Ziek jeugdzorgsysteem en rol pleegouders daarin

Mysterie?

Dat betwijfel ik dus. Volgens mij is iets in een relaas van iemans als absoluut anoniem dat een BJZ medewerker "aan zet". Dat ze met een gekleurde bril kijken geloof ik absoluut. En dat dat een bedrijfsdingetje is ook. Dat bepaalde indicatoren niet helpen geloof ook wel, maar dan nog. Het is volgens mij echt niet zo dat iedere allochtone, laag opgeleide ouder in de schuldhulpverlening ook meteen zijn kinderen kwijt raakt. Volgens speelt daar nog iets meer.

Maar het blijft natuurlijk mensenwerk. Het kan best zijn dat iedere BJZ medewerker weer aanslaat op iets anders. De een vind iemand die goedgebekt is sterk en sociaalvaardig en de ander vindt zo iemand asociaal. Ieder vanuit zijn eigen referentiekader.

Het zou toch wat zijn als er een standaardprotocol komen hoe om te gaan met BJZmedewerkers, een soort sollicitatietraining, maar dan anders

Ik heb trouwens andere ervaringen met de GGZ. Deze dateren uit 2007.

Dochter van bachata

Wat een aangrijpend verhaal. Je moeder en jij zijn vechters, gelukkig. En gelukkig dat jullie de weg naar elkaar weer gevonden hebben, dwars door alles heen. Ik hoop dat het je goed gaat.
Bij stichting Misplaatst kwamen indertijd talloze verhalen binnen die hetzelfde vertelden als wat jij vertelde. Verhalen van ouders, vooral. Ouders die vochten wat ze konden en zo machteloos waren. Helaas is de website van Misplaatst niet meer online. Er is indertijd een zwartboek gemaakt. Eén van de punten van kritiek was, dat ouders het een gevangenis noemden. Dat mocht niet. Maar het was het wel. De verhalen zijn echt schrijnend, en dan ging het niet eens over de 'incidenten' waar zelfs de inspectie zich druk over maakte.
Ja, er is wel wat aan gedaan. Er is een wet gesloten jeugdzorg gekomen. Het 'politieke gedoe' waar Mirjam het over heeft. Dat 'politieke gedoe' komt helemaal voor rekening van ouders van kinderen zoals jij. Dat heeft me o.a. nog verbaasd, hoewel jeugdzorgwerkers jouw verhalen zouden moeten kennen hebben ze nooit geprotesteerd.
Er zijn twee mensen die echt alles gedaan hebben om jouw verhaal op de politieke agenda te krijgen, Rob en Hennie. En zij hebben het voor elkaar gekregen dat er een wet gesloten jeugdzorg is gekomen (jeugdzorg plus). Het is niet zo dat gevangenissen een ander naambordje kregen. STerker nog, tot grote irritatie werden nieuwe gevangenissen niet in gebruik genomen, terwijl er nieuwbouw kwam voor die gesloten jeugzorg. Dat irriteerde mensen gigantisch, maar Rouvoet heeft het doorgezet.
Nee, het is niet helemaal goed gekomen. Met name de kwaliteit van de hulpverlening is nog ondermaat, maar ik vermoed dat het gewoon niet kan, dat men kinderen opneemt om t behandelen, terwijl er eigenlijk gewoon geen zicht is op een goede behandeling. De keizer heeft geen kleren aan.
Er zijn ondertussen wel degelijk dingen veranderd. In elk geval is het discours veranderd: het gaat nu over de vraag wat goede zorg is. De inspectie zit er bovenop. Incidenten zoals een wegloper worden nu gemeld. Het zijn dan de media die er bovenop springen, alsof het gaat om een ontsnapte misdadiger. Maar ook dat lijkt geluwd.
In elk geval is het aantal ouders dat zich meldden met problemen en vragen aanzienlijk gedaald sinds de wet op de gelsoten jeugdzorg. Stichting Misplaatst bestaat dan ook niet meer.

Ondertussen zijn er 5 gevangenissen gesloten. Dat is nogal wat. Er zijn maar weinig mensen in Nederland die dat voor elkaar hebben gekregen.

Het plaatsen van jongeren in gevangenissen was schrijnend, een uit de hand gelopen tijdelijke oplossing, waarbij niemand meer zicht had op de relatie tussen doel en middelen. En het kostte heel veel geld, heel erg veel geld.

Maar wat mij echt raakt is dat een gezinsvoogd jou vertelde, dat je moeder je niet meer wilde. Dat is zo afschuwelijk, zo onnodig kwetsen en ondermijnend. En helaas is deze vorm van geestelijk mishandelen niet aan te pakken, wat het woord van de een staat tegenover het woord van de ander. Maar ik geloof je verhaal op dit punt onvoorwaardelijk, want je bent helaas niet de enige die zoiets vertelt. Het zou ook zomaar kunnen zijn dat je moeder bedreigd is met de uithuisplaatsing van de andere kinderen als ze teveel protesteerde.

