Ziek jeugdzorgsysteem en rol pleegouders daarin
Ik start deze draad nav de draad van Jasmino, een jonge pleegmoeder die hier komt voor advies etc. In deze draad heb ik mijn gal gespuwd over de manier waarop de besluitvorming in de jeugdzorg verloopt en hoe ik vind dat pleegouders daar onderdeel van zijn. Hoe een kleine hulpvraag kan leiden tot een uithuisplaatsing, waarna ouders niet meer tellen en de pleegouder groot respect geniet voor het 'goede werk' wat hij doet. Maar is dat wel zo. Of loop je als pleegouder toch ook wel -met al je goede bedoelingen- toch ook wel het risico onder de noemer weldaad mee te doen aan een enorme misdaad. Want dat is het onrechtmatig uit huis halen en houden van kinderen. Wie praat mee?
Miriam, mbo-ers
In ons geval werd de intake bij jeugdzorg gedaan door iemand die er net werkte en vers van de sociale academie kwam, of er misschien nog wel op zat en via ons haar eerste praktijkwerk deed. Ze had iig een begeleider en was meer bezig met zichzelf in haar traject dan met onze hulpvraag.
Maar ik denk dat nu wel duidelijk is: jeugdzorg luistert niet. Ze gaan met een situatie meteen op de loop en trekken hun eigen plan. Jouw suggestie van praktische hulp klinkt geweldig, maar zo werkt het er niet.
mirjam op haar ipad
Uitnodiging
nu word ik ineens ook nog beschuldigd van niet ingaan op uitnodiging en dat ik alles als negatief beoordeel. Er zullen heus mensen zijn die bij BJZ werken die echt kunnen kijken naar wat het individuele kind nodig heeft.
Ik doe in bepaalde opzichten net als Richard. Ik buig mee, houd me gedeist, zelfs als ik weet dat zij aantal zaken inhoudelijk professioneel niet bij het rechte eind hebben (ik ben namelijk zelf aardig geschoold in zorg voor kinderen en weet wettelijk/juridisch hoe eea in elkaar zit).
Zelfs dan houd ik mijn mond.
Ik zit bij BJz, omdat vader zijn handen niet thuis kan houden en drank niet kan laten staan. En ondanks dat zijn rechten gewaarborgd moeten worden.
Nog even algemeen:
Is al wel een keer even aangehaald: loyaliteit. Dat is een ingebakken iets in de genen.
Ik ken vrouw die mishandeld was als kind en seksueel misbruikt door haar eigen vader.
Toch bleef ze vechten voor zijn liefde en mocht niemand kwaad spreken over hem.
Terwijl hij haar keer op keer naar beneden haalde en ook onderscheid maakte door de andere kinderen wel aan te halen en haar niet.
Zelfs nu na dood van haar vader en zij inmiddels de 50 is gepasseerd blijft zij zeer loyaal aan haar vader.
Daardoor kijk ik ook anders naar het loyale gevoel van onze eigen kinderen. Loyaliteit doet veel met kinderen.
Ik vind dit bv een hele enge brief ( uit 2010 van joke smit)
DAMES EN HEREN,
Het aantal uithuisplaatsingen (uhps) is de laatste tijd toegenomen. De RvdK schat dat er sinds de zaak Savanna zo?n 30 % meer vots-en zijn aangevraagd.
Als verklaring wordt meestal gegeven dat gezinsvoogden nu het zekere voor het onzekere nemen om zelf niet geconfronteerd te worden met een drama zoals dat bij Savanna plaatsvond. Het strafrechtelijk onderzoek naar een van hun collega?s zou menigeen extra behoedzaam hebben gemaakt. In een dergelijke situatie wil je niet geraken. Dan maar de veilige weg van een uhp kiezen. Hoezeer ik ook onderschrijf dat het beter is het zekere voor het onzekere te nemen ik wil vanochtend ook enkele kanttekeningen hierbij plaatsen.
Er lijkt sprake van een maatschappelijke en politieke kentering.
Vanaf de jaren 70 van de vorige eeuw ontstond de roep om in te grijpen binnen het gezin in plaats van uit huis te plaatsen. Het zo-zo-zo beleid als uitgangspunt binnen de jeugdhulpverlening en binnen de jeugdbescherming. Het thuis laten dan wel het weer terug naar huis plaatsen het centrale richtpunt voor de gezinsvoogd.
Hoe is het nu?
Vorige week vond het congres plaats tgv 100 jaar kinderbescherming. Daar trok minister Donner van Justitie een heldere lijn die ik van harte ondersteun:
Ouders die hun kinderen verwaarlozen moeten harder en sneller aangepakt worden. Daardoor kunnen gezinsdrama's beter voorkomen worden. Citaat: 'Niet eerst afwachten en ouders steeds opnieuw kansen geven, het is beter om eerst in te grijpen, het kind te beschermen en dan pas met de ouders aan de slag te gaan.'
Staatssecretaris Ross van VWS wil vroegtijdig ingrijpen in gezinnen om problemen bij jongeren te voorkomen. Geen zozozo beleid meer maar beleid ?op maat? en preventief werken. Gemeenten met een hoog percentage risicogezinnen worden door haar samen met de VNG gesteund bij het preventieve jeugdbeleid. En ook zij trekt een heldere lijn. ?De tijd dat we pas ingrijpen als kinderen voor iedereen zichtbaar in de problemen komen, is wat mij betreft voorbij. Al veel eerder moeten we in risicogezinnen ingrijpen?.
