Ziek jeugdzorgsysteem en rol pleegouders daarin
Ik start deze draad nav de draad van Jasmino, een jonge pleegmoeder die hier komt voor advies etc. In deze draad heb ik mijn gal gespuwd over de manier waarop de besluitvorming in de jeugdzorg verloopt en hoe ik vind dat pleegouders daar onderdeel van zijn. Hoe een kleine hulpvraag kan leiden tot een uithuisplaatsing, waarna ouders niet meer tellen en de pleegouder groot respect geniet voor het 'goede werk' wat hij doet. Maar is dat wel zo. Of loop je als pleegouder toch ook wel -met al je goede bedoelingen- toch ook wel het risico onder de noemer weldaad mee te doen aan een enorme misdaad. Want dat is het onrechtmatig uit huis halen en houden van kinderen. Wie praat mee?
Oke
Die kende ik, ik dacht dat ik iets gemist had. Is nog niet aangenomen toch?
Nee
Ik kan niets vinden over de agenda behalve dat de internetconsultatie in oktober gesloten is. Deze wet komt er hopelijk niet door. Alleen al op grond van bescherming van de grondrechten van ouders en kinderen, het recht op toegang tot de gezondheidszorg.
Grijs
Volgens mij is het probleem dat jeugdzorg zich altijd in grijs gebied bevindt. De overheid moet wel een heel extreme positie innemen (nooit uit huis plaatsen of bij twijfel altijd uit huis plaatsen) om dat te voorkomen, en gelukkig doet ze dat niet. Een consequentie hiervan is wel dat individuele hulpverleners veel invloed hebben op het proces. Dat er (ook) bij jeugdzorg incapabele mensen rondlopen lijkt me evident, eveneens de enorme consequenties die dit juist in het beroep van hulpverlener met zich meebrengt. Hier is veel te verbeteren aan alle kanten en hier moet aandacht naar uitgaan. Mea heeft in mijn ogen gelijk; het heeft geen zin alleen te klagen, je moet oplossingen vinden. Die oplossing is volgens mij niet om slechte ervaringen met jeugdzorg (die verschrikkelijk kunnen zijn, begrijp me niet verkeerd) tot norm te verheffen. Investeer in het primaire proces; in de persoonlijke contacten tussen hulpverleners en de gezinnen. Zorg er voor dat hier controles worden ingebouwd. Verbeteringen zijn zeker wel mogelijk. Maar dan nog moeten we realistisch zijn: er zullen fouten gemaakt blijven worden. Er zullen gezinnen zijn die onnodig door bemoeienis van jeugdzorg een hoop ellende over zich heenkrijgen en er zullen kinderen zijn die door te weinig daadkracht van jeugdzorg extra beschadigd zullen raken. Dit is inherent aan het menselijk handelen, wat jeugdzorg niet ontslaat van de plicht om hier verantwoording voor te nemen. Volgens mij is jeugdzorg een noodzakelijk kwaad: kinderen zijn kwetsbaar en het is, als ouders het nalaten, of zelf een ernstige bedreiging vormen, uiteindelijk de taak van de overheid om ze, in bescherming te nemen. Fijn dat er pleegouders zijn die op zo een moment de kinderen opvangen! (En, om genuanceerd te blijven, jammer dat er ook slechte pleegouders zijn).
Sietske
Prachtige theorie
Prachtige theorie.....enig idee hoe ouders/kinderen/gezinnen in de knel onder jeugdzorg hier ook daadwerkelijk vorm aan kunnen geven? Volgens mij blijft het namelijk een theorie die niet door de gezinnen in praktijk kan worden ingezet, wel door de sector zelf. Leuk dus dat er gezegd wordt dat klagen niet helpt, maar wat anders dan klagen (en daarmee aan de kaak stellen wat er gebeurt) kun je doen, als gezin?
Lijkt me duidelijk
Gewoon overlaten aan de sector zelf en elkaar als ouders waarschuwen: dit gaat voorlopig niet verbetere.
