Zeiltocht om de wereld als 13-jarige

Nou ja níks zinnigs

Natuurlijk kunnen we er wel iets zinnigs over zeggen. Miriam bijvoorbeeld heeft zeezeil-ervaring. Lang lang geleden had ik met mijn toenmalige echtgenoot een zeilboot en deden wij mee aan kleine races zoals de Veronica-race of de race rond Texel. Het is een heel klein ons-kent-ons wereldje, waarin je (zoals in zoveel wereldjes) twee types deelnemers hebt: de mensen met geld die een leuke hobby hebben en eerst alle randvoorwaarden inkopen en vervolgens die hobby uit gaan oefenen én de mensen met passie/talent voor de hobby, maar geen cent te makken. Dat is niet alleen bij zeezeilen zo, dat is in een heleboel sporten zo.
Maar ook bijv. bij verzamelaars, mensen die gewoon voor een paar ton een paar ouwe auto's kopen, of schilderijen, of wat dan ook - en mensen die hun hele leven kromliggen om er eentje bij elkaar te krijgen om die vervolgens de hele dag te poetsen.
Het gaat nog verder, er zijn zelfs sporten/hobby's/leefstijlen die werken met beoordelingen en jury's. Dan gaat het ook nog eens om "gunnen". Kijk, het hardste zeilen is het hardste zeilen, klaar. Maar het móóiste zeilen? Wie beoordeelt dat?
Modellen, ze zijn al vaker aangevoerd, idem dito. De modellen die "het" maken zijn niet per definitie de allermooiste meisjes/jongens. Daar zit een ondoorzichtig systeem achter van "juiste moment juiste plaats" en "gunnen". Anky van Grunven, wie kent haar niet? De prestaties die zij neerzet, worden ieder jaar knapper. En waarom? Omdat ze door een jury moet worden beoordeeld. En die moeten het je gúnnen. Juist het feit dat je al tig keer kampioen in van alles bent, werkt dan tegen je. O ja, jij bent superkampioen, nou, laat maar eens even zíen dan - de verwachtingen zijn anders.
Ook in onderwijs zie je dit: er zíjn kinderen die beter kunnen leren dan andere kinderen. Er zíjn kinderen, die op hun 14e naar Amerika gaan om aan een speciale universiteit te studeren. Jaap van Zweeden ging ruim 30 jaar geleden als 16jarig jongetje in zijn uppie naar New York. Er was toen nog geen internet. Hij heeft het daar heel, heel zwaar gehad (vertelde hij). Mijn zoon is 15 en een beetje. Ik ben al blij dat-ie met de bus op school weet te komen - bij wijze van spreken.
Laura komt denk ik uit de groep fanatieke, beregoeie zeezeilers. Met geen cent te makken. En dús moet ze een manier zoeken om zich in de kijker te varen. Dat moet je helemaal zelf doen, zeezeilen kent geen scouts die sneue, maar talentvolle jongetjes uit Boerenkoolstronkeradeel scouten voor Het Eerste Van Ajax. En ja, voor jou tien anderen. Dus moet je opvallen. En dat doe je, als je een wereldrecord neerzet.

Als ik de moeder van Laura was, zou ik kotsend over ieder mogelijke reling hangen van ellende en bezorgdheid. Maar dat zou ik over drie jaar nog. En over tien jaar nog.

Tirza

Havo

'Laat haar eerst even die Havo afmaken', wat leert ze op HAVO nou dat haar kan helpen voor die zeereis?
Maar ik dacht het indertijd ook, toen mijn zoon als 10-jarige wilde gaan dansen. Met dansen kon dat niet. Als 10-jarige was hij eigenlijk al een jaar te laat. Dan begin je als 9-jarige. Als 10-jarige alleen met de trein van het oosten van het land naar Amsterdam, toch laten gaan, met angstzweet onder de oksels. Ook alle meegemaakt: verkeerde trein, treinuitval, rare mevrouw in de trein, twee keer overvallen, en aanvankelijk nog geen mobieltje. Er zijn mensen die het niet doen, of die verhuizen. Maar ik was ervan overtuigd dat als ik hem niet zou hebben laten gaan, dat ik dan een gefrustreerd kind zou overhouden. Hij is nooit beter op zijn plek geweest in die tijd dan op die opleiding in Amsterdam. Wat mij overhaalde was, dat ik merkte dat het allemaal 'zulke' kinderen waren. En dat er helemaal geen pushende ouders waren die hun kinderen iets i het oor fluisterden. Integendeel, al die ouders holden achter hun kind aan.

