Zijn er nog kinderen zónder rugzakje?
Ik verbaas me er soms over. Ik verbaas me erover dat vrijwel iéder kind tegenwoordig wel "iets" heeft. Is het geen aandoening in het spectrum van ADHD/PD-NOS/Autisme, dan wel op zijn minst een gluten- of koemelkallergie, maar helemaal zónder iets lijken er geen kinderen meer te bestaan. Laatst was ik op een feestje, gezien de omstandigheden geen grootse happening, er waren ca. 15 mensen aanwezig. En dan zitten er toch 3-4 moeders met elkaar te praten over de ervaringen die ze hebben met de schoolleiding, jeugdzorg, begeleiding, want... hun zoon/dochter heeft (vul maar in) en niemand begrijpt het en de jeugdzorg klooit maar aan en de school snapt het ook al niet, en ga zo maar door.
En je hoort tegenwoordig bijna niet anders. Iéder kind lijkt wel iéts te hebben waardoor het "speciaal" is en speciale aandacht nodig heeft.
Ik denk wel eens: bestaan er ook nog gewone kinderen zónder al dat gedoe, die gewoon, zoals bij kinderen hoort, af en toe lastig zijn, de kont tegen de krib gooien, zónder dat dat meteen een etiketje heeft?
Ja, zeker zijn die er. Ik heb er eentje. Als je hebt over dingen uit de DSM-V en dyslexie tenminste want op andere gebieden heeft ze wel wat dingetjes.
Op een forum als dit lijkt het misschien erg veel maar mensen openen doorgaans geen topic over dat het allemaal goed gaat met hun kind en dat het zich zo heerlijk ontwikkelt. Als mensen hier een topic openen hebben ze een vraag of is er iets waar ze tegenaan lopen en advies bij kunnen gebruiken. Omdat nu eenmaal niet iedereen een kind met een stempel heeft kun je hier makkelijker naar ervaringen vragen.
Ik ben zelf meer dan dertig jaar geleden als meisje als kleuter al gediagnosticeerd met autisme. Dat was vooral omdat school dat wilde vanwege extra geld wat er nooit gekomen is want mijn ouders gaven geen toestemming om een rugzakje aan te vragen omdat ze niet zagen waarvoor dat nodig was en het niet eens waren met dat ik wat zou mankeren. Feitelijk was het een gebrek aan acceptatie, heel veel zorgen en ook verdriet. Ik ben als kind nooit anders behandeld. Niet op school en al helemaal niet elders. Mijn ouders meldden dat ook nergens, zelfs op de middelbare school niet. Die dachten, als er problemen ontstaan melden we het dan wel. Ze wilden koste wat kost niet dat ik een openbare stempel zou krijgen, dat mensen mij zouden zien als 'die autist'. Ze hebben er twintig jaar over gedaan om het überhaupt aan mij te vertellen. En zelfs toen merkte ik dat ze het heel lastig vonden om erover te praten terwijl het eigenlijk gewoon tussen de soep en de aardappelen door vermeld werd zonder er echt over door te gaan en sindsdien hebben we er nooit meer een woord over gesproken. En ik heb ook nooit de ruimte ervaren om het daar nog eens over te hebben. Ik heb er wel het een en ander over gelezen en opgezocht, herkende dingen bij mezelf en heb mezelf een soort zelf-therapie opgelegd waarbij ik mezelf ging corrigeren als ik autistisch gedrag vertoonde. Er zijn tot op heden nog steeds bijzonder weinig mensen die dit van mij weten en het wordt ook nooit gevraagd.
Ik merk wel dat omdat er tegenwoordig meer kinderen met stempeltjes zijn dat er makkelijker over wordt gepraat en ouders en kinderen er opener over zijn. Soms melden ze zelfs bij de sportvereniging dat hun kind dyslexie heeft of hoogbegaafd is.
Ook merk ik dat kinderen en ouders het soms als excuus gebruiken en dat vind ik jammer want daardoor gaan mensen het minder serieus nemen.
Overigens denk ik wel dat er voor een deel ook overgediagnosticeerd wordt.
4 procent heeft dyslexie maar mijn man heeft klassen waar de helft een dyslexieverklaring heeft. Tegenwoordig doet op de havo 20 procent examen met een dyslexie verklaring.
Maar goed, het is niet aan mij of een willekeurige docent om te bepalen of iemand terecht zo'n verklaring heeft.
Buiten dat de zorg steeds beter wordt - waardoor er meer diagnoses gesteld worden - is het natuurlijk ook doodnormaal dat mensen vooral praten over uitzonderingen. Je hebt het nooit over hoe je je auto probleemloos voor je huis parkeert, tot het een keer mis gaat.
