Zeiltocht om de wereld als 13-jarige

He, bovenstaande bericht is niet af

en ik heb nu geen tijd het af te maken, dus ik had wat weggehaald maar dat is mislukt.
Rest volgt, ooit.

Millenia

De Engelse autoriteiten wilden niet dat ze alleen vertrok. Daarin waren ze zo serieus, dat Laura in een kindertehuis werd geplaatst tot vader naar Engeland kwam (iets wat hij eerst weigerde). In plaats van het besluit van de Engelsen te respecteren, liet hij daarop Laura toch vertrekken. Niet strafbaar, maar je laat natuurlijk wel een bepaalde indruk achter. En dat kan nu tegen hem gewerkt hebben. Ze vertrouwen hem niet.

Vandaar mijn vergelijking.

Vergissing

Mirreke, ik schreef "Opvallend genoeg constateerde je eerder juist het tegendeel. Alleen in dit geval wordt zo hard opgetreden, stelde je."

Ik was even in de war met Millenia. Zij constateerde dat.

Wel o.k.

Ik vind de uitspraak van de rechter wel netjes, dat er gekeken gaat worden of de plannen echt passen bij het meisje en het moment. Een 13-jarig kind heeft o.a. ouders om hem te weerhouden van dingen die niet goed voor hem zijn, ook al denkt hij zelf dat het prima plannen zijn. Als ouders daarin verzaken en het kind z'n (onwenselijke) gang laten gaan dan zijn er in Nederland instanties die zich opwerpen als beschermer van het kind tegen zichzelf.
Ik zeg hiermee niet dát de plannen van Laura in die categorie vallen, dat ze tegen zichzelf beschermd moet worden, dat de ouders daarin verzaken. Ik weet niet genoeg van zeilen en niet genoeg van Laura om daar iets zinnigs over te zeggen (meer dan een persoonlijke mening die slechts gebaseerd is op halve feitenkennis en persoonlijke levenservaringen), en de rechter ook (nog) niet. Maar dat ernaar gekeken wordt, daar vind ik in principe niet veel mee mis.
Als een 13-jarig meisje in plaats van een krantenwijkje (mag dat al op die leeftijd? maakt even niet uit) liever een vakantiebaantje als escortgirl neemt want verdient veel beter en is veel leuker, dan lijkt het mij de taak van de ouders om daar eens een hartig woordje over te spreken en wat achterstallig opvoedwerk ter hand te nemen. Maar die ouders kunnen misschien ook wel vinden dat hun dochter daar best aan toe is. En ze wil het zelf. Wie zal dan zeggen dat ze dat niet moet doen? De ouders zijn niet van plan dat tegen te houden. Dan zal waarschijnlijk ook een dergelijke procedure worden opgestart om het kind tegen zichzelf te beschermen.
Beetje vreemd voorbeeld, want waarschijnlijk is zoiets al bij wet verboden, maar het gaat om het principe. En nee, natuurlijk is een zeilreis niet vergelijkbaar met escortservice, daar gaat het niet om. Als er twijfel bestaat over of niet-ingrijpende ouders dat in het belang van het kind wel zouden moeten doen, dan wordt er nader bekeken of dat ingrijpen idd achterwege kan blijven.
Kari

Starry

'.....dan nog mis ik in je verhaal de vaststelling dat de leerplichtwet er in de allereerste plaats is om kinderen te beschermen.' Vroeger tegen arbeid, maar ik geloof niet dat het over zeereizen ging.

'Ik constateer van beide kanten hakken in het zand. En volgens mij is daar nog nimmer iets goeds uit voortgekomen.' Ik ben blij dat je zegt 'van beide kanten...'. Ik zie die hakken vooral als er gesproken wortover 'noraal' of 'abnormaal' of over 'ontwikkeling', ook al is dat objectief gezien een neutraal woord, in de discussie gaat het toch over een hele specfieke ontwikkeling waar alle kinderen aan onderworpen zijn. en dan gaat het in feite om een soort grote gemene deler van een ontwikkeling die een gemiddeld kind normaal gesproken door zou kunnen maken als er alleen maar normale dingen in het leven gebeuren. (ik hoop dat ik het woord spruitjeslucht zo voldoende vermeden heb).