Het enige wat ik belangrijk zou vinden is, of ze ook aandurft om te stoppen als het te zwaar blijkt te zijn. Dat is eigenlijk de moeilijkste beslissing die ze zou moeten kunnen maken. Dus zelf beslissen of slaaptekort, eenzaamheid, schoolachtertand (mogelijk)gevaar etc. een te groot risico vormen om door te gaan.

Tsjor

Tsjor

Tsjor in reactie: " 'Laat haar eerst even die Havo afmaken', wat leert ze op HAVO nou dat haar kan helpen voor die zeereis?"
Op de Havo leert ze niet speciaal iets voor die zeereis. Ik vat de opmerking op zich anders op, namelijk zoals ik hem zelf in het begin van de discussie ook had kunnen bedoelen: ik denk dat het een hele kluif wordt om tijdens die reis ook nog je huiswerk zodanig bij te houden dat je je Havo kunt halen. Oftewel, zorg dat je je havodiploma hebt, voordat de omstandigheden zodanig lastig zijn dat je dat diploma wellicht helemaal niet meer haalt - dat staat los van of je op die Havo iets leert dat je op je zeereis kunt gebruiken (talen?).
Leerzame draad overigens.

Kan altijd nog

Genista:"ik denk dat het een hele kluif wordt om tijdens die reis ook nog je huiswerk zodanig bij te houden dat je je Havo kunt halen."
Onderwijs geeft nooit garanties. Het is ook een hele kluif om je opleiding te volgen als je met je hoofd ergens anders zit. Je van overheidswege vooraf druk maken om hoe een opleiding af zal lopen, is een weinig efficiente strategie. De overheid laat dit soort zorgen over aan de scholen. Ziet de school het zitten, dan is het best.
Wat de overheid ook nog doet is de scholen controleren. Over slechte scholen komt een negatief advies aan de minister. Leerplichtigen kunnen zich niet inschrijven op zo'n school.
De Wereldschool is een school in de zin van de lpw. Er bestaat geen negatief advies over die school. De school denkt dat Laura haar huiswerk wel zal kunnen maken.
"Oftewel, zorg dat je je havodiploma hebt, voordat de omstandigheden zodanig lastig zijn dat je dat diploma wellicht helemaal niet meer haalt -"
Tegelijkertijd: als er iets is wat altijd nog kan, dan is dat wel een diploma halen.
Groet,
Miriam Lavell

Miriam

De ervaring leert wel dat het moeilijker is om later nog een diploma te halen. Verder heb je helemaal gelijk met de Wereldschool en de theorie en ik ben heel blij dat Laura mijn dochter niet is. Ik mag dan inmiddels een heel stuk meer nuances weten dan toen ik het bericht voor het eerst hoorde, ik mag dan inmiddels best wel geloven dat Laura technisch in staat is om die tocht te volbrengen, maar om het nu ook nog zomaar wel-of-niet-goed te vinden is een ander verhaal.

Miriam

"Dat weet ik wel. Net zoals een diploma een belangrijke te behalen tussendoel is voor een maatschappelijke carriere, is je in de kijker varen dat voor een zeezeilcarriere" Miriam, ik vind het wel mooi zoals jij altijd zeker weet dat je gelijk hebt , maar wie weet is een zeezeilcarriere helemaal niet het beste voor Laura, wie weet denkt ze dat nu alleen maar. Okee, jij weet dat het anders is, ik weet dat soort dingen niet zeker, helemaal niet als het om iemand gaat die ik helemaal niet ken
Enne, ik zeg dat de ouders ook een verantwoordelijkheid hebben, daarmee impliceer ik niet dat er een verbod moet volgen. Ik weet het niet, net zo min als de ouders op dit moment weten wat wijsheid is (aangezien ze er beiden een andere mening op na houden), vandaar verder onderzoek, weet je nog? Maar het wordt nu "vangen op woorden" en dat vind ik eigenlijk altijd nogal onzinnig, dus ik ga de tuin weer in!

