Ziek jeugdzorgsysteem en rol pleegouders daarin

Anne + jess

Dat zei ik niet, tevredenheid is moeilijk te onderzoeken als je het over de doelen niet eens bent.

Jess als jouw referentiekader binnen de jeugdzorg niet breder is dan 1 bjz en met een bevooroordeelde blik (zie je wel hoe ze allemaal niet functioneren....) en je dat als norm stelt ben ik wel klaar hier.

Fay

Daar gaat het niet om Fay. Het gaat erom dat je een situatie niet opblaast met hokjesdenken maar het klein houdt en realistisch. Het is natuurlijk onzin om te gooien met etiketten als goede moeder of slechte moeder maar het is ook slecht om voor een kind te zorgen waarvan je de ouder minacht omdat je aanneemt dat het de drugshandel er een scala (wat dan?) aan zaken heeft gespeeld. Daat weet je niet. Het kan maar het is niet nuttig om daar over te speculeren. Het is nuttiger om met wat compassie naar zo'n vastgelopen moeder te kijken en neutraal te blijven en respectvol. Dat helpt een kind ook. Dat is blijkbaar moeilijk voor mensen. Het oordeel en de speculaties liggen voor in de mond.

Zelf

En zo wil ik zelf ook graag behandeld worden. Met respect en compassie met mijn vastgelopen situatie. Niet met speculaties en oordelen.

Waardering

Maargriet, het is altijd lastig zo'n discussie.
Even voorop: waardering voor jeugzorg zit in de vele miljoenen die erin gestopt worden. Zoals een politicus zei: geen enkele politieke partij durft 'nee' te zeggen als jeugdzorg meer geld vraagt. Dat geld komt van de gewone burgers.
Een rondje 'de beste hulpverlener' bestaat al, daar worden jeugdzorgawards voor uitgereikt.
Hermanns wijst eigenlijk op het omgekeerde: er is een overmaat aan geloof in de deskundigheid van professionals. Juist dat is een probleem.
Dus waardering is er volop.
Maar daar staat tegenover dat er hele concrete ervaringen zijn van ouders en kinderen die het tegenovergestelde hebben meegemaakt. En voor die ervaringen is juist eigenlijk veel te weinig ruimte. Die ouders en kinderen kunnen nergens naartoe. Ze rennen naar de pers met hun 'schandaalverhaal'. en zodra zo'n verhaal publiek wordt volgen er meer, het ene 'incident' blijkt geen incident te zijn.
Maar hoe krijg je dat verhaal dan goed voor het voetlicht?
Jij lijkt slechts één partij te accepteren die iets over jeugdzorg kan zeggen: de medewerkers zelf. Eigen ervaringen accepteer je niet, onderzoeken accepteer je niet etc. Dan wordt het moeilijk praten.
Dat ene 'incident' plaats je onmiddellijk tegenover het vele goede wat er gebeurt. Als medewerker is dat prettig voor jezelf, een bepaalde foutmarge accepteren maakt dat je je werk goed kan doen. Maar omgekeerd redeneer je zo niet als het om ouders gaat.Die ene ouder die de fout in gaat wordt niet veronachtzaamt, omdat er zoveel ouders zijn bij wie het goed gaat. Bij die ene foute ouder wordt onmiddellijk ingegrepen.
Wat betreft het meekijken, er zijn een aantal tv-progamma's geweest die op verzoek van jeugdzorg zelf mochten meekijken, o.a. een uitzending over de horizon en over de raad die met de politie samen een heel gezin van de ontbijttafel rukt. Het zijn geen prettige programma's om naar te kijken. Als gewone burger zie je hoe een jong meisje in staat wordt gesteld het leven van haar vader en daarna van een medebewoner te verwoesten (horizon). Of als journalist achterhaal je de ware oorzaak van de rotzooi in huis, de cv-ketel zou worden gerepareerd (raad voor kinderbescherming). Ook de vele onderzoekers die 'meekijken' komen bijna allemaal geschokt terug en roepen om verbeteringen.
Ja, ik weet dat er momenteel heel veel aan het veranderen is en dat veel veranderingen ook ten goede zullen komen aan gezinnen en kinderen. Maar voorlopig heb je nog met de gevolgen van de afgelopen jaren te maken, dat zijn de ervaringen van ouders.
Vertrouwen komt te voet en vertrekt te paard. Zie het dan maar eens terug te halen. Dat is de grote uitdaging waar de sector nu voor staat. Wellicht zal de structuurwijziging (alles naar de gemeente) daaraan een bijdrage leveren. Een belangrijke factor zou dan moeten zijn dat 'klagende ouders' ergens direct gehoor kunnen vinden, dat negatieve ervaringen van kinderen ergens gehoord worden en serieus genomen worden, en dat kritiek van ouders en kinderen de basis wordt waarop verbeteringen tot stand komen, in eerste instantie in individuele situaties, maar vervolgens ook in het systeem zelf.
De uitdaging ligt er, de structuur wordt opgezet, het geld is er (ook al is het minder dan eerst), dus ik zou zeggen: ga aan het werk.