De situatie is er dan ook wel naar. Op hetzelfde congres 100 jaar Kinderwetten in Nederland stelt Stan Meuwese van Defence for Children International dat in tegenstelling met het centrale probleem van destijds: armoede, het nu vooral om kindermishandeling gaat. De plaatsvervangend secretaris-generaal van de Raad van Europa, Maud de Boer, vindt dat er bepaald geen reden is voor feest. Een op de vijf meisjes en een op de tien jongens worden in Europa volgens Unicef voor het achttiende levensjaar slachtoffer van seksueel misbruik, uitbuiting of mishandeling. In Frankrijk, Duitsland en Groot-Brittannie?
overlijdt elke dag een kind door mishandeling (Unicef). In Nederland gaan wij uit van het overlijden door mishandeling en verwaarlozing van een kind per week. Schokkende cijfers, mede omdat hier het topje van de ijsberg getoond wordt. Het aantal mishandelingen zonder fatale afloop in Nederland loopt in de tienduizenden.
Ons rapport maar nog meer het vooronderzoek naar het handelen van de gezinsvoogd hebben een enorme schok teweeg gebracht bij de hulpverleners en gezinsvoogden. Wat in de gezondheidzorg veel vaker gebeurt, was in de jeugdzorg nog nooit voorgekomen: als het niet goed afloopt met een kind wordt plotseling een individuele hulpverlener aanspakelijk gesteld. De jeugdzorg kent geen tuchtrecht, dus de enige mogelijkheid is een gerechtelijk vooronderzoek.
Ik hoop van harte dat deze enorme toename van uhp / vots niet is ingegeven door angst. Angst om ook slachtoffer te worden van een strafrechtelijke procedure. Want dat zou een signaal zijn van onzekerheid over de eigen professionaliteit van de werkers in de jeugdzorg. Terwijl we het juist van de professionaliteit moeten hebben.
Hulpverleners werken immers in een ingewikkeld speelveld. En moeten moeilijke beslissingen nemen. Het is ingewikkeld een goede afweging te maken bij de beslissing over een uhp. Zeker in situaties waarin ouders het er niet mee eens zijn. Hoe lang zal de uhp gaan duren, wat moet er bij de ouders en het kind gebeuren om het kind weer met een veilig gevoel terug te kunnen laten keren in het oorspronkelijk gezin? Wanneer staat vast dat de uhp definitief zal zijn? Is dat (in sommige situaties)al direct te voorspellen?
Hoe kijkt de inspectie? Wat verwacht de inspectie?
Zij onderzoekt: hoe vindt de afweging plaats om de veilige ontwikkeling van het kind te waarborgen. Centraal staan:
1. het vergaren van de relevante informatie over het kind van iedereen die het kind meemaakt, deze informatie analyseren en onderzoeken of er bepaalde patronen uit te halen zijn
2. en op grond hiervan tot een besluit te komen.
Dit is ingewikkeld en moet vaak ook nog onder grote tijdsdruk worden uitgevoerd. Het is ook uiterst belangrijk werk omdat het om de veiligheid van kinderen gaat.
Wat komen wij tegen?
Wat wij vaak tegenkomen is dat het eerste deel: vergaren van informatie onvoldoende gebeurt. En dan heb ik het mn over het onvoldoende doorvragen van wat de ander (huisarts, school enz) daadwerkelijk heeft gezien bij het kind, welke feitelijke signalen zijn er geweest en wie is exact de bron geweest van die signalen? Doorvragen op de betekenis van het signaal: wat verstaat de leerkracht precies onder teruggetrokken gedrag, waarom benoemt hij dit zo, wat zit erachter? Het komt vaak voor dat de individuele huisarts of leerkracht of.werker in de gezondheidszorg denkt dat het om een incident gaat,
waar wellicht op dat moment een plausibele verklaring voor te bedenken is. Pas in combinatie met andere ?incidenten? en signalen worden de patronen zichtbaar die kunnen wijzen op mishandeling en of verwaarlozing.
Als we naar de goede voorbeelden gaan kijken, die komen we gelukkig ook tegen, dan blijkt dat uitwisseling van deze informatie het beste plaats vindt in een gesprek met alle partijen aan e?e?n tafel, zodat over en weer kan worden doorgevraagd of ieder elkaar wel ?verstaat?, goed begrijpt wat de ander bedoelt. Daar komen de incidenten dan plotseling in een ander perspectief te staan.
Met deze informatie bij elkaar kan een jeugdzorgwerker een goed beeld krijgen op grond waarvan een besluit genomen kan worden.
Dat brengt mij bij het tweede punt: de besluitvorming.
De inspectie verwacht dat dergelijke ingrijpende besluiten gebaseerd worden op heldere risico- inschattingen over de veilige ontwikkeling van het kind. Dat over deze risico-inschatting en het daarop gebaseerde besluit intercollegiale toetsing plaatsvindt en dat een leidinggevende of orthopedagoog verantwoordelijkheid neemt voor het besluit.
