Ziek jeugdzorgsysteem en rol pleegouders daarin
Ik start deze draad nav de draad van Jasmino, een jonge pleegmoeder die hier komt voor advies etc. In deze draad heb ik mijn gal gespuwd over de manier waarop de besluitvorming in de jeugdzorg verloopt en hoe ik vind dat pleegouders daar onderdeel van zijn. Hoe een kleine hulpvraag kan leiden tot een uithuisplaatsing, waarna ouders niet meer tellen en de pleegouder groot respect geniet voor het 'goede werk' wat hij doet. Maar is dat wel zo. Of loop je als pleegouder toch ook wel -met al je goede bedoelingen- toch ook wel het risico onder de noemer weldaad mee te doen aan een enorme misdaad. Want dat is het onrechtmatig uit huis halen en houden van kinderen. Wie praat mee?
Jeugd ggz is wat anders dan jeugdzorg
Fay, misschien heb ik het helemaal mis, maar de discussie in deze draad gaat niet over jeugd GGZ-instellingen. Het gaat over de organisatie Jeugdzorg.
Keuzes
Belangrijk is om het hulpaanbod te professionaliseren en om de toegang tot hulp beter te triageren, met veel minder wachttijden. Wij zouden hier niet geholpen zijn met diagnostiek van de buurvrouw. Godzijdank niet, dan waren we er nog lang niet. We hebben wel veel hulp gehad in de zin van het opvangen van de schade aan je gezin, gezelligheid, relativering. In die zin heb je gewoon deskundige hulp nodig.
Gewoon via de huisarts eigenlijk.
Verder kan ik me ook heel goed voorstellen dat familiezaken een taai ongerief zijn waarin zoveel belangen en perspectieven spelen dat elke keuze bedenkelijk is en weerstand oproept.
Ik denk dat je daar alleen maar zoveel mogelijk kunt verbeteren. Interger zijn, duidelijk zijn over de hulp die je wel kunt bieden en niet. Praktische hulp organiseren. Inderdaad een JAC en praktische thuishulp. Wat tegenwerkt is de huidige trend om mooie verkooppraatjes te houden die eigenlijk niets zeggen. En wat ook tegenwerkt is het kindermishandelingsverhaal. Het kan niet waar zijn dat elke hulpvraag van ouders vertaald wordt naar onmacht en kindermishandeling. En het kan ook niet waar zijn dat ouders niets meer in te brengen hebben op het moment dat ze hulp zoeken en anders naar de rechter mogen. En wat ook niet helpt is het criminaliseren en groter maken van niet passend gedrag van jongeren. Afijn, kritiek die steeds weer opduikt maar ook hout snijdt. Problemen niet groter maken dan ze zijn maar wel zo passend en praktisch mogelijk oplossen zo dicht mogelijk bij de families. Niet verwachten dat het een hemel op aarde wordt maar accepteren dat het leven niet volmaakt is en risico's heeft en soms gewoon ellendige zaken. Je verwachtingen bijstellen dat er overal een oplossing voor is. Behalve als die oplossing er wel is, en daar dan op inzetten.
De visie van de kinderen
Ook dat is een gemakkelijke manier om weg te gaan uit de discussie: je beroepen op de kinderen. Zie de link die Mirjam eerder gaf: daar staat zelf dat de oplossingen die aangedragen worden anders kunnen zijn dan wat de kinderen denken. Zo zwaar telt de visie van de kinderen.
De boze ouders zijn vaak boos omdat ze zien dat het allemaal slecht uitpakt voor de kinderen: nog meer problemen, mishandeling, verplaatsingen, weekendkrachten, wisselende voogden en uiteindelijk is het kind vermalen. Dat is voor de meeste ouders de bron van hun boosheid: wat er met de kinderen gebeurt.
Dus in de verhalen van de boze ouders mag je en kun je als je goed luistert horen wat de 'visie' of nog beter, wat de ervaringen zijn van de kinderen.
En hoe weinig zij daartegen kunnen doen, als zelfs hun ouders die voor de kinderen willen opkomen niet door het systeem heen kunnen breken.
Wat betreft de succesverhalen, succesverhalen van kinderen kun je eigenlijk pas horen als die kinderen volwassen zijn. Ik ken er wel en paar, met een charles-dickens-achtige jeugd, die op latere leeftijd ook geen enkel kontakt meer willen met de biologische ouders en daarvoor ook goede redenen hebben.
Ik ken ook een paar situaties, waarin je er alles aan doet om de kinderen thuis te laten, maar uiteindelijk toch moet concluderen dat het er gewoon geen veilig opvoedklimaat is, en ook niet komt.
De documentaire over de praktijk van de kinderrechter laat ook aardig zien wat er zoal voor de kinderrechter verschijnt. Een meisje dat zelf vraagt om uit huis geplaatst te worden omdat haar moeder niet goed voor haar zorgt (en vader????).
En het boek van de oudrechter geeft ook een gemengd beeld.
Die verhalen zijn er ook. Ik zal ze ook niet onder banken of stoelen steken.
