Ziek jeugdzorgsysteem en rol pleegouders daarin
Ik start deze draad nav de draad van Jasmino, een jonge pleegmoeder die hier komt voor advies etc. In deze draad heb ik mijn gal gespuwd over de manier waarop de besluitvorming in de jeugdzorg verloopt en hoe ik vind dat pleegouders daar onderdeel van zijn. Hoe een kleine hulpvraag kan leiden tot een uithuisplaatsing, waarna ouders niet meer tellen en de pleegouder groot respect geniet voor het 'goede werk' wat hij doet. Maar is dat wel zo. Of loop je als pleegouder toch ook wel -met al je goede bedoelingen- toch ook wel het risico onder de noemer weldaad mee te doen aan een enorme misdaad. Want dat is het onrechtmatig uit huis halen en houden van kinderen. Wie praat mee?
Mirjam
Ik heb die uitzending gezien Mirjam. Misschien vergis ik me wel. Ik heb zelf gestudeerd. Universiteiten zijn vindplaatsen van mensen met autisme. Niet erg, behalve als ze zich dat niet bewust zijn en hun realitycheck niet leren op te doen. In de hulpverlening zijn macht en onmacht issues die in veel karakters zitten van hulpverleners, want waarom ga je voor kwetsbare mensen werken? Ook zijn er hulpverleners met zelf een achtergrond in misbruik en mishandeling die gemotiveerd zijn om hun 'lotgenoten' te helpen. Dat kan fantastisch werken, mits je je bewust bent van je valkuil.
Er zijn tegenwoordig ook veel vrouwen in de academische hulpverlening, jong, nog zonder kinderen. Dat kan een probleem zijn in de matching met ouders en kinderen. Onderwijzers hebben maar beperkt met ouders te maken, academische zorgverleners des te meer.
Autisme en angst
De rigiditeit en de zorgelijkheid in onze dossiers was voor mij een herkenbare manier van denken. Ik mag zelf niet met diagnoses gooien maar ik denk dat ik er niet ver naast zat. Contextblindheid, het letterlijk nemen van zaken, angst door onbekendheid, ondeskundigheid en de noodzaak daar greep op te hebben. Angst uit ingeboren gewoonte. Angstige episodes met beelden die niets te maken hadden met de situatie van mijn gezin. Academisch opgeleiden is net zo goed een kans en een risico.
Pikzwart
Sietske: 'Pikzwarte kindermishandeling bestaat, niet alleen in het hoofd van incompetente gezinsvoogden. De verhalen die ik hoor hebben niet zo veel met eigen invulling te maken.'
Ik begin even met het laatste, de eigen invulling. Elk verhaal is een eigen invulling, per definitie. Waar ik op doelde is dat een jeugdzorgwerker in zijn/haar verhalen met name de vermeende oorzaken van de noodzaak tot ingrijpen zal vermelden, maar niet zal vertellen dat het kind vervolgens met de politie is weggehaald, in een poitiecel zich uit moest kleden om gevisiteerd te worden, vervolgens in een politiebusje Nederland rondgereden wordt om misdadigers te verzamelen, daarna in een gevangenis komt, waar ze zich opnieuw moest uitkleden om gevisiteerd te worden, alles moet afgeven, zelfs een dierbare knuffel (niet uit het verhaal van de dochter van Bachata), en dat diezelfde gezinsvoogd het kind onder de duim houdt door te zeggen dat de moeder het kind niet meer wil hebben. Dat verhaal zul je niet horen, terwijl het wel de realiteit was (ik hoop niet meer is). En geen incidentele realiteit, indertijd overkwam het 1200 kinderen per jaar. Dat zijn 22 kinderen per week, 3 kinderen per dag! Elke dag weer.
Die kinderen en de ouders zelf begrijpen niet waarom. Nu laat die ouders onnozele dommeriken zijn. Maar als een kind niet weet dat het pikzwarte mishandeling ondergaat, hoe ziet die mishandeling er dan uit? Als een kind niet voelt dat het een verschil als dat tussen hel en hemel is nu ze in een instelling woont in plaats van in een pikzwarte thuissituatie, hoe kan het dan dat je iets goeds voor het kind hebt gedaan? Als een kind de nieuwe situatie ervaart als een hel, hoe kun je het dan blijven aanprijzen als ware het de hemel van de gereddenen? Waar haal je dan je tevredenheid vandaan? (Overigens is 'je' niet persoonlijk bedoeld). Ik denk dat dat alleen maar kan als je je blijft focussen op de vermeende slechte thuissituatie en het verhaal van daarna weglaat.