En laura op twitter

LauraGuppy: Ze willen er een soort flottielje zeilen van maken. Ik niet dus. Allemaal volgbootjes om op mij te passen, wie past er dan op wie?

Als ze idd kan 'zeilen als de duivel' zoals de moeder in dat Volkskrant-artikel beweert, kan ik me voorstellen dat haar ambities ook op dat niveau liggen. En dus ook vanuit haarzelf zijn opgekomen, niet vanuit haar ouders.

Ik ga mee met tjsor

Ik ga helemaal mee met wat Tsjor schrijft. Net als Laura ging mijn zoon wel met dertien jaar van huis. Niet om in zijn eentje te zeilen, maar wel naar een vreemd land waarvan hij de taal niet sprak, niet las en niet schreef. Hij wilde ontzettend graag, wij hebben hem niet tegengehouden. Om zijn ambities waar te kunnen maken. Hoewel hij inmiddels iets korter bij woont, sinds dit jaar, omdat hij die behoefte uitsprak (hij is nu zestien) weet ik dat ik als ouder er goed aangedaan heb.

Groetjes,

Muppy

"je hoeft er helemaal niks van te vinden..

Je hoeft het jouw kind niet te laten doen. Dat lijkt me genoeg."
Geestig! En zo toepasselijk ook op menige discussie.

Voor anders

Dat land was Duitsland, hij had net het eerste jaar brugklas hier in Nederland achter de rug. Nog geen woord Duits geleerd althans buiten ijshockeytermen. Zijn eerste schooljaar is dan ook heel moeilijk geweest, zeker als je er rekening mee houdt dat hij hier in Nederland een zwakke VMBO-basis leerling is/was. Dus geen gymnasiast die het een,twee drie oppikt. Voordeel was wel dat hij als het ware ondergedompeld is geworden in de taal. Maar voor zijn sport was het de moeite waard. En wat betreft het verhaal van Laura: je kunt op dat moment geen inschatting maken wat het gaat betekenen, waar je voor kiest. Het enigste wat je weet is dat je kiest voor je sport, om beter te worden. En dat die mogelijkheid er in Nederland niet meer voor je is.

Muppy

Muppy

Ik snap dat ook jouw zoon zijn droom najoeg, maar verder gaat alle vergelijking toch mank? Hij ging toch gewoon naar school, woonde in een gastgezin. En ik neem aan dat jullie hem de eerste keer niet op de trein hebben gezet in bij wijze van spreken Utrecht.

Mach

Ik reageerde in eerste instantie op het verhaal van Tsjor wat hij schrijft onder het kopje HAVO. Dat zijn zoon nog nooit zo op zijn plek is geweest dan in Amsterdam tijdens de dansopleiding. Voor onze zoon geldt hetzelfde. De sportwereld is zijn wereld: er is naast school even niets anders. Voor Laura geldt misschien hetzelfde: ook zij voelt zich misschien het best op de wateren. Natuurlijk het verschil met Laura is dat onze zoon wel opgevangen werd op het internaat (geen gastgezin)en inderdaad een duidelijke daginvulling had.

Muppy

Anders

Anders tegen Muppy: "maar om deze vergelijking moet ik echt een beetje lachen"
Want? Omdat? Jij bent namelijk van mening dat..? En dat onderbouw je hoe?
Kom op, Anders, doe 'ns ietsje meer moeite om volwaardige reacties op dit discussieforum achter te laten. Komt de leesbaarheid, de sfeer en de discussies ten goede namelijk.
Groet,
Onyx (die weet dat dit hartstikke meta is, maar zich nu ff niet kon inhouden)

Gamma

Miriam citeert en antwoordt mij: "Genista:"maar om het nu ook nog zomaar wel-of-niet-goed te vinden is een ander verhaal."
Je hoeft er helemaal niks van te vinden. Je hoeft het jouw kind niet te laten doen. Dat lijkt me genoeg."
Dat zei ik, Gamma Ik ben blij dat ik niks hoef te vinden Voor de overduidelijkheid: ik was niet van plan me op welke manier dan ook met het geval te bemoeien.

