Zeiltocht om de wereld als 13-jarige

Ouderlijk gezag

Het artikel sluit af met opmerking van de moeder dat ze overweegt het ouderlijk gezag uit handen te geven. Haar man bepaalt namelijk tóch altijd wat er gebeurt.

Dus ja, ze heeft dus blijkbaar ouderlijk gezag. Maar ik kan deze opmerking van haar niet zo goed rijmen met haar boodschap dat ze Laura de reis niet wil laten maken.
Door dit interview wordt het trouwens wel een héél persoonlijk gezinsverhaal. Hoewel ze zich over een aantal zaken (vroegere gebeurtenissen in het gezin) nadrukkelijk niet wil uitlaten, vraag ik mij toch af waarom moeder voor de media heeft gekozen. Er is nu een onderzoek gestart, daar moet ze sowieso haar verhaal doen. Ze wil de relatie met haar dochter het liefst in stand houden; ik denk dat het door deze actie zeker niet makkelijker wordt.

En dat het 'een plannetje van de vader' is, ach... Het is zoals denk ik hierboven ook al werd gezegd: twee gepassioneerde mensen kunnen elkaar versterken. Micheal Jackson had ook een vader die wel héél erg ambitieus voor zijn zoon was, Richard Kraijcek ook, en zo hoor je wel vaker dit soort verhalen.

Ja maar

het is toch een beetje raar. Ik krijg uit het interview net als jullie de indruk dat ze formeel gewoon gezag heeft. Ze heeft echter de uitnodiging voor de rechtzitting niet gekregen. Dus er wordt een zitting gehouden waarbij iemand onder toezicht wordt gesteld en besloten dat de ouder(s?) de komende maanden alle belangrijke besluiten voor moeten leggen. Maar 1 van de ouders is er helemaal niet!! Zou de rechter dit ook hebben besloten als hij of zij geweten had dat moeder de zeiltocht niet ziet zitten en eigenlijk geen toestemming wil geven?? Wat is er dan ter zitting gezegd over moeder?
Ze zegt verder dat jeugdzorg op eerdere signalen van haar als moeder dat er dingen in haar ogen niet goed gingen, niet heeft gereageerd. Heeft jeugdzorg haar dan nu ook niet gehoord? Geen contact gezocht? Kon jeugdzorg uit die eerdere signalen niet weten dat moeder gewoon tegen was? Nu is er een OTS gevraagd terwijl 1 van de ouders (met gezag) het gewoon eens is met het standpunt van de kinderbescherming.
Ik kan het niet meer volgen...

Het complete interview

Voor een werkelijk goed afgewogen beeldvorming is wellicht het lezen van het gehele interview aan te raden. Voor wie geïnteresseerd is:

'Alles te verliezen'

Ongeveer iedereen kwam de afgelopen maanden aan het woord over Laura Dekker, het meisje dat de wereld rond wil zeilen. Behalve haar moeder, Babs Müller. Zij onthield zich van commentaar uit angst haar dochter kwijt te raken. Tot nu: ‘Liever een levende dochter die ik nooit meer zie, dan een dode.’Door Maud Effting
MAUD EFFTING

‘Als het aan mij ligt, zou ik Laura niet laten gaan. Klaar. De knoop is doorgehakt. Daarmee verziek ik haar droom, maar als moeder kan ik het niet verantwoorden. Als ze dood gaat op zee, zou ik het mezelf nooit vergeven. Ik zou er niet mee kunnen leven. Ik denk dat elke moeder er zo over denkt.’

Ze heeft er al weken buikpijn van. Ze twijfelt. Maar Babs Müller (48), de moeder van solozeilster Laura Dekker, vindt dat ze nu één keer iets moet zeggen over het plan van haar 13-jarige dochter om twee jaar lang alleen over de wereld te zeilen in een boot van iets meer dan 8 meter lang. En ze heeft zojuist een beslissing genomen.

‘Het breekt mijn hart dat ik hierdoor misschien het contact met mijn dochter verlies. Ik heb nog nooit in mijn leven zo’n moeilijk besluit moeten nemen. Maar ik moet de gevolgen van mijn beslissing accepteren. Ik heb liever een levende dochter die ik nooit meer zie, dan een dode dochter.’

Laura, die op 20 september 14 wordt, wil zo snel mogelijk vertrekken om een record te breken; ze wil de jongste solo wereldomzeiler worden. Tijdens haar reis zal ze worden geconfronteerd met windstiltes, stormen, mankementen aan haar boot, slaapgebrek, zeeziekte. Ze krijgt te maken met eenzaamheid; tijdens haar reis stopt ze in diverse havens, maar zal ze ook wekenlang alleen zijn.

De rechter zorgde er vorige week voor al dat Laura niet op korte termijn kan vertrekken door haar een voorlopige ondertoezichtstelling op te leggen. Haar ouders, die gescheiden zijn, worden daardoor beperkt in het ouderlijk gezag. In die twee maanden doet een psycholoog in opdracht van de rechtbank onderzoek naar Laura’s ontwikkeling. Er wordt onder meer bekeken of ze de soloreis psychisch wel aankan.

Maar Müller wil het niet alleen overlaten aan de psycholoog. ‘Ik ben niet laf. Ik wil laten weten hoe ik erover denk. Anders knal ik uit elkaar.’ Daarom doen Müller en haar man Anne Grondsma eenmalig hun verhaal in de Volkskrant. Verder willen ze met rust worden gelaten.

Haar dochter belde een paar maanden geleden, ergens in april. ‘Ze zei: mama, wat zou je ervan vinden als ik in het Guinness Book of Records kwam? Mijn eerste reactie was: ja, dat dacht ik al. Ik wist het meteen. Drie jaar geleden zag ik het al aankomen. Toen zeilde ze in haar eentje op het IJsselmeer. Toen heb ik het meteen gezegd: over een paar jaar wil ze de hele wereld rond.’

Tijdens het telefoongesprek liet Müller meteen merken dat ze het niet zag zitten. ‘Maar Laura zei: als je het me verbiedt, heb je mijn hele leven verziekt, dan wil ik je nooit meer zien. Ik zei: Laura, als je weggaat, dan kan ik twee jaar niet meer slapen. Toen zei ze: ach mam, daar val je alleen al van in slaap.’