Vandaag in Trouw stond een verhaal onder de titel 'ook een wonderkind kan het niet alleen'. Het ging dan vooral om dat andere kinderen met bijzondere talenten/wensen vaak wel nog onder bgeleiding van volwassenen staan en dat dat op een bootje niet kan. Maar het lezenswaardige stukje vond ik de insteek van Jacques van Rossum, psycholoog aan Vu afd. bewegingswetenschappen en gespecialiseerd in talentontwikkeling van jonge sporters. Hij zegt: "Die kinderen komen al heel vroeg zelf met een helder idee: "Dit wil ik, hier ga ik al mijn energie in steken. Zij zetten juist de ouders onder druk."
Daarmee wil ik ingaan op een andere zin van Stary, waarin zij zich afvroeg of het zo simpel was dat het er alleen maar om ging dat de vader het niet tegen wilde houden. Nee, zo simpel is het niet, het is uiterst gecompliceerd als je ouder bent van zo'n kind. Met de normale (!) referentiekaders kom je er namelijk niet uit, want dan weet je op voorhand dat je je kind alleen maar gaat belemmeren in zijn/haar ontwikkeling. Maar meegaan is uiterst eng, want je weet dat het kritiek op zal leveren, je weet zelf niet waar het zal eindigen, welke vragen en problemen je nog tegen zult komen en hoe je daarmee om zult gaan. Wat je wel zeker weet is dat vrijwel niemand je daarbij kan helpen, behalve andere ouders van soortgelijke kinderen. Als ouder zweef je tussen de neiging om te remmen (ga eerst maar eens naar Engeland varen) en de neiging om te stimuleren (nee, ik kom haar niet halen, ze kan het zelf en ze heeft ook dat recht). Je bent je heel goed bewust van de risico's en je weet ook at iedereen over je heen zal vallen als het mis gaat. Maar erger nog, dat het voor het leven van het kind grote gevolgen kan hebben, zelfs fatale gevolgen. Je moet daarmee als ouder leren leven, beslissingen over nemen. Dat is uiterst gecompliceerd en ik kan me niet voorstellen dat het voor de vader/ouders van Laura anders is geweest. Zij kennen de gevaren van de zee toch ook.

Indertijd heb ik in een discussie met zo'n gemiddelde psycholoog (hoe kan het dat ouders willen dat hun kind zich zo eenzijdig gaat ontwikkelen....) het voorbeeld aangehaald van een jongen in Suriname die wilde schilderen. Er was in die tijd weinig voedsel verkrijgbaar in Suriname, maar als die jongen geld kreeg, dan kocht hij er verf van. Voor hem was niet kunnen schilderen erger dan niet kunnen eten. Ik snap dar niks van, ik zou andere keuzes maken, maar ik heb dan ook geen uitgesproken talenten. Je moet het mij dus niet vragen.

Waarom vind ik de OTS nu erg? Omdat die hele gecompliceerde afweging die je als ouder moet maken als je zo'n kind hebt, omdat ik denk dat een ander niet echt in staat is die afweging te maken.Het is wel goed om er met anderen over te praten, zeker met andere ouders die soortgelijke situaties hebben meegemaakt.Het is wel goed om te luisteren naar alle mensen die roepen dat dit niet kan en dat niet en dat zij hun kind nooit..., maar uiteindelijk heb jij als ouder te maken met jouw bijzondere kind, en daar zijn geen standaardrecepten voor om daarmee om te gaan.
Ik vind het vreselijk dat meneer Stefan Pont nu op televisie kan zeggen dat het meisje nu niet moet gaan, maar dat ze er wel naar moet blijven verlangen en dat ze later mag gaan. Hoe werkt dat? Je hangt een papiertje aan de muur en plots heb je het vaderlijke gezag over alle kinderen in Nederland? Wat heeft hij ermee te maken?
Als ouder is het heel moeilijk als je een kind hebt dat liever nog dood gaat dan dat hij/zij niet kan schilderen/muziek maken/voetballen/dansen/zeilen/etc. etc. Je keuzes wankelen tussen het risico van grote gevaren van eenzijdigheid en diepe teleurstelling en het risico van diepingrijpende frustraties die alle levensvreugde uit een kind halen. Je wankelt, je denkt, je kiest en je houdt je hart vast. En dan bescherm je je kind zo goed mogelijk, tegen alle gevaren, maar ook tegen alles en iedereen die zij/haar diepste levensvervulling in de weg staan.
Het moeilijke van de OTS is dat de vader dat nu niet meer kan.