Trouw, ephimenco

http://www.trouw.nl/opinie/columnisten/ephimenco/article2856353.ece/Heel_conservatief_.html
Met zijn slotregels ben ik het 100% eens.
En voor de rest: ik krijg altijd associaties met autisten als ik de verhalen hoor en lees van al die "gedreven" kinderen die hun droom najagen. Het lijkt me de taak van de opvoeder om zo'n droom in perspectief te plaatsen, en om grenzen aan te geven. Wat gebeurt er met al die duizenden droom-najagers die het net niet redden? De tennissers/voetballers/(ijs)hockyers/dansers/zeilers die uiteindelijk toch net niet genoeg talent/genen/gezondheid hadden om met de echte wereldtop mee te kunnen? Die wachten gewoon op hun volgende reïncarnatie om het nog eens te proberen? Of om zich dan toch wat meer universeel te ontwikkelen!

Anders

"een vakantie in duitsland" Het ging om een verblijf in Duitsland, niet om een vakantie. Niet alleen te lui om te typen, ook te lui om te lezen? Of je fantasie teveel gebruikt?
journalistieke groet,

Vakantie

Ik word even sarcastisch anders: een vakantie?
Natuurlijk, als je twee keer per dag trainen, school in een vreemd land met vreemde taal als dertienjarige vakantie wil noemen? Je ouders een keer per zes a acht weken zien en dan nog alleen even na de wedstrijd. Ieder weekend twee wedstrijden. Tuurlijk anders, dat is vakantie. Droom lekker verder.... en p.s. hij woont sinds die tijd niet meer in Nederland en wij hebben hem gevolgd.

Groetjes

Muppy

Aanvulling

voor alle duidelijkheid: we zijn twee jaar later verhuisd maar woonden toen nog zo'n 600 km van elkaar.

Groetjes,

Muppy

Anders

Anders, waarom reageer je zo. Nu voor alle duidelijkheid:
mijn zoon is in juni 2005 naar Duitsland verhuisd. Naar een plaats waar zowel school als internaat op een plek zijn. Waar overigens allemaal topsporters rondlopen uit verschillende disciplines, net als hij. Netjes uitgeschreven uit Nederland. Aangezien hij in 1992 geboren is was hij toen 13. Gezag was gewoon bij ons (internaat moest overal toestemming voor vragen) en ziektekostenverzekering gewoon via verzekering in Nederland. Dus hoe je erbij komt dat ik dit uit mijn duim zuig?

Groetjes,

Muppy

Pluk 53

Ik vind het een afschuwelijk artikel van Ephimenco! hoe kan iemand zo denken? Ik snap het wel als ik bedenk dat de grootste zorgen die je hebt over je puberdochter het aantal uren is dat zij televisie kijkt. Maar dan kun je ook gerust zijn: zo'n meisje zal echt geen gekke dingen gaan doen, die blijft lekker stil zitten.