Tsjor

Kwaliteit

Volgens de stichting KOG zit het conflict in het verschil aan kwaliteit. Je wilt allemaal de gezinsvoogd van Fransien, maar je krijgt en de meeste gevallen iemand die de plank misslaat, niet matcht, snel weer vertrekt, blijk geeft van onkunde of partijdigheid. Kortom zoals bij veel zaken rondom kinderen: je verwacht er teveel van.

Kiezen tussen kwaden

Fay:"Als je vervolgens gaat beweren dat een moeder die drugs gebruikt en daarvoor moet tippelen of drugsdealen een prima moeder kan zijn, maakt dat jouw verhaal dat onschuldige ouders OTS krijgen ongeloofwaardig."
Eh... ja. Dat kan ik me voorstellen.
Maar aan de overdrijving komt van twee kanten. Ik stipte dat al even aan bij Marsy (mijn postje 'De bakker' 3 dagen terug) in commentaar op haar bewoording van 'erg' "Een meisje van 5 wat een wit bolletje niet kan eten omdat zij een associatie heeft met witte drugs bolletjes,"
De toelichting die Marsy gaf, maakt de associatie niet geloofwaardiger. Het laat juist heel duidelijk zien hoe verhaaltjes in de wereld komen. "Toen ik later vroeg wat kind bedoelde zei ze dat haar moeder had gezegd dat je bolletjes niet kan eten en dat zij er niet aan mocht komen, aangezien moeder in het gevang zat vanwege drugshandel, begreep ik de associatie." en "Voor mij is het een anekdote waaruit blijkt dat er thuis een boel aan de hand was."
Zo gaat dat. Niet alleen bij een opmerking van een kind over bolletjes, maar ook als het over seksualiteit gaat, of geweld.
Het 'bewijs' is snel gevonden. Het vermoeden van een dreigende situatie snel geconcludeerd.
De waarheid ligt letterlijk in het midden tussen deze overdrijvingen.
Ja, het is mogelijk dat de situatie van een kind thuis bij een moeder die drugs gebruikt en zich prostitueert of drugs dealt, beter is dan de situatie van dat kind in een instelling of bij een pleeggezin.
De realiteit wil namelijk dat ook daar drugsgebruik, dealen, mishandeling, misbruik, prostitutie en ga zo maar door plaatsvindt.
De realiteit wil zelfs dat er heel wat kinderen zijn die het, eenmaal uit huis geplaatst, slechter hebben dan thuis.
Dat is al heel lang bekend. Het gaat niet over een beetje kinderen, maar over de meerderheid. Het 'zoveel positiefs' dat er ook gebeurt, heeft helaas betrekking op een minderheid.
Dat roept de vraag op waarom deze werkwijze blijft bestaan.
Ik kan me helemaal voorstellen dat je iebel wordt van de wat rellerig aandoende meningen die daarover veelvuldig te vinden zijn (zakkenvullers en meer).
Toch zijn er meerdere dikke rapporten waarin er tot vergelijkbare conclusies gekomen wordt, in deftiger bewoordingen. Het gaat over geld. Over belangen.
Ik ben zelf stomtoevallig 5 jaar geleden op een zorgboerderij daarvan de bewijzen tegengekomen. Kinderen uit de jeugdzorg die daar aan het werk gezet worden. Gehuisvest op een manier die in Nederland niet eens mag. Die het terrein niet af mogen. Die 7 dagen in de week werken. Een vorm van uitbuiting waar de veroordeelde aspergetelers een puntje aan kunnen zuigen. En nee, die kinderen verdienen niks.
Er wordt voor ze betaald door jeugdzorg aan de eigenaar van de boerderij. Een vergoeding alsof de boer therapeut geworden is, maar wel een stuk minder dan een Nederlandse instelling kost. Een voordeeltje dus op de begroting van de Jeugdzorginstelling.
Oh ja, leuk detail: Die zorgboerderij staat ergens in Frankrijk (en er staan er veel meer dan die ene). Inspectiecontrole is er niet. Een van de kinderen kwam uit de Duitse jeugdzorg. Die was verhandeld met de Nederlandse.
Bizar.
Ja, thuis blijven bij een moeder die drugs gebruikt en daarvoor moet tippelen of dealen, kan ondanks de gevaren die je erbij voelt, toch veiliger zijn dan in het klimaat van jeugdzorg belanden.
Groet,
Miriam Lavell