Waar het systeem in doorgeslagen is in de laatste tijd, dat zijn een paar dingen:
- preventief ingrijpen, met alles wat daarbij komt kijken (screening en signalering opvoeren, forse ingrepen bij kleine problemen op basis van een negatief toekomstperspectief dat weer gebaseerd is op onderzoeken, terwijl de nuances van die onderzoeken niet meegewogen worden);
- een overwaardering voor jeugdzorg: de belofte dat de professionals van alles kunnen, terwijl dat in de praktijk niet zo is;
- de bureaucratisch correcte uitvoering die heel veel managers een baan heeft gegeven, en heel veel tijd kost, terwijl de feitelijke uitvoering daardoor in de knel komt; overigens zijn jeugdzorgwerkers daar zelf debet aan: de zwaarte van het werk wordt verlicht door minder kinderen onder hun hoede te nemen (en die nog minder te zien) zodat ze meer tijd hebben voor de papieren, dat zijn keuzes.
- en voor ouders het probleem om toegang te krijgen tot goede zorg, er moet altijd eerst een indicatie komen en die indicatie is een soort vliegwiel die van alles in gang zet, behalve goede zorg. Dat zal in de nieuwe wet wellicht niet anders worden;
- en dan het ontbreken van goede thuiszorg, zoals dat vroeger wel bestond: als er een weduwnaar was, dan kreeg die hulp om voor de kinderen te zorgen; als een moeder depressief was dan kwam er hulp in huis etc. etc. Bezuinigingen in die sector hebben een waterhoofd (wat kosten betreft) in een andere sector opgeleverd.
Dit is geen uitputtende analyse, maar een aantal observaties mijnerzijds.
Tsjor
Maar één
Overigens, de succesverhalen hebben vrijwel allemaal als kenmerk, dat zij in hun leven één persoon zijn tegengekomen waardoor zij zich echt gekend en begrepen wisten, die echt voor hen opkwam en waardoor zij zich ten diepste gewaardeerd en geholpen voelden.
die ene persoon kan van alles zijn, een buurvrouw, tante, leerkracht, groepsleider, psychiater, de schoonmaakster, het maakt eigenlijk niet uit. Maar dat is wel een heel erg exxentieel gegeven: je hebt iemand nodig, die voor je vecht (om het maar eens met Toon Hermans te zeggen).
Tsjor
Jeugd-ggz valt onder jeugdzorg
Van de site van jeugdzorg:
In de jeugdzorg krijgen kinderen, jongeren en hun ouders ondersteuning en hulp bij opgroei- en opvoedproblemen. Daarbij gaat het om problemen van psychische, sociale of pedagogische aard die de ontwikkeling belemmeren. De jeugdzorg omvat zowel vrijwillige hulpverlening als gedwongen interventies.
Ggz
Hier ook een kind dat in de ggz de diagnose Asperger kreeg. Goed geholpen door de 1e diagnosticus met psychoeducatie en tips.
Toch fout gelopen door opvolgers en het inzetten van deskundige opvoedondersteuning thuis. Ik had beter direct naar Autisme Centraal kunnen gaan.
De angst van mijn dochter, zelfde problematiek als zoon, werd verklaard door sexueel misbruik en geweld. Ik denk dat de opvoedondersteuning minder kwaliteit had dan ik nodig had en verwachtte, ik kan me daar nog letterlijk een opmerking van haar over herinneren, en dat de volgende psycholoog eigenlijk niet geloofde in het concept autisme. In het verslag nam dat hele vreemde vormen aan die ik inmiddels zelf kon rechtzetten. Daardoor is mijn dochter jaren achterop geraakt. Want het maakt nogal wat uit als de tunnelvisie gericht is op kwalijke zaken. Sinds dit voorjaar heeft ze eindelijk een passende diagnose, medicatie en passende scholing. Dat had minimaal 5 jaar eerder gekund zonder die signaleringsdrift.
Dus nee, wij hebben er echt last van gehad dat dit soort diagnoses niet zo hard zijn, dat zie ik wel, maar vooral dat ze zo omgezet kunnen worden in een mishandelingsperspectief. Ook al ben je in deskundige handen.
Ggz en jeugdzorg
Fay, in de nieuwe wet staat dat de Jeugd ggz net als jeugdzorg onder de gemeente gaat vallen. Daar verzet de sector zich terecht tegen. Nu is dat gewoon nog niet zo. Bureau Jeugdzorg kan het advies geven je te melden bij de Jeugd ggz maar volgens mij is daar nog steeds een verwijsbriefje van een arts voor nodig.
Dankbaarheid fay
Terecht dat je de betreffende mensen bij Bureau Jeugdzorg dankbaar bent dat ze de weg gewezen hebben naar deskundige hulp waardoor je dochter en jullie goed geholpen zijn, hoe moeilijk ook. Je zou willen dat Bureau Jeugdzorg altijd die kwaliteit had, dan zou het vertrouwen toenemen.
Annej
Op de site van de instelling staat dat je of een verwijzing van de huisarts, of van bureau jeugdzorg nodig hebt. Dus dat kan wel.
Moet eerlijk zeggen dat ik mij nu pas in de regelgeving ga verdiepen.
Oh annej
Heb het je in een ander draadje weleens verteld, dat ik door alle negatieve verhalen wel een beetje bang was om "op mijn kop te krijgen". Maar ben er toch maar zo blanco mogelijk in meegegaan en mijn angst was niet nodig. Men stond echt naast ons en niet boven ons.