Weggelopen
Laura heeft het niet van een vreemde. Haar vader Dick Dekker zeilde al vanaf zijn 12de in zijn eentje op zee. Op zijn 14de zou hij van huis zijn weggelopen. Ook Müller liet op haar 21ste alles achter zich om de wereld in te trekken. Ze sloot zich aan bij het Italiaanse circus, waar ze met paarden ging werken.

‘Ik snap Laura wel’, vertelt ze. ‘Zelf was ik ook zo, al was ik natuurlijk geen 13. Maar ook mijn ouders stierven van de zorgen om mij. Ik weet ook wel dat het Laura’s droom is om dit te doen. Maar is het ook echt háár idee? Komt het helemaal uit haarzelf? Dat is wat ik me steeds afvraag.’

‘Kijk, ik ben hartstikke trots op mijn dochter’, zegt Müller. ‘Ze kan zeilen als de duivel. Dat is het probleem niet. Technisch kan ze het aan. En haar vader zorgt wel dat de boot in orde is. Hij heeft gouden handen.

‘Laura is ook geen doetje. Ze durft beslissingen te nemen. Ik ben met haar naar Langweer geweest tijdens de zeildagen. Het lag vol met boten. De havenmeester dwong haar ergens anders heen te gaan, maar Laura hield gewoon de gang erin. Ze zeilde de box in en klaar. Ze liet zich niet meer verjagen. Door niets en niemand. Toen was ze 11.’

Zelf zeilde Müller zeven jaar lang met de vader van Laura – inmiddels haar ex-man – om de wereld. Ze kent de omstandigheden op zee, ze weet hoe het er in derdewereldhavens aan toe gaat. ‘Laura is een mooi meisje. Dat zien anderen ook. Ze is zo vrolijk en onbevangen dat ze in niemand kwaad ziet.

‘Ik vraag me ook af of ze zich redt als ze lang alleen is, of ziek wordt’, zegt ze. ‘Maar het belangrijkste van alles is: in mijn ogen is ze gewoon nog niet volwassen.’

‘Ze kunnen wel zeggen dat ze haar leeftijdgenoten ver vooruit is’, zegt haar huidige man Grondsma, zelf een binnenvaartschipper. ‘Maar dat is gewoon flauwekul. Ze is een beginnende puber, met alle puberstreken die daarbij horen. Jongens, feesten, noem maar op. Ze is heel normaal.’

Tijdens hun wereldreis in de jaren negentig hielden Laura’s ouders zich in leven door in alle havens baantjes te zoeken. ‘Ik heb overal ter wereld als kinderclown gewerkt’, vertelt Müller. ‘Dick verdiende geld door boten te repareren, keukens in boten te zetten, hij pakte alles aan. Die reis was een fantastische belevenis, al hield ik niet zo fanatiek van zeilen als hij. Ik zie het vooral als een middel om ergens te komen.’ Later volgde ze onder meer opleidingen tot doktersassistente, kleuterleidster, huisschilder en pedicure.

Laura werd in 1995 tijdens de reis aan boord geboren, in een Nieuw-Zeelandse haven. ‘We sloegen Pampers in en we zijn verder gezeild. We hadden onze ups en downs, maar over het algemeen ging het goed. Laura was overal een ster. Ze zwaaide naar iedereen vanuit haar kinderwagentje. Ze vond alles prachtig.’

‘Het was een vrolijk kind. Ze heeft nooit met speelgoed gespeeld. Altijd bezig met onderzoeken, ontdekken. Ze knutselde alles zelf in elkaar. Ze had veel vriendjes en vriendinnetjes. Ze deed ook aparte dingen. In het huis waar we later nog hebben gewoond, schilderde ze de muren vol met zeilboten. En op haar vijfde zette ze met een vriendinnetje haar kamertje thuis onder water, omdat ze zo graag wilde zwemmen.

‘Haar zus Kim (11), die bij ons woont, is precies hetzelfde. Maar zij houdt juist niet zo van zeilen; ze is meer een circuskind. Ze zit op de circusschool en heeft zo haar eigen optredens. Die circusschool heeft ze helemaal zelf geregeld. Toen ze ervan hoorde zei ze meteen: dát wil ik.’

Scheiding
In 2002 liep het mis in het huwelijk van Müller en de vader van Laura: ze scheidden. Laura was toen 6 jaar oud. Over de scheiding wil Müller alleen kwijt dat haar ex-man zeer rechtlijnige ideeën heeft waar hij zich onder geen enkele voorwaarde vanaf laat brengen. ‘Je kunt zeggen wat je wilt, hij doet toch wat hij wil.’

Na de scheiding woonde Laura in eerste instantie de ene week bij haar vader, en de andere week bij haar moeder. Toen dat niet werkte, ging ze uiteindelijk naar haar vader. ‘Ze trok altijd al meer naar hem toe. Ik heb steeds gezegd: ik vind alles best, als het maar goed gaat met de kinderen. Maar achteraf bezien is het de grootste fout van mijn leven om haar daar te laten wonen.’

Laura krijgt van hem een spartaanse opvoeding, vertelt ze. Voorbeelden wil ze niet geven. ‘Hij houdt wel van haar, maar laten we het erop houden dat Laura in haar leven altijd alles zelf heeft moeten regelen. Ze moest alles zelf uitzoeken. Mijn maag draaide zich soms om.’

Daarom is ze bang dat Laura dit niet alleen voor zichzelf wil doen, maar vooral voor haar vader. ‘Ik heb het idee dat hij al jaren bezig is om haar dit in te prenten. Dat ze aan zijn idealen en voorstellingen moet voldoen. Hij heeft haar voorbereid door dingen te zeggen als: hoe zou je het vinden als jij als jongste weg zeilt?

‘Ze is gek gemaakt, denk ik. Kijk, haar vader is alles voor haar. Laura vertrouwt honderd procent op hem. Voor haar telt alleen wat hij zegt. En nu heeft ze zich in haar kop gezet dat ze gaat. Ze snapt niet wat het werkelijk betekent. Ze vindt het alleen maar cool. Ze is een tiener.’