Dus?

Hoeven kinderen die het bij hun ouder(s) echt slecht hebben niet geholpen te worden omdat het alternatief erger is?
Sorry, kan er bij mij niet in. En daar laat ik het verder bij.

Van de wal in de sloot

"Hoeven kinderen die het bij hun ouder(s) echt slecht hebben niet geholpen te worden omdat het alternatief erger is?"
Dat lijkt me ja. Tenminste, als bij het doel het kind centraal staat.
Volgens mij is het niemands directe bedoeling om kinderen van de wal in de sloot te helpen. Dan kun je beter niet helpen, of in ieder geval je beperken tot die kinderen die je van de wal op de kant kunt helpen.
Groet,
Miriam Lavell

Zorgboerderij

Ook ik ken zo'n zorgboerderij. Dit betreft een manege in België. De meiden werken daar ook fulltime, moeten de lessende rijkeluiskindertjes begeleiden, stallen uitmesten, paarden verzorgen, hebben zelf geen privacy, moeten kamers delen, gammele bedden, enz.enz. Ben er zelf geweest, heb het zelf gezien.
Dit kost de gemeenschap het volledig pgb, er zitten 12 meiden, destijds kwam er een half miljoen gulden per jaar aan pgb's binnen...

We hebben dit gemeld, natuurlijk, en er wordt verbazend weinig mee gedaan. Ok, MEE utrecht heeft deze instelling geschrapt, en een negatief advies aan de andere MEE's doen uitgaan, maar dat is alles... Geen onderzoek, niets.

De meiden die we hebben kunnen achterhalen zijn er niet goed uitgekomen.

mirjam op haar ipad

Emine

Afschuwelijk! Dan is de enige optie naar het buitenland gaan tot de storm overwaait, als je die mogelijkheid tenminste hebt. Wat dit wel niet voor trauma moet veroorzaken bij die jongen...en alleen omdat jeugdzorg boos was, want er was op dat moment geen aanleiding om te veronderstellen dat de jongen mishandeld of verwaarloosd werd.

Overigens vind ik het wel dapper van Margriet dat ze blijft reageren. Maar waarom steeds die algemeenheden? Kun je niet vertellen in wat voor gevallen Jeugdzorg een geweldige job doet, in plaats van: er gaan heus ook dingen goed? Misschien zijn er ook tevreden klanten van Jeugdzorg te vinden. Dan kun je daarin een aanwijzing zien voor de organisatie om zichzelf om te turnen.

Bureau Jeugdzorg Gelderland. Goed onthouden. Dit gaat niet om deze jongen, dit gaat om je gelijk krijgen en groots uitpakken, gewoon omdat je dat kunt.
En dan de grootouders de schuld geven omdat kind doorgedraaid aankomt in een pleeggezin. Hopelijk kunnen de pleegouders de jongen geruststellen en rust bieden en met respect en compassie met de grootouders en dit kind omgaan.
Ben benieuwd op wat voor signalen ze signaleren dat de veiligheid van dit kind in het geding is.