Margriet
Weet je Margriet. Het zou best kunnen dat er binnen jeugdzorg hard gewerkt wordt en dat er heel veel verbeterd wordt. Dat het meeste gewoonweg goed gaat zelfs. Het zou allemaal kunnen
MAAR: wat ik dus in al die verhalen nog nooit ben tegengekomen is een verhaal waarin jeugdzorg toegaf: hier zijn fouten gemaakt, excuses, excuses. Hoe maken we de boel zo snel mogelijk weer in orde en wat kunnen we doen om de schade zoveel mogelijk te beperken of te verhelpen?
Iedereen, echt iedereen snapt dat er dingen fout kunnen gaan. Zelfs ouders als het om hun kinderen gaat. Het gaat er veel meer om hoe je vervolgens met de gemaakte fouten omgaat. En wat merken we daarin van jeugdzorg? Zelfs objectieve zaken, waarin gerechtelijke uitspraken zijn dat jeugdzorg haar handelen moet wijzigen komen in de publiciteit omdat jeugdzorg zich er niets van aantrekt (zie Renzi, anderhalf jaar na uitspraak rechter pas uit de instelling, ik geloof best dat er niet onmiddellijk ergens plek is, maar als het zo lang duurt dan is dat onwil, kwade opzet, of onverschilligheid).
Juist dit soort dingen maakt dat het vertrouwen in jeugdzorg aangetast wordt. Want een organisatie die geen fouten wil toegeven, tja, dat geeft geen veilig gevoel.
Ter afweging: Jaren geleden was er een merk kattevoer, Felix of Kitkat, ik weet het niet meer, waar iets mis was gegaan in het productieproces waardoor er beesten ziek werden en zelfs overleden. De fabrikant hield tegen de adviezen van de afdeling marketting in een grootscheepse actie om klanten op de hoogte te stellen. Koop het niet, geef het niet, breng het terug totdat wij het sein weer veilig geven. Na de campagne bleek het vertrouwen in het merk gestegen te zijn. Zelfs ziekenhuizenverzekeraars hebben deze les inmiddels geleerd.
Het is de hoogste tijd dat jeugdzorg hem ook leert. Pas op het moment dat naar buiten toe duidelijk is dat jeugdzorg fouten toe kan geven, excuses kan maken en snel op probeert te lossen kun je verwachten dat jullie vertrouwen op gaan bouwen. Tot die tijd kun je jammeren over hoe subjectief dit soort draadjes zijn, maar effect hebben ze wel. Gevoed door de opstelling van jeugdzorg.
Rare vraag
Margriet:"Hoe zou het zijn als deze kinderen thuis zouden blijven wonen. Zou het dan wel alleen maar positief zijn? Zijn de verwachtingen soms niet erg hoog."
Bizarre vraag. Als iemand kan beoordelen of zijn situatie beter is dan die was, dan zijn dat de kinderen zelf.
"Fora zijn er toch altijd om je gal te spuien. Kijk naar reviews over telefoons/wasmaschines/schoenen. Hoeveel is er positief?"
Ik heb het niet over fora. Ik heb het over positieve ervaringsverhalen die kinderen zelf willen vertellen. Jeudzorg zelf is er ook naarstig naar op zoek geweest, zie die site. Niet gevonden kennelijk.
Ik ook niet.
"Ik mis overigens in deze hele discussie wel de visie van de kinderen."
Ik ook. Ik ben dus naarstig op zoek naar positieve ervaringen. Maar dan wel uit de mond van die kinderen.
Margriet:"Of Miriam die met het JAC komt (ehhh jaren 80...). "
Je kunt me wel uitlachen, maar je zet jezelf voor aap. Ik had dat al gezegd namelijk (vroeger was er het JAC). Vooral door deze toevoeging "We hebben nu toch de kindertelefoon/internet." Ik heb de vraag gesteld wat die jongen van Rauw daar dan aan moet hebben. Daar ga je niet op in.
"Ik lees nog niet waarom het toen zoveel beter was?"
Dat moet dan toch echt komen omdat je niet leest. Ik heb dat wel aangegeven namelijk. Daar kun je inhoudelijk op ingaan. Dat lijkt me constructiever dan er zonder commentaar de draak mee te steken.
Groet,
Miriam Lavell
Om op de vraag van mari terug te komen.
Wij (Ouders Online) gaan deze draad niet spontaan aan de media voorleggen. Er lezen genoeg journalisten, hulpverleners etc mee. Als zij een stuk willen schrijven over wat hier gezegd wordt mag dat zolang ze onze naam er maar als bron bij gebruiken.
Vriendelijke groet,
Forumbeheer Ouders Online
Jac of kindertelefoon
Ook het JAC destijds danwel de kindertelefoon zijn zo goed als de mensen die die posten bemensen. Kunnen ze de hulpvraag van een kind goed ontwarren, kunnen ze kind helpen zelf oplossingen te verzinnen, kennen ze de sociale kaart van instellingen waar ze een jongere naar kunnen verwijzen. Zijn ze in staat om met respect naar alle betrokkenen te reageren en bereid om de verantwoordelijkheden te laten waar die horen en risico's in te schatten en te nemen. Zijn ze praktische en handig of gehypet met signaleringsdrift en ouders beschuldigen. Hebben ze geduld met een jongeren, soms moeten zaken gewoon even bezinken. Een kind kan nee zeggen maar later beseffen dat het toch ja is. Ik denk dat de tijd van het JAC ook een andere tijd was. Ik ben zelf, in die tijd, ook weleens met jongeren naar instellingen geweest. Het bleef zoeken naar praktische oplossingen en soms ging het zomaar ineens de goede kant op en waren er onvermoede positieve zaken die je had kunnen missen als je er te grof op ingezet had.