Wij hebben in een aantal onderzoeken naar calamiteiten geconstateerd dat besluiten gebaseerd werden op zeer onvolledige informatie, vaak komt dat omdat de eigen gezinsvoogd ziek was en dat er geen informatie was overgedragen. Leidinggevenden hadden ook niet georganiseerd dat die informatie zo geordend was dat deze ook bij ziekte overgedragen kon worden. En toch werd dan het besluit genomen dat het kind voldoende veilig was en er niet ingegrepen hoefde te worden.
Wij hebben geconcludeerd dat het niet goed overdragen van informatie voor de organisatie grote risico?s met zich meebrengt en uiteindelijk ernstige consequenties voor het kind.
Let wel: ik heb het nu over calamiteitenonderzoek. Daar is het dus al mis gegaan. In ons meer reguliere onderzoek zien we gelukkig ook steeds meer goede voorbeelden. Ik noem er een paar;
Wat werkt wel? Voorspelbaar maken zoals:
De hulpverlener maakt ?.. als, dan...?afspraken met de ouders, werkt met de ononderhandelbare doelen de ?bodemeisen? die hij vooraf in de gesprekken met de ouders heeft vastgelegd (zie Deltaplan).
Ook het maken van concrete afspraken tussen de ketenpartners over wie wat doet en wie waar op let, maar ook ...als, dan ... afspraken.
Bij al deze afspraken en besluiten geldt als leidraad: wat is het beste voor de veilige ontwikkeling van het kind. Kinderen zijn per definitie loyaal aan hun ouders en de meeste ouders houden van hun kinderen ook al kunnen ze niet goed voor heb zorgen. Dat maakt het zo in en in triest als zo?n besluit moet vallen. Tegelijkertijd is dit de kern van de professionaliteit van de werker. En verdient de professional alle ondersteuning van de organisatie en van de ketenpartners. En moet hij of zij zich ook zo gesteund weten dat hij zich zeker voelt. Omdat hij duidelijke afwegingen heeft gemaakt van de risico?s, gebaseerd op
samenhangende informatie van verschillende partijen. Dan is het het professioneel handelen in een professionele organisatie dat zekerheid geeft en is er geen plaats voor angst.
Net als u, veronderstel ik, zijn wij bij de Inspectie jeugdzorg van mening dat het een ernstige vergissing inhoudt als kinderen onnodig (te vroeg) uithuisgeplaatst worden maar datzelfde geldt ook voor een situatie wanneer kinderen thuis blijven wonen waneer dat niet meer verantwoord is. Een fout van de eerste categorie kan het geluk van kinderen en ouders tijdelijk of definitief verstoren. Een fout van de tweede categorie kan fataal zijn voor het kind. Een reeks calamiteiten de laatste tijd geeft dat helaas aan. Calamiteiten waarvan het de vraag is of zij voorkomen kunnen worden.
Er zullen zich altijd calamiteiten blijven voordoen. Ondanks de optimale kwaliteit die het jeugdzorgveld in de toekomst zal moeten gaan leveren. Dat is een harde realiteit.
Maar ik constateer tegelijkertijd dat er nog veel moet gebeuren. Wij zien goede voorbeelden maar ook nog zaken die niet goed lopen: gebrekkige ketensamenwerking ; geen eenduidige regie; zaken te lang blijven liggen. Instanties die elkaar niet aanspreken op afspraken; de wachttijden die momenteel nog aanwezig zijn, zijn niet alleen voor de jongeren en hun ouders fnuikend. Dat zijn zij ook voor verantwoordelijke jeugdzorginstellingen.
Tegelijkertijd is er heel veel in gang gezet om verbeteringen te realiseren. Het Deltaplan, Beter Beschermd: verkorting van de doorlooptijd jeugdbescherming (pilots alle partijen aan tafel AMK, Raad en kinderrechter) afstemming van de informatie, geen dubbelingen). Doorbraakprojecten bij AMK?s om de doorlooptijd in te korten. Vele interne en externe trainingen, deskundigheidbevordering. Extra geld van verschillende provincies voor wachtlijsten, ontwikkelen van methodieken die bewezen hebben te werken. Alles om ervoor te zorgen dat jeugdzorgwerkers hun moeilijke werk professioneel kunnen uitvoeren.
Zodat kindermishandeling geen dag te laat geconstateerd en aangepakt wordt.
Ik dank u voor uw aandacht.
Joke de Vries, hoofdinspecteur Inspectie jeugdzorg
1
mirjam op haar ipad
Kortom
Jeugdzorg dendert maar door op haar hobbyhorse. Nog sneller en en nog meer uhp's waarbij de jeugdzorgmedewerker van alle instanties (ook de school) onbeperkt vertrouwen moet krijgen, want hij/zij is tenslotte de professional.
Oh ja, loyaliteit wotdt ook nog even genoemd...
En de link is: http://www.inspectiejeugdzorg.nl/documenten/Speech%20Joke%20de%20Vries%20over%20uithuisplaatsingen.pdf
mirjam op haar ipad
Sorry, joke smit was heel iamand anders
Deze mevrouw heet Joke de Vries.
mirjam op haar ipad
Family life
"Is al wel een keer even aangehaald: loyaliteit. Dat is een ingebakken iets in de genen."
Eh.. ja. Nou ja, dat hoeft niet per se loyaliteit met je ouders te zijn. Maar die loyaliteit, je geborgen, vertrouwd en beschermd voelen door iemand, hebben mensen wel nodig voor een stabiel bestaan.