Tsjor

Mooi gesproken

mooi gesproken Tsjor!

Goede beslissing...

Ik vind het een wijze beslissing dat dit meisje onder toezicht werd geplaatst.Dertien is geen leeftijd om reeds zo een beslissing te nemen en blijkbaar zijn de ouders niet eens in staat op realistisch te zijn.

Kaaskopje

Het gaat hier om zeezeilen.Dat is niet te vergelijken met het bezeilen van een meer.Die fase heeft ze allang gehad!
groetjes,bastet

Yelle

"Dertien is geen leeftijd om reeds zo een beslissing te nemen en blijkbaar zijn de ouders niet eens in staat op realistisch te zijn."

Maar is dat wel zo? De mensen die zich nu moeten gaan buigen over Laura, weten niets over zeezeilen. Niets over Laura's capaciteiten. Niets over haar achtergrond. Niets over het maken van wereldreizen. Niets over het leven in een haven. Niets over leren via de wereldschool. Haar ouders wél. Laura zelf trouwens ook, ze is geen naïef en onervaren meisje. Dit is een uniek kind, en een unieke situatie. Een van de weinige mensen die zich hierover wél een oordeel kunnen vormen zijn haar ouders. En andere zeezeilers en wereldreizigers, en uit die hoek hoor je dan ook veel genuanceerdere geluiden.

Wat mij stoort in deze hele discussie, is de manier waarop de zogenoemde deskundigen hierover spreken. Gisteravond weer bij Knevel bijvoorbeeld. Daar zit dan een hoogleraar (geloof ik) pedagogiek en onderwijskunde, die over dit onderwerp inmiddels door de hele wereldpers is benaderd. Die man hoor ik doodleuk praten over 'twee jaar lang een geïsoleerd bestaan" en dat het zo belangrijk is "dat ze met leeftijdsgenootjes optrekt". Die man is overduidelijk tegen dit avontuur, beroept zich steeds op de 'gemiddelde puber' en 'het gemiddelde puberbrein'. Laura heeft hij nog nooit ontmoet. Maar hij wordt wel overal opgetrommeld als deskundige. O ja, en passant noemde hij dat ze misschien ook wel eens heel erg last van de scheiding zou kunnen hebben en een loyaliteitsprobleem, want dat komt nu eenmaal wel eens voor bij pubers.

Realisme

Yelle, welke realiteit ken jij dan die de ouders en het meisje blijkbaar niet kennen?

Tsjor

Natuurlijk

Kaaskopje, en voetballen kun je ook bij de plaatselijk club, je hoeft niet de wereldzee over te steken om in Nederland bij een selectie te komen. Tekenen kun je ook met een potlood en waterverf. Dansen kun je op de muziekschool van het dorp etc. En Mozart had eerst zijn kleuterschool had moeten maken.