Ik ben blij dat je je verhaal hebt verteld en ik ben nog blijer dat je eruit bent, een opleiding doet, praat met je moeder en dat jullie elkaar weer gevonden hebben. Het ga je goed.

Tsjor

Sietske1

Stel je nu eens voor, dat een van je familieleden gezinsvoogd van de dochter van Bachata was. Wat zou hij/zij dan 's avonds aan tafel vertellen? Hoe zou het verhaal er dan uit zien? Ik denk dat daar voor een deel het grote verschil van inzicht in zit. Ik weet niet of jeugdzorgwerkers niet geweten hebben wat er speelde en gebeurde als je kinderen zo gesloten liet plaatsen. Bij sommige dingen waren ze bij, de inval van de politie bijvoorbeeld. Dan moet je toch de paniek in de ogen van de mensen hebben gezien? En zou je toch met een beetje doordenken kunnen vermoeden wat voor impact dat heeft op de kinderen, ook de kinderen die niet uit huis geplaatst worden.
Nee, gezinsvoogden gaan niet mee de politiecel in, ze zijn niet bij de visitaties en ze zaten niet urenlang in een rondrijdend politiebusje. En sommigen bezochten hun kinderen ook nooit in de gevangenis. Dus dat del van het verhaal, daarvan zullen ze kunnen zeggen: wir haben es nicht gewusst. Zoiets moet het wel zijn, want ze zijn nooit in opstand gekomen tegen deze gebeurtenissen.
Maar ze konden het wel weten. Op internet, in de krant, op televisie, overal doken de verhalen op. Er moet een soort mechanisme zijn, wat ervoor zorgt dat je dan onmiddelijk denkt: ik weet welke andere kant er is en dat dit heel erg goed is voor het kind. Zoiets moet het wel zijn, want anders houd je het werk niet vol.
En dus zullen onder elkaar de verhalen verteld worden, over hoe onthecht die kinderen wel niet zijn, hoe ontspoord, met hoeveel gedragsstoornissen je te maken krijgt, hoe erg het is dat ouders niet beter opvoeden et. Je moet wel, anders ga je vragen stellen en dan houd je het werk niet meer vol.
Heel veel mensen houden het werk niet vol.
Maar elke medewerker die dit soort verhalen durft te lezen en te horen, durft te beseffen dat het over dezelfde realiteit gaat als waarin hij/zij elke dag trouw haar werk doet, elke werker die beseft dat dit het verhaal van de kinderen is, de ervaringen en de belevenissen van de kinderen zelf, en dat de boze ouders juist voor die kinderen willen opkomen en ervoor waken dat hun kind overkomt wat de dochter van Bachata is overkomen, elke werker die het lef heeft om vragen te stellen bij wat men aan het doen is, dat is winst. grote winst, want uiteindelijk zullen zij degenen zijn die het systeem van binnenuit kunnen veranderen.

Tsjor

Tsjor

Mysterie

Aangejaagd door signaleringslijsten en workshops kindermishandeling zijn er hulpverleners die hun persoonlijke ellende of hun schrijnende ervaringen in de eigen praktijk op jou en je kinderen kunnen projecteren. Het kan van alles zijn. Net zoals pesten van onzekerheid komt komt melden van ondeskundigheid en onzekerheid.

Dat dacht ik dus ook (ot)

"En dit lezende ben ik er absoluut van overtuigd dat GGZ en JZ twee verschillende organisaties zijn."
Dat dacht ik dus ook. Of bestaat 'dé GGZ' niet? Ik bedoel: wij zitten ook met een kind 'in het circuit' (psycholoog, psychiater), maar met Jeugdzorg heeft dat allemaal niets van doen. Doorverwijzing via arts nodig, regie ligt voor 100% bij ons als ouders. Wij zitten bij twee kleine praktijken (en dus niet bij zo'n grote instelling), maakt dat misschien het verschil?

Vrijwillig verplicht

Ginny:"Volgens mij is iets in een relaas van iemans als absoluut anoniem dat een BJZ medewerker "aan zet". "
Er is in zijn algemeenheid een heel concreet moment aan te wijzen. Het werkt als volgt: als je je vrijwillig meldt voor (een indicatie voor) hulp, dan zit je in het vrijwillige traject.... zolang je mee wilt werken.
Zodra BJZ met een plan komt waaraan je twijfelt, je wilt bijvoorbeeld wel hulp maar ziet plaatsing in een instelling niet zitten, breekt bij BJZ de bevoegdheid aan om je te dwingen.
Het mysterie zit in de vraag of je daarmee te maken krijgt of niet. BJZ is niet verplicht te gaan dwingen. Ze kunnen ook gewoon in overleg blijven en een alternatief bedenken. Soms gebeurt dat ook.
Absoluut anoniem noemt een andere trigger:"ongefudeerde conclusies trekken door oude rapportages half te lezen en uit hun verband te trekken en het verhaal zelf aan te vullen met volkomen uit de lucht gegrepen conclusies."
Dossiers waar dingen in staan waar je niks van weet, of die op een manier begrepen kunnen worden die je zelf nog niet bedacht had.
Wat GGZ en BJZ betreft: het moet als een loket functioneren. In welke mate dat zo is, is afhankelijk van de regio. Elk BJZ is een beetje anders georganiseerd. Meestal moet je via BJZ om bij GGZ terecht te kunnen (indicatie). In dat indicatietraject ontstaan vaak de problemen al.
Ijsvogeltje:" Of bestaat 'dé GGZ' niet? "
Soms niet. Of althans: dan gedraagt het zich volledig als afdeling van BJZ.
Groet,
Miriam Lavell