Ik zou liever willen dat je Trouw vandaag leest en dan dit artikel: 'http://www.trouw.nl/cultuur/film/article2822366.ece/Waylon_eerste_Nederlandse_soloartiest_bij_Motown.html' dan kunnen we dat samen gaan analyseren. Deze jongen was wel enkele jaren ouder, mijn kind was enkele jaren jonger dan Laura, maar i denk dat dat niet zo heel erg elevant is. Deze jongen heeft ook een droom die hij als kind heeft opgelopen. zijn droom is om op het podium te staan als countryzanger. Hij verwoordt het mooi: 'Maar op het podium wil ik echt vooraan staan, daar voel ik me thuis,ben ik vrij en kan ik laten zien wie ik ben. Optreden is voor mij helend, therapeutisch. Op het podium kan ik kwijt wat ik in het dagelijks leven niet kwijt kan.' Ik ken het gevoel niet van binnenuit maar ik denk dat die beschrijving van vrijheid, van volstrekt helemaal jezelf zijn, van thuis zijn, ik denk dat dat het gevoelens dat bijzondere kinderen hebben die bijzondere levenskeuzes maken. Het is zoiets als: dit (zeilen, dansen, voetballen, ijshockyen, piano spelen etc. etc.) ben ik, dit is mijn leven. Het is een tamelijk existentieel gegeven. Het heeft met de grond van je bestaan te maken. De meeste mensen reiken in hun leven niet zo diep hoor!

Het heeft dan ook helemaal niks met autisme te maken, integendeel, mijn zoon is een van die zeldzame exemplaren die behoorlijk openhartig is, veel en graag praat, ook over wat hem zelf beweegt, vrienden heeft etc. etc., een zeer sociale, beleefde, vriendelijke jongen. Het heeft met existentie te maken.

Om één van de zure redeneringen van psychologen voor te zijn: alhoewel Laura en deze Waylon beiden iets deden dat enigszins of helemaal in de lijn lag van de ouders was dat bijmij absoluut niet zo. Behalve een moeizaam op de middelbare school geleerde engelse wals had ik niks met dansen. Mijn zoon heeft het virus opgelopen aan de hand van wat hij noemde een 'dansposter'. Ik wist niet eens wat hij bedoelde. Pa bij een verhuizing kwam ik erachter toen ik de poster van de film Walt Disney's Jungle Book verwijderde: dat was de dansposter: een man met één been op een tak en een gestrekt been naar achteren: een danser dus zoals je wel snapt.

Mijn advies is dus aan ouders: hang nooit een poster op van jungle book, want je krijgt er een autistische homoseksuele (ook gehoord in die tijd) dansende zoon voor, die zijn pré-puberdromen niet kan beheersen en jij als ouder kunt bent niet meer in staat om grenzen te bewaken etc. etc.

Overigens laat het artikel ook mooi zien wat er gebeur als iemand die existentie van zichzelf niet kan waarmaken. Dat wil overigens niet zeggen dat kinderen dan moeten slagen. Hoog reiken en merken dat de top niet haalbaar is, de platenverkoop niet loopt of de reis niet rondgemaakt kan worden, dat is niet echt het probleem. Dat doet pijn, het zet je leven op de kop, maar je kunt daarna wel verder. Gefrustreerd worden in de mogelijkheid om het te proberen is wel een groot probleem, want dat hindert je in je bestaan, dat raakt je existentie, je zijn, wie je bent, je vrijheid, je hebt dan geen thuis meer (a.u.b. naar aanleiding van dit word niet gaan zwijmelen of zeuren over ouder, die ouder zijn er wel en ze zijn ook belangrijk, zie Waylon).

Wellicht zijn veel van de dertienjarige zwerfjongeren (zie draadje onder) kinderen die oftewel niet in staat zijn hun existentie waar te maken oftewel zelf nog niet goed weten wat dat is (niet op de puberwijze, maar op de wijze van bestaan) en wel aanvoelen dat er ergens iets is waar zij zouden moeten zijn, alleen weten ze nog niet waar of hoe of wat. En nee, dat is niet voor elk kind zo, Heel veel kinderen zijn volstrekt gelukkig met uren televisie kijken, als ze niet gedwarsboomd werden door hun ouders.