Na het einde van hun huwelijk begon Laura’s vader met het bouwen van een nieuwe boot, een replica van een historisch, Noors schip. Zonder bouwtekeningen. ‘Alles wat zijn ogen zien, kunnen zijn handen maken’ zegt Müller’s man Anne Grondsma daarover. ‘Hij kan alles bouwen: motoren, een kiel, tanks. En dat kan hij ook nog allemaal in zijn eentje.’

Maar er gebeuren ook minder goede dingen. Zo vermindert het contact tussen Laura en haar moeder in die tijd zienderogen, hoewel Müller talloze pogingen doet om haar te blijven zien. ‘Laura kreeg een steeds negatiever beeld van mij’, vertelt ze. ‘Al vanaf het begin wilde ze niet graag bij ons komen. Ik wil in het midden laten hoe dat komt. Maar elk bezoek moest van mij uit komen. Als ik niets van me liet horen, gebeurde er niets.’

‘Alles bij elkaar hebben we haar van haar 6de tot haar 13de misschien tien weken gezien’, zegt Grondsma. ‘Alleen het afgelopen jaar begon het ineens weer wat beter te gaan’, zegt Müller. ‘Sinds ik alles goed vond. Ik heb nog nooit zoveel contact gehad als de afgelopen maanden.’ Aanvankelijk liet ze namelijk aan haar dochter weten haar plannen te accepteren – uit angst haar dochter te verliezen.

Drie jaar geleden deden ze vergeefse pogingen om Laura bij haar moeder te laten wonen. Aanleiding waren Laura’s solozeiltochten op het IJsselmeer, op haar tiende. ‘Er waren heel veel problemen’, zegt Grondsma. ‘We zijn talloze keren gebeld door sluiswachters, door de rijkspolitie, door andere bezorgde mensen. In Diemen is ze tegengehouden door de havenmeester.

‘Ze heeft ook één keer geprobeerd om haar zusje Kim mee te nemen. Toen werden we gebeld door de moeder van een vriendinnetje, die vroeg of we dat wel goed vonden. Uiteindelijk hebben we Kim van die boot weggehaald.’

Aangifte
Grondsma: ‘Ik heb aangifte gedaan, ben naar de Kinderbescherming geweest, naar Bureau Jeugdzorg. Ik heb alles gedaan, maar niemand wilde naar ons luisteren. We hebben drie rechters gehad. Steeds moesten we weer opnieuw ons verhaal doen. Laura en haar vader zijn ook nooit op komen dagen. Toen Laura 12 jaar was, is die zaak uiteindelijk doodgebloed. Vanaf die leeftijd mocht ze zelf beslissen bij wie ze wilde wonen. Toen zijn wij ermee opgehouden.’

Over de manier waarop de recente rechtszaken zijn verlopen, zijn ze verbijsterd. ‘Babs was graag bij de rechtszaak geweest’, zegt Grondsma. ‘Maar ze heeft gewoon geen uitnodiging gehad. We waren niet op de hoogte dat ze moest verschijnen. Ik ben daar echt woedend over. Voor het opzeggen van het eerste het beste abonnement moet je nog een aangetekende brief sturen. Maar de rechtbank stopt de brief over de rechtszaak van je dochter gewoon in de brievenbus. Die is dus nooit aangekomen bij ons. Daar hadden ze zorgvuldiger mee om moeten gaan.’

Ook het feit dat Laura’s advocaat voortdurend zegt dat beide ouders achter haar reis staan, is hen in het verkeerde keelgat geschoten. Grondsma: ‘Alle beslissingen zijn van Laura en haar vader. Niet van het gezin. Het gezin is er al jaren niet meer.’

Wat er nu gaat gebeuren? Müller heeft geen idee. ‘Ik weet dat ik in ieder geval de verliezer zal zijn. Ik weet ook dat ze het opnieuw zullen proberen. Straks wil ze op haar 14de. Of op haar 15de .’

Müller overweegt daarom zichzelf uit de ouderlijke macht te laten zetten, omdat ze het gevoel heeft dat alle beslissingen toch zonder haar worden genomen. ‘Maar stel nou eens dat ze doodgaat, dan denk ik straks: en ík heb niets gedaan. En dan komen ze bij me aankloppen. Waarom heb jij dat toegestaan? Waarom heb jij dat gedaan? Die gedachte doet pijn. Ik weet dat ze het zou kunnen, en ik gun het haar van harte, maar waarom moet het nu? Laat dat kind gewoon kind zijn. Waarom is het zo belangrijk dat ze in dat boek staat?’

Moeder was wèl opgeroepen voor de rechtszaak

" het is toch een beetje raar. Ik krijg uit het interview net als jullie de indruk dat ze formeel gewoon gezag heeft. Ze heeft echter de uitnodiging voor de rechtzitting niet gekregen. ...................Wat is er dan ter zitting gezegd over moeder? "

-----------
De moeder wordt wel genoemd in de uitspraak. Heb hieronder wat quotes neergezet:

"Op 20 augustus 2009 heeft de Raad voor de Kinderbescherming, vestiging Utrecht, een verzoekschrift met bijlagen ingediend dat primair strekt [kind] voorlopig onder voogdij te plaatsen van Bureau Jeugdzorg Utrecht, afdeling Jeugdbescherming, en subsidiair om [kind] (voorlopig) onder toezicht te stellen en een machtiging tot uithuisplaatsing bij moeder te verlenen."

"De moeder is, hoewel behoorlijk opgeroepen, niet verschenen."

