Zijn er nog kinderen zónder rugzakje?
Ik verbaas me er soms over. Ik verbaas me erover dat vrijwel iéder kind tegenwoordig wel "iets" heeft. Is het geen aandoening in het spectrum van ADHD/PD-NOS/Autisme, dan wel op zijn minst een gluten- of koemelkallergie, maar helemaal zónder iets lijken er geen kinderen meer te bestaan. Laatst was ik op een feestje, gezien de omstandigheden geen grootse happening, er waren ca. 15 mensen aanwezig. En dan zitten er toch 3-4 moeders met elkaar te praten over de ervaringen die ze hebben met de schoolleiding, jeugdzorg, begeleiding, want... hun zoon/dochter heeft (vul maar in) en niemand begrijpt het en de jeugdzorg klooit maar aan en de school snapt het ook al niet, en ga zo maar door.
En je hoort tegenwoordig bijna niet anders. Iéder kind lijkt wel iéts te hebben waardoor het "speciaal" is en speciale aandacht nodig heeft.
Ik denk wel eens: bestaan er ook nog gewone kinderen zónder al dat gedoe, die gewoon, zoals bij kinderen hoort, af en toe lastig zijn, de kont tegen de krib gooien, zónder dat dat meteen een etiketje heeft?
Pejeka1 schreef op 25-03-2022 om 18:43:
[..]
Waar ik me zorgen om maak, is dat zó veel kinderen "iets" lijken te hebben, en dan denk ik: de norm zou moeten zijn niéts te hebben, en die lijkt nu soms naar de andere kant over te slaan.
En waar ligt dat volgens jou dan aan? Aan de norm of aan de kinderen? En wat is er erg aan om niet aan de norm te voldoen?
RosaMontana schreef op 25-03-2022 om 18:45:
[..]
En waar ligt dat volgens jou dan aan? Aan de norm of aan de kinderen? En wat is er erg aan om niet aan de norm te voldoen?
Niks. Geen enkel kind voldoet aan "de norm". Ieder kind is een individu met zijn eigen leuke en minder leuke kanten. Maar waarom moet daar meteen een etiketje op geplakt worden?
Pejeka1 schreef op 25-03-2022 om 18:48:
[..]
Niks. Geen enkel kind voldoet aan "de norm". Ieder kind is een individu met zijn eigen leuke en minder leuke kanten. Maar waarom moet daar meteen een etiketje op geplakt worden?
Waarom niet?
Dankzij dat etiketje weet je wat de oorzaak van mogelijke problemen is en hoe je het kind het beste kunt helpen daarmee om te gaan.
De meeste kinderen hebben helemaal geen diagnose en ook geen voedselallergie. Ik merk wel om mij heen dat de kinderen die wel een diagnose hebben, vaak hoogopgeleide ouders hebben of juist uit een probleemgezin komen.
Coreopsis schreef op 25-03-2022 om 18:52:
[..]
Waarom niet?
Dankzij dat etiketje weet je wat de oorzaak van mogelijke problemen is en hoe je het kind het beste kunt helpen daarmee om te gaan.
Dus jij vindt dat eigenlijk ieder kind een labeltje moet krijgen met een gebruiksaanwijzing daarbij?
Ik zou willen dat ik 25 jaar eerder een etiketje had gehad. Dat had me heel wat pijn en ellende gescheeld.
Ben verder heel blij met hoe mijn hoofd werkt en dat dat niet volgende norm is, maar daarmee om leren gaan had wel een heel stuk makkelijker kunnen zijn.
Ik had gewone kinderen zonder etiketjes. Tot er 4 jaar geleden een ernstig ziek werd. Die heeft nu een etiket waarvoor allerhande hulp en begeleiding nodig is. Nah gaat nooit meer over daar moeten we mee leren leven en gelukkig krijgen we daar hulp en begeleiding bij.
Je hebt het niet voor het zeggen soms overkomt iets je een niet je daar de rest van je leven mee doen. Heel jammer maar het is zoals het is.
Pejeka1 schreef op 25-03-2022 om 18:58:
[..]
Dus jij vindt dat eigenlijk ieder kind een labeltje moet krijgen met een gebruiksaanwijzing daarbij?
Als dat helpt om een kind bijvoorbeeld door een normale school geloodsd te krijgen ... Waarom niet?
“Vroegah” kregen kinderen ook een etiketje. Dom, of lui, of lastig.
Maar om je vraag te beantwoorden: bij mij op school, scholengemeenschap met vmbo-t, Havo en Vwo, hebben van de 1800 leerlingen er 107 een diagnose. Iets meer dan 6 procent dus. En dat zijn de kinderen die eerst vastliepen en nu de juiste hulp krijgen. Dus “normaal” (sic) is nog steeds de norm.
Misschien verwar je ook een officiële diagnose, gesteld na uitgebreid onderzoek door iemand die daardoor voor gestudeerd heeft, met al die zelfgestelde diagnoses die je inderdaad vaker hoort.