Tsjor

Vots

En dat kan gebeuren als je een VOTS hebt: nog veel meer problemen worden erbij gehaald, waardoor je van één vraagstuk plots een zeer ingewikkelde problematische situatie krijgt die om dringend ingrijpen vraagt, want al die problemen bij elkaar zijn op geen andere manier oplosbaar.
Voor ouders in het algemeen betekent deze uitspraak dat de mening van 'deskundigen' over de ontwikkeling van een kind belangrijker wordt dan de inschatting van ouders en het kind zelf. Die mening kan niet op wetenschappelijke basis gestoeld zijn, want zoveel feitenmateriaal is er niet om daar iets over te zeggen. Het gaat dus om natte-vinger-werk, waarbij je iets moet kunnen voorspellen over de toekomst. Dat is een heel groot probleem, omdat de waarde van die voorspelling pas in de toekomst zal blijken en niet terug te draaien is. Toch zullen er stelligheden en algemeenheden moeten worden opgedist en dan krijg je als kind ongevraagd loyaliteitsproblemen vanwege de echtscheiding van je ouders in je schoenen geschoven, niet omdat jij die problemen hebt, maar omdat de visie op jouw ontwikkeling bepaalt wordt door mensen die over algemeenheden gaan. Daarmee beschadig je individuele kinderen.
In een rapport van een psycholoog gaat dat alsvolgt: een kind van tien dat heel erg lijdt onder de uithuisplaatsing en constant aangeeft dat e terug wil naar haar moeder omschrijf je als 'loyaal aan moeder'.Daarmee wek je de suggestie dat het kind eigenlijk boos zou moeten zijn op moeder, of teleurgesteld of wat dan ook, maar dat dat kind om misplaatste redenen niet negatief over haar moeder wil denken. Een paar pagina's later heb je het dan over 'loyaliteitsproblemen'. En dan heb je een normaal en terecht verlangen van een kind tot zeer ernstig problemen gemaakt, dat niet opgelost kan worden door het kind weer naar huis te laten gaan, maar juist vraagt om voortzetting van de uithuisplaatsing en verdere 'behandeling'. Het gaat in dit geval niet om een kind dat mishandelt wordt of iets dergelijks, in elk geval niet bij de ouders, wel in de instelling waar ze geplaatst is. Zo bouw je een eigen wereld die klopt volgens je eigen premissen, maar zeer schadelijk is voor het kind.
En voor de statistieken heb je weer een kind dat ernstig te lijden heeft onder de echtscheiding van de ouders, waarmee je je eigen hypothesen ipse facto hebt bewezen.

Het enige dat mij als ouder zorg zou baren is of het meisje in staat is zelf ook aan te geven als ze haar poging wil stoppen, om wat voor reden dan ook. In de voorbereiding ben je zo gefocust op wat je wil, alle tegenstand stimuleert je alleen maar in het voortzetten van die wil. En toch zul jij straks ook degene moeten zijn die moet beslissen om te stoppen. Dat is heel lastig, om daar goed mee om te gaan en om dat te kunnen. Dat zou mijn grootste aandachtspunt hebben.

Tsjor

Eigenlijk

Eigenlijk weet niemand wat dit met het kind zal gaan doen. Ik vraag me nog steeds af waarom ze persé nú wil gaan en waarom ze niet een paar jaar wacht, omdat ze graag de jongste wil zijn die zoiets doet? Dat zou ik eenvslecht argument vinden. Zeezeilen kan ze ook als ze in Nederland blijft. Ik zag het meisje op t.v. en ze kewam op mij eigenlijk veel jonger over dan ik door de verhalen gedacht had, dat zegt natuurlijk helemaal niks, maar ik had een 'steviger' type verwacht. Als er in het huis naast mij een 13-jarig meisje alleen zou wonen wat 2 jaar lang helemaal voor zichzelf zou moeten zorgen zou ik dat op z'n minst ook onverstandig vinden. Ik denk dat dit eengeode beslissingvan de rechter is. Zelf zou ik m'n kind niet aan zo'n experiment wagen en ik ben er nog steeds niet van overtuigd dat de moeder van dit meisje dat wel wil, het lijkt de droom van Laura en haar vader te zijn. Ze heeft in elk geval bekendheid gekregen...