Die pikzwarte mishandeling bestaat, zeker. Maar bestond die ook in het verhaal van de dochter van Bachata, en vele anderen? Volgens inmiddels hele oude cijfers zou het gaan om ongeveer 1/3 van de UHP's waarin sprake is van een vooruitgang na de UHP. Dat zijn de erge situaties. Bovendien mag pikzwarte mishandeling aangegeven worden bij de politie, maar dat gebeurt zelden, het blijft een geheel eigen werkelijkheid van jeugdzorgwerkers, waar niemand anders bij kan komen. Onderzoeken die grote aantallen mishandelde kinderen rapporteren verschijnen vooral in tijden van regeringsformaties, als de budgetten moeten worden verdeeld. Ondertussen verschijnen neutralere onderzoeken die een grote mate van tevredenheid en geluk aangeven onder kinderen.
En dan is er nog het punt, dat pikzwarte mishandeling ook bestaat binnen de jeugdzorg. Ik kan je foto's laten zien waar menig jeugzorgwerker jaloers op zou zijn als het gaat om 'bewijs' (alhoewel bewijs voor hen niet relevant is). Maar het verhaal van de dochter van bachata lees ik ook als een verhaal van pikzwarte mishandeling, zowel lichamelijk als geestelijk.
Ik sluit mijn ogen absoluut niet voor zeer ernstige situaties van ouders en kinderen. De verhalen van 'ander voorbeeld' en Richard gaan over situaties waarin een kind een probleem heeft. Er zijn echter ook situaties waarin er niets mis is met het kind, maar alles mis is met de thuisituatie. En ik deel de mening van Mirjam, dan moet er van buitenaf ingegrepen worden.
Ik pleit al jaren voor een duidelijker onderscheid voor wat betreft de functie van gezinsvoogden: een juridische voogd als er geen ouder is met de ouderlijke macht, een toegevoegde voogd die naast en ouder gaat staan als het kind ernstige problemen heeft die niet met vrije wil opgelost kunnen worden, en een gezinsvoogd als de thuissituatie het probleem is. De taken en verantwoordelijkheden van een toegevoegde voogd zouden vooral consulteren, adviserend en ondersteunend moeten zijn. De taken van een gezinsvoogd zijn veel alomvattender, omdat de taken in een gezin veelomvattend zijn, dan gaat het ook over schoonmaken, financieel beheer, kontakten met alle mogelijke instanties, zorgen dat het water weer aangesloten wordt etc. etc.
Zo'n onderscheid zou uiteraard ook verschil moeten uitmaken in hoeveel kinderen er onder je hoede vallen, en daardoor zou het zowel kostenbesparend kunnen zijn als effectiever voor de hulpverlening.
Tsjor
Andere dynamiek
Hoe krijg je nu toch een andere dynamiek erin, waardoor er onderscheid komt tussen de pikzwarte mishandelingen en de hulpvragen?
Wellicht brengt dit een andere dynamiek: stel je voor dat een ouder die zelf om hulp vraagt nooit gedwongen hulpverlening kan krijgen, omdat aan de voorwaarde voldaan is dat iemand open staat voor hulpverlening (dit staat al in de wet, dus in die zin hoeft er niets veranderd te worden). Bij de rechter zou een ouder die kan aantonen dat hij/zij zelf om hulp heeft gevraagd onmiddellijk weer buiten staan: een OTS kan dan niet. Een briefje met datum, wanneer gebeld zou al voldoende moeten zijn. En de andere kant moet dan maar bewijzen met telefoonregisters dat er niet gebeld is.
Wat zou het effect zijn?
Allereerst zou de angst om vrijwillige hulp te vragen dan wegvallen, sterker nog, het zou zelfs stimuleren om zelf tijdig (preventief) hulp te vragen, omdat je dan zeker weet dat er niets ergers gebeurt.