Er waren ook kraakpanden en mensen hadden meer tijd en minder kosten. In die tijd had ik ook een studerende jongere uit de familie voor een jaar in huis, zonder pleegvergoeding. Dat zou ik nu niet meer kunnen doen vanwege de hoge kosten aan alle kanten.
Miriam
Je vraag om een inhoudelijke reactie is begrijpeljk, ik merk dat ik het niet goed op papier krijg. Ik merk dat ik de neiging krijg om emoties de boventoon te laten voeren, en dat lijkt me in deze discussie niet zo zinvol. Toch een poging:
Volgens mij is het inherent aan een organisatie als jeugdzorg dat het functioneren moeizaam gaat. Kinderen die, in "mijn wereld" intensief met jz te maken krijgen, zijn vaak zo beschadigd, zo onveilig gehecht dat je geen succesverhaal hoeft te verwachten. In sommige gevallen (tom bv.) kun je een afweging maken: wat veroorzaakt meer ellende, de misstanden in de thuissituatie of een uhp. Altijd gevaarlijk om een uitspraak te doen over een situatie waar je weinig van af weet, maar in dit geval lijkt me een uhp onverstandig. En kennelijk is jz het hiermee eens: de toegebrachte gezondheidsschade is vooralsmog geen rede voor een uhp. Over de toegankelijkheid van hulp voor kinderen: is die te bieden? Ik denk dat kinderen heel terughoudend zijn in het buitenhangen van de vuile was, alleen al om loyaal aan hun ouders te blijven. Hierdoor komen zo veel zaken van mishandeling ook niet aan het licht. Als er een mogelijkheid is om de toegankelijkheid te vergroten, zou dat geweldig zijn. Probleem is dat je een kind nooit vertrouwelijkheid kan beloven (nou ja geen probleem, ik ben het hier wel mee eens), je moet soms gewoon ingrijpen, ook in gevallen dat de kinderen buiten het gezin met problemen te maken hebben en hun ouders hiervan toch echt op de hoogte gebracht moeten worden overigens.
Goed terug naar de problemen van jz. Veel kinderen die dus in de opvang terecht komen hebben een traumatische achtergrond. Deze achtergrond zorgt weer voor risico's. Ik zie de oplossing in het ongedaan maken van allerlei bezuinigingen, zorg dragen dat er altijd twee begeleiders op een groep aanwezig zijn, er zorg voor dragen dat een begeleider zich nooit met een kind terugtrekken kab, het niet samen plaatsen van kinderen die een risico voor elkaar kunnen vormen en het screenen van pleegouders.
Dan de andere kant: wat maakt nou dat gezinnen onterecht met een uhp te maken krijgen? Vanuit mijn persoonlijke ervaringen kan ik hier eigenlijk weinig over zeggen, maar mijn idee is dat de factor angst die bij de gezinsvoogden leeft niet te onderschatten is. En die angst vind ik begrijpelijk: de verhalen uit de media vormen maar een topje van de ijsberg hoe erg het mis kan gaan. Volgens mij kun je dit probleem door trainingen grotendeels ondervangen, mits de hulpverlener inderdaad in staat is met een zo open mogelijk vizier naar de gezinssituatie te kijken. Het meeste wat in de opvoedstijl van de ander afkeuring oproept, hoeft helemaal niet schadelijk te zijn. Zelf werk ik niet bij jz, maar ik begrijp van vrienden / familie dat juist voor deze valkuil veel aandacht is.
(Gelukkig) heb ik in mijn priveleven helemaal geen ervaring met jz. Vanuit mijn werk krijg ik ook maar zelden wat mee, en als er al wat speelt gaat het altijd om zulke 'milde' gevallen dat er nog nooit over een ots gesproken is. De betrokkenheid bij dit onderwerp komt door de professionele betrokkenheid van mensen in mijn (directe) omgeving. Zonder verder op de achtergronden ingegaan: thuis worden verhalen verteld die zorgen dat ik me emotioneel bij dit onderwerp betrokken voel (merk ik pas echt goed door dit draadje). Een beetje een warrig en lang verhaal, maar hoop dat ik voldoende op de inhoud ben ingegaan.
Sietske
Dochter van bachata (19)
Mijn moeder wil me nog steeds duidelijk maken dat er niet tegen jeugdzorg op te boksen is. Ze laat me dan ook regelmatig iets lezen erover. Er werd gevraagd naar de ervaring van een kind die in het circuit van jeugdzorg terecht is gekomen. Ik wil mijn ervaring best vertellen.