Dat is niet iets dat alleen bij kinderen hoort. Volwassenen hebben het ook (ze willen een relatie, ze worden loyaal met hun ontvoerder -Stockhom syndroom-).
Kinderen die loyaal blijven aan hun ouders ondanks het leed dat die ouders het kind aandoen, doen dat ook omdat het alternatief nog veel bedreigender is. Je moet nog maar afwachten wat er elders voor naars gebeurt.
Het probleem aan kinderbeschermingsmaatregelen is dat er juist helemaal geen invulling wordt gegeven aan die basisbehoefte tot loyaliteit. In die zin is er helemaal geen alternatief. Tot niet zo lang geleden werden kinderen zelfs expres uit pleeggezinnen gehaald om die loyaliteit vooral niet te laten ontstaan.
Dat is met succes aangevochten (beroep op mensenrechten: family life)
Maar men is er nog steeds onbeholpen in. Nog steeds wordt de behoefte aan loyaliteit niet ingevuld. In dat wat volgt op OTS en/of UHP is er geen enkel plan voor die behoefte.
Men doet maar wat, al naar gelang de plaatsen die beschikbaar zijn met personeel dat toevallig dienst heeft. Dan weer de een, dan weer de ander.
"Zelfs nu na dood van haar vader en zij inmiddels de 50 is gepasseerd blijft zij zeer loyaal aan haar vader."
Ja, bizar. Maar wat is haar alternatief? Was ze beter af geweest als ze uit huis geplaatst was en helemaal niemand meer had gehad om loyaliteit mee op te kunnen bouwen?
Ik vind het helemaal niet verkeerd om de wens van kinderen onder omstandigheden met een korrel zout te nemen. Ik vind het wel verkeerd om die loyaliteit met geweld te breken en niet met een alternatief in te vullen.
Dan heb je namelijk alleen maar afgenomen en niks toegevoegd. Het lijkt me bijna vanzelfsprekend dat dat kind dat als straf ziet. Alsof die gecorrumpeerde relatie met de ouders aan dat kind gelegen heeft.
Het kind zelf heb je dan niet geholpen.
Groet,
Miriam Lavell
Joke de vries
De goede intenties worden ingevuld met sneller ingrijpen. Aangenomen wordt dat Jeugdzorg steeds professioneler gaat werken en daarbij beter situaties kan beoordelen zodat onterechte uithuisplaatsingen en onterecht niet ingrijpen steeds minder voorkomen. Echter dat doen zij door in te zetten op steeds eerder in te grijpen, met het idee dat ze dan kunnen voorkomen dat zaken uit de hand lopen. Echter mijn mening is dat je dan nog meer onzekerheden in de besluitvorming voor lief neemt, en nog meer suggesties voor waar of risicovormend.
"Als we naar de goede voorbeelden gaan kijken, die komen we gelukkig ook tegen, dan blijkt dat uitwisseling van deze informatie het beste plaats vindt in een gesprek met alle partijen aan e?e?n tafel, zodat over en weer kan worden doorgevraagd of ieder elkaar wel ?verstaat?, goed begrijpt wat de ander bedoelt. Daar komen de incidenten dan plotseling in een ander perspectief te staan."
Mijn ervaring is dat als je dit soort 'professionals' met elkaar aan tafel zet dat er dan al snel een tunnelvisie ontstaat waarin ingrijpen op basis van vage onwaarheden dichterbij komt. Met elkaar voeden ze het verhaal van de onmacht van ouders, het uitgangspunt waarom ze bij elkaar zitten. En niet de hulp aan ouders en kinderen. Het perspectief en het belang van ouders en kind verdwijnt dan buiten beeld.
Daarom heb ik ook zo'n weerzin tegen ZATteams. Professionals die een ouder en kind helemaal niet kennen, alleen een dossier zien, vormen hun gedachten en nemen beslissingen. Al sta je op je kop, je mag er als ouder niet bij zijn, niet eens op de gang om vragen te kunnen beantwoorden.
Lijkt me juist een voorwaarde voor meer foute beslissingen dan voor minder foute beslissingen.
Met Beter Beschermd hebben wij ook persoonlijk ervaring. Breek me de bek niet open.
Ots
Als ik het goed begrijp hebben wij dubbel mazzel. Ik was op geen enkele manier bereid om mee te werken aan een OTS. Ik werd op dat moment al volstrekt gestoord van de spraakverwarring rond het autisme van mijn kinderen en dan er een gezinsvoogd tussen zetten zodat die spraakverwarring alleen maar versterkt zou worden en mijn positie verder achteruit zou gaan in het opkomen voor mijn kinderen leek me de achterdeur uit.
Ik heb dan ook gevraagd wat de toegevoegde waarde zou zijn van een gezinsvoogd en daar kwam geen bevredigend antwoord uit aangezien ik zelf al alle hulp regelde en de weg wist en mensen in het netwerk wist te mobiliseren. In mijn zaak heeft de rechter dat serieus genomen.
Mirreke
Zonder deze draad van a tot z gelezen te hebben (scande er een soort doorheen) las ik jouw verhaal. Van wat ik verder zo snel gelezen heb zijn alle verhalen hier enorm aangrijpend maar de jouwe greep me bijzonder aan om redenen waar ik hier niet over uit kan wijden. Wat goed dat jullie voor jullie dochter zijn blijven vechten en ze het zover heeft geschopt. Wat een vreselijke gang van zaken.