MamaE schreef op 25-03-2022 om 21:02:
Ik heb er wel het een en ander over gelezen en opgezocht, herkende dingen bij mezelf en heb mezelf een soort zelf-therapie opgelegd waarbij ik mezelf ging corrigeren als ik autistisch gedrag vertoonde. Er zijn tot op heden nog steeds bijzonder weinig mensen die dit van mij weten en het wordt ook nooit gevraagd.
Wat zonde dat je de noodzaak voelt om je autistische gedrag te corrigeren. Kost dat niet ontzettend veel energie?
Bij therapie heb ik juist geleerd hoe ik er mee om moet gaan en het vooral niet te onderdrukken of te corrigeren. Dat onderdrukken of maskeren vreet namelijk energie. Vroeger was dat wel de norm dat je je vooral zo neurotypisch mogelijk moest gedragen. Gelukkig hebben de huidige therapeuten meer kennis en zijn ze daar vanaf gestapt. Voor de meeste autisten werkt dat averechts.
Niet onderdrukken betekent trouwens niet 'geen rekening houden met je omgeving'. Sterker, juist omdat ik mijn autisme niet corrigeer, maar er gewoon laat zijn, heb ik meer energie en ruimte voor anderen, hun behoeftes en dus ook rekening met hen te houden.
Sorry voor de off topic.
Lollypopje schreef op 25-03-2022 om 21:12:
[..]
Wat zonde dat je de noodzaak voelt om je autistische gedrag te corrigeren. Kost dat niet ontzettend veel energie?
Bij therapie heb ik juist geleerd hoe ik er mee om moet gaan en het vooral niet te onderdrukken of te corrigeren. Dat onderdrukken of maskeren vreet namelijk energie. Vroeger was dat wel de norm dat je je vooral zo neurotypisch mogelijk moest gedragen. Gelukkig hebben de huidige therapeuten meer kennis en zijn ze daar vanaf gestapt. Voor de meeste autisten werkt dat averechts.
Niet onderdrukken betekent trouwens niet 'geen rekening houden met je omgeving'. Sterker, juist omdat ik mijn autisme niet corrigeer, maar er gewoon laat zijn, heb ik meer energie en ruimte voor anderen, hun behoeftes en dus ook rekening met hen te houden.
Sorry voor de off topic.
Valt wel mee. Ik was toen halverwege de twintig en heb die dingetjes vrij snel geïnternaliseerd dus het is nu min of meer normaal voor mij. Het was ook geen officiële therapie, die heb ik nooit gehad.
En ik merk nog steeds wel eens dingen aan mezelf hoor. Soms vind ik dat niet erg, soms wel omdat iemand anders er dan last van heeft.
Eigenlijk is dit forum de enige plek waar ik er wel open over ben. Maar als ik met mijn ervaringen/beleving iemand kan helpen vind ik dat ik dat moet doen. Hoewel ik ook aan mezelf merk dat ik het moeilijk vind om open te zijn, zelfs vanachter een scherm.
MamaE schreef op 25-03-2022 om 21:21:
[..]
Valt wel mee. Ik was toen halverwege de twintig en heb die dingetjes vrij snel geïnternaliseerd dus het is nu min of meer normaal voor mij. Het was ook geen officiële therapie, die heb ik nooit gehad.
En ik merk nog steeds wel eens dingen aan mezelf hoor. Soms vind ik dat niet erg, soms wel omdat iemand anders er dan last van heeft.
Eigenlijk is dit forum de enige plek waar ik er wel open over ben. Maar als ik met mijn ervaringen/beleving iemand kan helpen vind ik dat ik dat moet doen. Hoewel ik ook aan mezelf merk dat ik het moeilijk vind om open te zijn, zelfs vanachter een scherm.
Jammer dat je er zoveel schaamte over voelt. Althans zo leest het. Terwijl het gewoon iets is dat jou jou maakt. Ja het heeft nadelen, maar ik herken zelf ook juist positieve en leuke dingen bij mijzelf.
De nadelen maken dat ik het graag eerder had geweten, de positieve dingen maken dat ik nooit anders zou willen zijn.
Ik zou het je gunnen dat je dat deel van je makkelijker zou accepteren.
Ik heb trouwens ook wel aangeleerd gedrag en dat vind ik prima. Maar dingen als melltdowns, stimmen of overprikkeling, daar verzet ik mij niet meer tegen. Die accepteer ik zoals ze zijn.
Lollypopje schreef op 25-03-2022 om 21:25:
[..]
Jammer dat je er zoveel schaamte over voelt. Althans zo leest het. Terwijl het gewoon iets is dat jou jou maakt. Ja het heeft nadelen, maar ik herken zelf ook juist positieve en leuke dingen bij mijzelf.