Ik ben nu 19 en woon weer bij mijn moeder. Toen ik 14 was is mijn moeder hulp gaan zoeken omdat ze voelde dat ze te kort schoot in mijn opvoeding. Ze zocht handvaten om met mij om te kunnen gaan en mij een stabiele ondergrond te kunnen geven. De vrijblijvende hulp van jeugdzorg ontaarde al snel in gedwongen. Volgens hun moest ik uit huis.
Dit wilde mijn moeder niet. Het gevolg was dat er op een dag de voogd (van 23!) op de stoep stond met politie. Het was een ochtend zoals alle anderen, ik zat met mijn moeder en broertje en zusje aan het ontbijt voordat we naar school zouden gaan. Ik werd meegenomen en had geen idee wat er zou gaan gebeuren. Ik kwam op het politieburo en werd gevisiteerd en vervolgens na een aantal uren overgebracht met een gevangenisbus wat uren duurde, onderweg werden andere mensen opgehaald.
Ik was bang voor die mannen, het leken me echte boeven die me iets aan konden doen. Uiteindeliek kwam ik bij een jeugdgevangenis aan waar ik moest douchen. Ik kreeg ook een chemisch goedje in mijn haren en een prik tegen tbc. Ik was doodbang en in paniek. Waar was mn moeder????
Later wert me duidelijk dat ik in een jeugdgevagenis zat maar wist ik niet waarom.
Ik heb er vreselijkie dingen meegemaakt en voelde me in de steeek gelaten door mijn moeder. Waarom haalde ze mij hier niet weg? Nu weet ik wat ik toen niet wist, mijn moeder vocht voor me maar ik voelde me in de steek gelaten en haate mijn moeder. Mn moeder stuurde paketjes met lekkere en leuke dingen maar die moesten retour omdat ik onder het gevangenis regiem viel. Ik werd gek van de eenzaam heid en de zorgen en het gemis van mijn moeder en thuis.
En toen werd ik 18 en mocht naar huis. Vol onbegrip en woede en zonder opleiding. ik was behandeld als een krimineel. Samen met mijn moeder die me overal bij helpt ben ik een opleiding begonnen. Ik heb een flinke achterstand maar die halen we wel in ik wil er samen met mijn moeder voor vechten dat ik een volwaardig lid kan worden van de samenleving.
Wij praten er veel over en nu weet ik dat mijn moeder machteloos was en wel van mij hou. Er is ons veel onrecht en leed aangedaan en er zijn zoveel misdiagnoses geweest waarmee jeugdzorg aan de haal ging. Ik hoop dat er in de toekomst veel zal veranderen want ze hebben de macht en het geld om dat te doen. Ik vecht samen met mijn moeder voor een beter leven en om de traumaas te vergeten die jeugdzorg heeft aangebracht. Ik weet nu dat mijn moeder voor mij gevochten heeft. de voogdes zei dat mijn moeder mij niet meer wilde. Sterkte aan iedereen die hier mee te maken heeft.
Groetjes van Marieke
Vreselijk marieke
wat je hebt mee moeten maken! Ik weet van een nichtje van mij die in jeugdgevangenis zat omdat er geen plaats was in andere instellingen. Het is verschrikkelijk.
Wat goed dat je het hier op durft te schrijven! Ga helemaal voor je leven en probeer enigszins de tijd van je jeugd in te halen die je door toedoen van Jeugdzorg hebt moeten missen. Vreselijk voor jou en je moeder maar je komt er wel als ik het zo lees!
Mari
Dat was bij mij ook zo dat er geen plaats was in andere instellingen. Ik werd dus behandeld als een krimineel wegens gebrek aan hulp en mogelijkheden. Ik was nooit met politie of zo in aanraking geweest en werdt toch als een krimineel behandeld omdat er geen betere plek was. Ik zat dus tussen veroordeelden en voelde me niet thuis. Ik wist wat goed en kwaad was maar het was moeilijk om me daar aan vast te houden zonder mijn moeder in mn leven. Ze hebben me denk ik expres afgezonderd van mijn ma zodat ze meer grip hadden. Ik zag dat toen niet ik voelde me veraden en in de steek gelaten door mijn moededr.
Nu weet ik beter en ben blij dT ze er voor me is.
Als het bijna mis is gegaan
Dit is maar één voorbeeld hoe het schrijnend fout kan gaan.
Talrijker zijn de voorbeelden waarin een ouder wordt bedreigd met uithuisplaatsingen. Zoals bij ons. Situatie: alleenstaande moeder, autistisch kind die na dagbehandeling het advies kreeg een PGB aan te vragen. Dit moest bij Jeugdzorg gebeuren, waar het vervolgens verschrikkelijk uit de hand liep en de moeder werd weggezet als een instabiele, incompetente ouder. Dat was ze niet. Wel moe en emotioneel, maar dat is heel wat anders dan instabiel en incompetent. Er was geen sprake van drugs, alcohol, foute mannen, schulden of armoede, maar de BJZ-medewerkster ging opeens heel eigen, ongefudeerde conclusies trekken door oude rapportages half te lezen en uit hun verband te trekken en het verhaal zelf aan te vullen met volkomen uit de lucht gegrepen conclusies.