Ik heb zakelijk te doen gehad met een andere instantie die in naam van het algemeen welzijn denkt totaal gedeformeerd te kunnen handelen teneinde hun eigen instantie instant te kunnen houden en ik krijg er de bibbers van.
Hoe moet dit stoppen?
Verstuurd met de Ouders Online iPhone app.
Wat ik niet begrijp
Als je ziet wat er gebeurt begrijp je maar amper dat het nooit mis gaat de kant van de hulpverlening op. Dat er nooit eens iemand dusdanig door het lint gaat dat de voogd...(vul maar in). Of mensen niet an masse verhaal gaan halen, of an masse de kinderen gaan terugeisen bij de pleeggezinnen/instellingen.
Maar zoals deze draad is en de verhalen die boven komen: ik zou dus nooit pleegouder willen zijn en daarmee het risico lopen mee te doen aan dit soort praktijken.
Als pleegouder kun je ook een goede rol vervullen
"Maar zoals deze draad is en de verhalen die boven komen: ik zou dus nooit pleegouder willen zijn en daarmee het risico lopen mee te doen aan dit soort praktijken. "
Een pleegouder die zich bewust is van de risico's en bereid is de ouders echt te zien, kan een grote hulp zijn in het proces.
In de praktijk heb ik dit zien gebeuren. Dit heeft zeker geholpen het proces om te keren.
Bah
ik vind zo verschrikkelijk, zoals met die jongen in Zutphen. Denkt terug bij opa en oma en wordt dezelfde avond weggehaald. En dan worden opa en oma aangeklaagd.
Hij wil zelf graag bij zijn opa en oma zijn.
Daar kan ik wel om janken.
Die jongen heeft nu weer een trauma erbij.
Ik heb deze bashdraad verder niet gelezen, ik houd niet zo van afbranddraadjes, maar Annets titel viel me op (als pleegouder kun je ook een goede rol vervullen). Ik heb toen haar reactie gelezen en die van Emine ervoor en Jess erna. Ik weet dat ik hoogstwaarschijnlijk tegen dovemansoren praat, maar ik wil toch even kwijt dat er ook normale, goede pleegouders zijn en pleegkinderen die echt beter af zijn bij die pleegouders. Mijn ouders hebben kinderen soms jarenlang opgevangen, vaak de hele puberteit eigenlijk, en dat ging meestal goed. De relatie met de biologische ouders maakt in die zes jaar ook een enorme ontwikkeling door omdat het kind gaandeweg meer op eigen benen leert staan. Daardoor kan er ruimte komen om toch weer die band met de ouders aan te halen, maar nu kan het (oudere) kind zelf voorwaarden en grenzen stellen.
Ik vind het jammer om te lezen dat mensen al bij voorbaat het pleegouderschap uitsluiten omdat ze dan meewerken met een soort evil empire. Aan de andere kant is het misschien maar beter dat dit soort complotdenkers ver weg blijft van kinderen die het toch al niet makkelijk hebben.
Dovemansoren
Dat van die dovemansoren telt zeker ook de andere kant op Mea. De opmerking 'Aan de andere kant is het misschien maar beter dat dit soort complotdenkers ver weg blijft van kinderen die het toch al niet makkelijk hebben' geeft wel aan dat je zelf toch ook maar heel weinig oog hebt voor de ellende die gedupeerde ouders (van gedupeerde kinderen) in deze draad hebben neergelegd. Ook al heb je die niet gelezen zoals je zegt, je walst er op deze manier aardig overheen. Bovendien haal je op deze manier uit naar alles en iedereen die kritisch is: die moeten maar ver weg blijven van de pleegkinderen.
Maar het gaat er niet om dat er kinderen ZIJN die niet thuis kunnen opgroeien en dat er voor hen goede pleegouders nodig zijn, het gaat erom dat het systeem 'wie wel, wie niet' niet deugt.
En ja, ik persoonlijk zou dus binnen zo'n systeem geen pleegouder willen zijn en het risico nemen dat ik een door een niet-deugend-systeem gestolen kind herberg. En hij zal er wel aankomen, de vraag of ik dan kindertjes die het nodig hebben in de kou wil laten staan...nee, dat wil ik niet, ik heb in het verleden gezorgd voor een kind uit mijn omgeving met wiens moeder het dusdanig slecht ging dat zij niet voor hem kon zorgen. Dit is geheel buiten het systeem omgegaan, wanneer zij het aankon bleef het kind bij haar, wanneer ze het niet aankon kwam het naar mij. Intussen heeft zij kunnen herstellen. En had uiteindelijk mijn hulp niet meer nodig. We zijn nog vriendinnen.
Complot
Ben het eens met Emine. Mocht het nodig zijn dan wil ik graag een kind opvangen maar zoveel mogelijk informeel.
Schrijnend vind ik dat er veel geld naar melding gaat maar steeds minder naar daadwerkelijke hulp. Ik dacht vroeger dat 'vroegsignalering' erom ging om tijdig kinderen te helpen met lichamelijke of geestelijke handicaps. Maar dat blijkt dus ook om verdenkingen kindermishandeling te gaan. Alles wijst een kant uit. Het is niet wat het is. Het is een vorm van newspeak. Onder melding kindermishandeling denkt men dat ouders opzettelijk kinderen wat aandoen. Dat kan. Maar meestal gaat het over veel vagere zaken waarover onenigheid ontstaat met school of hulpverlening. En bovendien zijn niet altijd de ouders de boosdoeners maar kunnen school en hulpverlening ook behoorlijk ziek maken. Mooi is dat. En dan een ouder verdenken van kindermishandeling?