Notoire zorgmijders vragen niet zelf om hulp, dat zijn vaak mensen met verslavingsproblematiek, ongezonde seksuele opvattingen en rigide opvoedingspatronen. Dat zijn dan ook de ernstige situaties, als er dan een signaal komt dat het niet goed gaat met de kinderen moet je echt gaan kijken en ingrijpen als het niet anders kan. Maar ook dan kun je nog goed kijken of het nodig en gewenst is en geen ergere schade toebrengt als je wel ingrijpt. Mensen met schizofrenie (bijvoorbeeld) hebben geen ziekte-inzicht, vragen niet zelf om hulp, maar kunnen wel geholpen worden, waarna ze weer redelijk goed kunnen functioneren.
De OTS of UHP kan dan aan duidelijke doelstellingen worden verbonden: een jaar lang alcoholvrij zijn betekent dat de kinderen weer terug kunnen (ik noem maar een voorbeeld). De situatie van het zeilmeisje heeft laten zien dat duidelijke doelstellingen mogelijk zijn, maar heeft ook laten zien hoe fanatiek 'het systeem' probeert om daar onderuit te komen door doelstellingen steeds weer te veranderen ten einde de OTS voort te laten duren. Stoppen daarmee, dat scheelt heel veel geld.
Bovendien haalt het dan het mechanisme weg, dat ouders en kinderen die het niet eens zijn met de voorgestelde hulp nu een OTS kunnen krijgen om die hulp alsnog af te dwingen. Je zult dan toch met die ouder en kinderen in gesprek moeten blijven om te kijken wat voor hulp ze dan wel willen, de hulpvraag ligt er immers al. Het zou betere hulp kunnen genereren.
En er hoeft verder niets te veranderen, de wet is al duidelijk op dit punt. Alleen zou iedereen zich aan die wet moeten houden en zou de positie van ouders en kinderen op dat punt veel sterker moeten zijn.
Tsjor
Personeelsadvertenties
tsjor:"Hoe krijg je nu toch een andere dynamiek erin, waardoor er onderscheid komt tussen de pikzwarte mishandelingen en de hulpvragen?"
Een klein signaal: lees de personeelsadvertenties van jeugdzorg. Dan zie je dat er gevraagd wordt om mensen met kwaliteiten zus en zo, die dan hun werk gaan doen voor de hulp aan ouders en kinderen bla, bla, en die ook nog capaciteit moeten hebben om door te groeien naar het gedwongen kader.
Ergo: Je in het vrijwillige kader gedragen als geschikt voor het gedwongen kader, is goed voor je carriere. Daar klim je hogerop mee.
De dynamiek van goed, beter, best is daarmee uitgetekend: Hoe dwingender, hoe beter.
Groet,
Miriam Lavell
Nog een wenselijke verandering
...naast alles wat al genoemd is: dat ouders een advocaat op kosten van de staat krijgen om zich te verweren. Nu moet je je op eigen kosten a 240 per uur verweren tegen de ongefunceerde beschuldigingen van BJZ....steeds opnieuw.....er zijn mesnen die hun huis hebben verkocht om een advocaat te kunnen betalen om hun kind terug te krijgen. O wat een slechte ouders.....(kijk wat ze voor hun kinderen over hebben).
Eigen keus
ik vind iedereen hier geweldig creatief in het bedenken van oplossingen. Ik denk dat de sector vooral zelf graag ouders en kinderen deskundig moet willen helpen. En daar dan de ruimtge voor krijgen zonder angst en paniek en meer focus op hulp dan op justitie, meer compassie en geduld, dan paniek en interventie.
Advocaat
Het kind kan in ieder geval een advocaat toegewezen krijgen op kosten van de staat. De onze had namelijk hulp nodig, maar kreeg jeugdzorg en heeft dus heel verstandig zo'n advocaat genomen.
Men kan bij de orde informeren naar goede advocaten met ervaring in deze niet eenvoudige zaken.
Advocaat
Kan een oplossing zijn. Dit soort situatie heeft veel kanten. Ik had er niet graag nog iemand bij betrokken, dat is ook weer een afhankelijkheid waar je rekening mee moet houden. En advocaten zijn niet per se gespecialiseerd in hulpverlening en missen de tekst om dat te benoemen of daar de ernst van in te schatten. Met mijn kinderen met een communicatieprobleem zou dat niet mijn eerste gedachte zijn. Voor je het weet gaat zo iemand nog mee in de spraakverwarring en heeft daar geen tekst bij.