Via huisarts

Wij zijn via de huisarts bij GGZ gekomen. Maar een gedwongen opname had wel gekund, gebeurde wel bij groepsgenootje van dochter. Maar niet in een gevangenis, en het was ook tijdelijk echt ter bescherming van kind. Er waren wel dingen waar ik huiverig voor was, zoals "bed op recept", gelukkig niet zover gekomen. Vooral omdat dat zonder onze toestemming mogelijk was, dat stond mij echt tegen. En ik heb ook een discussie met man gehad over pgb, dat wilde ik niet zolang wij zaken zelf konden betalen. Maar dat was puur gevoelsmatig, ik wilde niet in een papiermolen terecht komen.

Het probleem is

Dat er nog altijd jongeren worden opgesloten zonder dat ze behandeling krijgen. Het vervoerprobleem is ook bekend. Tien Rotterdamse advocaten hebben hier jaren geleden al een brandbrief over gepubliceerd met veel schrijnende voorbeelden. Het enige antwoord van Jeugdzorg Rotterdam was ' dat ze zich er niet in herkenden'. Iedere keer als er geprotesteerd wordt tegen mishandeling door de instanties zoals Marieke die beschrijft, staat er wel weer iemand op om te zeggen dat dit incidenten zijn, of dat er al veel is verbeterd zoal Margriet doet. Ik kan Margriet melden dat mijn eigen voorbeeld vorig jaar nog op een gesloten afdeling werd mishandeld inplaats van behandeld. Hoezo lang geleden? Anderen blijven er maar op wijzen dat er toch ook verschrikkelijke ouders zijn en dat BJZ voor die gevallen uit huis moet kunnen plaatsen. Geeft dat ze het recht om kinderen zonder behandeling op te sluiten? Om kinderen behandeling die wel werkt te onthouden? Om voogden en overige medewerkers aan te stellen die volstrekt ondeskundig zijn?

M lavell, dat klopt helemaal.

Je schrijft: "Zodra BJZ met een plan komt waaraan je twijfelt, je wilt bijvoorbeeld wel hulp maar ziet plaatsing in een instelling niet zitten, breekt bij BJZ de bevoegdheid aan om je te dwingen. Het mysterie zit in de vraag of je daarmee te maken krijgt of niet. BJZ is niet verplicht te gaan dwingen. Ze kunnen ook gewoon in overleg blijven en een alternatief bedenken. Soms gebeurt dat ook. Absoluut anoniem noemt een andere trigger: "ongefudeerde conclusies trekken door oude rapportages half te lezen en uit hun verband te trekken en het verhaal zelf aan te vullen met volkomen uit de lucht gegrepen conclusies." Dossiers waar dingen in staan waar je niks van weet, of die op een manier begrepen kunnen worden die je zelf nog niet bedacht had."