Zelf

En vooral hoop ik dat deze jongen, invrijheid, zonder druk, mag nadenken wat hij zelf wil

Niet te snel oordelen

Volgens dit artikel wil moeder liever dat zoon bij pleegouders zit dan bij grootouders. Dus. Blijft rot voor de jongen.
http://www.ad.nl/ad/nl/1012/Nederland/article/detail/3344970/2012/11/09/Barak-speelbal-in-familieruzie.dhtml

Nieuws

De GPD vermeldt een uitspraak van de rechter, dat de jongen bij zijn grootouders kon blijven. Dat vermeldt het AD niet. Het AD citeert een woordvoerder van BJZ die terug lijkt te grijpen op een uitspraak van augsutus.
Ik ben benieuwd of dat ' onttekken aan het wettelijk gezag' stand houdt, want de grootouders hebben uiteindelijk niet meer en niet minder gedaan dan wat de rechter heeft gezegd. Het ' wettelijk gezag' ligt na een OTS niet bij de gezinsvoogdij-instelling, voor zover ik weet. Dat zou dus ' onttrekking aan het gezag van de ouder' moeten zijn, maar het kind woonde al niet meer bij zijn moeder. Een ingewikkelde manoeuvre.
Als het vals melding doen van een vermissing een strafbaar feit is, dan heeft men wel een heel drastische maatregel genomen. Ik kan me niet voorstellen dat dit in het belang van het kind is. Je kunt toch ook aangifte doen tegen de grootouders omdat ze gelogen hebben en dat ondertussen afwachten, terwijl het kind rustig ligt te slapen bij opa en oma?

Tsjor

Jongen zelf wil bij grootouders

http://www.ad.nl/ad/nl/1012/Nederland/article/detail/3344450/2012/11/08/Jongen-13-slaat-op-de-vlucht-voor-pleeggezin.dhtml
"We wisten dat de jongen niet bij zijn grootouders weg wilde. Er zijn situaties dat we dan toch moeten doorzetten. Er zijn zwaarwegende redenen geweest en de rechter heeft dat ook zo gezien."
Tja, lastige beslissingen maar wat een drama. Dan word je met de politie uit huis gehaald en naar vreemde mensen gebracht.

Interessant miriam

"Tenminste, als bij het doel het kind centraal staat."

Tja en hoe meet je dat? Kun je dat turven, kind staat thuis centraal (lijkt erg op term "in het belang van het kind")

Maar wat houdt het in?

Evanlyn

"Kun je niet vertellen in wat voor gevallen Jeugdzorg een geweldige job doet, in plaats van: er gaan heus ook dingen goed? Misschien zijn er ook tevreden klanten van Jeugdzorg te vinden. Dan kun je daarin een aanwijzing zien voor de organisatie om zichzelf om te turnen."

Tja omdat die boodschap hier niet lijkt aan te komen. Ik kan met voorbeelden komen maar: "het kan niet waar zijn, zo'n reactie krijg je hier dan". Zie de reactie van bijv Jess op mijn uitnodiging.... Men weet als 'ouder met een slechte ervaring' wel hoe het werkt. Aan Tsjor refererend: “Jij lijkt slechts één partij te accepteren die iets over jeugdzorg kan zeggen: de medewerkers zelf. Eigen ervaringen accepteer je niet, onderzoeken niet... Dan wordt het moeilijk praten.”
En vice versa… zou ik zeggen.
Verder vind ik het niet netjes om hier zaken over cliënten te schrijven en wil ik niet teveel uitweiden over mijn eigen werk.

Is trouwens wel erg meta aan het worden en dat is verboden hier, aju!

Huh margriet?

Meta? Dat valt toch wel mee? Ik vind het nog steeds inhoudelijk hoor.

Argwaan

Ik denk dat als ouders zo'n dossiertje hebben bij Bureau Jeugzorg dat daar al snel een paar pijnpunten in zitten van zaken die niet kloppen maar er wel in staan. Omdat het zo subjectief is en omdat dat de manier van werken is. Dan is het ook moeilijk om ter verantwoording geroepen te worden. Men heeft immers niets fout gedaan? Dat is nou eenmaal de manier van werken.

Mijn verhaal

Kijk, zolang je jezelf onderwerpt aan de dictatuur van Jeugdzorg en de hulpverleners de hemel in prijst, kun je er nog redelijk goed vanaf komen.