Daadwerkelijke hulp is te duur voor de overheid dus kun je beter zoveel mogelijk zorgen voor informele hulp of zelf bekostigen waar je kunt.
Met mea eens
Ik ben een min of meer bekende forummer dus niet met eigen nick. Wij hebben een pleegdochter die we van af baby tijd hebben.
Ze zou het thuis beslist slecht hebben, onveilig.
De WSS was onze pleegzorg organisatie, we hebben slechte en goede voogden gehad. Nu hebben we het gezag over haar, het pleegoudergezag, dus niets meer te maken met pleegzorg. Dochter ziet haar moeder regelmatig. Kan er echt niet naar terug, maar we proberen er het beste van te maken voor haar. Ik ben er van overtuigd dat een kind bij de ouders hoort, echt waar. Maar soms KAN dat gewoon niet. Hoe schrijnend ook.
Er zal heel veel mis gaan bij jeugdzorg, ik ken de individuele gevallen niet. Ik ken wel een gezin van onze kerk, daar hebben ze de kinderen uit huis geplaatst omdat moeder borderliner is en de kinderen iets aan wilde doen als baby zijnde. Maar nu kost het ze zo veel moeite om een band met ze op te houden, jeugdzorg zit er bovenop. Ze mogen nooit alleen met de kinderen zijn. Let wel, ook de vader die niets heeft gedaan. De kinderen zijn inmiddels pubers!
Dat vind ik schrijnend en dan schaam ik me haast als ik ze zie in de kerk met hun verdriet en ik zit daar met mijn pleegkind.
Klasse
Pleegmoeder, jouw reactie vind ik getuigen van klasse.
Miriam
"Dat is met succes aangevochten (beroep op mensenrechten: family life)
Maar men is er nog steeds onbeholpen in. Nog steeds wordt de behoefte aan loyaliteit niet ingevuld. In dat wat volgt op OTS en/of UHP is er geen enkel plan voor die behoefte.
Men doet maar wat, al naar gelang de plaatsen die beschikbaar zijn met personeel dat toevallig dienst heeft. Dan weer de een, dan weer de ander."
Ze doen maar wat?
http://www.bjaa.nl/sites/default/files/LR%20jeugdzorg-magazine%20EKC%20BJAA.pdf
Welke woorden?
Margriet, welk woord of welke woordcombinatie uit die folder wil je aanhalen? Ik snap het verband niet zo met wat ik schreef.
Eigen Kracht Conferentie, Ja, fijn! Een beetje jammer dat voor erkenning van die mogelijkheid een wet nodig is geweest. Je kunt ook gewoon uitgaan van de eigen kracht van mensen en hun netwerk. Daar heb je geen wet voor nodig, alleen maar wat inzicht in je eigen beperkingen als jeugdzorgorganisatie.
Overigens geloof ik niet in dit soort wetswijzigingen. Een nieuwe wet verandert de mindset van professionals niet. Er zal hooguit wat vaker in bureaucratische zin voldaan worden aan het zoeken van een netwerk: notitie familie benaderd, niemand bereid gevonden.
Maar daar had ik het niet over. Ik had het over het niet invullen van de behoefte van kinderen (net mensen namelijk) tot een bestendige relatie met iemand, zelfs al is dat alleen maar loyaliteit.
Even het voorbeeld van de jongen in Zutphen: Zelfs als hij alleen maar uit ongepaste loyaliteit bij zijn grootouders zou willen blijven, dan is dat menselijkerwijs toch meer dan hem nu geboden wordt: een crisisplaatsing god weet waar en voor hoe lang en wie er zich allemaal met hem bezig gaan houden.
Het ontwikkelen of waarborgen van een bestendige relatie, zit niet in de werkplannen.
Het is toch echt alsof dat ondergeschikt is aan het omgaan met kwetsbare kinderen. Of anders alsof er alweer een wet nodig is die dat menselijke aspect in de behandeling gaat betrekken.
Maar goed en in relatie tot het commentaar in deze draad: Ervaringen uit het verleden moeten nu toch in een andere context gezien worden. Zie die folder. Je hebt wel degelijk wat te zeggen. Je kunt zelfs met je eigen netwerk een plan smeden waar die voogd of BJZ zoveel mogelijk buiten staat.
Wat natuurlijk wel blijft is de mindset binnen de sector. Die mensen zijn niet uit zichzelf tot deze werkwijze overgegaan. Vandaar ook zo'n folder. Die is er om te proberen de professionals te overtuigen. Ze zijn nog niet overtuigd, ondanks wet (wat nou wet, wie controleert dat dan?).
Het is dus goed mogelijk dat je nog steeds hulpverlening vindt die meent dat er van eigen kracht geen sprake is en dat het ook met jouw kind moet gaan zoals het altijd ging.
Opa en oma in Zutphen zullen die werkwijze zeker kunnen beamen.
Groet,
Miriam Lavell
Daarbij komt....