Je zit zo goed dat ik me af vraag of je me persoonlijk kent. Na een lang traject waarin ik me zorgen maakte over de ontwikkeling van mijn kind, maar met allerlei kluitjes in het riet ben gestuurd, ben ik via een opvoedwinkel, ik weet niet of die nu nog bestaan, doorgestuurd naar BJZ want die zouden het wel weten. Intake gehad, nooit meer wat gehoord. Na twee jaar kregen we een nieuwe huisarts die het met me eens was: ja, dit kind had duidelijk autistische trekjes, maar hij mocht geen diagnose stellen. Dus verwees hij me door naar de jeugd-GGZ. Pas na veel jaren waarin ik niet gehoord werd, ging het molentje eindelijk draaien, er kwamen onderzoeken en mijn kind bleek autistisch te zijn.
Na een periode dagbehandeling werd me door de GGZ aangeraden contact op te nemen met BJZ omdat die PGB's indiceerden. Ik was heel blij dat ik eindelijk serieus werd genomen, maar tegelijkertijd wat emotioneel omdat ik zo lang heb moeten modderen met een kind dat ik steeds moeilijker begreep. Iets dat later gelukkig goed kwam, dankzij psycho-educatie.
Maar voor het zover was, moest ik dus weer naar BJZ toe, waar dat oude intake-dossier werd afgestoft. Ik had de rapportages van de psychiater van de GGZ meegenomen, waarin enkele aanbevelingen stonden, waaronder begeleiding via het PGB en tijdelijk intern verblijf via de AWBZ, maar dat had niet de voorkeur.
Ik nam dus contact op met BJZ, opgelucht omdat ik nu concreet een diagnose had, inclusief een rapportage met net zulke concrete aanwijzingen voor verdere begeleiding van mijn kind.
En toen begon de nachtmerrie. Ik ben daar heel erg van geschrokken. En dankzij ingrijpen van een goede bekende, die thuis was in dit soort zaken, is erger voorkomen. Maar niet iedereen heeft zo'n goede bekende met kennis van zaken. En dan heeft BJZ helaas bijna altijd gelijk, want waarheidsbevinding is een groot probleem als je eenmaal een stempel op je voorhoofd hebt gekregen van "incompetente ouder".
En dan ben je toch echt aan ze overgeleverd, want elke vorm van "een dialoog aangaan" wordt gezien als muiterij, elke vorm van emotie, toch niet heel bijzonder als je als moeder zo lang hebt moeten vechten voor er iemand serieus naar je luisterde, uitgelegd als "labiel". Als je daarbij ook nog alleenstaand bent en geen negen tot vijf-baan hebt (ik was ZZP-er in de creatieve sector), heb je kans dat dat ook al niet in je voordeel bent. Gelukkig was ik niet allochtoon of bijstandsmoeder.......

Ik wil heel duidelijk zeggen dat de herindicaties van de PGB's daarna goed verliepen. Het is niet altijd ellende. Maar ik heb via de harde weg geleerd dat er maar ééntje tussen al die goede medewerkers hoeft te zitten die zich mee laat slepen door subjectieve onderbuikgevoelens en weigert toe te geven dat hij of zij het misschien niet helemaal goed heeft, en je bent machteloos.

Want dat is misschien nog het ergste probleem: niet durven zeggen "sorry, maar ik zat niet goed", maar hardnekkig vasthouden aan die foute aannames.

En zoiets vergeet je nooit meer. Elk jaar komt het weer terug, als die indicatie verlengd moet worden. En dat kan je overdag met cognitief denken nog wel onderdrukken, maar je lijf blijft reageren op die nachtmerrie, elk jaar opnieuw, al trek je al je therapielessen weer uit de kast.

En dan is het bij ons nog met een sisser afgelopen.

Ik wil BJZ niet zwart maken, want er zitten ook heel goede, betrokken mensen bij. Maar sommige medewerkers zijn in staat heel veel kapot te maken.

Mijn tip is heel eenvoudig: leer luisteren. Zet een ouder niet meteen weg als incompetent. Als feiten worden weerlegd, check ze dan. Als een ouder beweert dat ze nooit in de psychiatrie heeft gezeten en jou als medewerker carte blanche geeft om dat te onderzoeken, doe dat dan en schuif het niet van tafel. Als een ouder in zijn of haar emotie schiet omdat die al het één en ander heeft meegemaakt vanwege het autisme van een kind, betekent dat niet dat die ouder labiel en incompetent is, maar dat die ouder een mens is, een gewoon mens.

Luister naar ouders, heroverweeg je conclusies en check bepaalde feiten opnieuw als daar twijfels over worden geuit. Luister vooral en raas niet meteen als een bulldozer over ze heen. En durf je ongelijk toe te geven en sorry te zeggen. Dat maakt je niet zwakker, maar juist sterk.

Bachata en Marieke, hebben jullie achteraf wel een vorm van excuses gehad? Ik niet.

Tsjor, kan het toch niet laten

Te reageren. De zwarte kant van jz zelf die kinderen en hun ouders beschadigt is door mij duidelijk erkend, dit wordt trouwens door iedereen hier gedaan. Wat ik duidelijk probeer te maken is dat door het bestaan van kindermishandeling jz in mijn ogen noodzakelijk is, om vervolgens de vraag te stellen waar oplossingen voor het eerste probleem liggen. Pikzwarte kindermishandeling bestaat, niet alleen in het hoofd van incompetente gezinsvoogden. De verhalen die ik hoor hebben niet zo veel met eigen invulling te maken. Soms is de werkelijkheid niet grijs,

Oeps te snel verstuurd

Maar heel zwart-wit. Hulpverleners hebben met deze kant te maken. Ik denk dat juist de emoties die deze duidelijke zaken losmaken, kunnen leiden tot inschattingsfouten bij andere gezinnen. Vandaar dat ik in deze discussie dit punt nog een keer maak: het een bestaat niet zonder het andere.
Dit forum werkt overigens verslavend...