De nadelen maken dat ik het graag eerder had geweten, de positieve dingen maken dat ik nooit anders zou willen zijn.
Ik zou het je gunnen dat je dat deel van je makkelijker zou accepteren.
Het is eerder schuldgevoel naar mijn ouders. Ik had hen graag een kind gegund waarover ze minder zorgen hadden hoeven hebben.
Ik weet ook niet hoe anders mijn jeugd was geweest als mijn ouders wel open waren geweest erover.
Wel weet ik dat ze naar eer en geweten gedaan hebben wat ze konden en wat hun destijds het beste leek.
Ik heb wel vrede met mezelf maar heb wel nog steeds heel sterk het gevoel dat mijn omgeving er geen last van mag hebben. Vooral mijn dochter niet. Maar juist door er hier open over te zijn merk ik wel dat er toch ook nog wel verdriet zit. Dat is wel een dingetje, dat ik het lastig vind om dat mij mezelf te herkennen, te erkennen en er ruimte voor te maken.
Ja hoor die zijn er. Drie van ons viertal hebben geen diagnose.
MamaE schreef op 25-03-2022 om 21:36:
[..]
Het is eerder schuldgevoel naar mijn ouders. Ik had hen graag een kind gegund waarover ze minder zorgen hadden hoeven hebben.
Ik weet ook niet hoe anders mijn jeugd was geweest als mijn ouders wel open waren geweest erover.
Wel weet ik dat ze naar eer en geweten gedaan hebben wat ze konden en wat hun destijds het beste leek.
Ik heb wel vrede met mezelf maar heb wel nog steeds heel sterk het gevoel dat mijn omgeving er geen last van mag hebben. Vooral mijn dochter niet. Maar juist door er hier open over te zijn merk ik wel dat er toch ook nog wel verdriet zit. Dat is wel een dingetje, dat ik het lastig vind om dat mij mezelf te herkennen, te erkennen en er ruimte voor te maken.
maar zo onnodig dat schuld gevoel, want het is niet alsof jij er iets aan kunt doen dat je brein anders werkt.
En ik snap dat je het gevoel hebt dat anderen er geen last van mogen hebben, maar dingen onder drukken kost ook energie. Energie die je dan juist ook extra uit kunt laten bij je dochter.
Ik onderdruk mijn tics niet meer. Als ik een meltdown voel aankomen, hou ik hem hooguit tegen tot ik op een rustige plek ben. Als ik overprikkeld ben, zoek ik rust op. Soms betekent dat een feest eerder verlaten of op kantoor vragen of de radio uit mag. En voor dat laatste hebben mijn collega's alle begrip, omdat ze weten dat ik prikkelgevoelig ben.
Terwijl ik me als kind juist vaak heel erg onbegrepen en alleen voelde en geen idee had wat ik moest doen als ik overprikkeld was (Door de klas schreeuwen dat iedereen stil moest zijn, was in elk geval geen oplossing). Of dat ik zoveel moeite had om mijzelf uberhaupt aan de slag te krijgen met bepaald huiswerk. Mijn ouders dachten dat ik gewoon geen zin had, terwijl ik gewoon problemen had mijzelf op gang te krijgen. Om door mijn eigen rem heen te komen. En niet eens dat die computer interessanter was. Nu weet ik dat dat bij mijn autisme hoort. En wat had ik de graag eerder geweten.
Lollypopje schreef op 25-03-2022 om 21:54:
[..]
En ik snap dat je het gevoel hebt dat anderen er geen last van mogen hebben, maar dingen onder drukken kost ook energie. Energie die je dan juist ook extra uit kunt laten bij je dochter.
Ik onderdruk mijn tics niet meer. Als ik een meltdown voel aankomen, hou ik hem hooguit tegen tot ik op een rustige plek ben. Als ik overprikkeld ben, zoek ik rust op. Soms betekent dat een feest eerder verlaten of op kantoor vragen of de radio uit mag. En voor dat laatste hebben mijn collega's alle begrip, omdat ze weten dat ik prikkelgevoelig ben.
Terwijl ik me als kind juist vaak heel erg onbegrepen en alleen voelde en geen idee had wat ik moest doen als ik overprikkeld was (Door de klas schreeuwen dat iedereen stil moest zijn, was in elk geval geen oplossing). Of dat ik zoveel moeite had om mijzelf uberhaupt aan de slag te krijgen met bepaald huiswerk. Mijn ouders dachten dat ik gewoon geen zin had, terwijl ik gewoon problemen had mijzelf op gang te krijgen. Om door mijn eigen rem heen te komen. En niet eens dat die computer interessanter was. Nu weet ik dat dat bij mijn autisme hoort. En wat had ik de graag eerder geweten.
