. Die mensen kregen geen kans om hun potientieel uit te werken. Ik ken er genoeg die echt heel graag hadden gewild dat ze dit als kind wisten. Juist in de puberleeftijd waarin je je identiteit ontwikkelt.
Wat je doet is handvatten en hulpmiddelen bieden voor de handicap, ook al zit die handicap ‘in het hoofd’. Iemand met 1 been krijgt immers ook een prothese.
Zelf bleek ik hoogbegaafd te zijn toen ik 20 was. Ik heb me altijd dom gevoeld op school. Mijn denken gaat gewoon anders dan van de meeste andere mensen. Twee van mijn kinderen weten dit al op vrij jonge leeftijd en het weten maakt al makkelijker accepteren en geeft ook toegang tot leermiddelen die beter passend zijn.
Hier geen rugzakje.
Pejeka1 schreef op 26-03-2022 om 09:06:
Begrijp me goed, ik erken dat bepaalde aandoeningen bestaan en ik juich het alleen maar toe dat die herkend, erkend en behandeld worden. Het lijkt alleen zo véél voor te komen tegenwoordig. En dan vraag ik me gewoon wel eens af: willen we soms niet té graag een etiketje ergens op plakken, in plaats van gewoon te accepteren dat iedereen op zijn eigen manier "anders" is?
Met die vraag suggereer je dat de oplossing voor mensen met aandoeningen soms simpelweg zou kunnen liggen in acceptatie door de maatschappij. Natuurlijk is dat ook heel belangrijk, maar ik denk dat dat wat te simpel gedacht is. Als je stottert, stuitert of spellend leest, is geaccepteerd worden namelijk niet je enige probleem. Je wil bijvoorbeeld ook graag meekomen met je leeftijdsgenoten, een opleiding op jouw niveau volgen en een leuke baan vinden. Met bepaalde diagnoses kan je nu hulp krijgen waardoor je makkelijker kan leren praten, evenwichtiger zal kunnen functioneren of vlot genoeg leert lezen om je examen binnen de gestelde tijd af te krijgen.
yette schreef op 26-03-2022 om 10:32:
[..]
Met die vraag suggereer je dat de oplossing voor mensen met aandoeningen soms simpelweg zou kunnen liggen in acceptatie door de maatschappij. Natuurlijk is dat ook heel belangrijk, maar ik denk dat dat wat te simpel gedacht is. Als je stottert, stuitert of spellend leest, is geaccepteerd worden namelijk niet je enige probleem. Je wil bijvoorbeeld ook graag meekomen met je leeftijdsgenoten, een opleiding op jouw niveau volgen en een leuke baan vinden. Met bepaalde diagnoses kan je nu hulp krijgen waardoor je makkelijker kan leren praten, evenwichtiger zal kunnen functioneren of vlot genoeg leert lezen om je examen binnen de gestelde tijd af te krijgen.
En daarop aanvullend, uit mijn persoonlijke ervaring. Al van jongs af aan werd er van mij gezegd dat ik autistische trekken had, toch werd er "normaal" gedrag van mij verwacht. Werd er verwacht ik dezelfde dingen kon en deed als anderen. Werden mijn beperkingen niet gezien voor wat ze waren, omdat ze niet werden herkent als dusdanig.
Je kunt wel willen dat de hele maatschappij veranderd en dat etiketjes daardoor niet meer nodig zijn. Maar hoe realistisch is dat? De waarheid is dat mensen nog steeds verwachten dat je aan de norm voldoet, zolang je niet aangetoond afwijkt. En dat krijg je niet zomaar veranderen. Dus iedereen op zijn eigen manier anders laten zijn is een leuk idee, maar in de praktijk helpt dat etiketje juist om dat te kunnen.
duet schreef op 26-03-2022 om 09:15:
[..]
Ik denk dat de huidige maatschappij steeds kritischer is op wat binnen de marge "normaal" valt.
Gevolg is dat steeds meer mensen niet meer binnen de marge passen en daardoor dus zogenaamd iets mankeren, terwijl dat 40 jaar geleden niet zo was.
Blijkbaar kan men tegenwoordig niet zo goed accepteren dat iedereen op zijn eigen manier anders is.
Ik denk dat de huidige maatschappij steeds toleranter is op wat buiten de marge 'normaal' valt.
Gevolg is dat steeds meer mensen buiten de marge vallen; 40 jaar geleden vond men dat ze iets 'mankeerden'.
Blijkbaar kon men vroeger niet goed accepteren dat iedereen op zijn/haar/hun/dien eigen manier anders is.
Men wilde niet dat onderwijs, gezondheidszorg en de maatschappij meer smaken aan zouden bieden. Gelukkig is dat nu anders.
gr Angela