Sietske

Sietske

Er is een vorm van jeugdzorg nodig die de huidige ellende vervangt. Waar moet die aan voldoen? Ouders moeten weten met wie ze te maken hebben. Dat weten ze nu niet. De voogd werkt samen met een team. Daar zit een gedragswetenschapper in. Die heeft een grote stem terwijl je zelfs niet weet of die BIGgeregistreerd is. Je wordt als ouder in feite gedwongen om je kind in behandeling te doen bij enkele onbekenden. Normaal zou je dat niet in je hoofd halen, bij Jeugdzorg is dat heel gewoon en het is een symptoom van hoe er tegen ouders wordt aangekeken. Dus in een nieuwe organisatie weten ouders welke gedragswetenschapper verantwoordelijk is en die is vervolgens ook ter verantwoording te roepen, desnoods bij de rechtbank compleet met aansprakelijkheid.
Bij een nieuwe organisatie hebben ouders ook een stem en keuze in behandelingsvormen en hulpverlening nadat ze eerlijk en duidelijk zijn voorgelicht. Instellingen die nauwelijks behandeling bieden en vooral draaien op MBOpersoneel op de werkvloer, worden opgedoekt. Diagnostiek bij het kind wordt in een vroeg stadium gedaan door een ter zake kundige academicus en/of kinderpsychiater en/of verlavingsbehandelaar en berust dus niet op de inschatting van een voogd.
Pleegzorg zal nodig blijven in voorkomende gevallen maar ik ken pleeggezinnen die eveneens wel wat te stellen hebben met tekortschietende voogden. De voogdij wordt dus uitgevoerd door ervaren hulpverleners op academisch niveau die hebben bewezen daar ze de taak aan kunnen. Dat kost geld, maar als je alle miljardenverslindende opsluiters, die nog voortkomen uit middeleeuwse charitasinstellingen (echt waar) opdoekt komt er geld vrij.
De inspectie neemt haar rol serieus of kan anders gaan en vervangen worden door een andere toezichthouder die wel serieus steekproeven neemt. Het valt me op dat de huidige inspectie waarschuwingen uitdeelt als bureaucratische arrangementen niet zijn afgetimmerd. Maar er wordt nimmer een afdeling gesloten, men hoeft nooit voor een tuchtcollege of rechter te verschijnen en er wordt zelden of nooit geschorst. Dat kan niet kloppen, geen enkele sector is brandschoon en jeugdzorg al helemaal niet, de machtsongelijkheid en onoverzichtelijkheid is daar groter dan gemiddeld.
Ouders krijgen een serieus te nemen positie met een serieus te nemen klachtrecht. Dus niet de huidige wassen neus. Het AJK wordt geacht klagende ouders bij te staan, dat is een hilarisch stelletje achter een telefoon, die vaak zelf voogd zijn geweest of iets dergelijks en weer niet de bagage hebben. Het AJK kan weg en in hun plaats komt een team met een of twee ter zake kundige juristen en iemand met ervaring op b.v. het kantoor van de nationale ombudsman. Of anders huren ze Miriam maar in .
In alle gevallen moeten veel van de huidige instanties en veel van het huidige personeel echt weg. Een serieuze cultuuromslag is anders niet mogelijk.
Dus ja, iemand of iets moet kinderen en ouders in nood kunnen bijstaan. Maar dan wel professioneel en met gewaarborgde trajecten. Niet het huidige zootje ongeregeld dat echt over alles denkt te gaan en van alles verstand denkt te hebben. Laatste voorbeeld: Dus in een toekomstig arrangement gaan medische en psychiatrische problemen het medische circuit in met weer een herkenbare behandelaar en worden ze niet toevertrouwd aan de huidige generalisten.

Hier dus ook niet

"Wat GGZ en BJZ betreft: het moet als een loket functioneren. In welke mate dat zo is, is afhankelijk van de regio. Elk BJZ is een beetje anders georganiseerd. Meestal moet je via BJZ om bij GGZ terecht te kunnen (indicatie). In dat indicatietraject ontstaan vaak de problemen al.

Ijsvogeltje:" Of bestaat \'dé GGZ\' niet? "

Soms niet. Of althans: dan gedraagt het zich volledig als afdeling van BJZ."

Hier staat GGZ helemaal los van JZ. Verwijzing gaat via de huisarts en begeleiding focust totaal op kind en wat kind nodig heeft. En wat wij als ouders nodig hebben om kind hierbij te kunnen begeleiden. En dit alles met het grootste respect en met de grootste veren in ons achterwerk.

Niks geen bemoeizorg, wij weten het beter of gedwongen dit of dat. De insteek is echt totaal anders.