Ook ik heb mijn trots laten varen toen ik merkte dat er met deze lui geen zinnig gesprek te voeren viel, en ik mij ook net kon beroepen op de wetgeving welke door deze lui op grove wijze geschonden word. Met name de internationale rechten van het kind wordt door Jeugdzorg zonder pardon de grond in getrapt.

Om de boel niet te laten escaleren hebben we deze indringers de illusie gegeven dat we hun hulp hard nodig hadden. Ik heb die schoften complimentjes moeten geven, terwijl mijn kind elke nacht wakker schrok van haar nachtmerries en het uitriep: "Nu wil ik wel dat het ophoud!"

Maar Jeugdzorg houdt niet op. Die luisteren nooit en te nimmer naar een kind. Liever draven ze door tot je gezin verrot is en ze een legitieme reden hebben om je kind uit huis te sleuren.

Hulp hebben wij van Jeugdzorg niet gehad. Wel moesten wij verplichte onderzoeken ondergaan. Dat noemde ze hulp, maar was het in feite niet. Deden we daar niet aan mee werd ons kind uit huis gesleurd. We zijn hier 5 keer mee bedreigd, waar ons kind van 8 jaar nota bene bij was!

We kregen 8 uur per week twee mbo-ers over de vloer die gingen beoordelen hoe het er thuis aan toe ging. Dat ging 6 weken lang zo door. We moesten ons ook helemaal schikken naar die idioten. Ik moest met mijn werkgever vrij zien te regelen, en mijn kind moest afspraken met vriendjes en vriendinnetjes afzeggen. Tevens moesten wij stoppen met de professionele hulpverlening die we via de huisarts al lang van te voren zelf hadden ingeschakeld.

Ik kan wel vertellen dat het een behoorlijk inbreuk is op je privacy. Ze kijken mee hoe je je kind op bed legt, hoe je het 's ochtend aankleedt, hoe je het naar school brengt, hoe je met elkaar dineert, hoe je met je kind speelt, enz, enz, enz.

En aan het eind van het onderzoek komen ze dan met de volgende conclusie: "De thuissituatie hebben wij niet goed kunnen observeren. Er is meer onderzoek nodig."

Vanaf dat moment hebben we bewust een paar steken in de opvoeding laten vallen om die mafkezen het gevoel te geven dat ze nuttig waren. Er is immers niets rampzaliger dan een hulpverlener die geen hulp kan bieden. Die maken dan de gekste sprongen.

Maar goed, dat was dus een manier om ze het gevoel te geven dat we leerbaar waren. Weer een pluspuntje verdient met toneel spelen.

Gelukkig hebben we in hoger beroep de boel compleet van tafel kunnen vegen. Achter de rug om van Jeugdzorg hadden we een orthopedagogische onderzoek laten uitvoeren waar ze niet meer om heen konden, we hadden aantoonbaar bewijs dat de onder toezicht stelling schadelijk was voor ons kind, we troffen toevallig een gezinsvoogd die wel naast ouders durft te staan, ik had ondertussen een omvangrijk ondersteunend netwerk om ons heen gecreëerd, en voordat ze bij ons binnen kwamen vallen hadden we al hulp lopen via het reguliere circuit.

We moesten heel veel zeilen bij zetten. We hadden een zooi aantijgen over ons heen gekregen waarvan het mij nog verbaast dat ons kind niet meteen uit huis is gesleurd.

Het ging niet goed op school. Die school had namelijk het een en ander in de doofpot te stoppen. Dus wat doe je als directeur wanneer de goede naam van je school op het spel staat, dan klaag je de ouders aan bij Jeugdzorg. Dat een kind daar de dupe van wordt zal hun rotzorg zijn.

Nu zit mijn kind op een goede school. Ze heeft geen gezondheidsklachten meer. Wel moet ze een enorme achterstand zien in te halen. Van Jeugdzorg zijn we gelukkig af. Maar de angst dat ze ons weer overvallen zit er nog diep in.

Zo heb ik Jeugdzorg dus leren kennen. Het het klopt precies met alle andere verhalen. Werk je mee dan kan het goed gaan. Maar zijn ze overbodig, dan is het funest.

Richard

In een woord: schokkend.
Wat hebben jullie het goed gedaan door dat onderzoek te laten verrichten buiten medeweten van JZ om.