Dramatisch

Ik vind het verhaal van Tsjor wel erg dramatisch. Laura kan door door de OTS (van 2 maanden) haar diepste levensvervulling niet meer waarmaken. Ochoch.
Ze kan best blijven zeilen. En zeezeilen ook. Maar (nu nog even) niet in haar eentje de wereld rond. Dat gaat niet om diepste levensvervulling, dat gaat om een recordpoging.
Niet alle ouders in Nederland weten altijd wat goed is voor hun kind, was het maar waar, dan kon de kinderbescherming worden opgedoekt. Soms moet er van wat dichter bij worden bekeken of ouders idd het belang van het kind voor ogen hebben of dat het kind in bescherming moet worden genomen. Het oordeel van het kind zelf doet mee natuurlijk, maar kan bij een jong kind niet doorslaggevend zijn.
Het is in dit geval nog helemaal niet gezegd dat de ouders van Laura haar hun toestemming hadden moeten weigeren, maar dat dat bekeken wordt vind ik niet zo schokkend.
Ik vind het ook niet schandalig als de supermarkt in mijn tas wil kijken "en ik hád helemaal niks gepikt!". Ik vind het ook niet schandalig als ik bij een verkeerscontrole moet blazen "en ik hád helemaal niks gedronken!". Het is de onvermijdelijke bijkomstigheid van de beschermingsmechanismen in onze maatschappij (de supermarkt tegen stelen, andere verkeersgebruikers tegen dronkelappen, kinderen tegen onvermogende ouders).
Kari

Tsjor

Ik geloof niet dat het relevant is waartegen het kind beschermd wordt, toch? In principe eist de wet dat kinderen tot 18 jaar naar school gaan en dat is ooit zo bepaald omdat het kennelijk onveilig was als die beslissing aan burgers werd overgelaten.

Er zitten uitzonderingen in die wet, omdat men het kennelijk ook belangrijk vond te kunnen toetsen of er onder bepaalde omstandigheden misschien sprake was van uitzonderlijke omstandigheden. En of dat nou arbeid is ("Hij móet ons in de kassen helpen, anders gaan we failliet ; en heus, paprika's zijn z'n lust en zijn leven") of zeezeilen ("Ze wil dat record vestigen, ze wil!"), dat maakt m.i. niet uit.

Ik zeg inderdaad 'van beide kanten zet men de hakken in het zand." Het ene kamp brult over verwaarlozing en onverantwoord en vindt dat alle kinderen a priori schade oplopen wanneer ze niet opgroeien in schoolbanken en onder leeftijdsgenoten. En het andere kant krijst over spruitjeslucht en bekrompen en het om zeep helpen van de dromen van een jong meisje.

Ik vind beide visies zwaar overdreven. In mijn optiek is dit materie waarmee heel zorgvuldig moet worden omgegaan.

Onderzoek het nou maar. Gedegen, natuurlijk in samenwerking met mensen die verstand hebben van zeilen én met mensen die verstand hebben van ontwikkelingspsychologie. Heel eerlijk gezegd vond ik Laura gisteren heel wat volwassener reageren dan sommige volwassenen die haar plannen steunen. Die wenen over 'in het water gevallen plannen' en gedragen zich haast alsof hen hoogstpersoonlijk iets is afgepast.

Het zou me niet verbazen als Laura over twee maanden inderdaad die toestemming krijgt, afgaand op haar optreden. Maar zelfs met het uitspreken van dat vermoeden ga ik als buitenstaander eigenlijk al buiten mijn boekje.

Doodeng

Het meest enge aan deze situatie, doodeng zelfs, vind ik de hou-je-kop-binnen-het-maaiveld-mentaliteit. De sfeer van gemiddelden. Van niet-afwijken. En wie afwijkt is stout, of slecht en er moet ingegrepen worden.

Het EKD, waar straks de gemiddelden de basis vormen en wie afwijkt, of niet meewerkt omdat hij graag baas blijft achter de eigen voordeur, een potentieel gevaar vormt.

Wij zitten er sterk over te denken Nederland te verlaten. Omdat wij ons niet voelen passen in die mentaliteit. Omdat wij bang zijn dat de kinderen die wij hopen te krijgen niet zullen passen in die mentaliteit. En omdat je er niet omheen kan. Daarnaast hebben wij niet het geloof en het vertrouwen dat het werkelijk iets oplost voor de kinderen die het écht nodig hebben. Uit mijn eigen jeugd weet ik dat men, als je maar een beetje meekletst met de 'deskundigen', niet eens verder zoekt. Mevrouw komt naar het consultatiebureau, prima. Dat zo'n afspraak van tevoren gepland is en daarom zichtbare blauwe plekken vermeden kunnen worden, denkt blijkbaar niemand over na. Het EKD gaat dit niet oplossen. Maar de kop-boven-het-maaiveld mensen hebben er een groot probleem bij. Ik geloof niet dat ik daar zin in heb. Ik ben niet gemiddeld.