Emine
Je hebt gelijk dat gezinnen die in de knel zitten niet veel aan een algemeen theoretisch verhaal hebben. 'Klagen' was geen goed gekozen woord. Natuurljk moeten misstanden aan de kaak gesteld geworden, en het is goed dat mensen met slechte ervaringen die moeite nemen. Toch denk ik dat er winst te behalen valt in een constructieve opstelling. Makkelijk gezegd, dat snap ik, maar als je daadwerkelijk iets wil veranderen wel noodzakelijk. Ik vind jouw postings om twee redenen te eenzijdig. In de eerste plaats mis ik de tekortkomingen van jeugdzorg aan de andere kant van het spectrum; soms wordt er door gebrek aan daadkracht niet of te laat ingegrepen, met alle gevolgen van dien. Deze incidenten kunnen we toch ook niet negeren? Het is simpelweg niet altijd mogelijk duidelijk te hebben wat in welk geval wijsheid is. Wat zou jouw plan van aanpak zijn om inschattingsfouten in de toekomst te voorkomen? In de tweede plaats vind ik dat er onvoldoende oog is voor de goede kanten van jeugdzorg. Verschrikkelijk dat ingrijpen in het gezinsleven soms nodig is, maar kinderen moeten nu eenmaal soms zelfs tegen hun eigen ouders in bescherming worden genomen. Of vind je dat een intact gezinsleven altijd en per definitie prioriteit heeft boven de veiligheid van kinderen?
Ik weet dat er gezinnen zijn die slachtoffer zijn geworden van jeugdzorg. Ik zal ook niet beweren dat iedereen die bij jeugdzorg werkt aktijd het beste met de gezinnen voorheeft: wat dat betreft valt er een hoop winst te behalen. Toch blijf ik het bestaan noodzakelijk vinden en heeft het volgens mij weinig zin het hele systeem te diskwalificeren. Bedenk wel: zonder allerlei vormen van kindermishandeling had jeugdzorg, of in ieder geval ots-en en uhp-en, niet hoeven te bestaan....
Sietske
Toevoeging
En ja, ik vind dat er in de sector zelf veel kritischer naar het eigen handelen gekeken moet worden. Daar valt toch ook de meeste winst te behalen? Mijn ervaring is dat de bereidheid tot zelfreflectie groter is als kritiek opbouwend is, maar ik denk hier te makkeljjk over; nadat je gezin bedreigd is, ben je niet zo tot opbouwen geneigd, begrijpelijk.
Sietske: hoeveel meer controles moeten we nog inbouwen
Fijn Sietske dat je meedenkt. Ik zit ook te zoeken naar oplossingen. Maar dan hebben we wel ervaringsverhalen nodig. Anders blijft het allemaal zo subjectief.
Om je in te wijden in 'Jeugdhulp' zal ik even opsommen welke controles er bij ons allemaal hebben plaatsgevonden in het 'primaire proces':
Controle 1: Anonieme melding van een voorbijganger.
Controle 2: Eerste onderzoek van de politie.
Controle 3: Melding van het consultatiebureau.
Controle 4: Eerste onderzoek van het AMK.
Controle 5: Eerste onderzoek van de Kinderbescherming.
Controle 6: Onderzoek van de eerste gedragsdeskundige.
Controle 7: Onderzoek bij de huisarts.
Controle 8: Anonieme melding van een buurtbewoner.
Controle 9: Tweede onderzoek van het AMK.
Controle 10: Melding vanuit het ziekenhuis.
Controle 11: Derde onderzoek van het AMK.
Controle 12: Jarenlang heimelijke controle van school.
Controle 13: Melding vanuit school.
Controle 14: Tweede onderzoek van de politie.
Controle 15: Onderzoek van het crisisteam.
Controle 16: Onderzoek van de tweede gedragsdeskundige.
Controle 17: Vierde onderzoek van het AMK.
Controle 18: Onderzoek van de derde gedragsdeskundige.
Controle 19: Tweede onderzoek van de Kinderbescherming.
Controle 20: Onderzoek bij de externe zorgcommissie.
Controle 21: Onderzoek bij de huisarts.
Controle 22: Onderzoek bij de schoolarts.
Controle 23: Eerste uitspraak van de rechter.
Controle 24: Tweede uitspraak van de rechter.
Controle 25: Derde onderzoek van de kinderbescherming.
Controle 26: Onderzoek van de vierde gedragsdeskundige.
Controle 27: Onderzoek van ambulante spoedhulp.
Controle 28: Onderzoek van de vijfde gedragsdeskundige.
Controle 29: Onderzoek van een zorgverlener.
Controle 30: Derde uitspraak van de rechter.
Wanneer je als ouders tegenover zo'n grote overmacht staat - dat het unaniem met elkaar eens is dat je je kind mishandeld - dan is dat niet verschrikkelijk, maar dat is rampzalig.
Van Jeugdzorg hebben wij geen greintje hulp gehad. Behalve dan van één gezinsvoogd die openlijk durfde te verklaren dat wij Jeugdzorg niet nodig hadden. Let wel, zulke gezinsvoogden zijn zeer schaars.
Als ik alle mensen bij elkaar optel die tegen ons aan bemoeiden dan kom ik zo uit op een stuk of 60.