Hulpverlening
Het is ook wat fransien zegt. Hoe meer strategien en procedures er ingebracht worden des te knellender en des te moeizamer om je doel te bereiken. Het zijn valkuilen voor de hulpverlening waarvan je hoopt dat men dat in zijn opleiding meekrijgt en er nota van neemt waardoor de keuze voor adekwate hulpverlening beter handen en voeten kan krijgen. Foucault, Erwin Goffmann, Ivan Wolffers, Ivan Illich. Het is ook de mentaliteit die telt. Ik zie die kindermishandelingsprocedures als een contraproductieve managementstrategie die dominant geworden is en juist zorgt voor slachtoffers. Bij de voordeur heet je al kindermishandelaar als je voor hulp komt. Je komt niet voor deskundigheid, je komt je falen belijden, je tekortkomingen ten opzichte van je kinderen.
Terwijl er zoveel al aan kennis is. Dat is bizar. En verstoort de hulpverlening.
Matrix
Misschien moet je alle hulpverleners in de jeugdhulpverlening verplichten om de Matrix te zien of te gamen, Equilibrium. Of nog ouderwets 1984 te lezen of Animal Farm, one flew. Misschien ben ik te oud want ik ken geen voorbeelden van hedendaagse kritiek op instituties en staatsingrijpen. Misschien is dat wel het manco van deze tijd. Geen kritiek maar marketingpraatjes.
Opleiding
En een maatschappelijk werkende krijgt in de opleiding al 'drang en dwang'. Alsof het om een regulier inzetbaar hulpmiddel is voor maatschappelijk werkenden.
Kan ook een verandering zijn binnen de opleiding: specialisatie en alleen mensen die er verstand van hebben mogen zich in de richting van drang en dwang begeven. Duidelijk onderscheiden van vrijwillige hulpverleners.
Zoals ook de gedwongen hulpverlening duidelijk onderscheiden moet zijn van de vrijwillige en niet nop één hoop naar de gemeente toe gegooid.
Tsjor
Advocaat alleen voor gesloten jeugdzorg
Een advocaat is nu alleen voor gesloten jeugdzorg, bij een gewone ots en uhp heeft een kind geen eigen advocaat. Natuurlijk kun je er een voor hem/haar inhuren, maar dat moet je ook nog kunnen. Net als dat je zelf als ouder maar net een advocaat moet kunnen betalen. Als je een gewone baan hebt en net buiten de toevoegingen valt, ben je de sigaar....ik bedoel uiteraard een advocaat voor de gevallen van gedwongen jeugdzorg, ik vind dat wel degelijk nuttig.
Die van ons
Wilde een advocaat al bij de eerste gewone UHP en kreeg die gewoon met toevoeging. Wij hebben een bovengemiddeld inkomen maar het ging om hem dus hij kreeg een toevoeging op zijn verzoek
Regels voor toevoeging....
Artikel 8
Indien de rechtzoekende minderjarig is, wordt voor de vaststelling van de financiële draagkracht het inkomen en vermogen van zijn ouder of ouders in aanmerking genomen, tenzij:
a. de minderjarige 16 jaar of ouder en uitwonend is;
b. de minderjarige thuiswonend is en de ouder of ouders geen kinderbijslag voor hem ontvangen; of
c. de rechtsbijstand waarvoor de toevoeging wordt aangevraagd betrekking heeft op een geschil van de minderjarige met de ouder of ouders.
Was je kind misschien al uhp toen je de toevoeging vroeg? Als je kind thuis woont krijgt hij het volgens mij niet als ouders 'te veel' verdienen.
Yep
Hij had al de eerst uhp aan zijn broek.
Verder zou ik er voor zijn dat jeugdzorg bij fouten gewoon aansprakelijk gesteld zou moeten kunnen worden voor de kosten. Ook de advocatenkosten van ouders. Maar ook in dat geval zou je het als ouders wel eerst zelf moeten ophoesten of een rechtsbijstandverzekering hebben.
Maar het zou hopelijk als effect hebben dat de instanties ook wat meer zelf opdraaien voor de resultaten van hun broddelwerkjes.