Richard, nog een verhaal

Jee, wat een verhaal... En wat goed dat jullie er zo zijn uitgekomen, wat fijn dat het nu goed gaat met je dochter en met jullie. Goed aangepakt. En wat een berg stress en energie zal dat hebben gekost.
Ook bij ons is jeugdzorg in het spel geweest, op de bekende, arrogante, wij-weten-het-beter manier. Kort samengevat, wij, twee gezinnen, met co-ouderschap van stiefdochter, zochten hulp omdat ze veel spijbelde en duidelijk problemen had. Net als bij richard hadden ook wij al een en ander zelf aan hulp geregeld via een orthopedagoog, maar toen ging ze spijbelen en weglopen.
Enfin, jeugdzorg komt in beeld, via leerplicht, en heeft op geen enkel vlak naar ons geluisterd, het leek wel alsof ze expres het tegenovergestelde deden.
Uiteindelijk ( ik zit net te kijken naar de uitzending van brandpunt over remzi, een jongen die vanaf zijn vroege jeugd het stempel zwakzinnig kreeg opgeplakt en door jeugdzorg dus ook in instellingen tussen zwakzinnigen werd geplaatst en nu een iq van 118 blijkt te hebben, herkenbaar!!) werd dochter opgezadeld met iq van 80, ondanks bezwaren van de orthopedagoog, en werd alles later gebaseerd op dat iq, zonder dat de beslissers ooit het kind zelf zagen. Ook wij konden een ots uiteindelijk voorkomen, nadat een raadsonderzoek in ons voordeel uitpakte. Ook door in het overdrevene mee te werken, iedereen te mobiliseren, de raadsonderzoeker te overladen met informatie zodat hij echt alles beschikbaar had.
Maar, we moesten wel op vrijwillige basis de rest vh traject in, anders zou alsnog... Want een nieuwe prooi laat jeugdzorg niet graag los.
Onze dochter heeft, net als remzi, tussen de zwakzinnigen gezeten, tussen kwijlende en schreeuwende kinderen die soms niet eens konden lopen. Later kon ze daar wel weg , maar ze bleef tussen de meisjes met een laag iq. Net als remzi heeft zij ook jaren geen school gehad en is nu bezig met een inhaalslag. Wij hebben heel erg veel gebeld, geschreven, contact gehad, gingen vaak op bezoek, trokken aan de bel, wij hadden immers gewoon de ouderlijke macht. Zo goed en zo kwaad als het kon probeerden we de schade te beperken. Daar zijn instellingen trouwens niet blij mee, met aanwezige ouders, die proberen ze af te schepen en weg te moffelen. Dus ook simpelweg contact houden was vaak al een gevecht: op belafspraaktijden was dochter dan bv zogenaamd niet in huis, en dan werd haar later weer gezegd dat wij niet gebeld hadden. Hetzelfde gebeurde ook eens toen we op bezoek kwamen. Brieven werden niet doorgegeven, haar post aan ons werd gecensureerd, mobieltjes afgepakt. Het ergste vond ik in die tijd misschien nog wel al die andere kinderen, bij wie de ouders buiten spel waren gezet, die zonder enige bescherming compleet aan jeugdzorg waren overgeleverd, die een voogd hadden die ze nooit zagen, die helemaal cynisch waren geworden. Echt om te huilen. Ik heb er een diep gevoel van bijna haat aan over gehouden.

En toen werd dochter achttien. En werd ze ineens overal uitgeflikkerd. Zonder nazorg, niets. Gelukkig waren wij er nog en hebben wij samen met MEE een begeleid wonen plek kunnen vinden, wat nog heel moeilijk was vanwege dat zogenaamde iq. En toen kwam ze uiteindelijk terecht bij de ribw, waar ze weer weg moest omdat ze daar niet paste, 'verwonderlijk' genoeg.k

En nu is ze bijna 24, doet ze MBO4, een opleiding in de zorg en werkt ze met verstandelijk en lichamelijk gehandicapten. En ze heeft werkelijk waar alleen maar supergoede beoordelingen van iedereen. vooral omdat ze zich ook zo goed kan inleven in haar cliënten en precies aanvoelt hoe ze met ze om moet gaan. Wij zijn zo trots! Ondanks de bemoeienissen van jeugdzorg die haar alleen maar op achterstand hebben gezet.