"Wat betreft de positie van de moeder weet de rechtbank uit de rapportage van de Raad niet meer dan dat zij de plannen van haar dochter ‘eng’ vindt, maar dat zij er voor gekozen heeft haar dochter niet tegen te houden. Feitelijk lijken moeder en dochter niet zoveel contact te hebben met elkaar. Nu vader als primaire verzorger geen grove verwaarlozing kan worden verweten, kan de moeder, door de verzorging aan de vader over te laten, dat verwijt evenmin worden gemaakt. "

"Ten aanzien van de uithuisplaatsing
De rechtbank zal niet overgaan tot uithuisplaatsing van [kind] bij haar moeder dan wel in een residentiële instelling. Uithuisplaatsing is een uiterst middel in de zin dat hiertoe alleen kan worden overgegaan als andere middelen om de ernstig bedreigde ontwikkeling te keren niet voldoende zijn. Met andere woorden, er moet van een ernstig bedreigde ontwikkeling sprake zijn. Zoals hiervoor uiteengezet gaat de rechtbank er weliswaar voorlopig van uit dat de ontwikkeling en de veiligheid van [kind] gevaar lopen als zij nu op reis gaat, maar uit onderzoek van [kind] zal moeten blijken of deze veronderstelling juist is. Aangezien de zeiltocht wat betreft de gevolgen voor [kind] nog met onzekerheid is omgeven, kan niet op voorhand uit worden gegaan van een noodzaak om [kind] uit huis te plaatsen. Op deze grond wordt het verzoek van de Raad dan ook afgewezen."

Uit de uitspraak kun je in ieder geval concluderen dat de moeder besloten heeft niet bij de rechtszitting te zijn. Ik kan me dat voorstellen, ze had daar niets bij te dragen op dat moment. Verder ga ik ervan uit dat de onderzoekers van de kinderbescherming contact gehad hebben met de moeder, en al wisten dat moeder de zeilreis niet echt steunde, anders is het verzoek van de kinderbescherming aan de rechtbank om Laura uit huis te plaatsen bij haar moeder wel heel erg vreemd.

Verder om nog een misverstand in deze draad eruit te halen: 't is niet de kinderbescherming die uit gaat zoeken of Laura die zeiltocht aan kan. Daarvoor heeft de rechter een onafhankelijke deskundige benoemd. (die volgens mij als ik goed gezocht heb op het internet voornamelijk gespecialiceerd is in kinderen met ernstige gedragsproblemen). Hieronder nog een citaatje uit de uitspraak welke vragen deze deskundige moet gaan beantwoorden.

" Om het vereiste inzicht te krijgen in de persoon van [kind], haar ontwikkelingsniveau en psychische capaciteiten zal de rechtbank zelfstandig een deskundige benoemen, mw. drs. S. Moonen, kinder- en jeugdpsycholoog te Amsterdam. Deze deskundige heeft zich reeds bereid verklaard de opdracht te aanvaarden en het rapport, waarbij de medewerking van [kind] en haar ouders wordt verondersteld, op 16 oktober 2009 gereed te hebben. De rechtbank is voornemens de volgende vragen aan de deskundige voor te leggen:

1. Wat is het ontwikkelingsniveau, waaronder ook te verstaan de copingsvaardigheden, van [kind], afgezet tegen een gemiddeld (bijna) veertienjarig meisje?
2. Welke ontwikkelingstaken dient [kind] nog te vervullen?
3. Acht u [kind] in staat door middel van zelfstudie zorg te dragen voor haar scholing?
4. Hoe beoordeelt u de opvoedingsvaardigheden van de vader en – voor zover relevant - die van de moeder voor zover die een rol hebben gespeeld/spelen bij de ontwikkeling van [kind].
5. Heeft u verder nog opmerkingen die relevant kunnen zijn voor de door de rechtbank te beantwoorden vraag of door het maken van de zeilreis de ontwikkeling van [kind] ernstig wordt bedreigd? "

Chantage

Voor al diegenen die vinden dat moeder zich te laat geuit heeft en dat louter flauw / puberaal / publieksgeil vinden: het kan natuurlijk zijn dat moeder zich niet durfde te uiten omdat Laura aangaf dat ze haar dan nooit meer zou zien.
Als mijn dochter zoiets zegt, dan lach ik haar hard in het gezicht uit. Maar als ik betreffende dochter in 364 weken er slechts om en nabij 10 gezien heb, dan kan ik me het helse dilemma voorstellen.
Het kan best zijn dat moeder zich na een solitaire innerlijke strijd (sinds april) inderdaad gesterkt voelt door - waardoor eigenlijk? Ik las ergens in deze draad dat het merendeel van de Nederlanders achter Laura's plannen stond, toch? Hoe dan ook: het kan dat ze inderdaad steun zoekt. Als ze werkelijk zo bezorgd is als ze beschrijft (en waarom zouden we daaraan twijfelen), dan kan ik me dat eerlijk gezegd wel een beetje voorstellen. Of via de pers daarbij de meest handige manier was, is een ander verhaal. Ik zou het zelf eerder scharen onder 'een kat in het nauw'.
In ieder geval werd in deze draad tot dusver - op wat mineure tegengeluiden na - voetstoots aangenomen dat beide ouders pal achter de plannen stonden. Dat blijkt in ieder geval ondubbelzinnig een fabel. Voor mij maakt dat in ieder geval wel uit.

Cqcq

Lees het gehele interview even. Daarin staat:

"Over de manier waarop de recente rechtszaken zijn verlopen, zijn ze verbijsterd. ‘Babs was graag bij de rechtszaak geweest’.(...) ‘Maar ze heeft gewoon geen uitnodiging gehad. We waren niet op de hoogte dat ze moest verschijnen. Ik ben daar echt woedend over. Voor het opzeggen van het eerste het beste abonnement moet je nog een aangetekende brief sturen. Maar de rechtbank stopt de brief over de rechtszaak van je dochter gewoon in de brievenbus. Die is dus nooit aangekomen bij ons. Daar hadden ze zorgvuldiger mee om moeten gaan.’"

Mijn kanttekening in deze: heel Nederland wist wanneer de uitspraak was. Als het mijn dochter betrof had ik toch even gebeld: "Zeg..., hebben jullie mij daar nog bij nodig misschien...?"

Mosterd na de maaltijd...

... of voor haar beurt (http://www.volkskrant.nl/binnenland/article1285685.ece/Laura_Moeder_spreekt_voor_haar_beurt). Wat is het nou?