Ja, er zijn nog genoeg kinderen zonder etiketjes. Er zijn ook kinderen met een diagnose die deze diagnose vooral gekregen hebben omdat de school pas in actie komt als er een diagnose is. Ik heb gemerkt dat niet elke school even flexibel is met onderwijs aanpassen en soms pas in actie willen komen als er een diagnose is. Dan is er opeens veel meer nodig.
Mijn pleegzoon heeft een diagnose waar ik wel eens zo mijn twijfels bij heb. Zijn onrustige eerste jaren, vaak van school moeten wisselen, niet al te gemakkelijk kunnen leren gecombineerd hebben een hele grote invloed op hem gehad. Ik kan dat niet los zien van die diagnose. Ik heb daarnaast ook gemerkt dat het gesprek op school anders is zodra ze weten van het etiketje. Dan is er aan de ene kant opeens veel meer mogelijk maar aan de andere kant wordt hij dan ook opeens in een hokje geduwd en kijken ze op een bepaalde manier naar alles wat hij doet. Voordelen en nadelen. Ik ben erg benieuwd of over 10 jaar als hij volwassen is en hopelijk een eigen leven heeft opgebouwd die diagnose nog een rol speelt.
Vroeger werd het niet gediagnosticeerd en veel erger ook niets meegedaan.
Als je even wat cijfers er bij haalt, dan is het niet raar dat op een verjaardag er een aantal ouders zijn waarvan de kinderen "iets" hebben .
dyslexie 4%
add/adhd 4%
autisme 1%
koemelk 4%
pinda 1%
gluten 1%
tos 7%
Ik voor mezelf vind het prettig dat ik weet dat mijn kind dyslexie heeft. Daardoor vielen er puzzelstukjes op zijn plaats. En kon dat gericht aangepakt worden/andere aanpak.
Pejeka1 schreef op 25-03-2022 om 18:58:
[..]
Dus jij vindt dat eigenlijk ieder kind een labeltje moet krijgen met een gebruiksaanwijzing daarbij?
Nee.
Kyana schreef op 25-03-2022 om 19:25:
Ja, er zijn nog genoeg kinderen zonder etiketjes. Er zijn ook kinderen met een diagnose die deze diagnose vooral gekregen hebben omdat de school pas in actie komt als er een diagnose is. Ik heb gemerkt dat niet elke school even flexibel is met onderwijs aanpassen en soms pas in actie willen komen als er een diagnose is. Dan is er opeens veel meer nodig.
Hier ben ik zelf met de nodige moeite maar zonder officiële diagnose en met alleen een "sterk vermoeden" school doorgehuppeld.
Ik liep vast op 't moment dat ik begon te werken. Ik had nergens recht op en kreeg nergens hulp zonder officiële diagnose en zonder handleiding.
Dan draai je dus vanzelf toch maar de molen in.
Kon ik namelijk wel staan roepen dat ik al eeuwen wist dat ik autisme had, maar dat wilden ze toch écht eerst op papier zien staan vanuit een officiële organisatie.
(In mijn jeugd ook vaak genoeg psychologen en psychiaters gezien, maar geen enkele mocht een officiële diagnose stellen. De wachtlijst voor testen was toen ... 2 jaar. Zo lang ik niet helemaal vast liep begonnen mijn ouders daar dus niet aan.)
Pejeka1 schreef op 25-03-2022 om 18:26:
[..]
Kan, dat geef ik toe. Maar het verbaast me gewoon dat ik het zó vaak hoor. Ik kan het helemaal mis hebben, maar ik denk dan: je zou toch verwachten dat kinderen met een beperking of een stoornis of een aandoening slechts een paar procent uitmaken, maar je hoort het zo vaak dat ik wel eens denk: zijn kinderen zónder iets tegenwoordig in de minderheid?
Zijn er nog bejaarden zonder …..(vul maar in)
Zijn er nog vrouwen ,mannen of genderneutralen zonder…
Zijn er nog planten zonder …
wat is normaal hè?
Als je meer gaat onderzoeken,komen er ook meer diagnoses. Dat lijkt me logisch. De kinderen liepen eerst vast en daarna komen pas onderzoeken, ik heb het idee dat je denkt dat het andersom werkt?
Onze pleegdochter heeft ook een diagnose. Niet gek met wat ze meegemaakt heeft. Ik ben blij met de hulp die we als gezin én als school krijgen, zodat ze zich zo goed mogelijk kan ontwikkelen én vooral; zo lekker mogelijk in haar vel voelt.
Om te weten wat voor hulp passend is, heb je nou eenmaal onderzoek nodig. En daaruit kunnen etiketjes komen inderdaad. Dat etiketje zou niet belangrijk moeten zijn maar het kind zou gezien moeten worden. Het een kan echter niet zonder het ander.