Van al deze mensen zijn er maar 3 geweest die naar ons luisterde en het voor ons opnamen. De rest had het allemaal grandioos mis.
Er worden binnen Jeugdhulp hele grove fouten gemaakt. De ene controle versterkt de andere. Al die controles bij elkaar opgeteld maakt de ouders alleen maar zwakker. En dat blijft zich maar opstapelen zolang je kinderen nog niet allemaal volwassen zijn. Maar ook hun kinderen zullen last krijgen van al deze controles. Als je er eenmaal in zit dan komen je kinderen er niet meer vanaf.
Dit is pas de harde realiteit voor tienduizenden kinderen!
En dat allemaal om 5 kindertjes per jaar die thuis worden vermoord. (Bron CBS)
Volgende keer ga ik wat dieper in over kinderen die wel mishandeld worden, maar niet door hun ouders.
Nu net op een vandaag over zeeuwse jeugdzorg
Jeugdzorg in Zeeland heeft nu dan daadwerkelijk de instelling, een kind hoort thuis bij zijn ouders. Sinds ik meen acht jaar hanteren zij een ander beleid, waarbij probleemgezinnen of probleemkinderen thuis begeleid worden, door een begeleider die ook thuis komt, die angsten of zorgen direct bespreekt, die ouders en kinderen samen en apart begeleid.
Resultaat: in deze periode is het aantal uithuisplaatsingen in Zeeland met 50% GEDAALD, terwijl dit aantal in de rest van Nederland met 8 procent is gestegen. Kortom, de aanpak werkt.
Volgens hoogleraar opvoedkunde (ben even de naam kwijt), worden de gelden die normaal gesproken in aan tehuizen ed worden uitgegeven nu voor de gezinnen besteed. Jeugdzorg wordt zo goedkoper en effectiever, want tja, dat tehuizen niet werken dat weet inmiddels iedereen. Gek genoeg vindt ook Jeugdzorg in de rest van Nederland dat kinderen thuis horen, maar gek genoeg worden er toch juist steeds meer kinderen uit huis geplaatst. Dus eigenlijk doet Jeugdzorg iets, wat ze zelf volgens eigen zeggen niet willen...
Graag de Zeeuwse aanpak ook in de rest van Nederland.
Sietske, ik ben het daar totaal niet mee eens
Het is welhaast een soort mantra geworden. Liever kinderen ten onrechte teveel in de jeugdzorg, dan een kind te weinig. En dat moet dan dit beleid dat men/jeugdzorg zelf schijnbaar ook niet wil, rechtvaardigen?
Daar ben ik het dus niet mee eens. Totaal, volkomen niet mee eens. Het leed dat kinderen, gezinnen en hun volledige kring eromheen wordt aangedaan door deze aanpak is zo gigantisch, dat niets dit leed rechtvaardigt. Bovendien is het ook nog eens appels met peren vergelijken: het is immers niet zo dat kinderen die uit huis geplaatst zijn per definitie beter af zijn, vaak is juist het omgekeerde het geval.
Gelukkig, zoals ik hierboven als schreef, kan het ook anders, zoals Jeugdzorg Zeeland laat zien. Een kentering? Ik hoop het wel.
Jeugdzorg bashen?
Beetje vreemd. Dus negatieve verhalen wil men niet horen? Bang dat de mythe van de maakbare veilige samenleving wordt doorbroken? Gevalletje de boodschapper van de slechte berichten monddood willen maken. Zoals men ook met klokkenluiders omgaat?
Neem van mij aan: je bent met kinderen vogelvrij zolang iedereen valt voor de reclamefilmpjes en de schokkende cijfers. Volgens mij kloppen die cijfers helemaal niet (hierover zijn ook al vaak draadjes geweest), en zijn ze gebaseerd op onderzoeken die bv. niet in Nederland zijn uitgevoerd, die zijn uitgevoerd met suggestieve vragenlijsten, of die helemaal niet zijn uitgevoerd. Maar iedereen houdt zich eraan, grijpt ze aan als rechtvaardiging om als bedrijfsblinden door te denderen. Gelukkig komen er steeds meer geluiden dat Nederland hiermee op de verkeerde weg is.
Dit is geen bashen, dit zijn ervaringsverhalen, en helaas ja, wat we vertellen is niet leuk, het zijn geen bedtime stories. Het zijn nachtmerries die soms jarenlang duren. Om die verhalen de mond te willen snoeren komt op mij een beetje vreemd over. Vergeet niet, het is traumatiserend dit mee te maken, je volledige zekerheid wordt onder je voeten weggeslagen, die van jou en die van je kinderen. En daar moet voor gewaarschuwd worden, telkens weer.