Tsjor

Muppy

Dat je zoon al op 13-jarige leeftijd naar het buitenland moest om zijn ambities waar te kunnen maken snap ik. Als je ver wilt komen in (top)sport dan moet je jong beginnen. Die mogelijkheid was er voor hem, en de begeleiding ook.
Maar dat vind ik geen vergelijking met de situatie van Laura. Laura's waar te maken ambitie is niet de wereld rond zeilen (want dat kan ze in haar leven nog vaak genoeg gaan doen) maar een plek veroveren in het Guiness Book of Records. Dáárom moet het NU, niet omdat ze anders te oud is om goed te leren zeilen ofzo (zoals bij jouw zoon). Ze kan, ook als de geplande tocht niet doorgaat, nog steeds heel veel van haar tijd besteden aan (zee)zeilen en daar steeds beter in worden (Hoewel ik als ik de verhalen lees begrijp dat dat nauwelijks meer mogelijk is.)
Kari

Tja pluk53

Zo kom je natuurlijk nooit ergens met de mensheid. De mensen die de dromen najagen en daar keihard voor werken: dát zijn de trekkers van de maatschappij. En al diegenen die het net niet redden (de top is smal, heel smal), die hebben toch een leuke hobby.
Julius Caesar begon zijn openbare, politieke leven op zijn 15e.
Marie Curie schreef zich op haar 15e in op de universiteit.

Als je geen dromen najaagt, wat moet je dán doen met je leven?

Tirza

Verkeerde link

Ik zie dat ik een verkeerde link geplaatst heb, die gaat naar een ouder en kleiner artikeltje. Het artikel van vandaag kan ik op de website nog niet vinden. De kop is 'Ik wist wel dat er meer in me zat'. Dus als de lezers nu gewoon Trowu gaan kopen, dan koop ik onmiddelijk aandelen in Trouw.

Wat een 29-jarige met een 13-jarige te maken heeft is dit: de discussie gaat over de vraag of het mogelijk is dat kinderen zo'n beslissing kunnen nemen voor zichzelf op jonge leeftijd, (wat dat voor jou als ouder betekent - dat is mijn insteek) en wat de gevolgen zijn als je het kind dat niet laat doen.
Het verhaal van vandaag is met een man van 29, maar hij begon 'als jongen', toen hij op een avond een country-avond bezocht met zijn ouders, omdat die geen oppas konden vinden. Dan ben je dus nog jong, denk ik dan maar even. Vanaf dat moment is hij zich helemaal gaan richten op 1ding, kreeg op zijn 19e een platenkontrakt en ging naar Amerika. Daarna ellende en nu weer goed, zeg maar kort samengevat. Waar het mij om gaat is het citaat dat hij geeft over zijn bestaan, iets wat hij dus al wist vanaf het moment dat hij en jongetje was. En dan is het niet relevant of je als Jantje Smit al als kind zo ver komt dat je een platenkontrakt krijgt, of als 19-jarige 'pas', het gaat mij om de schets van wat er gebeurt als iemand op jonge leeftijd zo'n passie krijgt voor iets.

Dat dan als antwoord op het autisme van Pluk 53.

Jammer dat ik de digitale versie niet kan vinden, zal wel over enkele dagen op de site staan.

Tsjor

Mijn probleem...

Dus ik lees op aanraden van Pluk de column Ephimenco en ben het hartstikke met hem eens. Maar toen ik gisteren de column van Nazmiye Oral las in De Volkskrant, tja... toen kon ik me daar eigenlijk ook volledig in vinden.

Ben blij dat ik niks hoef te vinden in deze...

Weet je, hup, ik smijt hem erin. Wie weet vindt iemand het leuk om te lezen, wéér een andere visie

"De 14-jarige Michael Perham is de jongste persoon die in zijn eentje de Atlantische Oceaan is overgestoken. Toen ik dit bericht las op internet wilde ik wel eens zien hoe die jongen eruit zag. Alsof ik iets meende te kunnen zien aan zijn gezicht over moed, uitzonderlijkheid of misschien wel de tekenen van de eenzaamheid op zee.

Het was een ‘gewone’ jongen die dolblij in de camera keek, dat wel. Maar ik kreeg pas een knoop in mijn keel toen ik de foto zag van zijn zeilschip dat geflankeerd werd door een tweede zeilschip.

Het bleek dat Michael in de zes weken dat hij de Atlantische Oceaan bevoer, gevolgd werd door zijn zeilende vader die radiocontact met hem onderhield. Ik vond het een oneindig liefdevolle oplossing. Als een walvis met jong.