De tijdgeest
Tijd voor een nieuwe maatschappijkritiek.
http://wodc.nl/onderzoeksdatabase/jv200803_dwang_en_drang_in_de_hulpverlening.aspx?cp=44&cs=6797
"Echter, ook in de zorgsector (de jeugdzorg, de psychiatrie, de verslavingszorg en onderdelen van de gehandicaptenzorg) is een sterke toename waar te nemen van professionals die in een drang of dwangkader werken. Tegelijkertijd zien we dat de vrijwillige en meer traditionele vormen van hulpverlening en welzijnswerk in de afgelopen twee decennia aan betekenis hebben ingeboet."
We doen dit dus vanwege de tijdgeest, de politiek en Henk en Ingrid. Gaat helemaal niet om hulpverlening.
Meer tijdgeest
http://www.uitzendinggemist.nl/afleveringen/1305847
"De Algemene tijdgeest wordt steeds psychopatischer. We weten dat psychopaten het goed doen in beroepen met een machtsverhouding".
Wel positieve verhalen
Ik heb jaren op een boddaertcentrum gewerkt, later meer vraaggerichte vormgegeven en naschoolse dagbehqndeling genoemd. En bijna iedere ouder die een vrijwillige hulpvraag had, voelde zich goed geholpen en ging met goede opvoedhandvatten weg. Sommige ouders en kinderen kom ik nog weleens tegen, dat gaat nog steeds goed, ondanks bemoeinessen van jeugdzorg....!
Degene met wie het niet goed ging, waren degenen die verplicht hulp moesten krijgen van voogd, die stonden vaak niet open voor opvoedtips degene Zonder voogd wel en die gingen vaak tevreden de deur uit.
Ali b heeft vroeger ook op boddaertcentrum gezeten en heeft daar veel van geleerd en hij vond het erg leuk daar, is nu dus nog steeds positief over de bemoeienis van jeugdzorg.
Ali b
Is door zijn moeder naar Marokko gestuurd vanwege zijn verslaving. Hij is zijn moeder daar nog altijd dankbaar voor.
En wij stonden wel open voor opvoedingsadviezen en hebben volop mee gewerkt maar Jeugdzorg wist te weinig en dus wisten ze ook de weg naar effectieve behandeling niet te vinden. Die hebben we na jaren gedoe en geldverslindende procedures zelf kunnen regelen. Onze zoon is ons nog altijd dankbaar maar loopt rond met een hart vol wraakzucht jegens zijn voormalige jeugdzorgcontacten. Heb je de draad wel gelezen?
De vraag was
Of er positieve verhalen waren, want volgens iedereen in deze draad zijn die er niet.
En als ik die geef wordt direct afgebrand, had ik kunnen weten, want ja ik heb het hele draadje gelezen en verder afbranden komen de meeste hier (uitzonderingen daar gelaten) niet.
En ali b
Heeft zelf in een interview gezegd dat hij als basisschooljongen op het boddaertcentrum heeft gezeten en daar veel van geleerd heeft en er een leuke tijd heeft gehad, wat er daarna gebeurd is (de verslaving) is niet een gevolg van dit verhaal.
Hulpverlener
Ik kan me goed voorstellen dat vrijwillige hulpverlening positieve resultaten heeft in het algemeen. Ik denk dat ouders en kinderen hulp opdringen niet helpend is. Zelf heb ik ook een aantal goede ervaringen. Niet met jeugdzorg, want daar waren wij niet, behalve dan het AMK.
De vraag
Hulpverlener:"Degene met wie het niet goed ging, waren degenen die verplicht hulp moesten krijgen van voogd, die stonden vaak niet open voor opvoedtips degene Zonder voogd wel en die gingen vaak tevreden de deur uit."
De vraag ging dan ook over het dwangtraject en wie daar gelukkig van wordt. De vraag blijft namelijk waarom je mensen die vrijwillig om hulp komen in een dwangtraject zou willen duwen en wat je daarmee wint.
Weinig, bevestig jij opnieuw.
Dat er mensen zijn die vrijwillig hulp vragen en in dat traject goed geholpen worden (zonder dwang) is al aan de orde geweest.
Overigens zijn er ook kinderen die in het dwangtraject zijn beland en die dat wel degelijk als verbetering hebben ervaren. Het is een beetje jammer dat die verhalen onvoldoende verzameld en geanalyseerd worden. Dat zou je namelijk een betere indicatie kunnen geven van de gevallen waarin dwang toch zin heeft.