En als de hysterie dan is weggeëbd kunnen we tenminste constructief aandacht besteden aan gevallen waar echt wat te winnen is. En ook dan het liefst in samenspraak met de ouders...
Andere boeg
Ik heb deze draad steeds gevolgd maar niet meer de behoefte gehad te reageren. Vanuit mijn stukje pleegzorg zie ik w.s. vooral de goede kanten. De verhalen die door sommige van jullie geschetst worden vind ik ook heel schrijnend.
Maar nu even over een andere boeg: ik ken een situatie van heel dichtbij (prive, niet zakelijk) waarin een alleenstaande vrouw een kindje verwacht. Betreffende persoon woont in een huis dat behoorlijk vervuild is. 2 honden, 3 katten en schoonmaken gebeurt eigenlijk niet. De persoon in kwestie komt rond van een uitkering en heeft dus nauwelijks geld te besteden om een kindje te onderhouden. Een kind krijgen was echter haar grootste wens en die wordt nu vervuld.
Wat is nu de weg om in deze situatie hulp te bieden. Helpen met schoonmaken doe ik en enkele anderen al, het netwerk is echter heel beperkt. En helpen doet het niet, want zelf houdt ze niet bij wat er al gedaan is. Waar vind je nu de juiste hulp? Niet bij Jeugdzorg blijkbaar, maar waar dan wel?
En dan heb ik het nu alleen nog gehad over de vervuiling en de financien, maar de vraag is ook of ze de zorg voor een kindje aan kan. Haar leven bestaat nu uit een aantal uur per week werken en daarnaast achter de computer zitten, lang uitslapen en laat gaan slapen. Zal een enorme overgang worden als er een kindje komt. Aan de ene kant heb ik diep medelijden met het kindje als het daar op gaat groeien en zou ik het er zo weg willen halen, maar ik wil deze moeder ook de kans geven om het zelf te redden want ze wil dit zo graag. Maar niet op deze manier. Denken jullie mee?
Jeugdzorg in zeeland
Ik heb het even opgezocht, gaat om hoogleraar Hermans en Juvent Jeugdhulpverlening. Probleemgezinnen of kinderen met een probleem krijgen Intensieve Pedagogische Thuiszorg: meermaals per week een begeleider over de vloer. Het is natuurlijk heel mooi dat dit gebeurt als dit nodig is. Maar is daarmee ook van de baan dat gezinnen die niet werkelijk probleemgezin zijn met 'hulp' bestookt worden? En zijn deze IPT-medewerkers wel autonoom, of wordt ook hier de aanstuurder, Bureau Jeugdzorg, naar de mond gepraat en is de medewerker slechts de ogen en oren van de Jeugdzorg die kan klikken als er 'ernstige dingen' gebeuren, wat al zo is als gezien wordt dat je met je kinderen aan de gedekte salontafel eet. (Omdat daar de kleuterstoeltjes zo goed aan passen, hv-er ziet alleen dat je neit de norm volgt)
Dus met andere woorden: wordt er in deze dan wel voldoende beoordeeld of er wel werkelijk een probleem is, waarvoor deze vergaande vorm van hulp nodig is en zijn deze hulpverleners voldoende objectief en durven zij hun mond open te doen als eht niet nodig blijkt te zijn. Natuurlijk, alles beter dan UHP, maar het komt wel ver op hetzelfde neer als dat Richard zegt. De hulp van deze IPT-ers kan op deze manier heel dreigend zijn. Je moet ze accepteren om te voorkomen dat je kind UHP gaat, dus hoe veilig voelt het allemaal?
Daarnaast vind ik het een beetje (weet het goede woord niet) om Jeugdzorg Zeeland pluimen in de bips te steken, terwijl we helemaal niet weten of de theorie en de praktijk kloppen en of er in deze draad geen schrijvers zijn die geen enorme problemen met deze organisatie hebben.
Die andere boeg
Tango,
'Ik zou het daar het liefste weghalen.' Voel je je wel lekker onder je bloesje? Je gaat daar poetsen onder het mom van hulp en intussen......Bah, jouw hulp heeft een adder onder het gras.
Het schone huis: Als verandering in de schoonmaak niet te verwachten valt, dan blijf je helpen.
Geld: Als ze een kind krijgt, gaat haar uitkering omhoog.
Dagbesgteding: Dat haar dag bestaat uit computeren, so what? Zij heeft nu nog niets om handen. Wie weet hoe goed ze voor haar kindje zal zijn.
Jouw twijfel: Goed idee, laten we kindje-roof doen omdat JIJ er geen goed gevoel bij hebt.