Uiteindelijk kwam het door ingrijpen van derden toch nog goed (en dat kan helaas niet elke ouder zeggen!), maar er is toch sprake van een groot trauma en (ja, nu wel) angststoornissen bij de moeder. Wie eenmaal te maken heeft gehad met de dreiging van een uithuiszetting, bijvoorbeeld als je vol goede bedoelingen een PGB aanvraagt voor je kind en te maken krijgt met een medewerkster die opeens volkomen uit de lucht gegrepen aannames gaat doen over jouw functioneren als ouder, loopt daar ook een flinke wond van op, ook als je als ouder toch in het gelijk wordt gesteld.
Nog elk jaar moet het PGB verlengd worden vanwege de handicap van het kind, en ik word sinds het incident wél netjes behandeld, maar het laat me nooit meer los en als de tijd van verlengen weer is aangebroken ben ik ziek van de zenuwen, ondanks intensieve therapie om de ergste angst wat af te zwakken.
Er gaat helaas veel mis, maar onderschat ook niet de impact als het bijna mis is gegaan.
Tenslotte komen ze wel aan je kostbaarste bezit waar jij als ouder voor door het vuur wil gaan, tenslotte ben jij wel even neergezet als incompetente ouder, al is het nog zo onterecht en al is het allemaal met een sisser afgeblazen. Wie weet wat er nog allemaal voor onzin rondzwerft in oude dossiers, bijvoorbeeld. En is het feit dat ik door dit gebeuren therapie heb gevolgd niet juist een reden om mij alsnog als incompetent neer te zetten? Angsten die me 's nachts nog steeds overvallen en nachtmerries geven, ook al heb ik inmiddels geleerd die niet-helpende gedachten overdag los te laten.
"Waar rook is, is vuur," dacht ik vroeger altijd. Helaas weet ik nu beter, en het heeft er heel, héél diep ingehakt.
Kan je nagaan als daadwerkelijk de politie voor je deur staat, zoals bij Bachata en Marieke.
Wat ik me dan afvraag, is
Wat er dan in het hoofd omgaat van zo'n BJZ-medewerker. Ik neem tenminste aan dat ze dit niet doet omdat ze om werk verlegen zit, mensje pesten leuk vindt of haar maandelijkse target aan uithuisplaatsingen nog niet gehaald heeft.
Er moet iets aan het verhaal van absoluut anoniem zijn dat haar op het verkeerde been gezet heeft, waardoor de zaak compleet uit de hand is gaan lopen. Omdat dit blijkbaar een veelvoorkomen fenomeen is, ga ik ervan uit dat het te maken heeft met de wijze waarop iemand de wereld, of beter gezegd ouders, ziet. Daar zit dan toch fundamenteel iets fout.
Ik ken overigens ook wel een verhaal waarin kinderen geheel onterecht bij een alleenstaande moeder zijn weggehaald zijn en bij vader geplaatst zijn. Die hertrouwd was en verder absoluut niet beter in staat was om voor de kinderen te zorgen. Moet er wel bijzeggen dat moeder er ook we mee worstelde.
Aan de andere hand ken ik ook wel een situatie waarvan je denkt: ik hou mijn hart vast voor dit kind, hier zou toch eigenlijk ingegrepen moeten worden. Eigenlijk ken ik daar wel meer voorbeelden van....
Blijkbaar zit er in dit systeem iets hardnekkig fout, en lukt het maar niet, ondanks alle inzet om dit goed te krijgen. Helaas over de rug van heel veel kinderern (en wat ouders).
Margriet*
Wat zou jij nou aanraden als mensen aan het begin van een proces staan wat Absoluut Anoniem, Richard, Bachata/Marieke, AnneJ. Emine hebben meegemaakt? Als een vriendin of een kennis aan jou vraagt: "Goh ik heb hulp en begeleiding gevraagd bij JZ maar het lijkt net of ik in de beklaagdenbank kom. Ik heb het gevoel dat er naar mij geluisterd wordt om dingen tegen mij te gebruiken in plaats van om mij te helpen". Wat zou jij, met jouw ervaring nou die ander antwoorden, aanraden?
Dat vraag ik me ook af ginny
je schrijft "Wat er dan in het hoofd omgaat van zo'n BJZ-medewerker. Ik neem tenminste aan dat ze dit niet doet omdat ze om werk verlegen zit, mensje pesten leuk vindt of haar maandelijkse target aan uithuisplaatsingen nog niet gehaald heeft."
Dat denk ik dus ook. Ik denk zelfs dat er mensen zitten die het goed bedoelen op hun manier. Die een radertje in een niet werkend systeem zijn maar die eigenlijk op niets anders te betrappen zijn dan naïviteit en het kwijtzijn van een helicopterview. Ze worden een schakeltje in het kafkaeske schimmenspel dat ze zelf niet kunnen zien. Ik denk dat hier later veel rapporten over geschreven worden: "waar kon het zo mis gaan, wie is verantwoordelijk? Een vlek op het blazoen van de jeugdhulpverlening, roep om parlementaire enquetes etc." Maar dat is later eerst moet het voortschrijdend inzicht nog wat verder rijpen blijkbaar.
Inderdaad
Krijg kippenvel van het verhaal van Marieke. En ik vraag mij dan ook af wat het nut is van een kind opsluiten, geen opleiding en geen hulp aanbieden. Doodeng.