Een beetje schijn

Ginny:"Hier staat GGZ helemaal los van JZ."
Dat is niet waar. Het kan wel zo lijken.
Zie http://www.nji.nl/nji/dossierDownloads/Jeugdzorg_Protocol_indicatie_ggz_2006.pdf
Tekst uit de inleiding:"Met het in werking treden van de Wet op de Jeugdzorg per 1 januari 2005 zijn de Bureaus Jeugdzorg (BJZ’s) verantwoordelijk geworden voor de indicatiestelling voor de provinciaal gefinancierde jeugdzorg, de jeugd-GGZ en de Justitiële Jeugdinrichtingen (civielrechtelijk)."
Bij jullie ligt de indicatiestelling ook in handen van BJZ. Het kan zijn dat de organisatie ervan zo vormgegeven is, dat je er weinig van merkt.
Maar, en daar ligt de negatieve verrassing, het kan ook zijn dat je ineens met een hele andere procedure te maken krijgt waarbij niet getwijfeld wordt aan de geestelijke gesteldheid van het kind, maar aan jouw opvoedcapaciteiten.
Overigens vind ik dat niet eens het grootste probleem. Ik kan me best wat voorstellen bij enige wisselwerking tussen de twee disciplines. Het grootste probleem is dat BJZ medewerkers (en hun directeuren) niet zelden nogal fanatiek zijn. Dat komt vooral voor als papieren signalen samen onder een bureaucratische definitie vallen: Als de verwijsindex rood oplicht.
Groet,
Miriam Lavell

Goed voorbeeld

Wij hebben dus ook goede ervaringen met jeugd GGZ. Bij een instantie die wel onder jeugdzorg valt, maar ook volwassenen behandeld. Misschien kan Bureau Jeugdzorg leren van de manier waarop GGZ georganiseerd wordt. Ik hoop ieg niet dat het omgekeerde gebeurd.

Indicatiestelling?

Ik neem aan dat je het dan over PGB's hebt?

Ja fay

Ik heb de ervaring dat GGZ ongeveer functioneert zoals ander voorbeeld als verbetertraject aangeeft voor JZ.

Ik denk dat ander voorbeeld een mooie wereld omschrijft. Zou het ooit zover komen?

Nee

Nee Ginny, dan gaat het om de vergoeding voor de behandeling (uit welke subsidiepot moet er betaald gaan worden).
Groet,
Miriam Lavell

Hulpverleners op academisch niveau? laat me niet lachen

Ik weet niet of je wel eens in een studentenhuis bent geweest. Maar die alleenstaande vrouw van Tango kan echt geen academicus gebruiken om haar huis op orde te laten brengen. Daar heb je wel weer van die praktische mbo-ers voor nodig.

Waar het hier om draait is dat de eindbeslissing ten aller tijde bij de ouders hoort te liggen. Dit geeft het kind de meeste bescherming. Want ouders kennen hun kind immers als geen ander. Hulpverleners behoren de ouders slechts te ondersteunen.

Nee hoor, als wij naar alle academici geluisterd hadden dan was ons kind inmiddels een wrak. De meeste medici zijn kwakzalvers en hebben het veel te hoog in hun bol.

In het huidige stelsel genieten ouders nog een behoorlijke bescherming. Er ontstaat steeds meer jurisprudentie waarin ouders in hun gelijk worden gesteld. Bij Jeugdzorg beginnen ze hun grip te verliezen.

Met de nieuwe wetgeving wordt alles wat Jeugdzorg fout doet gelegaliseerd. Jeugdzorg krijgt het recht om eerder in te grijpen en er komt een gezinsmanager die het gezag van de ouders inperkt. De verplichting om ouders serieus te nemen was er altijd al. Alleen in de nieuwe wet wordt het recht op deze verplichting afgenomen zodat ouders daar geen beroep meer op kunnen doen.

Overigens, de namen van de gedragsdeskundigen heb ik gewoon kunnen opvragen. Dus als ik de fut er voor had dan kon ik ze voor het tuchtcollege slepen. Maar ja, wat heb je aan een langslopend tuchtprocedure als ondertussen je kinderen door Jeugdzorg worden gemolesteerd.

Als kinderen thuis mishandeld worden dan is dat rot. Het maakt voor hun niet uit of ze thuis zijn, in een instelling zitten of bij mislukte pleegouders. Slechts enkele komen er goed van af.

De meeste kinderen voelen zich thuis gewoon veilig. Die begrijpen niet waarom ze uit huis moeten. Kijk maar naar het verhaal van Marieke. Deze kinderen worden om allerlei vage redenen gedwongen uit huis gehaald. En als daar academici over gaan beslissen dan wordt het voor ouders helemaal onmogelijk gemaakt om daar tegenin te kunnen gaan.

Ik vind dat het hele gedwongen kader moet worden afgeschaft. Je kunt hulp aanbieden, maar niet afdwingen. Als je geen hulp nodig hebt, of liever elders hulp wilt aanvaarden moet je de hulp van Jeugdzorg zonder consequenties kunnen afwijzen. Als dat zo gaat dan denk ik dat ouders niet meer zo bang hoeven te zijn en eerder uit zichzelf een beroep doen op hulp.