Oh ja, en de hulp waar wij voor kwamen, omdat ze spijbelde en wegliep, en waarvan wij dachten dat het kwam omdat ze ergens mee zat waarmee ze met ons niet over kon/durfde te praten? Wij hoopten nl op een soort psychologische behandeling, dachten destijds aan een hechtingstoornis. Die heeft ze nooit gehad, er is nooit enige vorm van therapie of zelfs maar een reeks gesprekken geweest. Wij hebben zelf toen ze 17 was een emdr-therapie voor haar geregeld van ik meen 8 of 12 sessies. Ook deze vrouw heeft op ons verzoek een verklaring afgegeven waarin ze aangaf dat dochter nooit een iq van 80 kon hebben, niets mee gedaan.

Want nog iets wat ik uiterst schokkend vond: er waren wel meer medewerkers die vonden dat ze niet op haar plek zat, of dat ze hulp nodig had, in plaats van verblijf. Maar daar is nooit iets mee gedaan. Niemand wilde, kon of durfde dat aan.

Overigens, wat er was in die tijd dat ze zo spijbelde? Ze blijkt jarenlang verkracht te zijn geweest door iemand uit de kring van haar moeder, en die persoon had haar zo bang gemaakt dat ze het ons niet durfde te vertellen. Ze ging als reactie allerlei raar gedrag vertonen, en dat merkten wij natuurlijk wel. Ze had gewoon therapie moeten krijgen, ze heeft dit allemaal in haar eentje moeten 'verwerken' ver weg van ons. Dit vertelde ze pas op haar 17e.

Maar jeugdzorg heeft inhoudelijk nooit geluisterd naar ons verhaal...

mirjam op haar ipad

Brandpunt 4 november

En dan zou ik jullie willen aanraden om even naar brandpunt te kijken. Het gaat namelijk ook over het systeem, hoe jeugdzorg werkt. Hoogleraar Hermans, opvoedkunde vertelt daar eea over. Hoe kan het zover komen, en ook dat het heel regelmatig zover komt, en ook dat uit heel veel onderzoeken blijkt dat het zo niet werkt. En waarom dan toch zo doorgaan?

Wat er ook wordt gezegd is dat geld een van de drijfveren is. Het gaat om miljarden. Kinderen zijn blijkbaar gewoon business. Het gaat echt niet om het individuele kind zelf.

mirjam op haar ipad

Grappige vraag

Margriet:"Tja en hoe meet je dat? Kun je dat turven, kind staat thuis centraal (lijkt erg op term "in het belang van het kind") Maar wat houdt het in?""
Grappige vraag gezien het feit dat dit soort termen recht uit de wet en het beleid van jeugdzorg komen. Maar je hebt gelijk: tot nog toe zijn de begrippen inhoudsloos gebleven.
Maar meten kun je ja. Je kunt meten of je een kind iets beters te bieden hebt dan thuis. Daarvoor moet je wel iets anders doen dan nu gebeurt.
Je moet daarvoor de beslissing tot OTS en UHP laten afhangen van de vraag of je iets te bieden hebt dat het kind in kwestie wel een betere situatie geeft.
Dat kun je gewoon doen met de maten en criteria die er nu al zijn voor het beoordelen van thuissituaties en risico's.
Hoe armetierig dit soort beoordelingen ook kunnen zijn, het resultaat van het toepassen van dezelfde indicatoren op het mogelijke alternatief is evident: In de meeste gevallen is een betere situatie helemaal niet voor handen. Je kunt in die gevallen beter van het opvoeden of beschermen afblijven.
Wat mogelijk nog rest is concrete hulp. Dat gaat dan meestal niet over opvoeden, maar over voorwaarden scheppen. We hebben het dan over geld. De gasrekening betalen. De afkickkliniek. Een betere woning regelen. De stress uit het gezin halen. Desnoods de administratie overnemen en indien nodig iemand in het netwerk van het kind vinden die voor dat kind vertrouwenspersoon kan zijn.
Dat kun je, met alle respect, niet overlaten aan twee MBO-ers (zie het verhaal van Richard).
Groet,
Miriam Lavell

Margriet*

Wederom een aanname dat ik 1 BJZ als referentiekader gebruik.

Hoeveel BJZ heb jij als referentiekader?