Starry

Starry:"Dit lijkt misschien een wat geforceerde gedachtegang, maar wel een die maakt dat ik over je alinea wil nadenken, omdat ik parallellen zie."
Fijn! Dat is 'm precies. Juist daarom gaat deze discussie over vrijheden. Vrijheid van opvoeding. Vrijheid van levensovertuiging.
Starry:"Omdat je nu eenmaal niet zonder meer om die tegenwerkende meute heen kan, zoals inmiddels gebleken is. Ik verbind er dus geen waardeoordeel aan,"
Nou, dat deed je wel. Je verweet vader arrogant optreden, juist om dit punt.
Starry:"ik stel alleen dat het niet handig en ook naïef is om zoiets te doen."
Eerder schreef ik ook al zoiets, al betrok ik het vooral om mezelf en mijn eventuele Laura. Toch zit er ook een andere kant aan. Als Laura bij elke haven waar ze binnevaart een ontvangscommitée heeft, dan overkomt haar niet nog eens wat haar in Lowestoft is overkomen. Dat is te organiseren. Misschien is het zelfs georganiseerd.
Maar er is nog iets: Laura heeft een zeenomaden bootje. De opel kadett van de wereldzeeën. Zo eentje waar eenzame mannen of vrouwen op vertrekken, vluchtend voor een ex of vervelend walbestaan. Net genoeg geld om weg te gaan, misschien niet genoeg om verder te varen en dus te stranden in die ene haven. Prutsend en bedelend.
Daar zijn er duizenden van op de wereld. Illegale witte westerlingen die niet naar huis te sturen zijn en van jachthavens of ligplaatsen, campings met permanent verblijf maken.
Douanes letten extra op met dat soort bootjes.
Dat zo'n bootje met een klein meisje erin de haven binneenvaart, dát trekt de aandacht en doet de wenkbrauwen fronsen:"weet je moeder waar je bent, meisje?" "Heb jij wel centjes, meisje?" "Hoe kom jij terug?"
Zou ze net zo'n mooie, grote, nieuwe, dure en vol sponsors beplakte boot hebben als waar de kinderen Zunderland in varen, dan komt die vraag niet op.
Dat soort boten blijven niet steken. Het is doelbewust karig en afzien aan boord, maar bepaald geen armoe. Hier steekt een geldschieter, een waarborg achter, zo straalt de boot al glimmend uit.
Ja, het is naief om met dit soort mechanismes geen rekening te houden, zeker als je de wereld over wilt zeilen. Maar alle kans dat er, juist door de ervaring in Lowestoft, nu wel over nagedacht is en er dus inderdaad een ontvangstcommitee is.
Starry:"Volgens mij toch heus binnen bepaalde grenzen."
Ja. Maar die grenzen mogen niet bepaald worden door de waan van de dag, de onderbuik van de conservatief voorzichtige meute.
Er is geen verbod op het laten uitzeilen van je dochter, hoe eng de meute dat ook mag vinden. Er is wel zorgplicht, maar geen reden om in dit geval te twijfelen aan de uitvoering daarvan.
Er is wel een grote groep die het eng vindt en/of die het de eigen dochter niet toe zou staan. Tja...
Starry:"in hoeverre moeten vader en moeder het in deze met elkaar eens zijn? "
De ene ouder kan gewoon een veto uitspreken. Als zij niet wil en pa en kind doen het toch, dan leidt dat automatisch tot internationale opsporing en ingrijpen. Moeder weet dat. Ze schijnt jaren (zonder succes) gemopperd te hebben op het zeilgedrag van haar dochter, inclusief rechtsgang.
Ze weet de weg dus, maar die heeft ze niet bewandeld. Daaruit blijkt voor mij dat ze deze keer geen verzet heeft gehad en zelfs heeft ingestemd.
Dat ze nu terugkrabbeld, snap ik wel. Ze zal zich gesteund voelen of misschien zelfs een beetje schamen voor de meute. Het kan trouwens ook dat moeder iets heel slims doet om dochter alsnog de kans te gunnen. Hoe dat kan beschrijf ik niet.
Starry:"Ik vind het ongelofelijk dat de Raad van de Kinderbescherming noch de Rechtbank een gesprek met moeder hebben gehad."
Nog niet. Ze kwam niet opdagen. Ze komt nog aan de beurt, als ze deze keer wel komt opdagen.
Starry:"en sta je kennelijk langs de zijlijn met pijn in je buik toe te kijken, zo vraag ik me af."
Niet dus. Voor dit soort grote dingen moet er gezamelijke toestemming zijn, anders gaat het feest niet door (en dat vind ik weer eng. Er wordt, ten koste van kinderen, veelvuldig misbruik van gemaakt).
Starry:"Ik lees ergens: \'tenminste\' 8 weken van tevoren. Nogmaals: ik vind het niet handig."
Niet in de wet. Eerder kan niet. Dan is het verzoek wegens 'te vroeg' niet ontvankelijk.
Groet,
Miriam Lavell

Lijkt me stug

Voor ik me uit de ouderlijke macht liet zetten zou er toch heel wat meer moeten gebeuren. Ik snap dit dan ook niet zo goed van moeder.

Ouderlijk gezag etc

Monique:
Wat ik denk is dat de moeder wel beschikt over het ouderlijk gezag. Als zij geen toestemming geeft gaat die hele grap niet door. Laura heeft besloten dat zij die moeder nooit meer wil zien als zij geen toestemming geeft. En dat ziet de moeder niet zitten. Dat is m.i. de reden dat moeder een hele tijd niets van zich heeft laten horen."
Het probleem met ouderlijk gezag is, dat het niet zo duidelijk is wat er moet gebeuren als twee ouders het met elkaar oneens zijn. De voornaamste machtsmiddelen van moeder liggen tov derden; ze kan bv weigeren om een handtekening te geven voor de aanvraag van een paspoort.
De voornaamste complicerende factor daarbij is, dat dochter de kant van vader heeft gekozen (of mss zelfs andersom, vader heeft de kant van dochter gekozen). Formele machtsmiddelen zijn dan niet zo zinvol, omdat die de verhouding moeder-dochter dus verzuren.
Dit zijn bekende problemen voor gescheiden ouders met pubers -door dat zeezeilen alleen wat extremer.