De succesverhalen liggen alleen bij gezinnen die een bepaalde vorm van hulp nodig hadden en waarbij Jeugdzorg deze hulp ook heeft kunnen bieden. Ik ken een gezin dat helemaal idolaat is van Jeugdzorg. Laat Jeugdzorg zich alleen daar mee bemoeien. De gezinnen die geen Jeugdzorg willen moeten ze gewoon met rust laten.

Bedoelingenstrijd

Richard:"Ik vind dat het hele gedwongen kader moet worden afgeschaft. "
Ik niet. De legitimatie van het gedwongen kader zit in het simpele feit dat er wel degelijk kinderen zijn die het thuis slecht hebben, die daar dolgraag vertrekken, die liever in een instelling zitten.
Die kinderen kunnen dat niet uit zichzelf regelen. De wet zegt nu eenmaal dat je naar je ouders moet luisteren. Iemand van buiten zal in dat soort gevallen de bevoegdheid van de ouders moeten ontnemen.
Het gedwongen kader is daarvoor bedoeld/toepasbaar.
Maar nu komt het probleem. De realiteit laat zien dat dit soort beschermingsprocessen verzanden in een bedoelingenstrijd tussen ouders en kinderredders over het hoofd van kinderen.
Redders die het goed bedoelen en vanuit dat gezichtspunt ouders ongeschikt verklaren. Die bovendien net zo goed dat kind dwingen zich neer te leggen bij hun autoriteit. Die dat kind niet of onvoldoende horen.
In dat proces heeft de totaliteit van jeugdzorg aan kinderen niet veel meer te bieden dan ouders in het algemeen. Onbeholpen en niet zo consistent rommelen in een grijze marge van meningen. Waarbij het kind gewoon te doen heeft wat het gezegd wordt: dan weer door de een, dan weer door de ander.
Maar Sietske heeft gelijk. Van kindermishandeling bestaat ook de zwarte variant. In die gevallen is zelfs dat onbeholpen geklungel van instanties een zegening en is het maar goed dat de mening van ouders uitgeschakeld wordt.
Groet,
Miriam Lavell

Voor de rechter

Ik begrijp dat dat een dilemma is. Helaas kan die onenigheid, wie bepaalt de geboden hulp, de nekslag zijn voor je gezin. Je hebt al hulp nodig en dan krijg je geen hulp maar een juridische procedure die meer lijkt op een heksenproces door de meningen die over jou en je kind verzameld worden. Die procedure, bedankt voor je rijtje Richard, is namelijk verwoestend voor je gezin. Het minste is dat ouders in elk geval moeten weten dat ze dat risico lopen in de hulpverlening. Ik wist het niet. Hoe naief kun je zijn. Bovendien heb je soms geen keus. Met 2 kinderen in het speciaal onderwijs blijf je dat risico lopen. Als je afhankelijk blijft van de persoonlijke inschatting van een hulpverlener is er dus geen hoop. Het is zoals het is.

Dat is ook zo

Dat vind ik ook hoor, annej. Er is in het proces geen greintje zelfrelativering bij de kinderredders. Men gedraagt zich als bedilzieke ouders die koste wat kost de zin willen, zelfs ten koste van het kind. Het is gelijkhalerij over de rug van het kind.
En dat alles voornamelijk in een grijs gebied van opvoedmeningen waarvan bovendien helemaal niet vast te stellen is wie er gelijk heeft.
Toch ben ik van mening dat ook jij en zelfs Richard de gitszwarte mishandeling ook direct als zodanig zouden herkennen. Over dat soort van narigheid is er volgens mij geen onenigheid. Waarom beperkt men zich daar niet toe? Dat zou zoveel ruimte bieden om het ook voor die kinderen nog beter te doen en ook om er nog meer te vinden.
Maar goed, dat is het dus: er spelen ook andere belangen. Het gaat over miljarden.
Groet,
Miriam Lavell

Academici

Ik zie het voordeel van academici ook niet. Academici kunnen met nog meer tekst, die rechters kan imponeren, ouders voor het blok zetten. Wij zijn gemeld door academici. 3e lijns. Dat heeft de creativiteit in het aanmeldingsrapport beslist geupgrade.
Er is niet 1 simpele oplossing. Het is mensenwerk en je bent dus afhankelijk van de mentaliteit van mensen. Een aantal zaken zou je kunnen verbeteren. Ik vind het dossiertje bouwen over flauwiteiten volstrekt immoreel. Ik vind het ook immoreel om bij binnenkomst gescreend te worden op kindermishandeling. Ik vind het ook immoreel om er zo'n circus op los te laten. De poging om ouders te betrekken bij je zorgen en daar samen een oplossing voor te zoeken wordt overgeslagen. Het goede gesprek mist in het contact. Je bent van aanvang aan tegenstanders ook al realiseer je je dat niet.