Ik weet dat ik er niks aan kan doen en dat ik er mag zijn zoals ik ben. Ik doe mijn best en werk aan een gezonde balans.
Gek genoeg kan ik best goed tegen prikkels behalve verschillende geluiden door elkaar, dat krijg in moeilijk gefilterd. Tics en meltdowns heb ik niet. Als kind kon ik heel snel boos worden om kleine dingen. Tegenwoordig word ik zelden boos.
Voor mij staat of valt alles met overzicht. Dat betekent vooral soms even tijd nemen om alles wat er moet op een rijtje te zetten en te prioriteren. Dat lukt nu heel aardig over het algemeen. En het lukt me ook om mezelf de zetjes te geven om over drempels heen te gaan en nieuwe dingen aan te gaan.
Maar goed, dit topic ging niet over mij maar over dat er tegenwoordig meer kinderen met een diagnose lijken te zijn en hoe dat komt.
Ninoea schreef op 25-03-2022 om 21:37:
Ja hoor die zijn er. Drie van ons viertal hebben geen diagnose.
Hier mijn zus ook geen diagnose.
En toen kreeg ze op haar 21ste een erge ziekte met een k en een paar jaar later een hersenvlies-ontsteking. En zit ze nu opgescheept met de levenslange rest-letsels.
Angela1967 schreef op 25-03-2022 om 18:17:
"Ooit een normaal mens ontmoet? En . . . beviel het?"
Oftewel, wie zegt dat jij normaal bent? En als jij ook graag een stickertje/stempeltje/rugzakje wilt dan verzin ik er graag samen met jou 1!
gr Angela
Hey, da's leuk, die spreuk hangt op het toilet in mijn ouderlijk huis, op een sticker uit de jaren '70.
yette schreef op 25-03-2022 om 21:09:
Buiten dat de zorg steeds beter wordt - waardoor er meer diagnoses gesteld worden - is het natuurlijk ook doodnormaal dat mensen vooral praten over uitzonderingen. Je hebt het nooit over hoe je je auto probleemloos voor je huis parkeert, tot het een keer mis gaat.
Hier heb ik mijn twijfels over. is zorg werkelijk beter als je meer gedrag gaat diagnosticeren? Lijkt mij niet, hoor.
MamaE schreef op 25-03-2022 om 21:05:
Overigens denk ik wel dat er voor een deel ook overgediagnosticeerd wordt.
4 procent heeft dyslexie maar mijn man heeft klassen waar de helft een dyslexieverklaring heeft. Tegenwoordig doet op de havo 20 procent examen met een dyslexie verklaring.
Maar goed, het is niet aan mij of een willekeurige docent om te bepalen of iemand terecht zo'n verklaring heeft.
Bij ons komt er in elke eerste klas nog wel een kind met dyslexie bovendrijven bij de screening.
Zelf hebben we bij mijn jongste dochter al sinds groep 3 (nu groep 7) het vermoeden dat ze dyslectisch is maar ze scoort te goed op de Cito’s en ‘mag’ dus niet getest worden.
Ik dacht altijd dat jij ook ASS hebt, Pejeka?
Er is zijn trouwens gebieden in NL waar bovengemiddeld veel kinderen met een ‘handicap’ zijn. In Oost-Groningen en Zuid-Limburg ligt het relatieve aantal diagnoses van kinderen met ADHD en ASS veel hoger dan in andere gebieden.
Ik werk zelf op een vmbo waarop vrij veel leerlingen zitten met een diagnose. Ik denk dat bij ons op school ongeveer 1/3 van de leerlingen een bepaalde mate van ondersteuning heeft. Deze ondersteuning is bijvoorbeeld ook, doordat deze leerlingen een hoger ‘leerlinggewicht’ hebben, dat ze in kleinere klassen zitten. Een leerling met ASS telt bijvoorbeeld voor 1,5 leerling. Een TL klas bij ons mag max 24 leerlingen hebben. Als er twee leerlingen inzitten met ‘iets’ dan mogen er dus max 23 inzitten.
Zelf heb ik vijf kinderen.
De oudste (is 22) heeft meerdere diagnoses (HB, ADD, DCD en dyslexie).
De tweede heeft niets
De derde heeft ADD
De vierde is HB
De vijfde vermoedelijk dyslectisch
Bij de oudste zijn die diagnoses in de slipstream meegekomen toen hij bij de revalidatiearts onderzocht werd voor een motorisch probleem, al hangen veel van deze dingen ook samen. Bij de derde was al heel jong duidelijk dat er iets was. Bij de vierde ook, maar we hebben dat bij haar pas laten onderzoeken toen ze vastliep op school en het nodig was om haar naar de plusklas te laten gaan.