Dynastie

"Het meest enge aan deze situatie, doodeng zelfs, vind ik de hou-je-kop-binnen-het-maaiveld-mentaliteit", dat vind ik nou onzin. Ik vind dat van die borrelpraat "in nederland heerst de mentaliteit van doe maar gewoon" Het gras aan de overkant is altijd groener (ook een cliché, maar helaas maar al te vaak waar gebleken). Ik weet niet of ik gemiddeld ben, dat interesseert me ook geen snars, ik hoef niet persé bijzonder te zijn. Als Laura dat wil wel, als zij ergens in uit wil blinken is dat haar volste recht, dan mag zij daarvoor gaan, er is niemand die dat tegenspreekt. Maar het is de taak van volwassenen, dus ook van haar ouders, om te zorgen dat kinderen gezond opgroeien. En ik vind het goed of bekeken wordt of haar ouders de taak serieus genoeg nemen.

Dief in de nacht

Starry:"In principe eist de wet dat kinderen tot 18 jaar naar school gaan en dat is ooit zo bepaald omdat het kennelijk onveilig was als die beslissing aan burgers werd overgelaten."
Deze rationalisatie komt niet verder dan 'het is zo, dus zal het wel goed zijn'. Maar het klopt van geen kant. Er zijn maar weinig landen waar leerplicht schoolplicht is zoals in Nederland. Er zijn maar weinig landen waar leerplciht tot 18 jaar bestaat. Er zijn maar weinig landen waar afstandsonderwijs niet tot het normale onderwijspakket hoort.
Je hebt dus ongelijk. Maar bovendien: de leerplicht is geen onderwerp geweest voor de rechter. Het gaat over de bevoegdheden van de Kinderbescherming.
En daarin zit een vervelend ding, namelijk dat de Kinderbescherming vrijwel altijd toestemming krijgt tot ingrijpen, voordat men weet wat er aan de hand is. Dat is des te pijnlijker in die situaties waarin die Kinderbescherming meent vragen te moeten hebben bij tamelijk fundamentele vrijheden.
Starry:"Ik vind beide visies zwaar overdreven. In mijn optiek is dit materie waarmee heel zorgvuldig moet worden omgegaan."
Dat vind ik ook, maar de manier waarop dat hier gebeurt (en standaard is in Nederland), gaat voorbij aan fundamentele vrijheden en de bevoegdheden en kennis van de ouders.
Eerder schreef je dat het een machtsstrijd is. Dat klopt. Het gaat in de basis om de vraag of ouders zelf dit soort afwegingen mogen maken. Deze zaak bewijst eens te meer dat dat in Nederland niet mag.
Nu gaat de Raad onderzoeken of zij het voornemen veilig vinden. De uitkomst kun je raden, want bij de Raad is er geen ruime ervaring met zeezeilen, de geplande overtochten, de havens en de familie zeenomaden waarin je wordt opgenomen.
Vooral: er is niemand die ontkent dat er risico's aan de reis verbonden zijn. De keuze, we doen het, is er een die de voor- en nadelen al heeft afgewogen. De Raad gaat helemaal geen voor- en nadelen afwegen. Die wil een risicovrije trip. Is dat niet te garanderen, dan gaat het feest niet door.
Er komt geen afweging van de risico's van het thuisblijven, het niet weg mogen, de dreiging van uit huis plaatsing, etc.
Starry:"Gedegen, natuurlijk in samenwerking met mensen die verstand hebben van zeilen én met mensen die verstand hebben van ontwikkelingspsychologie."
Het antwoord daarop is al bekend. De helft acht het mogelijk, de andere helft niet. De helft meent dat de gevaren niet groter zijn dan die van de straat oversteken, de andere helft meent dat het een onacceptabele manier van gevaar zoeken is.
Starry:"Het zou me niet verbazen als Laura over twee maanden inderdaad die toestemming krijgt"
Mij wel. De Raad kan geen enkel risico nemen buiten de gebaande paden. Het antwoord wordt 'nee'.
Ik sluit zelfs niet uit dat dat 'nee' ook nog met een verlengde OTS gepaard gaat, om te voorkomen dat Laura alsnog kan emigreren.
Het signaal dat uitgaat van deze gebeurtenis aan iedereen die iets ongewoons wil, is duidelijk. Overleg niks. Toets niks. Maak niks bekend, maar ga als een dief in de nacht.
Groet,
Miriam Lavell