Dat is geen meedenken emine
Wat jij doet is je stokpaardje erin gooien zonder acht te slaan op de oprechte bezorgdheid van Tango. Tango is immers niet blind. Ze ziet de risico's. Ja, ze helpt. Niet als een verstopte adder maar gewoon omdat het nodig is.
Ik vind het nogal makkelijk om te denken dat moeder het wel zal redden want de uitkering gaat omhoog en ze heeft dan iets om handen. Een kind is geen bezigheidstherapie. En wie gaat dan zien of ze het wel redt? Wie ziet of moeder die hogere uitkering wel aanvraagt. Komt die hogere uitkering vroeg genoeg om de uitgaven voor de baby te dekken?
Tango vraagt hoe deze a.s. moeder geholpen kan worden want de risico's zijn te groot om het haar alleen te laten doen. Jeugdzorg is blijkbaar ook geen optie want dan is een UHP snel geregeld.
Maar wat dan wel?
Als ingeschakelde hulp 'echte hulp' zou zijn in plaats van een voorsorteren voor een UHP, dan zou dat veel problemen voorkomen. Deze a.s. moeder heeft 'echte hulp' nodig. Zodat ze het zelf gaat redden!
Tjonge, emine
Daar heb ik wat aan zeg! Het was een serieuze vraag hoor, maar blijkbaar kun jij hier niet serieus op ingaan.
Tango
Wat mij zeer tegen de borst stuit is dat je zegt dat je het kind daar het liefst zou weghalen, terwijl het nog niet eens geboren is. Deze mevrouw accepteert jouw hulp (is positief) en laat je toe in haar huis. Dat je die hulp geeft vind ik te prijzen. Dat dit is wat je doet met het feit dat ze je toelaat in haar huis, vind ik erg.
Ik vind het volstrekt niet relevant dat die mevrouw kennelijk vaak achter de computer zit, laat naar bed gaat en lang slaapt. Dat is haar keuze en daar doet zij niemand last mee. Het is ook logisch dat zij nu iets anders doet dan steeds met haar kindje bezig zijn, want er is nog geen kindje. We hadden allemaal een ander leven voordat we (pleeg)kinderen kregen. En ook als zij straks laat naar bed gaat en samen met haar kindje lang slaapt, dan hoeft dat niet in het nadeel van haar kindje te zijn: dan is er een ander ritme dan de meeste mensen, maar wat zou dat? Als ze over een aantal jaar maar in staat is het kindje naar school te brengen. Natuurlijk, als zij straks een gat in de dag slaapt en het kindje aan zijn/haar lot overlaat is het iets anders, maar zover is het nog niet. Ze heeft nog geen kans gehad. Het verhaal geeft mij niet de indruk dat er ik weet niet wat zou kunnen gebeuren met dit kind.
Ook het geld vind ik een kulargument, de alleenstaande oudernorm is anders dan de alleenstaandennorm, dus daar moet ze een kind van kunnen opvoeden.
Troep in huis is een praktisch probleem waar je praktische hulp bij kunt bieden. En als het niet beklijft dan is dat ook een punt om te blijven helpen. Het punt is alleen dat goede hulp hiervoor toch echt uit het netwerk moet komen, want als je een jeugdzorg inschakeld krijgt deze mevrouw er mogelijk een boel problemen en ieder geval en boel spanning bij vanwege het hoe dan ook dreigende karakter van Jeugdzorghulp.
Je schrijft dat het de vraag is of ze de zorg voor het kindje aankan, maar waar baseer je dat op? Als het krijgen van een kindje haar grootste wens is, dan zal ze er ook veel voor over hebben straks. Ik vind dat ze in ieder geval eerst de kans moet krijgen.
Als je deze hulp al met een paar anderen geeft, dan zie ik eerlijk gezegd het probleem niet. Zoals ik schreef heb ik zelf geruime tijd voor het kindje van een ander gezorgd omdat de moeder er op dat moment niet voor in staat was. De gedachte hierachter was het kind uit handen van jeugdzorg te houden. Omdat ik ook zag welke kwaliteiten de moeder wel had en dat moeder en kind heel erg gek op elkaar waren. Na een tijd kon hij terug. Maar als het nodig was, was hij nog steeds hier geweest. Hoe zwaar het soms ook was. Ook ik heb de betreffende persoon geholpen het huis op orde te houden. Ze kan het inmiddels weer zelf. Maar ook heirvoor telt dat ik liever jarenlang zou poetsen bij iemand, dan een kind aanmelden bij de jeugdzorg.