....dat het schitterend is om zo'n folder en deze plannen te hebben, maar dat het allemaal ook nog juist ingezet moet worden. Als de vaststelling van de zorgen is gegaan zoals we in deze draad veel hebben gelezen (lapperdepoepie dus) en er vooral sprake is van een groot dossier voor een gezin waar weinig aan de hand is, dan is dit inzetten een ultieme vernedering. Dan neem je hiermee het laatste beetje wat mensen nog hadden weg: hun eigen kring waarin ze misschien nog wel met respect bekeken werden. Ik persoonlijk heb het al gezien dat mensen die hadden aangegeven zich zeer te schamen voor de ots (die ook absoluut neit bij dat gezin paste, er was niets aan de hand) en die dit bespraken met de gezinsvoogd, prompt werden gedwongen tot zo'n plan als hier staat. De gezinsvoogd wilde minstens 20 mensen bijeen hebben, die mensen konden niets anders dan de vuile was buitenhangen. De gezinsvoogd sproeierde op het beraad even de zogenaamde grotendeels door haarzelf ingevulde zorgen, gevolg: mensen lieten de mensen vallen. Sommigen omdat ze toch twijfelden of ze zich dan zelf misschien zo vergist hadden in het gezin, anderen omdat ze bang waren met hun eigen kinderen ook in de jeugdzorg gesleurd te worden. Er is die avond niets meer gebeurd als dat de gezinsvoogd de omgeving van die mensen in haar kamp heeft proberen te trekken. Ik geloof niet dat dat gelukt is, maar die mensen zijn hierdoor mensen kwijt geraakt.
Omgekeerde is wel waar
Ik snap je betoog Emine. Ik heb in mijn netwerk ook mensen die ik absoluut niet betrokken zou willen hebben bij de opvoeding van mijn kinderen. Niet omdat ik me zou schamen overigens, maar omdat ik ze niet met de belangen van mijn gezin vertrouw.
Maar het omgekeerde geldt wel: Ga niet eerst naar jeugdzorg als je hulp nodig hebt. Jeugdzorg is _niet_ net zoiets als de dokter een onafhankelijke buitenstaander die zorgvuldig met je gegevens omgaat.
Zoek eerst zelf je netwerk uit. Regel je problemen informeel. Zoals jij met die vriendin ook gedaan hebt.
Omdat die eigen kracht nu wet is, zal een rechter eerder de bemoeienis van jeugdzorg afwijzen.
Groet,
Miriam Lavell
Trucje
Overigens is dit "De gezinsvoogd wilde minstens 20 mensen bijeen hebben, die mensen konden niets anders dan de vuile was buitenhangen." precies zo'n bureaucratisch trucje als ik bedoel.
De voogd stelt gewoon een onredelijke eis aan dat netwerk (aantal bijvoorbeeld) en verklaart vervolgens dat er geen of onvoeldoende eigen netwerk is.
Dat heeft te maken met de mindset waarbinnen geen geloof is in eigen kracht.
Groet,
Miriam Lavell
Mea proefrok, en alle goede pleegouders onder ons
Mea, ik vind het spijtig dat je je persoonlijk aangevallen voelt. Het is daarom ook jammer dat dit je ervan weerhoud om het hele draadje te lezen, want er wordt naar mijn mening genoeg genuanceerd - voornamelijk naar de pleegouders toe.
Ik denk dat de pleegouders die hier op Ouder Online komen juist heel bewust met kinderen bezig zijn en dat ze niets meer dan goed doen. Daarom wil ik jullie juist uitnodigen om deel te nemen aan dit draadje.
Waar er voornamelijk op afgebrand wordt is op dat deel van Jeugdzorg waar het wel eens mis gaat. Op zich kan ik er begrip voor opbrengen dat er vergissingen worden gemaakt. Echter de starre houding die Jeugdzorg vervolgens inneemt en de nalatigheid om fouten te herstellen, laat staan om hier lering uit te trekken, is rampzalig voor de kinderen die hier mee te maken krijgen.
Ik kom op voor deze groep kinderen en voor hun ouders.
Hulpverlening
Wat volgens mij echt zou helpen is als iedereen in de jeugdhulpverlening, niet alleen bureau jeugdzorg, maar ook andere instellingen als aanbieders in de jeugdzorg en de jeugd ggz, zich meer gaan richten op de kwaliteit en het aanbod van de hulpverlening aan ouders en kinderen. Ouders en kinderen helpen is zoveel effectiever dan onder het mom van hulpverlening gezinnen aanmelden voor al dat soort onderzoeken. Het is nog maar helemaal de vraag of al dat melden de beoogde mishandelde kinderen boven water krijgt. En ondertussen schoffeer je ouders en stort gezinnen in de ellende om bij hulpvragende ouders de regie over te kunnen nemen door middel van het opbouwen van suggestieve dossiertjes en belastende procedures.
Als je om hulp komt vragen met je kind dan wil je het beste voor dat kind en dan kom je niet je zogenaamde onmacht toegeven waarop je veroordeeld kunt worden.
Dat lijkt me voor pleegouders ook zoveel prettiger als zaken meer in overleg met de eigen ouder gaan. En natuurlijk komt dat ook voor, maar ik vrees dat de relatie op dit moment op voorhand verpest wordt door de beeldvorming over de ouders in het opgebouwde dossier.