Ijsvogeltje

>>Laura zelf trouwens ook, ze is geen naïef en onervaren meisje. Dit is een uniek kind, en een unieke situatie. Een van de weinige mensen die zich hierover wél een oordeel kunnen vormen zijn haar ouders. En andere zeezeilers en wereldreizigers, en uit die hoek hoor je dan ook veel genuanceerdere geluiden. < <

En hoe weten wij dat dan? Omdat haar ouders dat zeggen???? Ik zie op tv een gewoon meisje van 13 hoor, misschien een beetje slimmer dan gemiddeld, maar echt niet een uniek kind....

Waarom?

Nasha:"En hoe weten wij dat dan?"
Waarom zou jij dat moeten weten? Waarom zouden wij daarvan overtuigd moeten worden? Waarom zou de Kinderbescherming daarvan overtuigd moeten worden?
Waarom is het woord van de ouders niet genoeg?
Opvallend aan deze zaak is juist dat hier wel plannen gemaakt zijn, materiaal gecheckt is, oefentrips gemaakt zijn, een traject is uitgezet, etc.
Deze ouders wilde hun kind niet op de bonnefooi als een dief in de nacht laten gaan.
Groet,
Miriam Lavell

Wat ik zou willen

De leerplichtambtenaar had in moeten stemmen met het deeltraject Nederland-Canarische eilanden. Controle daar, op kosten van de ouders desnoods. Heldere voorwaarden om aan te voldoen.
Daarna weer verder zien. Die omgang voorkomt dat mensen als een dief in de nacht gaan.
Groet,
Miriam Lavell

Dynastie

Dat je hier een Nederlandse mentaliteit omschrijft klopt wel. "Doe maar normaal, dan doe je al gek genoeg." Zelf hou ik wel van die nuchterheid en relativering en het is de vraag of die nou werkelijk wel zo desastreus is voor de ontwikkeling van genieën en uitblinkers. Volgens mij blazen we internationaal best ons partijtje mee, zeker in aanmerking wat een kikkerlandje we zijn.

Los hiervan: ik weet niet waar je heen wilt vluchten, maar als het geval Laura je kader is, dan zou ik in ieder geval Engeland en Nieuw Zeeland links laten liggen.

Nasha

"En hoe weten wij dat dan? Omdat haar ouders dat zeggen?"

Met uniek bedoel ik dat dit kind duidelijk afwijkt van de 'standaard'. Hoe wij dit weten? Nou, dat lijkt mij vrij duidelijk. 'Gewone' meisjes van 13 hebben niet dit soort ambities, niet dit soort dromen en hebben niet de ervaring en achtergrond die zij heeft. 'Gewone' meisjes van dertien gaan met hun vriendinnen op de fiets naar school, maken huiswerk, luisteren naar muziek en schuiven 's avonds aan tafel bij de rest van het gezin. Dat is nu precies waar de hele discussie om draait.

Miriam

nee, ik weet het niet, maar alleen op de ouders vertrouwen in dit kader....ik heb niet de illusie dat alle ouders in Nederland ook inderdaad alles kunnen weten over hun kinderen en zeker niet of ze zo'n pittige reis aan zullen kunnen. Maar IJsvogeltje zet het hier nu net neer alsof zij het wel weet. En ook zij weet het niet....Ik denk best dat buitenstaanders zich een beeld van Laura kunnen gaan vormen als zij daar intensiever bij betrokken zijn....Maar alleen op de blauwe ogen van pa zou ik ook niet vertrouwen en dat heeft de rechter dan ook niet gedaan (pa heeft zich natuurlijk bij het vorige akkefietje al niet van zijn beste kant laten zien).....Nogmaals, bij boeit het allemaal niet, ze doet maar als ze wil gaan....maar niet miepen achteraf als er dan toch wat ergs gebeurt...