Belangrijker nog: het zou je ook kunnen leren wat je in dat dwangtraject in ieder geval niet moet doen.
Bijvoorbeeld dat kind slecht informeren, als crimineel vervoeren, meermalen visiteren en vertellen dat moeder het niet meer wil zien. Dat soort traumatische ervaringen kunnen vernietigend zijn op de beleving van het vervolg.
Maar helaas wordt er helemaal niet aan resultaat onderzoek gedaan. Dus kan er ook niet geleerd worden van fouten.
Groet,
Miriam Lavell
Uitstekend voorbeeld
Hulpverlener geeft een uitstekend voorbeeld waar de problemen ontstaan en waar er us iets verandert moet worden:
"Degene met wie het niet goed ging, waren degenen die verplicht hulp moesten krijgen van voogd, die stonden vaak niet open voor opvoedtips degene Zonder voogd wel en die gingen vaak tevreden de deur uit."
Op zich twijfel ik helemaal niet aan deze observatie, maar wel aan de interpretatie die jeugdzorg er zelf aan geeft, wat iets in de trant zal zijn van:
"Ouders die open stonden voor onze opvoedtips en onze aanwijzingen opvolgden gingen tevreden weg, degenen die dat niet deden moesten we dwingen en daarmee ging het niet goed"
Jeugdzorg gaat hierbij vanuit dat zij altijd goede opvoedstips en begeleiding paraat hebben en dat het niet op willen volgen van deze 'parels' geheel en al ligt aan de onwetendheid en onwilligheid van de ouders. Die houding is precies waar vervolgens uitvloeit dat als een ouder niet goedschiks meewerkt het dan maar kwaadschiks moet. Zoals Miriam het al mooi uitdrukte in deze draad, het uitvechten door middel van jeugdzorg over gelijkhalerij geeft meer problemen dan het oplost. En daarbij wil ik toevoegen dat ook als jeugdzorg zelf hun middelen (ots, uhp) gaan gebruiken om hun gelijkhalerij over welke zorg het kind nodig heeft komt daar veel shit van.
Je zou de observatie van hulpverlener ook neutraler kunnen interpreteren zonder gelijk de kampen te verdelen in deskundig (en dus goed) versus ouder (en dus fout):
'Als jeugdzorg en ouders het eens zijn over welke hulp het kind nodig is dan gaat het vaak goed, om het moment dat die overeenstemming er niet is en dus vanuit jeugdzorg dwang opgelegd wordt gaat de boel toch fout.'
Op die manier bekeken is de oplossing voor moeilijke gevallen niet meer de aanpak dat jeugdzorg hoe dan ook haar zin doordrijft waarbij hun eigen gelijkhalerij zo hoog wordt aangeslagen dat dit ten koste van het kind gaat (voorbeelden te over in deze draad), maar dat jeugdzorg eens begint te luisteren naar wat de bezwaren van de ouder zijn en een stuk harder probeert om naar een oplossing te werken waar alle partijen achter kunnen staan. Er wordt nu veel te veel waarde gehecht aan de algmene, maar oppervlakkiger deskundigheid van jeugdzorgwerkers, terwijl de diepere deskundigheid van ouders over hun eigen kind die ze dag en nacht tijdens het hele leven van het kind opdoen verwerven veel te makkelijk terzijde wordt geschoven.
Het is idioot om de mening van een ouder af te doen als "ze wil het probleem niet erkennen/aanvaarden als die ouder notabene zelf als eerste met een hulpvraag daarover aanklopt". De ouder ziet het probleem wel, maar is ook van mening dat de voorgestelde (standaard-) oplossing niet gaat helpen of juist avrechts gaat werken.
De enorme macht die vervolgens jeugdzorg heeft om hun bestreden oplossing door te drukken zonder er ook maar enige verantwoording voor af te leggen als vervolgens de boel toch nog helemaal fout gaat is een ander probleem.
Iemand maakte de vergelijking dat je ook wel eens een slechte arts of leerkracht kan treffen. Alleen kun je in dat geval altijd een second opinie bij een andere zelf gekozen arts vragen of een andere school zoeken. (al wordt dat laatste door de toenemende macht van samenwerkingsverbanden in scholen steeds moeilijker met alle ellende van dien).