Toch sneu

Reina:
"Ik denk dat er héél veel pubers zijn die iets willen wat niet kan Is dat zielig, welnee, dat is gewoon. Laura wil graag zeezeilen, dat kan ze en dat mag ze, ze mag misschien alleen niet in haar eentje de wereld rondzeilen op haar 13e, ah gossie, wat zielig ... ."
Ik ben nu bang, dat ze de komende 5 jaar niet verder komt dan de Loosdrechtse plassen. En dat zou ik idd sneu vinden.

Sneu?

Kom nou toch. Een 13e jarige hoeft niet altijd haar zin te hebben. Ik vond toen ik 13 was dat ik best een week alleen thuis kon blijven toen mijn ouders op vakantie gingen. Ging niet door, oma kwam. Woedend was ik. Wenste mijn ouders naar de andere kant van de wereld. Dagen wilde ik niets tegen ze zeggen. Mijn ouders waren niet zo dom om hier aan toe te geven. Oma kwam gewoon.
Nu kan je dit natuurlijk zien als een enorme beperking van mijn ontwikkeling. Ik heb nooit weer de kans gehad om op mijn dertiende alleen thuis te zijn. Maar daar heb ik verder niets aan over gehouden.

Moeders is een enorme obstakel voor de zeiltocht..

En ja, moeders beslissing kan ervoor zorgen dat deze grap niet doorgaat of dat die reis wordt uitgesteld als er héél goede argumenten op tafel worden gelegd als bewijs dat Laura dit geestelijk en lichamelijk aankan (of dit laatste zal gebeuren weet ik niet zeker, ik ben geen jurist). Maar ondanks dat vader haar toestemming gaf om te gaan kreeg ze toch nog tegenwerking van andere instanties. Worden die niet gezien als derden, Tinus?
En meisjes van 13 zien heel vaak de gevolgen niet van hun beslissing, zij hebben geen idee wat voor gevaren hen te wachten kunnen staan.
Vergelijk het maar eens met een jongen van die leeftijd die heel goed een auto kan besturen. Hij kan fantastisch autorijden, hij kan fileparkeren, achteruit inparkeren in garages als geen ander, kortom hij BEHEERST het rijden van een auto. Het is hem zelfs gelukt om zonder ongelukken over de A-10 te rijden. En daarom is hij ervan overtuigd dat hij ook dwars door Europa kan rijden en stedentrips (Parijs) te maken. Kan dat zomaar? Ja, dat zou moeten kunnen, want hij kan autorijden, hij kent alle bijzondere verrichtingen, weet hoe hij de olie moet checken en een band kan verwisselen, heeft ook een rondje A-10 gedaan, dus een tocht dwars door Europa moet ook kunnen.. zijn vader is er mee eens, dus hij mag gaan. Ook zonder rijbewijs, want hij kàn het.
Mijn broer ging er ook op zijn 16e jaar van uit dat hij kon autorijden en ging ervan door met mijn moeders auto. Toen hij terug kwam kreeg hij ervan langs van mijn moeder. Hij begreep dit niet, want hij kan toch een auto besturen? Laura denkt hetzelfde als mijn broer destijds. Zij kan zeezeilen, dus waarom mag ze geen wereldreis maken? Dat er véél, véél meer voor nodig is wil niet in haar jonge kopje gaan, zeker niet omdat pa het er mee eens is..

Kan dus wel

Monique:"Vergelijk het maar eens met een jongen van die leeftijd die heel goed een auto kan besturen."
Dat is inderdaad een mooie vergelijking. Want hoewel de Nederlandse meute er wellicht van overtuigd is dat 16 jarigen dat nu eenmaal niet kunnen (behappen, overzien, noem maar wat van die termen), in diverse andere beschaafde landen kun je gewoon met 16 jaar je rijbewijs halen.
Het kan dus wel.
De neiging bestaat nogal om de eigen maat en ervaringen tot absolute waarheid te maken. Iets meer bescheidenheid zou beter passen.
Groet,
Miriam Lavell

Er is één verschil..

Die jongen uit mijn verhaal en mijn broer hadden geen rijbewijs. Als je een rijbewijs hebt èn ook ervaring op heb gedaan op de weg heb je inzicht in het verkeer. Je bent alert op de gevaren op de weg. In een vreemde stad op de snelweg, waar dan ook. Die jongens kunnen inderdaad autorijden, maar missen de inzicht in het verkeer, wat absoluut nodig is als je Europa wil doorkruisen. En dat is levensgevaarlijk.
Laura mist ook het inzicht, naast het zeezeilen: tegen eenzaamheid kunnen, te weinig tot geen slaap, wat te doen bij stormen/orkanen, piraterij, gevaarlijke havens, etc. Zeker voor een meisje dat de wereld rooskleuriger ziet dan dat het in werkelijkheid is.

Niet zinnig

"Die jongen uit mijn verhaal en mijn broer hadden geen rijbewijs. "
Omdat ze die niet mogen halen op hun 16e. Niet omdat ze 'm technisch en kwa inzicht niet zouden kunnen halen.
"Laura mist ook het inzicht"
Voor zeilen heb je geen rijbewijs nodig.
Ga uit van de feiten. Je weet niet waar je het over hebt. Je vergelijkt en kadert naar wat je wel weet. Dat is prima als het over jezelf of je eigen kinderen gaat. Maar het geeft je niet het vermogen om iets zinnigs te kunnen zeggen over dit geval.
Er komt een onderzoek. Het is nog maar de vraag of daar wel iets zinnigs uitkomt. Je kunt nu eenmaal vooraf niet objectief vaststellen of zo'n soort ondernemen zal kunnen. Er is bovendien altijd risico.
Groet,
Miriam Lavell

Ennnnnn

voor zeezeilen heb je geen diploma nodig. Oók een verschil. Er is, hoe goed of fout dan ook, geen leeftijdsgrens of examen ofzoiets voor "zeezeilen".