Op de vraag of het verantwoord is dat een meisje van 13 alleen rond de wereld zeilt, is het makkelijk antwoorden: nee. En ik zou er zelfs ‘natuurlijk niet’ aan willen toevoegen nadat ik de mogelijke gevaren en risico’s heb gelezen op internet. Je kunt nooit eens een hele nacht slapen, koud, zeeziek, honger, verveling, eenzaamheid, slecht weer en stormen en dan nog al die piraten en andere lui die je onderweg kunt en zult tegenkomen.

Wat ik wel weer mooi symbolisch vond, is dat zeilers kennelijk de depressie opzoeken en van depressie naar depressie zeilen om vaart te kunnen maken.

Maar goed. Er is dus veel reden om tegen een eventuele zeiltocht te zijn van een klein meisje, want dat is waarom het allemaal dubbel zo precair is: ze is jong, en ook nog eens een meisje en dus dubbel zo kwetsbaar.

Maar hebben wij het recht om Laura Dekker deze ervaring te ontnemen? Bestaat er wel zoiets als een veilige jeugd? Iedereen is het erover eens dat een zeiltocht zoals zij die wil uitvoeren onnodige risico’s met zich meebrengt. Maar vele andere factoren worden achterwege gelaten: het is een sport, eentje waar ze bijzonder goed in is, het is haar droom, haar talent, het is iets wat ze aan wil gaan. We doen alsof ze heeft gezegd: ‘Ik wil geblinddoekt een drukke snelweg oversteken en wel vijftig keer’.

Het argument, zoals door haar eigen moeder beweerd wordt, dat Laura eigenlijk ‘geïnspireerd’ wordt door haar vader en het waarschijnlijk niet eens voor zichzelf maar voor hem doet, is denk ik iets wat veel mensen onbewust dwars zit. Maar worden we bijna allemaal niet gedreven door dat soort motieven? Ik ken heel wat mensen in mijn omgeving, sommigen zelfs al in de zestig, die alles in hun leven nog steeds doen met de wens gezien en erkend te worden door hun verwekkers, al leven die misschien niet eens meer, dus duh!

Maar je kunt een kind inspireren, brainwashen of zelfs dwingen: de vastberadenheid, de liefde kun je niet kweken. Het is zeer weinigen gegeven om op je elfde in je eentje heen en weer naar Engeland te zeilen. Na weken alleen op zee komt de waarheid echt wel naar boven drijven, lijkt me.

Wat mij het meest stoort, is hoe wij met deze kwestie omgaan. Nu zal Laura worden onderzocht of ze de tocht eventueel psychisch aan zou kunnen. Waarom?

Al zou ze het aankunnen, het probleem blijft dat het een gevaarlijke onderneming is, en dat is nu juist waar we met zijn allen problemen mee hebben, dus zal er niets veranderen aan ons oorspronkelijke uitgangspunt: ze is te jong.

We onderzoeken niet waar onze knelpunten liggen met de wens van Laura, maar dekken ons eigenlijk netjes in. Het enige waar ze eventueel op mag teren, is dat ze in theorie de tocht technisch gezien aan zou kunnen.

Als Laura zou gaan, zou dat wereldnieuws zijn, en stel toch dat haar iets mocht overkomen, niet eens zo een gekke gedachte, dan zou dat ook wereldnieuws zijn. En wie is dan verantwoordelijk? De Nederlandse staat. En dat is iets waar we onze vingers niet aan willen branden.

Als de Nederlandse staat de vervangende ouder wil spelen, zou hij misschien werkelijk steunend kunnen zijn. Verbieden is veel te simplistisch. Nu we ons verantwoordelijk voelen voor Laura Dekker moeten we ook onze verantwoordelijkheid nemen. We zouden als de vader van Michael Perham moeten zijn en dit kind helpen iets uitzonderlijks te doen.