Als je met jeugdzorg hebt te maken heb je niet dat recht om een second opinie te vragen bij een zelfgekozen hulpverlener. En sterker nog zelfs al regel je privé een onderzoek wat bewijst dat jeugdzorg het mis heeft (bijv. nieuwe IQ-test), dan kan jeugdzorg die nieuwe informatie straffeloos naast zich neer leggen.
Dit komt natuurlijk ook door de tijdsgeest. Op het moment dat het enige waar jeugdzorg zich moet over verantwoorden de enkele door oouders mishandelde kinderen met fatale afloop die ze niet hebben weten te redden, terwijl er geen enkele verantwoording wordt gevraagd over de enorme bijvangst van kinderen die juist door jeugdzorg mishandeld worden is het logisch dat de politiek wordt: zoveel mogelijk opsporen en zo vroeg mogelijk preventief ingrijpen. Pas als er gevraagt zal worden om verantwoording af te leggen van de vele slachtoffers van preventief ingrijpen (vaak ook fataal, denk aan zelfmoord) dan zal het evenwicht zich kunnen verplaatsen naar een betere jeugdzorg.
Fijn om te horen, die positieve verhalen
Hulpverlener, ik kan niet anders dan er blij om wezen dat er veel positieve verhalen zijn binnen de vrijwillige hulpverlening. Ik vind het heel belangrijk dat de hulpverlening in die vorm er is en jullie mogen wel wat meer erkenning krijgen daarvoor.
Waar we ook naar op zoek zijn, zijn positieve verhalen bij verplichte hulp.
Wij werden verplicht tot een bepaalde vorm van hulp die helemaal niet aansloot bij onze hulpvraag. Dat was van beide kanten een enorme verspilling en frustratie. Maar ja, wij konden er niet mee stoppen want het was verplicht door de gezinsvoogden die niet het vermogen hadden om met hun cliënten te communiceren.
Ik pleit er dan ook voor om de verplichting af te schaffen. Jullie zitten toch ook niet te wachten op mensen waar je niets voor kunt betekenen. Laat die maar hulp vinden wat beter bij ze past.
Ali B heb ik wel eens horen optreden. Niet mijn smaak, maar wel erg populair onder de jongeren. Liet ook kinderen op het podium komen. Dat deed hij leuk.
Okay hulpverlener
Zoals je hierboven kunt lezen ben ik ook juist op zoek naar een positieve insteek waarmee mensen jeugdzorg tegemoet te treden. Daarom aan jou de vraag die ik gesteld heb hierboven aan iemand anders uit het 'veld' van jeugdzorg (Margriet) maar die onbeantwoord is gebleven:
Wat zou jij nou aanraden als mensen aan het begin van een proces staan wat Absoluut Anoniem, Richard, Bachata/Marieke, AnneJ. Emine hebben meegemaakt? Als een vriendin of een kennis aan jou vraagt: "Goh ik heb hulp en begeleiding gevraagd bij JZ maar het lijkt net of ik in de beklaagdenbank kom. Ik heb het gevoel dat er naar mij geluisterd wordt om dingen tegen mij te gebruiken in plaats van om mij te helpen". Wat zou jij, met jouw ervaring nou die ander antwoorden, aanraden?
Tja
Ik zou het gevoel onmiddellijk erkennen en bevestigen, want helaas is het de waarheid. Daarnaast zou ik ALLES uit de kast trekken om mijn vriendin te helpen, door bij alle gesprekken met jeugdzorg te zijn en overal een weerwoord op te geven, want ik weet dat de werkelijkheid niet zo positief is, want die verhalen ken ik natuurlijk ook, en niet alleen van hier. En met mij denken veel van mijn collega's er ook zo over, maar zoals al eerder genoemd is, als de voogd anders beslist, dan is dat zo en kan je daar weinig tegen doen als hulpverlener dan alleen je weerwoord geven die de voogd naast zich neer legt.
Voorbeelden van positieve ervaringen bij drang zijn er wel, maar kan ik op 1 hand tellen en dan komt omdat er een goede voogd is die wel luistert naar moeder.