De manier waarop je oplossingen ziet
Ginny:"Omdat dit blijkbaar een veelvoorkomen fenomeen is, ga ik ervan uit dat het te maken heeft met de wijze waarop iemand de wereld, of beter gezegd ouders, ziet. Daar zit dan toch fundamenteel iets fout."
Nee. Het heeft te maken met de wijze waarop iemand oplossingen ziet. Dat heeft hij of zij niet zelf verzonnen. Er is ook niet maar één persoon die daarover beslist. Er wordt over vergaderd.
De oplossing die gekozen wordt, vloeit voort uit de bedrijfscultuur die leidend is op zo'n vergadering.
In eerste instantie is dat de beslissing dat het kind uit huis moet. Dit dan weer op basis van een collectief (binnen de dienst) heersende opvatting over moeders en dochters (ouder/kinderen) en de gevaren.
De partij die die beslissing neemt, draagt geen verantwoordelijkheid voor de bijbehorende oplossing.
In het traject wordt de beslissing gedwongen uhp voorgelegd aan de rechter. In veel teksten van BJZ's kun je zelfs lezen dat men doet alsof het de rechter is die beslist. Maar dat is natuurlijk niet zo. De rechter kan hooguit de genomen beslissing afwijzen.
Als de rechter toewijst (en rechters hebben maar weinig mogelijkheden om af te wijzen), dan gaat het spel op de wagen.
De voogd gaat met de politie op pad en haalt dat kind op. Vaak wordt onderweg pas duidelijk waar dat kind de komende nacht terecht komt. Voor flink wat kinderen volgt er vervolgens een omzwerving van hot naar her. Van behandeling is in de eerste maanden geen sprake. Als het er al ooit van komt.
Een deel van de kinderen belandt zonder behandeling in de gevangenis en wordt daar 18. Dan mogen ze er weer uit.
Er moet wel een nuance worden aangebracht. Een aantal jaar geleden was er politiek gedoe over dit verschijnsel. De minister zou dat oplossen. Dat heeft hij gedaan door het verschijnsel te houden, maar de instellingen van naam te veranderen. Het zijn geen gevangenissen meer, maar behandelcentra. Waar overigens nog steeds niet of onvoldoende behandeld wordt, want er zijn te weinig behandelaars.
Er zit bovendien nog steeds een slot op de deur en het is gebruikelijk dat alle contact met de ouders verbroken wordt.
Fay:"En ik vraag mij dan ook af wat het nut is van een kind opsluiten, geen opleiding en geen hulp aanbieden."
Precies. Moet je als ouder eens proberen, je lastige puber 4 jaar lang op de kamer opsluiten zonder onderwijs. En dan geef ik je op een briefje dat dat toch nog een stuk veiliger is dan in zo'n 'behandelcentrum'.
Er gaapt een riant gat tussen het probleem en de oplossing.
Hoe je kind precies in het putje van de foute analyse valt is (los van obligate kenmerken als afkomst, sociale positie, opleidingsniveau ouders) een mysterie. Hier is Jeugdzorg mensenwerk op een niveau dat de kwaliteit van de koffietafel nauwelijks overstijgt.
Ondertussen: Ja, jeugd GGZ is ook jeugdzorg. Dat daar ook nog mensen gewoon geholpen worden zonder dat er iemand in paniek raakt, is geen deugd. Het is het enige waar je nog terecht kan. Je kunt niet meer zomaar zelf naar een psycholoog of psychiater, tenzij je de portemonnee kunt trekken.
Sinds jeugd GGZ ook onder jeugdzorg valt, bestaat het risico dat je met een gewone en vrijwillige hulpvraag in het gedwongen circuit belandt.
Dat heeft te maken met de manier waarop er binnen BJZ naar oplossingen gekeken wordt.
Daar gaan de klachten over.
Groet,
Miriam Lavell
Zonder emotie
Sietske:"thuis worden verhalen verteld die zorgen dat ik me emotioneel bij dit onderwerp betrokken voel (merk ik pas echt goed door dit draadje)."
Ik begrijp dat volkomen. Maar ik begrijp dan weer niet zo goed hoe je zoveel moeite lijkt te hebben met de emotie van mensen die _wel_ door het proces zijn geraakt.
Die zijn ook emotioneel.
Je hebt gelijk dat uit die woede weinig overtuigingskracht komt. Dat het warrige en soms ongeloofwaardige verhalen worden.
Ondertussen is er wel wat aan de hand. Daar zou over gesproken moeten kunnen worden. Zonder emotie.
Ik probeer me altijd te verplaatsen in die ouder die, met de handen in het haar over de opvoedproblemen die er zijn, bij BJZ aanklopt. Om hulp. Die de tranen moet drogen en een samenhangend verhaal moet opdissen.
Ik denk wel eens dat aan die mensen juist op dat moment hogere eisen gesteld worden in communicatieve vaardigheden, dan aan BJZ medewerkers.
Ze mogen geen fout maken, geen onderwerp scheef benoemen, niets verwarren en vooral niet boos of emotioneel worden.
Ik zou zeggen: droog je tranen en zet 'm op.
Ja, dat is best lastig. Het wordt wel tijd voor een bredere discussie dan alleen de litanie van woedende teleurgestelden.