Afwijkt van de standaard?

mwah, dat weet ik niet....mijn zoon droomt ervan dolfijnentrainer te worden en anders profvoetballer...dat zijn ook behoorlijke ambities....Tja, en die ervaring en achtergrond....kom op, toen was het nog een kleiner kind, wat onthoud je daar eigenlijk van????

En dus kunnen wij, via de tv, echt niet beoordelen of zij nu echt zo'n uniek meisje is ... ik in ieder geval niet en ik zie ook niet echt iets unieks...

Miriam

Met veel van wat je schrijft (m.n. over leerplicht) ben ik het eens, dus dat laat ik verder even rusten.

Ik heb wel het idee dat jouw vertrouwen in kennis en inzicht van ouders blinder is dan het mijne. Tevens vind ik je benadering erg eenzijdig. Zo schrijf je:

"Eerder schreef je dat het een machtsstrijd is. Dat klopt. Het gaat in de basis om de vraag of ouders zelf dit soort afwegingen mogen maken. Deze zaak bewijst eens te meer dat dat in Nederland niet mag."

Heel subtiel leg je hier de macht volledig bij 'de tegenpartij'. Ik stelde echter dat bijvoorbeeld in dit geval ook vader zich bedient heeft van zijn macht om lekker gewoon te doen wat hij zelf wil.

Wat me opvalt is dat voor sommige mensen zo volledig vaststaat dat Laura en haar vader volledig in hun recht staan, dat ieder tegengeluid d.m.v. karikaturisering van tafel wordt geveegd. Omdat het niet in het eigen straatje te pas lijkt te komen. Dat wordt zo ver doorgevoerd dat eenzelfde aanpak bij voorbaat bij 'de tegenpartij' wordt voorspeld (want zo zwart-wit steken we immers allemaal in elkaar?). Dat moeten we echter gewoon afwachten. Wie weet valt dat mee.

Ook ik vind het soms ook moeilijk te merken dat andere mensen andere meningen over zaken kunnen hebben dan ik, terwijl ik toch echt heel zeker weet dat ik het dan bij het rechte eind heb

Miriam

"Deze ouders wilde hun kind niet op de bonnefooi als een dief in de nacht laten gaan.", nee, he he, dan zou er geen sponsorgeld komen, daarvoor heb je toch eerst aandacht nodig, hoe meer media-aandacht, hoe beter.... Misschien heeft vader inderdaad het beste met zijn kind voor en kan hij dat ook goed beoordelen, maar misschien ook niet. Ik weet dat niet, ik ken de man niet, jij kent de man niet. Ik laat die beoordeling liever over aan mensen die zich er echt in kunnen verdiepen.

Nasha

"Maar IJsvogeltje zet het hier nu net neer alsof zij het wel weet. En ook zij weet het niet..."

Nee, dat klopt. Ik weet het ook niet. Ik heb ook nooit over de wereld gevaren, en heb bovendien geen dochter van 13. Ik constateer volgens mij alleen maar dat er erg wordt gefocust op 'wat meisjes van dertien gemiddeld doen en willen'. En daar heb ik moeite mee. Omdat niet iedereen zo gemiddeld is, en in een vrij land ook niet gemiddeld zou hoeven zijn. Dat staat los van de vraag of ik deze reis een goed plan vind.

"En dus kunnen wij, via de tv, echt niet beoordelen of zij nu echt zo\'n uniek meisje is ... ik in ieder geval niet en ik zie ook niet echt iets unieks..."

Och, dat is een definitiekwestie. Maar vooruit. De Dikke van Dalen noemt uniek 'enig in zijn soort'. En dat is wat ik bedoel. Ik heb nog geen verhalen gehoord van andere 13-jarige meisjes die een solo zeilwereldreis aan het voorbereiden zijn, ze lijkt daarmee 'enig in haar soort'.