Prijs haar allereerst voor haar droom en haar voornemen en erken haar talent. Stel voorwaarden: er moet toezicht mee in de vorm van een filmploeg die haar in een andere boot volgt. Die filmploeg vinden, zal niet moeilijk zijn. Erken dat het leven en vooral volwassen worden, niet enkel bestaat uit regeltjes, school, verkering, zuipen en de disco. Stel haar als voorbeeld, als inspiratie. Denk toch eens groot."

Dertien in een dozijn

Nog meer meningen: vandaag in Trouw Liesbeth Groenhuijsen, pedagoog-psycholoog: 'Je moet 13-jarige kinderen geen keuzes laten maken waarvan ze de gevolgen niet kunen overzien.' Zo'n 13 in een dozijn mening, waarvan de kern is, dat mondigheid het einddoel moet zijn van de opvoeding en niet het vertrekpunt.
Ik ga et artikel bewaren voor volgend jaar als mijn dochter op school een keuze moet maken voor het verdere verloop van haar studie en op heel veel verschillende manieren de vraag krijgt voorgelegd welk beroep ze later wil gaan uitoefenen. Ze is dan pas 12. Pedagogisch en psychologisch dus ongeschikt om die keuze te maken.

En als ouder kan ik me er niet mee bemoeien, ik houd namelijk van haar en liefde maakt blind (Reina).

Dus zijn we overgeleverd aan de adviezen van deskundigen die eindelijk een stevig verankerde basis hebben gevonden voor hun bemoeienis met kinderen en een afzetmarkt voor hun testen en rapporten.

Het kind als produkt van pedagogisch-psychologische interventies door professionals. Het gefabriceerde kind. Om zover te komen met je het kind wel eerst monddood maken, wat Liesbeth dan ook graag doet. en de ouders uitschakelen, want als je als ouder de wensen van van het kind niet tegenhoudt -mocht het kind onverhoopt toch zoiets uiten- dan ben je te onzeker.

Bestaat er een beroepskeuzetest, waarvan de uitkomst is: solozeilster om de wereld?

Tsjor

Nog meer berichten

http://www.nu.nl/algemeen/2078051/australische-solozeilster-16-gecrasht.html
Ik ben werkelijk blij dat mijn kinderen deze ambitie niet hebben.

Tsjor!

Ik ben het (weer eens) helemaal met je eens. Fijn mens ben je, je zoon heeft precies de goede moeder uitgekozen!
Dat artikel van die Euphemico (of hoe die ook heet) vond ik ook echt vreselijk, vreselijk, en zo denigrerend ook. Bah!

Groot(s) denken

is slechts deels waar het om gaat. Allereerst, ik ben het eens met die visie, laat een kind de mogelijkheden zien, en laat het kind ook geloven in een wereld waarin die mogelijkheden haalbaar zijn, in plaats van het kind te willen dwingen zich te voegen in een soort grijze, kleurloze, bangige massa waarin je juist geen passie voor iets mag hebben, en als je die al wel hebt zal die wel even de kop worden ingedrukt.
Maar voor mij speelt ook nog: waarom is het toch zo dat men meent dat men hierover niet alleen een mening mag hebben, maar dat die mening iets zou moeten zijn waaraan Laura zich maar te houden heeft. Het lijkt idd zo te zijn dat een ouder geen goede ouder is als die zijn of haar kind volgt in of inspireert tot grootse dromen en daden. Ik begrijp dat niet, ik geloof direct dat Laura en haar vader niet onbesuisd een of ander wild avontuur aangaan zonder bijzonder goed beslagen ten ijs te komen, anders verzin je zoiets gewoon niet.
Zoals ik in mijn berichtje hierboven al kort aangaf (ik had even helemaal geen tijd) word ik ook helemaal droevig van schrijfsels zoals van die Ephimenco. Ik vind het zo'n naargeestig en kleinzielig stuk, zo denigrerend en ook respectloos naar Laura toe. Blijkbaar mag iemand zo over een kind schrijven, alleen maar omdat ze in het nieuws is. Ik zie het gewoon als kif, kif omdat die Ephimenco zelf te ongeïnspireerd is om ook maar iets buiten de grenzen van het volslagen gewone te verzinnen en te ambiëren... Nogmaals, bah!