Groet,
Miriam Lavell
Om terug te komen op die boodschappentas
Marieke, ik vind je verhaal aangrijpend. Ik krijg er de tranen van in mijn ogen.
En dan te bedenken dat mijn kind dit ook bijna was overkomen. Ieder kind wat zich thuis veilig voelt kan in zo'n situatie belanden. Zelfs de kinderen van Fred.
Moet je eens voorstellen dat tienduizenden kinderen niet meer bij hun ouders mogen zijn en vol zitten met zulke twijfels. Alle verbanden worden opzettelijk verbroken.
Eerder in dit draadje werd er gesproken over een boodschappentas. Ik vind deze vergelijking heel treffend. Voor hulpverleners is een kind niets meer dan een boodschappentas wat je even ergens anders naar toe verplaatst.
Alle emoties die een kind ondergaat worden genegeerd. Ik las laatst zelfs een artikel van een directielid waarin de gezinsvoogden opgeroepen werden om hun schuldgevoelens te negeren. Zodat ze wat vrede konden hebben met hun genomen beslissingen.
Iemand zei eens tegen mij: jouw kind is nu een dossier.
Met dat idee ben ik ook steeds de gesprekken met de gezinsvoogden aangegaan. Van mijn kind heb ik in die periode afstand moeten nemen. Ik moest mijn kind zien als een object om te kunnen communiceren met de hulpverlening. Mijn kind heeft haar vader in de periode ook erg moeten missen.
Het is echt zo dat ze niet met kinderen kunnen omgaan. Ze legden niet eens uit waarom ze kwamen. En toen mijn kind daar naar vroeg riedelde de gezinsvoogd slechts een standaardverhaaltje af.
Ik denk dat gezinsvoogden met opzet afstand nemen van de kinderen. Hun geweten knaagt. Dat zag ik telkens in hun ogen.
Veel sterkte Marieke met je verdere leven. Fijn dat je weer bij je moeder kan zijn. Het is goed dat je je verhaal vertelde. Ik hoop dat veel 'grote' mensen hierdoor wat meer naar kinderen zullen gaan luisteren.
Laatste reactie
De schaduwkant van jz is me inmiddels wel duidelijk geworden. Het lijkt me verschrikkelijk voor betrokken gezinnen om hiermee geconfronteerd te worden. Ik vond het leerzaam om mee te discussiëren, en heb heus het idee dat ik wat wijzer geworden ben.
Sietske
Klachten
Iemand schreef dat het aantal klachten in verhouding klein is, maar dat daar tegenover staat dat 90 procent niet weet hoe te klagen. Dit wordt ten eerste ook nauwelijks uitgelegd (een vage folder waar niet eens in staat waarover je allemaal kunt klagen: om te klagen moet je de regels kennen en over de inhoud mag je niet klagen) en ten tweede op een heel ongelukkig moment. Namelijk als je net binnenkomt. Mensen weten dan nog niet wat ze te wachten kan staat. Bovendien begint de ellende meestal pas na een tijdje, als je de medewerker tegen gaat spreken. Daarbij is het in de jeugdzorg helaas zo dat een klager soms kan rekenen op represailles. Het gebeurt geregeld dat een klager plots zijn uit huis geplaatste kind niet meer mag zien zonder duidelijke reden, dat er plots allerlei nieuwe dreigingen genoemd worden waar voorheen nooit sprake van was en er dus weeeeeer verlengd wordt of dat in de volgende zitting wordt gezegd dat je slecht te helpen bent, je klaagt immers en dus.......vul maar in.
Een klacht maken kost veel energie, je moet alles opschrijven en exact aangeven waar je nu over klaagt. Maar vaak wordt er zo verzandend gewerkt dat je neit meer weet waar te beginnen. En ja, wat is er eigenlijk klachtwaardig? Je moet het nog kunnen bewijzen ook en je dacht toch niet dat ze hun dreigementen gingen opschrijven? En als je gesprekken wilt opnemen, dan gaan ze niet met je in gesprek. (En weiger je de gesrpekken is dat weer het probleem).
Wordt je klacht gegrond verklaard dan hoef je nog niet te rekenen op verandering. Meerdere klachten meermaals zien terugkomen. Het gaat gewoon door. Zelfs een excuus is teveel.
Nog niet klaar
Ik was nog niet klaar. Maar je moet je dus voorstellen dat je van een gezinsvoogd afhankelijk bent om je kind terug te krijgen of te mogen houden.....zij is vaag over wat je moet doen (is nl een taktiek om alle wegen open te houden, ze leren het op school, zie het boek 'de gezinsvoogd als jongleur.').....je hebt toch dat beetje hoop......ga jij klagen? En tegen de tijd dat je weet het is hopeloos, dan zijn je klachten verlopen, want ouder dan een jaar wordt niet behandeld.....dat weten zij ook.
Belang van het kind
Over klachten vanuit een meer neutrale positie: Stel dat het kind klachten heeft omdat de voogd het onvoldoende tegen de ouders beschermt, of juist het kind teveel van de ouders vervreemdt, of het handelingsplan of de veiligheid op een andere manier de plank misslaat.
Dat kind moet ook de klachtenprocedure volgen.
Zie de informatie bij de kindertelefoon.
Groet,
Miriam Lavell