Dit verhaal vond ik positief omdat de voogd in contact bleef met moeder en kids en moeder altijd betrokken heeft en haar een stem heeft gegeven.
moeder met 5 kinderen van 5 verschillende vaders in een 2 kamer appartement, heeft depressie klachten, veel schulden, een rommelig en vies huis met scheurend behang, geen netwerk, geen contact met vaders en geen contact met eigen moeder en de drukke kinderen (begrijpelijkerwijs) niet goed onder controle, krijgt op advies van de voogd itb, 2 kids (de druksten) komen op de dagbehandeling.
er is eerst sprake van opname van moeder in psychiatrie vanwege depressie, alles was rond, uhp kids op papier geregeld, moeder wilde toch niet, dus toen maar niet, geen dwang, kids gewoon thuis.
Netwerk werd geactiveerd, weer contact gemaakt met hulp van voogd en itb met vaders van kids en met oma. Dit gaf moeder zo een boest dat van opname nooit meer sprake is geweest. Moeder kreeg opvoedhandvatten, kids leerde vaardigheden en uiteindelijk beter luisteren op school en naar moeder. Uiteindelijk zijn de twee die bij ons op dagbehandeling zaten gestopt, wij konden hen niets meer leren, dat ging niet helemaal goed: de 2 zijn tijdelijk uit huis geplaatst bij een behandelgroep met toestemming van moeder en een duidelijk plan, kids zijn nu weer thuis, nog steeds is het een gezin wat op het randje leeft in die zin dat het voor moeder heel moeilijk is om deze kinderen op te voeden zonder geld en zonder goede woonruimte en 2 kids die haar het bloed onder de nagels vandaan kunnen halen (probeerden ze ook bij ons
)maar het gaat!
Overigens andere woonruimte en uit de schulden komen stond natuurlijk bovenaan het prioriteiten lijstje, maar een groter huis is duurder en vanwege de schulden kreeg zij die dus niet.
Het kon alleen vanwege een goede voogd die luisterde naar moeder...
Bedankt hulpverlener
Deze voorbeelden zijn goed om te horen. Het is niet ideaal maar goed genoeg en er is respect voor de moeder, ze wordt geholpen met oplossingen en niet tegengewerkt als ze anders kiest.
Hulpverlener
Het voorbeeld dat jij noemt is een perfect voorbeeld van hoe het ook kan!
En ik vind het ook fijn dat je erkent en toegeeft dat het helaas ook anders kan. Het spijt me voor de goede medewerkers/voogden als er weer een vervelend verhaal voor het voetlicht komt, en ik kan me best voorstellen dat jullie daar ook een beetje ziek van worden, maar het voelt toch alsof de deur in je gezicht wordt dichtgeslagen als er door jou of je collega's meteen geroepen wordt dat het ook wel goed kan. En je kwam ook meteen met "ja, maar waar het niet goed ging, dat ware gedwongen gevallen".
Ik was ook bijna een gedwongen geval, nadat ik al jarenlang tevergeefs vrijwillig op zoek naar hulp was. Toen ik eindelijk (helemaal zonder hulp van jeugdzorg) de boel rollende had gekregen en op aanraden van de behandelaar dat PGB wilde aanvragen, sprong BJZ er opeens middenin. Nou ja, lees mijn verhaal maar.
Tja, zo kan je van de beste ouder nog een "gedwongen geval" maken, als je de zaken een beetje creatief draait en manipuleert, zoals die medewerkster deed. Sorry, maar die opmerking schoot een beetje verkeerd bij me.
Maar je hebt het gelukkig helemaal goed gemaakt 
dankzij jouw verhaal over die vrouw waar wél naar geluisterd werd.
En nog even voor de beeldvorming: je hoeft echt geen verloederde vrouw te zijn met heel veel aanleiding voor verplichte hulp, zoals vijf kinderen van vijf vaders, depressieve klachten, een totaal uitgewoond huis en schuldenproblematiek om plotseling geconfronteerd te worden met "als je niet doet wat ik zeg zorgen we voor een OTS of UHP".
Zie dit niet als een aanval naar jou toe, want jij onderkent in ieder geval dat het door een starre voogd, (of door een starre collega van je) opeens heel erg mis kan gaan.
En daarvoor hoef je echt niet in een hopeloze situatie te zitten, ook als je op vrijwillige basis hulp zoekt of op aanraden van de behandelaar met een goede rapportage in je hand om een PGB-indicatie vraagt kan het tij opeens heel erg keren, als je iemand treft die zijn of haar eigen verhaal van je dossier gaat maken.