Richard
Voor mijn gevoel verwoord jij inderdaad precies waar het om draait.
Ik geloof erin dat er goede pleegouders zijn en dat er kinderen zijn die pleegzorg nodig zouden kunnen hebben. Ik heb hier nooit verwoord dat dit niet zo is. Dat men de conclusie trekt dat ik anders zou denken betekent ook dat ik in een hokje gestopt word.
Ik heb kritiek op Bjz en dergelijke, dus dan zal ik wel zo zijn.
Alleen heb ik kritische noten uitgesproken over
Jeugdzorg en over het hokjesdenken.
Van kritiek kan je leren. Het zou mijzelf aan het denken zetten als ik alleen hierin zou staan. Echter is dit niet zo.
Was het maar zo trouwens.
Er zijn zoveel onderzoeken, zoveel klachten, zelfs onder toezicht stelling van organisatie als Bjz en nog verandert er niet veel.
Ondertussen blijft met spelen met levens van kinderen.
Tja
Ik blijf een andere mening toegedaan. Er worden grote fouten gemaakt. Soms wordt een kind onterecht uit huis geplaatst. Vreselijk. Soms wordt een peuter niet op tijd uit huis geplaatst en door zijn stiefvader vermoord. Nog erger. Beide verhalen deze week in het nieuws. Wat moet je dan, BJZ opheffen? Houd nou eens op met dat eeuwige geklaag en gemopper en kom met concrete voorstellen en verbeterpunten. Als de wereld beter werd van klagen, leefden we allang in het paradijs.
In mijn ervaring als docent met zorgleerlingen wordt er helemaal niet snel uit huis geplaatst. Ik heb al zoveel leerlingen gehad die onder zeer zorgelijke omstandigheden toch thuis bleven wonen, omdat de alternatieven eigenlijk niet voorhanden zijn en BJZ in elk geval in mijn gemeente zeer terughoudend is met uhp's. Wat mijn verbazing heeft gewekt is het aantal kinderen wat in een internaat opgroeit omdat hun eigen ouder (vaak in overleg met een nieuwe stiefouder) aangeeft dat dat beter zou zijn, een 'vrijwillige' plaatsing dus. Dat vind ik pas eng, als je eigen ouder voor de nieuwe liefde kiest en geen zin heeft in jouw puberteit. Maar goed, zijpaadje.
Pubers
Mea, pubers worden minder vaak uit huis geplaatst dan jongere kinderen, pubers zijn ook minder goed plaatsbaar in een pleeggezin. Ik denk dat er juist veel verbeterpunten in deze draad zitten. Maar het is ook een mentaliteitskwestie. Slecht gedrag, niet van wijken willen weten, ouders minachten, roddelen in dossiers, een kind los van het netwerk zingen, is moeilijk om te buigen als je nou eenmaal de macht hebt. En die macht neemt met de nieuwe wet alleen nog maar toe.
Welke wet bedoel je?
Welke wet bedoel je?
De nieuwe jeugdwet emine
Er zijn veel interessante reacties te lezen in de internetconsultatie. De vraag is natuurlijk in hoeverre de kritiek meegenomen wordt in de nieuwe wet.
Reactie van het Oudernetwerk Jeugdzorg.
http://www.internetconsultatie.nl/jeugdwet/reactie/42909cf6-9067-4a81-b1ad-41259ec9aa1c
Dossiervorming is een van de grootste knelpunten. Meningen en feiten moeten gescheiden worden. Waarheidsvinding in de wet.
http://www.internetconsultatie.nl/jeugdwet/reactie/df600676-46b8-4576-a7bf-9689b0d0a044
De eindverantwoordelijkheid voor de opvoeding ligt niet meer bij de ouders maar bij het college. Het is onduidelijk wie bepaalt hoe de opvoeding er dient uit ziet en wat opvoedingsproblemen zijn. Professionals lijken onder het niet gespecialiseerde college alle ruimte te krijgen.
Stichting KOG
http://www.stichtingkog.info/pages/posts/kog-heeft-commentaar-geleverd-op-enkele-punten-van-de-jeugdwet-zowel-organisatorisch-als-inhoudelijk445.php?searchresult=1&sstring=internetconsultatie
Gevreesd wordt voor chaos en kostenstijging.
De cultuuromslag uit de brieven van de Staatssecretarissen is niet terug te vinden in de Wet.. Een nieuw gedachtengoed is nergens terug te vinden, behalve in de voorstellen van de Raad voor Maatschappelijke Ontwikkeling. De overheid is volop bezig zorgmijders te creëren, zelfs het consultatiebureau ervaren veel ouders niet meer als veilig. Het is zeer de vraag of men rekening gaat houden met de autonomie van ouders.
http://www.internetconsultatie.nl/jeugdwet/reactie/0a122d26-3119-4638-8cf4-c6f5a31fe16e
Meer nadruk op (toeleiding naar) medische diagnostiek in de wet. Geen gedeelde dossiers. Jeugdpsychiatrie blijft in de zorgverzekeringswet en niet naar de gemeente.
Huisarts
Mij valt op dat in elk geval de KNMG zich nog drukt maakt om waarborgen van de rechten van ouders en kinderen en bescherming daarvan tegen niet-medici en niet BIG geregistreerde 'professionals'. En toegang tot medische zorg zonder tussenkomst van de gemeente.