Ik denk dat het enige wat je kunt doen is, waarachtig helpen. Natuurlijk mag je vinger aan de pols houden en moeder aanspreken als je iets ziet wat echt niet kan (waarbij nog behoorlijk gescheiden moet worden of het niet past bij je eigen norm of dat het ronduit ernstig is), maar wat niet kan en mag en ik wel in je reactie proef is helpen en intussen je ogen en oren de kost geven met in het achterhoofd de gedachte: 'ik zou het kindje graag weghalen.' Als je dat al denkt, dan zul je ook vanalles zien wat dat idee bevestigt.
Dat vind ik al een heel ander verhaal
Dat is tenminste een wat meer zinvolle reactie, Emine. Maar ik ben ook moeder hoor en ik zie de situatie daar en denk dan: daar zou ik geen kindje willen zien wonen. Mag dat soms niet?
En blijven schoonmaken, tja, ik vind dat geen oplossing. Ik heb daar ook de tijd niet voor met mijn eigen gezin om dat voldoende te doen. En wie zegt dat de anderen ( en veel zijn dat er niet hoor, maar ik vertel ook niet alles omdat het verhaal dan wel erg herkenbaar wordt) dat ook vol gaan houden? Het lijkt mij beter dat ze hulp krijgt waardoor ze haar eigen huis zelf kan schoonhouden, maar bestaat dat, dat is eigenlijk mijn vraag. En kan ze dit leren? Want ze heeft dit al haar hele leven niet gekund.
En ik weet echt dat ik door mijn werk hier anders naar kijk, daar worstel ik ook mee want ik gun het haar echt om dit kindje zelf groot te brengen. Maar ik merk aan alles wat ze zegt dat ze geen idee heeft wat haar te wachten staat. Natuurlijk kan dit allemaal komen als het kindje er is, maar ik wil het zeker wel in de gaten houden. En echt niet met de eerste gedachte om het kindje weg te halen.
Probleem
Tango, de eerste waarheid is al, dat iemand een probleem pas kan gaan oplossen als hij/zij dat probleem ziet. Jij ziet een probleem, maar zij ziet dat niet. Dus de eerste stap zal toch zijn dat je je ernstige zorgen kenbaar maakt op een duidelijke en realistische manier. Wellicht kun je samen met andere helpers een bijeenkomst plannen, samen met haar, waarin jullie allemaal uitspreken wat je zorgen zijn, wat je wel en niet kunt doen en waar je grenzen liggen.
Idealiter zou je dan naar het CJG of het WMO-loket kunnen gaan en daar bespreken of via de WMO huishoudelijke hulp kan worden geregeld. Maar ik vrees dat je bot vangt bij het WMO-loket en dat het CJG druk aan het signaleren en bespreken en upgraden gaat, zonder dat zij iets van hulp kunnen regelen.
Een andere mogelijkheid is om samen met haar (zij hoeft jouw probleem niet te delen, maar ze moet wel begrijpen dat er een probleem is) te bespreken of je en eigen-kracht-conferentie gaat houden. Zij mag dan aangeven wie ze er graag bij wil hebben om te bespreken wat iedereen kan doen om haar te helpen als de baby er eenmaal is. Je hebt hier al een paar konkrete problemen genoemd, dat zou een basis kunnen zijn voor het gesprek, maar wellicht kan ze zelf ook nog wat problemen aangeven. Het voordeel van een eigen-kracht-conferentie is dat een gewone burger (geen hulpverlener) met haar gaat bespreken wie zij erbij wil hebben en daardoor kunnen (ook weer idealiter) mogelijk verstopte relaties met familie bijvoorbeeld (of met de vader?) opengebroken worden.
Om het probleem te gaan benoemen moet je bij jezelf beginnen: ik maak me zorgen. en daarbij aangeven dat jouw zorgen de reden zijn van je hulp, maar dat je ook de grenzen ervan voelt aankomen, terwijl je verwacht dat er eigenlijk nog veel meer hulp nodig is straks als het kindje er is.
Tsjor
Dat is ook het probleem...
Dat je zei dat je het kindje daar weg wilde halen, dat triggerde mij enorm. Ik vond je reactie en ook stukjes van de vorige reactie nogal 'systeem.' En dat is nou net wat hier ter discussie staat.