Tirza

Bestaat wel

"Er is, hoe goed of fout dan ook, geen leeftijdsgrens of examen ofzoiets voor "zeezeilen"."
Dat bestaat wel, in Frankrijk. Die zijn diplomagek. Vanuit Frankrijk worden kinderen van 13 in het kader van hun zeilopleiding gewoon de zee op geschopt (vanuit Engeland, Amerika, New Zeeland en Australie ook trouwens).
Die diploma's stellen niet zoveel voor. Ze worden uitgereikt door dezelfde industrie die de cursussen organiseren (net als Padi bij duiken).
Hoe dan ook: leeftijd speelt ook hier geen rol.
Kan Laura net zo goed zeilen als de eerste de beste puistende puber met zo'n papiertje? Zelfs haar moeder vindt van wel.
Groet,
Miriam Lavell

Volgens mij

"Kan Laura net zo goed zeilen als de eerste de beste puistende puber" Maar daar gaat het dan ook niet om. Het gaat om het voor zichzelf moeten zorgen, ook als er problemen komen, het gaat om het tegen alleen-zijn kunnen etc. het gaat om het feit of je als 13-jarige kunt overzien wat het echt inhoudt, niet alleen het leuke en het avontur zien, maar ook de keerzijde, die er zbsoluut is. Ws ziet moeder die keerzijde somberder n dan vader.

Zielig

Mach schrijft: "Woedend was ik. Wenste mijn ouders naar de andere kant van de wereld. Dagen wilde ik niets tegen ze zeggen. Mijn ouders waren niet zo dom om hier aan toe te geven. Oma kwam gewoon."
En dat is dus het enige wat ik nu echt zielig vind voor Laura. Dat haar 'dreigement' aan moeder ("als je me tegenhoudt dan wil ik je nooit meer zien") breed uitgemeten in de krant staat.
Sowieso sneu dat moeder daar zo in mee is gegaan. En ook dat ze in het interview insinueert dat het 'misschien wel' alleen maar een ideetje van papa is. Bleggh.
Groeten, Maw.

Probleem

Reina:"Maar daar gaat het dan ook niet om."
Was maar duidelijk waar het wel om ging. Jou gaat het kennelijk om andere dingen dan Monique. Moeder zou er anders over denken als er een filmploeg achteraan vaart. De leerplichtambtenaar had weer andere motieven.
Reina:"het gaat om het feit of je als 13-jarige kunt overzien wat het echt inhoudt, niet alleen het leuke en het avontur zien,"
Daarmee beweer je drie dingen: ten eerste dat 13-jarigen dat minder goed kunnen dan 18-jarigen, ten tweede dat dat een natuurwet is, waardoor die 'beperking' 1:1 opgaat voor Laura, ten derde dat zo'n onderneming überhaupt te overzien zou zijn.
Dat is allemaal discutabel.
Wat er tot nog toe van alle twijfel overblijft, is dat het helemaal niet kan, totdat Laura 18 is en niemand haar meer tegen kan houden.
Dat is net zo'n arbitrair moment als je rijbewijs wel of niet mogen halen. Het wordt er geen spat veiliger van.
De kritiek lijkt mij te veel op de argumenten om vrouwen bepaald werk niet te laten doen. Wat mijn dochter doet met haar 20 jaren (jarig geworden op zee) tussen al die mannen, geile niet Nederlands sprekende matrozen, het stuk van de haven waar sowieso niet gezien wilt worden, laat staan na zonsondergang, kent ook een hele rij van dat soort bezwaren.
Eenzaamheid (dat kan ook met mensen om je heen), misbruik, ongeluk en dood, liggen ook hier op de loer.
De vraag hoe je dat soort risico's uitsluit, is een verkeerde vraag. De vraag onder welke omstandigheden je die risico's wel wilt nemen, is veel interessanter.
Groet,
Miriam Lavell

Miriam

Klopt, iedereen heeft zijn eigen mening. Ik lees dat moeder gezegd heeft dat Laura het zeilen technisch voldoende beheerst, maar dat zij zich zorgen maakt om andere aspecten.
Ik vind het vergelijken met bepaald werk wat vrouwen kunnen doen krom. Vind jij echt dat een 13-jarige de dingen evengoed kan overzien als een volwassene? Ik durf te beweren dat 13-jarigen in het algemeen de dingen minder goed kunnen overzien dan 18-jarigen, al is de ene 13-jarige uiteraard verder dan de andere. Een 40-jarige heeft over het algemeen meer inzicht dan een 20-jarige. Daarom voeden volwassenen kinderen op, zo werkt dat hier. Kun je discutabel vinden. Ik denk dat niemand de impact van een dergelijke onderneming goed kan overzien, maar een volwassene is zelf verantwoordelijk voor de keuzes die hij maakt en voor de risico's die hij neemt, bij een kind zijn de ouders dat ook. En ja, eenzaamheid ligt overal op de loer, maar de kans dat je je eenzaam voelt als je weken achtereen alleen op zee bent is wel iets groter dan wanneer een kind bij haar familie woont. Uiteraard kun je alles in twijfel trekken.

Antwoord ligt niet voor de hand

Reina:"Ik durf te beweren dat 13-jarigen in het algemeen de dingen minder goed kunnen overzien dan 18-jarigen"
Of het precies zo ligt weet ik niet, maar in algemene verschillen geloof ik wel. Maar dat zegt niks over Laura.
Bovendien is het voorstelbaar dat het voor mensen die zeilreizen rond de wereld maken, nog een beetje anders ligt dan voor mensen die aan dat soort ondernemingen sowieso niet zouden beginnen.
Reina:"maar een volwassene is zelf verantwoordelijk voor de keuzes die hij maakt en voor de risico\'s die hij neemt, bij een kind zijn de ouders dat ook"
Ja. Maar daar rolt niet automatisch uit dat een verbod de beste keus is. Dat verbod heeft ook gevolgen voor de toekomst.
Het voordeel van gaan voor Laura is dat het feitelijk de enige manier is om zich van de rijke-lui-sport die zeezeilen is, in de kijker te varen, zodat ze daar carriere kan maken.
Net zoals fotomodellen, balletdansers en turners er vroeg moeten zijn, moeten zeezeilers dat ook. Dat komt er voor Laura op neer dat ze in ieder geval vóór haar 18e die wereldreis gemaakt moet hebben om zich als waardevol bemanningslid te bewijzen.
Alternatief is op eigen kosten in een eigen boot met allerei races meedoen, of zich als bemanningslid inkopen.
Dat zit er overduidelijk niet in.
Laura heeft gelijk: niet gaan verknalt haar toekomst.
Reina:"En ja, eenzaamheid ligt overal op de loer, maar de kans dat je je eenzaam voelt als je weken achtereen alleen op zee bent is wel iets groter dan wanneer een kind bij haar familie woont."
Dat is in zijn algemeenheid niet waar. Ik bedoel: er zijn meer thuis wonende meisjes die eenzaam en ongelukkig zijn, dan zeezeilende.
Waarmee ik maar wil benadrukken dat op deze situatie niet zomaar de bekende kaders van toepassing zijn.
Je kunt in verwondering je afvragen wat je het kind aandoet door het te laten gaan. Maar diezelfde verwondering past bij de vraag wat je haar aandoet door het haar te verbieden.
Het antwoord ligt niet voor de hand.
Groet,
Miriam Lavell

