Zijn er nog kinderen zónder rugzakje?

yette schreef op 27-03-2022 om 11:41:

[..]

(Waarschuwing/excuses achteraf toegevoegd: dit is een lang stuk, ik schrik er zelf van! Maar ik had de tijd en vind ook bij nalezen elke letter de moeite waard)

Het is nog steeds zo dat kinderen die het met hun beperking niet redden op regulier onderwijs, richting so of svo vertrekken. Of dat nu komt door de impact van hun aandoening op hun leervermogen of omdat hun reguliere school het niet aankan of aan wil. Want op het moment dat leerlingen (ondanks hun lgf en de moeite die erin wordt gestoken) de gemiddelde school-score op de eindtoets toch naar beneden halen, zal vrijwel elke school trachten die leerlingen asap richting so te sturen. Want scholen worden beoordeeld op die score.

Zelf ben ik voorstander van verdere integratie. Dus méér geld voor onderwijs op maat. Want een rugzakje betekent niet noodzakelijkerwijs dat een kind een lager IQ heeft en daarmee het niveau van de klas omlaag haalt. Een kind met een indicatie kan namelijk ook een van de besten van de klas zijn. Zoals onze oudste, die een lgf had vanwege zijn epilepsie. Met zijn vwo advies, kwam hij aanvankelijk op een reguliere havo terecht omdat hij vanwege aanvallen en opnames regelmatig lessen miste. Dat hij uiteindelijk richting speciaal onderwijs moest, kwam omdat ze op school zeiden dat ze de zorg niet aankonden. Ik weet niet of dat alleen een geldkwestie was of ook angst voor de confrontatie met het onmaakbare of simpelweg onwil. Voor ons voelde het in elk geval alsof hij uit de samenleving werd geknikkerd. Hij moest met een taxibusje 30 kilometer verderop naar VSO op havo-niveau. Een prachtige school, buiten de bebouwde kom van een vreemde stad. Uit het zicht van de ideale samenleving. Net als de andere vso waar hij tijdens langdurige verblijven in de epilepsiekliniek wel eens naartoe ging. Alle gehandicapte kinderen uit de wijde omtrek bij elkaar. Zijn sociale leven brokkelde af. Want na schooltijd blijven hangen of afspreken met vrienden, zat er niet meer in. Je gunt geen enkele middelbare scholier dat soort onmogelijke reisafstanden tot vrienden.

Je gunt ook elk kind op vakdocenten. Dat werd (wordt?) op VSO pas gegarandeerd in de 4e. Je zal er maar op 2 havo zitten met een autistische wiskundeknobbel.

Verder was het qua aandacht een prima school. Beter dan waar hij vandaan kwam. Wie wil er nou geen havoklas met hooguit 10 leerlingen?!

In de VS hebben mijn kinderen trouwens op scholen gezeten waar dat 'onderwijs op maat' werd geregeld door individuele roosters en inscholing per vak. Ik was erg enthousiast over dat systeem. Het waren IB-scholen, dus als je het hoogste niveau haalde, had je een internationaal erkende pre-universitaire opleiding afgerond. Maar ze hadden ook speciaal onderwijs - muv ZMLK. Het streven was om elke leerling op elk gebied uit te dagen èn te ondersteunen. Wie om een of andere reden niet met bepaalde/alle moeilijkste lessen mee kon draaien, kon die lessen (tijdelijk) in speciale, kleinere klassen volgen. Of dat nou kwam omdat je als expat de taal nog even bij moest spijkeren of omdat je het niet trok door een aandoening of je IQ. En andersom - kinderen die wegens hun beperking vooral speciale klassen volgden, konden met bijvoorbeeld sport of vioolles wèl meedraaien met de 'gezonde' leerlingen. Met een enkel vak in een gewone klas 'blijven zitten' of doorstromen naar een hoger leerjaar was (uiteraard tot een bepaalde boven- en ondergrens) ook mogelijk.

Zo'n systeem zou ik hier in Nederland ook graag zien. Het zou bijvoorbeeld ook een uitkomst zijn geweest voor degene die hier laatst op VIA een topic opende over een hoogbegaafde dochter die op vwo vastliep omdat ze moeite had met wiskunde.

Maar dat soort onderwijs is duur. Die scholen waren zo goed dankzij geld dat er was omdat er vanuit de overheid voor die agglomeratie een soort van herstructurerings-beleid was.

Dus, terugkomend op je vraag: er moet gewoon meer geld naar ons onderwijs. Jij vraagt je af wat er gebeurt als je de lgf afschaft. Ik denk dat elk kind een lgf zou moeten krijgen.

En de docent een dgf.

Het is dubbel en zeer afhankelijk van de handicap. Ik zie veel 'gewone' leerlingen de dupe zijn van 'rugzakjesleerlingen'. Dat wil zeggen: wanneer het gedrag van deze leerling invloed heeft. Bijvoorbeeld door voortdurend door de leerkracht heen te praten of lukraak antwoorden te schreeuwen. Leerlingen die zich niet weten te gedragen, of leerlingen die onevenredig veel aandacht van de docent vragen zodanig dat de aandacht aan de gewone leerling vermindert. Dan is een systeem zoals in Canada wel fijn. Elke Special Needs leerling heeft een eigen begeleider, die zit ook gewoon in het lokaal. De leerkracht kan de hele klas bedienen en de begeleider helpt zijn leerling (soms zijn het er meer dan drie). Nadeel is dat ze nauwelijks speciaal onderwijs kennen en dat er dus soms ook leerlingen zijn die nergens goed uit de voeten kunnen. Waarbij het onderwijs sowieso teveel prikkels geeft. 

Naast leerlingbegeleider op een reguliere school werk ik ook als vakdocent voor een organisatie dat onderwijs verzorgt voor thuiszitters en leerlingen in het VSO. De mogelijkheid op een vakdocent kan door VSO-scholen dus ook op die manier opgelost worden (kost uiteraard wel geld).