...dat die echte hulp niet bestaat. Iemand hier ver boven schreef het al, je hebt in gezinnen waar dingen niet op orde zijn gewoon die praktische hulp nodig: iemand die de administratie doet, helpt in het huishouden, leert hoe om te gaan met financien en een moeder desnoods leert hoe ze een kind moet wassen en kleden door het voor te doen.....deze hulp zou er moeten zijn, maar het is er niet. Althans, niet zonder gevolgen. Al wat er is, hangt vast aan dat bureaucratische Jeugdzorg waar voor je het weet je kind weg is omdat je niet voldoet. Maar hulp om wel te voldoen, ho maar. Vroeger had je de gespecialiseerde gezinsverzorging, die inderdaad praktische hulp bood, maar de indicatie loopt via Jeugdzorg. En dus kun je goed hebben dat je om het ene vraagt en het andere krijgt, want eenmaal aangemeld telt niet meer je vraag (al moet dat volgens de protocollen wel), maar de visie van de jeugdzorgmedewerker, die vaak meer hulp wil slijten. En de Intensieve Pedagogische Thuiszorg helpt niet op uitvoerend niveau, maar meer op zeggend niveau. Dus die vertellen wel hoe je dingen kunt doen, maar helpen niet praktisch. Maar ook hier is een indicatie van Bureau Jeugdzorg voor nodig. Nogmaals, ik snap ook wel dat hulp geven zwaar is (dat was het voor mij toen ook), maar nogmaals: liever dat nog dan iemand in een Jeugdzorgtraject storten. Dan moet het wat mij betreft wel zoooo verschrikkelijk zijn, haast leven en dood zeg maar.
Wat mij bij jouw verhaal ook te denken geeft is trouwens wat de gevolgen zouden zijn als je bij deze mevrouw die zo graag een kind wilde, haar kind weghaalt. Ooit wel eens een jeugdbeschermer gesproken die zei dat ze het het eerste tot het achtste kind van een moeder had weggehaald. Steeds als er een kind werd weggehaald, was er binnen een jaar een nieuw. Bij het weghalen van het achtste riep de moeder haar na dat ze kinderen zou blijven krijgen totdat Bureau Jeugdzorg zou stoppen ze weg te halen. Tja, dan was je, denk ik, beter bij het eerste kind er niet eens aan begonnen. Ik weet neit of het verhaal was was, maar ik kan me voorstellen dat zoiets gebeurt als je kinderen weg haalt bij mensen die misschien niet helemaal voldoen, maar in hun hart wel 'kindermensen' zijn en zo soort van draagmoeder voor het systeem worden.
Huishoudelijke hulp
Die krijg je dus niet eens als je op apegapen in het ziekenhuis ligt. Wel als je oud bent, maar niet als je kinderen hebt: "Tja, oppas zoekt u zelf maar hoor mevrouw, daar zijn wij niet voor." Gelukkig maar dat er nog een tachtigjarige oma rondliep om het allemaal op te vangen en te regelen.
Dus reken voor echte hulp inderdaad op geen enkele instantie.
En wist jij wat er op je af zou komen met je eerste baby? Ik niet hoor. Dus dat moet je toch afwachten. En nu zitten we met de puberteit, wat ook weer heel anders is dan ik me had voorgesteld. Dus je zal echt moeten afwachten hoe het straks gaat.
Konkreet
Ten overvloede: konkrete problemen benoemen, dus bijvoorbeeld: geld, huis schoon houden, activiteiten buitenshuis, kontakten met vader, kontakten met familie etc.
Tsjor
Emine!
"Tja, dan was je, denk ik, beter bij het eerste kind er niet eens aan begonnen. Ik weet neit of het verhaal was was, maar ik kan me voorstellen dat zoiets gebeurt als je kinderen weg haalt bij mensen die misschien niet helemaal voldoen, maar in hun hart wel \'kindermensen\' zijn en zo soort van draagmoeder voor het systeem worden."
Niet helemaal voldoen, vind ik zacht uitgedrukt. Vast wel een kindermens maar een goede moeder? Draagmoeder voor het systeem? Ik kan je niet meer vatten. Wat is dan nog het verschil met een pleegouder? Die wil ook een goede moeder zijn/ draagouder voor het systeem. Om maar even terug te komen op het begin van deze enorme discussie.
Emine 2
"En de Intensieve Pedagogische Thuiszorg helpt niet op uitvoerend niveau, maar meer op zeggend niveau. Dus die vertellen wel hoe je dingen kunt doen, maar helpen niet praktisch."
Hoe kom je aan deze wijsheid? Is echt flauwekul wat je stelt.
Ik vind het wel tekenend dat je de Wet op de Jeugdzorg niet kent. Verdiep je een beetje in wat er is, om inhoudelijk te kunnen discussieren.
Dat kan best waar zijn
Dat verhaal van die 8 kinderen die werden weggehaald door de gezinsvoogd. Ik ken dat soort situaties ook vanuit mijn werk en de ouders die zeiden dat ze net zo lang door zouden gaan met kinderen krijgen tot ze een kind mochten houden.