Miriam

"Ik bedoel: er zijn meer thuis wonende meisjes die eenzaam en ongelukkig zijn, dan zeezeilende." Grapjas, in aantallen wel, ja, er zijn niet zo heel veel meisjes die in hun uppie de zee rond zeilen. Maar procentueel gezien? Je beweert nu iets wat je denkt, maar niet weet.
Wie zegt dat er automatisch een verbod moet volgen? Ik niet.
"Laura heeft gelijk: niet gaan verknalt haar toekomst" dat is een aanname van jou. Dat weet jij niet, dat weet ik niet, dat weet Laura niet. Misschien is ze over 5 jaar blij dat de beslissing genomen is dat ze niet mocht gaan, Misschien overleeft ze het niet. Mischien gaat ze wel en pakt het allemaal heel goed uit. Weten we niet.

Dat weet ik wel

Reina:"Je beweert nu iets wat je denkt, maar niet weet."
Jij begon "maar de kans dat je je eenzaam voelt als je weken achtereen alleen op zee bent is wel iets groter dan wanneer een kind bij haar familie woont."
Dat denk je maar. Je weet het niet. Het is zelfs nog maar de vraag of er van eenzaamheid op zee sprake zal zijn. Laura gaat een andere reis maken dan Ellen Macarthur heeft gedaan.
Reina:"Wie zegt dat er automatisch een verbod moet volgen? Ik niet. "
Dat impliceer je wel. "bij een kind zijn de ouders dat ook" Dat zijn die ouders totdat ze 18 is.
"Laura heeft gelijk: niet gaan verknalt haar toekomst" dat is een aanname van jou. Dat weet jij niet, dat weet ik niet"
Dat weet ik wel. Net zoals een diploma een belangrijke te behalen tussendoel is voor een maatschappelijke carriere, is je in de kijker varen dat voor een zeezeilcarriere.
Groet,
Miriam Lavell

Niet weten

Alle -niet weten- die je noemt Reina, zijn met geen enkel onderzoek om te toveren in -wel weten-. Zeker en vooral niet omdat er procentueel gezien nog 0,00 meisjes van 13 zijn geweest die gingen zeilen rondom de wereld. Dus moet je het onderbouwen op basis van gegeven van kinderen die dat niet willen. En voor die kinderen zou het niet goed zijn.

Juist dat niet-weten zal maken dat het moeilijk te onderbouwen is voor de raad om een positief reisadvies te geven. Ze weten het niet, en dus zullen ze voor alles voor zekerheid kiezen en dat betekent niet gaan. Ik denk dus dat het bijna niet anders kan dan dat er een verbod zal volgen. Er zal anders weer een hele storm losbreken over het advies van de raad, vanuit al die mensen die reageren zoals hier de meerderheid op het forum reageert. Of ouders die dan plots gaan bedenken dan hun zoontje van tien het leuk vindt om bergen te beklimmenen hem gaan stimuleren om als jongste de Mount Everest te beklimmen. Zonder dat die ouders beseffen dat bijzondere kinderen zelf hun plan trekken.

Ondertussen is de meest verstandige reactie van Laura zelf gekomen:moeder heeft voor haar beurt gesproken. Daarmee geeft ze aan de impact van haar huidige situatie heel goed te begrijpen. Beter dan de volwassenen om haar heen. Ik blijf het een bijzonder kind vinden.

Tsjor

Geld

Pelle:"Met jouw argument zou dat betekenen dat mensen die wat later begonnen met rond de zeezeilen een achterstand hebben en zich niet in de kijker kunnen varen."
Als je geld hebt, hoef je je niet in de kijker te varen. Je kunt je dan inkopen.
Pelle:"En ik ben even kwijt wat het probleem is als ze 16 is mbt het in de kijker varen?"
Dat kan ook. Maar dat doet niets af aan de gevaren die nu gezien worden. Die zijn er dan ook.
Pelle:"Laat haar eerst even die Havo afmaken, dan ben je inderdaad niet de eerste maar ze kan dan een snellere boot aan (ja ik lees jouw tekst wel) en is ze sneller rond ook MET diploma."
Die snellere boot kost geld. Heel veel geld. Dat is er kennelijk niet, anders had ze 'm nu al gehad. Dan was ze met die boot naar Lowestoft overgestoken en daar niet aangehouden.
Geld is het sleutelwoord.
Groet,
Miriam Lavell

Tsjor

"Alle -niet weten- die je noemt Reina, zijn met geen enkel onderzoek om te toveren in -wel weten-." Klopt, dus we kunnen er geen van allen iets echt zinnigs over zeggen. "Dus moet je het onderbouwen op basis van gegeven van kinderen die dat niet willen. En voor die kinderen zou het niet goed zijn." Kun je ook omdraaien. "Ondertussen is de meest verstandige reactie van Laura zelf gekomen:" Tja, dat zou ze gezegd kunnen hebben, ze kan het net zo goed van vader of van advocaat hebben overgenomen, het kan ook een puberale opmerking zijn (mama is het niet met mij eens, dus mama miet haar mond houden), ik zie er weinig verstandigs in. Het blijft koffiedik kijken en reageren op basis van aannames, dat geldt voor mij, dat geldt voor jou. De vader en de moeder kennen het meisje het beste en zij verschillen al van mening ....