Ik wel

Zie http://tegenlicht.vpro.nl/ en klik op Expeditie beter Nederland.
Er worden een aantal onderwerpen besproken. Het gaat mij om het onderwerp onderwijs en hoe dat gaat in Finland.
In Finland zijn alle leerkrachten, ook peuterleidsters, academisch geschoold. De verslaggever vraagt op enig moment wat dan het verschil maakt. Hij ziet gewoon een klas met iemand ervoor, een schoolbord en uitleg.
Het antwoord is precies wat nodig is: Uiterlijk ziet het er wel hetzelfde uit, maar als je wat dieper kijkt zit het verschil in de houding ten opzichte van de kinderen.
Een groter vermogen om andere zienswijze (van het kind) te zien en te begrijpen. Een groter vermogen om alternatieven te verzinnen. Een groter vermogen om de eigen opvatting te relativeren. Een groter vermogen om kinderen/ouders met een vaste overtuiging, te laten zien hoe het anders kan.
Dat is precies wat nodig is bij jeugdzorg.
Ja, academici graag.
Moet de academie wel ingericht zijn zoals dat in Finland ook is: Vergelijkbaar met de faculteit geneeskunde, waar een ziekenhuis aan verbonden is voor de opleiding en onderzoek.
Zo kan een opleiding voor jeugdzorg een academische opvang/consultatie hebben.
Groet,
Miriam Lavell

Mirjam

Je beschrijft precies het soort hulpverlening waar wij door gezorgmeld zijn. Ik denk dat onderwijs en zorg daarin niet te vergelijken zijn.
Daar zaten al die academici bij elkaar in een zwarte tunnelvisie over mijn gezin. Blijkbaar zijn andere zaken doorslaggevend.
En wij zijn niet het enige gezin dat door deze mensen gemeld zijn. Er heerste een arrogante en inderdaad bedilzieke mentaliteit. Niets met academische achtergrond te maken. Allemaal in de ban van het eigen gelijk, inderdaad, en de noodzaak kinderen te redden van hun ouders. Academici met enige compassie voor de ouders danwel kritiek op deze gang van zaken waren daar veruit in de minderheid en moesten duiken voor hun collega's. Je beschrijft precies hoe dat toegaat Mirjam. Grote instelling, grote financiele belangen.

Instellingen

En ze dekken elkaar allemaal. Ik heb met 3 grote academische instellingen te maken gehad. Ze dekken elkaar allemaal, autisme kan komen door verwaarlozing. En de verwevenheid is ook eng. Dochter gaat nu weer naar hulpverlening van zo'n enge instelling door haar school. Ben benieuwd. Zullen we maar zeggen.

Land der blinden

Dat zie je verkeerd AnneJ. Van zo'n zorgketen is er vaak maar één academisch geschoold, als dat al zo is. Hij/zij is en gedraagt zich als koning in het rijk van blinden. De blinden volgen hem zonder commentaar, de koning laat zijn ambtenaren ook wel eens wat.
Dat soort van houdingen komt in de geneeskunde ook voor en zorgt ook daar voor ongelukken, zie http://m.nrc.nl/nieuws/2012/11/17/ziekenhuis-uit-spijkenisse-wil-praten-met-nabestaanden/
In de cocon van het beperkte werkeiland, ontstaan rare dingen.
In die zin moet je ook extra vrezen voor de verdere decentralisatie van jeugdzorg (alles naar de gemeente).
In een academische setting kan dat niet. Daarvoor komt er te vaak nieuw bloed en nieuwe meningen langs.
Groet,
Miriam Lavell

Juist

Miriam dat is wat ik bedoel. Overigens zaten op de plek waar onze zoon uiteindelijk wel geholpen kon worden een mix van academisch geschoolde en streng geselecteerde hulpverleners en ervaringsdeskundigen. Geen tussenlaag en wel luisteren naar zowel ouders als jongeren. Een van de weinige teams die we tegenkwamen dat kon bogen op voldoende deskundigheid om op grond daarvan gezaghebbend te zijn. Inderdaad werkt het uitstekend. Kennis van zaken kan ook zijn: lotgenoot. En wie dat niet is moet in staat zijn om kritisch te kijken naar bestaande praktijken zonder in de verdediging of in de machtsstrijd te schieten. Dat heeft het huidige gilde beslist niet onder de knie. Veel verongelijkte beroepsbeoefenaren kunnen echt beter wat anders gaan doen. Dat er kritiek komt is namelijk niet de waan van de dag zoals ze plegen te stellen. Het aanbod is echt beneden de maat.

Wel even kijken

AnneJ, je zou die uitzending wel even moeten bekijken. Dan valt je nog iets op. Namelijk dat het beroep 'juf' of 'schoolmeester' in Finland zoveel status heeft, dat alleen de beste leerlingen van het VWO ervoor in aanmerking komen.
Dat betekent omgekeerd dat de meeste in Nederland geschoolde psychologen, pedagogen, noem het maar, in Finland niet eens geschikt zouden zijn om peuterjuf te worden.
Groet,
Miriam Lavell