Tsjor
Met jouw reactie kan ik iets. Ik heb van de week ook al contact gehad met iemand anders die ook meehelpt in deze situatie en de volgende keer dat we er samen zijn gaan we een en ander met deze a.s. moeder bespreken. O.a. het schoonmaken en houden van het huis, de bevalling en de zorg daarna, de combinatie van zorgen voor de baby en de honden (hoe doet ze dat met uitlaten als de baby net geboren is etc.), de financiele situatie.
Ook willen we een soort rooster gaan maken met dingen die nog moeten gebeuren voordat de baby er is.
Ach margriet,,,,
.....waar maak je dat uit op, uit het feit dat ik vroeg of ik iets gemist had toen iemand schreef over 'de nieuwe wet' die (gelukkig) nog niet aangenomen is?
De Wet op de Jeugdzorg doet het altijd goed in gesprekken met jeugdzorgmensen. Zo sprak iemand eens haar boosheid uit omdat er een clientvertrouwenspersoon aanwezig was, of we wel begrepen hoe zij zich daarbij voelde en of we ook wel begrepen dat zij 'zo' het gesprek niet verder ging voeren....de clientvertrouwenspersoon is verankerd in de wet op de jeugdzorg. En zo zijn er nog zoveel meer dingen verankerd. Maar er zijn er maar weinig die weten wat die wetten zijn. En zo wel, moeiteloos aan de laars.
Als jij IPT-ers kent die praktische hulp bieden (dus werkelijk de sopdoek pakken en werkelijk de administratie gaan doen in gezinnen waar dat niet lukt) dan hoor ik heel graag bij welke organisatie ze te vinden zijn. Ik ken ze niet. Ik ken alleen de figuren die wel 'tips en adviezen' geven (*), maar niet helpen bij het in praktijk brengen ervan. Mensen weten wel dat hun administratie een bende is of hun huis een rommel. Maar door heel dat geneuzel erop los te laten in plaats van inderdaad, handjes uit de mouwen en HELPEN, dat zie je niet. Vervolgens worden mensen zo overstelpt met allerlei maatregelen die niet meer geven dan kopzorgen, dat ze het helemaal niet meer rond krijgen en nog verder in de knoei komen. Knap hoor.
*Tips en adviezen kunnen natuurlijk heel goed zijn, maar in sommige gevallen is puur praktische hulp nodig
En wat vind je hier dan van?
Net gezien bij Pauw en Witteman. Een moeder die haar kind alleen maar rauwe voeding laat eten en zegt dat hij dat uit vrije wil doet. De jongen, inmiddels 14, heeft een groeiachterstand opgelopen en zit klem tussen de mening van zijn moeder en die van de medici. Laatstgenoemden zeggen dat het eten van zo'n dieet ondervoeding veroorzaakt en o.a. de ontwikkeling van het brein belemmeren. De jongen mag niet meer naar school van moeder, want daar wordt hij teveel beinvloed om verkeerde dingen te eten. En op dat moment komt dus de kinderbescherming erin. Hij dreigt nu uit huis geplaatst te worden. Moeder gaat dat weer omzeilen door hem bij vader in Engeland in te schrijven.
Nou vind ik een uithuisplaatsing in deze ook te ver gaan en bovendien niet verstandig. Lijkt mij zelfs gevaarlijk voor deze jongen want normale voeding kan hij w.s. niet meer eten. Maar aan de andere kant, deze moeder mishandelt hem wel in hele ernstige mate.
Meeleefgezin
http://www.oranjefonds.nl/oranjefonds/148068/
En verder denk ik dat je de sociale kaart en inventieve mogelijkheden goed in beeld moet brengen om als het moment daar is je hulp aan te bieden.
Ik vraag me af waarom deze zwangere moeder zo indolent is. Mogelijk dat er een reden is waarom ze wel in aanmerking komt voor vergoeding van cursussen of training. Je kunt ook nog een vrijwillige opa en oma zoeken als het eigen netwerk er niet is of niet voor haar is. Maar eerst zou ik moeite doen om het eigen netwerk nieuw leven in te blazen.
Rauw - o.t.
was dat die jongen die een paar jaar terug in een VPRO (?) filmpje te zien was? Alleen rauw eten en nooit iets warms, ook geen thee of zo?
In dat filmpje vond hij het nog wel jammer, als het ergens anders lekker rook dan deed dat hem wel wat.
Pfoe, en nu kan hij dus zelfs niet meer naar school. Kan hij ooit werken dan? Collega's, verjaardagen, etentjes, kantines, koffie met klanten, recepties - noem maar op, hij kan dan hélemaal niks! Wat afschuwelijk als je door zo'n rigoreuze voedingsregel buiten de samenleving wordt geplaatst.
